ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : พรหมลิขิตของเด็กหนุ่ม
แม้ว่าในโลกจะมีเรื่องมหัศจรรย์อยู่มาก ถึงแปลกประหลาดน่ามหัศจรรย์ซักเพียงใดก็ตาม ถ้าหากไม่มีมนุษย์อยู่ หากไม่มีมนุษย์มองเห็น หากไม่มีมนุษย์มาเกี่ยวคล่องแล้ มันก็คงเป็นได้แค่ปรากฏการธรรมดา ๆ เท่านั้น เพราะมนุษย์คือสิ่งน่าอัศจรรย์ที่สุดในโลกนี้แล้ว.................
เวลาบ่ายของวันธรรมดา สำหรับเด็กหนุ่มสาวใน วัยรุ่น นี้ก็เหมือวันธรรมดาทั่ว ๆ ไป ที่กำลังกลับจากโรงเรียน เพื่อไป เที่ยว กลับบ้าน หรือ ไปเรียนเสริม แต่สหรับ ‘โชว’ วันนี้คือวันที่อับโชค ที่สุดวันหนึ่งในขณะที่กำลังวิ่งหนี กลุ่มควันประหลาด ที่คนทั่วไปมองไม่เห็น ภายในกลุ่มควันนั้นมาใบหน้านับร้อยนับพันลอยอยู่ในนั้นแล้วยังมีมือกวักเรียกหาใครซักคนอยู่และยังอวัยวะที่ดุไม่สมประกอบปะปนอยู่ภายควันนั้น ที่กำลังไล่ตามเขาอย่างไม่ลดละ
“โอ๊ย อะไรกันนี้ ตามมาไม่เลิกจริงคนเราก็เหนื่อยเป็นนะเฟร้ย โถ่เว้ย โถ่ๆๆๆๆ ทำวันนี้มันมามากกว่าทำทีหวะเนี่ย”
และไม่ทันไรมือนั้นก็ได้คว้าเอาแขนของ โชว มาได้
“เฮ้ย”
สิ้นเสีงร้องตัวโชว ก้ถูกลากเข้าไปในควันนั้น ภายนอกสำหรับโชวที่ว่าดุน่ากลัวแล้ว ภายนั้นยิ่งน่าสยดสยอง กว่าหลายเท่านัก ภายในมีใบของคนเหมือนกับภายนอกแต่ต่างตรงที่ใบหน้าเหล่านั้น มีสีแดงของเลือดเปราะอยู่ทั่วทั้งหน้า
และภายในควันนั้นก็มีเสียงร้องโหยหวน
“ไปเล่นกับพวกเถอะนะไปเล่นกันเถอะ”
ใบหน้าเหล่านั้นยืดออกจากพนังแล้ว พันไปรอบตัวของโชว สำหรับโชวในตอนมี่แรงพอขยับไปไหน ได้เพราะขาหนักเหมือนโดนอะไรตรึงรั้งเอาไว้กับที่
“มาเล่นกับพวกเรากันเถอะ.....มาเล่นกับพวกเรากัน เมือวานก็กับก็เล่นเล่นซ้อนหากับวิ่งไล่จับกับพวกเราไปทีนึ่งแล้ว วันนี้เราจะเล่นอะไรกันดี”
“เมื่อวานนี้ฉันไม่ได้เล่นเว้ย หนีพวกแกจริง ๆ แล้วปล่อยฉันซักทีซี้”
โชว ตะโกนดังไปทั่วบริเวณแถบนั้น ทำให้เป็นเป้าสายตาของคน บริเวรอยู่บ่างที่เหลือบมามองแต่พวกเขาก็ไม่ได้สนอะไรเพราะคิดว่าไอ้นี้ท่าจะบ้าไปแล้วแน่ ๆ ในเมื่อขัยับไปไหนไม่ได้วันนี้เขาจึงยอมให้วิณญาณเหล่านั้น เล่นเป็นหุ่นเชิดที่จะให้ขยับไปไหนก็ต้องไป มือขาจะขยับไม่ได้แต่มือก็ยังพอขยับได้อยู่บ่างจะพยามปัดป้องใบหน้า จะกำลังจะพยามมาหาเขา จนกระทั้งจะแตะ โดนรั่วของบ้านหลังหนึ่งเข้า
ตุบ!!!
