ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter-1
Song:ยิ่งร้ายยิ่งรัก
Artist:เพชร AF3
Author:RinRin
Warning:NC-18
Pairing:D18[Dino x Hibari]TYL!
อยากรู้หัวใจเธอนั้นทำด้วยอะไร
อยากเห็นหัวใจข้างในนั้น ...
“อึก..อือ..อ..อา...”เสียงหวานครางครวญดังก้องไปทั่วห้องพักหรู ร่างเล็กเปลือยเปล่าบนเตียงนุ่มบิดเร้า มือบางจิกกับผ้าปูที่นอนสีขาวจนยับยู่ยี่ ผมสีดำนิลกาฬซอยสั้นกระเซิงเพราะกิจที่กำลังทำ เหงื่อสีใสไหลซึมจากเรือนผม นัยน์ตาสีรัตติกาลปรือมองร่างของผู้ที่กำลังกระทำ ผิวสีหิมะเป็นสีชมพูระเรื่อไปทั่วตัว นัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองเรือนร่างผอมบางของคนตรงหน้าพลางขยับให้เร็วขึ้นอีก
“อ๊ะ! อ...อ๊า~~!!!!!” น้ำรักฉีดออกมาจากแท่งขาวร้อนของร่างบาง
“แฮก...อือ..”ร่างเล็กหอบครางด้วยความเหนื่อยอ่อน แท่งเนื้อร้อนในกายของอีกฝ่ายยังไม่ได้ถูกถอดถอนออกไป แขนแกร่งที่มีรอยสักรูปม้าพยศประคองร่างเล็กขึ้นมาให้อยู่ในท่านั่งคร่อมตักของตัวเอง มือหนาขยี้ส่วนที่อ่อนไหวของร่างเล็กให้ตั้งชันขึ้นมาอีกรอบก่อนกระซิบข้างหู
“นายเป็นใครกัน...”เจ้าของเสียงพูดพลางโลมเลียกกหูบาง มือปรนเปรอส่วนนั้นของร่างบางราวกับกำลังเฝ้ารอคำตอบ..
“ซาวะ...ซาวาดะ สึนะโยชิ”เสียงหวานตอบกึกคราง มือบางกอดรัดร้องสูงตรงหน้าแน่น ร่างสูงยิ้มกริ่มกับคำตอบที่ได้ก่อนเชยคางมนของร่างเล็กขึ้นมาสบตา..
“ไม่ใช่..ตอบใหม่สิ..”น้ำเสียงที่ใช้ถามช่างแสนอ่อนโยน..นัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองร่างบางอย่างเฝ้ารอคำตอบ...มือหนาหยุดปรนเปรอ ทำให้ร่างเล็กยิ่งอึดอัดทรมาน..ไม่ได้อ่อนโยน..ไม่ได้ตามใจ..มีเพียงการบังคับ...และการทรมาน..
“ตะ..ตัวแทน...ตัวแทนของซาวาดะ..สึนะโยชิ”
“ดีมาก..”เสียงทุ้มนุ่มตอบก่อนประกบปากจุมพิตอย่างนุ่มนวลเป็นของขวัญ
ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองเป็นแค่ตัวแทน...
ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองเป็นแค่ตัวสำรอง...
ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เขาต้องการ...
ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองไม่ใช่ ซาวาดะ สึนะโยชิ...
“เด็กดี...”เสียงของร่างสูงร้องกล่าวชมราวกับปลอบขวัญ ก่อนค่อยๆประคองสะโพกมนให้ขยับขึ้นลงช้าๆ ร้องเล็กหลุดเสียงครางพลางสะบัดหน้า ใบหน้าหวานมีเลือดฝาดจนเป็นสีก่ำ
“อึก..อ๊ะ..อ๊า”มือบางเผลอจิกเล็บลงบนหลังเพื่อระบายความเสียวซ่าน สัมผัสรุนแรงเบื้องล่างยิ่งทำให้รู้สึกวาบหวาม
“ดีโน่..อึ๊ก..ดี..ดีโน่”
“หึ..”
