คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : part 1 : former melt
Part 1 : Former melt
เราเลิกกันเถอะ
เราเลิกกันเถอะ
เราเลิกกันเถอะ
เราเลิกกันเถอะ
.
.
.
.
เราเลิกกันเถอะ
.
“พี่จงฮยอนครับ … พอก่อนเถอะ ผมเห็นพี่ดื่มมาเยอะแล้วนะครับ”
เสี้ยวหน้าหล่อเบนมองคนข้างตัวเพียงแวบเดียวก่อนจะยกจรดแก้วนาบริมฝีปากซับรสขมปร่าอีกครั้ง แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าเจ้าของร่างสูงโปร่งนั้นหวังดี และสิ่งที่ตัวเองทำอยู่ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น แต่จงฮยอนก็เลือกที่จะปล่อยให้ทุกอารมณ์ ทุกความรู้สึกที่อัดแน่นบีบคั้นในใจมีอิทธิพลเหนือสิ่งอื่นใดต่อไป
“เฮ้ย! หยุดดื่มสักทีได้มั้ยวะ ... แล้วมีปัญหาอะไรก็บอกพวกกูมา”
“…………………”
“คิม จงฮยอน”
“…………………”
“ไอ้จงฮย …”
“มึงหยุดพล่ามแล้วจะไปไหนก็ไสหัวไปดิ กูรำคาญ!”
“ที่กูพล่ามๆ อยู่เนี่ยก็เพราะเป็นห่วงมึง กูเป็นห่วงเพื่อนกู!” เจ้าของใบหน้าเฉี่ยวคมราวผู้หญิงยกเสียงตะคอกใส่ ก่อนเม้มริมฝีปากบางสวยเข้าหากันแน่น ในขณะที่คนตัวสูงข้างกันเริ่มส่งมือขึ้นลูบหลังหวังกดอารมณ์ให้เย็นลงอย่างรู้หน้าที่ “หัดแหกตามองสารรูปตัวเองบ้างสิ ดูได้ซะที่ไหน!”
คนตัวเล็กที่นั่งขดนิ่งเงียบอยู่ปลายมุมเบาะได้แต่สะดุ้งแล้วสะดุ้งอีกกับทุกคำพูดของคนอายุมากกว่าที่เปี่ยมด้วยโทสะล้นจนดูน่ากลัว ดวงตากลมโตกลอกสลับมองสองฝ่ายไปมา สองมือก็ขยับเอาเสื้อคลุมเข้ามาให้แนบชิดลำตัวมากขึ้น .. ไม่ใช่ว่าแทมินจะไร้เดียงสาจนไม่คุ้นเคยกับน้ำเสียงกระโชกโฮกฮากของใคร แต่ในสถานการณ์แบบนี้มันดูน่ากลัวเกินไปแล้วจริงๆ
… พี่คีย์ท่าทางจะโมโหมาก ส่วนอีกคนก็ทำตัวเหมือนไม่ใช่พี่จงฮยอนเลยสักนิด …
“มึงเคยเห็นหัวกูมั้ย เคยคิดว่ากูเป็นเพื่อนบ้างหรือเปล่า เตือนอะไรก็ไม่ฟัง มีปัญหาอะไรมึงก็ไม่พูด เอาแต่พึ่งเหล้า เหล้า เหล้าแบบนี้ มึงคิดว่าพวกกูจะดีใจที่เห็นมึงไม่เป็นผู้ไม่เป็นคนจนอยากจะหัวเราะให้ดังไปถึงดาวอังคารเลยมั้ยล่ะ”
คนถูกว่าทำเพียงนั่งนิ่งไม่ปริปากสวนคำพูดใดกลับ ที่สองมือยังคงประคองแก้วเครื่องดื่มกลิ่นฉุนสีสวยที่คอยยกป้อนผ่านเข้าปากตลอดเวลา
“เลิกกินสักทีได้มั้ยวะ!”
“…………………”
เพล้ง!
โดยไม่ทันตั้งตัวแก้วทรงสวยก็ถูกคีย์เอื้อมมือมาส่งแรงตบลงไปแตกกระจายกับพื้น จงฮยอนขบกรามแน่นอย่างโกรธจัด ก่อนลุกขึ้นเต็มความสูงแล้วออกแรงผลักไหล่บางกว่าล้มกระแทกพื้นไปตามกัน
“กูบอกแล้วไงว่าอย่าเสือก อย่ายุ่ง นี่มันชีวิตกู ตัวกู กูจัดการได้ กูตัดสินใจเองได้!”
