ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พริกvsปลา-แครอทvsกระต่าย
ตอนที่ 1
ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
“คุณอัษฏาคร้าบบบ” เสียงฟักทองร่านๆร้องขณะวิ่งไล่จับอัษฏาไปรอบห้องอย่างสนุกสนาน
“อย่าเข้ามา!”อัษฏาร้องเสียงตื่น
ในขณะที่ระยะห่างค่อยๆลดลงทุกทีๆ
เจ้ามิสเตอร์พัมกิ้นจอมตื้อพยายามเอื้อมมืออกมาหมายจะคว้าอัษฏาไว้
เสียดายที่ระยะห่างยังมากเกินไป....ด้วยเหตุผลขั้นต้นนี้เอง....
พัมกิ้นตัดสินใจกระโจนเข้าใส่เหมือนไอ้หื่นที่หิวโหยที่หมายจะขย้ำสาวน้อยอัษฏา!!!
พลัก!!
สาวน้อยจอมขัดขืนหันมาประเคนพระบาทงามๆ ใส่หน้าไอ้หื่นโรคจิตวิตรถาร
พัมกิ้นหน้าหงายไปก่อนที่เจ้าตัวจะยื่นมือไปทางอัษฏาด้วยท่าทางสุดจะไขว้คว้า
“ผมรักคุณคนเดียวนะครับ~T^T”
ครืด....
“กุว่าแล้วมันพูดแบบนี้กับทุกคน”วิศนะที่แอบอยู่ข้างเสาพูดพึมพำพลางใช้เล็บขูดเสา
//แล้วกุจะไปแค้นมันทำไมวะเนี่ย ไม่ได้คิดอะไรกับมันซะหน่อย....
ไม่ๆๆเราแค่ตามมาดูเฉยๆเท่านั้นเองแหละ//
อัษฏามองเจ้าคนหลายใจด้วยสายตาสมเพศก่อนหยิบเก้าอี้ใกล้มือขึ้นมาง้างเตรียมฟาด..
“คุณอัษฏาคร้าบ อย่า ไม่นะไม่ อย๊า ~~~~~~!!!”
โครม!!
เก้าอี้ถูกหวดลงมาอย่างไม่มีการลังเล
”โอ้ยยยยย~~ มันเจ็บนะครับคุณอัษฏา~!!”พั้มกิ้นครวญ
“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิ ไอ้ฟักทองร่าน!!”อัษฏาร้องด่า
“สมน้ำหน้า”วิศนะพึมพำ
“อ้าว นั่นพี่นายกานดานี่...”เสียงปลาบ้าอำนาจดังขึ้นด้านหลังวิศนะ
วิศนะสะดุ้งก่อนหันมามองหัวหน้ากองกำลังต่อต้านGM
เด็กสาวผมสีทองยังคงมีสีหน้าที่ดูเฉยเมยปนเจ้าเล่ห์แขวนอยู่บนหน้าตามเคย
ริมฝีปากสวยได้รูปยิ้มน้อยๆราวกับจะยัวเย้า
“หัวหน้ากลุ่ม 1 ที่ฆ่านายไปไหนซะล่ะ”
มัจฉาว่าพลางมองซ้ายมองขวาราวกับจะเรียกกานดาให้มาฆ่าวิศนะอีกรอบ
เส้นเลือดที่ขมับวิศนะเต้นตุบๆ
ดวงตาที่ร้อนดังเพลินบัลลัยกัลล์ของวิศนะจ้องมัจฉาเหมือนต้องการทอดปลาตัวนี้ทั้งเป็น
“ยัยปลาเตี้ย!!”
“แต่ชั้นว่าจัสติงเรย์ของชั้นสูงกว่านายนะ”
ปลาน้อยยิ้มเหี้ยมเหมือนต้องการจะสื่อว่า”เจอกันในเกม มึงตายแน่”
“คิดว่าชั้นกลัวเหรอ ยัยปลาทอง!!”
