คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทส่งท้าย
บทส่งท้าย
“ขอบใจนายมากนะ ที่ช่วยฉันน่ะ”
ฉันมาเยี่ยมนายซีที่โรงพยาบาลพร้อมกระเช้าผลไม้ที่ฉันลงทุนไปเดินเลือกมาเองกับมือ
“ที่จริง ผมก็แค่ปกป้องคนที่ผมรัก คุณหนูไม่ต้องมาขอบคุณผมก็ได้นะครับ”
“นี่ มีอีกเรื่องนึง.........เมื่อไหร่นายจะเลิกเรียกฉันว่าคุณหนูสักทีเนี่ย ฟังดูแล้วมันห่างเหินกันจังเลยนะ”
“มันก็ใช่นะ แต่ถึงยังไงก็เหอะ ฉันก็ไม่กล้าเรียกอย่างอื่นนอกจากคุณหนูอยู่ดี”
“ตกลงนายจะไม่ยอมเลิกเรียกฉันว่าคุณหนูจริงๆใช่มั๊ย”
“........”
“ไหนนายเคยบอกว่ารักฉันไง”
“.........”
“ถ้านายรักฉันจริงๆ นายก็ต้องเลิกเรียกฉันว่าคุณหนูสักที”
“ก็ได้ๆ แล้วจะให้ฉันเรียกคุณหนูว่ายังไงล่ะ”
“แล้วแต่นายสิ แต่........นายลืมอะไรหรือเปล่า” ฉันกำลังทวงให้หมอนี่นขอฉันเป็นแฟนอยู่น่ะ ฮ่าๆๆ แต่รู้สึกหมอนี่จะไม่รับมุขฉันเลยแฮะ
“อะไรเหรอ”
“นี่นายนึกไม่ออกจริงๆเหรอ”
“อือ” แป่ว!!หมอนี่โดนยิงจนความจำเสื่อมไปด้วยแล้วหรือไงกันนะ บ้าที่สุดเลย
“ฟังนะ.......” เชอะ ฉัน(หน้าด้าน)บอกให้ก็ได้ เอ้า!
“นายยังไม่เคยขอฉันเป็นแฟนเลยนะ”
“อ๋อ นึกว่าเรื่องอะไร”
“ไงล่ะ เพิ่งนึกได้หรือไง”
“แหม ขอโทษนะขอโทษ อ้ะๆ เอาตอนนี้เลยนะ แพลน เป็นแฟนกันนะ”
อ๊า ~ เขินนนนนนน เขินจังเลยอ่ะ
“อื้ม ^ ^”
ฉันพยักหน้า แล้วคิดในใจว่า เวลาหมอนี่เรียกฉันว่า ‘แพลน’ แล้วฟังดูสนิทสนมกว่าตอนที่เรียกว่า คุณหนู เยอะเลย ฉันรักหมอนี่จังเลย อ๊า ~ ไปก่อนนะ เพื่อนๆ คนเค้าจะจู๋จี๋กัน อย่าแอบดูล่ะ บายยยยยยยย
The end.
ความคิดเห็น