♡ [ SF/OS ] HUNHAN ♡

ตอนที่ 12 : SF l Host Family 2/ (100%)

Host family 2

           ..

            …

            …..

            ให้ตายสิ

            นอกจากจะต้องมาอารมณ์เสียกับคุณเซฮุนที่ขยันกวนเช้ากวนเย็นตอนนี้ลู่หานยังต้องมารองรับกับสายตาที่จับจ้องมายังตัวเองนับสิบตั้งแต่เดินเข้ามาภายในตัวอาคารอีกเหรอเนี่ย คนตัวเล็กเดินตัวลีบไปยังบอร์ดขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่กลางโถงทางเดิน ดวงตากลมกวาดมองหารายชื่อตัวเองด้วยความเร่งรีบก่อนสายตาจะหยุดลงที่ห้องหกทับหนึ่ง

            นายหาน แซ่ลู่ (แลกเปลี่ยนจีน)

            หกทับหนึ่งมันอยู่ส่วนไหนของตึกล่ะเนี่ย ใครก็ได้ช่วยทีเถอะ

            จึกๆ

            สัมผัสยุกยิกจากด้านหลังเรียกความสนใจจากร่างเล็กที่ยืนปลงกับชีวิตตัวเองอย่างลู่หานได้เป็นอย่างดี คนตรงหน้าลู่หานเรียกได้ว่าตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ ไหนจะดวงตากลมโตที่ดูท้าทายและเหมือนจะสะกดคนมองอยู่ตลอดเวลานั่นกับปากที่ฉีกยิ้มกว้างจนเป็นรูปหัวใจ

            “หวัดดี”

            “ดี”การปรับนิสัยให้เข้ากับคนอื่นสำหรับลู่หานถือเป็นเรื่องติดลบขนานหนัก

            “ลู่หาน?”

            “อ่า..ใช่”

            “ทำไมต้องทำท่าคิดหนักแค่ถามว่าใช่ลู่หานมั้ย”เจ้าของชื่ออ้าปากค้างเล็กน้อยกับคำต่อว่าจากคนที่พึ่งได้คุยกัน จะว่ายังไงล่ะนี่ไม่ได้ทำท่าคิดหนักเหมือนที่เจ้าตัวเขาพูดเลยนะ แค่ลองเชิงว่าคนตรงหน้ามาดีมาร้ายเท่านั้น

            “เอ่อนาย..”

            “ยองซู โดคยองซู เพื่อนชอบเรียกยองจู คยอง คุณโด นายจะเรียกว่าอะไรก็แล้วแต่..ยินดีที่ได้รู้จัก”

            บางทีเขาบอกแค่ชื่อก็ได้นะ เอาเถอะ..

            “ฉันลู่หาน”

            “รู้แล้วไม่ต้องบอกซ้ำ”

            บางที่เขาก็น่าจะเข้าใจคำว่ามารยาทการตอบกลับนะ

            “เอาเหอะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

            “นายต้องยินดีอยู่แล้วสิได้ฉันเป็นเพื่อนทั้งคน”คยองซูว่าอย่างเข้าข้างตัวเองขั้นสุดจนคนฟังได้แต่กรอกตาไปมาอย่างใช้ความคิด

            บางทีลู่หานก็ไม่ได้บอกว่าเราจะเป็นเพื่อนกันนะ..

            เอ๊ะ..หรือเผลอตกปากรับคำไปตอนไหนแล้วไม่รู้ตัววะ?

            “อ่า..คงงั้นมั้ง”เอาเถอะเป็นเพื่อนใหม่คนแรกหลังจากมาแลกเปลี่ยนมันก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดีต่อชีวิตในรั้วโรงเรียน

            “ท่าทางนายดูดีใจสุดๆ ไปเถอะเราอยู่ห้องเดียวกัน”ยังไม่ทันที่สมองจะได้ประมวลผลก็ถูกกระชากแขนให้เดินตามไปยังตึกอีกฟาก ณ ตอนนี้ลู่หานรู้สึกเบลอไปชั่วขณะ

            ตกลงเขามีเพื่อนใหม่แล้วใช่มั้ย? เพื่อนใหม่ที่นิสัยแปลกๆคนนี้น่ะ

            “จริงดิ ฉันก็พึ่งสังเกตว่านายพูดเกาหลีได้ปร๋อเลยไม่ยักรู้ว่านายจะเป็นคนจีน”

            “-*-“หลังจากที่โดนอีกคนลากมาที่ตึกเรียนพร้อมพามาแนะนำกับเพื่อนๆในห้องเรียบร้อย คยองซูก็ยังไม่หยุดซักไซ้เรื่องของเขาสักที แถมคำถามเมื่อสักครู่มันก็ทะแม่งๆอยู่ยังไงไม่รู้

            ได้ข่าวว่าเขาเป็นเด็กแลกเปลี่ยนจากจีน..มันก็ต้องเป็นคนจีนไม่ใช่เหรอวะ?

            หรือเขาโง่เกินจะเข้าใจนิสัยเด็กเกาหลีไปแล้วเนี่ย

            “แล้วทำไมอยากมาแลกเปลี่ยนที่นี่ล่ะ”

            “ก็..”

