คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การกลับมาของนารุโตะ-การเริ่มต้นของฟาย
ตอนที่1
"เข้ามา"เสียงของผู้หญิงสาว(แก่)
ที่ดูวางอำนาจเล็กน้อยดังชึ้น พร้อมกับร่างหนึ่งที่อยู่เบื้องหลังประตูเริ่มเคลื่อนกายเข้ามาในห้อง
ร่างนั้นเป็นร่างของเด็กหนุ่มผมดำใส่หน้ากากปิดบังใบหน้าไว้อยู่ เขาเดินสาวเท้ามาทางโต๊ะทำงาน
ของหญิงสาว(รึปล่าว)อย่างเชื่องช้า
"ท่านรุ่น5มีภารกิจลับอะไรหรือครับ"เด็กหนุ่มถามด้วยท่าทีสุภาพ
หญิงสาว(รู้กันอยู่ว่าเจ๊แกไม่ใช่....(ละไว้ในฐานความเข้าใจ))ผมทองยาวมีจุดสีแดงแต้มกลางหน้าผาก
จากรูปร่างหน้าตาจัดการสวยมาก เธอหันมามอง1ในกำลังหน่วยลับดาวรุ่งแล้วพูดตอบกลับมา
"นี่เป็นภารกิจธรรมดา ถอดหน้ากากหน่วยลับออกแล้วใช้โค๊ตเนมไปซะ"หญิงสาวซึ่งถูกเรียกว่ารุ่น5กล่าวเปิดบทสนทนา
"ใช้โค๊ตเนมว่าอะไรดีละครับ"เด็กหนุ่มพูดพร้อมใช้มือขวาจับที่หน้ากากหน่วยลับของตน
"อืม.....ฟายละกัน"หลังจากคิดไปมาสัก2-3วินาที รุ่น5ก็จัดการตั้งชื่อให้เสร็จ
"อืม...ฟายงั้นเหรอ...ก็ดีนะครับแต่...ไมมันเหมือนคำแสลงของสัตว์มีเขาชนิดหนึ่งเลยละครับ"ทั้งๆที่เจ้าคนย้อนไม่คิดอะไรมากกับความหมายที่มันเหมือนสัตว์ที่ใช้ไถนา แต่ก็ยังอยากจะแหย่รุ่น5เล่นตามความเคยชินที่ชอบแหย่ผู้หญิงเล่น
"งั้นชื่อ ควายไปเลยดีไหม"รุ่น5ปล่อมหมัดเด็ดทำเอาเจ้าคนที่เพิ่งได้ชื่อคล้ายสัตว์ที่ใช้ไถนาถึงกับอึ้ง
"เออ....งั้นชื่อฟายก็ดีแล้วครับ"เด็กหนุ่มรีบพูดพร้อมปลดหน้ากากออก
ใบหน้านวลเกือบเหมือนผู้หญิง ติดที่เป็นผู้ชายไม่อย่างนั้นอาจสวยกว่าผู้หญิงบางคนเสียอีก
ดวงตาที่ดูอ่อนโยนและแข็งกร้าวในเวลาเดียวกันเหมือนพระพุทธรูป
หน้าตายากที่จะบอกได้ว่าหน้าตาดีหรือปล่าว ถ้ามองว่าเขาหน้าตาไม่ดี..เขาก็จะกลายเป็นหนุ่มหน้าตุ๊ดดีๆคนหนึ่งนี่เองแต่ถ้ามองว่าเขาหน้าตาดี
เขาก็จะกลายเป็นเทพบุตรหนุ่มหน้าหวานที่พร้อมจะฉกฉวยหัวใจจากสาวทุกคนที่ผ่านเข้ามา
"รายละเอียดภารกิจละครับท่านซึนาเดะ"ฟายเริ่มเรียกชื่อจริงของโฮคาเงะรุ่น5ออกมาครั้งแรกในฟิก(?)
