Fly to the Crimson Sky <ทางสู่เส้นขอบฟ้า>[yaoi][KiHae]

ลำดับตอนที่ #3 : Phase 03 : Uncrackable

Phase 3 : Uncrackable <โซ่ตรวน>

ตอนนี้นาฬิกาทรงโบราณที่แขวนผนังห้องนอนของคิบอมนั้นบอกว่าเป็นเวลาตี2เข้าไปแล้ว  โคมไฟทรงยุโรปบนหัวเตียงนั้นก็ยังเปิดอยู่  แต่เจ้าของห้องนั้นยังนอนไม่หลับ กลิ้งซ้ายทีกลิ้งขวาที ในมือทั้ง2ข้างของเขาถือบัตรนักเรียนของคนที่เขาเพิ่งขับจักรยานชนเมื่อตอนเย็นที่ผ่านมา เขาพยายาม พลิกซ้าย พลิกขวาดู จ้องแล้วก็จ้องอีกที่รูปของทงเฮซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงแม้มันจะไม่ใช่ภาพตอนที่เขาเจอทงเฮเมื่อตอนเย็น ถึงจะเป็นอย่างนั้นบนใบหน้าของเขานั้นยามที่ได้มองรูปของทงเฮนั้น ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้ทุกครั้งไป แต่หลังจากนั้นตัวของเขาเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นเผลอหลับไปตอนไหน พอเขารู้สึกตัวอีกทีแสงแดด ก็ส่องเข้ามากระทบใบหน้าของเขา บวกกับมีสาวใช้เคาะที่ประตูห้องของเขาด้วย
" นายน้อยค๊ะ นายท่านให้ไปพบตอนนี้เลยค่ะ " เสียงสาวใช้ดังมาจากอีกฟากหนึ่งของประตูห้องนอน

แต่สิ่งเรียกที่นายน้อยคิบอมทำหลังจากได้ยินเสียงของสาวใช้นั้น ไม่ใช่การตอบรับในสิ่งที่สาวใช้มาบอกเลยสักนิด แต่เขานั้นกลับรีบหาบัตรนักเรียนของทงเฮที่เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขาเพิ่งเอามาดูอยู่ แต่ตอนนี้มันอยู่ส่วนไหนของเตียงก็ไม่รู้
" นายน้อย " สาวใช้เรียกหาอีกฝ่ายอีกครั้ง เพราะไม่ได้รับเสียงตอบรับกลับมา

" อือ " เมื่อคิมบอมเริกผู้ห่มดูก็เจอบัตรนักเรียนของทงเฮ เมื่อเขาเห็นอย่างนั้น เขาจึงได้ตอบรับคนที่มาเรียกเขาไป

ว่าแล้วคิบอมก็รีบลุกขึ้นมา เขานั้นรีบจนไม่ได้อาบน้ำด้วยซ้ำ โดยที่ไม่ลืมที่จะเอาบัตรนักเรียนของเทเฮใส่กระเป๋ากางเกงนอนไปด้วย จากนั้นก็เดินออกจากห้องนอนของเขาทันที สักแป๊บเดียวเขาก็เดินมาถึงห้องที่พ่อของเขาซึ่งกำลังทำงานอยู่ คิบอมนั้นเดินเข้าไปข้างในอย่างไม่รีรอ
" นั่งซิ " เสียงของผู้เป็นพ่อบอกให้คิบอมนั่งลง

" อรุณสวัสครับ ท่านพ่อ " คิบอมมายืนตรงหน้าผู้เป็นพ่อแล้วก้มหัวเล็กน้อย เพื่อเป็นการทักทาย

" ไม่มีใครอยู่กันเองก็ได้ มานั่งข้างๆพ่อนี่มา " พ่อของคิบอมมองหน้าอีกฝ่ายแล้วพูดด้วยสายตาที่อ่อนโยน

คิบอมได้ยินแบบนั้น เลยเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆพ่อของเขา แล้วบทสนธนาประสาพ่อกับลูกก็เกิดขึ้น
" แล้วลูกอยากจะเรียนที่โรงเรียนไหน "  พ่อนั้นหันมาถามลูกชายของเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ

