ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter-3 Finish!?!!?
Chapter-3 Finish!?!!?
Author: Ruri,Rinrin
Pairing:3318<Sasagawa Ryouhe x Hibari Kyoya>
Rate: PG-13
Warning: Yaoi
“เช้าๆ แบบนี้ก็ต้องจ๊อกกิ้งรอบเมื่อสินะ!”เจ้าของเสียงสุดหูรูดพูดขณะที่กำลังจ๊อกกิ้งรอบเมืองเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ อากาศยามเช้าช่างบริสุทธิ์อย่างสุดหูรูดเช่นทุกวัน ร่างกำยำวิ่งไปตามถนนสายที่มุ่งหน้าไปโรงเรียน ในใจของเรียวเฮก็คิดแต่ว่า
...ยังไงก็ต้องให้ฮิบาริเข้าชมรมมวย! เอ้ย! มาเป็นติวเตอร์ให้ได้!!!...
เรียวเฮรีบจรลีมาโรงเรียนเร็วกว่าทุกวันโดยมีเป้าหมายไว้ว่า เขาต้องจัดการกับฮิบาริให้ได้!(จัดการแบบไหนเหรอ...?//โดนตบ)
“55+ เจ้าเรียวเฮเอ้ย ฮิบาริเก่งซะขนาดนั้นใครจะเอาอะไรไปสู้ว่ะ”เสียงเจ้าเพื่อนร่วมชั้นเรียนพูดขึ้นก่อนจะมีอีกคนหนึ่งพูดเสริม..
“ชั้นว่าแกเปลี่ยนคนก็ทันนะโว้ย ยังไงชั้นว่า พี่ท่านก็คงไม่ได้จริงจังอะไรอยู่แล้วล่ะ”เพื่อนอีกคนกล่าวสนับสนุนก่อนจะเรียวเฮจะพูดขัดออกมาว่า..
“ไม่ได้หรอก..ก็ชั้นน่ะ...หลงรักฮิบาริเข้าซะแล้วน่ะสิ!”
O[]O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!<<<<เพื่อนของเจ้าสุดหูรูด
“ชั้นน่ะ! หลงรักหมัดของฮิบาริเข้าซะแล้ว!!!!”เจ้าสุดหูรูดพูดด้วยนัยน์ตาวิ้งๆ มีประกาย เพื่อนทั้งหลายก็ต่างมองหน้ากัน พลางถอนหายใจเฮือก..เพราะหน้าสวยๆ แบบนั้นกรูขอ.. เอ้ย ไม่ใช่ ถ้าเกิดมันชอบจริงๆ ก็สนับสนุนไม่ถูก คงมีแต่ตายกับซี๋แหง อย่างเดียว
“เอางี้เป็นไงแกลองบอกรักฮิบาริก็ได้ รับรองแกได้หมัดสมใจแหง 555+”เจ้าสุดหูรูดขมวดคิ้วไปใหญ่ สมองที่ขึ้นสนิทเขรอะ ประมวลผลเรื่องแบบนี้ก็คงทำได้ยาก ก่อนเพื่อนอีกคนจะเสนอความคิดออกมาว่า
“ไม่เห็นยากเลย แกบอกรักฮิบาริเสร็จพอเผลอแกก็ต่อย เพราะเขาบอกว่าผู้หญิงอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้นี่หว่า เนอะ!”
“แล้วฮิบาริเป็นผู้หญิงที่ไหนเล่า!”เสียงหัวเราะดังระงมขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ท่ามกลางนั้นสมองของเจ้าสุดหูรูดก็แล่นปรู๊ด... ใช่แล้ว วิธีนี้ล่ะ!!!!!
.....
.........
............
....................