ถามตัวเอง...ทำไมถึงยอม...ยอมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง...แค่เพียงเพราะ...หัวใจโหยหา...ต้องการสัมผัส...ต้องการ...แม้รู้ว่าตนเองไม่ใช่คนที่ดีโน่อยากสัมผัส...แต่ขอแค่ให้ได้อยู่ใกล้...ขอให้ดีโน่มีความสุข...แค่นั้น..คงเพราะแค่นั้น...สุดท้ายคงได้แต่โทษตัวเอง...ความจริง...ช่างแสนโหดร้าย...ไม่ว่าอย่างไร..เขาก็ไม่ใช่คนที่ดีโน่ต้องการอย่างแท้จริง..
ยิ่งฉันเสียใจ เธอกลับยิ่งทำร้ายกัน
ยิ่งแกล้งให้ฉันต้องมีน้ำตา...
“เคียวยะนี่เก่งจังเลย ถ่ายรูปมาได้เยอะขนาดนี้”ชายผมสีทองสว่างที่นั่งอยู่บนเตียงกล่าวชมเชย ร่างบอบบางที่กำลังแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่ห่างจากเตียงที่เขานั่งอยู่มากนัก ในมือถือของดีโน่รูปถ่ายนับสิบๆ ภาพรูปของนภา...แห่งวองโกเล่ นภาผู้แสนสดใส...นภาผู้แสนอ่อนโยน...นภา...ที่เมฆาเช่นเขา...มิอาจไปเทียบได้...
“อย่างงี้ก็ให้รางวัลสินะ เคียวยะ”ดีโน่กล่าวพลางยิ้มให้เจ้าของชื่อ เคียวยะ แล้วเดินไปหาร่างบางก่อนเชยคางขึ้นจูบ...ทำไมกัน...ทำไมต้องการสัมผัสจากคนคนนี้...ไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ...รสชาติจุมพิต...ชวนให้ลุ่มหลง...ยิ่งทำให้ต้องการ...ต้องการ...อย่างมาก...
“ชั้นชอบสึนะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วล่ะ”
...เพราะอย่างงั้น ถึงไม่เคยมีชั้นในสายตาสินะ...
“ก็สึนะน่ะ ตัวเล็กๆ บอบบางดูน่ารักจะตาย”
...เพราะอย่างงั้น ชั้นถึงเป็นได้แค่ตัวแทนสินะ...
ทุกคำพูด...ราวกับหลอกหลอน
ทุกสัมผัส..ราวกับล่อลวง
เจ็บปวด...ราวกับถูกทิ่มแทง...
ราวกับ..ถูกความรัก...เผาผลาญทั้งเป็น...
รอยยิ้มของดีโน่...ราวกับแสงสว่าง...
ทั้งโกหก..ทั้งหลอกลวง...
แต่ทำไม...ถึงได้รัก...
รัก..มาก...มากเกินไป...
จะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหน...ดีโน่...
ที่ฉันรู้สึก เธอนั้นคงไม่เข้าใจ
เก็บไว้ทุกอย่าง ในใจฉัน...
“ฮะๆ ก็สึนะเป็นบอสแล้วนี่นา”เสียงของดีโน่กล่าวพลางลูบหัวรุ่นน้องตัวเล็ก อย่างเอ็นดู...นัยน์ตาสีน้ำผึ้ง...ช่างจริงใจ...ช่างอ่อนโยน...
นัยน์ตาสีนิลมองภาพนภาแห่งคาบัลโรเน่กับวองโกเล่ กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน...ก่อนเหลี่ยงหลบตาไป แล้วปลีกตัวเดินออกไปจากสถานที่แห่งนั้น...
เจ็บ...ภาพของนภาทั้งสอง ราวกับหลอกหลอน...