และทันทีแตะโดนรั่วบ้านหลังนั้นแล้ววิณญาณที่เกาะตัวของโชวก็ สลายหายไป และในที่สุดโชวก็สามารถขยับขาได้
“เฮ้อ...........นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว ปวดคอเหมือนกันแหะสงสัยจะโดนขี่หลังไปแล้วแน่ๆเลย”
“ฮือ...เมื่ออาทิตย์ก่อนไปทัศนะศึกษา เพื่อนมันก็ดันถ่ายรูปเราแล้วมีดันเด็กแต่งชุดไทยมา ขี่ขอเราอีก แล้วดันเป็นกับเราคนเดียว ซะอีก ซ่วยฉะมัดเลย”
“จะว่าไปวันนี้วันนี้ไอ้พวกนั้น ทำไมมาเยอะกว่าทุกทีเลยนะแล้วแต่ละตัวที่มารูปกันก็เล่นเอาสยองไปจนฉี่จะราดเลยหื่ม....แต่บ้านหลังนี้ ก็แปลกแฮะ เราเดินผ่านแถวๆนี้ก็บ่อยไม่ยักจะสังเกตเห็นหลังใหญ่แบบนี้น่าจะเป็นพวกบ้านคนทรงแน่น ๆ เพราะจับที่รั่วก็รู้ได้เลยว่า มีพลังไม่ธรรมดาปกคลุมอยู่”
โชวก็ลองเดินดูรอบบ้านหลังนั้น จากที่ดูแล้วเขาน่าจะอยู่ด้านหลังของบ้านเขสจึงวิ่งไปอีกฝั่งตรงอ้อมไปทางหน้าบ้านพอถึงบริเวณ หน้าบ้านก็มีป้าย ติดตรงซุ้มประตู
“Wish งั้นหรอ ตัวบ้านดูๆไปแล้วก็เหมือนจีนป่นไทยนะ แต่ดูเป็นฝรั่งก็เฉพาะป้ายหล่ะมั้งเนี่ยเหอะ ๆ”
และขณะจะเดินไปต่อนั้นขาของโชวก็หนักขึ้นมาทันที
“อะไรเนี่ย”
และขานั้นก็ค่อย เดินเขาไปในบ้านหลังนั้นเอง แล้วโชวก็เอามือจับรั่วแล้วพยามที่จะวิ่งแต่ก็ทำไม่ได้มันขัดขื่นแล้วพุงตรงไปที่ บ้านหลังนั้น และเมื่อโชวรู้ตัวตัวเขาก็มาอยู่ด้านหน้าประตูของบ้านหลังนั้น
“ยินตอนรับขอรับ”
เด็กชาย 2 คน เดินออกมาจากประตูบ้านหลังนั้น ดุจากลักษณะของพวกเขาแล้วดูเหมือนจะเป็นฝาแฝดกันเพราะหน้าเหมือนกันอย่างมาก แต่ลักษณะการแต่งตัวดูจะคนละแบบกันเลย คนนึ่งผมสีดำสนิท ใส่ชุดเสื้อผ้าสีดำสลับกับแดง คอห้อย จี้ที่รูปร่างเหมือนเลขเก้าสีขาว ส่วนอีกคนมีผมสีทอง ใส่ชุดมีขาวสลับกับฟ้าแล้วที่คอห้อยจี้ ที่คล้ายกันแต่เป็นสีดำ
“มีคนมาหานายท่านด้วยหละ”
“ใช่ ๆ มีคนมานายท่านงั้นก็พาเค้าไปหานายท่านกันเถอะ”
“ใช่แล้วพาไปหานายท่านกัน”
พูดจบเด็ก 2 ก็พลัก โชวเดินเข้าบ้านหลังนั้นไป
“นี้ ๆ เดี๋ยวซิพวกเธอคงเขาใจอะไรผิดหรือเปล่าฉันไม่ได้เป็นลูกค้าหรอกนะอยู่ขาฉันก็เดินเข้ามาเองฟังดูเหมือนโกหกนะแต่มันเป็นเรื่องจริงนะ นี้ฟังฉันพูดมั้งซี้”
ในขณะที่เดินมานั้นกลิ่นควันกำยานหอมก็ลอย โชยไปทั่วบริเวนนั้น กลิ่นนั้นทำให้โชวรู้สึกผ่อนคล้ายอย่างหน้ามหัศจรรย์ จากที่ปวดไหลและเหมือนจะมีอาการคลื่นไส้ก็หายไปทันที
“เออ...แล้วนี้พวกเธอจะพาฉันไปหาใครหรอ”
“ก็พามาหาฉันยังไงหล่ะ”
เสียงชายวัยกลางคน ตอบมา ฟังจากน้ำเสียงแล้วดูท่าทางน่าเกรงข้ามแต่ฟังแล้วดูท่าทางจะใจดี
