❥BAEKDO | OS-SF

ลำดับตอนที่ #4 : ❥OS | Baby 'baek'

BD | SONG


Baby 'baek' 

note: เรื่องนี้เบบี้(?)เเบค เบบี้จริงเปล่าอันนี้ไม่รู้นะ 
คิกคิก เรื่องนี้ปั่นตั้งเเต่ต้นเดือน เเต่เพิ่งจะมาจบเเบบเลวๆ(?)ก็วันนี้

คอมเม้นเเล้วช่วยกันติดสกรีมเเท็กกันด้วยน้า


#ficBDSONG


















 

 

บรรยากาศเงียบสงบของโรงเรียนอนุบาลย่านกลางเมืองทำให้ร่างเล็กๆที่เพิ่งลงมาจากรถเมล์สูดหายใจรับบรรยากาศสดชื่นที่มาจากต้นไม้ต้นใหญ่ที่คุณครูและเด็กๆในโรงเรียนช่วยกันปลูกไว้เต็มไปหมด ปากเล็กๆยกยิ้มอย่างชอบใจเมื่อสองขาก็นำร่างของตัวเองเข้าไปภายในโรงเรียน หันซ้ายหันขวาเพื่อชื่นชมทัศนียภาพที่เปลี่ยนไปนิดหน่อยนอกจากต้นไม้แล้วก็คงจะมีของเล่นม้านั่งชิ้นใหม่ล่ะมั้งที่เขาไม่คุ้นตาเสียเลยว่าเจ้าตัวเล็กของเขาจะสามารถเล่นมันอย่างปลอดภัยหรือเปล่า




“อ้าว คยองซู มารับเจ้าตัวแสบก่อนเวลาอีกแล้วนะ”




เจ้าของชื่อยกยิ้มกว้างอีกครั้งเมื่อคุณครูสาวสวยประจำโรงเรียนเดินผ่านมาพอดีและเอ่ยทักทาย ร่างเล็กก้มหัวทักทายก่อนจะขอตัวไปแอบดูเจ้าตัวแสบเจ้าของหัวใจของเขาที่ตอนนี้คงกำลังนั่งเล่นของเล่นหรือไม่ก็คงจะหลับกลางวันแน่ๆ มือบางยกโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมาดูกดเปิดอ่านข้อความของคุณน้า หรือแม่ของเจ้าตัวแสบที่ฝากฝังเขาไว้ซะเยอะว่าให้ดูแลลูกชายของตนและคอยอบรมห้ามปรามในสิ่งที่ไม่ดี นิ้วเรียวกดพิมข้อความลงไปก่อนจะหย่อนมันลงไปในกระเป๋ากางเกงยีนสีดำสนิท




‘ครับ จะดูแลให้ดีเลยไม่ต้องห่วงนะครับ คุณน้า’




ตากลมมองหาเด็กตัวเล็กที่ไม่รู้ว่าไปอยู่ไหน ในใจเริ่มกังวลเมื่อเด็กๆทุกคนที่อยู่ห้องเดียวกับเจ้าตัวแสบกำลังนั่งเล่นของเล่นกันอยู่แต่เด็กน้อยสุดที่รักไม่มารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ เหมือนอย่างเคย วูบหนึ่งที่เหมือนจะได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากข้างหลังตึกเรียน สองขาเริ่มออกแรงเดินอีกครั้ง จนกระทั่งมาถึงบริเวณข้างหลังของตึกเรียนสีครีมภายหน้าของเขาเต็มไปด้วยบ่อน้ำเล็กๆที่มีปลาน้อยใหญ่และลูกเป็ดแหวกว่ายอยู่ พร้อมกับที่มีเด็กผู้ชายตัวเล็กคนนึงที่กำลังนั่งคุยจ้ออยู่กับเด็กตัวสูงอย่างออกรส ใบหน้าทั้งสองเต็มไปด้วยรอยยิ้ม นั่นทำให้คยองซูห่อไหล่ลงอย่างเสียไม่ได้




“พี่คยองซู!”