น้ำตาสีใสที่ไม่เคยมีใครได้เห็นจากผู้พิทักษ์เมฆาไหลออกมาเป็นสาย...รู้อยู่แล้ว...รู้อยู่แก่ใจ...ทำไมถึงเจ็บปวด..ทำไมไม่อาจทำใจรับได้..
“เธอคือฮิบาริ เคียวยะสินะ..”
ทำไม...นายถึงก้าวเข้ามาในชีวิตของชั้น...
“นายจะต้องเก่งขึ้น เพื่อแฟมิลี่ของสึนะ”
ทำไม...เพื่อซาวาดะ...ทั้งหมด...เพื่อสัตว์กินพืชนั่น...
สึนะ..
สึนะ.....
สึนะ......
พอซะที..............
ไม่เอาแล้วอีกแล้ว...
ไม่อยากรับรู้อีกแล้ว...
ร่างบางทิ้งตัวพิงกับต้นไม้ใหญ่ในสวนของปราสาทวองโกเล่อย่างอ่อนแรง...นกสีเหลืองตัวป้อมโผล่มาคลอเคลียเจ้าของ...ราวกับรู้ความรู้สึกของฮิบาริในตอนนี้...
“ฮิบาริ...ฮิบาริๆ”
“ขอบคุณนะ..ฮิเบิร์ด...”
ต่อว่าฉันเถอะ ถ้าหากเธอยังต้องการ
อยากทำร้ายกันเท่าไหร่ ฉันจะยอมเธอ
“คึหึหึ...สึนะโยชิ ผมกลับมาแล้วครับ”สายหมอกแห่งวองโกเล่ปรากฏกาย นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างก่อนกระโดดเข้าโผกอด มุคุโร่ทันที..
“คิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ สึนะโยชิ..”มุคุโร่กระซิบข้างหูของนภาร่างบาง สึนะหน้าขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยก่อนพยักหน้ายอมรับ
“อือ”
จุ๊บ!
มุคุโร่แอบหอมแก้มใสที่กำลังขึ้นสีเพราะความอาย สึนะสะดุ้งพลางจับที่แก้มที่มุคุโร่ฉกฉวยไปเมื่อครู่...
“คนบ้า...”
และแน่นอน...ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของนภาแห่งคาบัลโรเน่...
......................
............
......
..
แส้ที่มัดอยู่ที่ข้อมือเสียดสีจนข้อมือขาวเป็นรอยถลอกสีแดง
...เหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์...
มีดพับจรดที่ลำคอขาวผอง...ของเหลวสีทับทิมไหลซึมตาทางที่ของแหลมคมสีเงินนั่นกรีดผ่าน
...เจ็บไหม?...
...คำตอบคือ...ไม่...
...เพราะ...เจ็บจนชินชา...
ลิ้นร้อนลากไปตามโลหิตสีชาดที่ไหลเป็นทาง
“ทำไมกันสึนะ...ทำไมเธอถึงไม่รักชั้น...”เสียงนุ่มกระซิบกระซาบถามข้างหู จมูกคนคลอเคลียซอกคอขาวที่มีรอยกรีด...
...ทำไมกันดีโน่...ทำไมนายไม่รักชั้นบ้าง...
“ทำไม เธอไม่หันมามองชั้น..”
...ทำไมนายไม่หันมามองชั้นบ้าง...
“ทั้งที่ชั้นทำให้เธอได้ทุกอย่าง...”
...ทั้งที่...ชั้นทำเพื่อนายทุกอย่าง...
....ยินยอมทุกสิ่งทุกอย่าง...ทั้งร่างกายและหัวใจ...
........TBC.........
รู้สึกว่าความสามารถในการแต่งเรทของตัวเองชักถดถอย...
ติติงกันได้นะค่ะ= =;
แล้วก็มีอีกเรื่องที่จะถามค่ะ..
