คนที่เธอไม่ยอมรัก

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1 ลูกจ้าง

บทที่ 1
ลูกจ้าง
 

หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ กรุณาฝากข้อความเสียงหลังสัญญาณ ตืด...ตืด...ตืด
"โอ๊ยยยย!! มัวไปทำบ้าอะไรอยู่น่ะ ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์เนี่ย"
ลลัลลัทร์ กีรติกาญจน์ หรือคุณหนูหนามเตย เขวี่ยงโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ล่าสุดราคาหลายหมื่นของเธอไปบนโซฟาข้างกาย หญิงสาวกำลังโกรธที่คนปลายสายไม่ยอมรับโทรศัพท์หลังจากที่เธอเพียรพยายามกดโทรออกไปเป็นสิบๆสายแต่ก็ได้รับกลับมาแค่เสียงฝากข้อความ หญิงสาวที่กำลังอยู่ในอาการกรุ่นโกรธคว้ากุญแจขับรถสปอร์ตคู่ใจที่เธอได้รับเป็นของขวัญวันเกิดจากคุณปู่ของเธอออกไปด้วยความเร็วสูง โดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่ Keeratikarn Property. 

........................................................

"อุ้ย!! คุณหนามสวัสดีค่ะ มาพบคุณหม่อนหรอค่ะวันนี้คุณหม่อนไม่เข้าบริษัทน่ะค่ะ"

"ฉันรู้แล้ว อยู่บ้านเดียวกันฉันจะไม่รู้ได้ยังไงเล่า ประสาท!! ฉันมาพบนายปฐพี เค้าอยู่ไหน"
ลลัลลัทร์ ส่ายหน้าให้กับความซื่อบื้อของหญิงสาวตรงหน้า ก็เธอจะไม่รู้ได้ยังไงว่าลัญรัตน์ หรือคุณใบหม่อน จะมาทำงานหรือไม่มาทำงาน ในเมื่อหล่อนเป็นพี่สาวสุดที่รักของเธออยู่ร่วมบ้านกันมาตั้งแต่เกิด

"เอ่อ...คุณปฐพีมีประชุมค่ะ........เดี๋ยวค่ะคุณหนาม เข้าไปไม่ได้น่ะค่ะ .....ตายแล้ว!!....เข้าไปไม่ได้น่ะค่ะคุณหนาม"
เอื้อมพรผู้ช่วยคนเก่งของปฐพี รีบละล้าละลักเข้ามาห้ามหญิงสาวในทันทีที่เห็นเธอกำลังจะเข้าไปในห้องประชุมโดยไม่ฟังเสียงทัดทานของเธอเลย

เสียงเอะอะโวยวายที่ดังเข้ามารบกวนถึงในห้องประชุม ทำให้ผู้ที่กำลังบรรยายหัวข้อการประชุมในวันนี้ไม่มีสมาธิที่จะบรรยายต่อไป จึงต้องรีบสรุปการประชุมและออกมาจัดการกับคนที่ทำเสียงดังเอะอะโวยวาย ซึ่งให้เดาก็คงไม่อยาก เพราะจะมีก็แต่ คุณหนูหนามเตย คนเดียวคนนี้แหละ ที่กล้าวีนเหวี่ยงอาละวาดได้ไม่เลือกที่
 

...............................................................

"ทำไมถึงไม่รับโทรศัพท์ฉัน ฉันโทรจนมือหงิกหมดแล้วเนี่ยเห็นมั้ย"
เมื่อได้เข้ามาอยู่ในห้องทำงานที่เป็นส่วนตัวของปฐพี ลลัลลัทร์ก้จัดการเปิดฉากเคลียสิ่งที่ทำให้เธอต้องรีบบึ่งรถมาถึงที่นี่

"ก็แล้วการที่ผมไม่รับโทรศัพท์คุณเนี่ย มันก็น่าจะทำให้คุณคิดเองได้น่ะครับว่าผมไม่ว่าง เพราะถ้าว่างก็คงรับไปแล้ว"

"นี่นายกล้าว่าฉันหรอ..นายดิน"

"ครับ"

"อ่ะ...อ่ะ...อ๊า...."

"อย่าน่ะคุณหนาม อย่ามาส่งเสียงเอะอะโวยวายแบบคนไม่มีการศึกษาเค้าทำกัน เหมือนที่คุณทำที่หน้าห้องประชุมเมื่อกี้นี่"
ปฐพีชี้หน้าห้ามหญิงสาวก่อนที่เธอที่จะส่งเสียงกรี๊ดแปดหลอดของเธอออกมา ตามแบบฉบับคุณหนูที่ชอบมีคนเอาแต่ใจจนเคยตัว ก็แต่เค้านี่แหละที่ไม่เคยตามใจเธอเลยสักครั้ง 

"อ๊าย....นายไม่มีสิทธิ์ที่จะมาสั่งสอนฉันแบบนี้น่ะ อย่าลืมซิว่าฉันเป็นใคร แล้วนายเป็นใคร......นายมันก็แค่ลูกจ้าง"

"ข้อนั้นผมไม่ลืมหรอกครับว่าผมเป็นลูกจ้างกินเงินเดือนบริษัทของคุณปู่ ไม่ใช่ลูกจ้างส่วนตัวของคุณ"

"บริษัทของคุณปู่ เงินของคุณปู่ ก็ถือเป็นเงินของฉันด้วย.......นายอาจจะคิดว่าตัวเองเป็นคนโปรดของคุณปู่ แล้วจะอวดดีกับใครก็ได้ในบริษัทนี้ แต่จำเอาไว้ว่าคนคนนั้นต้องไม่ใช่ฉัน!! ลลัลลัทร์คนนี้"

"คุณมีธุระกับผมแค่นี้ใช่มั้ย งั้นเชิญครับผมจะทำงานต่อ"

"ฉันจะบอกนายว่า..คืนนี้ฉันต้องไปร่วมงานเปิดตัวแบรนด์เสื้อผ้าของยัยส้มจี๊ด ที่..... นายต้องเป็นคนขับรถไปให้ฉันและก็ต้องรอรับฉันกลับบ้านด้วย"

"ผมไม่ว่าง คุณมีรถคุณก็ขับไปเองสิ"

"ถ้าฉันสั่งนายต้องว่าง!! และฉันก็มองไม่เห็นใครที่จะทำหน้าที่คนขับรถได้เหมาะสมไปกว่านาย นายจะได้ไม่ลืมไงว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร"

"ผมขอให้คุณรู้ไว้เลยน่ะว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมทำเพื่อคุณปู่ ไม่ใช่คุณ!!"

"จะเพื่อใครหรืออะไรก็ช่าง เพราะยังไงฉันก็ชนะนายอยู่ดี"
ลลัลลัทร์เหยียดยิ้มอย่างดูแคลนให้กับคนตรงหน้า ก่อนจะคว้ากระเป๋าหนังใบล่ะเหยียบล้านของเธอออกไปอย่างมีความสุขที่เธอสามารถเอาชนะชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นคู่ปรับอันดับหนึ่งของเธอได้ 
 

..................................................................