คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Fourth Step [ก่อนการทดสอบ]
Fourth Step [ก่อนการทดสอบ]
Author: Rinrin & Gwang
Originate: 12TailsOnline
Pairing: Monkey x Wolf
Rate: PG-13
Warning: Yaoi(ชาย x ชาย),แฟนฟิคเรื่องนี้ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงของเกม 12TailOnline แต่อย่างใด กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ยามเช้าที่สดใสในแคมป์ผู้กล้า อยากรู้กันไหม ตอนนี้พวกผู้กล้าเตรียมความพร้อมสำหรับการทดสอบวันนี้กันไปถึงไหนแล้ว ?
หางแรกคือหมาป่าเผด็จการ หรือว่าที่ผู้นำระบบคอมมิวนิสของเหล่าผู้กล้า ที่กำลังนั่งซักซ้อมดาบกับต้นไม้ที่น่าสงสารแถวๆ นั้นแม้จะไม่ถึงกับฟันฉับเดียวต้นไม่ขาดสองท่อน แต่ก็ยังฝึกซ้อม ถือว่าดีเยี่ยม! ต่อมาไบสันที่เหมือนจะนั่งแทะเล็มหญ้าอ่อนแถวๆ นั้นเป็นอาหารเช้า ไม่ไกลนักแกะกำลังมองไบสันที่กำลังรับประทานหญ้าด้วยสายตาเป็นประกายแวววับ ถ้ามองดีๆ คุณจะพบว่าเจ้าหล่อนกำลังเผลอแทะหนังสือเวทรักษาของตัวเองเสียด้วย ใกล้ๆ กันคือกิ้งก่าที่นั่งลับธนูและแพนด้าที่กำลังเบ่งพลังลมปราณสุดกำลัง ใกล้ๆ แม่น้ำนั้นตุ่นกำลังนั่งขัดถูอุปกรณ์ของตัวเองอย่างสบายอารมณ์
ซ่า!
เสียงของเพนกวินรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของเช้านี้ที่กำลังดำผุดดำว่ายหา ปลาราวกับว่าจะล่าให้หมดแม่น้ำ ส่วนปลาวาฬเล่า ก็ลอยตุบป่องพร้อมกับหัวยางรูปเป็ดอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่างกัน
ตูม!!!!!!
พลันเสียงระเบิดที่ชะงักทุกกิจกรรมของทุกคน หากแต่ทว่าแมวที่หลับอยู่แถวๆ นั่นก็ยังคงหลับต่อไปอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
“แหะๆ...”เสียงหัวเราะจืดๆจากต้นเหตุของเสียงระเบิดดังขึ้น มือเล็กๆ นั้นจับที่หัวทรงทวินเทลสีชมพูของตัวเองอย่างสำนึกผิด...
“ขอโทษค่ะ..สารเคมีมันระเบิดน่ะค่ะ...”
“…”
แหม...ช่างดูเป็นเช้าที่สดใสเสียจริงๆ...
.
.
.
.
