ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ❥OS Reset *special's Let him go*
BD | SONG
Reset
ลึกลงไปในใจของฉัน มันคือโลกที่ว่างเปล่า
ใครสักคนที่รู้ว่าหัวใจของฉันเจ็บปวดเพียงใด
ฉันอยากเริ่มต้นใหม่ เริ่มต้นใหม่
I wanna RESET, reset
ใครสักคนที่รู้ว่าหัวใจของฉันเจ็บปวดเพียงใด
ฉันอยากเริ่มต้นใหม่ เริ่มต้นใหม่
I wanna RESET, reset
“รับอะไรดีครับ”
“อืมม ผมขอคุยกับคนขายได้หรือเปล่าครับ?”
ร้านกาแฟเล็กๆแถวๆชานเมืองตอนนี้เจ้าของกำลังขุกอยู่กับลูกค้า..เอ จะเรียกว่าลูกค้าได้มั้ยนะในเมื่อคนมาใหม่ไม่ได้มาซื้อของเลย
“มีอะไรให้ผมช่วยครับ?”
“ทำไมถึงพูดจาเหมือนคนไม่ได้รู้จักกันขนาดนี้ล่ะ คยองซู”
“เอ่อ ขอโทษนะครับถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัว”
คนตัวเล็กแทบจะล้มลงไปทับแบคฮยอน เมื่อมืออุ่นๆนั่นกระชากข้อมือเขาไว้อย่างแรง คนตัวเล็กดึงมือกลับมาก่อนจะใช้มือปัดๆผ้ากันเปื้อนไปอย่างเก้อๆ
เห็นมั้ย ถ้าคยองซูอยู่ต่อหน้าแบคฮยอนก็เป็นได้แค่ผู้ชายตัวเตี้ยที่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนเก้อเขินอยู่อย่างนั้น
“คยองซู คิดถึงพี่มั้ยครับ?”
“ห-หะ?”
“คยองซูคิดถึงพี่มั้ยครับ”
นี่มันอะไร คยองซูกำลังฝันกลางวันอยู่ใช่มั้ยไอ้บ้าที่บอกเลิกเขาแล้วไปคบกับเพื่อนสนิทของเขาในวันนั้นมายืนยิ้มอยู่หน้าเคาร์เตอร์ร้านของเขาเนี่ยนะ
คยองซูส่ายหน้าไปมาก่อนจะทึ้งหัวตัวเองแล้ววิ่งไปหลบที่หลังร้าน
ผีแน่ๆอ่ะ...
“นะโม ตัสสะ นะอุอะ อิอิงิงุน”
“นั่นบ้านนายเรียกสวดมนต์หรอ?”
ร่างเล็กแทบจะแซรกซึมรวมไปกับตู้เก็บแก้วชามเซรามิคที่ตั้งอยู่ในสุดของร้าน
ปากเล็กยังคงขมุบขมิบสวดภาวนาไปเรื่อยๆในใจภาวนาให้ภาพหลอนของแบคฮยอนที่กำลังพูดเจื้อยแจ้วทำปากล้อเลียนเขาอยู่นี่ให้ไปสักที
แบคฮยอนเริ่มเดินเข้ามาใกล้เด็กตัวน้อยๆที่กำลังหลับตาปี๋อยู่ ใบหน้าหล่อยื่นไปสูดหอมกลิ่นคุ้นเคยบริเวณผมนุ่ม
สองแขนเรียกโอบรอบคอของคนในอ้อมกอดก่อนจะจับใบหน้าน่ารักให้อยู่นิ่ง
โน้มลงไปบริเวณกกหูปากบางพูดเชิงให้ลืมตาแต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะไม่ฟังอะไรเสียเลย มือป้อมๆยกขึ้นมือแกะมือของเขาที่กำลังบีบแก้มนุ่มเล่นอย่างเพลิดเพลิน
ยิ่งคยองซูดิ้นแบคฮยอนก็ยิ่งบีบแก้มและดันตัวเขามาใกล้ขึ้น...
“ไอ้บ้า ปล่อยนะเว้ย!”