โน่ซัง...เลวไหมค่ะ?
Artist:เพชร AF3
Author:RinRin
Warning:NC-18
Pairing:D18[Dino x Hibari]TYL!
อยากรู้หัวใจเธอนั้นทำด้วยอะไร
อยากเห็นหัวใจข้างในนั้น ...
“อึก..อือ..อ..อา...”เสียงหวานครางครวญดังก้องไปทั่วห้องพักหรู ร่างเล็กเปลือยเปล่าบนเตียงนุ่มบิดเร้า มือบางจิกกับผ้าปูที่นอนสีขาวจนยับยู่ยี่ ผมสีดำนิลกาฬซอยสั้นกระเซิงเพราะกิจที่กำลังทำ เหงื่อสีใสไหลซึมจากเรือนผม นัยน์ตาสีรัตติกาลปรือมองร่างของผู้ที่กำลังกระทำ ผิวสีหิมะเป็นสีชมพูระเรื่อไปทั่วตัว นัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองเรือนร่างผอมบางของคนตรงหน้าพลางขยับให้เร็วขึ้นอีก
“อ๊ะ! อ...อ๊า~~!!!!!” น้ำรักฉีดออกมาจากแท่งขาวร้อนของร่างบาง
“แฮก...อือ..”ร่างเล็กหอบครางด้วยความเหนื่อยอ่อน แท่งเนื้อร้อนในกายของอีกฝ่ายยังไม่ได้ถูกถอดถอนออกไป แขนแกร่งที่มีรอยสักรูปม้าพยศประคองร่างเล็กขึ้นมาให้อยู่ในท่านั่งคร่อมตักของตัวเอง มือหนาขยี้ส่วนที่อ่อนไหวของร่างเล็กให้ตั้งชันขึ้นมาอีกรอบก่อนกระซิบข้างหู
“นายเป็นใครกัน...”เจ้าของเสียงพูดพลางโลมเลียกกหูบาง มือปรนเปรอส่วนนั้นของร่างบางราวกับกำลังเฝ้ารอคำตอบ..
“ซาวะ...ซาวาดะ สึนะโยชิ”เสียงหวานตอบกึกคราง มือบางกอดรัดร้องสูงตรงหน้าแน่น ร่างสูงยิ้มกริ่มกับคำตอบที่ได้ก่อนเชยคางมนของร่างเล็กขึ้นมาสบตา..
“ไม่ใช่..ตอบใหม่สิ..”น้ำเสียงที่ใช้ถามช่างแสนอ่อนโยน..นัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองร่างบางอย่างเฝ้ารอคำตอบ...มือหนาหยุดปรนเปรอ ทำให้ร่างเล็กยิ่งอึดอัดทรมาน..ไม่ได้อ่อนโยน..ไม่ได้ตามใจ..มีเพียงการบังคับ...และการทรมาน..
“ตะ..ตัวแทน...ตัวแทนของซาวาดะ..สึนะโยชิ”
“ดีมาก..”เสียงทุ้มนุ่มตอบก่อนประกบปากจุมพิตอย่างนุ่มนวลเป็นของขวัญ
ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองเป็นแค่ตัวแทน...
ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองเป็นแค่ตัวสำรอง...
ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เขาต้องการ...
ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองไม่ใช่ ซาวาดะ สึนะโยชิ...
“เด็กดี...”เสียงของร่างสูงร้องกล่าวชมราวกับปลอบขวัญ ก่อนค่อยๆประคองสะโพกมนให้ขยับขึ้นลงช้าๆ ร้องเล็กหลุดเสียงครางพลางสะบัดหน้า ใบหน้าหวานมีเลือดฝาดจนเป็นสีก่ำ
“อึก..อ๊ะ..อ๊า”มือบางเผลอจิกเล็บลงบนหลังเพื่อระบายความเสียวซ่าน สัมผัสรุนแรงเบื้องล่างยิ่งทำให้รู้สึกวาบหวาม
“ดีโน่..อึ๊ก..ดี..ดีโน่”
“หึ..”
