ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [Reborn]SongFic:ยิ่งร้ายยิ่งรัก(D18 TYL!Vr.)

    ลำดับตอนที่ #1 : Chapter-1

    • อัปเดตล่าสุด 27 ธ.ค. 52


    Song:ยิ่งร้ายยิ่งรัก
    Artist:เพชร AF3
    Author:RinRin
    Warning:NC-18
    Pairing:D18[Dino x Hibari]TYL!






    อยากรู้หัวใจเธอนั้นทำด้วยอะไร
    อยากเห็นหัวใจข้างในนั้น ...








    “อึก..อือ..อ..อา...”เสียงหวานครางครวญดังก้องไปทั่วห้องพักหรู ร่างเล็กเปลือยเปล่าบนเตียงนุ่มบิดเร้า มือบางจิกกับผ้าปูที่นอนสีขาวจนยับยู่ยี่ ผมสีดำนิลกาฬซอยสั้นกระเซิงเพราะกิจที่กำลังทำ เหงื่อสีใสไหลซึมจากเรือนผม นัยน์ตาสีรัตติกาลปรือมองร่างของผู้ที่กำลังกระทำ ผิวสีหิมะเป็นสีชมพูระเรื่อไปทั่วตัว นัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองเรือนร่างผอมบางของคนตรงหน้าพลางขยับให้เร็วขึ้นอีก







    “อ๊ะ! อ...อ๊า~~!!!!!” น้ำรักฉีดออกมาจากแท่งขาวร้อนของร่างบาง







    “แฮก...อือ..”ร่างเล็กหอบครางด้วยความเหนื่อยอ่อน แท่งเนื้อร้อนในกายของอีกฝ่ายยังไม่ได้ถูกถอดถอนออกไป แขนแกร่งที่มีรอยสักรูปม้าพยศประคองร่างเล็กขึ้นมาให้อยู่ในท่านั่งคร่อมตักของตัวเอง มือหนาขยี้ส่วนที่อ่อนไหวของร่างเล็กให้ตั้งชันขึ้นมาอีกรอบก่อนกระซิบข้างหู







    “นายเป็นใครกัน...”เจ้าของเสียงพูดพลางโลมเลียกกหูบาง มือปรนเปรอส่วนนั้นของร่างบางราวกับกำลังเฝ้ารอคำตอบ..







    “ซาวะ...ซาวาดะ สึนะโยชิ”เสียงหวานตอบกึกคราง มือบางกอดรัดร้องสูงตรงหน้าแน่น ร่างสูงยิ้มกริ่มกับคำตอบที่ได้ก่อนเชยคางมนของร่างเล็กขึ้นมาสบตา..







    “ไม่ใช่..ตอบใหม่สิ..”น้ำเสียงที่ใช้ถามช่างแสนอ่อนโยน..นัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองร่างบางอย่างเฝ้ารอคำตอบ...มือหนาหยุดปรนเปรอ ทำให้ร่างเล็กยิ่งอึดอัดทรมาน..ไม่ได้อ่อนโยน..ไม่ได้ตามใจ..มีเพียงการบังคับ...และการทรมาน..







    “ตะ..ตัวแทน...ตัวแทนของซาวาดะ..สึนะโยชิ”





    “ดีมาก..”เสียงทุ้มนุ่มตอบก่อนประกบปากจุมพิตอย่างนุ่มนวลเป็นของขวัญ





    ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองเป็นแค่ตัวแทน...

    ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองเป็นแค่ตัวสำรอง...

    ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เขาต้องการ...

    ไม่มีสิทธิปฏิเสธ...เพราะรู้ตัว...ว่าตัวเองไม่ใช่ ซาวาดะ สึนะโยชิ...





    “เด็กดี...”เสียงของร่างสูงร้องกล่าวชมราวกับปลอบขวัญ ก่อนค่อยๆประคองสะโพกมนให้ขยับขึ้นลงช้าๆ ร้องเล็กหลุดเสียงครางพลางสะบัดหน้า ใบหน้าหวานมีเลือดฝาดจนเป็นสีก่ำ





    “อึก..อ๊ะ..อ๊า”มือบางเผลอจิกเล็บลงบนหลังเพื่อระบายความเสียวซ่าน สัมผัสรุนแรงเบื้องล่างยิ่งทำให้รู้สึกวาบหวาม





    “ดีโน่..อึ๊ก..ดี..ดีโน่”





    “หึ..”





