Fly to the Crimson Sky <ทางสู่เส้นขอบฟ้า>[yaoi][KiHae]

ลำดับตอนที่ #4 : Phase 04 : Give Me A Pardon

Phase 04 : Give Me A Pardon <แทนคำขอโทษ>

หลังจากที่คิบอมนั้นอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็รับวิ่งไปที่ประตูบ้านทันที
" ไม่ต้องตามมานะ หัวหน้าคิม เราสัญญาว่าจะกลับก่อนหนึ่งทุ่มแน่ๆ " คิมบอมเดินออกจากประตูบ้านโดยมีบอดี้กาดรออยู่ที่หน้าประตูอยู่แล้ว

" ก็อย่าให้พวกผมเป็นห่วงมากซิครับ " บอดี้กาดร่างใหญ่กล่าวพร้อมกับโค้งตัวลง

" เอาน่าเราสัญญา " คิบอมหยุดตรงหน้าคนที่กำลังโค้งตัวอยู่

" สัญญาแล้วนะครับ "
" อืม แล้วเจอกันนะ หัวหน้าคิม " นายน้อยคิบอมพูดจบก็ออกเดินเรียบไปตามกำแพงของบ้านจะพูดให้ถูกคงต้องเรียกว่าคฤหาสมากกว่า เพื่อจะไปให้ถึงถนนใหญ่

" อย่าลืมสวมแว่นกับหมวกนะครับ " หัวหน้าคิมตะโกนไล่หลังคิบอมไป

แต่อีกฝ่ายกลับโบกมือเหมือนเป็นการว่าตอบรับว่า รู้แล้วน่า

---------------------

" เช้านี้มีอะไรกินฮะ " ทงเฮยืนปาดเหงื่อหลังจากเพิ่งตากผ้าชิ้นสุดท้ายเสร็จ

" อยากกินอะไรล่ะ เดี๋ยวแม่จะทำให้ระหว่างลูกออกไปซื้อของแล้วกันนะ " ผู้เป็นแม่นั้นนั่งอยู่ที่ทางออกจากตัวบ้านที่จะออกมายังหลังบ้าน ดูลูกชายตัวเองกำลังตากผ้าแล้วส่งยิ้มให้

" อะไรก็ได้ฮะแล้วแต่ " ทงเฮเดินอุ้มถังใส่ผ้ามายืนต่อหน้าแม่ของเขาแล้วก้มลงวางมันลงที่ข้างๆเครื่องซักผ้า

" งั้นไปซื้อพวกนี้มานะ " แม่ของเขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อหยิบกระดาษแผ่นเล็กแผ่นหนึ่งกับเงินจำนวนหนึ่งออกมา แล้วยื่นให้ทงเฮ

ทงเฮรับมาแล้วคลี่ออกดู
" หมดนี่เลยหรอฮะ " ทงเฮทำหน้าสงสัย

" ใช่จ่ะ " แม่ของเขาพยักหน้าตอบรับ

" งั้นผมคงไม่ได้กินข้าวเช้าแน่ๆเลย " ทงเฮทำหน้าบู้ๆเหมือนจะไม่พอใจกับสิ่งที่แม่เขาจะวานให้เขาไปทำ

" รีบไป รีบมา นะ " แต่แม่ของเขาไม่ได้สนใจกับอาการทงเฮสักนิดเดียวได้แต่ยืนขึ้นเพื่อหลีทางให้ทงเฮเดินผ่านเพื่อเข้าไปในบ้านได้ แถมยังโบกมือบ๊ายบายอีก

ทงเฮนั้นเดินฉับๆๆ เข้าบ้านไป เพื่อไปทะลุออกหน้าบ้านแต่ไม่ทันจะถึงหน้าบ้าน พ่อของเขาก็เดินมาขวางเขาเอาไว้
" พ่อฝากซื้อบุหรี่ด้วยนะ ส่วนเงินที่เหลือพ่อให้เป็นค่าขนม " พ่อของเขาพูดพร้อมยื่นเงินจำนวนหนึ่งมาให้อีก

" ผมโตแล้วนะฮะ " ทงเฮทำหน้าบู้ๆอีกครั้ง ที่พ่อของเขายังเห็นเขาเป็นเด็กอยู่เสมอ

" ไธ่ไอหนู " พ่อเขาไม่พูดเปล่า เอามือมาขยี้หัวเขาอีก

" ไปดีกว่า เดี๋ยวผมกลับมากินมื้อเช้าไม่ทัน " ทงเฮยกมือของพ่ออกแล้วรีบออกจากบ้านทันที