เด็กทั้ง 2 คนนั้นเปิดประตูเลือนออก โชวได้เห็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ชายผู้นี้ดูจากภายนอกแล้วน่าจะอายุซัก 35 เห็นจะได้ ผมสีน้ำตาล ใบหน้าเรียวกลม เหมือนคนเอเชีย แต่นัยน์ตาเป็นสีเขียวมรกต เหมือนคนตะวันตก ทำให้เขาดูส่วนของใบหน้าดูเด่นพอ ๆ กับเสื้อผ้าที่เขาใส่ ชุดที่สวม เป็นชุดที่ดูแล้วคล้ายกับ ปรมจารย์ ที่เขาเห็นออกบ่อยไปในหนังจีนกำลังภายใน ที่เป็นชุดคลุมยาวจนถึงเท้า
“เป็นเพราะพรหมลิขิตไงหล่ะที่ให้นายต้องมาพบกันฉัน”
ชายแปลกหน้าพูดขึ้นทำลายความเงียบงันเมื่อครู่นี้ และเค้าก็สับตากับโชว ผู้เป็นเสมือน ลูกของค้า
“พรหมลิขิตหรอ ??!!”
“เออ....แต่จริง ๆ แล้วผมไม่ใช่ลูกค้าหรอกครับ”
“คือ พอดีผมวิ่ง ๆ มาอยู่ แล้วรู้สึกไม่ค่อยสบายก็เลยเอามือไปแตะที่รั่ว แล้วมันก็มีแปลกอย่างแปลก ๆ ผมก็กำลัง งงอยู่แล้วจู่ ๆ ขาผมก็ขยับมาเอง มันเดินลิว ๆ จนมาถึงประตูหน้าบ้านนี้เองหละครับ”
“ฟัง ๆ ดูแล้วมันอาจเป็นคำแก้ตัว ที่ฟังไม่ขึ้นนะครับ”
พอจบชายผู้นั้นก็เริ่มจุด ไฟเพื่อสูบ ไบต์ ที่เค้าถืออยู่ในมือแล้วก็พูดกับโชวขึ้นมา
“เพราะรั่วนั้น คือเขตแดนไงหล่ะมันจะเรียกคนที่ความปรารถนาให้เดินเข้ามาเองหล่ะ”
“อะ....เออ....ผมว่าผมคงไม่มีอะไรที่อยากได้หรอกครับผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า”
“ขอโทษ ที่รบกวนนะครับ”
พุดจบโชวก็หยิบกระเป๋านักเรียนแล้ว เตรียมจะเดินกลับ
“เดี๋ยว ซิ เอาของที่อยู่ตรงข้อมือ มาให้หน่อยซิ”
“เอ๋!?”
“เร็วซิ” ชายผู้นั้นยื่นมือรอรับ
โชวก็ขัดไม่ได้เขาก็ได้ถอดเอาสร้อยข้อมือนั้นส่งให้ไป
ชายแปลกหน้าอ่าน ข้อความที่สลักอยู่ที่สร้อยข้อมือนั้นแล้วเงยหน้า ถามโชว
“ชื่อจริงอะไรหล่ะ”
“หา!?ครับ”
“ชื่อจริงของเธอหน่ะ”
“กรกฏิ เกตุแก้ว”
“อืมเธอหน่ะ เกิดวันที่ 18 ของเดือนกรกฎาคม ใช่ไหมหล่ะ”
“เอ๋......รู้ได้ไงยังไม่ได้บอกเลยนี้น่า”
“แล้วเกิดวันที่เท่าไหร่หล่ะ”
“ 18 กรกฎา”
“นี้ก็แปลว่าเซน ของฉันยังแม่นตามเคยนะเนี่ย หุหุ”
“นี้คุณเดาเอารึไงเนี่ย”
“ก็......ประมาณนั้นหล่ะ”
“เออ.....แล้วนี้คุณ”
“อยากจะรู้ชื่อฉันงั้นหรอ”
“เปล่าไม่ใช้ซักหน่อย”
“เฟย์ เซี่ย หวัง”
“ยัดเยี่ยดบอกกันชัดๆ เลย”
“และแน่นอนเป็นชื่อปลอม” เฟย์ทำหน้าตาเจ้าเล่ห์พร้อมสูบไบต์ พ่นควันไบต์ไปทางโชว โชวเองก็ทำมือปัดควันที่มาทางเขาแล้วคิดในใจ ว่าชายคนนี้ทำอะไรไร้มารยาทเพราะตัวโชวเองก็ไม่ค่อยชอบกลิ่นควันพวกนี้เท่าไหร่
“อ๋า...จริงซิ ฉันยังไม่ได้แนะนำให้เธอรู้จักเด็ก 2คนนี้เลย มานี้ซิทั้ง 2คน”เฟย์กวักมือเรียกเด็กชายทั้ง 2คน ให้เดินไปหา เฟย์