    ถามตัวเอง...ทำไมถึงยอม...ยอมสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง...แค่เพียงเพราะ...หัวใจโหยหา...ต้องการสัมผัส...ต้องการ...แม้รู้ว่าตนเองไม่ใช่คนที่ดีโน่อยากสัมผัส...แต่ขอแค่ให้ได้อยู่ใกล้...ขอให้ดีโน่มีความสุข...แค่นั้น..คงเพราะแค่นั้น...สุดท้ายคงได้แต่โทษตัวเอง...ความจริง...ช่างแสนโหดร้าย...ไม่ว่าอย่างไร..เขาก็ไม่ใช่คนที่ดีโน่ต้องการอย่างแท้จริง..





    ยิ่งฉันเสียใจ เธอกลับยิ่งทำร้ายกัน

    ยิ่งแกล้งให้ฉันต้องมีน้ำตา...







    “เคียวยะนี่เก่งจังเลย ถ่ายรูปมาได้เยอะขนาดนี้”ชายผมสีทองสว่างที่นั่งอยู่บนเตียงกล่าวชมเชย ร่างบอบบางที่กำลังแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่ห่างจากเตียงที่เขานั่งอยู่มากนัก ในมือถือของดีโน่รูปถ่ายนับสิบๆ ภาพรูปของนภา...แห่งวองโกเล่ นภาผู้แสนสดใส...นภาผู้แสนอ่อนโยน...นภา...ที่เมฆาเช่นเขา...มิอาจไปเทียบได้...







    “อย่างงี้ก็ให้รางวัลสินะ เคียวยะ”ดีโน่กล่าวพลางยิ้มให้เจ้าของชื่อ เคียวยะ แล้วเดินไปหาร่างบางก่อนเชยคางขึ้นจูบ...ทำไมกัน...ทำไมต้องการสัมผัสจากคนคนนี้...ไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจ...รสชาติจุมพิต...ชวนให้ลุ่มหลง...ยิ่งทำให้ต้องการ...ต้องการ...อย่างมาก...





    “ชั้นชอบสึนะ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันแล้วล่ะ”





    ...เพราะอย่างงั้น ถึงไม่เคยมีชั้นในสายตาสินะ...





    “ก็สึนะน่ะ ตัวเล็กๆ บอบบางดูน่ารักจะตาย”





    ...เพราะอย่างงั้น ชั้นถึงเป็นได้แค่ตัวแทนสินะ...





    ทุกคำพูด...ราวกับหลอกหลอน

    ทุกสัมผัส..ราวกับล่อลวง

    เจ็บปวด...ราวกับถูกทิ่มแทง...

    ราวกับ..ถูกความรัก...เผาผลาญทั้งเป็น...





    รอยยิ้มของดีโน่...ราวกับแสงสว่าง...

    ทั้งโกหก..ทั้งหลอกลวง...

    แต่ทำไม...ถึงได้รัก...

    รัก..มาก...มากเกินไป...





    จะกลั่นแกล้งกันไปถึงไหน...ดีโน่...





    ที่ฉันรู้สึก เธอนั้นคงไม่เข้าใจ

    เก็บไว้ทุกอย่าง ในใจฉัน...





    “ฮะๆ ก็สึนะเป็นบอสแล้วนี่นา”เสียงของดีโน่กล่าวพลางลูบหัวรุ่นน้องตัวเล็ก อย่างเอ็นดู...นัยน์ตาสีน้ำผึ้ง...ช่างจริงใจ...ช่างอ่อนโยน...





    นัยน์ตาสีนิลมองภาพนภาแห่งคาบัลโรเน่กับวองโกเล่ กำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน...ก่อนเหลี่ยงหลบตาไป แล้วปลีกตัวเดินออกไปจากสถานที่แห่งนั้น...





    เจ็บ...ภาพของนภาทั้งสอง ราวกับหลอกหลอน...