"การแข่งขันระหว่างนินจาต่างแคว้นที่จะมาถึงในอีกไม่กี่เดือนนี้..."ซึนาเดะเกริ่น
"ใช้การแข่งขันคล้ายๆการสอบจูนินหรือปล่างครับ ที่มีพวกไดเมียวมาชมด้วย"ฟายถาม
"ช่าย~...นั้นก็คือเราต้องแสดงให้ไดเมียวเห็นว่าหมู่บ้านเรามีกำลังรบที่ดีแค่ไหน ภารกิจจะได้มีมาตลอดที่สำคัญจะเป็นการรักษาดุลภาพระหว่างแคว้นนินจาด้วย"ซึนาเดะกล่าวต่อ
"เออ..แล้วไงต่อครับ"
"ทีนี้ เขากำหนดผู้แข่งขันเป็นระดับจูนิน2คนต่อ1หมู่บ้าน...หมู่บ้านเราเมื่อไม่กี่ปีที่แล้วโดนโอโรจิมารุโจมตีเสียกำลังไปมาก ยังพักฟื้นหมู่บ้านได้ไม่เต็มที่...จูนินก็ต้องใช้ทำภารกิจ คนเลยไม่พอ...เลยต้องหาจูนินเพิ่ม"
"เดี๋ยวครับท่านรุ่น5 การสอบจูนินยังมาไม่ถึงกำหนดเลยนะครับ ไม่ทันแน่"ฟายแย้ง
"ก็นั้นไง ฉันถึงเรียกเธอมา"ซึนาเดะพูดพร้อมลุกชึ้นจากเก้าอี้แล้วเอานิ้วจิ้มริมฝีปากฟายเป็นเชิงว่าอย่าขัดอีกไม่งั้นเจอดีดปลิวแน่ แต่ฟายก็ไม่มีท่าทียีระเลยแม้แต่น้อย
"เราจะจัดการสอบจูนินภายในด้วยตัวเองกัน เรื่องนี้ฉันปรึกษาไดเมียวแล้ว ตอนแรกพวกเขาก็ไม่เห็นด้วยนะ แต่พอฉันอธิบายเงือนไขการสอบผ่านแล้ว พวกเขาจึงยอมรับ ...เดี๋ยวฉันค่อยเลือกทีหลังแล้วกันว่าจะส่งเกะนินคนไหนไป เธอมีหน้าทีแฝงตัวเข้าไปในแคว้นมิโตะ...."แต่ในที่สุดฟายก็ขัดขึ้นมาจนได้
"หา!!!!ท่านรุ่น5จะให้ผมไปแคว้นบ้าๆนั้นน่ะเหรอได้ยังงะ..."
โครม
พลังดัชนีของรุ่น5แผลงฤทธิ์พาร่างของฟายลอยไปชนฝาผนังดังโครม
"ท่านรุ่น5มือหนักจังเลยนะครับ อ่ะครับเล่าต่อครับ"เด็กหนุ่มยันร่างชึ้นมาจากพื้นด้วยท่าทางไม่ยีระ แล้วใช้มือซ้ายลูกหน้าผากตัวเองเบาๆ แล้วทำท่ารูดซิปปาก
"ก็อย่างที่เธอรู้แคว้นมิโตะออกคำสั่งห้ามนินจาเข้าออก วิชานินจาเป็นสิ่งต้องห้ามสำหรับที่นั้น ใครถูกสงสัยว่าฝึกวิชานินจาจะโดนจับทรงทางการ แต่ถ้าจับนินจาจริงๆได้ก็จะไม่จับเป็น....เพราะงั้นการให้เกะนินลอบเข้าไปอยู่แคว้นนั้นโดยใช้เวลา1เดือนจึงมีค่าเท่ากำการสอบจูนิน....หรือมากกว่า....ที่ให้เธอแฝงเข้าไปเพื่อดูลาดราวก่อนแล้วเธอค่อยติดต่อกลับมาว่าที่นั้นเป็นอย่างไร"
"รับทราบภารกิจคร๊าบบบบ"
"บอกว่าอย่าขัด"
โครม
แต่คราวนี้นิ้วมหากาฬของรุ่น5ไม่อาจสัมผัสร่างของนินจาหนุ่มได้มันพลาดไปโดนผนังห้อง จากการเบี่ยงตัวน้อยๆของฟาย
"รู้แล้วก็ไปเลยสิยะ!!!"รุ่น5เริ่มอารมณ์เสียเพราะรู้สึกเหมือนโดนเด็กๆมาลองดี
"งั้นผมจะไปหาพวกโรงเรียนในแคว้นมิโตะสักแห่งละกัน เดี๋ยวผมส่งข่าวกลับมานะครับไปละ"
พูดจบนินจาหนุ่มก็เดินออกจากห้องไป...