            “อ๋อ หรือนายโดนบังคับมา..ใช่มั้ยล่ะคนก่อนๆเขาก็พูดกันงี้”

            “คือ..”

            “เอ๊ะ อย่าบอกนะว่านายเป็นเด็กที่เก่งมากๆ แล้ว..”

            ใบหน้าหวานเปลี่ยนทิวทัศน์การมองหน้าเพื่อนตาโตเป็นบานหน้าต่างแทน ที่นั่งของเขาถูกจัดไว้ข้างหน้าต่างซึ่งก็ถือเป็นที่ที่บรรยากาศดีสุดๆหากไม่นับโดคยองซูที่ดูเหมือนจะสนใจเรื่องของเขาแต่ก็ดูไม่อยากจะฟัง? ออกไปแทน

            ว่าแบคฮยอนว่าพูดมากยังเทียบไม่เท่ากับคนด้านข้างที่ยังนั่งพูดต่ออยู่คนเดียว บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่ว่าทำไมอีกคนถึงเข้าหาเขาพร้อมกับเอออออะไรด้วยตัวเองเสร็จสรรพแบบนี้

            ชั่วโมงเรียนแรกเริ่มต้นขึ้นด้วยความน่าเบื่อ การเรียนการสอนของที่นี่ไม่แตกต่างจากที่จีนเท่าไหร่ เอาเป็นว่าอย่างหนึ่งที่ไม่เหมือนก็คงจะเป็นอาจารย์สาวสวยที่ยืนอยู่หน้าห้อง

            นักเรียนชายหลายคนยกมือถามไม่หยุด ในประโยคส่วนมากก็จะเป็นไม่เข้าใจบทนี้เลยครับ สูตรนี้ใช้ยังไงครับ นึกว่าไม่รู้เหรอว่าคิดจะทำอะไรน่ะ

            ลู่หานส่ายหน้าระอา ก่อนจะก้มลงจดเนื้อหาส่วนที่สำคัญลงสมุดที่เขียนค้างไว้อยู่ต่อ พลันหูได้ยินเสียงผู้หญิงด้านหลังคุยกัน

            “ฉันได้ข่าวว่าวันนี้หุ้นส่วนใหญ่ของโรงเรียนเข้ามาด้วยนะ”

            “จริงเหรอ คนที่เขาลือกันว่าหน้าตาดีสุดๆเลยน่ะเหรอ”

            “ใช่ๆคนนั้นแหละ ฉันรอไม่ไหวแล้วเนี่ยอยากเจอชะมัด”

            ลู่หานไม่ได้ตั้งใจแอบฟังเธอพูดกันนะ เพียงแต่หูมันได้ยินคำพูดทุกประโยคเท่านั้นเอง

            ว่าแต่หุ้นส่วนใหญ่เหรอ..

            พวกเธอหมายถึงอะไรกัน แล้วเขาเป็นใคร

            หัวเล็กสะบัดไล่ความคิดไร้สาระก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาสนใจกระดานหน้าห้องแทน ใครจะมาไม่มาแล้วมันเกี่ยวกับเขาตรงไหนกัน อีกอย่างหน้าที่ของเขาคือตั้งใจเรียนให้ดีที่สุด ให้สมกับเป็นความภูมิใจของโรงเรียน ครอบครัว และ

            ช่างเถอะ..

            ช่วงพักกลางวัน

            แม้จะผ่านมานับสี่ชั่วโมง ลู่หานก็ยังคงดูแปลกตาสำหรับนักเรียนที่นี่อยู่ดี ทุกคนยังคงจับจ้องมาที่เขาราวกับไม่เคยเห็น คนตัวเล็กนั่งก้มหน้าตักข้าวเข้าปากคำน้ำคำจนคนที่นั่งอยู่ด้วยมองกริยานั้นอย่างไม่เข้าใจ

            “ทำไมต้องข้าวคำน้ำคำ มันเป็นสูตรลดความอ้วนเหรอ”

            “แค่กๆ”คนถูกถามไอจนหน้าดำหน้าแดง มือขาวๆยกขึ้นเช็ดน้ำที่ไหลเต็มมุมปากพลางเงยหน้ามองเพื่อนใหม่ด้วยอาการอึ้งกิมกี่

            “ก็แค่ถาม นี่จะปกปิดความลับความสวยความงามไว้คนเดียวล่ะสิ”คนว่าเบ้ปากใส่เขาพลางสะบัดหนีไปทางอื่น ลู่หานมองท่าทางนั้นงงๆพยายามประมวลผลทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและไม่ทันตั้งตัวอยู่ชั่วครู่

            สรุป..เขาผิด?

            สุดท้ายทุกอย่างก็วนกลับมาลูปเดิมคยองซูกลับมาพูดกับเขาเหมือนเดิมหลังจากนั้นสองนาที ริมฝีปากรูปหัวใจพูดนั่นนี่ไม่หยุดโดยเฉพาะเรื่องชอบคิดไปเองคนเดียวรายนั้นนี่ให้เต็มสิบ กระทั่งเสียงที่ดังในโรงอาหารเงียบจนผิดปกติลู่หานถึงได้ละความสนใจจากตาโตๆของเพื่อนฝั่งตรงข้ามเป็นรอบๆบริเวณแทน

            ทุกการกระทำของทุกคนอยู่ในสายตาทั้งสองคู่ เสียงสัญญาณอะไรบางอย่างดังขึ้นทั่วทั้งโรงอาหาร

            ‘ประกาศ นักเรียนลู่หานห้องหกทับหนึ่งกรุณามาที่ห้องผู้อำนวยการ ด่วนค่ะ’

            เขา..