    น้ำตาสีใสที่ไม่เคยมีใครได้เห็นจากผู้พิทักษ์เมฆาไหลออกมาเป็นสาย...รู้อยู่แล้ว...รู้อยู่แก่ใจ...ทำไมถึงเจ็บปวด..ทำไมไม่อาจทำใจรับได้..





    “เธอคือฮิบาริ เคียวยะสินะ..”





    ทำไม...นายถึงก้าวเข้ามาในชีวิตของชั้น...





    “นายจะต้องเก่งขึ้น เพื่อแฟมิลี่ของสึนะ”





    ทำไม...เพื่อซาวาดะ...ทั้งหมด...เพื่อสัตว์กินพืชนั่น...





    สึนะ..

    สึนะ.....

    สึนะ......





    พอซะที..............

    ไม่เอาแล้วอีกแล้ว...

    ไม่อยากรับรู้อีกแล้ว...





    ร่างบางทิ้งตัวพิงกับต้นไม้ใหญ่ในสวนของปราสาทวองโกเล่อย่างอ่อนแรง...นกสีเหลืองตัวป้อมโผล่มาคลอเคลียเจ้าของ...ราวกับรู้ความรู้สึกของฮิบาริในตอนนี้...





    “ฮิบาริ...ฮิบาริๆ”





    “ขอบคุณนะ..ฮิเบิร์ด...”





    ต่อว่าฉันเถอะ ถ้าหากเธอยังต้องการ

    อยากทำร้ายกันเท่าไหร่ ฉันจะยอมเธอ





    “คึหึหึ...สึนะโยชิ ผมกลับมาแล้วครับ”สายหมอกแห่งวองโกเล่ปรากฏกาย นัยน์ตาสีน้ำตาลเบิกกว้างก่อนกระโดดเข้าโผกอด มุคุโร่ทันที..





    “คิดถึงผมขนาดนั้นเลยเหรอครับ สึนะโยชิ..”มุคุโร่กระซิบข้างหูของนภาร่างบาง สึนะหน้าขึ้นสีระเรื่อเล็กน้อยก่อนพยักหน้ายอมรับ





    “อือ”





    จุ๊บ!





    มุคุโร่แอบหอมแก้มใสที่กำลังขึ้นสีเพราะความอาย สึนะสะดุ้งพลางจับที่แก้มที่มุคุโร่ฉกฉวยไปเมื่อครู่...





    “คนบ้า...”





    และแน่นอน...ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตาของนภาแห่งคาบัลโรเน่...





    ......................





    ............





    ......





    ..







    แส้ที่มัดอยู่ที่ข้อมือเสียดสีจนข้อมือขาวเป็นรอยถลอกสีแดง





    ...เหมือนเป็นที่ระบายอารมณ์...





    มีดพับจรดที่ลำคอขาวผอง...ของเหลวสีทับทิมไหลซึมตาทางที่ของแหลมคมสีเงินนั่นกรีดผ่าน





    ...เจ็บไหม?...

    ...คำตอบคือ...ไม่...

    ...เพราะ...เจ็บจนชินชา...





    ลิ้นร้อนลากไปตามโลหิตสีชาดที่ไหลเป็นทาง





    “ทำไมกันสึนะ...ทำไมเธอถึงไม่รักชั้น...”เสียงนุ่มกระซิบกระซาบถามข้างหู จมูกคนคลอเคลียซอกคอขาวที่มีรอยกรีด...





    ...ทำไมกันดีโน่...ทำไมนายไม่รักชั้นบ้าง...





    “ทำไม เธอไม่หันมามองชั้น..”





    ...ทำไมนายไม่หันมามองชั้นบ้าง...





    “ทั้งที่ชั้นทำให้เธอได้ทุกอย่าง...”





    ...ทั้งที่...ชั้นทำเพื่อนายทุกอย่าง...





    ....ยินยอมทุกสิ่งทุกอย่าง...ทั้งร่างกายและหัวใจ...





    ........TBC.........



    รู้สึกว่าความสามารถในการแต่งเรทของตัวเองชักถดถอย...
    ติติงกันได้นะค่ะ= =;
    แล้วก็มีอีกเรื่องที่จะถามค่ะ..
    โน่ซัง...เลวไหมค่ะ?
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×