คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 หลาน
ว่าไงนะ! จะให้ฉันแต่งงานกับไอ้คนพิลึกพรรค์นั้น แล้วยังจะให้อะปาระฮาชาเฮ่กันเพื่อมีลูก ยัยควีนงี่เง่านี่สติดีหรือเปล่าวะ
“ฉันทำไม่ได้!” หลังจากสำลักน้ำชาใส่หน้ายัยควีนประสาทนี่แล้วฉันก็เริ่มโวยวาย
“หม่อมฉันไม่ได้รักไอ้หมอนั่นเลยนะ! แล้วจะมาบังคับให้แต่งงานแล้วก็ป่ามป๊ามกันอีก พระองค์มีสติสัมปชัญญะดีแล้วหรือ หม่อมฉันเป็นสาวกุลสตรีไทยยุคใหม่ ต่อต้านการคลุมถุงชน! รักนวลสงวนตัว! หม่อมฉันไม่ยอมแต่งกับคนที่หม่อมฉันเกลียดเป็นแน่แท้ อ๊ากกกก!”
ควีนลูเซียเช็ดหน้าเช็ดตาแล้วมองฉันด้วยสายตาอึ้งๆ
“ใจเย็นๆสิ นั่งลงก่อน...”
“ฉันไม่นั่ง!”
“ทำไมเจ้าถึงไม่นั่ง...”
“ก็ลมมันเย็น!”
จะบ้าหรือไง ไม่ใช่โฆษณายาสวนทวารริดซี่นะเว้ย ตอนนี้กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน!
“พระองค์! ได้โปรดถอนคำสาปให้หม่อมฉันเถอะเพคะ! ให้หม่อมฉันได้กลับไปใช้ชีวิตเป็นนักเปียโนตกกระป๋องก็ได้ หม่อมฉันไม่อยากอยู่ที่ดินแดนปิศาจอันน่าสยดสยองที่มองทางไหนก็มีแต่คนหน้าตาดี หม่อมฉันรับไม่ได้เพคะ!”
“เงียบ! แล้วนั่งลง!” ควีนลูเซียยื่นคำขาด เบิ่งตาโตน่ากลัวดุดัน ทำให้ฉันกลัวจนหัวหดแล้วนั่งลงอย่างช่วยไม่ได้
ยัยควีนประสาทท่าทางจะเกิดอาการทางจิตอีกรอบ
“ตอนนี้เหตุการณ์บ้านเมืองท่าจะไม่สู้ดี เหล่าขุนนางในราชสำนักก็ล้วนแต่จะคิดกบฏกันเป็นพรืดๆ-_- เพราะฉะนั้นราชวงศ์เราต้องการผู้สืบทอดที่เก่งกาจทั้งด้านการรบและการปกครองอีกทั้งมีคุณธรรม ซึ่งเราก็ฝากความหวังไว้ที่องค์ชายรัชทายาทเพียงคนเดียว และอาณาจักรเราก็ต้องการรัชทายาทองค์ต่อไปสืบทอดเพื่อความมั่นคงของอาณาจักรแห่งนี้ ที่ผ่านมาอนาคินไม่เคยจริงจังกับหญิงใดเลย ถ้าเป็นเจ้าอาจจะทำสำเร็จและมีทายาทให้เราได้นะ^^”
“ยังไงหม่อมฉันก็ไม่สามารถสนองคำขอของพระองค์ได้หรอกเพคะ พระองค์ก็รู้ดีว่าการแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักมันเป็นยังไง ทีพระองค์ยังทำไม่ได้เลยนี่เพคะ”
“แต่ลูกชายเราหล่อมากนะ รับรองเจ้าจะต้องหลงรักเป็นแน่ เจ้าเป็นหญิงคนแรกที่ อนาคินยอมแม้กระทั่งอุ้มขึ้นบ่า เจ้าโชคดีมากเลยนะ ปกติลูกเราไม่เคยสนใจใครเลย อาจเป็นเพราะเจ้าแปลกกว่าคนอื่น...เอ่อ...สีผิวน่ะ”
อ๊าก ยัยแม่มดบ้า จะว่าฉันดำก็พูดมาตรงๆสิยะ
“ว๊าย ๆ ๆนี่มันประเทืองนี่หว่า! องค์ชายอนาคินต้องเป็นพวกตุ๊ดแต๋วแจ๋วกระเทยเอ้ยเอยรักเพศเดียวกันแน่ๆเพคะ ก็ดูสิเพคะ ไม่สนใจผู้หญิงซะอย่างงั้น!”
