คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เผชิญหน้าอริเก่า&อริใหม่
ตอนที่2
แสงแดดยามเช้าส่องลอดหน้าต่างเข้ามาให้ห้องของเด็กสาวตระกูลฮิวงะ
นกสีขาว2ตัวบินตีคู่เวียนวนอยู่รอบๆบริเวณบ้าน เหมือนจะเป็นการบอกอะไรบางอย่างให้กับคนในตระกูลฮิวงะรับรู้ "ฮืมมม"เสียงเด็กสาวร้องออกมาเบาๆด้วยความงัวเงียขณะอยู่บนเตียง แต่อยู่ๆเธอก็สะดุ้งตื่นชึ้นมา
"นะ นารุโตะคุง"เสียงนี้ดังพอจะทำให้คนที่อยู่ข้างนอกห้องรับรู้ว่าฮินาตะตื่นแล้ว
"ท่านฮินาตะ รีบแต่งตัวได้แล้วครับ วันนี้มีภารกิจจากท่านซึนาเดะไม่ใช่เหรอ"เสียงเนจิดังเข้ามาในห้อง
เมื่อได้ยินดังนั้นฮินาตะจึงรีบจัดการตัวเองทันที
"แค่ฝัน...อย่างนั้นเหรอ"เด็กสาวคิดอย่างเศร้าใจก่อนออกจากห้องไป
...............................................................
"พวกเธอมาครบแล้วใช้ไหม"เสียงซึนาเดะดังขึ้นต่อหน้าเกะนินหลายคนที่มาร่วมตัวกัน
"ครับ/ค่ะ"ทั้งหมดตอบพร้อมกัน
"ภารกิจนี้ความจริงต้องใช้ทีมโจนินหลายทีมเพราะความเสี่ยงของภารกิจมันสูงมากทีเดียว...ภารกิจชิงคทาสายน้ำจากคิริงาคุเระ"ซึนาเดะเกริ่นนำ
ชิโนะ ซากุระ คิบะ ชิกามารุ โจจิ ฮินาตะและอิโนะตั้งใจฟังขึ้นทันทีเมื่อรุ่น5บอกถึงอัตราเสี่ยงของภารกิจ
"คทาสายน้ำมีความสำคัญอย่างไรครับ"โจจิร้องถาม
"ก็นี่ละจุดเริ่มต้นของภารกิจ คทาสายน้ำเป็นสมบัติของโฮคาเงะรุ่นที่2 มันคือสิ่งมีค่าของหมู่บ้านเรา แต่โฮคาเงะรุ่นที่2เกิดในหมู่บ้านคิริงาคุเระ ทีนี้ทางเรากับคิริก็เลยเกิดกรณีพิพากการแย่งชิงคทานี่มานานแล้ว แต่ครั้งล่าสุดคทานั้นตกอยู่ในมือของพวกคิริ ดังนั้นพวกเราจึงต้องนำสมบัติของหมู่บ้านเรากลับมา"ซึนาเดะตอบโจจิพร้อมบอกเป้าหมายภารกิจไปในตัว
"เออ...ท่านซึนาเดะค่ะ นี่มันไม่ถึง3ทีมนี่ค่ะ ขาดไป2คน"ชิซึเนะซึ่งยืนอุ้มธงธงอยู่ข้างๆซึนาเดะร้องบอก
"ฉันรู้เรื่องนั้นแล้ว.."ซึนาเดะตอบ
"งั้นเราจะทำยังไงดีค่ะ อาจารย์"ซากุระถามอย่างนอบน้อม