“หายไปไหน 2 หาง...”เสียงของหมาป่าขนสีฟ้าพูดอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก ดวงตาสีทองวาววับหรี่ลงอย่างน่ากลัวแน่นอนว่าหากมีออฟชั่นแยกเขี้ยวแล้วพวก ผู้กล้าทั้งเก้าหางตรงหน้าอาจวิ่งป่าราบก็เป็นได้ อีกไม่นานพวกเขาต้องรับการทดสอบจากท่านแม่ทัพโบลดาส แต่ผู้กล้าดันหายไปอย่างงี้แล้วเขาควรจะทำยังไง! ผู้กล้าทั้งเก้ามองซ้ายขวาพลางเริ่มนับหูนับหางกันเหมือนเด็กหัดนับเลข ไม่ว่าอย่างไรผลลัพธ์ย่อมออกมาเป็นเก้าหรืออาจจะรวมเป็นสิบถ้าบวกหมาป่าที่ ยืนหน้าถมึงทึงอยู่
“ขาดคุณลิงไปนี่คะ”กระต่ายกล่าวพลางกวาดมองอย่างคาดหวังว่าจะเห็นคุณลิง ที่ว่านั่นเดินออกมาจากที่ไหนสักแห่ง หูของเจ้าหล่อนที่ส่ายไปมานั้นมันช่างสร้างความลำบากใจให้กิ้งก่าที่ยืนอยู่ ด้านข้างเสียจริง กิ้งก่าขยับให้ไกลออกมาจากกระต่ายเล็กน้อยเพื่อป้องกันการถูกหูใหญ่ๆ ยาวๆ ของกระต่ายกระแทกหน้าเอาก่อนจะเอ่ยขึ้นตามมา
“ค้างคาวก็หายไปด้วย”
“...”ผู้นำไม่กล่าวอะไรเพียงแต่ยิ่งทำหน้าเหมือนความดันต่ำมากขึ้นทุกที เหล่าสัตว์กินพืชทั้งเก้าตรงหน้าถอยหน้าอย่างหวาดกลัวไม่น้อย
“ชั้นว่าแล้วเชียว...”หมาป่าพูดเสียงต่ำถ้าสังเกตให้ดีกว่านั้นจะได้ยิน เสียงขู่ต่ำๆ ที่ปล่อยออกมาจากลำคอตอนท้ายประโยคด้วย ยิ่งแมวที่หูดีเป็นพิเศษนั้นถึงกับสะดุ้งแล้วร้องครางเบาๆ พลันดวงตาสีอำพันมองไปที่บางอย่างที่ลอยอยู่ไม่ไกล...
“กาดิน่า!”
“ค..ครับ..?”เสียงของกาดิน่าตอบรับแบบงงๆ มันหมุนมามองที่กลุ่มผู้กล้าและสบตากับผู้นำเผด็จการคอมมิวนิสเข้าอย่างจัง!
“อ...อะไรเหรอครับ..?”กาดิน่าวัยกระเตาะกล่าวพลางถอยหนีอย่างหวาดหวั่น ไม่น้อย มิเกะที่อยู่ใกล้ๆ ก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่ กาดิน่าทำตาปริบๆ โล่ห์ที่ถืออยู่ตอนนี้ราวกับกำลังบอกว่า ‘อย่าเข้ามา...ผมกลัวจริงๆ นะเออ...’ อย่างไรอย่างนั้น
“เจ้านายแกไปไหน!”
“ม..ไม่รู้ครับ”เสียงของกาดิน่าตอบอย่างน่าสงสารเมื่อโดนหมาป่าถือดาบเล่มโตขู่กรรโชก
“แกเป็นภูติแกควรจะรู้ไม่ใช่เหรอว่าเจ้านายแกอยู่ไหนน่ะ!!!”
“ก..ก็ผมไม่รู้อ่ะ!”
กาดิน่าตอบเหมือนจะร้องไห้โฮอยู่ร่อมร่อ ก่อนที่หูทั้งสองของแมวจะกระดิกไปมาเมื่อรับเสียงบางอย่างได้
“ดะ..เดี๋ยวๆ”
แมวพูดโผล่ออกมามีผลให้ผู้กล้าทั้งหมดเงียบลงหมาป่าขมวดคิ้วพลางจ้องหน้าของแมวที่หูเริ่มขยับไปมาอย่างสงสัย
“ชั้นได้ยิน...เสียงของปีก..กับฝีเท้าของอะไรสักอย่างมุ่งมาทางนี้..”จบ ประโยคนั้นผู้พวกกล้าก็มองหาไปรอบๆ ส่วนกาดิน่านั้นโผถลาไปยังทิศทางหนึ่งทันที
“นายท่านนนนน”
…ไหนมันบอกไม่รู้...
หมาป่านึกในใจเมื่อกาดิน่านั้นพุ่งไปราวกับเป็นสัญชาตญาณมันไม่ได้มองหาเลยสักนิดและพุ่งหายไปในพุ่มไม้หนาและเงียบหายไป...