“เด็กผมดำ คนนี้ชื่อ หยิน ส่วนคนผมทอง ชื่อ หยาง”
โชวมองดูเด็กทั้ง 2 คนนั้นพิจรณาว่าเฟย์เองก็พอมีเซนในเรื่องชื่ออยู่บ่าง เพราะเด็ก 2คนนี้ บุคลิกภายนอกต่างกัน เหมือนขาวกับดำ แต่ก็มีส่วนที่คล้ายกันก็คือ ใบหน้า น่าจะเป็นไปได้ว่านิสัยของเด็กทั้ง 2คนนี้น่าจะต่างกันด้วย
จากนั้นทั้งสอง ก็ไปที่กระถ่างกำยาน แล้วเอาธูปกำยาน แล้วจุดเพิ่มเข้าไปอีก อีกที ทำให้ห้องนั้นอบอวนไปด้วยควันของกำยาน เฟย์มองที่สร้อยข้อมือนั้น แล้วยิ้มไปทางโชวอีกรั้ง ซึ่งตัวโชวเองก็อยากจะได้สร้อยนั้นคืนจะ เต็มแก่อยู่แล้ว
“กรกฏิ เกตุแก้ว ๆ” เฟย์กล่าวชื่อของโชว์ 2ครั้งแล้วควันกำยานที่ลอบไม่เป็นทิศเป็นทางก็กลับลอยไปเป็นสายคล้ายกับแม่น้ำสายเล็ก และมันก็ได้ลอยมาทาง โชว โดยวนรอบๆตัวของโชว
“เกิดวันที่ 18 กรกฎา สถานที่เกิด กับที่อยู่ในปัจจุบันนี้เป็นคนละที่กัน ตอนนี้เธออยู่คนเดียว พ่อกับแม่ของเธอได้จากไปนานแล้ว แล้วตอนนี้ไม่ซิ ตั้งแต่เด็ก เธอมีปัญหาบ่างอย่าง เพราะเธอมองเห็นสิ่งลี้ลับได้ตั้งแต่เธอจำความได้แล้ว” ในตอนนี้ตัวของโชว ถูกควันพวกนั้น โอบล้อมตัวแล้วยกตัวของเขาลอยขึ้นสติของโชวเหมือนจะหลุดลอยออกจากร่างแต่ก็ได้ยินเสียง ของเฟย์ที่ดังก้องอย่างชัด และควันนั้นก็ค่อยปล่อยตัวโชว ลงพอเริ่มตั้งสติได้ โชวก็พูดขึ้น
“คุณรู้ยังไงครับก็เพราะเธอบอกชื่อจริงกับวันเกิดของเธอให้ฉันยังไงหล่ะ”
“แค่นั้นหรือครับ” โชวทำหน้างุนงง
“ใช่แล้วแค่นั้นก็เกินพอแล้วหล่ะสำหรับผู้หยังรู้ดินฟ้าหน่ะ”
“เพราะ การรู้ชื่อของคนนั้น ๆ ก็เท่ากับเราได้จับเอาปลายของวิณญาณเอาไว้ แล้วถ้ารู้ทั้งวันเกิดด้วยแล้วก็จะสามารถ รู้ไปถึงตัวตอนของ คน ๆ นั้นได้ นับตั้งอดีตไปจนถึงอนาคตได้”
ในช่วงที่โชวกำลัง ตะลึกอยู่กับคำพูดของเฟย์นั้นเอง เฟย์ก็ยื่นสร้อยนั้นให้กับ หยินแล้วหยินก็เดินหายไป
“เอ๋ย เดี๋ยว นั้นสร้อยฉานนนนนนนเอาคืนมานะ” พอจะเริ่มวิ่งตามโชวก็สะดุดล้มเหมือนมีอะไรมาขัดขาเอาไว้
“นี้มันอะไรกันเนี่ย” โชวพูดขึ้นอย่างโมโหที่สร้อยข้อมือเป็นของสำคัญสำหรับเขาโดน เฟย์เอาไปอย่างหน้าตาเฉย
“นั้นเป็นค่าตอยแทนยังไงหล่ะ ที่จ่ายนั้นก็คือครึ่งเดียวนะ”
“ค่าตอบแทนเรื่องออะไรหล่ะครับ ผมยังไม่ได้ขอให้คุณช่วยทำอะไรเลยนะครับ”
“มีซิเรื่องที่เธอจะขอหน่ะ เธออยากที่จะมองไม่เห้นพวกมันใช่ไหมหล่ะ ไม่เห็นไม่ถูกสิ่ง ไม่ไปเกี่ยวข้องด้วยใช่ไหมหล่ะ”
“ฉันช่วยได้นะ”เฟย์พูดด้วยท่าทางที่แม่นใจ แล้วยิ้มมาทางโชว หยินและหยางก็เดินเข้ามานั้งใกล้โชวพร้อมทั้งพูดว่า
“ถ้านายท่านรับปากว่าทำได้แล้วหล่ะก็...”