เสียงใสตะโกนขึ้นมาจากด้านหลังพร้อมกับนิ้วป้อมๆที่ยกขึ้นมาจิ้มที่แผ่นหลังบาง คยองซูตกใจจนอ้าปากเหวอเด็กตัวแสบจึงขโมยจุ๊บโดยการยื่นหน้ากลมๆนั่นเข้าไปใกล้พร้อมประทับริมฝีปากของตัวเองลงบนริมฝีปากที่เย็นเฉียบของคนเป็นพี่ พร้อมกับขโมยหอมแก้มไปสองสามทีจนพอใจจึงผละออกมา




“ปากพี่เย็นหมดเลยตอนนี้ผมทำให้มันเป็นสีแดงละนะ คิก”

Baby 'baek'







 

 

 

ตอนนี้คยองซูกำลังนั่งมองไปเรื่อยเปื่อยหลังจากที่โดนตัวแสบขโมยจูบตอนนี้ทั้งสองต่างคนต่างนั่งเงียบไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา พอคยองซูที่กำลังอึ้งกับการกระทำของ 6 ขวบจนรวบรวมสติได้แล้วจึงอุ้มเด็กดื้อที่ยังคงยกยิ้มอย่างชอบใจอยู่มานั่งไว้ที่ม้านั่งที่เดิมก่อนจะส่งตุ๊กตาหมีที่ใส่ชุดทหารสีเข้มไปให้ ไอ่เด็กขี้แกล้งจึงมัวแต่ไปสนใจเจ้าของเล่นนั่นอยู่มาจนถึงตอนนี้




เขาเหลือบมองเด็กน้อยนิดหน่อยก่อนจะเบิกตาโพลงเมื่อหันไปเหลือบๆแล้วคอนแทคกับดวงตาเรียวเล็กพอดี คยองซูกระแอมไอก่อนจะเสตามองไปที่อื่น แต่เด็กน้อยที่วางตุ๊กตาหมีไปแล้วกลับลุกขึ้นยืนบนม้านั่งเพื่อที่จะได้จับแขนของเขา ใบหน้าเล็กซบลงกับแขนคนเป็นพี่อย่างออดอ้อน หัวกลมของน้องส่ายถูไปมากับแขนเล็กของคยองซู ทำให้คนที่กำลังงอนอยู่ใจเต้น จนยอมหันกลับมาอุ้มตัวแสบมาไว้บนตักแล้วจึงหันหน้าเข้าหากันโดยที่เด็กดื้อหันหน้ามามองเขา




“พี่งอนผม..”




ปากสีเหลี่ยมเล็กยู่เข้าหากันอย่างขัดใจพร้อมกับหัวคิ้วเข้มที่ขมวดกันมุ่นเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างพี่คยองซูยังคงจ้องหน้าเขาด้วยท่าทางที่นิ่งเงียบ ไม่ไหวติงหรือแสดงอาการอะไรออกมาทั้งสิ้นเพียงแค่มองตาเขาเฉยๆ




ฮือ..ใจมันแป่วง่ะ พี่คยองซูโกธร




“ใครงอนนายกัน .. เรารู้จักกันหรือไง หืม?”




“พี่คยองซู!!!”




เด็กน้อยตะโกนลั่นพร้อมกับใช้กำปั้นน้อยๆตีเบาๆไปที่แขนของคนเป็นพี่ คยองซูเบ้ปากนิดหน่อยแล้วจึงวางคนที่เพิ่งทำร้ายร่างกายเขาลง ทีนี้คนเป็นพี่ยู่ปากอย่างขัดใจบ้างทำให้คนที่เพิ่งโกรธเขาเมื่อกี้ตะเกียกตะกายมากระโดดกอดให้เขาอุ้มทันที มือป้อมยื่นมาก่อนจะส่งนิ้วมาจิ้มๆที่หัวคิ้วของคยองซู คนตัวเล็กคลายคิ้วลงแล้วจึงหอมแก้มเด็กในอ้อมกอดไปทีนึง




“นี่แค่โทษฐานที่ไปคุยกับคนอื่น แล้วยังพาเขามาฐานทัพของเราอีก เจ้าแบคฮยอนเด็กอ้วน!”

