คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : First Step [ก้าวแรกของการเดินทาง]
เมื่อ 5000 ปีก่อน...
โลกได้พบกับภัยพิบัติร้าย แรงสิ่งมีชีวิตจำนวนมากล้มตายไป โดยเฉพาะมนุษย์ที่หายสาบสูญไปจนหมดสิ้น กระทั่งเวลาผ่านไปธรรมชาติค่อยๆฟื้นตัวอีกครั้งพร้อมกับกระแสแห่งเวทย์มนตร์ ได้เกิดขึ้นทุกหนทุกแห่งก่อกำเนิดเทพต่างๆ พลังจากการกำเนิดของเทพแสงได้บังเอิญทำให้กระรอกตัวหนึ่งมีสติปัญญาขึ้นมา เทพแสงจึงได้มอบไม้เท้าแห่งปัญญาให้กับกระรอกน้อยและขนานนามให้ใหม่ว่า...
“เฟิร์สเทล”
เมื่อเฟิร์สเทลได้เรียนรู้ เกี่ยวกับภัยพิบัติในอดีต จึงตัดสินใจออกเดินทางไปตามที่ต่างๆ เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้น และสอนให้ทุกชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างสันติ แม้หลายครั้งเฟิร์สเทลจะต้องพบกับอุปสรรคและอันตรายแต่เฟิร์สเทลก็ยังมุ่ง หน้าต่อไปหลายสิบปี หลังจากการเดินทางอันยาวนาน เฟิร์สเทลก็ได้พาสัตว์ทั้งหมดกลับมาหาเทพแสงเพื่อช่วยกันสร้างอารยธรรมสัตว์ ขึ้นมา
เรื่องราวการเดินทาง และความเสียสละของเฟิร์สเทลได้กลายเป็นตำนานเล่าขานมาจนถึงทุกวันนี้...
.
.
.
.
.
.
.
Step of Love...
First Step [ก้าวแรกของการเดินทาง]
Author: Rinrin & Gwang
Originate: 12TailsOnline
Pairing: Monkey x Wolf
Rate: PG-13
Warning: Yaoi(ชาย x ชาย),แฟนฟิคเรื่องนี้ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงของเกม 12TailOnline แต่อย่างใด กรุณาใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ในอนาคตกาลที่แสนไกลนัก...หลังจากที่มนุษย์ทั้งหลายหลีกหนีจากโลกที่พังทลายไปสิ้น...อารยธรรมของเหล่าสัตว์หางก็ได้ก่อตัวขึ้น...
แม่ทัพโบลดาส...
ชื่อของแม่ทัพใหญ่แห่งกองทัพแสงที่แสนจะ เกรียงไกรดังขึ้นในหัวที่ปกคลุมด้วยผมสีฟ้ายาวที่ยุ่งจนแทบไม่เป็นทรง หูสีเดียวกันกับหางเป็นพวงนั้นทำให้ใครที่พบเห็นเดาได้ไม่ยาก ว่าเจ้าของดวงหน้าหวานที่ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดอยู่นี่ก็คือ หมาป่า อย่างไม่ต้องสงสัย มือทั้งสองข้าถือดาบคู่ที่ออกจะดูใหญ่เกินตัวไปนิด หากสังเกตดูล่ะก็จะพบว่าขนาดดาบที่เจ้าตัวถืออยู่มันใหญ่กว่าเอวเจ้าตัวซะ อีก แน่นอนถึงแม้จะมีหน้าตาหวานติดสวยขนาดไหน แต่ดาบใหญ่ขนาดนั้นใครจะกล้าเข้าไปยุ่ง
เจ้าแพนด้าแดงไร้ความรับผิดชอบ!
ดวงตาสีทองฉายแววโรจน์ขึ้นมาเล็กน้อย ไม่แปลกเลยว่าถ้าหากมีเด็กอยู่แถวนี้ ลูกเล็กเด็กแดงเห็นคงจะวิ่งหนีร้องไห้จ้ากันไปเสียหมด มือที่กำดาบแน่สองข้างนึกอยากจะใช้ดาบในมือนี่ ฟันให้เลือดใครสักคนกระเด็นออกมาย้อมพื้นอิฐของเมืองแสงจริงๆ และแน่นอนว่าใครที่ว่านั้นก็ต้องเป็นคนไร้ความรับผิดชอบที่ว่าแน่ ถ้าไม่ติดว่าเอกสารนี่เป็นเอกสารสำคัญล่ะก็ เขาจะขย้ำทิ้งเอาเขวี้ยงหน้าทหารเสือดำพวกนี้ซะ…
ตรงที่มีทหารเสือดำเยอะๆ นั่นล่ะ
นึกไปถึงคำพูดของเจ้านั่นแล้วก็ยิ่งแค้น ทหารเสือดำคือทหารของกองทัพแสง...ซึ่งประจำอยู่แทบทุกหัวมุมประตูของเมือง แสง...และแทบจะประจำอยู่ทุกชายคาบ้านด้วย! แผนที่ก็ไม่มี! ถ้ากลับไปได้จะเอาแผนที่เมืองแสงยัดปากมัน! หมาป่าขนสีครามอารมณ์กรุ่น ดวงตาสีอำพันที่กรอกไปรอบด้านไม่ว่ายังไงตอนนี้ก็ดูสยองเสียจนไม่น่าเข้า ใกล้ในระยะ 50 เมตร
จะมีก็แต่พวกที่โง่นิดๆ ถึงไม่หนี....