            ไปห้องผู้อำนวยการ?

            ไปทำไม

            ดวงหน้าหวานฉายแววฉงน มองหน้าเพื่อนสลับกับจานข้าวอย่างทำอะไรไม่ถูกก่อนเสียงที่เงียบจะกลับเข้าสู่ปกติอีกครั้ง

            “งั้นเดี๋ยวเรามานะ”มือบางดันขอบจานออกห่าง ดันตัวลุกขึ้นยืนก่อนจะกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากโรงอาหาร ดวงตากลมโตยังคงมองตามหลังเพื่อนตัวเล็กจนแผ่นหลังบางๆลับสายตาถึงได้ตวัดกลับมามองจานข้าวที่อีกคนยังกินได้ไม่กี่คำ พลันรอยยิ้มหยัดขึ้นมุมปาก

            เสร็จคยองซู

            “กลับมาแล้วครับ”เสียงใสเอ่ยบอกเสียงดังเมื่อก้าวเข้ามาในตัวบ้าน ใบหน้าหวานแสดงอาหารหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่ดวงตากลมจะมองไปรอบๆตัวบ้านที่เงียบสนิทไร้วี่แววเจ้าของบ้านตัวสูง

            เมื่อตอนเย็นก็บอกจะมารับ อยู่ๆก็โทรมาบอกลู่หานว่าไม่ว่างกะทันหัน

            ให้มันได้อย่างนี้สิคุณเซฮุน..

            โยนกระเป๋านักเรียนลงบนโซฟาพลางทิ้งตัวลงไปตาม ร่างเล็กนั่งนิ่งอยู่แบบนั้นนับครึ่งชั่วโมงก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่กลับมายังไม่ได้กินอะไร ทั้งเมื่อตอนกลางวันก็กินไปได้นิดเดียวก็โดนเรียกตัวไปห้องผู้อำนวยการให้เซ็นต์รับการมาแลกเปลี่ยนที่นี่อีกครั้ง

            เอาเถอะลู่หานจะพยายามทำตัวดีๆให้สมกับที่ได้มาถึงนี่ก็แล้วกัน

            บางทีสิ่งที่คาดคิดมันก็อาจไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ก็ได้ ทุกสิ่งอย่างมันสามารถเปลี่ยนแปลงได้เสมอ ลู่หานเป็นคนที่ไม่คิดมากกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่กับเรื่องบางเรื่องมันก็เป็นข้อยกเว้น..

            “โอ้ยย! ของสดก็ไม่มีติดตู้เย็น”ริมฝีปากบางเม้มเข้ากันยามดวงตากวาดมองหาของที่พอจะทำอะไรกินได้บ้าง มือบางรื้อค้นทุกซอกมุมพลันสายตาเหลือบไปเห็นซองอะไรบางอย่าง และไม่รอให้ตัวเองสงสัยไปมากกว่านี้ สุดท้ายซองนั่นก็ตกมาอยู่ในมือเล็กๆจนได้

            “ซะ ซะซอง..”

            ฉลากที่เด่นหราของชื่อยี่ห้อทำเอาดวงตากลมเบิกโพลง เขวี้ยงซองเจ้าปัญหาลงพื้นทันทีด้วยความตกใจ

            เรียวขาขาวใต้กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินก้าวถอยหลังออกห่างจากตู้เย็นช้าๆ ก่อนจะตาโตอีกรอบเมื่อเจ้าของบ้านกลับมา

            “กลับมาแล้วเหรอ..แล้วดูทำหน้าอย่างกับเห็นผี”คุณเซฮุนเดินเข้ามาใกล้ด้วยสีหน้าเป็นห่วงแต่เด็กในปกครองกลับร่นหนีห่างสีหน้าหวาดหวั่นแสดงออกชัดเสียจนคนมองสงสัย

            “คะ ครับ เอ่อ..ผะ ผมขอตัว”เอ่ยตอบโฮสท์ร่างใหญ่ด้วยเสียงตะกุกตะกัก ก่อนจะวิ่งหนีออกมาจากห้องครัวขึ้นไปยังห้องของตัวเองโดยไม่ลืมล็อกกลอนประตูอย่างแน่นหนา ร่างเล็กกระโดดขึ้นไปนั่งอยู่กลางเตียงมือก็ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมทั้งตัว

            ไม่เห็นผีก็เหมือนเห็นแหละ

            ใครบ้าที่ไหนเขาเอาถุงยางไปแช่ตู้เย็น เกิดมาลู่หานก็เพิ่งเคยเห็น

            ตกลงโฮสท์เขาเป็นคนยังไงกันแน่ บางทีก็เหมือนจะใจดี บางที่ก็ดูเข้าใจยาก ลู่หานสับสนหมดแล้ว!