“ไม่มีทางหรอกจ้ะ เรารับรอง เจ้าก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไร ออกจะสวย(แบบแปลกๆ)ด้วยซ้ำ เราว่าคงไม่มีปัญหา”
“พระองค์คือ...”
“หุปปากนะ!ยังไงก็ตาม คืนนี้พวกเจ้าจะได้ศึกษานิสัยกันอย่างใกล้ชิดก่อนเข้าพิธีอภิเษกวันพรุ่งนี้ นางสนม! ไปจัดเตรียมห้องหับไว้ให้เรียบร้อย แล้วพาแม่หนูมูลมอมแมมคนนี้ไปขัดสีฉวีวรรณเอาให้โคลนออกหมดตัว แล้วส่งตัวเข้าห้องนอนลูกชายเรา!”
เฮ้ย! ไหงเป็นงี้วะ
ตกดึก
ฉันถูกมัดมือมัดเท้าอยู่บนเตียงของไอ้คุณ
“เธอนี่...ถ้าไม่เปิดไฟคงมองไม่เห็น ดำกว่าที่ฉันคิดนะ -_-“
พูดจบหรือยังไอ้ขาว -_-
“เฮ้ย! นางสนม หานางบำเรอที่มันดูดีมีชาติตระกูล ขาวสวยหมวยเอ๊กซ์ เซ็กซี่กว่านี้มาให้ฉันไม่ได้หรือไง ! ทำไมต้องเป็นยัยดำนี่ด้วย!”
หมอนั่นมองฉันด้วยสายตารังเกียจ แล้วยิ้มเยาะอย่างหยิ่งยโส เพิ่งรู้นะว่าดินแดนบ้าบออะไรเนี่ยมันเหยียดสีผิวกันด้วยเว้ย
“ทูลองค์ชาย...ท่านราชินีลูเซียมีรับสั่งว่า ท่านหญิงมูลมอมแมมผู้นี้จะเป็นคู่อภิเษกของพระองค์เพคะ” หนึ่งในสามนางสนมพูดอย่างนอบน้อม
อนาคินเบิกตากว้างแล้วหันขวับมามองฉันอย่างอึ้งๆ นัยน์ตาสีแดงฉายแววตกใจ
“อีกแล้วหรอ! กลับไปทูลท่านแม่เลยนะว่าไม่ว่าจะยัดเยียดให้ฉันกี่รายๆฉันก็ไม่มีทางแต่งงานกับใครเป็นอันขาด โดยเฉพาะยัยผู้หญิงมนุษย์ถึกดำเถื่อนไร้ความเซ็กซี่คนนี้!”
“นายก็บอกให้นางสนมไปทูลท่านแม่ของนายด้วยสิว่า คราวหน้าจัดหาคู่นอนที่เป็นผู้ชายถึกๆล่ำๆให้ แค่นี้เรื่องก็จบแล้วเฮอะ!” ฉันสอใส่เกือกพูดออกไป ทำให้ไอ้ปิศาจแดงนั่นหันขวับมาแล้วมองฉันด้วยสายตาโมโหสุดๆ
“เธอ! หาว่าฉันชอบผู้ชายหรอ! อยากลองดีใช่มั้ย!”
=[]=’’ ปากพาซวยอีกแล้วไอ้มอม
“นางสนมออกไป! สามีภรรยาเขาจะปรับความเข้าใจกันไม่ได้ยินหรือไงวะ!”
จบคำสั่ง บรรดาสนมขาวสาวสวยหมวยเอ๊กซ์ก็ทยอยเสือกก้นออกไป ทำให้ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สู้ดีนัก
“เฮ้ยๆ ฉันพูดขำๆน่ะ เข้าใจป่ะ โห่ๆ ชิลๆน่า” ฉันพยายามแก้ตัว ในขณะที่อนาคินโน้มใบหน้ามาใกล้ฉัน
“จำไว้...ฉันน่ะชอบผู้หญิงนะ ผู้หญิงขาวๆสวยๆด้วย-*- บอกไว้ก่อนนะ คืนนี้ จะเป็นคืนที่เธอจะจำไปจนตายเลยยัยดำ”
“อ๊าก =[]=’’ อย่าทำมิดีมิร้ายกับฉันนะไอ้บ้า!”
ฉันอยากจะปล่อยหมัดดำๆใส่หน้าเขาเต็มแก่แต่ไอ้เชือกบ้านี่มันมัดฉันอยู่ สักพักอนาคินก็ลุกจากเตียงแล้วถอดเสื้อคลุมออกเผยให้เห็นแผงอกขาวๆล่ำๆ และหุ่นเซ็กซี่เหมือนนายแบบ เขาเหล่ตามามองด้วยสายตาโหยหา เลือดกำเดาจะพุ่งโว้ยยย
“ไอ้บ้า! ทำอะไร ถอดเสื้อทำไม!”
