ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Phase 02 : Same Mean Equal
Phase 02 : Same Mean Equal <ความแตกต่าง>
เมื่อรถที่คิบอมนั่งมานั้นมาจอดที่หน้าบ้าน ประตูรถก็ถูกเปิดออก นายน้องคิบอมได้ก้าวลงมาจากรถ แต่ไม่ทันใดก็มีสาวใช้คนนึงวิ่งปรี่มาหาเขา
" ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะนายน้อย ท่านแม่บอกว่าถ้านายน้อยมาถึงให้ไปที่ห้องทำงานของท่านแม่ด้วยค่ะ " สาวใช้คนนั้นก้มโค้งต่อหน้าคิบอมแล้วก็ว่าธุระที่ได้รับคำสั่งมา
" ขอบใจนะพี่ลีอา " ว่าแล้วคิบอมก็เดินเข้าไปในบ้านทันที
-------------------------
เมื่อทงเฮเดินมาถึงหน้าบ้าน ก็เป็นเวลาเกือบ1ทุ่มแล้ว
" ผมกลับมาแล้วฮะ แม่ " ทงเฮเปิดตูบ้านแล้วจัดแจงถอดรองเท้า ออก
แล้วแม่ของเขาก็เดินมาที่หน้าบ้าน แต่แม่เขาก็ต้องถึงกับตกใจ
" ไปโดนอะไรมานะลูก " แม่ของทงเฮมองไปที่ผ้าเช็ดหน้าที่ถูกพันไว้ที่แขนของคนเป็นลูกที่มีคราบเลือดเปื้อนอยู่
" ไม่มีอะไรหรอกฮะ " ทงเฮรีบแก้ตัวอย่างลุกรี้ลุกรน
" แล้วแว่นของลูกล่ะ " คนเป็นแม่ยังเซ้าซี้ต่อ
" ลืมไว้ที่โรงเรียนฮะ " คราวนี้ทงเฮ หลบสายตาของแม่ของเขา และ ยังอ้ำๆอึ้งๆที่จะตอบคำถามนี้อีก
" ไม่ไหวเลยนะ ขนาดแว่นที่อยู่บนหน้าลูกตลอดเวลายังลืมได้เลย ไม่ไหวจริงๆ " คนเป็นแม่ทำหน้าคล้ายๆเหมือนจะเซ็งๆ กับคำตอบของลูกชายอยู่นิดๆ
" ผมขอโทษฮะ " ทงเฮเอ่ยคำขอโทษกับแม่ของเขาทันที เพราะเขาไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
" งั้นไปเก็บของแล้ว มากินข้าวเย็นนะลูก พ่อรออยู่ " คนเป็นแม่พูดจบก็เดิน กลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น
ส่วนทงเฮก็เดินเข้าไปที่ห้องข้างในสุดซึ่งเป็นห้องนอนของเค้าเอง
-----------------------------
แล้วคิบอมก็เดินมาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่ง แต่พอคิบอมก้าวเท้าเข้าห้องเท่านั้น เขารู้สึกได้ว่าบรรยากาศในห้องนั้นตึงเครียดมาก
" ทำไมวันนี้ลูกไม่ไปเรียนหนังสือ " ผู้เป็นแม่เริ่มขึ้นเสียงแข็งกับผู้เป็นลูกทันที
" ก็ผมเบื่อ ที่โรงเรียน นี่ครับ " คิบอมยืนทำท่าเซ็งๆ
" ลูกต้องหัดรับผิดชอบในหน้าที่ของตัวเอง อีกหน่อยลูกก็ต้องเป็นผู้สืบทอดกิจการในสักวัน " คราวนี้องค์มามะจ้ององค์ชายคิบอมด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
" คำก็กิจการ สองคำก็หน้าที่ ผมไม่ได้อยากเป็นอะไรแบบนั้นสักหน่อย มันก็แค่หน้าที่ที่พ่อกับแม่ยัดเยียดให้ผมก็เท่านั้น " คราวนี้เป็นคิบอมที่ยืนเถียงผู้เป็นแม่ เป็นโต้ตอบสายตาของอีกฝ่าย
" กล้า บอกว่า พ่อกับแม่ยัดเยียดให้งั้นหรอ " ผู้เป็นแม่ถึงกับเลือดขึ้นหน้า ไม่พอยังทุบโต๊ะอีกด้วย
คิบอมได้แต่ยืนอึ้งกับเสียงทุบโต๊ะจนทำอะไรไม่ถูก