นัยน์ตาคู่งามสะท้อนแสงวาบฉายชัดเมื่อมีผู้ ที่ไม่รู้ซึ้งซึ่งรังสีอำมหิตจิตสังหารที่แผ่ขยายกว้างของหมาป่าตัวหนึ่ง ซึ่งกำลังหัวฟัดหัวเหวี่ยง ดวงตาโฟกัสเป้าหมายที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ซึ่งอาจเป็นเพียงแค่แรคคูณโง่ๆ ตัวหนึ่งที่ออกมายืนเปลี่ยวใจแบบผิดที่ผิดเวลา เมื่อโฟกัสเป้าหมายได้แล้วก็ไม่อาจจะรอช้าได้อีก
“แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
เสียงของตัวแรคคูณที่บัดนี้ทำได้เพียงแกว่งขา กับหางที่ไม่ติดพื้นไปมา หมาป่าหน้าสวยกระชากคอจนลอยเท้าไม่ติดพื้นดิน นัยน์ตาดุติดจะโหดจ้องมองเจ้าแรคคูณที่ดูเหมือนว่าชะตาใกล้จะขาดเต็มที
“บอกชั้นมา...แม่ทัพโบลดาสอยู่ที่ไหน...”
ถ้าหากตรงนี้คือกระต่ายไม่ใช่แรคคูณคงมั่นใจ ได้ว่าคงช็อคตายไปซะก่อนกระมัง เจ้าแรคคูณดิ้นดุ๊กดิ๊กยิ่งเห็นว่าตรงหน้าเป็นคนสวยใจคอโหดอำมหิตโดยการ ตัดสินด้วยสัมผัสที่หกแล้วยิ่งดิ้นแรงไปใหญ่
“ปล่อยข้านะ~!! ช่วยด้วยยยย!!!!”
“หุบปาก!”เสียงกดต่ำบวกกับนัยน์ตาเฉียบเสียบ ทะลุปอดทำเอาเสียงของแรคคูณแคระเตี้ยนั่นแทบเข้าไปในลำคอในบันดล แรงบีบของมือทำให้มันยืดตัวตรงเหมือนเคารพธงชาติอยู่กลางอากาศ หนังตาของมันบีบเข้าหากันแน่นราวกับแน่ใจแล้วว่านี่คือวาระสุดท้ายของตัวเอง เป็นแน่
“ชั้นให้โอกาสแกตอบ... บอกมาว่าแม่ทัพโบลดาสอยู่ไหน ไม่งั้นแกโดนสับเละด้วยดาบนี่แน่ๆ!”น้ำเสียงกดดันราวกับจะฆ่ากันตายมันช่าง ฟังดูขู่เข็นดีเสียจริงๆ เมื่อหลอดเสียงตอนนี่โดนบีบจนบี้แบนเพราะโดนพี่ท่านบีบจนไม่มีเสียงจึงทำได้ เพียงหลับตาปี๋แล้วชี้แบบขอไปทีเท่านั้น
“ทางนั้น?”
คนสวยใจคอเหี้ยมถามย้อนอีกครั้ง เจ้าแรคคูณเกือบถึงคาดได้แต่พยักหน้าหงึกๆ อย่างอับจนหนทางเต็มที พลันร่างที่ลอยอยู่โดนปล่อยให้เป็นอิสรภาพหล่นตุบลงกับพื้นตามแรงโน้มถ่วง ของโลก แรคคูณดวงซวยไอคอกแคกพลางใช้มือกุมคอของมันที่เพิ่งได้รับอากาศบริสุทธิ์อีก ครั้ง ส่วนต้นเรื่องเดินหนีไปตามทางที่บอกไว้อย่างไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย โดยมีสายตาสองคู่จากชายหญิงคู่หนึ่งที่อยู่แถวนั้นจ้องมาตาไม่กระพริบ คนหนึ่งจ้องมองอย่างขบขัน ส่วนอีกคนดวงตานั้นมองไม่กระพริบ…
“นั่น..ผู้กล้าเหมือนเราเหรอ น่ารักดีนะ”เด็กสาวผมสีแดงกล่าวพลางหัวเราะร่วนผิดกับเด็กหนุ่มข้างกายที่ใบ หน้าไม่ฉายความรู้สึกใดๆ ออกมาดวงตาสีเขียวของเด็กหนุ่มรี่ลงก่อนเดินตรงไปโดยไม่ได้สนใจเด็กสาวที่ อยู่ด้านข้าง
“ด..เดี๋ยวสิ จะไปไหนน่ะ...”