“ถอดทำไม? ถามโง่ๆ -_- ไม่อย่างนั้นฉันจะทำถนัดได้ยังไงล่ะ ดำแล้วโง่อีก”
อย่าพูดกำกวมสิเว้ย เดี๋ยวโดนเจ๊เบียบแบนจะทำเช่นไร T-T
“รอซักครู่นะจ๊ะเบบี๋ เดี๋ยวฉันไปเอาอุปกรณ์แป๊บหนึ่ง^^” รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมส่อแววถึงความอัปรีย์ที่ฉันจะเจอต่อจากนี้ อุปกรณ์ที่ว่าคงหมายถึง เทียนหยด ตดให้ดม พรมน้ำกรด แน่ๆเลย =[]=’’ไอ้หมอนี่มันเป็นพวกซาดิสม์ อ๊ากกกก
-5 นาทีผ่านไป-
“ฮะๆๆๆๆฮ่าฮ่าฮ่าก๊ากกก หยุด หยุดเดี๋ยวนี้ ฮ่าๆๆๆๆ!”
“เฮอะๆ น้ำตาเล็ดแล้วใช่มั้ย ลงนรกซะเถอะยัยดำ”
“ฮ่าๆๆๆหยุดนะ ฉันไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆๆได้โปรดดดด!”
“ทำหน้าตลกว่ะ!”
ไอ้หมอนั่น...มันเอาไม้เกาหลังมาจั๊กจี๋ฉันจนจั๊กเดียมไปหมดทั้งตัว ทรมานโว้ยยย ซอยข้อยแน่! อยากปิ๊กบ้านแล้วววว
“เฮ้ยไม้หักแล้ว...ใช้นิ้วแทนละกันเว้ย”
หา=[]=’’ ไม้จั๊กจี๋หักหมดแล้วแม่งยังสะเออะใช่นิ้วต่อ! เมื่อไหร่ตูจะหมดเวรหมดกรรมซะที
“ฮ่าๆๆๆ พอเถอะ พอ ฮ่าๆๆๆ ฉันไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆ”
ฉันดิ้นทุรนทุรายเหมือนกุ้งเต้นโดนบีบมะนาว สีหน้าหมอนั่นร่าเริงเหมือนเด็กๆในขณะที่รัวนิ้วไปทั้วร่างฉัน มีความสุขจังนะเว้ย!
-10นาทีผ่านไป-
“....”
ในที่สุดมันก็หยุดจนได้ =_=
“เหนื่อย...”
“นาย...ไอ้บ้า! โรคจิต!”
“แกล้งเธอนี่เหนื่อยชะมัด ทนทายาดจริงเว้ย-_-“ อนาคินเอามือปาดเหงื่อแล้วหอบช้าๆ ก่อนจะแก้มัดให้ฉัน เย่เย้ เป็นอิสระแล้ว!
“นาย! ขอบใจจริงๆ ฉันจะไม่ลืมพระคุณเลย ยอมปล่อยฉันแล้วใช่ไหม”
“ยัยเบ๊อะ! ฉันไม่ปล่อยเธอง่ายๆหรอก อ้อยเข้าปากช้างแล้วนี่...เฮ้ย! ความผิดของเธอที่ทำให้ฉันแกล้งเธอจนเหนื่อย มานวดให้ฉันเซ่!”