“ท่านทำให้ได้แน่นอนไม่เป็นห่วงไปหรอกครับ”
หยิน หยาง พูดพร้อม ๆ กันแล้วเอามือกุ้มมือของโชวเอาไว้เพื่อนบอกจากสัมผัสว่าเชื่อใจนายของพวกเขาเถอะ
“จริงงั้นหรอ”โชวถามทวนเฟย์อีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
เฟย์เองก็ยิ้มแล้วเดินมาทางโชว “ฉันช่วยเธอได้แน่ หล่ะ เพียงแต่.... สร้อยข้อมือนั้นมันเป็นเพียงแค่ครึ่งเดียวนะ แล้วอีกครั้ง” พูดจบเฟย์ก็ยื่นมือมาทางโชว
“หา........จะเอาของกันอีกหรือไงครับผมไม่มีอะไรแล้วนะ งั้นผมไม่เอาก็ได้ครับแล้วขอสร้อยผมคืนด้วย” โชวทำท่ายั่วใส่เฟย์
“ตกลงแล้วคืนคำไม่ได้นะเด็กน้อยงั้นเอางี้เธอก็มาทำงานที่ร้านนี้ซิ” เฟย์ยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยอีกครั้ง
“ทำงานที่นี้หรือครับ”โชวทวนคำ
“ใช่แล้วหล่ะ ที่ร้านนี้หล่ะทุกวันหลังเลิกเรียนแล้วก็วันหยุดของทุกวัน”
“เห๋......อะไรกันจะไม่มีวันหยุดให้กันเลยหรอครับ”
“ ก็มีนะแต่ฉันมไม่ใช่งานเธอหนักเท่าไหร่นักหรอก” รอยยิ้มของเฟย์ในแต่ละครั้งก็ช่วนให้โชวเอง สงสัยไม่น้อยแต่เมื่อเป้นอย่างนี้แล้วโชวเองก็คงต้องตอบ ตกลง ไปเท่านั้น เพราะดูไปแล้วที่ร้านนี้ก็อยู่ไม่ไกลจาก ห้องพักของเขาซักเท่าไหร่นักก็ไม่น่าจะลำบากอะไร
“อ๊า.......เรื่องที่อยู่เธอนะ ถ้ายังไงก็พักที่นี้เอาก็ได้นะ เพราะยังไงคืนนี้เธอก็กลับไปไม่ไหวหรอก
วันนี้เป็นอับโชคเธอนี้ เดี๋ยวพวกสิ่งลี้ลับจะออกมาหาเธอเอาได้ง่าย ๆ นะแต่ บ่าย ๆ อย่างนี้คงไม่ค่อยเท่าไหร่นักหรอก ว่าแล้วเธอก็ช่วย ไปจ่ายตลาดที นะนี้เป็นงานแรกของเธอช่วยเตรียมกับแกล้มอร่อย ๆ แล้วก็ไปหา ซื้อ เหล้า มีตุ่นเอาไว้ด้วยหล่ะส่วนเงิน นั้นอยู่ ที่โต๊ะในห้องครัวแล้วหล่ะ อ๊าจริงซิ เธอช่วยไปที่ห้องเก็บของไปเอาเค้าออกมาหน่อยซิ”
หลังจากที่เฟย์พูดจบแล้วโชว ก็เดินตามหยิน ไปที่ห้องเก็บของภายในนั้น เป็นห้องที่มืด ๆ และของมีของ กองอยู่เต็มไปหมด มีตั้งแต่ ตุ๊กตาตัวเล็ก ๆ ไปจนถึงรูปปั่นท่าทางหายากอยู่มากมายและยัง มี
ข้าวของกองสุ่มกันอยู่ พอเดินไปได้ซักพัก โชวก็ สะดุดเข้าให้ไหรูปร่างประหลาด เข้า
“โอ๊ยยยยยย เจ็บ ๆๆ ทำไม่รู้จักเก็บของให้เป็นระเบียบ บ่างนะ ดูซิเนี่ย แล้วนี้มันอะไรเนี่ย”
โชวหยิบไหนั้นขึ้นมาดู ที่ไหนั้นเขียนด้วยภาษา ญี่ปุ่น ตัวโชวเองก็พอะอ่านออกอยู่บ่าง