เด็กหนุ่มไม่ได้สนใจเพียงแต่ก้าวฉับๆ อย่างเร็วโดยมุ่งไปหาหมาป่าขนฟ้าใจอำมหิตนั้น
ตุบ!
ร่างของทั้งคู่ปะทะกันราวกับจงใจนิดๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ทำได้เพียงทำได้ร่างของหมาป่าชะงักไป ดวงตาคู่งามฉายแววโรจน์แล้วสะบัดหน้าหนีเพราะความรีบร้อน โดยก่อนไปยังกล่าวถ้อยคำไว้ว่า...
“เกะกะ!”
หากพูดว่าฝั่งลึกถึงใจอาจไม่ผิดนัก เด็กหนุ่มนั้นยืนนิ่งเงียบงันค้างอยู่ตรงนั้น จนเด็กสาวที่ยืนข้างกายเมื่อครู่ขยับปีกตามมาทัน และเอ่ยถามขึ้นอย่างเสียไม่ได้ว่า
“อยู่ๆ นายเดินไปชนเขาทำไม...”
“นี่ล่ะ สเป็กเลย!”
“หะ...?”
บางทีหากคนที่พูดฝั่งลึกรู้จุดมุ่งหมายที่แท้จริงของหมอนี่ล่ะก็ อาจจะเสียใจที่ตัวเองทำแบบนี้ก็ได้นะ...
.
.
.
.
ต้องรีบกลับไปด่าเจ้าแพนด้าแดงหน้าหมีนั่น...
หมาป่าที่เพิ่งเสร็จสิ้นเควสนึกในใจ รีบเดินเพื่อกลับไปยังแคมป์ที่รับภารกิจของเหล่าผู้กล้าแต่ก็ต้องชะงักขา เมื่อนึกถึงคำพูดของหญิงสาวที่เป็นผู้ให้เควสมาได้ จึงต้องเลี้ยวแวะกลับไปยังร้านกาแฟซึ่งเป็นสถานที่รับเควสอย่างเสียมิได้ไป
ปกติแล้วร้านกาแฟเป็นที่พบปะของเหล่าสัตว์หาง มากมาย ทั้งยังเป็นที่ที่รวบรวมคำขอร้องของทุกคนในเมืองด้วยดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่อง แปลกหากจะมีเหล่าสัตว์หางมาชุมนุมกัน...ถึงจะเป็นอย่างนั้น...ก็ดูเหมือนว่า จะมากเกินไปกระมัง...
มันเกิดอะไรขึ้น...?
คำถามปรากฏขึ้นในหัวของหมาป่าเมื่อพบว่า ร้านกาแฟของคุณมีมี่นั้นขณะนี้มีผู้คนรุมล้อมอยู่อย่างเกินพิกัด ชนิดแย่งอากาศกันหายใจจนน่าสงสัยว่าวันนี้คุณมีมี่ เธอแจกเงินหรืออย่างไรถึงได้มีม็อบมาชุมนุมกันหน้าสภา “กาแฟ”เช่นนี้
ถ้าเกิดจะเข้าไปก็คงไม่พ้นต้องเบียด...ไม่หรอก...หมาป่าไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด....
“พวกแก...ถ้าไม่อยากตายก็หลีกไปให้หมด!!!”