"ตอนแรกฉันกะยืมตัวฮิวงะ เนจิกับร็อค ลีจากทีมไกสักหน่อยแต่ทางนั้นเขามีภารกิจตอนนี้ก็คงหาคนมาแทนไม่ทันแล้วละ"ซึนาเดะตอบออกมาพลางเกาคางอย่างไม่ทุกข์ร้อนทำเอาเกะนินที่ยืนเรียงหน้ากระดานกันอยู่แทบล้มหัวขม่ำ
ที่เกะนินยังไม่ถึง3ทีมต้องไปทำภารกิจที่ต้องใช้โจนินหลายทีม
"เอาน่าๆฉันแก้ปัญหาให้ได้"ซึนาเดะพูดชึ้นก่อนที่กำลังใจกำลังพลของเธอจะอ่อนปวกเปียกไปหมด
"พวกเธอเคยได้ยินคาถาที่ชื่อคาถาอัญเชิญไหม"ซึนาเดะพูดออกมาลอยๆ
"ค่ะ หนูเคยอ่านเจอในหนังสือมันบอกว่าเป็นคาถาที่ใช้เรียกสิ่งที่ทำสัญญาเลือดกับเราจากอีกห้วงเวลาหรือห้วงมิติอื่นมา โดยการเรียกแต่ละครั้งผู้เรียกต้องเสียจักระไปเรื่อยๆถ้าจักระหมดสัตว์อัญเชิญก็จะหายไป"
ซากุระตอบอย่างฉะฉาน สมกับที่เป็นศิษย์ที่รุ่นที่5ภูมิใจ
"ทางแก้ปัญหาของเรามันอยู่ตรงนี้ละ ถูกอย่างที่เธอพูดทุกอย่างซากุระ ที่ต้องเสียจักระไปก็เพื่อชี้เฉพาะว่าต้องการเรียกคน สัตว์หรืออะไรออกมาได้ถูกต้องแม่นยำ แต่...จะทำไงอย่างไงให้สิ่งที่เรียกสัตว์อัญเชิญออกมาโดยที่ไม่ต้องเสียจักระได้....เพื่อให้สิ่งนั้นเป็นอีก2คนไปช่วยทำภารกิจกับพวกเธอ"ซึนาเดะพูดให้เกะนินทั้ง7ได้คิด
"คิดไม่ออกง่ะ"โจจิเอ่ยปากยอมแพ้ออกมาคนแรก
"อ้อ"ชิกามารุกับซากุระร้องออกมาพร้อมกัน
"เธอพูดแล้วกัน"ชิกามารุส่งสายตาแสนรำคาญไปให้ซากุระ
"อาจารย์จะไม่ใส่อินที่ใช้ชี้เฉพาะสัตว์อัญเชิญออกมาเพื่อจะได้ไม่เสียจักระใช้ไหมค่ะ"
"ฉลาดมากซากุระ"ซึนาเดะเอ่ยปากชมซากุระ
"งั้นเริ่มละนะ"ซึนาเดะพูดพร้อมดึงแขนเสื้อขึ้นเหมือนต้องการความถนัด
"ดะ เดี่ยวครับ ท่านรุ่น5 ขืนทำแบบนี้ถ้าสัตว์ประหลาดที่ควบคุมไม่ได้ออกมามีหวังหมู่บ้านเราเละแน่"ชิกามารุร้องห้ามไว้ แต่ไม่ทันแล้ว รุ่นที่5จัดการทำมือเป็นสัญลักษณ์ต่างๆ แล้วจัดการกระแทกมันลงบนพื้น
"คาถาอัญเชิญ"รุ่นที่5ร้องออกมา
ควันสีขาวลอยออกมาทั่วทุกสารทิศพร้อมกับเสียงต่อว่าต่อขานของเหล่าเกะนินเป็นแถว
//ถ้าเกิดไปเชิญตัวอะไรมาแล้วคุมมันไม่ได้หมู่บ้านไม่พินาศเหรอ//ทุกคนคิดในใจอย่างแตกตื่นพร้อมกัน