คิบอมนั้นไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่ยื่นบัตรนักเรียนของทงเฮที่เขาพกมาด้วยให้อีกฝ่ายดู
" แน่ใจแล้วนะว่าจะเรียนที่นี่จริงๆ " ผู้เป็นพ่อมองดูชื่อโรงเรียนอยู่สักพักก็เงยหน้าขึ้นมาถามคิบอมด้วยใบหน้าที่สงสัย

แทนการตอบรับนั้น คิบอมได้แต่พยักหน้าให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้ม
" งั้นเดี๋ยวพ่อจัดการให้ วันจันทร์นี้น่าจะเข้าไปเรียนได้เลย ส่วนเครื่องแบบเดี๋ยวพ่อให้ลีอาจัดการให้แล้วกัน " คนเป็นพ่อยื่นบัตรนักเรียนของทงเฮคืนให้ลูกชายของเขา

" ขอบคุณครับ ท่านพ่อ " คิบอมได้แต่อมยิ้มอย่ามีความสุข

" บอกแล้วไงว่าตอนนี้อยู่กันแค่สองคน " พ่อของคิบอมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินคำพูดของผู้เป็นลูก

" ขอบคุณครับ พ่อ " คิบอมอ้ำๆอึ้งๆที่จะพูดออกไป

" จะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ แล้วอย่างลืมไปโรงเรียนล่ะ "

" ครับ พ่อ งั้นผมขอออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยนะครับ " คิบอมรับคำก็รีบเดินออกจากห้องทันที โดยไม่ได้ทันฟังคำของพ่อเขา ว่าอนุญาติรึเปล่า

------------------

" แม่ฮะ มีอะไรให้ผมช่วยไหม ฮะ " ทงเฮเดินโซเซ มาถามแม่ของเข่ที่กำลังยืนอยู่หน้าเครื่องซักผ้าที่อยู่หลังบ้าน

" ไปอาบน้ำ ก่อนไป๊ เดี๋ยวค่อยมาช่วยแม่ ตากผ้า " แม่ของทงเฮหันมาตอบคำถามของลูก

" ฮะ " แล้วทงเฮก็เดินโซเซกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง

" แล้วแว่นสำรองของลูก ยังมีอยู่ใช่ไหม " แม่ของทงเฮตะโกนไล่หลังทงเฮไป

" ฮะยังอยู่ฮะ " ทงเฮตอบแม่ของเขาแบบไม่ได้หันมาสักนิด

แล้วทงเฮก็หายไปประมาณครึ่งชั่วโมง เขากลับมาหาแม่ของเขาอีกทีในชุดอยู่บ้านเสื้อยืด กับ กางเกงขาสั้นครึ่งต้นขา บวกกับใส่แว่นสำรองมาด้วย ตอนนี้หน้าของทงเฮนั้นเหมือนกับในบัตรนักเรียนที่อยู่กับคิบอมนั้นอย่างกับแกะ ทงเฮนั้นไม่รอช้าไปยกถังใส่ผ้าแล้วที่สักแล้ว ไปตากที่กลางแดดทันที
" คือ แม่ฮะ คือผมทำกระเป๋าตังค์หาย " ดงเฮพูดแบบตะกุกตะกัก

" เป็นลูกที่ใช้ไม่ได้เลยนะ ลืมแว่นไว้ที่โรงเรียนไม่พอ ยังทำกระเป๋าสตางค์หายอีก " ผู้เป็นแม่ที่กำลังง่วนกับการเฝ้าเครื่องซักผ้านั้น พูดขึ้นมาแบบลอยๆ

" ผมขอโทษฮะ " ทงเฮพูดด้วยเสียงเอื่อยๆ เหมือนสำนึกผิด

" ไม่เป็นไรหรอกลูก " แล้วแม่ของเขาก็หันมายิ้มให้ทงเฮ

" ตากผ้าเสร็จแล้ว ออกไปซื้อของให้แม่หน่อยนะ "

" ฮะ " ทงเฮรับคำอย่างหนักแน่น

////////////

** ตอนนี้เอาสั้นๆไปก่อนนะ ตอนหน้ายาวก่านี้แน่นอน เพราะเกือบจะได้เจอกันแบบเป็นเรื่องเป็นราวแล้ว
** ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้า
** แล้วก็ของคุณทุกCommentและทุกกำลังใจด้วยน้า
** เจอกันตอนหน้าน้า
See You จ้า