" ไม่รู้ล่ะยังไงพรุ่งนี้ เจ้าก็ต้องไปเรียนหนังสือ หัดรับผิดชอบในหน้าที่ตัวเองบ้าง " ตอนนี้คนเป็นแม่พยายามเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้แล้วพูดกับคิบอมด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
" โรงเรียนพันนั้นนะหรอ ถ้าเป็นโรงเรียนนั้นผม ขอไปโรงเรียนอื่นได้รึเปล่า " คิบอมพูดแบบไม่ได้มองหน้าอีกฝ่ายสักนิด
" ไม่มีโรงเรียนไหนเหมาะกับลูกเท่าโรงเรียนนั้นอีกแล้ว เชื่อแม่ซิ "
" งั้นถ้าอยากให้ผมเรียนหนังสือ งั้นผมขอเลือกโรงเรียนเอง " คิบอมเริ่มต้อนอีกฝ่ายด้วยข้อเสนอ
" แล้วโรงเรียนอะไร " ผู้เป็นแม่มองลูกชายด้วยหางตา
ว่าแล้วคิบอมก็หยิบกระเป๋าตัง ของทงเฮออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วหยิบ บัตรนักเรียนของทงเฮออกมาแล้วยื่นให้ผู้เป็นแม่ดู ส่วนอีกฝ่ายนั้นก็รับมาแค่อ่านชื่อโรงเรียนเท่านั้น
" โรงเรียนไม่มีชื่อเสียง แบบนี้จะดีหรอ " ผู้เป็นแม่พูดจบก็ส่งบัตรคืนให้อีกฝ่ายทันที
" ก็ทำตามใจลูกหน่อยจะเป็นไรไป " เสียงห้าวๆของผู้ชายวัยกลางคน คนหนึ่งดังมาจากหลังประตู
" นั่งก่อนซิครับ ท่านพ่อ " คิบอมหลีกทางให้ ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาในห้องได้
" ลูกอยากเรียนที่ไหนก็ให้ลูกไปเถอะ " ชายคนนั้นนั่งลงบนเก้าอี้แล้วก็พูดออกมา
" คุณก็ตามใจลูกซะเคยตัว " ผู้เป็นภรรยาขมวดคิ้วใส่สามีทันที
" งั้น เดี๋ยวพ่อจัดการให้ อีก2วันน่าจะทัน เอาเป็นว่าสัญญากับพ่อก่อนว่า จะต้องไปเรียนหนังสือทุกวัน " ผู้เป็นพ่อพูดไปหัวเราะไป โดยไม่สนใจคำทัดทานสักนิด
" ขอบคุณครับ ท่านพ่อ " ตอนนี้บนใบหน้าของคิบอมเต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อได้ยินคำพูดของคนเป็นพ่อ
" ลูกไป พักผ่อนเถอะ พ่อขอคุยกับแม่หน่อย " พ่อของคิบอม โบกมือเหมือนไล่องค์ชายให้รีบออกจากห้องไป
" ฝันดีครับ " คิบอมบอกลาได้รีบออกจากห้องทันที
" คุณก็ตามใจลูกมากไปแล้วนะค่ะ " แม่ของคิบอมย้ำในคำพูดเดิม
" เอาเถอะ ถือว่าพบกันครึ่งทางแล้วกัน ถ้ามันทำให้ลูกได้เรียนหนังสือ และเป็นคนดี คนเป็นพ่อ เป็นแม่ก็ต้องสนับสนุน จริงไหม " ส่วนผู้เป็นพ่อนั้นทำท่าสบายๆเพื่อให้อีกฝ่าย เข้าใจในความคิดของตน
" คุณนี่ก็เหลือเกิน " ผู้เป็นแม่เอามือกุมขมับตัวเองแล้วพูดออกมา
----------------------
" ไม่อยู่ๆๆ " ทงเฮคิดในใจอยู่คนเดียว แล้วเหมือนกับเขากำลังหาอะไรอยู่สักอย่าง
มาถึงตอนนี้แล้วทงเฮก็ได้รู้ว่ากระเป๋าตังของเขาได้หายไป เขาจึงรีบวิ่งออกไปจากบ้านทันที
" จะไปไหนนะลูก ไม่กินข้าวก่อนหรอ " แม่ของเขาทัก ระหว่างทางที่เขาจะวิ่งออกจากบ้าน
" เดี๋ยวกลับมากินฮะ " ทงเฮวิ่งไปปากก็ตอบไป
///////////////
** ตอนนี้จบแค่นี้ก่อน เดี่ยวมาต่อใหม่ตอนหน้า อิอิ
** ถูกใจกันรึเปล่าติ-ชมกันได้นะ คือเรามือใหม่หัดแต่งแนวนี้อะ
** ขอบคุณผู้อ่านทุกคนเลยน้าที่สละเวลาเข้ามาอ่าน
** เจอกันตอนหน้าน้า
** See You จ้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น