"น่าๆเสี่ยงๆงี้หนุกดีออก"โฮคาเงะรุ่น5ร้องบอกกับคนอื่นอย่างสนุกสนาน แต่สายตาและความคิดของทุกคนที่อยู่ในห้องไม่ขำตามไปด้วยเลยสักนิด
เมื่อหมอกควันสีขาวที่เป็นเหมือนแสงสีเริ่มจางลงทั้งห้องก็มองเห็นเงาของร่างคู่หนึ่ง
"พี่ ที่นี่ที่ไหนอ่ะ"เสียงหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับเหล่าเกะนินดังชึ้น
"ไม่รู้สิ...แต่พี่ว่าพวกนั้นคงอธิบายเราได้"เสียงของพี่ชายที่ดูสุขุมเยือกเย็นตอบน้องชาย
ใบหน้าของพี่น้องฝาแฝดอายุประมาณ14 ทั้ง2มีรูปร่างผอมเพรียว ผู้เป็นพี่มีผมสีเหลืองทอง คนน้องมีผมสีดำ ทั้ง2มีดวงตาสีฟ้าครามเหมือนกันไม่มีผิดเพี้ยน ที่สำคัญทั้ง2ยังมีกระบังหน้าผากซึ่งแสดงถึงการเป็นนินจาของหมู่บ้านโคโนะฮะซะด้วย
"เออ....เฮ้ย นี่มันที่รับภารกิจนี่ครับพี่"ผู้มาใหม่ที่เป็นน้องชายร้องบอกกับพี่ชายของตน
"ที่สำคัญดูนู้นสิ "นินจาผมทองผู้พี่ชี้ให้น้องชายตัวเองดูเด็กสาวผมดำตาสีขาวอมม่วงผู้ซึ่งก็คือฮินาตะนั้นเอง
"......."ทั้ง2มองหน้ากันด้วยสายตาแปลกๆ
"ฉันเป็นคนเรียกพวกเธอมาเอง"ซึนาเดะดูเหมือนจะตั้งตัวได้ก่อนคนอื่น
"นี่คือยุคของฉัน...โฮคาเงะรุ่นที่5...พวกเธอเป็นนินจาโคโนะฮะสินะ..มาจากยุคไหนละ"
"..."ผู้มาใหม่ทั้ง2ยืนค้างอยู่ในท่าเดิม แต่สายตากลับเหม่อลอยแปลกๆเหมือนกับกำลังพยายามไล่เรียงลำดับเหตุการณ์ที่เกิดชึ้นเมื่อครู่ว่าเพราะเหตุใดพวกเขาจึงมาอยู่ที่นี่...ที่นี่คืออดีตจริงหรือการแกล้งกันเล่นๆของพ่อโจมขี้เล่นของพวกเขา
"รุ่นของ...โฮคาเงะรุ่นที่6ครับรุ่นที่5"ทั้ง2ตอบพร้อมกันด้วยท่าทางนอบน้อมซึ่งเหมือนกับว่าทั้ง2จะเริ่มเชื่อแล้วว่าที่ๆเขาอยู่ตอนนี้เป็นอดีตกาลจริงเมื่อพวกเขาหันมามองฮินาตะอีกครั้ง
"งั้นถือว่าฉันยืมตัวพวกเธอหน่อยแล้วกัน "พูดจบซึนาเดะก็รีบเล่ารายละเอียดของภารกิจที่ทั้ง2จะต้องไปทำเพื่อให้ได้คทาสายน้ำกลับมาที่หมู่บ้านโคโนะฮะ
......................................................
