คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ถอย
ไฮาุนิ่ิอยู่รู่หนึ่ ภาพในหัวอเาหมุนวนเี่ยวับารัสินใที่สำันี้: ถ้าหาเราถอยลับไปะเิอะไรึ้น? และถ้าไม่ถอยล่ะ? เาสับสนระหว่าวามลัวที่ะเผิหน้าับศัรูและวามรับผิอบในารปป้อเพื่อนอเา
“ถอย” เาัสินใออไป้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามวิัวล แ่ารัสินใอเาูเหมือนะไม่มั่นใมานั เเบียเยหน้าึ้นและยิ้ม้วยวามโล่ใ “ะ ัปัน” เธออบรับำสั่้วยวามยินี เราเริ่มถอยลับไปอย่า้าๆ แ่ในะที่เราำลัถอยไปนั้น ธันเอพูแทรึ้นมา้วยเสียที่เ็มไป้วยวามื่นระหน
“เห้ย! ้มล! ระวั!” เธอะโนเือน
ระสุนพุ่มาพร้อมับเสียปืนที่ัสนั่น าอเเบียถูยิและเธอลั้นเสียร้ออย่ายาลำบา รอยระสุนที่แหลมมอเเบียไม่ทำให้เธอร้อออมา แ่เลือที่ไหลออาบาแผลยันอไปทั่วร่าายอเธอ าวาอเเทียถูยิที่บริเว้นาและมีบาแผลีานาให่ที่ทำให้เลือไหลไม่หยุ วามใและวามลัวทำให้ไฮาุรู้สึเหมือนโลำลัะพัทลาย
“ทุน!” ไฮาุะโน้วยวามใ ในะที่เาำลัประเมินสถานาร์ ธันเอ็ึแนเาเพื่อพาเาหลบภัย
“อร้อละ ันไม่อยาเสียใรไปอีแล้ว” ธันเอพู้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามหวาลัวและน้ำา “ไม่อยาะเสียใรไปอีแล้ว ไม่เอาไม่เอา อร้อละ อย่าให้ัน้อเสียใรไปอีเลย”
ไฮาุรู้สึถึวามเ็บปวในเสียอเธอ แ่เาไม่สามารถยอมแพ้ไ้ เาลายมืออเธอที่ึเาออ “ผม้อไป่วยทุน ไม่ว่ามันะเิอะไรึ้น ผมะพาทุนลับมาเอ” เาพูอย่ามั่นใ แ่ในใเาลับสั่นไหว เา้อทำให้แน่ใว่าเพื่อนอเาะไม่้อเ็บปวหรือสูเสียอี
เาระโออาหลุมสนามเพลาะและวิ่ไปเ็บัวอเเบียและเเทีย
ร่าอพวเธอนอนอยู่ที่พื้น ไฮาุรีบเ้ามา่วยรัษา “นี่เเบีย เเทีย ื่นสิ ื่นสิ” เาพู้วยเสียที่เ็มไป้วยวามเรียและวามหุหิ เามอไปรอบๆ ่อนที่ะัสินใว่า้อผ่าัอออาระสุนที่ิอยู่ “อมีหน่อย” เาอาธันเอที่ยัอยู่้าๆ
“นี่” ธันเอส่มีให้เา ไฮาุเริ่มผ่าัและพยายามอย่าสุวามสามารถเพื่อ่วยีวิเพื่อนอเา วามร้อนใทำให้เามีสมาธิและพยายามแ้ไสถานาร์ให้ีที่สุ เาถามธันเอเมื่อทำเสร็ “ำแหน่อพวที่ยิเราหมายวามว่าไ?”