“ฟุจิน” ทันทีพูดขึ้นไหก็ปล่อยลมออกมามากมาย ราวกับพายุลูกเล็ก ๆ ลูกหนึ่ง ที่ข้าวของภายในห้องนั้นกลับไม่เป็นไรเลย มีเพียงตัวโชว ที่โดน ลมนั้นกระแทก ปลิวไปตามลมพายุนั้น และเมื่อลมสงบลงแล้ว ก็มีลุกบอลกลมลอยอยู่เหนือ ปากขวด
“นั้นอะไรหนะ” โชวพูดขึ้นอย่างสงสัยแต่ก็ไม่กล้าจับเพราะเดี๋ยวจะเกิดอะไรร้ายกับตัวเขาอีก
“ปู้วววววว หวัดดีจร้า” ลูกกลม ๆ นั้น พูดกับโชวที่กำลังงุนงงอยู่ในขณะนั้น
“เราชื่อ ฟุจิน เป็นภูตแห่งลมแล้วเจ้าหล่ะอะไร” ลูกบอลนั้นถามโชวอีกครั้งโชวเองก็ตอบไปว่า
“ผมชื่อ โชว ครับ” พูดจบลูกบอลนั้นก็เปล่งแสงสว่างไปทั้วทั้งห้องเก็บของ พอรู้สึกตัวอีกทีลูกบอลนั้น ก็มีรูปร่าง คล้ายกับกระต่าย มีหูยาว มีผลึกสีแดงติดอยู่ที่หน้สฝาก เขียนคำว่า ฟุจินเป็นภาษาญี่ปุ่น
“ดูท่าทาง เฟย์จะได้เบ้แล้วซินะเนี่ย หุหุ งั้นพอเค้าไปหาเฟย์หน่อยซิ นะ” ว่าแล้วโชวก็อุ้มฟุจินไปหาเฟย์ เฟย์ที่รออยู่แล้วพูดขึ้นว่า
“ตื่นแล้วหรอฟุจิน เป็นไงหลับสบายดีไหมหล่ะ”
“อืมก็สบายดีนะจนกระทั้งมีคนไปปลุกนั้นหล่ะ”
“หลับเข้าไปได้ไงเนี่ยในนั้นหน่ะ ได้ไม่ได้ก็ 10ปีแล้วหละ”
“นั้นจำศีลแล้วหล่ะ”
“ฟุจินฉันได้เบ๋แล้วนะ ยังไงวันนี้ไม่เมาเราเลิกกันนะ”
“โอ้ส แน่นอนอยู่แล้วหล่ะ ปู้วววว”
ทั้งเฟย์ แล้วฟุจินพูดกันได้ซักพัก ก่อนหัวเราะรั่วเหมือนเพื่อนซี้ที่ไม่ได้เจอกันมานานทั้งที่ ตัวของฟุจินเองก็นอนอยู่ไหนั้น ทั้งที่อยากจะเรียกก็ยอมทำได้อยู่แล้ว
“นี้ ๆ เค้าไป กับเจ้าหนูนี้นะเฟย์”
“ได้ซิตามสบายเลย โชวเอาฟุจินจังไปด้วยหล่ะ”
“คร๊าฟ~~ เฮ้อ~~~~ ให้ตายซิ”
โชวเอาฟุจิน ใส่กระเป๋าถือแล้วรีบเดินออกไปซื้อของเพื่อมาเตรียมทำอาหาร
ในขณะที่เดิน จะไปซื้อของอยู่นั้น ฟุจิน ก็โผล่น้าออกมาจากกระเป๋าถือ ทำให้เป็นที่สังเกต ของเด็กและหญิงสาวในช่วงวัยรุ่น เด็กหญิงคนนึ่งก็กล่าวขึ้นว่า
“แม่คะหนูอยากได้กระต่ายแบบที่พี่ชายคนนั้น เค้าใส่ในกระเป๋าอ่าคะ”
แม่ของเด็กคนนั้นก็หันมามอง โชว แล้วก็ยิ้มให้ ทำให้โชวเองก็รู้เรื่อง อายที่ถูกนมองดูเป็นตัวประหลาดเพราะเอาตัวประหลาดแบบนี้มาด้วย จึงทำให้โชวรีบ จัดการซื้อของ อย่างด่วน และเดินเร็วขึ้นมาอีก