ชิบ..คยองซูเผลอไปถีบแบคฮยอนจนล้มลงไปกับพื้นดีที่มีลังน้ำตาลวางอยู่ไม่งั้นไอ้คนตรงหน้านี่ได้ตายต่อหน้าเขาแน่
“พี่แบค! เป็นอะไรมั้ย?! พี่แบค..”
“ไม่ต้องมาจับเลย!”
ฮือ คยองซูเบะปากเมื่อคนพี่กำลังลุกหนีเขามือป้อมคว้าแขนของคนตรงหน้าไว้ได้ก่อนจะก้มหน้างุดเมื่อคนที่ดูจะอารมณ์เสียเมื่อกี้หันมาเผชิญหน้าทั้งๆที่อยู่ท่าเดิม
ถ้าลูกค้าคนอื่นเข้ามาเห็นมันคงจะเป็นท่าที่ดูไม่เหมาะสมเสียหน่อย..ก็แบคฮยอนกำลังก้มหน้ามาหาเขานี่..คยองซูไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะว่าไอ้บ้าหน้าหมานี่มาง้ออ่ะ
แต่มันก็เหมือนมาง้อจริงๆนี่นา..
“นี่...พี่คิดถึง..”
มือเรียวยืนมาแตะบริเวณแก้มนุ่มส่งสายตาที่บ่งบอกว่าเขาคิดถึงตัวเล็กของเขามากแค่ไหน
“ตรงนี้..ตรงนี้..แล้วก็ตรงนี้...คิดถึงเด็กดื้อ”
มือเรียวของแบคฮยอนไล่แตะทุกส่วนบนใบหน้าของคยองซูรวมถึงหน้าอกข้างซ้ายแล้วก็..ปากอิ่มสีสด
“คิดถึงจริงๆนะ...โกรธใช่มั้ยที่ทิ้งไป พี่กลับมาหาเราแล้วนะ...พี่มาทวงของของพี่คืน”
“…”
“คยองซู..พี่ไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไงแต่..เรื่องลู่หานพี่เป็นคนบอกให้เขาบอกเอง..พี่..พี่”
“…”
“พี่ขอโทษนะ”
คยองซูก้มหน้ายิ่งกว่าเดิมพลานทำเอาคนที่กำลังยืนพูดขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าใจไม่ดี ตอนนี้ถ้าคยองซูจะถีบเขาหรือต่อยเขาอีกกี่รอบก็ได้ถ้าคิดจะปฎิเสธแต่อย่าพูดมันออกมาเลย แค่นี้ใจดวงน้อยๆก็แป่วซะไม่รู้จะแป่วยังไงแล้ว..
“ทำไมมาง้อช้าอย่างงี้ล่ะ”
แบคฮยอนเลิกคิ้วอย่างตกใจก่อนจะกระพริบตาปิบๆเมื่อคยองซูที่เมื่อกี้ก้มหน้าอยู่ๆก็เงยหน้ามายิ้มแป้นทำเอาปากอิ่มเป็นรูปหัวใจ
“ลู่หานบอกตั้งแต่วันนั้นที่ผมดราม่าออกมาแล้ว..ก็ดูว่าคนบ้าเรียนมันจะมาสารภาพมั้ยนี่ก็รอมาจะ 4 ปีละ กว่าจะมา..”
อึ้ง แดก จุด . . . .
“แฟนตัวเองมันสำคัญกว่าไฟนอลหรือไง..เอ้อ ลืมไปไม่ใช่แฟนแล้วนี่”
“งือออ เด็กมันดื้ออ่ะ ขอโทษนะแฟน”
“ใครแฟน บอกเลิกไปแล้วไม่ใช่หรือไง”
“นี่ไง..ขอเป็นแฟนอยู่”
-////-
Bonus..♡
“กลับมาคบกันพี่แบคห้ามเถียงเค้า ห้ามดุเค้า ห้ามนอกใจเค้า ห้ามกินเหล้า ห้ามมองคนอื่น ห้ามๆๆๆๆๆๆ”
“โอเค! งั้นเค้าขอเด็กดื้อบ้าง”
“ได้! แต่ข้อเดียวนะ..”