“สอพันเมร ทา 3 นาฬิา บนอาารสีาวั้นบนสุ” ธันเอรายาน
ไฮาุหยิบปืนพที่อยู่แถวนั้นและเล็ไปยัทิศทาที่ธันเอบอ เายิออไปอย่าแม่นยำเพื่อป้อันศัรูาารโมีเพิ่มเิม ่อนที่พวเาะถูยิลับอีรั้ พวเาสามารถถอยลับานไ้สำเร็และเริ่มารรัษา
เมื่อไฮาุและธันเอถอยลับมาถึหน้าานทัพ ทหารรัษาารที่ประูเห็นสภาพอพวเา้วยวามใ “ร้อยเอเิอะไรึ้นรับ?” เาถาม้วยเสียสั่นเรือเมื่อเห็นเลือที่ท่วมัวไฮาุและธันเอ
“ไม่้อถามมา ไปเรียหน่วยพยาบาลเร็ว!” ไฮาุอบ “พวเเบียและเเทียบาเ็บหนั รีบหน่อย พวเธออาะไม่รอถ้ายัเป็นแบบนี้” เาพู้วยวามวิัวลและวามเ็บปว
ทหารรัษาารมอเเบียและเเทีย้วยสีหน้าใและรีบให้พวเาผ่านไปทันที ธันเออรถหน้าหน่วยที่ 3 และะโน้วยวามใ “่วย้วย! มีนบาเ็บหนั!” เสียอเาั้อไปทั่วหน่วยที่ 3
นายทหารหลายนรีบวิ่ออมาพาร่าอเเบียและเเทียไปยัห้อรัษาพยาบาล ไฮาุและธันเอเินลับมาถึบ้านพัประำหน่วยย่อย ไฮาุำลัะวาระเป๋า แ่ธันเอรีบระโนเ้ามาอเา
“นี้เ็น! พวเธอะเป็นอะไรใ่ไหม? ่วยอบันหน่อยสิ!” ธันเอพู้วยน้ำเสียเ็มไป้วยวามัวลและน้ำา “เ็น” เป็นื่อเล่นที่เธอใ้เรียไฮาุึ่เ็มไป้วยวามรัและวามห่วใย
ไฮาุหันไปอเธอและลูบหัวเธอเบาๆ ้วยวามรู้สึผิ “ไม่้อห่วนะธันเอ เเบียับเเทียะไม่เป็นอะไรหรอ พวเธอเป็นเพื่อนนสำัอผม”
ธันเอเริ่มร้อไห้หนัึ้นเรื่อยๆ “ันอโทษ มันเป็นวามผิอันเอ ถ้าันหาศัรูเอเร็วว่านี้ เรา็ไม่เอเหุาร์แบบนี้” เธอพูพร้อมับโห้ร้อไห้ออมาอย่าเ็บปว ำายเสื้ออไฮาุแน่น แรที่เธอับเสื้อทำให้ไฮาุรู้ไ้ถึวามเ็บปวอเธอ
“ไม่หรอ ทั้หมนี้เป็นวามผิอผมเอ” ไฮาุล่าว “ผมะถอนัวออาานนะ ร้อยเอและหัวหน่วยย่อยอหน่วยู่โม และเธอะเป็นัปันน่อไปนะธันเอ ันั้นเธอ้อเ้มแ็นะ” เาพู่อนที่ธันเอะโห้ร้อออมาอีรั้นเธอสลบไป
ไฮาุพาเธอไปนอนบนโฟาแล้วึไปยัห้อบัาารเพื่อรายานเรื่อที่เิึ้น
“ร้อยเอ ุำลัะบอว่าัวเอเป็นนทรยศร้อยเอ” พันโทที่นั่อยู่บนที่นั่บัาารพู้วยสีหน้าไม่เื่อ
“ใ่รับพันโทาามะ ผมมี้อมูลทั้หมเี่ยวับฮิวแมนนอย แ่ผมไม่ไ้แ้ให้ท่านทราบ นั่นถือว่าเป็นวามผิ ผมอเรียร้อให้ท่านุมัผมรับ” ไฮาุล่าว้วยน้ำเสียริั
พันโทาามะมีสีหน้าแปลใ “หมายวามว่ายัไร้อยเอพิเศษไฮาุ?” เาถาม้วยวามสสัย
“ผมอบ้วยวามริั แ่นั้นือวามริ” ไฮาุพู่อ “ัวผมือลูอหนึ่ในนัวิัยฮิวแมนนอย และวามรู้ั้แ่ที่พ่อเริ่มวิัยนระทั่พ่อาย ผมมีมันทั้หม ผมอ่านทั้หมแล้วทั้วิธีสร้า วามเป็นไปไ้ และุอ่อนอมัน ไม่ใ่ว่าผมไม่เยบอพวเา แ่็มีน้อยนที่ะเื่อผม”
เาหยุไปรู่หนึ่่อนะพู่อ “และนั่นือส่วนหนึ่อวามสำเร็ในานะร้อยเอพิเศษ ารบอุอ่อนอฮิวแมนนอยให้ระับสูไ้รู้ในอนที่ผมเรียนบาโรเรียนทหารและบอว่ามันเิาารวิัยอผม แ่มันไม่ใ่แ่ผลารวิัยอผมเท่านั้น มันือผลวิัยระหว่าารผลิอาวุธทาสรามที่เรียว่าฮิวแมนนอย ไม่สิ ถ้าเป็นสิ่ที่พ่อนิยามไว้ มันือสิ่มีีวิที่เิมาเพื่อารทำสราม มีีวิอยู่ไ้เพราะสราม และวามปรารถนาเียวอรุ่นทั่วไป็ือสรามเท่านั้น”
"พอ่อนร้อยเอ ผมไม่้อารฟัอะไรอีในอนนี้" าามะล่าว้วยเสียเรียบนิ่ “ไปพัผ่อนะ และลับไปห้ออุเถอะ เราะัารทุอย่าที่เหลือเอ"
ไฮาุพยัหน้ารับเบาๆ ่อนะลุึ้นยืนและเินออาห้อบัาาร เารู้สึถึวามหนัอึ้ในใ แ่ในะเียวัน็รู้ว่านี่อาเป็นรั้สุท้ายที่เาะไ้รับโอาสในารลับไปห้ออเาเอ.
ในอนที่เาลับมาถึห้อ เสียอวามิภายในหัว็เริ่ม้อัวานึ้นมาอีรั้ วามรู้สึผิ วามลัว และารัสินใที่เาเลือไว้ทั้หมวนเวียนอยู่ในวามิอย่าไม่หยุหย่อน
ความคิดเห็น