----------------------

" พี่ครับไปDowntown " นายน้อยคิบอมที่ตอนนี้ใส่หมวกกับแว่นเรียบร้อยแล้ว เรียกTaxiจากข้างถนนใหญ่เพื่อจะออกไปเดินเล่นตามประสา

" ขึ้นมาเลยน้อง " คนขับTaxi มองดูอีกฝ่ายแล้วถึงพูดออกมา

พอคิบอมขึ้นมานั่งได้คนขับTaxiก็เริ่มออกรถเพื่อไปยังDowntown แต่เมื่อTaxiวิ่งไปได้เพียงครึ่งทางสายตาของคิบอมก็หันไปเจอบางอย่าง
" พี่ขับจอด ๆๆๆ " คิบอมตบที่เบาะของคนขับหลายๆที แบบหน้าตาตื่น

คนขับTaxiนั้นแทบจะเบรคไม่ทัน
" นี่ครับพี่ ไม่ต้องทอน " คิบอมนั้นกำเงินให้คนขับไปกำหนึ่งพร้อมกับก้าวลงรถไป

 คิบอมมองหาสิ่งเค้ามองเห็นเมื่อกี้ ในที่สุดเขาก็เจอ ทงเฮนั่นเองที่ตอนนี้ทงเฮเองใส่แว่นหน้าตานั้นเหมือนในบัตรนักเรียนยังกะแกะ กำลังเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ตที่อยู่อีกฟากของถนน คิบอมเห็นอย่างนั้น จึงวิ่งข้ามถนนไปเพื่อจะเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ต  พอเข้าไปข้างในแล้วคิบอมก็เริ่มมองหา ล๊อคแล้วล๊อคเล่าสุดท้ายก็เจอ ทงเฮกำลังกระโดดที่จะหยิบน้ำตาลยี่ห้อหนึ่งที่อยู่ข้างบนสุด
" ให้ช่วยไหม... "

วินาทีนั้นที่คิบอมเสนอความช่วยเหลือให้ทงเฮ สายตาของทงเฮก็หันมาคิบอมทำให้จังหวะที่เขาลงพื้นนั้นขาเกิดพลิกขึ้นมา ทงเฮนั้นถึงกับลงไปนั่งกับพื้น คิบอมจึงก้มลงเพื่อไปช่วยพยุงทงเฮขึ้นมา
" เป็นอะไรรึเปล่า " คิบอมพูดพร้อมกับพยายามพยุงทงเฮขึ้นมา

" ขอบคุณฮะ " ทงเฮนั้นพูดไปก็ซี๊ดปากไปเพราะความปวดร้าวที่เท้าของเขา

" เดินไหวรึเปล่า " คิบอมก้มหน้าถามทงเฮ

" ไม่ไหวก็ต้องไหวแหละ " ทงเฮพูดจบก็เอามือไปจับชั้นวางของเพื่อจะทรงตัว

" จะเอาไอนี่ใช่รึเปล่า " คิบอมเขย่งเท้าเพื่อไปหยิบของที่ทงเฮจะเอาเมื่อกี้

" ขอบคุณนะ " ทงเฮรับของเอาไว้ แล้วก็พยายามจะเดินเพื่อจะไปจ่ายเงิน

แต่ด้วยข้อเท้าที่พลิกนั้น ทำให้ทงเฮต้องเดินกระเพก
" ไม่ไหวมั้งนาย " คิบอมเดินไปดักหน้าอีกฝ่าย

หลังจากนั้นเขาก็นั่งลงแล้วหันหลังให้อีกฝ่าย
" ขึ้นมาซิ " คิบอมเอี้ยวคอไปบอกทงเฮเพื่อจะให้ ทงเฮขึ้นมาขี่หลังเขา

" ไม่ดีกว่า " ทงเฮกล่าวแบบยิ้มๆ

" เฮ้ยไม่เป็นไร ถือว่าไถ่โทษที่เราขับจักรยานชนนายเมื่อวานแล้วกัน " คิมบอมแลบปลายลิ้นออกมาแล้วยิ้มคืนให้ทงเฮ