วิศนะร้องด่าอย่างไม่มีการลดราวาศอก
หากแต่เด็กสาวกลับไม่มีสีหน้าทุกร้อนกับคำด่าของวิศนะแต่ประการใด
เจ้าตัวลอบมองไปที่ด้านหลังของวิศนะก่อนจะพูดขึ้นว่า
“อ๋อ...นายมาจับบ้านเล็กสินะ”มัจฉายิ้มพลางมองตาวิศนะ
“คุณอัษฏา เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะคร้าบ~”เสียงพั้มกิ้นดังรอดออกมา
“ใครเคยรักกับแกฟะ!!”ไม่ขาดคำ สาวน้อยมาดเข้มอัษฏาก็ฟาดเก้าอี้ใส่เจ้าฟักทองซ้ำ
“คุณอัษฏาครับบบบบTT^TT”เจ้าฟักทองพยายามเรียกคะแนนสงสาร
“กะ...แก...”วิศนะก่นดาเสียงเหี้ยม
“แล้วคนไหนแฟนนายล่ะ ถ้าเป็นหัวหน้ากลุ่ม 2ชั้น คงให้นายไม่ได้หรอกนะ”
“ใช่ที่ไหนล่ะฟะ~!”วิศนะร้องออกมาอย่างเดือดเต็มทน
“อ้าว~งั้นแฟนนายก็พัมกิ้นล่ะสิ”
“งั้นเหรอ แล้วยัยกระต่ายแฟนเธอล่ะ”วิศนะสวน
ทั้งหมดช่างเป็นการทะเลาะที่น่าดูระหว่างผู้ใหญ่วัยทำงานกับเด็กมัธยมต้น
มัจฉาที่หอบหนังสือไว้เต็มมือมองวิศนะด้วยสีหน้าเหมือนขี้เกียดจะทะเลาะกับเด็กก่อนจะเชิดหน้าว่ายน้ำหนีไป
ผิดกับวิศนะที่มองตามมัจฉาไปด้วยสายตาเคียดแค้น...
“ยัยปลาบ้าเอ้ย!!”
............
“เอาตุ๊กตานี่เป็นของขวัญให้แรมโบ้จังดีกว่าโนะ”
ซาซางาวะ เคียวโกะพูดขณะเลือกตุ๊กตากระต่ายมาตัวนึง
เพื่อเป็นของขวัญให้แรมโบ้เนื่องในโอกาสไล่ฆ่ารีบอร์นครบ 100 ครั้ง
“อืมๆ! เอ๊ะ! คุณซึนะต้องชอบเจ้าตัวนั้นแน่เลย!”
มิอุระ ฮารุขานรับก่อนจะเหลือบไปเห็นตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางร้าน
“งั้นซื้อให้ทุกคนเลยดีกว่าแหะ”เคียวโกะใช้นิ้วแตะริมฝีปากอย่างครุ่นคิด
”ฮารุก็ว่างั้นแหละคร้า~”เจ้าตัวว่าขณะกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับตุ๊กตากระต่าย
ก่อนที่ทั้ง2จะเดินไปจ่ายตังค์แล้วออกจากร้านไป
โดยทั้ง2เดินสวนกับคนกลุ่มหนึ่งซึ่งเข้ามาในร้านจังหวะเดียวกับที่พวกเธอออกจากร้านพอดี....
หญิงสาวผมดำนาม ลูเคียก็เดินสวนเข้ามาด้วยกายหยาบพร้อมกับอิจิโกะและเร็นจิเจ้าประจำ
“จั๊ปปี๊~>w<”คุณหัวหอมเริ่มเพ้อไปกับบรรยากาศในร้านที่เต็มไปด้วยตุ๊กตากระต่ายที่
เจ้าตัวติ๊งต่างไปเองว่าเป็นจั๊ปปี๊สุดเลิฟ
ขณะเดียวกันชายหนุ่มผมสีส้มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในร้าน
ดวงตาหลังแว่นมองไปที่หญิงสาวที่กำลังวิ่งไปรอบๆ
“เอาตัวนี้~ตัวนี้ก็น่ารักอ่ะ ตัวนั้น!!”ลูเคียทำท่าเหมือนหลงอยู่ในสวนจั๊ปปี๊
วิ่งจับกระต่ายที่วางเป็นสินค้าโยนใส่เจ้าบ้าสตอเบอร์รี่เป็นว่าเล่น...