เวลาใกล้จะเข้าเรียนเจ้าคนสุดหูรูดก็เดินไปทั่วโรงเรียน เพื่อหาเรื่องหัวหน้ากรรมการระเบียบในตอนเช้าเสียหน่อย ...แต่...เจ้าตัวไปไหนซะแล้วหว่า...ดาดฟ้า? ว่างเปล่า ห้องกรรมการระเบียบ? ร้างผู้คน ที่ห้องเรียน? เขาก็เพิ่งออกมานี่หว่า เจ้าหัวสนามหญ้าก็เดินไปเรื่อยๆ จนใกล้หลงโรงเรียนตัวเองไปทุกทีๆ เรียวเฮหยุดเดินก็มองซ้ายมองขวา
...อ้าว...เขาอยู่ไหนล่ะเนี่ย...
บรรยากาศร่มรื่นของสวนหลังโรงเรียนที่เป็นสถานที่ยอดนิยมในการรับประทานอาหารกลางวันของเด็กโรงเรียน นามิฯ แต่อย่างว่า เจ้ามนุษย์สุดหูรูดที่วันๆ เอาแต่ซ้อมมวยน่ะ มันจะรู้ไอ้เรื่องพักนี้ด้วยเหรอ!!!! ไม่ใช่ว่า คิดว่าตัวเองเป็น อลิซในดินแดนมหัศจรรย์ หรอกนะ!
...เขาไม่ได้ตามกระต่ายมานี่หว่า...
นั่นปะไรซื้อหวยให้มันถูกแบบนี้สิ ไอ้หัวสนามหญ้าอย่างแกไม่น่าเชื่อว่ามันจะเคยฟังนิทานแบบนี้ด้วย!
...จะว่าไปก็ต้องตามหาฮิบาริสินะ..
เวร! ดันลืมบทอีก เดี๋ยวแม่เปลี่ยนพระเอกซะนี่!!!//แอร็ก! ไรเตอร์โดนถีบข้อหานอกเรื่อง นัยน์ตาสีน้ำตาลๆ ทองๆ ของเรียวเฮก็พลันเหลือบไปเห็นร่างๆ หนึ่งนอนอยู่ใต้ต้นไม้ราวกับไรเตอร์จงใจ เจ้าสุดหูรูดกระโดดหลบหลืบซอกของพุ่มไม้รวดเร็วว่องไวยิ่งกว่าแมลงสาบตัวใดในครัวเรือนบ้านท่าน ผมสีรัตติกาลพลิ้วไหวตามสายลมที่พัดเอื้อย ใบหน้าหวานยามนิทราดูสงบยิ่งกว่าที่เคยเห็นนัก ปากสีแดงระเรื่อ น่าลิ้มลองชวนสัมผัส...
อ๊าก!!! เรียวเฮเอ้ย ตั้งสติหน่อยเซ่!!!!!!
เจ้าสุดหูรูดสะบัดความคิดอกุศลก่อนหันมามุ่งมั่นกับอะไรก็ไม่รู้ที่คิดไว้เมื่อครู่...
...จะว่าไปแล้ว...เขาคิดจะทำอะไรหว่า...
“ฮิบาริๆ โรงเรียนๆ”เสียงเจื้อยแจ้วของนกตัวน้อยดังขึ้น เจ้านกตัวป้อมบินมาสะกิดผมสีดำสนิทของผู้เป็นเจ้าของ ผู้เป็นนายค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา ร่างเล็กยกมือเรียวขึ้นให้นกน้อยเกาะ ท่วงท่าดั่งเจ้าหญิงในเทพนิยาย..ภาพงดงามราวกับอยู่ในห้วงฝัน
...ฮิบาริ...นายเนี่ย...สุดหูรูดดีจังเลยแฮะ...