Baby 'baek'







 

 

“คยองซู! กลับบ้านกันนนนนนน”




เสียงใสตะเบ็งดังลั่นทำให้คยองซูที่ยืนคุยอยู่กับคุณครูจำจึงต้องก้มหัวและบอกลา ขาเล็กวิ่งไปหยิบกระเป๋าของแบคอยอนมาสะพายก่อนจะวิ่งมาหาตัวแสบที่กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่ที่สนามเด็กเล่นจ้างหน้าโรงเรียน คนตัวเล็กก้มลงไปอุ้มเด็กตัวป้อมขึ้นมาในอ้อมกอด แบคอยอนจึงเอาแขนป้อมๆนั่นคล้องคอพี่ชายแสนใจดีปากสี่เหลี่ยมเปลี่ยนไปทำเป็นปากจู๋ คยองซูหัวเราะก่อนจะเอาริมฝีปากไปแตะกับปากเล็กๆของแบคฮยอน




“งือ ปากคยองซูหวานจังง่ะ ชอบๆๆๆๆๆ”




“ปากแบคฮยอนของคุณน้ายองจินก็หวานเหมือนกันครับ ฮ่าๆ”




ตอนนี้คยองซูกำลังหัวเราะร่าขณะที่อุ้มเจ้าตัวแสบไว้ เดินไปขึ้นรถเมล์ เขารับปากกับคุณน้าแล้วว่าวันนี้เขาจะมารับแบคฮยอนไปอยู่ที่คอนโดของเขา จึงทำให้พรุ่งนี้คยองซูหยุดเรียนเพราะที่โรงเรียนมีงาน คยองซูทิ้งทุกอย่างเพื่อมาหาตัวแสบของเขา นานๆทีเขาจะมีโอกาสมารับแบคฮยอนกลับบ้านตั้งแต่ตอนที่เขาขึ้นมัธยมทำให้เขาต้องย้ายโรงเรียนเข้าไปเรียนในเมือง จึงทำให้เขากับแบคฮยอนห่างกัน




ยิ่งห่าง..ยิ่งคิดถึง




คนตัวเล็กวางเด็กน้อยลงที่นั่งป้ายรอรถเมล์คยองซูหันไปมองก็เห็นแบคฮยอนหยิบตุ๊กตาขึ้นมาเล่นเขาจึงไม่ได้เอะใจอะไร มือบางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไปเรื่อยเปื่อยเข้านู่นออกนี่บ้างไปมา รอจนกระทั่งรถป้ายประจำมาถึง คยองซูยืดตัวขึ้นก่อนจะจับมือแบคฮยอนให้ก้าวขึ้นรถ




“แบคฮยอนมานี่เร็ว รถมาแล้วนะครับ”




“ไปต้องจับฮะ ผมขึ้นรถเองได้”




ว่าเสร็จแบคฮยอนก็สะบัดมือทิ้งก่อนจะก้าวขึ้นรถ นั่นทำให้คยองซูแปลกใจแต่ก็ก้าวขึ้นรถตามไป หันซ้ายหันขวาเมื่อมองไม่เห็นคนที่ขึ้นรถมาก่อนว่าไปนั่งอยู่ส่วนไหนของรถ คยองซูเดินไปมาจนมาถึงท้ายรถที่มีที่นั่งอยู่สามที่นั่งซึ่งก็คงจะเป็นเบาะใหญ่ คนตัวเล็กนั่งลงก่อนจะหันไปหาแบคฮยอนที่หันหน้าหนีไปทางหน้าต่าง




“เป็นอะไรเนี่ยแบคฮยอน วันนี้เราทะเลาะกันหลายรอบแล้วนะ!”




คยองซูระเบิดลงเมื่อเจ้าตัวแสบทำท่าโกรธเขาอีกแล้ว คยองซูคิดว่าวันนี้เขาควรจะได้หัวเราะกับเรื่องตลกของแบคฮยอน ยิ้มเมื่อแบคฮยอนบอกว่าคิดถึงเขา แต่นี่อะไรตั้งแต่เขามาหาก็ไปคุยกับคนอื่นแถมยังพาเขาไปที่ที่มีแค่คยองซูกับแบคฮยอนเท่านั้นที่รู้ว่ามันสวยแค่ไหน




แบคฮยอนนั่งนิ่ง เด็กน้อยตอนนี้กำลังมองออกไปนอกหน้าต่างแต่ตาใสกับมีน้ำตาคลอที่พร้อมจะเอ่อล้นหากพี่คยองซูว่าเขาอีกครั้ง ปกติแบคฮยอนไม่ใช่เด็กขี้แยแต่วันนี้ตั้งแต่ที่คยองซูมาหาเขาล่าสุดก็เกือบจะสองเดือนที่แล้ว แบคฮยอนคิดว่าพี่คยองซูเปลี่ยนไปแถมยังใจร้ายขึ้น ในมุมมองของคนอื่นแบคอยอนก็เป็นแค่เด็กที่ติดคยองซูมากก็เท่านั้น แต่ในความคิดและความรู้สึกคยองซูสำหรับแบคอยอนคือคนที่คอยอยู่ด้วยเสมอเวลาที่เขาร้องไห้ คอยกอดและให้กำลังใจเวลาที่เขาขึ้นเวทีเพื่อไปร้องเพลงกับเพื่อนๆครั้งแรก คนที่เขาชอบหอมแก้มกับจุ๊บปากมากที่สุดในโลก แต่ทำไมวันนี้พี่ชายของเขาถึงใจร้ายอย่างนี้