จะเหลือถึงกรูไหมว่ะ...แครอทคิดในใจพลางมอง
จำนวนตุ๊กตากระต่ายในร้านที่น้อยลงทุกทีๆ
“เฮ้ย! อย่างงี้เธอเหมาเลยเหอะ”พืชไร่ในภาคเหนือประชด ทำให้คนของตระกูลคุจิกิชะงัก
“ทำไมชั้นคิดไม่ถึงเนี่ย...”สาวน้อยตระกูลคุจิกิว่าก่อนจะเหมาไปหมดร้านจริงๆ
“เฮ้ย!”เจ้าพืชไร่กับคนคิ้วตลกดกเพราะสักแหกปากพร้อมกัน
“แบกไปอย่าบ่น!”
ว่าแล้วคุณหนูตระกูลคุจิกิเดินเชิดออกไปโดยมีข้าทาสสองตัวแบกจั๊ปปี๊กลับคฤหาสน์ตระกูลคุจิกิไป
มันต้องเหลือสักตัวสิน่า....
แครอทใช้นัยน์ตาคมปราดมองหากระต่ายจั๊ปปี๊ที่เหลือรอดจากปิศาจหัวหอมที่พึ่งเสร็จจากกิจกรรมล่ากระต่าย...
เอ๊ะ! นั่น...
ภาพจั๊ปปี๊ตัวสุดท้ายที่หลุดรอดจากสายตาของปีศาจหัวหอมมาได้ฉายเข้ามาในนัยน์ตาสีสวยของแครอท
ร่างโปร่งเดินเข้าไปหยิบแทบจะในทันที...
หมับ..
มือเล็กๆ มือหนึ่งหยิบเจ้ากระต่ายจิ๊ปปี้ไปก่อน
นัยน์ตาสีทองของแครอทมองไปที่คนที่บังอาจแย่งจั๊ปปี๊
เด็กสาวผมทองยาว ใบหน้าเหมือนถูกโบกด้วยปูนซีเมนต์จนดูเหมือนกับตายด้าน
ดวงตาสีเขียวจ้องตาร่างสูงกลับอย่างเฉยเมย...
“แครอทนี่...”วิริยาร้อง
“ชั้นเห็นก่อนนะ..”แครอทเอ่ยเสียงนิ่งก่อนวิริยาจะตอบกลับนิ่งๆ เช่นกัน
“แต่ชั้นหยิบก่อนนี่...”ว่าแล้วกระต่ายน้อยก็เดินอุ้มตุ๊กตากระต่ายไปจ่ายตังค์
“....”แครอทมองตามหลังปีศาจกระต่ายไปอย่างสุดแค้น
“ชั้นไม่มีทางยกจิ๊ปปี้ให้พวกGmหรอก”
วิริยาว่าพลางชูตุ๊กตาที่เจ้าตัวจ่ายตังไปเรียบร้อยแล้วขึ้นราวกับเจ้ายัวโมโหคนตรงหน้า
“หึ่ม!!”แครอทคำรามในลำคอก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกจานร้าน
หมับ
มือของกระต่ายตัวหนึ่งคว้ามือของเขาไว้
“มีอะไร”แครอทถามเสียงเย็นชา
“ก็....คิดว่าพรุ่งนี้อยากให้มาเล่นเป็นเพื่อนชั้นที่บ้านหน่อยน่ะ”กระต่ายน้อยยิ้มน้อยๆอย่างเจ้าเล่ห์
“หืมม์!?”แครอทมีสีหน้าแปลกใจระคนสงสัยก่อนจะรับแผนที่บ้านมาจากกระต่ายน้อย
ยัยนี่...คิดจะทำอะไรกันแน่!?