            กลับมาด้านเจ้าของบ้านตัวสูงที่มองตามเด็กในปกครองไปด้วยความงุนงง ก่อนจะเบือนสายตากลับมายังหน้าตู้เย็นที่ก่อนหน้าอีกคนกำลังยืนรื้ออะไรสักอย่างอยู่ พลันหัวคิ้วเรียวขมวดกันมุ่น

            ร่างสูงก้มลงหยิบซองเจ้าปัญหาขึ้นจากพื้น พลิกซองกลับไปกลับมาก่อนใบหน้าคมจะกระตุกยิ้มขึ้นช้าๆราวกับกำลังคิดเรื่องสนุกๆได้

            แกร๊ก

            แอดด ตึง!

            ใบหน้าหวานออกอาการตกใจขั้นสุดเมื่อประตูที่มั่นใจว่าล็อกกลอนแน่นหนาถูกเปิดออกด้วยฝีมือผู้ชายร่างสูงที่ยืนพึงขอบประตูมองเขาด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ร่างเล็กกระถดตัวหนีอัตโนมัติทันทีที่ขายาวก้าวล้ำเส้นประตูเข้ามาเรื่อยๆ

            คุณเซฮุนยืนมองเขานิ่ง ก่อนจะโยนซองลงแหมะตรงหน้า ลู่หานอ้าปากค้างอย่างตกใจอีกครั้ง ริมฝีปากบางสั่นจนเจ้าของมันรู้สึกได้

            “คะ คือ”ยิ่งขยับปากพูดเหงื่อก็ดูเหมือนจะยิ่งไหลซึมตามขมับทั้งสองข้าง

            “เป็นเด็กเป็นเล็ก..เธอก็น่าจะรู้ว่าส่วนไหนควรยุ่ง สิ่งไหนไม่ควรยุ่งนะ”เสียงทุ้มเอ่ยนิ่งๆไม่ต่างจากใบหน้าคมที่ไม่ฉายแววล้อเล่น น้ำเสียงจริงจังจนลู่หานขนลุกตาม

            “ตะ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจเอามันออกมานะครับ”กายบางสั่นน้อยๆ เผลอร่นตัวจนชิดกับหัวเตียง ร่างโปร่งทิ้งตัวลงนั่งอยู่ขอบเตียง หากแต่สายตาที่จ้องมองร่างของเด็กในปกครองกลับพร้อมที่จะขย้ำได้ทุกเมื่อ

            “หรือว่าเธอ..อยากจะลองของแปลก”

             พรึ่บ!

            ไม่ถึงวินาทีร่างเล็กกลับถูกดึงลงมากลางเตียงตามด้วยร่างใหญ่ที่ขึ้นมาคร่อมทับ ข้อมือทั้งสองที่ยกขึ้นหมายดันร่างหนากลับถูกตรึงด้วยสองมือที่เป็นต่อด้วยแรงมหาศาล ดวงตากลมหลับลงฉับเมื่อใบหน้าสมบูรณ์แบบเคลื่อนลงจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆที่รดอยู่ตรงปลายจมูก

            ไม่เอานะ! ลู่หานไม่ได้ต้องการแบบนี้!!

            “อื้อ คุณเซฮุน อย่าทำแบบนี้นะครับ”ยามที่ปลายจมูกโด่งคลอเคลียผ่านๆ ก้อนเนื้อข้างซ้ายกลับเต้นกระหน่ำสวนทางกับร่างกาย

            ใบหน้าเล็กเบี่ยงหลบสันจมูกที่โฉบไปมา ท่ามกลางความเงียบของห้องกับเสียงเครื่องปรับอากาศลู่หานกลับได้ยินเสียงหัวใจตัวเองชัดเจน

            “แบบไหนล่ะ”

            เฮือก!!

            เหมือนตัวเองตกวูบลงหน้าผากสูง ริมฝีปากหนาเอ่ยพูดแต่กลับเฉียดโดนปรางค์แก้มร้อนๆของคนใต้ร่างอย่างจัง ลู่หานลืมตาขึ้นเพราะความตกใจ ก่อนดวงตาทั้งสองคู่จะสบประสานเข้าด้วยกันพอดิบพอดี

            “ละ ลุกได้แล้วครับ ผมไม่เล่นแล้วนะ”เพราะอะไรบางอย่างที่มันโหวงๆเมื่อได้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาคมเข้ม คนตัวเล็กถึงได้เฉดวงตากลมลงมองซอกคอขาวของโฮสท์แทน

            “แล้วใครว่าฉันเล่น..ฉันเอาจริง”

            “ฮื่อ คุณเซฮุนอย่าแกล้งผมสิครับ ผมขอโทษก็ได้ ฮืออ..ผมจะไม่ยุ่งกับของคุณอีกแล้วนะครับ”

            โฮสท์ร่างโตลอบอมยิ้มกับสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกของคนข้างใต้ ก่อนจะจงใจบีบเข้าที่ข้อมือเล็กๆที่กำทีเดียวก็เต็มรอบ พลางยื่นหน้าเข้าใกล้กับใบหน้าเล็กกว่าเดิม

            “งั้นเหรอ”

            พออีกครั้งพูด ลู่หานก็รีบพยักหน้าหงึกหงัก พยายามบิดข้อมือให้หลุดออกจากการกอบกุมแต่ก็ไม่เป็นผล 

“ผมรับปากแล้วก็ปล่อยผมสิครับ”

            “ชู่ว..”ปากเล็กปิดลงฉับ ก้มหน้ามองแผ่นอกกว้างตรงหน้าแทนใบหน้าหล่อที่เหมือนจะทำพิษขึ้นเรื่อยๆทุกครั้งที่เผลอมอง

            “คุณเซ..”