“เป็นเด็กนักเรียนใช่มั้ยเราน่ะ”
“ก็ใช่ดิ”
“งี้ต้องทำการบ้านทุกวันนะ”
-////-
“อืมม ผมขอคุยกับคนขายได้หรือเปล่าครับ?”
ร้านกาแฟเล็กๆแถวๆชานเมืองตอนนี้เจ้าของกำลังขุกอยู่กับลูกค้า..เอ จะเรียกว่าลูกค้าได้มั้ยนะในเมื่อคนมาใหม่ไม่ได้มาซื้อของเลย
“มีอะไรให้ผมช่วยครับ?”
“ทำไมถึงพูดจาเหมือนคนไม่ได้รู้จักกันขนาดนี้ล่ะ คยองซู”
“เอ่อ ขอโทษนะครับถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัว”
คนตัวเล็กแทบจะล้มลงไปทับแบคฮยอน เมื่อมืออุ่นๆนั่นกระชากข้อมือเขาไว้อย่างแรง คนตัวเล็กดึงมือกลับมาก่อนจะใช้มือปัดๆผ้ากันเปื้อนไปอย่างเก้อๆ
เห็นมั้ย ถ้าคยองซูอยู่ต่อหน้าแบคฮยอนก็เป็นได้แค่ผู้ชายตัวเตี้ยที่ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากยืนเก้อเขินอยู่อย่างนั้น
“คยองซู คิดถึงพี่มั้ยครับ?”
“ห-หะ?”
“คยองซูคิดถึงพี่มั้ยครับ”
นี่มันอะไร คยองซูกำลังฝันกลางวันอยู่ใช่มั้ยไอ้บ้าที่บอกเลิกเขาแล้วไปคบกับเพื่อนสนิทของเขาในวันนั้นมายืนยิ้มอยู่หน้าเคาร์เตอร์ร้านของเขาเนี่ยนะ
คยองซูส่ายหน้าไปมาก่อนจะทึ้งหัวตัวเองแล้ววิ่งไปหลบที่หลังร้าน
ผีแน่ๆอ่ะ...
“นะโม ตัสสะ นะอุอะ อิอิงิงุน”
“นั่นบ้านนายเรียกสวดมนต์หรอ?”
ร่างเล็กแทบจะแซรกซึมรวมไปกับตู้เก็บแก้วชามเซรามิคที่ตั้งอยู่ในสุดของร้าน
ปากเล็กยังคงขมุบขมิบสวดภาวนาไปเรื่อยๆในใจภาวนาให้ภาพหลอนของแบคฮยอนที่กำลังพูดเจื้อยแจ้วทำปากล้อเลียนเขาอยู่นี่ให้ไปสักที
แบคฮยอนเริ่มเดินเข้ามาใกล้เด็กตัวน้อยๆที่กำลังหลับตาปี๋อยู่ ใบหน้าหล่อยื่นไปสูดหอมกลิ่นคุ้นเคยบริเวณผมนุ่ม
สองแขนเรียกโอบรอบคอของคนในอ้อมกอดก่อนจะจับใบหน้าน่ารักให้อยู่นิ่ง
โน้มลงไปบริเวณกกหูปากบางพูดเชิงให้ลืมตาแต่ดูเหมือนเด็กน้อยจะไม่ฟังอะไรเสียเลย มือป้อมๆยกขึ้นมือแกะมือของเขาที่กำลังบีบแก้มนุ่มเล่นอย่างเพลิดเพลิน
ยิ่งคยองซูดิ้นแบคฮยอนก็ยิ่งบีบแก้มและดันตัวเขามาใกล้ขึ้น...
“ไอ้บ้า ปล่อยนะเว้ย!”
ชิบ..คยองซูเผลอไปถีบแบคฮยอนจนล้มลงไปกับพื้นดีที่มีลังน้ำตาลวางอยู่ไม่งั้นไอ้คนตรงหน้านี่ได้ตายต่อหน้าเขาแน่
“พี่แบค! เป็นอะไรมั้ย?! พี่แบค..”