“ฮึก ฮือ”




ถึงคยองซูจะไม่ว่าแต่แบคฮยอนก็ร้องไห้เพราะความคิดตัวเองอยู่ดีนั่นแหละ




เด็กหนอเด็ก..

Baby 'baek'

 

 

ห้องหรูในคอนโดกลางใจเมืองที่เคยมืดสนิทถูกเปิดไฟด้วยระบบแฮนด์ทัชของเจ้าของห้องที่อายุเพียง 16 ปี ร่างของเด็กผู้ชายตัวเล็กที่เพิ่งขึ้นมัธยมปลาย ในมือเต็มไปด้วยของสำหรับทำอาหารมื้อเย็นให้กับเด็กดื้ออีกคน คยองซูวางสัมภาระทุกอย่างก่อนจะเข้าไปจัดการทำอาหาร โดยไม่ลืมที่จะเอื้อมไปกดเปิดทีวีและเปลี่ยนช่องให้แบคฮยอนดู




เด็กน้อยทำได้เพียงนั่งชะเง้อมองแผ่นหลังบางที่กำลังวิ่งวุ่นจับนู่นจับนี่ผสมให้เขากับรสชาติของเด็กเอาแต่ใจอย่างเขา ตอนนี้แบคอยอนไม่รู้ว่าพี่คยองซูจะหายโกธรเขาหรือยัง แต่ก็น่าจะหายแล้วมั้งพี่คยองซูไม่ได้เอาเขาไปส่งไว้ที่บ้านนี่นา... คงจะอย่างงั้น มั้ง




กึก




เสียงจานวางลงบนโต๊ะอาหารทำให้แบคอยอนที่สนใจการ์ตูนอยู่หันไปมอง คยองซูเพียงแค่นั่งลงแต่ไม่ได้พูดอะไรร่างเล็กของคนเป็นพี่ยังคงนั่งทานสปาเก็ตตี้ตรงหน้าอย่างไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาว คยองซูรู้ว่าการไม่พูดกับเด็กแบบนี้เป็นเรื่องที่ไม่ดี แต่ถ้าทำให้แบคฮยอนเด็กเอาแต่ใจยอมสงบฤทธิ์ได้บ้าง มันก็คงดีกว่าทำให้แบคฮยอนเคยตัว




เมื่อเห็นว่าแบคฮยอนก็ยังคงไม่ยอมลุกจากโซฟามาทานเสียที คยองซูจึงต้องใช้ไม้ตายสุดท้าย




“บ-ยอน-แบค-ฮ-ยอน-มา-ทาน-ข้าว”




“ผ-ผมไม่..หิว”



สปาเก็ตตี้ในปากของคยองซูแทบพุ่งเมื่อเจ้าตัวแสบพูดจบถ้าหูเขาไม่ได้ฝาดเขาได้ยินเสียงท้องร้องของแบคฮยอน แบคฮยอนเบะปากเตรียมจะร้องไห้แต่เมื่อไปเห็นหน้าของพี่ชายที่ทำท่าที่พร้อมจะโยนเขาออกนอกระเบียงและระเบิดลง จึงจำใจต้องเดินคอตกไป




"เดินเร็วๆดิ”




ขาสั้นๆก้าวเร็วขึ้นแขนป้อมยกขึ้นมาเพื่อปีนเก้าอี้ขึ้นไปนั่ง คยองซูแอบลอบยิ้มก่อนจะหันกลับมาตีหน้านิ่งสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ส่วนแบคฮยอนเมื่อจับส้อมได้ก็ทานเอา ทานเอา จนลืมความเศร้าเมื่อครู่ไปเสียหมดเพราะสปาเก็ตตี้ของพี่คยองซูมีผลต่อกระเพาะแล้วก็หัวใจของแบคฮยอนเสมอ.. ฮิ้ง~




เดี๋ยว! นี่ไม่ใช่เวลา..