“นายท่านครับ เมื่อกี้ผมโดนข่มขู่~!!!”เสียงโวยวายทำเอาหมาป่าสะดุ้งเฮือก เสียงงอแงฟังดูปัญญาอ่อนของนักรบดินกับมิเกะดังต่อเนื่องและใกล้เข้ามาทุกที เหล่าผู้กล้าหันควับไปยังทิศทางนั้นมองเป็นตาเดียว พลันเสียงของวานรที่อาจฟังดูเรียบเฉยไม่คุ้นหูก็ดังขึ้น
“อะไรของแก แถวนี้จะมีอะไรมาตอแยแกได้ ถ้ามีก็ฆ่า...”พลันเสียงที่ฟังดูโฉดไม่น้อยชะงักค้างเมื่อหันมาเจอกับผู้ กล้าทั้งหลายเขาโดยเฉพาะว่ามาหยุดลงที่ผู้นำเผด็จการที่กำลังมองมาตาเขม็ง พลันเจ้าหนุ่มที่ทำหน้าโหดก็เปลี่ยนท่าทีขึ้นมาทันควัน...
“อ..เออ...เป็นอะไรหรือเปล่า~หม้อ!!”ผู้เรียกภูติหันไปดูแล “หม้อข้าวหม้อแกง” ของตัวเองทั้งที่เมื่อครู่มีท่าทีละเลยเสียอย่างนั้น เจ้าของเสียงกระพือปีกแผ่วเบาที่ตามมาหัวเราะเบาๆ พลางยิ้มหวานอย่างเคย กาดิน่ากอดแข้งกอดขาเจ้านายตัวเองคาดว่าถ้าเป็นการ์ตูนคงต้องมีรูปกาดิน่า นี่น้ำตาไหลเป็นน้ำตกแน่ๆ
“ผมก็โดนนะครับ~ฮืออ~”มิเกะลอยมาคลอเคลียนายท่านเช่นเดียวกัน มองๆ ไปเจ้าลิงนี่มันก็ดูเป็นขวัญใจมหาชนเสียจริงๆ ดวงตาสีทองหมาป่าหรี่ตามองอย่างไม่พอใจสักเท่าไหร่
“พวกแกไปไหนมากัน!”ทั้งสองหางที่กำลังวุ่นวายกับภูติขี้ฟ้องสะดุ้งเฮือก แล้วหันมามองหน้ากันช้าๆ ดวงตาสีอะเมทิสต์สบกับดวงตาสีเขียวเข้มเพียงเสี้ยววินาทีและหันไปมองที่เจ้า ของดวงตาสีทองที่กำลังฉายแววโรจน์ แล้วตอบพร้อมกันว่า
“ไปล้างหม้อ / ไปซื้อของจ้ะ”
เป็นข้อพิสูจน์แล้วว่าการสบตาไม่ได้ทำให้รู้ใจกันแต่อย่างใด...
“หม้อแกอยู่นี่! ลิงงี่เง่า”หมาป่ากล่าวเสียงเข้มหลังจากที่เคยทำภารกิจกับลิงนี่ เขาก็เดาได้ว่า “หม้อ” ที่มันว่าต้องหมายถึง “กาดิน่า” ที่ลอยตุ๊บป่องแล้วใกล้ๆ นี่แน่นอน คำผรุสวาทจากหมาป่าซึนๆ แทงเข้าไปกลางใจของวานรหน้าหล่อที่งี่เง่าบอกเหตุผลขัดกับหลักความจริงแรงๆ
“อ...เออ...จริงๆแล้ว...ชั้นไปล้างปากมิเกะมา...”
ดวงตาสีทองหรี่ลงบ่งบอกว่ากำลังขัดใจในคำตอบที่บ่ายเบี่ยงสุดๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำท่าจะไม่เชื่อก็รีบหันไปหาภูติของตัวเองทันที
“ใช่ไหม มิเกะ!”