"มาทางนี้จ๊ะไม่ต้องตื่นเต้น"เสียงของครูที่บอกถึงความใจดีพูดชึ้นอย่างนิ่มนวลขณะพาฟายเดินชึ้นบันไดแคบๆมา จนถึงชั้น3
//ก็ตูเคยมาโรงเรียนแบบนี้ที่ไหนละฟะ//ฟายคิดในใจอย่างประหม่า เพราะครั้งเดียวที่เขาเคยมาโรงเรียนก็คือครั้งที่เขามาเป็นวิทยากรพิเศษให้กับโรงเรียนนินจา
"ห้องนี้จ๊ะ"อาจารย์ชี้บอกห้องที่ฟายต้องเข้าไปเรียนแล้วเดินนำฟายไปห้องที่เขาจะเรียน
ห้องนี้เป็นห้องที่อยู่ตรงกึ่งกลางตัวตึกพอดี ระหว่างทางเดินเข้าไปหาห้องนั้นก็ผ่านห้องอื่นๆที่มีนักเรียน
กำลังนั่งเรียนกันเคร่งเครียด ซึ่งนั้นก็ยิ่งทำให้ฟายใจไม่ดีชึ้นไปอีก
จนมาถึงห้องที่เขาต้องเข้าไปเรียน
เสียงคุยจ็อกแจ็กดังชึ้นตลอดเวลา มีทั้งคนเล่นหมากรุก พวกเล่นพับกระดาษเป็นเคลื่อนร่อนแล้วส่งลงสนามบินเบื้องล่าง
เฟี้ยววววววว
เสียงบางสิ่งพุ่งแหวกอากาศตรงเข้ามาหาฟาย
หมับ
ด้วยความเคยชิน ฟายจึงรีบใช้มือฉกสิ่งที่พุ่งเข้ามาหาอย่างรวดเร็ว เมื่อจับมันได้ฟายก็บีบมันแน่น เหมือนกับเวลาเขาจับมีด
"เฮ้อ~จรวดจากกระดาษคู่สุดท้ายของเรา"เสียงผู้หญิงร่างท้วมเล็กน้อยร้องโอดครวญ
เธอเป็นผู้หญิงที่ดูไม่ค่อยจะเต็มสักเท่าไหร่ แต่ท่าทางของเธอตอนนี้บอกได้เลยว่ากำลังเสียดายกระดาษคู่สุดท้ายจากสมุดที่เหลือแต่ปกแต่ไร้ซึ่งกระดาษซึ่งวางอยู่บนโต๊ะเธอ ส่วนตัวเธอก็เอามือทั้ง2มาเกยหน้าผากทำท่าหนักใจ
ซึ่งข้างๆเธอก็เป็นเด็กสาวผิวสีหิมะ ขาวเนียนกำลังหัวเราะคิกคักอยู่กับท่าทางของเพื่อนเธอ เธอมีใบหน้าที่เรียกว่าคล้ายคลึงกับฮินาตะอยู่มาก ต่างไปก็แต่
เธอไม่ใช่นินจา เธอไม่ใช่ตระกูลฮิวงะ เธอไม่มีเนตรสีขาว ตาของเธอเป็นสีน้ำตาลดำ รูปร่างเบาะบางน่าปกป้อง ท่าทางที่ดูน่ารักเรียบๆของเธอสามารถทำให้ฟายหันมามองเธอด้วยความตะลึงไปชั่วขณะ
"เออ...ทุกคนจ๊ะ...นี่เพื่อนใหม่ของพวกเรานะ อ่ะแนะนำตัวเลยจ๊ะ"
อาจารย์สะกิดฟายทำให้ฟายสะดุ้งตื่นจากภวังค์
"ชื่อฟาย มาจากแคว้นฮิโนะคุนิครับ"ฟายแนะนำตัวสั้นๆ แล้วรีบหลบตาเจ้าของนัยน์สีน้ำตาลดำเมื่อเจ้าหล่อนหันมาสนใจเขา
"โห...ชื่อคล้ายสัตว์ที่ใช้ไถนาเลยนะ"เด็กหนุ่มผิวดำ รูปร่างท่าทางล่ำสัน สันทัด มีหนวดเคราก่อนวัยตะโกนชึ้นกลางห้อง
"แล้วคุณอยากโดนควายขวิดมะละ"คำพูดขวานผ่าซากของฟายฟันลงกลางกะบาลของคนหาเรื่อง
"เฮ้ย นี่แกมาถึงก็จะหาเรื่องเลยเหรอว่ะ"เจ้าคนโยนความผิดลุกชึ้นชี้หน้าฟาย
"พอทีเบน อย่าไปหาเรื่องฟายเขา"อาจารย์ที่ปรึกษาพยายามเข้ามาห้ามทัพ ส่วนผู้หาเรื่องก่อนที่ชื่อเบนก็
