คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แฟนเพื่อน : INTRO
Intro...
31/12/xx เวลา 20.40 น.
ซ่า...
ฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย รอบกายหนาวเหน็บและเปียกชื้น แตกต่างจากคนสามคนที่ยืนท้าฝนอยู่ตอนนี้ พวกเขาไม่คิดที่จะวิ่งหาที่หลบฝนเหมือนกับคนอื่นๆ เพียงแต่ยืนนิ่งปล่อยให้น้ำฝนจากบนฟ้าซัดกระหน่ำลงมา
ผู้ชายร่างเล็กยืนบังคนรักของตนเอาไว้ ส่งสายตาแน่วแน่ไปให้ผู้ชายร่างสูงอีกคนที่กำลังเล็งวัตถุสีดำขลับในมือมาทางตน นิ้วเรียวจัดวางพร้อมจะกดยิงได้ทุกเมื่อ
"อย่า...ได้โปรด" ใบหน้าหวานชุ่มไปด้วยน้ำตาปะปนกับน้ำฝน เอ่ยเสียงแผ่วหวังให้คนตรงหน้ายอมละปืนในมือลง แต่เปล่าเลย กลับยิ่งทำให้บรรยากาศตึงเครียดมากกว่าเดิม
"หึ"
คริสเหยียดยิ้ม จ้องมองคนสองคนที่ตนเคยรัก คนหนึ่งก็เพื่อนตายที่คบกันมาตั้งแต่เด็ก ส่วนอีกคนหนึ่งก็คนรักที่ยอมทุ่มเททั้งหัวใจ รักมาก...รักทั้งสองคนมาก ยิ่งกว่าชีวิตตัวเอง
ตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ที่คริสเปลี่ยนความรู้สึกนั้น นับจากวันที่คยองซูดูแปลกไป คนรักของเขาไม่เหมือนเดิม และวันนั้น เป็นวันที่เขา...พาจงอินเข้ามา
"ขอร้องสิ...ให้มันคุกเข่าต่อหน้าฉัน"
ยิ่งมองหน้ามันทีไรอารมณ์ก็พาลให้คิดถึงวันเก่าๆ ภาพเหตุการณ์ที่มันหักหลังคนอย่างเขาหลั่งไหลเข้ามาในหัว มือที่เคยมั่นคงกลับสั่นด้วยความโกรธแค้น ไม่มีใครพูดอะไรออกมาหลังจากนั้น ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ ดูเหมือนคนสองคนกำลังตัดสินใจกับคำพูดที่กลั่นกรองออกมาจากปากคริส
"..." จงอินถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะก้าวขาออกมาข้างหน้าคยองซูที่ยืนบังตนอยู่
"จงอิน...อย่าทำอย่างนั้น"
ร่างสูงไม่สนใจคำขอของคนรัก เพียงอึดใจเดียวเข่าทั้งสองข้างก็ล้มลงติดพื้นพร้อมกับใบหน้าที่ก้มงุดมองเห็นแต่มือตัวเองเท่านั้น
"ฉันขอโทษ" จงอินพูดเสียงแผ่วเพราะสายฝนที่ซัดกระหน่ำลงมา แต่มันก็ดังพอที่จะทำให้คนตรงหน้าได้ยิน ร่างสูงขบกรามแน่น นับครั้งไม่ได้แล้วที่ผู้ชายคนนี้เอ่ยแต่ประโยคเดิมๆออกมา แค่คำว่าขอโทษมันลบล้างความผิดทั้งหมดไม่ได้หรอก ความตายเท่านั้นที่จะลบล้างได้
คริสกำมือแน่น แน่นเสียจนรู้สึกเจ็บ แต่มันก็เจ็บไม่เท่าความรู้สึกข้างใน เขารู้ว่าคนอย่างจงอินที่คบกันมาหลายปีไม่เคยคุกเข่าและก้มหัวให้ใคร กลับมาทำแบบนี้โดยไม่ลังเล ทุกคนรู้ว่าที่ทำลงไปไม่ใช่เพราะร้องขอชีวิต แต่ต้องการขอโทษจากใจจริงมากกว่า
"..."
จงอินเนื้อตัวสั่นเทิ้มเกิดจากการร้องไห้หนัก น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลเปราะลงมาเปื้อนกางเกงยีนส์ ถามว่าถ้าเพื่อนเขาให้ทำมากกว่านี้จะยอมไหม สามารถตอบได้อย่างไม่ลังเลเลยว่ายอม เพราะสิ่งที่เขาทำมันทำร้ายคนตรงหน้ามากกว่านี้หลายเท่า
ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง คริสลดปืนในมือลงและก้มมองอดีตเพื่อนที่ยอมคุกเข่าให้ตัวเองด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย มันเสียใจ มันเจ็บปวด มันแค้น...