“อิ่มแล้วฮะ..พี่คยองซู”




“อิ่มแล้วก็ไปล้างมือแล้วไปอาบน้ำสิ”




“ฮะ”

Baby 'baek'







 

 

“เดี๋ยว”




“ห หะ”




“กอดหน่อย”




พอคยองซูว่าจบก็เผยยิ้มรูปหัวใจออกมาก่อนจะหัวเราะให้กับความน่ารักของแบคฮยอน แขนสั้นๆยกขึ้นมากอดตอบคนเป็นพี่อย่างหวงแหน แบคอยอนดีใจจนบ่อน้ำตาจะแตก เขานึกว่าพี่คยองซูจะโกธรเขาเสียแล้ว




“โอ๋ๆ บอกพี่ได้หรือยังว่าเป็นอะไรหืม?”




"พี่คยองซูบอกว่าปากของผมเป็นของคุณแม่อ่ะ”




“เรื่องแค่เนี้ย? แล้วปากของแบคอยอนเป็นของใครล่ะครับ”




“เป็นของคยองซูฮะ!!!”




แบคฮยอนยืดตัวขึ้นก่อนจะชูแขนทั้งสองข้างขึ้น คยองซูหัวเราะก่อนจะก้มลงไปจุ๊บปากเล็กๆของแบคฮยอน คยองซูรู้สึกดีขึ้นเมื่อเด็กน้อยกลับมาน่ารักเหมือนเดิม แต่ในใจของเขาก็ยังพะวงอยู่ว่าความรู้สึกของเขาที่มีต่อแบคฮยอนตอนนี้มันเป็นแค่ความรู้สึกของพี่น้องเองหรอ ?




“ไปอาบน้ำนะครับแบคฮยอน เดี๋ยวพี่ไปเตรียมที่นอนให้เราก่อนนะ”




เมื่อรับคำตอบรับเป็นการพยักหน้าคยองซูยิ้มให้ทีนึง ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องนอน มือขาวกดเบอร์โทรหาเพื่อนสนิททันที เมื่อรอจนปลายสายรับเสียงหวานก็ตะโกนตอบกลับทันทีอย่างรีบร้อน จนลืมไปว่าแบคฮยอนอยู่ในห้องน้ำจึงลดระดับเสียงลง




“ชานยอลมาหาหน่อยดิ”




ร่างเล็กกระแอมเสียงเบาแล้วลุกขึ้นไปนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงนอน เขาแค่คิดว่าความรู้สึกแปลกๆตั้งแต่เมื่อเช้าที่แบคฮยอนขโมยจุ๊บเขา มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แต่ใจของเขามันเต้นแรงจนหน้าแดงขนาดนั้น




มันคือครั้งแรก….ที่ใจเต้นขนาดนี้




คยองซูอ้อนวอนชานยอลด้วยเหตุผลร้อยเเปด ต่างๆนาๆเพื่อดึงให้เพื่อนสนิทที่โรงเรียนใหม่ ถึงแม้จะรู้จักกันได้ไม่ถึงปี คยองซูกับชานยอลสามารถพูดให้คนอื่นฟังได้ว่าเนี่ย เพื่อนสนิทของเขา




กว่าจะกวาดล้อมเอาเหตุผลต่างๆนาๆมากองๆรวมกันในที่สุดปาร์คชานยอลก็ตอบตกลงว่าจะมาหาแต่ขอเวลาเก็บเสื้อผ้า เพราะนี่ก็ดึกแล้วเขาคิดว่าจะมาค้างที่นี่แหละ ไหนๆไอ้เตี้ยตัวเล็กก็ขอแล้ว คยองซูก็ไม่ได้ขัดอะไรดีเสียอีกเขาจะได้ไม่อึดอัด




ฮื่ออออ นี่เขาเป็นอะไรเนี่ย...เมื่อกี้ใจยังไม่เต้นแรงเลย




“พี่คยองซูผมอาบน้ำเสร็จแล้วฮะ โอะ-โอ๊ย!”