...........................................................................................
คืนนั้น...
บรรยากาศยามค่ำช่างดูวังเวงและเปลี่ยวเหงา แต่เด็กหนุ่มผมทองนามอุสึมากิ นารุโตะกลับนอนฮัมเพลงอย่างไม่รู้สึกเว้าเหว่แต่อย่างใด ซึ่งก็อาจเป็นเพราะเขาเคยเจอสิ่งที่ทรมานกว่าการอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด
นารุโตะนอนราบไปกับเนินหญ้าที่อยู่ในสนามฝึกซ้อมที่ครั้งหนึ่งเขา ซากุระและ...ซาสึเกะเคยมะรุมมะตุม
แย่งกระดิ่งจากอาจารย์คาคาชิ
แต่นั้นคือเรื่องเมื่อ2ปีก่อน ตอนนี้ทุกสิ่งยังคงเหมือนเดิม ถ้าไม่นับการจากไปของซาสึเกะที่ถูก
โอโรจิมารุชักชวนไป
คนแต่ง:เรียกว่าล่อลวงดีก่ามั่ง- -"
ชิ้งงงงงงงง
ประกายแสงสีขาวอมฟ้าพุ่งตัดฟ้าสีรัตติกาลลงมาซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่นารุโตะแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าพอดี
"อ่ะ ดาวตก"นารุโตะร้องออกมา
//ต้องรีบขอพร//เมื่อคิดได้ดังนี้เขาก็จัดการขอพร แต่ยังไม่ทันได้ขอพรจบก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
"นารุโตะเอ่ย"เสียงห้าวๆแต่แฝงความหื่นของกบที่มีไม่แพ้งูดังชึ้น
"เซียนจกม๊ก"นารุโตะหันมาทักผู้มาใหม่ที่เป็นชายร่างสูงใหญ่มีผมสีเงินเมื่อขอพรเสร็จ
"ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีภารกิจนี่"จิไรยะจัดการไล่นารุโตะกลับบ้าน
"โถๆพึ่งกลับมาเองอ่ะ ยังไม่เจอใครเลยอ่ะ ขอไปเยี่ยมเพื่อนก่อนไม่ได้เหรอ ไปฝึกมาตั้ง2ปี ไม่ได้เจอเพื่อนฝูงเลย"นารุโตะต่อลอง
"เออๆรีบกลับไปนอนแล้วกัน"จิไรยะตัดบทด้วยความรำคาญแล้วเดินจากไปตามลำพัง
"ไปหาใครดีหว่า"นารุโตะพูดขึ้นลอยๆพร้อมกับใช้มือข้างถนัดยันตัวเองให้ลุกชึ้นยืน
"ไปเยี่ยมหมดเสียเวลาแย่ ง่วงแล้วด้วย งั้นแค่ไปเยี่ยมแบบไม่ให้พวกนั้นรู้ตัวดีกว่าจะได้กลับเร็วๆหน่อย"
นารุโตะนึก เมื่อเดินไปถึงบ้านหลังหนึ่งที่มีป้ายหน้าบ้านว่า"ตระกูลนารา"นารุโตะก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังลอดออกมา
"ชิกามารุ นอนได้แล้ว "เสียงผู้หญิงที่บอกได้เลยว่าเข็มงวดสุดๆดังขึ้น
"โถ น่ารำคาญจริง ผมยังไม่ได้กินข้าวเลยนา"เสียงจำเลยร้องอุทอนด้วยความรำคาญใจ
"ก็แกอยากกลับมาช้าเองนี่"ผู้เป็นแม่ยังไม่ระความพยายาม
"ผมผิดเหรอที่ต้องทำภารกิจแล้วกลับช้า"ชิกามารุเริ่มเถียง
"ชิกามารุ วันนี้ลูกดูแปลกๆไปนะ ปกติจะรำคาญขี้เกียจเถียงกะผู้หญิงนี่"ผู้เป็นพ่อร้องถามด้วยความแปลกใจ
"ก็เมื่อวานผมก็ไม่ได้กินข้าวเย็นเพราะไม่เถียงงี้ละ"ชิกามารุชี้แจงเหตุผล
"ฮ่าๆ"นารุโตะหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินผ่านบ้านตระกูลนาราไป
"โจจิ กินเยอะๆนะลูกพรุ่งนี้มีภารกิจสำคัญกับทีมคุเรไนแล้วก็ซากุระ เพราะงั้นต้องกินตุนไว้ก่อน"
เสียงบิดาร่างยักษ์ของโจจิเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่ดังไม่อายเพื่อนบ้าน
"แน่นอนน่าพ่อ เผื่อพรุ่งนี้ผมเป็นอะไรไปจะได้ไม่มาเสียใจว่าตอนมีชีวิตทำไมไม่กินให้เยอะกว่านี้"โจจิตอบอย่างไม่กลัวฟ้าดินลงโทษ
"ตละกูลนารากับอาคิมิจิไมต่างกันอย่างงี้ฟะ"นารุโตะคิดในใจแล้วเดินผ่านไป
จนถึงบ้านหลังใหญ่ของตระกูลสุดท้ายซึ่งเป็นทางผ่านกลับบ้านของนารุโตะ
"พะ พี่เนจิ ฉันยังไหว"
เสียงของเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับนารุโตะที่ฟังดูเหนื่อยอ่อนจากก่อนฝึกอย่างหนักดังชึ้น
"ฝึกมาตั้งแต่เช้าแล้ว พักหน่อยไม่ดีเหรอครับท่านฮินาตะ"ผู้ชายไว้ผมยาวมีนัยน์ตาสีขาวเห็นความพยายามในตัวเด็กสาวแต่ก็อยากให้เธอได้พักผ่อนบ้างเพราะยังไงหน้าที่ของเขาก็คือปกป้องเธอ แล้วจะให้เธอมาเป็นลมเป็นแล้งต่อหน้าเขาได้ยังไง
"อืม..กะ ก็ดีนะ"ฮินาตะพูดตะกุกตะกัก
"งั้นผมไปเอาน้ำมาให้นะ"เนจิพูดจบก็หันหลังเดินจากไป ปล่อยให้ฮินาตะอยู่เพียงลำพัง
"นะ นี่ก็2ปีแล้วสินะ...ที่...นารุโตะคุงออกไปจากหมู่บ้าน...คิดถึงเขาจังเลย"
ฮินาตะพูดออกมาเบาๆแล้วกุมหน้าอกตัวเองไว้
"ถะ ถ้าเจอเขาแล้ว..ฉะ ฉันจะบอกเขาว่า...ฉันเก่งชึ้นแล้ว..ด้วยความพยายามของตัวฉันเอง"ฮินาตะพูดออกมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เบายิ่งกว่าครั้งแรก เพราะความเหน็ดเหนื่อยทำให้เธอเริ่มหน้ามืด