ยอมนั่งลง ทำตัวว่าง่าย แต่สายตากลับจ้องจะกินเลือดกินเนื้อฟายอยู่ทำให้บรรยากาศในห้องดูเงียบเหมือนป่าช้า แต่ก็มีเสียงหนึ่งเหมือนเสียงสวรรค์ที่ช่วยขับไล่ความเงียบไปได้
"อาจารย์ค่ะ เร็วสิค่ะ อาจารย์ไม่ได้เข้าคาบห้องหนูจนจะหมดคาบอยู่แล้ว"เสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆซึ่งท่าทางจะเป็นรุ่นน้องดังขึ้นหน้าประตู
"ตายจริง ครูไปก่อนนะ พวกเธอดูแลเพื่อนใหม่ดีๆละ"พูดจบคุณครูที่เคยห้ามศึกก็รีบวิ่งออกจากห้องไป
"ตายแน่แกไอฟาย"เด็กหนุ่มสวมแว่นที่นั่งอยู่ข้างหน้าต่างเอามือยันหน้าผากอย่างเอือมระอา เพราะรู้นิสัยเบนดีว่าเป็นอย่างไร
"แกอยากหาเรื่องเองนะ"เจ้าเบนลุกชึ้นชี้หน้าแล้วร้องเสียงดัง
//มึงนั้นละหาเรื่องเขาไอเบน//ทั้งห้องคิดพร้อมกัน
เบนสาวเท้าเข้าไปหาฟายอย่างรวดเร็วแล้วหง่างหมัด แต่ฟายกลับกอดอกยืนดูอยู่อยู่เฉยๆไม่มีท่าทีทุกข์ร้อน
"พอๆเบน อย่าหาเรื่องฟายมัน"คนนั่งข้างหน้าต่างเมื่อครู่ออกตัวเป็นพระเอกช่วยห้ามมวย
"ไปไกลๆตีนเลยมึงไอเจือก"เบนไม่สนใจใช้บาทาส่งกรรมการห้ามมวยลอยข้ามห้องไปนอนหงายหลังชนกำแพง
เหล่าเพื่อนฝูงรีบเข้ามาดูอาการของผู้อยากเด่นเป็นกรรมการห้ามมวยที่ตอนนี้กำลังนอนจุกอยู่บนพื้น
"แกต๊ายยยย"เบนหันมาชกหน้าฟายเพราะตอนนี้ไม่มีใครกล้าเข้ามาขวางแล้ว
ผั่ว
เสียงหมัดกระแทกวัตถุดังชึ้น
"นั้นนายทำตัวนายเองนะ"ฟายพูดพร้อมกับชะโงกดูเบนจากด้านหลัง เมื่อเบนปล่อยกำปั่นวืดใส่กำแพงเต็มๆหมัด ทำเอาใบหน้าที่สุดแสนจะโหดบูดบี้จนน่าขันไปเลย
"อย่างงี้แถวบ้านเรียกโง่นะ...รู้ไว้"ฟายแหย่ก่อนเดินไปหาเก้าอี้นั่ง
//เมื่อกี้มันยังกอดอกอยู่หน้าเบนเลยนี่หว่า เข้ามาข้างหลังได้ไงทำไมไม่เห็น//หลายคนคิด
"กวนนักนะแก"เบนไม่ยอมแพ้พุ่งเข้ามากะซัดฟายให้กระเด็น
"เฮ้อ~"ฟายถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
โครม
เท้าของเบนสะดุดเข้ากับขาของฟายที่ยืนออกมาขัดไว้ขณะพลิกตัวหลบทำเอาเบนหน้าขมำ
เมื่อฟายจัดการเบนเสร็จเขาก็ไม่มีใจเมตตาพอจะหันไปเหลี่ยวแลคู่อริใหม่ที่นอนน๊อกอยู่กับพื้น
เขาหันไปพบเก้าอี้ว่างซึ่งอยู่ข้างๆเด็กหนุ่มผมดำใบหน้ามีสิวเขรอะขระรูปร่างใหญ่โต
"นั่งด้วยนะ"ฟายร้องออกมาโดยไม่ฟังคำตอบก็จัดการวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้
"อืม...ได้สิ เราชื่อก้อนนะ"เด็กหนุ่มแนะนำตัวเอง
..........................................................