ณ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง
“คุณอัษฏาคร้าบบบ” เสียงฟักทองร่านๆร้องขณะวิ่งไล่จับอัษฏาไปรอบห้องอย่างสนุกสนาน
“อย่าเข้ามา!”อัษฏาร้องเสียงตื่น
ในขณะที่ระยะห่างค่อยๆลดลงทุกทีๆ
เจ้ามิสเตอร์พัมกิ้นจอมตื้อพยายามเอื้อมมืออกมาหมายจะคว้าอัษฏาไว้
เสียดายที่ระยะห่างยังมากเกินไป....ด้วยเหตุผลขั้นต้นนี้เอง....
พัมกิ้นตัดสินใจกระโจนเข้าใส่เหมือนไอ้หื่นที่หิวโหยที่หมายจะขย้ำสาวน้อยอัษฏา!!!
พลัก!!
สาวน้อยจอมขัดขืนหันมาประเคนพระบาทงามๆ ใส่หน้าไอ้หื่นโรคจิตวิตรถาร
พัมกิ้นหน้าหงายไปก่อนที่เจ้าตัวจะยื่นมือไปทางอัษฏาด้วยท่าทางสุดจะไขว้คว้า
“ผมรักคุณคนเดียวนะครับ~T^T”
ครืด....
“กุว่าแล้วมันพูดแบบนี้กับทุกคน”วิศนะที่แอบอยู่ข้างเสาพูดพึมพำพลางใช้เล็บขูดเสา
//แล้วกุจะไปแค้นมันทำไมวะเนี่ย ไม่ได้คิดอะไรกับมันซะหน่อย....
ไม่ๆๆเราแค่ตามมาดูเฉยๆเท่านั้นเองแหละ//
อัษฏามองเจ้าคนหลายใจด้วยสายตาสมเพศก่อนหยิบเก้าอี้ใกล้มือขึ้นมาง้างเตรียมฟาด..
“คุณอัษฏาคร้าบ อย่า ไม่นะไม่ อย๊า ~~~~~~!!!”
โครม!!
เก้าอี้ถูกหวดลงมาอย่างไม่มีการลังเล
”โอ้ยยยยย~~ มันเจ็บนะครับคุณอัษฏา~!!”พั้มกิ้นครวญ
“ก็ตีให้เจ็บน่ะสิ ไอ้ฟักทองร่าน!!”อัษฏาร้องด่า
“สมน้ำหน้า”วิศนะพึมพำ
“อ้าว นั่นพี่นายกานดานี่...”เสียงปลาบ้าอำนาจดังขึ้นด้านหลังวิศนะ
วิศนะสะดุ้งก่อนหันมามองหัวหน้ากองกำลังต่อต้านGM
เด็กสาวผมสีทองยังคงมีสีหน้าที่ดูเฉยเมยปนเจ้าเล่ห์แขวนอยู่บนหน้าตามเคย
ริมฝีปากสวยได้รูปยิ้มน้อยๆราวกับจะยัวเย้า
“หัวหน้ากลุ่ม 1 ที่ฆ่านายไปไหนซะล่ะ”
มัจฉาว่าพลางมองซ้ายมองขวาราวกับจะเรียกกานดาให้มาฆ่าวิศนะอีกรอบ
เส้นเลือดที่ขมับวิศนะเต้นตุบๆ
ดวงตาที่ร้อนดังเพลินบัลลัยกัลล์ของวิศนะจ้องมัจฉาเหมือนต้องการทอดปลาตัวนี้ทั้งเป็น
“ยัยปลาเตี้ย!!”
“แต่ชั้นว่าจัสติงเรย์ของชั้นสูงกว่านายนะ”
ปลาน้อยยิ้มเหี้ยมเหมือนต้องการจะสื่อว่า”เจอกันในเกม มึงตายแน่”
“คิดว่าชั้นกลัวเหรอ ยัยปลาทอง!!”