ถามตัวเอง...ทำไมถึงยอม...ยอมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง...แค่เพียงเพราะ...หัวใจโหยหา...ต้องการสัมผัส...ต้องการ...แม้รู้ว่าตนเองไม่ใช่คนที่ดีโน่อยากสัมผัส...แต่ขอแค่ให้ได้อยู่ใกล้...ขอให้ดีโน่มีความสุข...แค่นั้น..คงเพราะแค่นั้น...สุดท้ายคงได้แต่โทษตัวเอง...ความจริง...ช่างแสนโหดร้าย...ไม่ว่าอย่างไร..เขาก็ไม่ใช่คนที่ดีโน่ต้องการอย่างแท้จริง..
ยิ่งฉันเสียใจ เธอกลับยิ่งทำร้ายกัน
ยิ่งแกล้งให้ฉันต้องมีน้ำตา...
“เคียวยะนี่เก่งจังเลย ถ่ายรูปมาได้เยอะขนาดนี้”ชายผมสีทองสว่างที่นั่งอยู่บนเตียงกล่าวชมเชย ร่างบอบบางที่กำลังแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่ห่างจากเตียงที่เขานั่งอยู่มากนัก ในมือถือของดีโน่รูปถ่ายนับสิบๆ ภาพรูปของนภา...แห่งวองโกเล่ นภาผู้แสนสดใส...นภาผู้แสนอ่อนโยน...นภา...ที่เมฆาเช่นเขา...มิอาจไปเทียบได้...
“อย่างงี้ก็ให้รางวัลสินะ เคียวยะ”ดีโน่กล่าวพลางยิ้มให้เจ้าของชื่อ เคียวยะ แล้วเดินไปหาร่างบางก่อนเชยคางขึ้นจูบ...ทำไมกัน...ทำไมต้องการสัมผัสจากคนคนนี้...ไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ...รสชาติจุมพิต...ชวนให้ลุ่มหลง...ยิ่งทำให้ต้องการ...ต้องการ...อย่างมาก...
“ชั้นชอบสึนะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วล่ะ”
...เพราะอย่างงั้น ถึงไม่เคยมีชั้นในสายตาสินะ...
“ก็สึนะน่ะ ตัวเล็กๆ บอบบางดูน่ารักจะตาย”
...เพราะอย่างงั้น ชั้นถึงเป็นได้แค่ตัวแทนสินะ...
ทุกคำพูด...ราวกับหลอกหลอน
ทุกสัมผัส..ราวกับล่อลวง
เจ็บปวด...ราวกับถูกทิ่มแทง...
ราวกับ..ถูกความรัก...เผาผลาญทั้งเป็น...
รอยยิ้มของดีโน่...ราวกับแสงสว่าง...
ทั้งโกหก..ทั้งหลอกลวง...
แต่ทำไม...ถึงได้รัก...
รัก..มาก...มากเกินไป...
จะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหน...ดีโน่...
ที่ฉันรู้สึก เธอนั้นคงไม่เข้าใจ
เก็บไว้ทุกอย่าง ในใจฉัน...
“ฮะๆ ก็สึนะเป็นบอสแล้วนี่นา”เสียงของดีโน่กล่าวพลางลูบหัวรุ่นน้องตัวเล็ก อย่างเอ็นดู...นัยน์ตาสีน้ำผึ้ง...ช่างจริงใจ...ช่างอ่อนโยน...
นัยน์ตาสีนิลมองภาพนภาแห่งคาบัลโรเน่กับวองโกเล่ กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน...ก่อนเหลี่ยงหลบตาไป แล้วปลีกตัวเดินออกไปจากสถานที่แห่งนั้น...
เจ็บ...ภาพของนภาทั้งสอง ราวกับหลอกหลอน...
