คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Capitol 1
Capitol 1
แสงแดดยามเช้าแยงเข้าตาของชายหนุ่มที่นอนคลุมโปงหลับใหลอยู่บนเตียง นาฬิกาปลุกส่งเสียงร้องบอกเวลา ‘7.00’
‘งืม..ม.ม’ ชายหนุ่มส่งเสียงงัวเงีย ก่อนจะลุกขึ้นมาปิดนาฬิกาปลุก เตรียมตัวจะนอนต่อ แต่เมื่อนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเปิดเทอมแล้ว จึงต้องจำใจลุกไปเข้าห้องน้ำอย่างไม่มีทางเลือก ชายหนุ่มใช้เวลาเพียงนิดเดียวในห้องน้ำเท่านั้น ก่อนจะรีบออกมาแต่งตัวและเดินทางไปยังสถานที่แห่งนั้น ที่ๆไม่ว่ากี่ปีเขาก็ไม่เคยชอบมันสักที ‘โรงเรียน’
วันเปิดเทอมจะเป็นวันที่เด็กนักเรียนบางกลุ่มกระตือรือร้นมาโรงเรียน แต่แน่นอนไม่ใช่ผม แต่วันนี้บรรยากาศที่โรงเรียนกลับแปลกไป ทำไมนักเรียนถึงได้มาเยอะผิดปกติ..
‘เฮ้ย!!ไอหวัง!! ทางนี้ๆ’ ผมหันไปตามเสียงเรียก คนที่เรียกชื่อผมแบบนี้มีไม่กี่คนเท่านั้น
‘ชานหยอย..พอดีเลย..ทำไมวันนี้เด็กเยอะผิดปกติ เด็กโรงเรียนเราขยันขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย’ ผมเอ่ยถามทันทีที่เดินไปถึง ชานหยอยหรือชานยอลหนึ่งในเพื่อนสนิทของผมตั้งแต่ย้ายมาเรียนที่นี่เมื่อปีที่แล้ว
‘เคยรู้อะไรเหมือนคนอื่นบ้างป่ะเนี่ยไอหวัง’ มีการยอกย้อนด้วย ก็จริงผมไม่ค่อยเป็นคนที่จะสนใจอะไรใครเท่าไหร่ รู้มากไปผมคิดว่ามันก็มีแต่ปวดหัว
‘ใครจะไปรู้เรื่องคนอื่นเขาไปทั่วแบบแกล่ะไอหยอย’ ไอหมอนี่มันเป็นตัวรวบรวมข่าวลือต่างๆของโรงเรียนเลยล่ะครับ รู้ไปหมดทุกอย่างตั้งแต่เรื่องป้าแม่บ้านยันประวัติต้นไม้หน้าโรงเรียน
‘ฮ่าๆๆๆ ถือว่าเป็นคำชมนะ ก็วันนี้อ่ะมีคนในตระกูลเก่าแก่ของเมืองนี้อ่ะย้ายเข้ามา ตระกูลชื่ออะไร แวมพ์ๆนี่แล่ะ’
‘เด็กใหม่หรอ?’ แวมพ์ หรอ ชื่อแปลกๆดีนะ ผมก็ย้ายเข้ามาเมืองนี้ได้ปีนึง ทำไมถึงยังไม่เคยได้ยินชื่อ...
‘ป่าวหรอก เป็นเด็กเก่านี่แล่ะ แต่เมื่อปีที่แล้วตอนที่แกเข้ามาอ่ะ พวกเขาอ่ะย้ายไปที่ไหนสักที่นี่แล่ะ แล้วปีนี้ก็ย้ายกลับมาพอดี แกเลยไม่รู้จักไง’
‘ใช่แล้วล่ะ ไอหวัง แต่ว่าถึงแกอยู่มานาน แกก็ไม่น่าจะรู้จักหรอก เพราะแกเคยสนใจอะไรใครที่ไหนล่ะ ฮ่าๆๆๆ’ ประโยคแขวะๆ มาพร้อมกับบุคคลที่ 3 เพื่อนสนิทของผมอีกคน ไอฮุนหรือเซฮุน
‘ฮ่าๆๆ ไอฮุนพูดถูกนะ เออ.. ว่าแต่ไอฮุน แกเห็นคนนั้นป่ะ ที่เมื่อ 2 ปีที่แล้วฮอตมากๆเลยอ่ะ ตอนนี้เปลี่ยนไปมาก ฮอตขึ้นกว่าเดิม ขนาดเป็นผู้ชายยังหยุดมองไม่ได้เลยอ่ะ’
‘อ่า.. แบคน่ะหรอ นั่นดิไม่รู้ไปทำไรมา จะพูดว่าเท่ห์ก็เท่ห์ สวยก็สวย น่ารักก็น่ารัก สรุปเป็นผู้ชายจริงป่ะเนี่ย ฮ่าๆๆๆ’
‘ใครคือแบคว่ะ?’ ผมถามขึ้น ในหัวผมตอนนี้ประมวลเรื่องที่พวกนี้พูดแทบไม่ทัน
‘ก็คนที่ย้ายมาเข้าเรียนไง แกมองไปตรงโต๊ะนั้นนะไอหวัง เห็นคนที่นั่งอยู่ริมซ้ายป่ะ..คนนั้นแล่ะแบค..’ ไอหยอยพูดขึ้นพร้อมชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่สุดของทางเดิน ผมยอมรับเลยว่าพวกเขาทั้งโต๊ะนั้นดูมีเส่นห์มากจริงๆผมมองไปทั่วโต๊ะนั้นอย่างพิจารณา แต่ที่ผมสะดุดตาคงจะไม่พ้นผู้ชายที่นั่งอยู่ริมซ้าย เขาทำให้ผมไม่สามารถละสายตาจากเขาได้เลย
อาจจะเป็นเพราะว่าผมจ้องมองเขานานเกินไป ชั่วพริบตานึงผมรู้สึกได้ว่าเขาก็จ้องผมกลับเหมือนกัน
อ่า..คนนั้นสินะ ที่ชื่อ แบค..