วิศนะร้องด่าอย่างไม่มีการลดราวาศอก
หากแต่เด็กสาวกลับไม่มีสีหน้าทุกร้อนกับคำด่าของวิศนะแต่ประการใด
เจ้าตัวลอบมองไปที่ด้านหลังของวิศนะก่อนจะพูดขึ้นว่า
“อ๋อ...นายมาจับบ้านเล็กสินะ”มัจฉายิ้มพลางมองตาวิศนะ
“คุณอัษฏา เรากลับมารักกันเหมือนเดิมนะคร้าบ~”เสียงพั้มกิ้นดังรอดออกมา
“ใครเคยรักกับแกฟะ!!”ไม่ขาดคำ สาวน้อยมาดเข้มอัษฏาก็ฟาดเก้าอี้ใส่เจ้าฟักทองซ้ำ
“คุณอัษฏาครับบบบบTT^TT”เจ้าฟักทองพยายามเรียกคะแนนสงสาร
“กะ...แก...”วิศนะก่นดาเสียงเหี้ยม
“แล้วคนไหนแฟนนายล่ะ ถ้าเป็นหัวหน้ากลุ่ม 2ชั้น คงให้นายไม่ได้หรอกนะ”
“ใช่ที่ไหนล่ะฟะ~!”วิศนะร้องออกมาอย่างเดือดเต็มทน
“อ้าว~งั้นแฟนนายก็พัมกิ้นล่ะสิ”
“งั้นเหรอ แล้วยัยกระต่ายแฟนเธอล่ะ”วิศนะสวน
ทั้งหมดช่างเป็นการทะเลาะที่น่าดูระหว่างผู้ใหญ่วัยทำงานกับเด็กมัธยมต้น
มัจฉาที่หอบหนังสือไว้เต็มมือมองวิศนะด้วยสีหน้าเหมือนขี้เกียดจะทะเลาะกับเด็กก่อนจะเชิดหน้าว่ายน้ำหนีไป
ผิดกับวิศนะที่มองตามมัจฉาไปด้วยสายตาเคียดแค้น...
“ยัยปลาบ้าเอ้ย!!”
............
“เอาตุ๊กตานี่เป็นของขวัญให้แรมโบ้จังดีกว่าโนะ”
ซาซางาวะ เคียวโกะพูดขณะเลือกตุ๊กตากระต่ายมาตัวนึง
เพื่อเป็นของขวัญให้แรมโบ้เนื่องในโอกาสไล่ฆ่ารีบอร์นครบ 100 ครั้ง
“อืมๆ! เอ๊ะ! คุณซึนะต้องชอบเจ้าตัวนั้นแน่เลย!”
มิอุระ ฮารุขานรับก่อนจะเหลือบไปเห็นตุ๊กตากระต่ายตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางร้าน
“งั้นซื้อให้ทุกคนเลยดีกว่าแหะ”เคียวโกะใช้นิ้วแตะริมฝีปากอย่างครุ่นคิด
”ฮารุก็ว่างั้นแหละคร้า~”เจ้าตัวว่าขณะกอดรัดฟัดเหวี่ยงอยู่กับตุ๊กตากระต่าย
ก่อนที่ทั้ง2จะเดินไปจ่ายตังค์แล้วออกจากร้านไป
โดยทั้ง2เดินสวนกับคนกลุ่มหนึ่งซึ่งเข้ามาในร้านจังหวะเดียวกับที่พวกเธอออกจากร้านพอดี....
หญิงสาวผมดำนาม ลูเคียก็เดินสวนเข้ามาด้วยกายหยาบพร้อมกับอิจิโกะและเร็นจิเจ้าประจำ
“จั๊ปปี๊~>w<”คุณหัวหอมเริ่มเพ้อไปกับบรรยากาศในร้านที่เต็มไปด้วยตุ๊กตากระต่ายที่
เจ้าตัวติ๊งต่างไปเองว่าเป็นจั๊ปปี๊สุดเลิฟ
ขณะเดียวกันชายหนุ่มผมสีส้มคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในร้าน
ดวงตาหลังแว่นมองไปที่หญิงสาวที่กำลังวิ่งไปรอบๆ
“เอาตัวนี้~ตัวนี้ก็น่ารักอ่ะ ตัวนั้น!!”ลูเคียทำท่าเหมือนหลงอยู่ในสวนจั๊ปปี๊
วิ่งจับกระต่ายที่วางเป็นสินค้าโยนใส่เจ้าบ้าสตอเบอร์รี่เป็นว่าเล่น...