ในขนะที่ซื้อของอยู่นั้นเอง สิ่งลี้ลิบก็ตามตัว โชวมาอีกครั้ง ครั้งตัวมันเล็กกว่า ตัวที่ไล่ตามเขามาตอนจะกลับโรงเรียนอยู่ก็จริงแต่มันกลับแฝงไปจิต อาฆาต ที่รุนแรงเป้นอย่างมาก ลักษณะของมันนั้น เป็นเหมือนกับกลุ่มควันที่ เขาเจอเมือกี้ แต่ไม่มีหน้าเหมือนกับที่เขาเจอ มันเพียงตาเพียงดวงเดียวที่ใหญ่มาก และจ้องมองโชวอย่างไม่ละสายตา โชวเองก็รู้สึก ได้เลยว่ามันจ้องโชวอย่างไม่ละสายตา จึงเปิดกระเป๋า มองที่ฟุจิน ซึ่งตอนนี้กำลังนอนกอดกายอยู่กับเนื้อ หมูที่เค้าพึ่งซื้อมา อย่างสบายใจ
“นี้ไม่ใช่เวลานอนนะ รีบตื่นมาจัดกับมันซิ” พูดจบฟุจินก็นอนโดยไม่สนใจอะไร ปล่อยให้สิ่งลี้ลับนั้น เกาะที่ไหล ของโชวไป โชวก็ป่นอยู่ในใจว่า จะให้เอาตัวประหลาดนี้มาทำไม ในเมื่อมันเองก็ไม่ยอมช่วยอะไรเขาเลย แล้วที่บอกว่าจะทำให้สมปรารถนา นั้นโกหกเขาหรือไร เมื่อเดินไปได้ซักพักเขาก็พบกลุ่มเด็กผู้หญิง ที่กำลังพูดคุยกันอยู่
“นี้เธอมองเห็นพวกมันจริงงั้นหรอ” เด็กสาวที่ห้อมล้อมผเพื่อนของเธอคนนั้นถามขึ้น
“อืมตั้งแต่ฉันจำความได้นั้นหล่ะ พวกเขามักจะมาปรากฏให้ฉันั้นเห็นอยู่บ่อยๆ” เด็กที่ถูกถามนั้นแสดงสีหน้าเศร้าสร้อย เธอพูดว่ามองเห็นพวกมัน ซึ่งตัวโชวเองก้ได้ยินเช่นนั้นจึงได้เดิน ตามเธอไปติด ๆ เพราะอยากรู้ว่าเธอจะมองเธอพวกสิ่งลี้ลับเหมือเธอจริงๆ หรอ
“แล้วตอนนี้พวกนั้นอยู่ที่นี้หรือป่าว” เด็กสาวอีกคนถามเพื่อนเธออีกแล้ว เธอก็พยักหน้า บอกว่า
“ใช่แล้วอยู่ใกล้พวกเรานี้หล่ะ” พูดจบเหล่าเด็กสาวก็พงะ ขึ้นมาโดยทันที โชวเองก็ตกใจไม่ใช้น้องเพราะว่า แล้วก็คิดว่าเธอเป็นพวกที่มองเห็นได้เหมือนกับเขา จึงตามไปเรื่อย
“แล้วพวกนั้นตามเธอมาทำไมหรอรู้” เพื่อนของเธอถามขึ้นอีกครั้ง
“ไม่รู้เหมือนกันซิ เพราะอยากหาที่พึ่งหล่ะมั้ง” เด็กคนนั้นพูดต่อไป และเริ่มบรรยาลักษณะสิ่งที่ตามเธอมา แต่กลับตรงกับที่จามโชวมาเลย และโชวเองก็มองไม่เห็นสิ่งที่เธอบรรยายมาอีกด้วย
โชวเองก็ไม่รู้พูดอย่างไรนอกจาก จะรู้ว่าเธอนั้น ได้ โกหกเพื่อให้เธอได้กลายเป็นจุดสนใจของเพือน ๆ โชวเองก็ เดิน เร่งฝีเท้าขึ้น แต่แล้วจู้ ๆ ลมจากที่ไหนก็ไม่รู้พัดมา ทำให้ตัว โชว นั้นเดินชนกับเด็กผู้หญิงคนนั้นเขา แล้วจู้ๆ สิ่งเกาะไหล ปล่อยเปลี่ยนไปหาเด็กผู้หญิงคนนั้น โดยมันได้กลืนกินตัวของเด็กคนนั้น และติดเป็นส่วนหนึ่งกับร่างกายของเธอ โชวเองก็เริ่มสงสัยว่าทำไมจู่ ๆ ถึงกิดลมขึ้นมาหล่ะ จึงได้เปิดกระเป๋าดุแล้ว