ไอนารุโตะ....ตูอุส่าห์แต่งฟิกของมัน...มันเจือกมานอนอู้....ตื่นได้แล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เสียงแพนด้าตัวขนาดเท่าคนตะโกนข้างหูนารุโตะ
"เฮ้ย"นารุโตะสะดุ้งสุดตัว
"เช้าแล้วเหรอ..."นารุโตะพึมพำด้วยความงัวเงียโดยหารู้ไม่ว่าตอนนี้จะเที่ยงแล้ว
"งืมๆ.....เฮ้ย!!!จริงเดะวันนี้มีภารกิจนี่"นารุโตะหันไปเห็นตัวหนังสือหวัดๆเขียนไว้บนกำแพงก็สะดุ้งสุดตัวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำเพื่อวิ่งผ่านน้ำอย่างรวดเร็ว
1นาทีต่อมา(มันอาบน้ำไงของมัน-*-)
"ป้าซึนาเดะ!!!"นารุโตะร้องเรียกซึนาเดะเสียงดัง
"หืมม์?มีไรนารุโตะ...เฮ้ย นึกออกแล้ว ทำไมมาเอาป่านี้ พวกนั้นไปกันหมดแล้วนะ"ซึนาเดะนึกได้ก็รีบต่อว่า
นารุโตะทันที
"งั้นเอาเป้าหมายการเดินทางมา เดี๋ยวผมค่อยตามไปถามเป้าหมายภารกิจจากพวกนั้นเอง"นารุโตะรู้ดีว่าซึนาเดะไม่มีเวลามานั่งอธิบายภารกิจแน่เลยจัดการทุกอย่างให้เร็วชึ้น ซึ่งต่างจากนารุโตะคนเก่าที่แสนจะงุนงาน เข้าใจช้า
และดูไม่ได้เรื่องไปเสียทุกอย่าง
"หมู่บ้านคิริ"ซึนาเดะพูดสั้นๆ
พรึบ
เมื่อพูดจบนารุดตะก็หายตัวไปทันที
......................................................................
ใบหญ้าสีเขียวสดดูน่ากินสำหรับสิ่งมีชีวิตมีเขา
ฟาย:เฮ้ยๆขึ้นงี้มันหลอกด่าตูป่าวเนี่ย
คนแต่ง:อย่าร้อนตัวจากเอ็ม อรรถพล
ฟาย:(-*-)...เดี๋ยวไม่เล่นฟิกให้ต่อเลย
คนแต่ง:ฆ่าน้อยสมควรตายจากbigass
ฟาย: (-_-)...ถามจริงนายเคยหลอกด่าเราเปล่า
คนแต่ง:ไม่เคยจากSynkornize
ฟาย:ตอบได้ใจจริงๆ(*O*)b
สภาพแวดล้อมโดยรอบเป็นป่าดิบชื้อที่เย็นสบายเหมือนแก้ผ้าบนเนินเขา