“หือ..โรงเรียนเข้าแล้วเหรอ”เสียงเคล้าหวานถามน้ำเสียงฟังดูอ่อนโยนกว่าปกติมากจนไม่น่าเชื่อว่าคนพูดเป็นคนเดียวกัน เจ้านกน้อยส่งเสียงตอบรับเรียกรอยยิ้มบางจากผู้เป็นนายได้เป็นอย่างดี ร่างเล็กหาวอีกครั้งก่อนใช้มือลูบหัวเจ้านกตัวน้อยเล่น เสียงเพลงโรงเรียนนามิโมริดังขึ้น บ่งบอกว่าได้เวลาเข้าเรียนแล้ว นกน้องขยับปีก เรือนร่างบางลุกขึ้นอย่างเนิบช้า ท่อนเหล็กสีเงินถูกชักออกมา ไอสังหารสีดำทมิฬเริ่มปรากฏลอยว่อนอยู่เต็มอากาศจนน่าอึดอันพูดตามความจริงแล้วล่ะก็คงเปรียบได้กับ บรรยากาศของดาวโลกกับดาวพลูโตล่ะนะ
“ได้เวลาไปขย้ำพวกผิดกฎแล้ว”
..................
ครืน...
ขาเรียวก้าวเข้ามาในห้องเรียนเหมือนเช่นทุกเช้า หลังจากที่ขย้ำพวกมาโรงเรียนสายเรียบร้อย โดยอาจาร์ยประจำชั้นที่กำลังทำหน้าที่โฮมรูมไม่ได้หันไป ดุหรือว่ากล่าวใดๆ เลย ทั้งที่นักเรียนในการปกครองของตนนั้นมาสาย อีกทั้งยังมีท่าที “เกรงใจ” ด้วยซ้ำ แต่ก็แน่นอนว่าอาจาร์ยคงจะหันไปทำหน้าที่ของอาจาร์ย...ถ้าไม่ใช่ว่า..นักเรียนคนนั้น ชื่อว่า ฮิบาริ เคียวยะ อันธพาลที่แกร่งที่สุดในแถบนามิโมริ..และนักเรียนดีเด่น 2 ปีซ้อน รวมถึงในปีนี้ก็คิดว่าได้ชัวร์ๆ ล่ะนะ บวกเป็นสามปีไปเลยแล้วกัน.. หากแต่แทนที่พี่ท่านจะเดินไปนั่งที่แบบปกติเหมือนทุกวัน คราวนี้กลับหยุดยืนนิ่ง ก่อนเปรยตามองใครบางคนที่จ้องเขาตาเป็นมันอย่างช้าๆ.. ซาซางาวะ เรียวเฮ...ทั้งสองจดจ้องกันราวกับมหากาพย์สงครามจิตวิทยา แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายที่จ้องแบบเอาจริงเอาจังจะมีแต่ฝ่ายของเจ้าสุดหูรูดเพียงฝ่ายเดียวกระมัง ฮิบาริตวัดสายตากลับก่อนทำท่าเหมือนว่าจะเดินต่อหากแต่เสียงของเจ้าสุดหูรูดปัญญาอ่อนนั่นก็รั้งไว้
“เดี๋ยวก่อนสิ ฮิบาริ”ร่างเพรียวเจ้าของชื่อชะงักก่อนหันมาสบตาปิ๊งๆ ด้วยความหวานชนิดชวนสยองที่อาจน้ำให้น้ำตาลในเลือดบูดจนหัวใจล้มเหลวก็เป็นได้ สายตาสุดหูรูดยังคงต้านทานสายตาหวานเชื่อมเปี่ยมไปด้วยเมตตา(?)นั่นด้วยความร้อนเร้าเช่นเคย ในคนชั้นถอยกราวรูดออกไปสังเกตการณ์ข้างนอกด้วยความว่องรวมถึงอาจาร์ยที่ไว้กว่าใครเพื่อนด้วยเช่นกัน มาดูว่า วันนี้เรียวเฮ จะลงไปซี้แหงคาพื้นเหมือนเมื่อวานรึไม่!