“อ..เออ...มั้งครับ”ภูติพื้นฐานตอบหน้าเอ๋อพยักหน้ารับแบบงงๆ พลางนึกในใจว่าเจ้านายของตนนั่นหนาเอาตนไปล้างปากเมื่อไหร่ เจ้าของดวงตาสีทองนั้นเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มหวานเชือดคอแทน เป็นยิ้มหวานที่ทำเอาลิงแถวๆ นี้หัวใจละลาย... เดี๋ยวก่อนสิ...มันใช่เวลาไหมน่ะ...
“แล้วทำไมคำตอบมันถึงเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาละ หืมม์...?”
สายตาที่มองจิกเรียกสติลิงโง่ๆ ที่หลงละเมอเพ้อภพกลับมาอย่างรวดเร็ว หยาดเหงื่อหนึ่งหยดผุดขึ้นมาบนใบหน้าบ่งบอกว่าสมองกำลังทำงานอย่างหนัก มือทั้งสองยกขึ้นมากั้นราวกับส่งสัญญาณห้ามเสียงอย่างนั้น...
“ก...ก็ ชั้นเอาหม้อไปล้าง ล้างเสร็จชั้นก็เลยล้างปากมิเกะ พอกลับมา ค้างคาวก็ชวนชั้นไปซื้อของไง...”
“ชิ!!! แหม...เป็นแฟนที่ดีจริงๆ เลยนะ...”เสียงพูดพึมพำตอนท้ายที่เบาบางจนไม่มีหางไหนได้ยิน แต่เสียงที่ทุกหางได้ยินแน่ๆ คือเสียง “ชิ” นี่ล่ะ วานรที่โดนหมาป่าขนสีครามสะบัดหน้าหนีพรืดไป เอียงคอด้วยความสงสัยบางส่วนก็เป็นเพราะว่าไม่แน่ใจสิ่งที่อีกฝ่ายพึมพำ อย่างแผ่วเบาด้วย...
“อะไรอ่ะ....”
“ไม่ใช่เรื่องของแก! ไปรวมกับหางอื่นเลยไป!!!”
เดี๋ยวก่อนสิ...เมื่อกี้ที่พูดน่ะ มันเรื่องของคุณลิงเขาเห็นๆ เลยไม่ใช่เหรอ...?
.
.
.
.
“มากันแล้วเหรอ เหล่าผู้กล้า...”เสียงเอ่ยของโบลดาสแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพแสง โบลดาสนั้นหากมองเพียงภายนอกก็เป็นเพียงเสือตัวใหญ่ใจดีตาตี่เท่านั้นเอง แต่เมื่อมองดีๆ แล้วไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหรือดาบอันยักษ์ที่ถืออยู่ ก็คงพอจะเชื่อได้ว่าเป็นแม่ทัพของเมืองแสง แต่ด้วยมาดที่ดูใจดีแล้ว จึงทำให้อาจดูไม่ออกถึงฝีมือที่แท้จริงว่า เก่งกาจเพียงใดถึงได้มีตำแหน่งใหญ่โตเพียงนี้
“ครับ ท่านโบลดาส”หมาป่ากล่าวพลางทำความเคารพท่านแม่ทัพตรงหน้า โบลดาสพยักหน้ารับรู้อย่างสงบ ดวงหน้าของพยัคฆ์หมุนซ้ายขวาอย่างเชื่องช้า ราวกับกำลังพินิจเหล่าผู้กล้าทั้งสิบสองที่ละหาง
“พวกเจ้าทั้งสิบสองหางต่างเป็นหางที่ท่านอเคเชียเลือกขึ้นมาเพื่อเป็นผู้ กล้าที่จะปกป้องเหล่าหางทั้งสิ้น แต่ถึงอย่างไรก็แล้วแต่พวกเจ้าก็ยังเป็นเพียงผู้กล้าฝึกหัด เพราะฉะนั้น...” แม่ทัพโบลดาสหยุดพูดและยกดาบใหญ่ในมือขึ้นมาแล้วหันไปมอบดาบนั้นให้ทหารเสือ ดำข้ากายของตนถือและกล่าวต่อ... “พวกเจ้าต้องได้รับการทดสอบจากข้า..”