            “นี่เงียบสิ”พออ้าปากจะพูดก็โดนอีกคนวางนิ้วชี้แตะที่กลีบปากเบาๆ

            คนถูกสั่งแทบลมจับ จะให้ลู่หานมาอยู่ท่านี้ตลอดไม่ได้นะคุณเซฮุน!

            คางเรียวถูกช้อนด้วยมือหนา จนลู่หานที่ก้มหลบแล้วหลบอีกต้องเงยขึ้นจนได้ ระยะห่างที่ทำเอาลู่หานเห็นทุกอย่างบนใบหน้าคมชัดเจนเล่นเอาเลือดสูบฉีดไม่ทัน จะบอกว่าเข้าข้างก็ไม่เชิงเพราะคุณเซฮุนน่ะดูดีจริงๆ ยิ่งอยู่ใกล้อย่างตอนนี้ทุกอย่างยิ่งดูลงตัวจนบางทีก็อดที่จะอิจฉาไม่ได้

            “เธอน่ะ..”

            Rrrrr

            ลู่หานเด้งตัวออกลุกขึ้นหนีพร้อมๆกับใช้แรงที่มีอยู่น้อยนิดดันร่างสูงของคุณเซฮุนทันที เสียงริงโทนเรียกเข้าจากโทรศัพท์ทำเอาร่างเล็กถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะขยับกายให้ห่างจากโฮสท์ที่ดูจะหัวเสียเดินออกไปคุยนอกระเบียงห้อง

            ลู่หานลุกจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย อยู่ๆก็รู้สึกแก้มร้อนเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ หางตาแอบเหลือบไปมองเจ้าของร่างเพอร์เฟ็กต์ที่แม้จะคุยโทรศัพท์ท่าทางของคุณเซฮุนไม่ได้ดูดีน้อยลงเลย กลับกันทุกอิริยาบถมันเต็มไปด้วยเสน่ห์จนคนมองหลงใหล

            แต่..

            ยกเว้นลู่หานล่ะนะ!!

            เกือบไปแล้วมั้ยล่ะไอ้ลู่เอ้ย!

            เกือบครึ่งชั่วโมงที่ร่างเล็กแอบหนีไปอาบน้ำ ก่อนจะพบว่าเวลาที่นั่งคิดอยู่ในนั้นมันแทบสูญเปล่าเพราะพอเปิดประตูออกมาคุณเซฮุนยังคงนั่งอยู่ปลายเตียง ลู่หานเดินเลียบๆเคียงๆผ่านร่างโปร่งไปยังโต๊ะเครื่องแป้งโดยไม่ได้พูดอะไร

            “ฉันมีธุระข้างนอก กลับเช้าเลยนะ”จู่ๆคนที่คิดว่าจะนั่งเงียบอยู่แบบนั้นก็โพล่งขึ้น เล่นเอาคนที่พยายามหลบหน้าสะดุ้งตกใจ

            ใบหน้าหวานฉายแววสงสัยแต่ก็แค่ครู่เดียวก่อนจะพยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงเข้าใจ

            “อ่า ครับ..แล้วพรุ่งนี้รับอาหารเช้ารึเปล่าครับ”

            “ไม่แน่ใจ..ทำไว้ก็ดี”เซฮุนลุกขึ้นจนเต็มความสูง เดินเข้าไปด้านหลังเด็กในปกครองที่นั่งเช็ดผมอยู่หน้ากระจก ดวงตาสองคู่ที่สบกันผ่านเงามองกันนิ่ง ก่อนที่เซฮุนเองจะเป็นฝ่ายผละออกไป

            “เอ่อ..คุณเซฮุน”ไม่ทันที่อีกคนจะเดินไปถึงประตู ซุ่มเสียงเล็กก็เอ่ยเรียก

            “..”

            “ฝันดีนะครับ”

            “อือ..ฝันดี”

            -///-

            แก้มเนียนร้อนฉ่าราวกับกำลังแนบติดกับกระทะร้อนๆ เมื่อร่างโปร่งผละใบหน้าออกไปพร้อมกับทิ้งไว้เพียงความอุ่นร้อนจากริมฝีปากที่แนบสนิทกับหน้าผากมนเมื่อครู่ แก้มกลมขึ้นสีแดงแปร๊ดไม่ต่างจากมะเขือเทศสุก

            ให้มันได้อย่างนี้สิ แค่ฝันดีจำเป็นที่คุณเขาจะต้องเดินกลับมาถึงเนื้อถึงตัวขนาดนี้มั้ยเล่า!

            .///.