อนาคินพูดพลางทุบๆไปที่ไหล่กว้างๆของตัวเอง ไอ้บ้า! ความผิดนายนั่นแหละ
“แล้วทำไมฉันต้องนวดให้นายด้วยฟะ-*- “
“ก็เธอเป็นของเล่นของฉัน”
“นายทำตัวเองให้เหนื่อยชัดๆ เรื่องอะไรมาให้ฉันนวดล่ะ”
“พูดมากน่า”
ว่าแล้วหมอนั่นก็ล้มตัวลงนอนแล้วดึงแขนฉันจนฉันล้มไปตามแรงดึงแล้วก็ซบที่อกหมอนั่นพอดี หัวใจเต้นตุบๆเลย
“เอ้า...รีบๆเข้าสิ”
ฉันค่อยๆบีบนวดไปตามกล้ามเนื้อแขน ไอ้หมอนี่ คงจะฟันดาบบ่อยสินะ รอยแผลเต็มตัวไปหมด หมอนั่นเอามือก่ายหน้าผากก่อนจะพูดเสียงสั่น
“แรงๆสิ แรง... น้อย ชะมัด มือก็...ด้าน”
เออ! ฉันนวดให้ก็บุญแล้วเว้ย! วันๆนิ้วฉันสัมผัสแต่คีย์เปียโน นิ้วเลยด้านเป็นธรรมดา มันผิดด้วยหรอ ฉันเพิ่มน้ำหนักมือไปที่ไหล่กว้าง ไล่ไปตามลำแขนและแผงอก ทำไมมันขาวอย่างงี้วะ มาแลกโครโมโซมกันไหม อิจฉาเว้ย
“พอ! พอแล้ว ไม่ต้องนวดแล้ว ฉันจะนอน!” หมอนั่นดึงผ้าห่มมาคลุมโปง แล้วนอนหลับปุ๋ยโดยไม่บอกไม่กล่าว
“เฮ้ย นายไม่สบายหรือเปล่าทำไมหน้าแดงๆ”
“เรื่องของฉัน ลงไปนอนที่พื้นสิ ให้มันรู้จักที่ต่ำที่สูงซะมั่ง”
ที่ต่ำที่สูง? เฮอะ พ่อเทวดาผู้สูงส่งเอ๋ย =_= เอ๊ะ! ถ้าเป็นตอนนี้ฉันก็มีโอกาสหนีน่ะสิ ได้การล่ะ ประตูจ๋า มอมแมมมาแว้ว
หมับ!
เรียวแขนฉันถูกมือใหญ่คว้าเอาไว้ แล้วดึงลงบนเตียงอันนุ่มนิ่ม
“ฉันรู้ว่าเธอจะหนี...”
ไอ้หมอนั่น! ขนาดนอนคลุมโปงยังรู้เลย จะเทพเกินไปแล้ว
“ฉันเปล่านะ...ปล่อย ฉันจะลงไปนอนข้างล่างเพคะ องค์-ชาย” ยิ่งพูดเหมือนยิ่งรั้น หมอนั่นเลิกผ้าห่มออกแล้วสะบัดมาคลุมตัวฉันพร้อมทั้งเอาแขนก่ายคอ
“เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น เธอต้องอยู่เป็นของเล่นของฉัน จำไว้” อนาคินพูดแล้วหลับไปอย่างสบายใจ
“เออ...อย่าให้ฉันหนีออกไปได้แล้วกัน”
ทำไมต้องหายใจรดหน้าตูด้วยฟะ ใช้ยาสีฟันเดนทิสเต่หรือเปล่าเนี่ย หอมสดชื่น เลือดกำเดาจะไหลอีกแล้ว มันใกล้ ใกล้มากๆ
เวลาผ่านไปพอหมอนั่นเลิกก่ายคอก็เปลี่ยนมากอดฉันต่างหมอนข้าง หลับไม่ลง อยากจะบ้าตาย คืนนี้ฉันลืมไม่ลงจริงๆด้วย
แสงสุริยะเล็ดผ่านร่องภูเขา อากาศยามเช้าดูจะเป็นใจ ท้องฟ้าสดในอากาศปลอดโปร่ง หลังจากเหล่าบรรดานางกำนัลเตรียมจัดพิธีอภิเษกเรียบร้อยแล้ว พวกหล่อนก็ตรงไปที่ประตูใหญ่ซึ่งเป็นห้องบรรทมขององค์รัชทายาทองค์สำคัญ และ...ผู้หญิงตัวดำผู้แสนโชคดี
“อัลน่า ปลุกองค์ชายดีไหม...” นางกำลังคนหนึ่งขอความเห็นเพื่อนสาวของเธอ
“จะดีหรอฮาน เดี๋ยวพระองค์จะทรงกริ้วนะ”
“องค์ราชินีกริ้วแน่ถ้าองค์ชายกับยัยผู้หญิงคนนั้นไม่ไปเข้าพิธีอภิเษก ฉันล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งๆที่ฉันออกจะสวยใสบริสุทธิ์ ทำไมไม่เลือกฉันนะ...”
นางกำนัลทั้งสองเปิดประตูบานใหญ่และตรงไปที่เตียงบรรทม
“ฉันเข้าใจแล้วล่ะ...ว่าทำไมราชินีถึงไม่เลือกเธอ”
ภาพที่พวกเธอเห็นคือองค์ชายรัชทายาทคนสำคัญของเธอกำลังนอนกอดยัยผู้หญิงคนนั้นกลมเกลียว ใบหน้างดงามราวรูปสลักพริ้มหลับด้วยสีหน้าเป็นสุข ซึ่งยากนักที่จะมีใครได้เห็น เมื่อคืนคงเป็นคืนที่วิเศษ?สำหรับพวกเขาสองคนจริงๆ =_= สาธุ...
ความคิดเห็น