จะเหลือถึงกรูไหมว่ะ...แครอทคิดในใจพลางมอง
จำนวนตุ๊กตากระต่ายในร้านที่น้อยลงทุกทีๆ
“เฮ้ย! อย่างงี้เธอเหมาเลยเหอะ”พืชไร่ในภาคเหนือประชด ทำให้คนของตระกูลคุจิกิชะงัก
“ทำไมชั้นคิดไม่ถึงเนี่ย...”สาวน้อยตระกูลคุจิกิว่าก่อนจะเหมาไปหมดร้านจริงๆ
“เฮ้ย!”เจ้าพืชไร่กับคนคิ้วตลกดกเพราะสักแหกปากพร้อมกัน
“แบกไปอย่าบ่น!”
ว่าแล้วคุณหนูตระกูลคุจิกิเดินเชิดออกไปโดยมีข้าทาสสองตัวแบกจั๊ปปี๊กลับคฤหาสน์ตระกูลคุจิกิไป
มันต้องเหลือสักตัวสิน่า....
แครอทใช้นัยน์ตาคมปราดมองหากระต่ายจั๊ปปี๊ที่เหลือรอดจากปิศาจหัวหอมที่พึ่งเสร็จจากกิจกรรมล่ากระต่าย...
เอ๊ะ! นั่น...
ภาพจั๊ปปี๊ตัวสุดท้ายที่หลุดรอดจากสายตาของปีศาจหัวหอมมาได้ฉายเข้ามาในนัยน์ตาสีสวยของแครอท
ร่างโปร่งเดินเข้าไปหยิบแทบจะในทันที...
หมับ..
มือเล็กๆ มือหนึ่งหยิบเจ้ากระต่ายจิ๊ปปี้ไปก่อน
นัยน์ตาสีทองของแครอทมองไปที่คนที่บังอาจแย่งจั๊ปปี๊
เด็กสาวผมทองยาว ใบหน้าเหมือนถูกโบกด้วยปูนซีเมนต์จนดูเหมือนกับตายด้าน
ดวงตาสีเขียวจ้องตาร่างสูงกลับอย่างเฉยเมย...
“แครอทนี่...”วิริยาร้อง
“ชั้นเห็นก่อนนะ..”แครอทเอ่ยเสียงนิ่งก่อนวิริยาจะตอบกลับนิ่งๆ เช่นกัน
“แต่ชั้นหยิบก่อนนี่...”ว่าแล้วกระต่ายน้อยก็เดินอุ้มตุ๊กตากระต่ายไปจ่ายตังค์
“....”แครอทมองตามหลังปีศาจกระต่ายไปอย่างสุดแค้น
“ชั้นไม่มีทางยกจิ๊ปปี้ให้พวกGmหรอก”
วิริยาว่าพลางชูตุ๊กตาที่เจ้าตัวจ่ายตังไปเรียบร้อยแล้วขึ้นราวกับเจ้ายัวโมโหคนตรงหน้า
“หึ่ม!!”แครอทคำรามในลำคอก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกจานร้าน
หมับ
มือของกระต่ายตัวหนึ่งคว้ามือของเขาไว้
“มีอะไร”แครอทถามเสียงเย็นชา
“ก็....คิดว่าพรุ่งนี้อยากให้มาเล่นเป็นเพื่อนชั้นที่บ้านหน่อยน่ะ”กระต่ายน้อยยิ้มน้อยๆอย่างเจ้าเล่ห์
“หืมม์!?”แครอทมีสีหน้าแปลกใจระคนสงสัยก่อนจะรับแผนที่บ้านมาจากกระต่ายน้อย
ยัยนี่...คิดจะทำอะไรกันแน่!?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น