            หลายครั้งที่ลู่หานเคยอ่านกระทู้ของเด็กแลกเปลี่ยนหลายๆคน ยิ่งก่อนหน้าที่จะได้มาที่เกาหลีคนตัวเล็กยิ่งตื่นเต้นไม่ต่างกับได้เข้าเรียนใหม่ หลายความคิดเห็นบ้างก็ว่าดีและไม่ดีต่างกันไป แต่ส่วนมากท้ายที่สุดก็มักจะลงมติว่าโฮสท์นั้นใจดี (หรือเขาเลือกอ่านไม่ทั่วถึงก็ไม่รู้)

            ที่พูดๆมาใช่ว่าคุณเซฮุนเขาใจร้ายหรอกนะ คุณเขาก็ถือว่าดีในระดับหนึ่งนับตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา แต่จะติดตรงที่ว่าคุณเขาชอบทำรุ่มร่ามแปลกๆ โดยเฉพาะยิ่งเขาเผลอทีก็มักถูกอีกคนบอกฝันดีด้วยอาการแบบนั้นทุกที

            ฮื่ออ

            ไม่พูดแล้ว!

            “เอ..ทำไมยังไม่ลงมาอีกนะ”กลีบปากเล็กพึมพำเบาๆ ถึงโฮสท์ตัวสูง ตั้งแต่เมื่อคืนที่ขับรถออกไปไม่รู้ว่าพึ่งมาถึงแล้วนอนต่อหรือยังไม่กลับมากันแน่ ดวงตากลมฉายแววสงสัยแต่ก็ไม่เท่าแววเป็นห่วงที่กำลังฉายชัด

            แน่นอนว่าถ้ายังกลับไม่ถึงบ้านโฮสท์ตัวร้ายจะต้องยังไม่มีอะไรตกถึงท้องแน่ๆ

            คิดได้ดังนั้นคนตัวเล็กก็ตัดสินใจขึ้นมาตามอีกคนด้านบนแทน

            ยามที่เท้าเล็กก้าวไปตามขั้นไดความรู้สึกที่ว่าทุกฝีก้าวมันโหวงแปลกๆก็ตีขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งลู่หานหยุดลงที่หน้าประตูบานใหญ่ มือเรียวชะงักค้างเมื่อคิดว่าไม่ควรจะเคาะเรียกรบกวนคนในห้อง ก่อนที่สุดท้ายความเกรงใจจะทำให้ลู่หานหันหลังกลับ

            ทว่า..

            “อ๊ะ คุณ..เซฮุน..อืออ”

          เสียงหวานดังออกมาจากด้านใน ดวงตากลมสวยเบิกโพลงเผลอจ้องบานประตูตรงหน้านิ่ง เสียงผู้หญิงชัดเจนขนาดนี้คงไม่ใช่คุณเซฮุนแน่ๆ แถมอีกคนยังเอ่ยเรียกชื่อคุณเขาชัดเจนขนาดนั้น

            อยู่ๆร่างกายก็ชาขึ้นมาดื้อๆเมื่อในหัวประมวลผลสำเร็จ ขาเล็กก้าวถอยหลังออกห่างประตูจนออกตัววิ่งลงมาข้างล่างในที่สุด ใบหน้าที่ก่อนหน้าสดใสดูหม่นหมองจนตัวเองรู้สึกแย่ไปด้วย

            คะ..คุณเซฮุนเขามีแขกอยู่ด้านใน

            มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คุณเขาจะหาความสุขใส่ตัว แต่ทำไมล่ะ..

            ทำไมเขาถึงรู้สึกปวดหนึบข้างในแบบนี้

            ลู่หานหนีมาโรงเรียนโดยไม่ได้รอผู้ปกครองที่คงจะสนุกกับคนของเขา เป็นครั้งแรกที่ลู่หานมาถึงโรงเรียนก่อนคยองซู และเป็นครั้งแรกที่ลู่หานไม่ได้มีโฮสท์ตัวสูงขับรถมาส่งเหมือนเช่นทุกวัน

            ช่างมันสิ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขากัน โฮสท์แย่ๆพรรค์นั้นไม่จำเป็นที่เขาจะต้องมารู้สึกน้อยใจเสียหน่อย

            อะไรนะ!

            เขาเนี่ยนะน้อยใจ!

            ไม่มีทาง!!!

            “เป็นนางเอกเหรอถึงมานั่งทำหน้าบึ้งรอพระเอกมาง้อน่ะ”เสียงคุ้นเคยดังเหนือหัว ลู่หานเหลือบมองคยองซูนิดหน่อยโดยไม่ได้พูดอะไร จนคนเอ่ยแซว(?)หน้าตึงนั่งกระแทกตัวลงข้างกันแรงๆ

            “..”

            “..”เมื่อลู่หานเงียบอีกคนก็เลือกที่จะเงียบ บรรยากาศรอบตัวเริ่มมาคุจนสุดท้ายคนที่แพ้ก็ไม่พ้นคนตาโต

            “อ่ะร่ะ เป็นบ้าเหรอ”

            “..”