ก็เห็นผลึกที่หน้าผาก ของฟุจิน เปลี่ยนสีจาก แดงกลายเป็น สีฟ้า แล้วเปลี่ยนกลับเป็นสีแดงตามเดิม รวมไปทั้งกระแสลมที่ออกมาจากตัวของฟุจินอีกด้วยทำให้โชว รู้โดยทันทีว่าน่าจะเป้นฝีมือใคร จึงรีบกลับบ้านที่ร้านโดยทันที เมื่อกลับมาถึงร้าน โชวก้เห็น เฟย์กำลังนุ้ง เล่นปริศนาทำไขว้อย่างสบายใจ โชวก็เดินตรงไปถาม เฟย์ทันที
“คุณใช่ไหมครับทำให้พวกเปลี่ยนจากไปเกาะที่เธอ” โชวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่โมโห
“ฉันไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย ฉันก็นั้งรอเธออยู่ที่บ้านฉันเท่านั้นเองหล่ะ” เฟย์ตอบกลับมา
“คุณไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องหรอกครับ ผมเห็นเจ้านี้ มันรียกลมมานี้” พูดโชวก็เอาตัวฟุจินออกมาจากเป๋า แล้วยืนให้เฟย์
“อย่างนี้เอง มันไม่ใช่ ใครทั้งนั้นหรอกที่ทำให้เด็กคนนั้นสิ่งนั้นไปหรอก แต่เป็นเพราะตัวของเด็กคนนั้นเองต่างหากที่ ปรารถนาอยากจะได้มัยไว้ในครอบครอง แล้วสิ่งนั้นก็ทำให้เธอสมปรารถนา”
“สมปรารถนางั้นหรอครับ แม้นั้นจะทำให้เธอพบกับเรื่องร้าย ๆ หน่ะหรอครับ”โชวถามเฟย์อีกครั้ง
“มนุษย์เรา ปรารถนาได้ทุกสิ่งนั้นหล่ะโชว แม้ว่าสิ่งนั้นจะทำให้เธอพบกับเรื่องที่เลวก็ตามทีเถอะเพราะก็เป็นสิ่งที่เธอเลือกแล้วยังไงหล่ะ” เฟย์ขึ้นคำลงในกระดาษอีกครั้งแล้วมองมาที่โชว
“อะไรกัน” โชวเองก็ถอดสีหน้าไม่ติด “งั้นผมขอตัวกลับก่อนเลยนะ” โชวว่างกระเป๋านั้นลงแล้วเดินไปจากเฟย์
“กรกฏิ เกตุแก้ว สายสัมพันธ์ที่เธอก่อเอาไว้กับฉันแล้วไม่มีทางขาดไปได้ง่ายๆหรอกนะ ยังซะก็ขอให้เธอระวังตัวด้วยหล่ะ” เมื่อเฟย์พูดจบ โชวก็เดินออกจากร้านแล้วกลับบ้านไปในที่สุด
“นายท่านปล่อยเขาไปแบบนี้จะดีหรอ” หยินถามเฟย์เด้วยความสงสัย
“ไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกอย่างไรซักพรุ่งนี้เราก้จะเจอเขาอีกนั้นหล่ะ”
วันรุ่งขึ้น โชวก็มาหยุดอยู่ที่ร้านของเฟย์อีกครั้ง ตัวของเขาในตอนนี้เองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นักว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อกลับเข้าไปอีกแต่ เขาเองก็ต้องกลับเข้าไปเพื่อนอยากจะหาคำตอบ ของเรื่องนี้ให้ได้.............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น