“หลีกหน่อย!”เสียงของทหารเสือสี่ถึงห้านายประสานขึ้นพร้อมกันก่อนที่ เหล่าผู้กล้าจะหลีกออกพร้อมกันเมื่อหันมาเห็นสิ่งที่ทหารเสือดำกลุ่มนั้น กำลังยกมา ดวงตาสีทองมองสิ่งที่เหล่านายทหารยกมา มันคือท่อนไม้สีครีมขนาดยักษ์ที่ลักษณะคล้ายไม้นวดแป้ง เท่าที่หมาป่าประมาณการหมาป่าแอบคิดว่าท่อนไม้นั้นมันต้องมีขนาดใหญ่กว่าตน แน่ๆ และแน่นอนว่าเรื่องน้ำหนักคงไม่ต้องพูดถึงหมาป่าหลีกออกเป็นหางสุดท้าย ก่อนที่ท่อนไม้ยักษ์นั้นจะถึงมือของแม่ทัพโบลดาส ที่ถือมันได้หน้าตาเฉยโดยไม่แสดงถึงความหนักเลยแม้แต่แน่ ส่วนทหารเสือที่แบกมานั้นก็ถึงกับเหงื่อตกกันทีเดียว แต่ถึงกระนั้นกลุ่มทหารก็รีบทำความเคารพแก่แม่ทัพและรีบกลับออกไปทำหน้าที่ ต่อ ขณะที่หมาป่าขนสีครามนั้นกำลังทึ่งกับพละกำลังของพยัคฆ์ร่างใหญ่ตรงหน้านั้น แม่ทัพแห่งเมืองแสงก็ได้กล่าวขึ้นว่า
“เอาล่ะข้าจะทดสอบพวกเจ้าทั้งสิบด้วยไม้นวดแป้งนี่!”เสียงที่เต็มเปี่ยม ไปด้วยพลังของโบลดาสกล่าวออกมาพลางชูไม้นวดแป้งชี้ไปที่เหล่าผู้กล้า ชวนให้ดูฮึกเฮิมแต่ทว่า...
“สิบสองไม่ใช่เหรอครับ?”เสียงของลิงตัวหนึ่งเอ่ยขึ้นขัดทำเอาทั้งหมด ชะงักไป โบลดาสเหมียนหน้าไปมองหางที่พูด ดวงตาของโบลดาสขณะนี้คงกำลังมองดวงตาสีมรกตคมของวานรนั้นเป็นแน่แท้ ดวงตาสองคู่ราวกับสบกันอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายแล้วโบลดาสก็พยักหน้าน้อยๆ ราวกับเข้าใจอะไรสักอย่าง ดวงตาสีทองมองสลับระหว่างท่านแม่ทัพใหญ่กับลิงหน้าหล่ออย่างฉงน ก่อนโบลดาสจะกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเปี่ยมพลังอีกครั้ง
“พวกเจ้าทั้งสิบสองแบ่งกลุ่มกันกลุ่มละสามหาง เพื่อรอรับการทดสอบจากข้าก่อนที่ตะวันจะตรงหัว”สิ้นประโยคโบลดาสก็ถอนใจเล็ก น้อยและพึมพำแผ่วเบาเล็ก แมวเหมียวที่มีหูเหนือกว่าหางทั่วไปหูกระดิกเล็กน้อย ดวงหน้าของแมวเหมียวเอียงเล็กน้อยราวกับรับรู้อะไรสักอย่าง ทำให้พึมพำร้องครางออกมาเบาๆ ก่อนเสียงที่ฟังดูอบอุ่นของแกะข้างกายจะดังขึ้น
“ค..คุณแมวคะ อยู่กลุ่มเดียวกันไหมคะ”
“อื้อ! เอาสิ เมี้ยว~”
ดวงตาสีทองของหมาป่ากวาดมองไปรอบด้านมองหน้าบุคคลที่เข้าตาตัวเองในหมู่ หางทั้งสิบสองหางส่วนใหญ่เริ่มจับกลุ่มกันไปแล้ว พลันนัยน์เนตรเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นอะไรสักอย่างเข้ามาในดวงตาเสียได้
“นี่~หมาป่า! อยู่กลุ่มเดียวกันไหม ?”