ล่อเอาซะสัตว์หางทั้งหลายสะดุ้งหางตั้งหูกระ ตุกเป็นแถบ ดาบใหญ่ที่คมปลาบบาดจิตนั่นดั่งไม้เท้าโมเสกแหวกน้ำให้ชาวยิวข้ามผ่านก็ไม่ ปาน เมื่อทางได้แหวกออกดวงตาสีทองก็สะท้อนสภาพของร้านของคุณหมีมีมี่ให้ชัดเจน คิ้วได้รูปขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยเมื่อสิ่งที่สะท้อนได้นั้นคือ ร่างของเด็กสาวกับเด็กหนุ่มคู่หนึ่งเท่านั้นที่อยู่ในร้านทั้งคู่กำลังนั่ง คุยกันอย่างออกรสพร้อมกับของกินเล่นและน้ำชา นัยน์ตาสีทองประกายนั้นมองทั้งคู่อย่างประเมินค่าว่าสองหางนี้มีดีอะไร เหล่าสัตว์หางถึงได้มามุงกันได้ขนาดนี้
หางแรกเป็นเด็กสาววัยแรกรุ่นที่มีดวงหน้าหวาน เชื่อม ใบหน้าของเธอขาวซีดดั่งหิมะที่โปรยปรายในกาลแรกของฤดู ริมฝีปากแดงดั่งหยาดโลหิต ดวงตาสีอะเมทิตส์กลมโตฉายแววสงสัยน้อยๆ มองกลับมายังเขาที่ยืนอยู่และขนตายาวหนาหากมองดวงหน้าคงเธอคงโดนสะกดเช่น ต้องมนตร์ เส้นผมสีแดงยาวถึงกลางหลังดั่งเส้นไหมที่บรรจงถักทอขึ้นมา หูแหลมสีน้ำตาลกับปีกทั้งสองข้างที่ไม่ได้ปกคลุมด้วยขนนกแต่เป็นหนังทับสี เลือดข้นเธอคนนี้คือค้างคาวอย่างไม่ต้องสงสัย แม้จะอยู่ในที่ร่มแต่ร่างของเธอก็ราวกับราวกำลังเรืองแสง ดูแต่ต่างจากหางทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด มือเพรียวบางถือน้ำชาค้างไว้ คาดว่าเธอคงจะกำลังยกมันขึ้นมาจิบแต่ต้องชะงักเพราะการมาของเขา
หางที่สองคือเด็กหนุ่มที่มีนัยน์ตาคมสีเขียว ดุจพงไพร แสงนัยน์ตาอ่อนลงจนดูดั่งสีมรกตอาจเป็นเพราะตอนนี้ดวงตานั้นเบิกกว้างมอง ค้างอยู่ที่เขา ดวงหน้าคมคายฉายแววตกใจเล็กๆ จมูกโด่งได้รูปดูเข้ากับคิ้วเข้มอย่างประหลาด แม้ใบหน้าหล่อนั้นจะฉายแววตกใจแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความสมบูรณ์แบบของโครง หน้าที่ปั้นแต่งมาอย่างดีนั้นลดลงไปเลย มือของเด็กหนุ่มยังคงค้างไว้ที่ขนมที่คาไว้ที่ปากอยู่เช่นนั้น ราวกับตกใจอย่างมากที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนั้น
หมาป่าขนสีครามเดินฉับๆ เข้าไปในร้านอย่างไม่ใส่ใจ แต่นัยน์ตาสีเขียวของเด็กหนุ่มหางที่สองนั้นก็ยังมองเขาไม่วางตาจนต้องเอ่ย ทักออกมาว่า
“ไม่เคยเห็นหมาป่าหรือไง?”
“...อ..เออ...ช..ใช่! ใช่ไหม...ชั้นไม่เคยเห็นเนอะ อโฟร...เอ..ค...ค้างคาว!”เด็กหนุ่มตอบเลิกลั่กพลางหันไปหาเด็กสาวอีกคน ไม่รู้เพราะอะไรเด็กสาวถึงกับสำลักน้ำชาที่ดื่มอยู่เสียอย่างนั้น คิ้วสีแดงของเด็กสาวขมวดเข้าหากันอย่างฉงน แต่มันก็คลายออกมาเมื่อไม่ก่อวินาทีต่อมาราวกับรับรู้อะไรบางอย่าง เสียงอย่างนั้น
“อ..อือ ใช่แล้วล่ะ ซ...ลิง..”คำตอบชวนสงสัยทำเอาความฉงนกระตุกในใจของคนถามอย่างประหลาด แต่ไม่ทันที่จะพูดอะไรต่อเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
“พวกผู้กล้าอยู่หนายยยยยยยยย ไปไหนกันหมดดดดด”เสียงหวีดร้องจากด้านหลังมวลชนทำเอาทั้งสามสะดุ้งและหันไป มองเป็นทิศเดียวกัน แพนด้าแดงปรากฏขึ้นด้วยอาการเหนื่อยหอบและเมื่อมองเห็นทั้งสามก็วิ่งเข้ามา ด้วยความรีบร้อนทันที
“แย่แล้ว! ฟาร์มของคุณโกทัน ถูกสตริงบั๊กบุก!!”
-TBC-
หมาป่าหน้าสวยที่มีความเผด็จการและซึน(?)ได้โล่ห์ ดูตั้งแต่ออกแบบคาแร็กเตอร์แล้วว่าชาตินี้คงเสะไม่ขึ้น โหวงเฮงคนซึนชัดๆ! ใช้ดาบคู่เป็นอาวุธแต่ดูเหมือนจะแข็งแรงเกินไป ถึงได้แบกดาบที่ใหญ่กว่าลำตัวของตัวเองได้เสียอย่างนั้น ดูเหมือนจะตกที่นั่งลำบากเพราะโดนใครบางคนปิ๊งรัก แล้วการเดินทางครั้งนี้มันจะไปรอดไหมเนี่ย!!!
ความคิดเห็น