แต่มันก็น่าอึดอัดเพราะมีความชื้นสัมพัทธ์ค่อนข้างสูง
หมอกลงอ่อนๆ ดอกไม้นาๆชนิดข้างทางโอนอ่อนไปตามลมเบาๆที่พัดเข้ามาอย่างต่อเนื่องซึ่งมันน่าแปลกที่หมอกกลับแทบไม่ขยับเพราะลมเลย ที่นี่ ตอนนี้ คงจะเป็นสถานที่ๆโรแมนติกมากถ้าไม่ใช้อยู่ในการทำภารกิจเสี่ยงตายภารกิจนี้
"พี่ว่าเธอคือ...รึป่าว"นินจาผมดำคนน้องกระซิบกระซาบถามนินจาผู้พี่พลางลอบชำเลือนมองฮินาตะ
"มีเนตรสีขาว...แล้วเมื่อกี้มีคนเรียกเธอว่าฮินาตะ...ใช้แน่นอน"นินจาผู้พี่ตอบพร้อมกับส่งสายตาให้ความสนใจอย่างมากไปทางฮินาตะโดยที่เจ้าตัวหาได้รู้ตัวเพราะกำลังเดินเหม่อ
"เดินกันมาตั้งไกลแล้วพักหน่อยสิ"เสียงอิโนะร้องขึ้น
"ยัยนี่ไมขี้เกียจอย่างนี้"คิบะ ซึ่งอยู่ข้างๆพึมพำออกมาเบาๆแต่ก็ไม่พ้นหูอิโนะจนได้...
"ฉันจะพักแล้วมันหนักหัวส่วนไหนของนายหรือไง!!"
คิบะโดนอิโนะแว๊ดเข้าให้ ทำให้รู้ว่าทำไมชิกามารุกับโจจิถึงไม่กล้าหือกับอิโนะ
"ดูสิ ถ้าขาใหญ่ขึ้นมาก็ไม่สวยอีก...เฮ้อ~คนสวยเครียด"อิโนะบ่นออกมาแล้วทำท่าดัดจริต
//แหวะ//ผู้ชายทุกคนร่วมถึงซากุระแทบจะอ้วกออกมาพร้อมกัน จะมีก็แต่ชิโนะที่ยังรักษามาดนิ่งและเย็นชาได้ดีเหมือนเดิม และฮินาตะที่กำลังเดินใจลอย
//เราฝันไปจริงๆเหรอ...มะ ไม่หรอกเราไม่ฝันไป....แต่นารุโตะคุงจะกลับมาแล้วเหรอถ้ากลับมาแล้วทำไมเขาไม่เข้ามาทำภารกิจกับพวกเราละ..//ฮินาตะคิดไปเรื่อยจนกระทั่ง...
"ระวัง"นินจาผมดำผู้น้องผู้มาจากอนาคตรีบเข้ามาบังตัวฮินาตะไว้
ฟิ้ง~~~~~~~~~~~~~~~
มีดบินนับร้อยพุ่งแทรกผ่านกลางอากาศมาอย่ารวดเร็ว
"ชิ"
นินจาผมทองผู้พี่รีบเข้ามาขวางอีกชั้นแล้วผสานอินอย่างแคล่งคล่องแล้ว...