น่าสนใจดีนี่...
ผมเดินออกมาจากห้องเรียนหลังจาก ขอครูว่ามาเข้าห้องน้ำ ด้วยท่าทีเบื่อหน่าย วิชาฟิสิกส์เป็นอะไรที่น่าเบื่อที่สุดพอๆกับวิชาคณิตศาสตร์เลย..
เพราะว่าตอนนี้เป็นเวลาเรียนโถง ทางเดินของโรงเรียนจึงเงียบและมืดมาก ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าโรงเรียนเราจะเงียบได้ขนาดนี้ .. เงียบจนผมได้ยินเสียงจังหวะการก้าวเดินของตัวเอง ผมเดินฆ่าเวลาไปเรื่อยๆ พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย.. คิดถึงเรื่องเมื่อเช้าที่พวกเพื่อนๆพูดกันและพาลไปนึกถึง สายตานั่น ที่ชั่วขณะนึงผมรู้สึกว่าเราสบตากัน.. แบค งั้นหรอ..
ปึง!
อะไรเนี่ย.!. ทุกอย่าง เกิดขึ้นเร็วมาก จนผมตั้งตัวไม่ทัน อยู่ดีๆผมรู้สึกเหมือนมีบางอย่างพุ่งเข้าหาผมอย่างรุนแรง จนหลังของผมชนกับล็อกเกอร์ ข้อมือผมเหมือนถูกอะไรบางอย่างที่มีแรงมหาศาลตรึงเอาไว้ ทำให้ผมขยับไม่ได้ และเพราะไฟในห้องโถงมืดมากทำให้ผมไม่สามารถเห็นได้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร
ลมหายใจที่รดอยู่ข้างแก้มผมทำให้ผมรู้ว่าสิ่งที่พุ่งเข้ามาหาผมอย่างแรงคือ มนุษย์.. แถมเป็นมนุษย์ที่สวยซะด้วย ขนาดมืดผมยังรู้สึกได้ว่าคนๆนี้ต้องสวยมากๆ..
‘ว่าไงหนุ่มน้อย...’ ทัน ที่ริมฝีปากสวยนั่นเอ่ยคำพูดออกมา แทบทำให้ผมต้องชะงัก และทันทีที่ผมสบตาเข้ากับคนที่อยู่ตรงหน้า ผมรู้สึกตัวแข็งทื่อ ตาผมเบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจ.. คนๆนี้มัน..แบค
‘เมื่อเช้า ..นายจ้องฉันตั้งนาน...’ เขารู้ตัวด้วยหรอเนี่ย…
‘…’
‘..รู้สิ..’
‘…’
‘นายสนใจฉันสินะ.. ‘ แค่คำพูดสั้นๆแต่น้ำเสียงที่ดึงดูดของเขา ทำให้ผมพูดตะกุกตะกัก..
‘อะ..อะไร..อะไรกัน’ คนๆนี้รู้ได้ไงกัน.. หรือเจ้าพวกนั้นบอก..
‘..พวกเพื่อนนายไม่ได้บอกฉันหรอก..’
‘…’
‘..ต่อให้นายคิดอะไรหรือพูดออกมามันก็ไม่ต่างกันหรอกนะ..’ หืม..ทำไมผมรู้สึกว่าคำพูดของเขามันเหมือนบอกว่าเขาอ่านความคิดผมได้ล่ะ..
‘ป่าว..อยู่ดีๆมันก็ได้ยินน่ะ..’
‘…’
'ฉันต้องไปแล้ว..'
'.....'
'จำชื่อฉันไว้นะ หวัง จื่อเทา ฉันชื่อ บยอน แบคฮยอน..’หลังจากคำพูดนั้นจบเขาก็หายไป ทันที ทิ้งเอาไว้แค่คำพูดที่ยังติดอยู่ในหัวของผม
..ฉันชื่อ บยอน แบคฮยอน..
.. เขารู้ชื่อผมได้ยังไงนะ แถมยังรู้อีกว่าผมสนใจ..
หรือเขาจะอ่านความคิดได้จริงๆ.. แต่คนที่ไหนเขาอ่านความคิดได้กันล่ะครับ..
----------------------------------------------------------------
เย้ ตอนแรกมาแล้ว55555555555
เป็นการแต่งนิยายที่ลำบากมากเลย -,,- เพราะเป็นเรื่องแรกด้วย
ตอนแรกไรต์แต่งแล้วพอเอาลงเว็บยังไม่ทันเซฟ เว็บเออเร่อ T^T
ตอนนั้นแทบร้องนั่งพิมตั้งนาน สุดท้ายเลยตัดสินใจเข้าอากู๋หาวิธีกู้คืนไฟล์งานจนสำเร็จ
ดังนั้นขอฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกของทุกคนด้วยนะค่ะ (^ ^♥)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะค่ะ ถึงบางคนจะหลงมาก็ตามที 555555
สามารถติชมหรือวิจารณ์ได้นะค่ะ ไรต์จะได้นำไปปรับปรุงแก้ไขค่า
ช่วยกันติดแท็ก #ficbloody ในทวิตเตอร์ด้วยนะค่ะ ♥
With love♥
ความคิดเห็น