“จะหาเรื่อง?..”เสียงหวานร้องถามด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายราวกับเป็นกิจวัตรน่าเบื่อที่ต้องทำในทุกๆวัน ทอนฟาสีเงินถูกชักออกมาราวกับหน่ายใจ นัยน์ตาสีทองของราวเฮ มาลึกเข้ามาในดวงตาสีนิลที่ฉายแววเบื่อหน่ายของฮิบาริ เรียวเฮเดินเข้าไปหาโดยไม่มีท่าทีจะง้างหมัดใดๆ ทั้งสิ้น ทำเอาร่างบางแปลกใจอยู่ไม่น้อย ความรู้สึกที่จะฟาดฟันดูเหมือนจะหายไปเสียหมดสิ้น..
“ฮิบาริ...ชั้นรักนาย!”ร่างกายของผู้คนโดยรอบที่แอบสดับรับฟังเหตุการณ์ แข็งค้างกลายเป็นก้อนหิน แถมยังรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงลมพัดฟิ้วแล้วมีใบไม้ลอยตามไปหนึ่งใบอยู่ร่ำไร ส่วนคนถูกสารภาพรักนั้นรู้สึกเหมือนโดนดาวเคราะน้อยพุ่งใส่กระหน่ำถี่ยิ่งกว่าห่ากระสุนปืนกล!
อึ้ง..
ทึ่ง..
เสี่ยว...
และ...
“เสร็จชั้นล่ะ ฮิบาริ!!!!”
พลั่ก..!!!!!!!!!!!
ครั้งแรก...ที่เขาถูกสารภาพรัก...
ครั้งแรก...ที่รู้สึกยิ่งกว่าโลกหยุดหมุน
และครั้งแรก..ที่เขาอยากฆ่าคนขนาดนี้!!!!!!!!!
....TBC....
นี่เรียกว่ารดองสินะ..
จำไม่ได้ว่าเรื่องนี้เคยตอบคอมเม้นไหม ไม่ตอบแล้วกัน=w=
ขอบคุณทุกๆท่านที่หลงเข้ามาอ่าน
และขอกราบขอพระคุณทุกท่านที่เม้นด้วยจ้ะ//โค้ง
Author: Ruri,Rinrin
Pairing:3318<Sasagawa Ryouhe x Hibari Kyoya>
Rate: PG-13
Warning: Yaoi
“เช้าๆ แบบนี้ก็ต้องจ๊อกกิ้งรอบเมื่อสินะ!”เจ้าของเสียงสุดหูรูดพูดขณะที่กำลังจ๊อกกิ้งรอบเมืองเป็นรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ อากาศยามเช้าช่างบริสุทธิ์อย่างสุดหูรูดเช่นทุกวัน ร่างกำยำวิ่งไปตามถนนสายที่มุ่งหน้าไปโรงเรียน ในใจของเรียวเฮก็คิดแต่ว่า
...ยังไงก็ต้องให้ฮิบาริเข้าชมรมมวย! เอ้ย! มาเป็นติวเตอร์ให้ได้!!!...
เรียวเฮรีบจรลีมาโรงเรียนเร็วกว่าทุกวันโดยมีเป้าหมายไว้ว่า เขาต้องจัดการกับฮิบาริให้ได้!(จัดการแบบไหนเหรอ...?//โดนตบ)
“55+ เจ้าเรียวเฮเอ้ย ฮิบาริเก่งซะขนาดนั้นใครจะเอาอะไรไปสู้ว่ะ”เสียงเจ้าเพื่อนร่วมชั้นเรียนพูดขึ้นก่อนจะมีอีกคนหนึ่งพูดเสริม..
“ชั้นว่าแกเปลี่ยนคนก็ทันนะโว้ย ยังไงชั้นว่า พี่ท่านก็คงไม่ได้จริงจังอะไรอยู่แล้วล่ะ”เพื่อนอีกคนกล่าวสนับสนุนก่อนจะเรียวเฮจะพูดขัดออกมาว่า..
“ไม่ได้หรอก..ก็ชั้นน่ะ...หลงรักฮิบาริเข้าซะแล้วน่ะสิ!”