“เดี๋ยวก่อนจงฮยอน … ไอ้จงฮยอน …”
ชเว มินโฮรีบฉวยแขนคนตัวเล็กดึงกลับมาอยู่ข้างเมื่อเห็นว่าอีกคนทำท่าจะลุกตามไปทั้งๆ ที่ยังเจ็บตัว สองมือหนาพาดขึ้นยกกดไหล่บางที่ยังคงสะบัดรั้นยึดไว้ ก่อนโน้มหน้าลงไปใกล้ทั้งมองสบตาถ่ายทอดความเป็นห่วงผ่านไป
“ไม่ต้องตามไปแล้วนะครับคีย์ ผมไม่อยากเห็นคีย์ต้องเจ็บตัวแบบเมื่อกี๊อีก”
“แต่ว่ามัน …” คนตัวเล็กที่ตั้งท่าจะเถียงฉอดๆ กลับผ่อนเสียงตะกุกตะกักลงไปเสียดื้อๆ เมื่อเผลอสบเข้ากับนัยน์ตาคมคู่นั้นพอดี “มัน เอ่อ .. อ .. อาจจะอยากได้คนอยู่เป็นเพื่อนนะ”
“แล้วคีย์เป็นเพื่อนพี่จงฮยอนได้คนเดียวหรือไง …” พูดแล้วปรายตามองคนอายุน้อยกว่าที่ยังคงนั่งนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเปลี่ยนไปไหน “แทมิน … แทมินครับ”
“ฮ ... ฮะ” ขานรับพลางเงยมองจับสายตาสื่อความหมายของมินโฮ ก่อนกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น แล้วตัดใจพยักหน้ารับเจื่อนๆ
“ดูแลพี่จงฮยอนดีๆ ด้วยนะ”
…………………………………………………………
เจ้าของใบหน้าน่ารักโผล่หัวเข้าไปส่องดูในห้องน้ำ ทั้งทำหน้าง้ำชะเง้อคอหาคนที่ใครๆ พากันเป็นห่วงจนวุ่นวาย หัวหมุนไปหมด พลันตาคู่สวยก็ชะงักหยุดอยู่ที่ริมสุดของซิงค์ล้างมือที่คนตัวสูงยืนก้มหน้านิ่งอยู่แถวนั้น แทมินสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ อย่างปลุกใจตัวเองเต็มที่ ก่อนสองขาจะขยับก้าวพาร่างเล็กเข้าไปอยู่ในที่เดียวกัน
“นึกว่ากลับไปแล้วซะอีก …” เสียงเย็นๆ ที่พูดโพล่งขึ้นมาทำเอาใจเด็กหนุ่มกระตุกวูบไปชั่วหนึ่ง “เด็กๆ อย่างนายจะอยู่ต่อไปทำไม”
“เอ่อ ... คือว่า … มัน … คงจะดีกว่านะฮะ ถ้าพี่มีเพื่อนอยู่ด้วยสักคนหนึ่ง ถึงผมจะ … เอ่อ … เด็กไปหน่อยก็เถอะ”
คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนตัวเล็กนิ่ง ใบหน้าจิ้มลิ้มที่แย้มยิ้มสดใสของแทมิน ทำให้จงฮยอนรู้สึกสมองโล่งไปขณะหนึ่ง ชายหนุ่มเบนดวงหน้าคมของตัวเองที่ขึ้นสีแดงเข้มด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์กลับมาที่เดิม ก่อนถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยมากมายเหลือเกิน
“พี่ … เป็นอะไรหรือเปล่าฮะ” ถามพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้ ในขณะที่อีกคนยกมือโบกปัดปฏิเสธคำถามนั้น “พี่เป็นอะไรก็บอกผมได้นะฮะ เผื่อมันจะทำให้พี่รู้สึกดีขึ้นบ้าง”
สัมผัสนุ่มนวลที่แตะไหล่แกร่ง ราวยากระตุ้นที่ฉายภาพหวานระหว่างเค้าและเธอผุดขึ้นเรื่อยๆ จงฮยอนหลับตาเกร็ง กำมือเข้าหากันแน่นอย่างอึดอัดทรมานเหลือเกินกับอะไรๆ ที่กำลังเผชิญ ในขณะที่คนตัวเล็กยังคงขยับปากเจื้อยแจ้วด้วยหวังให้คนอายุมากกว่าได้รู้สึกดีขึ้นบ้าง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งพูด ก็ยิ่งส่งให้จงฮยอนรู้สึกไปถึงคำพูด รู้สึกไปถึงทุกการกระทำของอดีตคนรักที่ยังหลั่งวนอยู่ในหัวสมองลามไปทางอกข้างซ้ายจนรู้สึกเจ็บหนึบรุนแรงจนเหมือนจะหายใจไม่ออกขึ้นมาอีก
“ทิฟฟานี่!”