"ตอนนี้ฉันได้ยินแล้ว ไม่ต้องบอกก็ได้"เสียงคุ้นหูดังชึ้น
เด็กหนุ่มผมทองเปลี่ยนไปไม่มากจากรูปลักษณ์ภายนอก เอาแค่มีรูปร่างที่สูงใหญ่และน้ำเสียงที่ห้าวชึ้นเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยังไง นารุโตะก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยในความคิดของฮินาตะ
//นะ นะ นารุโตะคุงกลับมาแล้ว!!! ไม่สิเราฝันไป//ฮินาตะเริ่มคิดว่าตัวเองคิดถึงนารุโตะจนประสาทหลอน
"นา...นะ นารุโตะคุง"พูดชื่อนารุโตะจบฮินาตะก็งายท้องไปดื้อๆ
"หึๆโถเอ๋ย~~ฮินาตะนี่ไม่เปลี่ยนเลยแฮะเป็นลมอีกละ"นารุโตะพูดอย่างขำขัน
พร้อมกับอุ้มฮินาตะชึ้นจากพื้น แล้วเริ่มเดินหาห้องนอนของฮินาตะ เพื่อพาฮินาตะกลับไปพักผ่อน
"บ้านกว้างจังเลยแฮะ~"นารุโตะพูดชึ้นพลางมองไปรอบๆ
"เออ...งี้ห้องนอนฮินาตะจะอยู่ไหนเนี่ย"นารุโตะถามอย่างไม่สนใจคำตอบ เพราะยังไง เขากำลังจะหามันอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว นารุโตะเดินมาจนสุดทางเดินก็พบห้องตรงสุดทางเดิน
"นี่ป่าวหว่า~เอ๋~ท่าทางจะใช้ แฮะ"นารุโตะร้องออกมา
ห้องนอนขนาดไม่ใหญ่มากนักตรงหน้าต่างมีโต๊ะทำงาน ซึ่งแสงจันทร์กำลังทอแสงสีเหลืองนวลซึ่งดูเหมือนผ้าห่มชั้นดีออกมาไม่หยุดหย่อน บนโต๊ะนั้นประกอบไปด้วยหนังสือเล่มบางๆซึ่งดูเหมือนจะเป็นไดอารี่ของฮินาตะ
เพราะมันเขียนชื่อของฮินาตะไว้ด้วย ซึ่งนี่ก็เป็นประจักษ์พยานแล้วว่าห้องนี้คือห้องของฮินาตะ
ข้างๆโต๊ะเป็นเตียงนอนขนาดสองคนแต่มันกลับมีหมอนเพียงใบเดียว นารุโตะค่อยๆวางร่างของเจ้าของห้องลง
บนเตียงของเธอ แต่เมื่อเขากำลังจะก้าวเท้าออกจากห้องเขากลับมีความรู้สึกประหลาดให้ต้องหันกลับมา
ภาพของเด็กสาวผมดำทรงม้า ร่างกายแลดูบอบบางน่าปกป้อง ผิวขาวหมดจดนวลเนียนน่าสำผัส
ริมปากบาง เรียวเล็กกว่าผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยเห็น...แล้วเจ้าความรู้สึกประหลาดมันก็เล่นงานเขาจนได้
"ฝันดีนะ"นารุโตะพูดพร้อมก้มลงไปจูบหน้าผากฮินาตะ
...............................