O[]O!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!<<<<เพื่อนของเจ้าสุดหูรูด
“ชั้นน่ะ! หลงรักหมัดของฮิบาริเข้าซะแล้ว!!!!”เจ้าสุดหูรูดพูดด้วยนัยน์ตาวิ้งๆ มีประกาย เพื่อนทั้งหลายก็ต่างมองหน้ากัน พลางถอนหายใจเฮือก..เพราะหน้าสวยๆ แบบนั้นกรูขอ.. เอ้ย ไม่ใช่ ถ้าเกิดมันชอบจริงๆ ก็สนับสนุนไม่ถูก คงมีแต่ตายกับซี๋แหง อย่างเดียว
“เอางี้เป็นไงแกลองบอกรักฮิบาริก็ได้ รับรองแกได้หมัดสมใจแหง 555+”เจ้าสุดหูรูดขมวดคิ้วไปใหญ่ สมองที่ขึ้นสนิทเขรอะ ประมวลผลเรื่องแบบนี้ก็คงทำได้ยาก ก่อนเพื่อนอีกคนจะเสนอความคิดออกมาว่า
“ไม่เห็นยากเลย แกบอกรักฮิบาริเสร็จพอเผลอแกก็ต่อย เพราะเขาบอกว่าผู้หญิงอ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้นี่หว่า เนอะ!”
“แล้วฮิบาริเป็นผู้หญิงที่ไหนเล่า!”เสียงหัวเราะดังระงมขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ท่ามกลางนั้นสมองของเจ้าสุดหูรูดก็แล่นปรู๊ด... ใช่แล้ว วิธีนี้ล่ะ!!!!!
.....
.........
............
....................
เวลาใกล้จะเข้าเรียนเจ้าคนสุดหูรูดก็เดินไปทั่วโรงเรียน เพื่อหาเรื่องหัวหน้ากรรมการระเบียบในตอนเช้าเสียหน่อย ...แต่...เจ้าตัวไปไหนซะแล้วหว่า...ดาดฟ้า? ว่างเปล่า ห้องกรรมการระเบียบ? ร้างผู้คน ที่ห้องเรียน? เขาก็เพิ่งออกมานี่หว่า เจ้าหัวสนามหญ้าก็เดินไปเรื่อยๆ จนใกล้หลงโรงเรียนตัวเองไปทุกทีๆ เรียวเฮหยุดเดินก็มองซ้ายมองขวา
...อ้าว...เขาอยู่ไหนล่ะเนี่ย...
บรรยากาศร่มรื่นของสวนหลังโรงเรียนที่เป็นสถานที่ยอดนิยมในการรับประทานอาหารกลางวันของเด็กโรงเรียน นามิฯ แต่อย่างว่า เจ้ามนุษย์สุดหูรูดที่วันๆ เอาแต่ซ้อมมวยน่ะ มันจะรู้ไอ้เรื่องพักนี้ด้วยเหรอ!!!! ไม่ใช่ว่า คิดว่าตัวเองเป็น อลิซในดินแดนมหัศจรรย์ หรอกนะ!
...เขาไม่ได้ตามกระต่ายมานี่หว่า...
นั่นปะไรซื้อหวยให้มันถูกแบบนี้สิ ไอ้หัวสนามหญ้าอย่างแกไม่น่าเชื่อว่ามันจะเคยฟังนิทานแบบนี้ด้วย!
...จะว่าไปก็ต้องตามหาฮิบาริสินะ..