"คาถาเพลิง ระเบิดมังกรไฟ"นินจาผมทองร้องออกมาพร้อมพ่นไฟออกทางปากเป็นรูปมังกรขนาดใหญ่ยักษ์ ออกมาพ่นไฟอีกที
บึม
ความร้อนจากคาถาสามารถสะท้อนหรือปัดป้องมีดบินได้ทั้งหมด แต่เมื่อวิกฤตการณ์มีดบินผ่านพ้นไปแล้วกลับเหลือนินจาผู้มาใหม่อีก5คน
"ไอหนูโสโครก2ตัวนี้มันใครกัน"หญิงสาวผมสีชมพูแบบซากุระ มีหมวกสวมอยู่บนหัว หน้าตาเหมือนจะชวนคนอื่นทะเลาะตลอดเวลาร้องถามเพื่อนในกลุ่มขณะส่งสายตาไม่พอใจเท่าไหร่ไปทางพี่น้องฝาแฝดทั้งคู่
"ใครก็ช่าง...แต่ฉันขอจัดการไอเด็กเวรนั้นก่อน"ชายร่างใหญ่ร้องตะโกนแล้วหันมองไปที่โจจิ
"นะ..นี่..พวกแกยังไม่ตายอีกเหรอ"คิบะกับชิกามารุร้องออกมาเสียงหลง
"5นินจาโอโตะ...ตายง่ายๆได้อย่างไรกันเล่า..."นินจาโอโตะที่มี8มือเหมือนแมงมุมร้องบอกพลางชำเลืองมองหาคู่อริเก่าแต่ก็พบเพียงเด็กสาวที่มีส่วนคล้ายกับเนจิเท่านั้นเอง
"ฉันว่าฉันเคยบอกเจ้าผมบ๊อบนั้นแล้วนี่...ว่า...ฉันจะอยู่ดูความฝันของท่านโอโรจิมารุ..ว่าแต่มันไปไหนแล้วละ"
คนที่ดูเหมือนเป็นหัวหน้าเริ่มมองหาเด็กหนุ่มคิ้วเหลี่ยมซึ่งก็คือร็อค ลีนั้นเอง เขามีผมสีเงินรูปร่างสูงเพรียว
ตรงหน้าผากมีตราบางอย่างประทับอยู่คล้ายคลึงกับโฮคาเงะรุ่นที่5
"แย่จริง...มันไม่อยู่เหรอ"คิมิมาโร่ถอนหายใจอย่างเสียดาย
"พวกนี้ใครกันน่ะ"ทุกคนร้องถามออกมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
"นินจาโอโตะที่พวกเราเจอตอนภารกิจชิงตัวซาสึเกะเมื่อ2ปีก่อน"ชิกามารุตอบพร้อมทำหน้าเครียด เพราะคราวที่แล้วที่เขารอดก็เพราะมีเทมาริมาช่วย ถึงตอนนี้เขาจะพัฒนาฝีมือไปมากแล้วแต่ก็ยังอดหวั่นไม่ได้
"พวกนี้เก่งเหรอ"นินจาผมดำผู้น้องร้องถามคิบะที่ทำหน้าเครียดไม่แพ้กัน
"ก็เออสิ...ฉันกับชิกามารุคงตายไปแล้วถ้าไม่ได้พวกซึนะมาช่วย"คิบะตอบเสียงเครียดขณะสบตาก็อูคอนที่จ้องเขายังกับจะกินเลือดกินเนื้อ
"งั้นพวกเรา2คนจัดการเอง"คนพี่ร้องออกมา ท่ามกลางสายตาตกตะลึงของเกะนินทุกคน
"พูดเป็นเล่น แค่เกะนินจะสู้มันทั้ง5คนได้ยังไง"คิบะตะคอกเข้าให้
"ใครบอกว่าพวกฉันเป็นเกะนิน...พวกฉันน่ะหัวหน้าหน่วยลับจากหน่วยลับพิเศษของโคโนะฮะในอีก16ปีข้างหน้าเลยนา...."
"หัวหน้าหน่วยลับ!!!"ทุกคนร้องออกมา
//มีหัวหน้าหน่วยลับที่ว่ากันว่ามีฝีมือเทียบเท่าหรือสูงกว่าโจนินมาช่วยตั้ง2คน...ดีละ..//
"พวกเราปล่อยให้2คนนั้นจัดการพวกเราไปกันเหอะ พวกนาย2คนคุ้มกันให้ด้วย"ชิกามารุสั่งการแล้วรีบวิ่งนำเพื่อนทั้งกลุ่มแหวกกลุ่มอริทั้ง5ของเขาไป....
-----------------------------------------
ใครอ่านอย่าลืมเม้นด้วยนะคับ
ขาดแคลนกำลังใจ
.....................
แก้คำผิดคร๊าบ
ดีดีมาอ่าน บ่นใหญ่เลยอ่ะเจนว่าคำผิดเยอะเหมือนเดิม= =
ความคิดเห็น