Open The Doors เปิดประตูสู่ดินแดนมหัศจรรย์

ลำดับตอนที่ #1 : ก่อนเปิดประตู

     แอ๊ดด!!!

     เสียงประตูไม้บานใหญ่เก่าแก่ดังลั่นขึ้นในห้องทำงานเล็กๆ ห้องหนึ่งที่มีแต่กองเอกสารวางเต็มไปหมด ซึ่งผมเองก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร
ผมมองเข้าไปภายในห้องที่ตอนนี้ดูทึบทึเล็กน้อยเนื่องจากเวลาตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้วห้องนี้ก็ไม่ได้เปิดไฟอาศัยแต่เพียงแสงจากดวงอาทิตย์ยามเย็นเท่านั้น

     “สวัสดีพ่อหนุ่ม มาตรงเวลาดีจังนะ” เสียงชายชราคนหนึ่งดังขึ้นในมุมที่ไม่มืดมากนัก

     “สวัสดีครับคุณโบร์แมน” ผมทักไป “ถึงเฆ้นผมเป็นอย่างนี้ก็เถอะนะครับ แต่ยังไงเรื่องเวลาผมก็ถือมาก”

     “ใช่แล้ว ฉันรู้ๆ” เขาเอ่ยตอบมาในขณะที่ลุกขึ้นจากเก้าอี้บุนวมสีน้ำตาลตัวเก่าคร่ำคร่า ซึ่งตอนที่ลุกขึ้นนั้นก็มีเสียงดังเอี๊ยดอ๊าดน่ากลัวว่าจะพังได้ง่ายๆ

     “ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่พกนาฬิกาเรือนทองนั้นอยู่ตลอดเวลาใช่มั้ย”

     คุณโบร์แมนหมายถึงนาฬิกาพกเรือนทองของผมที่ผมมีติดตัวมาตั้งแต่จำความได้

     “ครับ มันเป็นสมบัคิชิ้นเดียวที่ผมมี” ผมตอบไป

     “ดีๆ เอาล่ะพ่อหนุ่ม เราไปกันเถอะ สถานที่แรกนี้ต้องถูกใจเธอแน่ๆ” คุณโบร์แมนบอกในขณะที่เขากำลังหยิบกระเป๋าเดินทางสีน้ำตาลใบใหญ่

     “ผมช่วยครับ” ผมอาสาเข้าไปถือกระเป๋าของชายชรา แต่เขาก็ตอบปฏิเสธมา

     “ไม่เป็นไรพ่อหนุ่ม ของๆ ฉัน ฉันขอถือเองดีกว่า” เขาบอก “แล้วของๆ เธอล่ะ?”

     เขาถามแล้วมองมาที่ผม

     ผมอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวสวมทับด้วยเสื้อแจ็กเก็ตเก่าๆ สีน้ำตาลอ่อน ผมสวมหมวกแก๊ปทรงทหารสีน้ำตาลกับกางเกงยีนส์เก่าๆ อีกตัว รองเท้าที่ใส่ก็เป็นรองเท้าบู๊ตเก่าๆ ของที่ผมพกมามีเพียงกระเป๋าสะพายแล่งสีน้ำตาลเข้มใบเดียว

     “ครับ ของๆ ผมมีแค่นี้แหล่ะครับ คุณโบร์แมน”

     “อืม งั้นเราไปกันเถอะสถานที่แรก” คุณโบร์แมนเอ่ยแล้วเขาก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อโค้ตหยิบกุญแจขึ้นมาหนึ่งดอก
มันเป็นกุญแจสีทองแบบเก่า ที่ตัวกุญแจสลักชื่อไว้ว่า ‘มาโกเรี่ยม’

     “มาโกเรี่ยม? เรากำลังจะไปร้านของเล่นของคุณมาโกเรี่ยมกันหรือครับ?” ผมถามไปในใจก็นึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

     “ใช่แล้วละ ถูกใจไหม?”

     “แน่นอนครับ” ผมตอบอย่างตื่นเต้น

     “ดีๆ” น้ำเสียงคุณโบร์แมนฟังดูดีใจ

     “งั้นไปกัน” 

     เขานำผมไปที่ประตูเก่าๆ บานหนึ่งที่อยู่ทางขวาตรงข้ามกับหน้าต่างบานใหญ่ของห้อง เขาเสียบกุญแจเข้าแล้วบิด

     แกร๊ก

     เสียงกุญแจดังขึ้น คุณโบร์แมนเอื้อมมือไปบิดลูกบิดประตู แต่ในก่อนที่เขาจะทันเปิดประตู เขาหันมาถามคำถามอีกข้อหนึ่งกับผม

     “แล้วจะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรละพ่อหนุ่ม?”

     คำถามที่ผมอยากเจอน้อยที่สุดดังขึ้นมา

     “เรียกผมว่า... ‘หอยจ๊อ’ เถอะครับ”