            “พูดด้วยอ่ะไม่ได้ยินเหรอลู่หาน”

            “…”

            “เออ ฉันมันไม่ดี ไม่มีใครอยากคบใช่มั้ยล่ะ แล้วไงไปได้ยินใครเขาว่าอะไรมาบอกมาสิ!”คยองซูเริ่มขึ้นเสียง ดีที่ว่าเพื่อนในห้องยังไม่มีใครมา ลู่หานหันไปมองเพื่อนตัวเล็กด้วยความตกใจ พอเห็นว่าอีกคนน้ำตาคลอก็ยิ่งตื่นตระหนก

            “คะ คยอง..เราเปล่านะ เราไม่ได้โกรธอะไรคยองนะ”ร่างเล็กโบกมือปฏิเสธ พริบตาเดียวที่เพื่อนตัวเล็กเก็บเสียงสะอื้นเงียบกริบราวกับก่อนหน้าไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

            “ก็ดี ฉันนึกว่ามีใครมาพูดอะไรถึงฉัน โธ่ กำลังอยากร้องสักหน่อย”หลังจากจบประโยคนั้น คนพูดก็ขอตัวไปเข้าห้องน้ำทิ้งไว้เพียงลู่หานที่นั่งอ้าปากค้างมองตามหลังเพื่อนนิสัยแปลกๆไปจนลับตา

            คนตัวเล็กพรูลมหายใจเฮือกใหญ่ พอไร้เพื่อนข้างกายในหัวก็วกกลับมาคิดเรื่องเดิมต่อ

            มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่นะ

            ครืด

            นั่งเหม่อไปได้ไม่เท่าไหร่ เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้นจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ดวงตากลมเหลือบมองชื่อคนส่งครั้งหนึ่งแล้วตัดสินใจเมินทิ้ง พร้อมๆกับที่คยองซูวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องตะโกนว่าอาจารย์กำลังตามหลังมาติดๆ มือขาวหยิบหนังสือออกมาวางเตรียมพร้อมสำหรับคาบเรียนแรกในเช้าที่น่าเบื่อ

..จนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน

            “ลู่หานฉันกลับแล้วนะ”คยองซูโบกมือลาเพื่อนตัวเล็กเป็นครั้งที่สอง ซึ่งเหมือนเพื่อนร่างเล็กจะไร้วิญณาณไปแล้วเมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ยอมรับว่าเป็นห่วงเพื่อนใหม่คนนี้เพราะตั้งแต่เช้าก็เหมือนอีกคนดูแปลกๆไป ไม่ใช่ว่าไม่สังเกตเพื่อน แต่เพราะไม่อยากให้เพื่อนตัวเล็กคิดมากไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม คยองซูไม่อยากเห็นใบหน้าน่ารักของลู่หานเต็มไปด้วยความกังวลแบบวันนี้

            คนที่เอาแต่มองออกไปนอกหน้าต่างเริ่มเก็บอุปกรณ์เข้ากระเป๋าเมื่อคยองซูเดินออกไปแล้ว ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จากในกระเป๋ากางเกงจะดังขึ้นจนร่างเล็กสะดุ้ง

            รายชื่อที่ปรากฏในหน้าจอไม่พ้นคุณเซฮุน ลู่หานเลือกที่จะไม่รับและยังไม่ทันได้เก็บเครื่องสี่เหลี่ยมลงที่เดิมข้อความก็เด้งขึ้นมาหน้าจอย้ำให้เขารับสายอีกครั้ง

            เสียงริงโทนเดิมดังขึ้นอีกรอบ นิ้วเรียวกดลงไปแรงๆบนหน้าจอสัมผัสราวกับจะให้ความรู้สึกนั้นส่งผ่านไปยังคนปลายสาย

            “ครับ”

            (ทำไมพึ่งรับสาย) เดาไม่ผิดเพราะพอกดรับเสียงเข้มก็ดังแทรกเข้ามาทันที ลู่หานเบ้หน้าแรงพร้อมกับถอนหายใจ

            (นี่! อย่ามาทำนิสัยแบบนี้นะ!)

            “ผมทำแบบนี้แล้วมันทำไมครับ ไม่พอใจ ถ้าคุณไม่พอใจก็รายงานเรื่องนี้ไปให้อาจารย์เลยสิครับ ส่งผมกลับจีนด้วยก็ดี” เพราะแรงอารมณ์เมื่อมีคนแรงมาก็มีคนแรงกลับ น้ำเสียงที่ใช้ตะคอกกลับไปนั้นหากฟังดีๆจะรับรู้ได้ถึงความสั่นเครือ

            (เธอเป็นอะไรของเธอ ลงมาข้างล่างเดี๋ยวนี้!)

            ติ๊ด!

            จนเมื่อคนเป็นผู้ปกครองกดวางสายไปความรู้สึกผิดเริ่มตีรวนขึ้นอก อยู่ๆก็รู้สึกกลัวโฮสท์ตัวสูงขึ้นเฉยๆ

            ให้ตายสิ ลู่หานแกมันบ้า!

            บ้าจริงๆนั่นแหละ

            คุณเซฮุนเขาไม่ได้รู้เรื่องด้วยเลยด้วยซ้ำ

            ทำไมเขามันงี่เง่าอย่างนี้วะ

“ขึ้นมา!”พอมาถึงรถแขนเล็กก็ถูกกระชากอย่างแรงจนต้นแขนขาวขึ้นรอยแดงเถือกในนาทีถัดมา

ลำตัวเล็กถูกดันเข้าไปด้านในตัวรถก่อนที่คนอารมณ์ร้อนจะปิดประตูด้วยแรงโมโห ดวงตากลมที่เต็มไปด้วยแววหวาดกลัวมองตามร่างโปร่งที่เดินเร็วๆมายังที่นั่งคนขับ ใบหน้าคมเรียบนิ่งจนเด็กน้อยขนลุก