" นาย.. " ทงเฮถึงกับอึ้งกับคำพูดของคนที่อยู่ตรงหน้าเขา

" จำเราไม่ได้หรอ " คิบอมนั้นอึ้งยิ่งกว่ากับคำพูดของอีกฝ่าย

" เมื่อวานเราไม่ได้ใส่แว่น เรามองไม่ค่อยเห็น อีกอย่าง ทั้งแว่นทั้งหมวก ปิดหน้าปิดตาไปหมด ถึงเห็นก็จำไม่ได้อยู่ดี " ทงเฮพูดพร้อมกับขยับแว่นไปมา

" ขึ้นมาเถอะถือว่าไถ่โทษ "

ทงเฮเห็นแบบนั้นจึงเข้าไปเกาะที่หลังของคิบอม ส่วนเจ้าของแผ่นหลังนั้นก็เอาแขนช้อนที่เข่าทั้งสองข้างเพื่อจะแบกอีกฝ่ายได้ง่ายๆ ส่วนมือนั้นก็ถือตะกร้าของซุปเปอร์มาเก็ตที่ใส่ของอยู่ แทนทงเฮอีก
" แล้วต้องซื้ออะไรอีก " คิบอมเอี้ยวคอไปถามคนที่อยู่บนหลังเขา

" ไม่มีแล้ว " ทงเฮส่ายหน้าเบาๆตอบอีกฝ่าย

" งั้นเดี๋ยวไปส่งที่บ้าน " คิบอมเสนอขึ้นมาทันที

" ไม่เป็นไร เรากลับเองได้ " ทงเฮพูดแบบเกรงใจอีกฝ่าย

" ไหวหรอ เท้าแบบนั้น " คิบอมพูดไปตาก็เหล่มองหน้าอีกฝ่ายไป

" งั้นเดี๋ยวเราบอกทางให้ " คนที่ถูกแบกอยู่ทำหน้าอายๆ แถมยังพูดตะกุกตะกักอีกต่างหาก

คิบอมนั้นเมื่อได้ยินคำตอบของทงเฮก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วเดินแบกทงเฮไปที่Counterคิดเงิน  พอคิดเงินเสร็จสับ คิบอมก็ออกเดินไปตามทางที่คนที่เขากำลังแบกอยู่นั้นบอก สักพักก็มีถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง ที่เป็นบ้านชั้นเดียว ... บ้านของทงเฮนั่นเอง คิบอมเปิดประตูแทนทงเฮที่ไม่สามารถเดินได้
" กลับมาแล้วฮะแม่ " ทงเฮตะโกนเข้าไปในบ้าน

" ทำไมกลับมาช้านักละ ข้าวเย็นหมดแล้ว " แม่ของทงเฮเดินออกมาที่หน้าบ้านแล้วมองไปที่เบื้องหน้า

เขาก็ถึงกับตกใจกับภาพที่เขาเห็น
" ไปทำอีท่าไหน มาอีกละเนี่ย " แม่ของทงเฮเอานิ้วไปจิ้มหน้าผากของทงเฮที่ตอนนี้ยังคงอยู่บนหลังคิบอมอยู่เลย

" อย่าไปว่าเขาเลย ครับคุณน้า ผมเองแหละครับที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ " คิบอมเอ่ยขึ้นมาเพื่อแก้ตัวให้ทงเฮ

" ยังไงน้าก็ขอบคุณนะ ที่พาลูกไม่ได้เรื่องของน้ามาส่งที่บ้าน งั้นมาทานข้าวเช้ากัน ถือว่าเป็นคำขอบคุณ " แม่ของทงเฮหันมามองหน้าอีกฝ่ายแล้วยิ้มให้

" ครับ " คิบอมเองก็ตอบไปอย่างไม่ต้องคิดใดๆทั้งสิ้น

แล้วคิบอมก็ก้มลงให้ทงเฮลงจากหลังเขา แต่เพราะทงเฮยังรู้สึกเจ็บที่ขาอยู่คิบอมเลยช่วยพยุงทงเฮเดินเข้าไปในบ้านโดยมีแม่ของทงเฮนั้นเดินนำไปยังห้องนั่งเล่นของบ้าน   
//////////////

** กว่าจะแต่งตอนนี้จบ นานมากกกก เพราะดูทีวีไปแต่งไป เลยนานเปงพิเศษ อิอิ
** ภาษาเราไม่ค่อยดีนะ ยังไงก็ขออภัยไว้ด้วย
** ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่เข้ามาอ่าน และ ทุกComment เลย
** เจอกันตอนหน้าน้า
 See You