ความรู้สึกของการที่โดนเพื่อนตัวเองและคนรักหักหลัง...ใช่ แบบนั้นล่ะ
เคยได้ยินหรือเปล่า ที่ว่าเคยรักมากก็ยิ่งแค้นมาก คริสรักคนทั้งสองมากแต่ก็ยากที่จะอภัยได้เช่นกัน ไม่สิ ไม่มีวันอภัยให้ต่างหาก! ความรู้สึกเขาที่เสียไปมันย้อนกลับมาไม่ได้ กี่เดือนที่เขาโง่เป็นควาย กี่วันที่เขารับรู้ความจริงแต่ต้องแสร้งทำเป็นไม่รู้เพราะกลัวจะเสียคนรักไป
ที่ผ่านมาทำไมเขาจะไม่รับรู้ล่ะ จงอินและคยองซูแอบทำอะไรกันเขาเห็นหมดทุกอย่าง เพียงแค่ลับหลัง...ระยะประชิด เขาต้องยอมเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องราวปล่อยให้แฟนสวมเขาทั้งๆที่อยากจะถามเหลือเกินว่าทำแบบนี้ทำไม ความเป็นเพื่อนที่มีมาหลายปีไม่ได้ช่วยย้ำเตือนสติให้คนเรายับยั้งตัวเองได้เลยใช่ไหม ความไว้ใจที่ให้ไป พังทลายลงกับตา คริสต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้และปล่อยให้เวลาผ่านมาหลายเดือน แต่ตอนนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป
ร่างสูงตรงปรี่เข้าไปกระชากคอเสื้ออดีตเพื่อนรักและปล่อยหมัดใส่อย่างแรง
ผลัวะ!
ใบหน้าหันไปตามแรง เพียงแค่หมัดเดียวก็ทำให้สติแตกกระเจิง จงอินเช็ดเลือดที่มุมปากและยืนนิ่งไม่ตอบโต้
"ทำไมมึงถึงทำกับกูแบบนี้ไอจงอิน!"
ผลัวะ!
"..."
"กูอุตสาห์...ไว้ใจ"
ผลัวะ!
"..."
"แต่ทำไมมึงถึง..."
ร่างสูงขบกรามแน่น รู้สึกแย่เกินกว่าที่จะพูดคำนั้นออกมา คยองซูรีบวิ่งเข้ามาประคองคนรักอย่างเบามือ
"พอได้แล้วคริส ไม่เห็นหรือไงว่าเขาไม่ไหวแล้ว" ใบหน้าจงอินฝกช้ำและบวมเป่ง รอยแผลประปรายตามใบหน้า
"นายห่วงมันนักเหรอคยองซู! รักมันมากใช่ไหม!"
น้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อเห็นคนที่ตัวเองรักประคองมัน คริสกำฝ่ามือและวัตถุในมือแน่น ภาพตรงหน้ามันยิ่งตอกย้ำว่าเขาอยู่ในสถานะอะไรและสองคนนั้นเป็นอะไรกัน
ขนาดต่อหน้า...ยังกล้าทำกันขนาดนี้
"ฮึก..." ร่างบางไม่ตอบโต้ รู้อยู่แก่ใจว่าคนที่ผิดคือตัวเขาเอง จะให้ทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อเรากลับไปแก้ไขอดีตไม่ได้อีกแล้ว ถ้าหากย้อนเวลาได้คยองซูจะไม่เจอคริส ไม่อยากให้คริสเจ็บขนาดนี้ อยากให้จงอินมาก่อน แต่ไม่ว่าจะทำยังไงเขาก็ผิดอยู่วันยังค่ำ
ทำให้เพื่อนสนิทแตกคอกัน...มันไม่สนุกเลยจริงๆ
ไม่เป็นคยองซูไม่รู้หรอกว่ามันกดดันขนาดไหน มันไม่ใช่เรื่องน่ายินดีอะไรเลยที่มีคนสองคนรักเราในเวลาเดียวกัน และสองคนนั้นดันเป็นเพื่อนรัก แถมคนที่เรารักดันมาทีหลัง
"ถ้ารักกันมาก..."
"...ก็ไปอยู่ด้วยกันเลยสิ!!"
"คริส อย่า!!!"
มือหนายกปืนขึ้นจ่อคนทั้งคู่ก่อนจะกดยิงโดยไม่ลังเล
ปัง!
-------------------
เป็นโรคชอบแต่งฟิคย้อนความ 555 เหมือนเอาไคลแมกซ์ของเรื่องมาเป็นอินโทรไรงี้ ฮ่าๆๆๆ
อย่าโกรธกันน้าถ้าค้าง แล้วก็ถ้าอ่านแล้วไม่ปลื้มกับเนื้อเรื่องอย่างแรงก็กดออกได้เลย
เรื่องนี้หยาบพอสมควร แล้วก็ใครที่คิดว่าเฮียร้ายนี่ ลองอ่านแชปแรกๆดูน้า อู๋ไม่ร้ายน้า
ความคิดเห็น