            รถยนต์ถูกขับกระชากออกไป มือเล็กทั้งสองกำเข้าที่ขากางเกงแน่น ดวงตาโตเริ่มคลอหน่วยด้วยหยาดน้ำใส

            พอรถมินิจอดนิ่งสนิท ไม่มีใครที่คิดจะพูดขึ้นก่อนมีเพียงความเงียบรอบตัวที่เริ่มครอบคลุมรถทั้งคัน จนเมื่อร่างโปร่งขยับตัว ลู่หานถึงได้สะดุ้งหนีจนแผ่นหลังแนบติดกระจกอีกฝั่ง

            ในตอนนี้ใบหน้าคุณเซฮุนดูอ่อนล้ามากกว่าทุกวัน ดวงตาคมปราบที่นิ่งสนิทไม่มีแววหยอกล้อเหมือนเมื่อวานทำเอาใจดวงน้อยพลอยเหี่ยวเฉาลงไปด้วย

            “คะ คือ”และพอเสียงหวานเอ่ย ใบหน้าคมถึงได้ตวัดมอง

            “ผมขอโทษ..”สิ้นสุดเสียงนั้น ลู่หานไม่ได้พูดอะไรต่อ รวมทั้งคุณเซฮุนที่ยังคงเงียบอยู่แบบเดิม ความอึดอัดที่เด็กตัวเล็กไม่ได้รู้สึกชอบกำลังอบอวลทั่วทั้งรถ

            “คุณเซฮุน ผมขอโทษที่ทำตัวไม่ดี”พอเห็นว่าทุกอย่างเหมือนจะแย่ลง ใบหน้าหวานจึงเงยขึ้นสบดวงหน้าคมคายที่จ้องตนอยู่ก่อนแล้ว ในดวงตากลมเต็มไปด้วยแววรู้สึกผิด จนคนแก่กว่าที่เงียบมานานถอนหายใจ

            “ทำไม”

            เสียงทุ้มแหบเอ่ยขึ้นบ้าง สบแววตาคมกับดวงตากลมโต ก่อนที่ลู่หานจะเป็นฝ่ายหลบตามองตักตัวเอง

            “เธอคิดว่าเธอเป็นใคร ที่นี่ไม่ใช่บ้านของเธอที่จะได้ทำอะไรตามใจชอบ โกรธอะไรแล้วมาทำแบบนี้กับฉัน แล้วอยู่ๆก็กลับมาบอกว่าขอโทษโดยที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น!”

            หัวใจดวงเล็กกระตุกหวืดเมื่อจบประโยคนั้น ทุกสิ่งที่ได้ยินเล่นเอาความรู้สึกที่มีทั้งหมดของลู่หานหายลับไปกับตา หากจะบอกว่าคุณเขาผิดมันก็ไม่ใช่ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นที่ตัวเขาเอง

            ใช่ คุณเซฮุนไม่ได้รับรู้อะไรทั้งนั้น ทุกอย่างมันเป็นเพราะเขาเอง

            เป็นเพราะเขาที่เผลอคิดไปคนเดียว

201116

คย๊องงงงงงงงงงงงงงง

5555555555555555555555555

พรุ่งนี้ถ้าว่างจะมาลงต่อนะงับ ฝากความรักต่อคุณโดเขาด้วยนะ

อิอิ 

เอ๊ะ เอ๊ะ หุ้นส่วนหญ่ายย

041216

ของแปลกอารายยยยยยยยยยยยยยย

อะไรคือถุงยางแช่ตู้เย็นคะคุณโฮสท์

นี่มีโฮสท์วิปริตรึเปล่ายัยลู่ 5555555

111216

อ้าว คุณเซฮุนฉีกซองใช้ผิดคนเหรอ TT

ทำไมหายไปคืนเดียวถึงได้ชะนี(หรือเปล่า)กลับบ้านคะคุณโฮสท์

ที่เหลือจะตามมาลงพรุ่งนี้นะคับ.

121216

แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

คุณโฮสท์ TT ใจร้ายว่ะ ทำไมพูดกับน้องแรงแบบนั้น

ทำให้เด็กน้อยหวั่นไหวแล้วก็มาทำงี้ โป้ง!

ลู่หานของเราแค่กำลังอยู่ในช่วงสับสนพอมาเจอ อ้าว! ใครอยู่ในห้อง

ก็เลยพาลให้รู้สึกแย่ ตอนนี้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับอารมณ์ทั้งสองคนทั้งนั้น

อยู่ที่ว่าอารมณ์ใครจะมอดก่อนก็เท่านั้นเอง TT

คยองซูนางเป็นคนดีนะเผื่อมีใครชอบนาง นางน่ารักนะเว้ยย

ตอนต่อไปจะมาลงความรู้สึกหนักๆ เอ๊ะ อะไรหนักๆ

เพราะทุกอย่างในตอนนี้มันยังไม่เคลียเท่าไหร่

เฮ้ยแต่งไปมาไมดราม่าวะเนี่ย

ฝากเม้นต์ + ติ ชมด้วยน้าทุกอย่างเท่ากับล้านกำลังใจ

หรือสกรีมได้ที่ #ficmlum เงียบเหงาเหมือนเรื่องหลัก ฮ่าๆ

ขอบคุณที่ชอบนะคะ เลิ้บ

                         

 

  B E R L I N ❀