“ไม่ต้องมาจับเลย!”
ฮือ คยองซูเบะปากเมื่อคนพี่กำลังลุกหนีเขามือป้อมคว้าแขนของคนตรงหน้าไว้ได้ก่อนจะก้มหน้างุดเมื่อคนที่ดูจะอารมณ์เสียเมื่อกี้หันมาเผชิญหน้าทั้งๆที่อยู่ท่าเดิม
ถ้าลูกค้าคนอื่นเข้ามาเห็นมันคงจะเป็นท่าที่ดูไม่เหมาะสมเสียหน่อย..ก็แบคฮยอนกำลังก้มหน้ามาหาเขานี่..คยองซูไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองนะว่าไอ้บ้าหน้าหมานี่มาง้ออ่ะ
แต่มันก็เหมือนมาง้อจริงๆนี่นา..
“นี่...พี่คิดถึง..”
มือเรียวยืนมาแตะบริเวณแก้มนุ่มส่งสายตาที่บ่งบอกว่าเขาคิดถึงตัวเล็กของเขามากแค่ไหน
“ตรงนี้..ตรงนี้..แล้วก็ตรงนี้...คิดถึงเด็กดื้อ”
มือเรียวของแบคฮยอนไล่แตะทุกส่วนบนใบหน้าของคยองซูรวมถึงหน้าอกข้างซ้ายแล้วก็..ปากอิ่มสีสด
“คิดถึงจริงๆนะ...โกรธใช่มั้ยที่ทิ้งไป พี่กลับมาหาเราแล้วนะ...พี่มาทวงของของพี่คืน”
“…”
“คยองซู..พี่ไม่รู้จะแก้ตัวว่ายังไงแต่..เรื่องลู่หานพี่เป็นคนบอกให้เขาบอกเอง..พี่..พี่”
“…”
“พี่ขอโทษนะ”
คยองซูก้มหน้ายิ่งกว่าเดิมพลานทำเอาคนที่กำลังยืนพูดขอโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าใจไม่ดี ตอนนี้ถ้าคยองซูจะถีบเขาหรือต่อยเขาอีกกี่รอบก็ได้ถ้าคิดจะปฎิเสธแต่อย่าพูดมันออกมาเลย แค่นี้ใจดวงน้อยๆก็แป่วซะไม่รู้จะแป่วยังไงแล้ว..
“ทำไมมาง้อช้าอย่างงี้ล่ะ”
แบคฮยอนเลิกคิ้วอย่างตกใจก่อนจะกระพริบตาปิบๆเมื่อคยองซูที่เมื่อกี้ก้มหน้าอยู่ๆก็เงยหน้ามายิ้มแป้นทำเอาปากอิ่มเป็นรูปหัวใจ
“ลู่หานบอกตั้งแต่วันนั้นที่ผมดราม่าออกมาแล้ว..ก็ดูว่าคนบ้าเรียนมันจะมาสารภาพมั้ยนี่ก็รอมาจะ 4 ปีละ กว่าจะมา..”
อึ้ง แดก จุด . . . .
“แฟนตัวเองมันสำคัญกว่าไฟนอลหรือไง..เอ้อ ลืมไปไม่ใช่แฟนแล้วนี่”
“งือออ เด็กมันดื้ออ่ะ ขอโทษนะแฟน”
“ใครแฟน บอกเลิกไปแล้วไม่ใช่หรือไง”
“นี่ไง..ขอเป็นแฟนอยู่”
-////-
Bonus..♡
“กลับมาคบกันพี่แบคห้ามเถียงเค้า ห้ามดุเค้า ห้ามนอกใจเค้า ห้ามกินเหล้า ห้ามมองคนอื่น ห้ามๆๆๆๆๆๆ”
“โอเค! งั้นเค้าขอเด็กดื้อบ้าง”
“ได้! แต่ข้อเดียวนะ..”
“เป็นเด็กนักเรียนใช่มั้ยเราน่ะ”
“ก็ใช่ดิ”
“งี้ต้องทำการบ้านทุกวันนะ”
-////-
FIN♡
#ficBDSONG
#ficBDSONG
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น