เวร! ดันลืมบทอีก เดี๋ยวแม่เปลี่ยนพระเอกซะนี่!!!//แอร็ก! ไรเตอร์โดนถีบข้อหานอกเรื่อง นัยน์ตาสีน้ำตาลๆ ทองๆ ของเรียวเฮก็พลันเหลือบไปเห็นร่างๆ หนึ่งนอนอยู่ใต้ต้นไม้ราวกับไรเตอร์จงใจ เจ้าสุดหูรูดกระโดดหลบหลืบซอกของพุ่มไม้รวดเร็วว่องไวยิ่งกว่าแมลงสาบตัวใดในครัวเรือนบ้านท่าน ผมสีรัตติกาลพลิ้วไหวตามสายลมที่พัดเอื้อย ใบหน้าหวานยามนิทราดูสงบยิ่งกว่าที่เคยเห็นนัก ปากสีแดงระเรื่อ น่าลิ้มลองชวนสัมผัส...
อ๊าก!!! เรียวเฮเอ้ย ตั้งสติหน่อยเซ่!!!!!!
เจ้าสุดหูรูดสะบัดความคิดอกุศลก่อนหันมามุ่งมั่นกับอะไรก็ไม่รู้ที่คิดไว้เมื่อครู่...
...จะว่าไปแล้ว...เขาคิดจะทำอะไรหว่า...
“ฮิบาริๆ โรงเรียนๆ”เสียงเจื้อยแจ้วของนกตัวน้อยดังขึ้น เจ้านกตัวป้อมบินมาสะกิดผมสีดำสนิทของผู้เป็นเจ้าของ ผู้เป็นนายค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา ร่างเล็กยกมือเรียวขึ้นให้นกน้อยเกาะ ท่วงท่าดั่งเจ้าหญิงในเทพนิยาย..ภาพงดงามราวกับอยู่ในห้วงฝัน
...ฮิบาริ...นายเนี่ย...สุดหูรูดดีจังเลยแฮะ...
“หือ..โรงเรียนเข้าแล้วเหรอ”เสียงเคล้าหวานถามน้ำเสียงฟังดูอ่อนโยนกว่าปกติมากจนไม่น่าเชื่อว่าคนพูดเป็นคนเดียวกัน เจ้านกน้อยส่งเสียงตอบรับเรียกรอยยิ้มบางจากผู้เป็นนายได้เป็นอย่างดี ร่างเล็กหาวอีกครั้งก่อนใช้มือลูบหัวเจ้านกตัวน้อยเล่น เสียงเพลงโรงเรียนนามิโมริดังขึ้น บ่งบอกว่าได้เวลาเข้าเรียนแล้ว นกน้องขยับปีก เรือนร่างบางลุกขึ้นอย่างเนิบช้า ท่อนเหล็กสีเงินถูกชักออกมา ไอสังหารสีดำทมิฬเริ่มปรากฏลอยว่อนอยู่เต็มอากาศจนน่าอึดอันพูดตามความจริงแล้วล่ะก็คงเปรียบได้กับ บรรยากาศของดาวโลกกับดาวพลูโตล่ะนะ
“ได้เวลาไปขย้ำพวกผิดกฎแล้ว”
..................
ครืน...