บรรยากาศต่างไปเยอะเมื่อเทียบกับหมู่บ้านโคโนะฮะ ป่าไม้ที่ไม่ค่อยเชียวชอุ่มนัก แต่ก็ยังพอดูสดชื่น
ต้นไม้ถูกปลูกชึ้นเป็นแนวยาวอย่างเป็นระเบียบ
" อืม~~ร.ร.นี้ก็ท่าทางไม่เลว"ฟายพูดกับตัวเองขณะสาวเท้าเข้าไปหาอาคารหลังใหญ่เบื้องหน้า
"อ่ะนั้นไงห้องฝ่ายบุคคล"ฟายร้องขึ้นอย่างดีใจที่ท่าทางเรื่องจะง่ายจริงๆสำหรับภารกิจนี้
ฟายจัดการเปิดประตูห้องเข้าไปก็พบห้องรกๆที่มีคนทำงานอยู่3-4คน แต่ท่าทางไม่เหมือนกำลังจะทำงาน
ควรจะเรียกว่าอู้ดีกว่า เพราะแต่ละคนมีตั้งแต่ เล่นหมากรุก กินกาแฟ จนไปถึงนอน
"เออ....ผมมาสมัครเรียนครับ"ฟายเอ่ยปากอย่างไม่แน่ใจ
"มาถูกที่แล้วไอหนู"ชายวันกลางคนผมเริ่มหงอกร้องตอบรับพร้อมลุกชึ้นจากโซฟาเพื่อที่จะไปเดินไปหยิบกองเอกสารที่วางกองไว้อย่างไม่เป็นระเบียบ เขาคุ้ยไปคุ้ยมาสักพักก็หยิบเอกสารใบหนึ่งยื่นออกมาให้ฟาย
"อ่ะนี่ "หญิงวัยกลางคนที่เล่นหมากรุกอยู่ยื่นปากกาให้ฟาย
"นี่เธอมาจากแคว้นฮิโนะคุนิเหรอเนี่ย"
ผู้ชายที่ยืนเอกสารให้ฟายยืนหน้ามาถาม ขณะจับจ้องใบสมัครของฟายอยู่
"คะ ครับ"ฟายตอบ
"ตอนนี้นักเรียนเข้าใหม่เยอะจังเลยนะ เมื่อวานก็มีเด็กผู้หญิงมาสมัคร"ผู้หญิงที่ยื่นปากกาให้ฟายพูดออกมา
"งั้นเหรอครับ "ฟายตอบรับคำพูดไปอย่างไม่สนใจ เพราะกำลังตั้งใจเขียนใบสมัครอยู่ เพราะมันมาถึงเรื่องอาชีพ
//นินจาเป็นสิ่งต้องห้าม...บอกไปเสร็จแน่..จะบอกว่าทำอาชีพไรดีหว่า~//
ฟายคิดอย่างว้าวุน
//เอานี่ละวะ//
อาชีพของท่านก่อนมาสมัครเรียน: นักสำรวจ
//เหอๆ//ฟายหัวเราะความคิดตัวเองอยู่ เพราะความจริงหน้าที่ในหน่วยลับหลักๆที่เขามักโดนเพื่อนๆให้ทำก็คือ
การเป็นผู้กล้าสำรวจพื้นที่ก่อนที่คนอื่นจะตามเข้าไป
....................................................
แดดบางๆค่อยๆท่อแสงจากพระอาทิตย์ยามเช้า มันท่อเข้ามาทางหน้าต่างห้องนอนของอุสึมากิ นารุโตะ
แต่ท่าทางแสงแดดไม่อาจช่วยให้นารุโตะลืมตาตื่นขึ้นได้เลย
กรี้งงงงงงงงงงงเสียงนาฬิกาปลุกดังชึ้น
"น่ารำคาญน่า~"
นารุโตะร้องขึ้นอย่างรำคาญใจแล้วปามีดโดยไม่หันไปมองไปเสียบคา ตัวนาฬิกาปลุกจนมันหยุดส่งเสียง ตอนนี้จะมีสิ่งใดละที่สามารถนำนารุโตะกลับออกมามาจากนิทราได้...
--------------------------------
สวัสดีครับ ^/\^
เพิ่งแต่งเรื่องแรก
มีอะไรผิดพลาดก็บอกด้วยนะครับ
(ความจริงนี่ ไอดีน้อง มันให้ยืมมาอ่ะ
)
.........
เปล่าแอบเจน พี่มีจิตสำนึกพอที่จะกลับมาแก้คำผิดเมื่อยามว่าง^^
ความคิดเห็น