คยองซูเด้งจากเตียงก่อนจะไปลูบๆจับๆหัวแบคฮยอนที่เมื่อกี้ไปโขกเข้ากับราวแขวนผ้าเช็ดตัว แบคฮยอนจะเบะปากร้องไห้แต่คยองซูประกบริมฝีปากลงไปก่อน




ฮือออออ เอาอีกแล้วทำไมคยองซูถึงชอบทำแบบนี้กับแบคอยอนอีกแล้วนะ




“อุ๊ย ฉันมาผิดเวลาหรือเปล่า”




เสียงหัวเราะคิกคักอยากหน้าประตูห้องนอนทำให้คยองซุถอนจูบออกมา แบคอยอนยู่หน้านิดหน่อยก่อนจะวิ่งไปกอดขาคยองซูไว้




“ท ทำไมมาเร็วจัง ฉันเพิ่งวางโทรศัพท์ไปเองนะ”




“เหาะมามั้ง”




“ปาร์คชานยอล!!!”




“อ่ะๆๆ ก็บ้านอยู่คยองกีโดอ่ะ นี่ก็คยองกีโดฉันก็กลับมาบ้านเหมือนนายนั่นแหละ”




ว่าจบจึงหันหลังกลับไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้ามาวางไว้บนเตียงเตรียมจะเอาเสื้อผ้าออกมาแขวนไว้ในตู้ แต่รู้สึกถึงสายตาประหลาดจากข้างหลังจึงหันไปดู เห็นเด็กขาสั้นเหมือนเพื่อนสนิทเขากำลังยืนกอดอดหน้าบึ้งอยู่ คิ้วเข้มๆนั่นขมวดหากันอย่างชั่งใจเมื่อชานยอลระเบิดหัวเราะออกมาลูกใหญ่




“พี่หัวเราะอะไรน่ะ!”




“ฮ่าๆๆ เปล่าๆๆๆ ฮ่าๆๆ คิก คิก ฮ่าๆๆ โอ้ย ขำว่ะ”




แบคฮยอนหันไปชะเง้อมองพี่คยองซูที่บอกเขาว่าจะไปดูในครัวว่าเหลืออะไรไว้ให้คนมาใหม่ทานบ้าง เมื่อหันแล้วยังเห็นพี่ตัวเล็กก้มๆเงยๆอยู่จึงใช้ขาสั้นๆนั่นเตะเข้าไปที่ท้องของพี่ร่างยักษ์ตรงหน้า




ปาร์คชานยอลผู้ที่มั่นใจว่าตนหล่อที่สุดในระดับชั้นร้องโอดครวญทันทีที่รับแรงเตะจากแบคฮยอนตัวน้อย ชานยอลทำท่าจะลุกไปต่อย แต่เพิ่งนึกได้ว่าไอ้เด็กนี่มันมีอิทธิพลต่อคยองซูเพียงเพราะจูบๆเดียว เขาอยากจะรู้ว่านอกจากเพื่อนเขาที่มั่นใจว่าคิดกับแบคฮยอนไปไกลเกินพี่น้องแล้วอันนั้นเคลีย แต่มีอีกประเด็นก็คือไอ้เด็กตัวสั้นนี่คิดยังไงกับคยองซู




“นี่ ไอ้เด็กเตี้ย นายรู้หรือเปล่าว่าฉันเป็นอะไรกับพี่นายน่ะ”




ชานยอลถามก่อนจะเผยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้คิ้วของแบคฮยอนขมวดเข้าหากันอีกรอบ เอาล่ะว้า ไหนๆก็เข้าถ้ำเสือมาแล้วจะแหย่หนวดเสือหน่อยจะเป็นอะไรไป..




“เป็นเพื่อนกันไง ถามอะไรบ้าๆ”




แม้ในใจอยากจะตะโกนออกไปเหลือเกินว่าปาร์คชานยอลเป็นหมาที่คอยเดินตามพี่คยองซู แต่ในสถานะที่ห้องครัวกับห้องนอนมันห่างกันเพียงห้องน้ำกั้นจึงต้องสงบสติไว้ก่อน




“หึ นายจะไปรู้อะไร คยองซูบอกนายหรือเปล่าว่าทำไมถึงพาฉันมาคอนโด”




“พี่จะบอกว่าพี่เป็นแฟนคยองซูหรอ! ไม่จริงอ่ะพี่คยองซูไม่เคยพูดถึงเรื่องแฟนเลย”




“ไม่เคยพูดว่ามีแฟน แล้วเขาบอกนายหรือเปล่าว่าแฟนไม่มีน่ะ”




แบคอยอนกำลังกำมือแน่นยิ่งเห็นหน้าทะเล้นของพี่ร่างยักษ์ตรงหน้าอีก เขาอยากจะเข้าไปต่อยๆ ถีบๆพี่ชานยอลให้หน้าเละไปเลย แต่ติดตรงตัวเขายังสูงได้แค่ครึ่งหัวเขาของไอ้พี่ชานยอลเอง T^T




“คยองซูย่า!”




ชานยอลนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์มากดๆเล่นก่อนจะตะโกนเรียกคนตัวเล็กที่คงกำลังหาอะไรให้เขาทานอยู่ในหัว




“หะ?!”




“นายรู้เรื่องที่ไอ้จงอินมันไปตื้อน้องเซฮุนมอสองจนได้มาเป็นแฟนยัง”




“เห้ยยยย จริงดิ”




คยองซูวิ่งมาหาชานยอลก่อนจะชะเง้อมองจอโทรศัพท์ของเพื่อนตัวสูงเมื่อชานยอลเห็นว่าแบคฮยอนมองอยู่จึงโอบเอ็วเล็กของคยองซูมานั่งบนตัก ใบหน้าหล่อก้มกระซิบที่ข้างหูของเพื่อนสนิทก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น




“ดูดิ แม่งวันนี้ครบรอบ 2 อาทิตย์ ถือลูกโป่งเดินมาให้เลยว่ะ”




“เออเนอะ ฉันล่ะเหนื่อยกับคนอวดแฟนจริงๆ คิก”




เมื่อรับรู้ถึงความมาคุที่เกิดจากการหยอกล้อกันของเพื่อนรักต่างไซต์ ชานยอลกระดุกชายเสื้อของคยองซูก่อนจะทำปากเป็นท่าทางหาวง่วงนอน มือใหญ่เอื้อมไปปิดกระเป๋าเดินทาง(?) ที่ยังไม่ได้รื้ออกมาสักชิ้นเข้าที่ ยกมันขึ้นจากเตียงโบกมือบ้ายบายให้กับคยองซูที่นั่งยิ้มแป้นอยู่บนเตียง ขายาวก้าวผ่านเด็กเบื้อกที่ยังคงหน้าบูดเหมือนเดิมแต่ดูเหมือนมันจะอาการหนักจริงๆ




ชานยอลก้มลงไปกระซิบกับแบคฮยอนก่อนจะเดินยิ้มออกไป




“รีบๆทำอะไรให้มันชัดเจนซะ ฉันรู้ว่านายมันคิดเรื่องพวกนี้เป็นแล้ว”

Baby 'baek'

 

 

“มีอะไรจะพูดป่ะครับ คุณบยอน”




“ฮื่ออออ แต่งงานกับผมนะคยองซู!”




“เดี๋ยวดิ นี่แค่อนุบาลเองนะ ไม่ขอเป็นแฟนก่อนหรอ?”




“งั้นเป็นแฟนกันนะ”



คยองซูพยักหน้ารัวๆก่อนจะดึงแบคฮยอนตัวน้อยมากอด แบคฮยอนประกบริมฝีปากลงไปกับปากอิ่มของคยองซูอย่างไร้เดียงสา คยองซูประคองท้ายทอยของแบคฮยอนก่อนจะสอดลิ้นเข้าไปช่วงชิงความหวานและลมหายใจของแบคฮยอน



คยองซูรับรู้ถึงใจของแบคฮยอนที่ตอนนี้มันเต้นแรงจนเขากลัวว่ามันจะเด้งออกมาเสียอีก ร่างเล็กๆทั้งสองกอดกันกลมก่อนจะกดจูบย้ำๆอยู่อย่างนั้น คยองซูคิดว่าตอนนี้เขาคงจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยแหละ เขาสัญญาว่านี่คือแฟนคนแรกและคนสุดท้าย











แบคฮยอนอนุบาลสามกับคยองซูมอปลายปีหนึ่ง









เราเป็นแฟนกันแล้วนะครับ!

แค่อยากจะขอให้


เธอย้ำให้ฉันมั่นใจอีกสักครั้ง


หากเธอยอมพูดมาไม่ว่าด้วยสายตา


จะปล่อยให้ฉันต้องรอเธออีกนานไหม


ช่วยบอกว่าฉันเป็นคนพิเศษที่อยู่ในหัวใจ











Baby ‘baek’













END!

อย่าลืมช่วยกันคอมเม้นเเละติดสกรีมเเท็กน้า

#ficBDSONG










บ๊ายบายยยยยยยย

รักทุกคนฮับบบ

@SQWEEZ