“…”วงหน้าหล่อพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้าดึงดูดของเจ้าของร่างของวานรที่เดิน เข้ามาใกล้ทำให้คิ้วเรียวสวยสีไพลินขมวดเข้าหากันได้ไม่ยาก ดวงตาสีทองมองเลื่อนไปยังด้านหลังของผู้ที่สาวเท้ามาใกล้
“มองอะไรเหรอ?”เจ้าของเนตรสีมรกตเอียงคอเล็กน้อยก่อนหันไปมองทางที่สุนัขป่าขนสีครามนั้นมองอยู่
“มองหาแฟนแกไง”หมาป่าตอบอุบอิบดวงตาสีทองเลี่ยงหลบไปในใจขุ่นมัวอยู่ไม่ น้อย...ซึ่งตัวหมาป่าเองก็ไม่ทราบว่าเหตุใดกัน ตนถึงได้มีอารมณ์ขุ่นมั่วถึงเพียงนี้ ไม่เกินเสี้ยววินาทีหลังจากนั้นเสียงหวานหยดย้อยของเจ้าของสรรพนาม ‘แฟน’ ที่ถูกเอ่ยถึงก็โผล่มาจากด้านหลังของหมาป่าที่กำลังหงุดหงิดทันที
“...หมาป่าจ๋า~ ให้ชั้นอยู่กลุ่มเดียวกับพวกนายได้ไหมจ๊ะ”
หมาป่าสะดุ้งเฮือกขยับตัวออกมาจากตรงนั้นด้วยความตกใจ ดวงตาสีทองมองไปยังจุดที่ใกล้กับที่ตนยืนอยู่เมื่อครู่ ค้างคาวได้ยืนบนจุดที่เรียกว่าใกล้จนแทบเป็นจุดเดียวกันทีเดียวอยู่แล้ว ดวงหน้าหวานของเด็กสาวที่ฉายแววซุกซนยิ้มอ่อนหวานราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ได้ไหมจ๊ะ?”เด็กสาวถามย้ำพลางเอียงคอเล็กน้อยราวกับสงสัย ผมสีแดงหยักศกเคล้าบ่าไล่เรียงลงมาอย่างสวยงาม เสียงถามเมื่อครู่ก้องกังวานอยู่ในหัวราวกับขับร้อง ดวงตาสีอะเมทิสต์ที่งดงามจ้องมองดั่งเช่นมนต์สะกด มือเท้าที่เคยเป็นอิสระราวกับถูกมัดจนไม่สามารถขยับโต้ตอบสิ่งใดได้ แม้แต่ดวงตาก็ไม่สามารถจะละออกไปเช่นกัน…
‘Charm…’
ตกลงใช่ไหมจ้ะ...เด็กดี...
-TBC-
เลิกอ่านกันหรือยัง ;_;
Cat
ตัวป่วนประจำก๊วนผู้กล้า มีออฟชั่นหูดีเกินปกติ อยู่ด้วยมากๆ ระวังจะติดหนี้โดยไม่รู้ตัว! แมวผู้รักการพนันเป็นชีวิตจิตใจ เก่งทั้งการใช้มีดและไพ่เป็นอาวุธ ชอบนอนกับชวนชาวบ้านพนันไปทั่วจนมีเหยื่อผู้น่าสงสารตกเป็นหนี้อย่างนับไม่ ท้วน เ็ป็นเจ้าหนี้กระทั่งของเจ้าแม่เงินกู้ประจำกลุ่มอีกที่ ได้ชื่อว่านิ่งเป็นหลับขยับคือเล่นไพ่! แล้วก็...เหมือนจะชอบอะไร โง่ๆ นะ
"เมี๊ยว~ ใครอยากเล่นโป๊กเกอร์กับชั้นบ้าง?"
----------
ถ้ายังมีคนอ่านอยู่ก็ช่วยแสดงตัวตนด้วยนะคะ ; 3;
ความคิดเห็น