ขาเรียวก้าวเข้ามาในห้องเรียนเหมือนเช่นทุกเช้า หลังจากที่ขย้ำพวกมาโรงเรียนสายเรียบร้อย โดยอาจาร์ยประจำชั้นที่กำลังทำหน้าที่โฮมรูมไม่ได้หันไป ดุหรือว่ากล่าวใดๆ เลย ทั้งที่นักเรียนในการปกครองของตนนั้นมาสาย อีกทั้งยังมีท่าที “เกรงใจ” ด้วยซ้ำ แต่ก็แน่นอนว่าอาจาร์ยคงจะหันไปทำหน้าที่ของอาจาร์ย...ถ้าไม่ใช่ว่า..นักเรียนคนนั้น ชื่อว่า ฮิบาริ เคียวยะ อันธพาลที่แกร่งที่สุดในแถบนามิโมริ..และนักเรียนดีเด่น 2 ปีซ้อน รวมถึงในปีนี้ก็คิดว่าได้ชัวร์ๆ ล่ะนะ บวกเป็นสามปีไปเลยแล้วกัน.. หากแต่แทนที่พี่ท่านจะเดินไปนั่งที่แบบปกติเหมือนทุกวัน คราวนี้กลับหยุดยืนนิ่ง ก่อนเปรยตามองใครบางคนที่จ้องเขาตาเป็นมันอย่างช้าๆ.. ซาซางาวะ เรียวเฮ...ทั้งสองจดจ้องกันราวกับมหากาพย์สงครามจิตวิทยา แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายที่จ้องแบบเอาจริงเอาจังจะมีแต่ฝ่ายของเจ้าสุดหูรูดเพียงฝ่ายเดียวกระมัง ฮิบาริตวัดสายตากลับก่อนทำท่าเหมือนว่าจะเดินต่อหากแต่เสียงของเจ้าสุดหูรูดปัญญาอ่อนนั่นก็รั้งไว้
“เดี๋ยวก่อนสิ ฮิบาริ”ร่างเพรียวเจ้าของชื่อชะงักก่อนหันมาสบตาปิ๊งๆ ด้วยความหวานชนิดชวนสยองที่อาจน้ำให้น้ำตาลในเลือดบูดจนหัวใจล้มเหลวก็เป็นได้ สายตาสุดหูรูดยังคงต้านทานสายตาหวานเชื่อมเปี่ยมไปด้วยเมตตา(?)นั่นด้วยความร้อนเร้าเช่นเคย ในคนชั้นถอยกราวรูดออกไปสังเกตการณ์ข้างนอกด้วยความว่องรวมถึงอาจาร์ยที่ไว้กว่าใครเพื่อนด้วยเช่นกัน มาดูว่า วันนี้เรียวเฮ จะลงไปซี้แหงคาพื้นเหมือนเมื่อวานรึไม่!
“จะหาเรื่อง?..”เสียงหวานร้องถามด้วยเสียงเหนื่อยหน่ายราวกับเป็นกิจวัตรน่าเบื่อที่ต้องทำในทุกๆวัน ทอนฟาสีเงินถูกชักออกมาราวกับหน่ายใจ นัยน์ตาสีทองของราวเฮ มาลึกเข้ามาในดวงตาสีนิลที่ฉายแววเบื่อหน่ายของฮิบาริ เรียวเฮเดินเข้าไปหาโดยไม่มีท่าทีจะง้างหมัดใดๆ ทั้งสิ้น ทำเอาร่างบางแปลกใจอยู่ไม่น้อย ความรู้สึกที่จะฟาดฟันดูเหมือนจะหายไปเสียหมดสิ้น..
“ฮิบาริ...ชั้นรักนาย!”ร่างกายของผู้คนโดยรอบที่แอบสดับรับฟังเหตุการณ์ แข็งค้างกลายเป็นก้อนหิน แถมยังรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงลมพัดฟิ้วแล้วมีใบไม้ลอยตามไปหนึ่งใบอยู่ร่ำไร ส่วนคนถูกสารภาพรักนั้นรู้สึกเหมือนโดนดาวเคราะน้อยพุ่งใส่กระหน่ำถี่ยิ่งกว่าห่ากระสุนปืนกล!
อึ้ง..
ทึ่ง..
เสี่ยว...
และ...
“เสร็จชั้นล่ะ ฮิบาริ!!!!”
พลั่ก..!!!!!!!!!!!
ครั้งแรก...ที่เขาถูกสารภาพรัก...
ครั้งแรก...ที่รู้สึกยิ่งกว่าโลกหยุดหมุน
และครั้งแรก..ที่เขาอยากฆ่าคนขนาดนี้!!!!!!!!!
....TBC....
นี่เรียกว่ารดองสินะ..
จำไม่ได้ว่าเรื่องนี้เคยตอบคอมเม้นไหม ไม่ตอบแล้วกัน=w=
ขอบคุณทุกๆท่านที่หลงเข้ามาอ่าน
และขอกราบขอพระคุณทุกท่านที่เม้นด้วยจ้ะ//โค้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น