น้ำตาสีใสที่ไม่เคยมีใครได้เห็นจากผู้พิทักษ์เมฆาไหลออกมาเป็นสาย...รู้อยู่แล้ว...รู้อยู่แก่ใจ...ทำไมถึงเจ็บปวด..ทำไมไม่อาจทำใจรับได้..
“เธอคือฮิบาริ เคียวยะสินะ..”
ทำไม...นายถึงก้าวเข้ามาในชีวิตของชั้น...
“นายจะต้องเก่งขึ้น เพื่อแฟมิลี่ของสึนะ”
ทำไม...เพื่อซาวาดะ...ทั้งหมด...เพื่อสัตว์กินพืชนั่น...
สึนะ..
สึนะ.....
สึนะ......
พอซะที..............
ไม่เอาแล้วอีกแล้ว...
ไม่อยากรับรู้อีกแล้ว...
ร่างบางทิ้งตัวพิงกับต้นไม้ใหญ่ในสวนของปราสาทวองโกเล่อย่างอ่อนแรง...นกสีเหลืองตัวป้อมโผล่มาคลอเคลียเจ้าของ...ราวกับรู้ความรู้สึกของฮิบาริในตอนนี้...
“ฮิบาริ...ฮิบาริๆ”
“ขอบคุณนะ..ฮิเบิร์ด...”
ต่อว่าฉันเถอะ ถ้าหากเธอยังต้องการ
อยากทำร้ายกันเท่าไหร่ ฉันจะยอมเธอ
“คึหึหึ...สึนะโยชิ ผมกลับมาแล้วครับ”สายหมอกแห่งวองโกเล่ปรากฏกาย นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างก่อนกระโดดเข้าโผกอด มุคุโร่ทันที..
“คิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ สึนะโยชิ..”มุคุโร่กระซิบข้างหูของนภาร่างบาง สึนะหน้าขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยก่อนพยักหน้ายอมรับ
“อือ”
จุ๊บ!
มุคุโร่แอบหอมแก้มใสที่กำลังขึ้นสีเพราะความอาย สึนะสะดุ้งพลางจับที่แก้มที่มุคุโร่ฉกฉวยไปเมื่อครู่...
“คนบ้า...”
และแน่นอน...ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของนภาแห่งคาบัลโรเน่...
......................
............
......
..
แส้ที่มัดอยู่ที่ข้อมือเสียดสีจนข้อมือขาวเป็นรอยถลอกสีแดง
...เหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์...
มีดพับจรดที่ลำคอขาวผอง...ของเหลวสีทับทิมไหลซึมตาทางที่ของแหลมคมสีเงินนั่นกรีดผ่าน
...เจ็บไหม?...
...คำตอบคือ...ไม่...
...เพราะ...เจ็บจนชินชา...
ลิ้นร้อนลากไปตามโลหิตสีชาดที่ไหลเป็นทาง
“ทำไมกันสึนะ...ทำไมเธอถึงไม่รักชั้น...”เสียงนุ่มกระซิบกระซาบถามข้างหู จมูกคนคลอเคลียซอกคอขาวที่มีรอยกรีด...
...ทำไมกันดีโน่...ทำไมนายไม่รักชั้นบ้าง...
“ทำไม เธอไม่หันมามองชั้น..”
...ทำไมนายไม่หันมามองชั้นบ้าง...
“ทั้งที่ชั้นทำให้เธอได้ทุกอย่าง...”
...ทั้งที่...ชั้นทำเพื่อนายทุกอย่าง...
....ยินยอมทุกสิ่งทุกอย่าง...ทั้งร่างกายและหัวใจ...
........TBC.........
รู้สึกว่าความสามารถในการแต่งเรทของตัวเองชักถดถอย...
ติติงกันได้นะค่ะ= =;
แล้วก็มีอีกเรื่องที่จะถามค่ะ..
โน่ซัง...เลวไหมค่ะ?
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น