“โอ้ย! พี่จงฮยอนฮะ .. โอ้ย” อีกฝ่ายส่งเสียงบิดร้องขึ้นมาหลังจากรู้ถึงแรงบีบที่ต้นแขนเล็กจนเจ็บแปลบไปหมด “ปล่อยนะฮะ .. ผมเจ็บ”
“ทำไมเธอต้องทิ้งฉันไปด้วยทิฟฟานี่ ทำไมล่ะฟาน .. ทำไมคุณต้องทิ้งผมไป”
“ผมไม่ใช่พี่ทิฟฟานี่ฮะ ผมแทมิน อี แทมิน .. ไม่ใช่ฮวัง ทิฟฟานี่” ยิ่งแทมินดิ้นรนบอกปฏิเสธมากเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนจงฮยอนจะยิ่งเพ้อหนักเท่านั้น หน้าตาที่ดูเจ็บปวดอย่างมากมายของคนตัวสูงเป็นตัวบ่งบอกสนับสนุนได้ชัดเจนว่าระหว่างเค้ากับหญิงคนรักที่คบหากันมานาน รักกันมานานอย่าง ฮวัง มิยอง ... ฮวัง ทิฟฟานี่ … จบลงไปหมดแล้ว สายสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนขาดสะบั้นไม่หลงเหลือซึ่งอะไรอีกต่อไปแล้ว
“ทิฟฟานี่ … ผมรักคุณ ผมรักคุณคนเดียว … ได้โปรดกลับมาผมเถอะ … ขอร้อง”
“พี่จงฮยอนฮะ ตั้งสติหน่อย! มองผมดีๆ สิฮะ ผมแทมิน ไม่ใช่พี่ทิฟฟานี่ มองผมชัดๆ มองผมดีๆ นะฮะ” แทมินเพิ่มความดังของเสียงเข้าไปแทรกเตือนมากขึ้นจนเหมือนว่าอีกคนจะเริ่มได้สติคืนมา จงฮยอนสะบัดหัวไล่ความมึนงง ตาคมพยายามเพ่งมองคนตรงหน้าก่อนปล่อยมือที่ยึดแขนออก แล้วเปลี่ยนทางเป็นค้ำขอบกระเบื้องไว้อย่างเดิม
“พี่ขอโทษ … พี่ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรฮะ” คนตัวเล็กตอบกลับเสียงเบา สายตาที่จับจ้องถึงคนอายุมากกว่าถ่ายทอดทั้งความเป็นห่วงทั้งความสงสารผ่านไประคนกัน “ผมว่า … พี่ล้างหน้าก่อนดีกว่ามั้ยฮะ จะได้สดชื่นขึ้น”
แทนคำตอบรับปาก จงฮยอนยกมือบิดเปิดก็อกน้ำ ก่อนก้มหน้าวักน้ำใส่แรงๆ ราวกับต้องการชะล้างทุกอย่างที่ยังคงเหลือร่องรอย ยังคงทิ้งเยื่อใยของมันไว้ให้หมดไป แทมินหยิบล้วงเอาผ้าเช็ดหน้าผืนสวยที่อยู่ในกระเป๋าสะพายข้างขึ้นมายื่นให้ทั้งรอยยิ้มบางๆ ที่เปี่ยมไปด้วยกำลังใจ
“เช็ดซะนะฮะ เดี๋ยววันนี้ผมจะพากลับบ้านอย่างปลอดภัยเอง”
--------------------------------------------------
ย๊ากกก ! ฟิควายเรื่องแรกในชีวิต XD
ฮ่าาาาาาา … ถ้ามันตะขิดตะขวงตรงไหน หรืออะไร ยังไง
ทักท้วง ติติงกันเข้ามาได้เลยนะคะ
ยินดีน้อมรับทุกคำพูด ทุกประโยคนำไปปรับใช้แน่นอน : )
อยากรู้จัก แอดเมลล์มาเผื่อไว้ได้เลยค่ะ
แล้วเจอกันในพาร์ทต่อไปนะคะ : DDD
super may
ความคิดเห็น