เฟสบุ๊คสื่อรัก

ลำดับตอนที่ #5 : กฎข้อห้ามเรี่องความรัก(แต่ฉันจะแหก)

เช้านี้กว่าจะฉันจะลุกจากที่นอน แทบลุกไม่ขึ้นแหนะ..แถมต้องไปเข้าค่ายอีก ดีนะ เมื่อคืนเก็บของเสร็จ พออาจารย์มาถึงเลยไม่ต้องห่วงอะรัยมากมาย...

                “อาจารย์คะ หนูขอหลับในรถนะคะ” แล้วฉันก็หลับไป.. จนลืมไปบอกมอนิ่งอ๊อฟ ฉันหวังว่าอ๊อฟคงจะเข้าใจฉัน... ฉันหลับไปประมาณ 1 ชั่วโมง อาจารย์พสแวะทานอาหาร แล้วฉันก็โทไปหาอ๊อฟ

                “ฮาโหลที่รัก เค้าขอโทษนะที่เค้าโทหาแกช้า”

                “บ้าแล้วแก แกโทหาฉันตามปกตินะ แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนอ่ะ”

                “ตอนนี้แวะกินข้าวเช้าอยู่ กำลังเดินทางไปค่ายต่ออ่ะแก”

                “แกกินรัยยัง”

                “แกโอเคเปล่า เสียงแกเหมือนไม่โอเคเลย”

                “ฉันโอเคแก ฉันไหว...”

                “ถ้าไม่ไหวอย่าฝืนนะ..ฉันเป็นห่วง แกวางสายเลย ไปนอนต่อไป เดี๋ยวแกป่วย แกเป็นรัยไป เค้าคิดมากนะ แกจะทำให้เค้ากังวลมากเลยรู้เปล่า ฉันแกนะ”

 “ค่ะ ที่รัก งั้นเค้านอนต่อนะ บายจ้า ถึงค่ายแล้วถ้ามีเวลาจะโทหานะ”

                                “จ้า”

แล้วฉันก็วางสายจากอ๊อฟไป...ฉันนอนต่ออีก 1 ชั่วโมง อาจารย์แวะปั๊มเติมให้มัน ให้ฉันตรวจดูสภาพและแต่งตัวให้ดี เพราะมันจะถึงค่ายที่ฉันต้องเข้าแล้ว...

                เมื่อมาถึงค่ายฉันต้องพบกับกฎบ้าๆ อีก 10 ข้อ เอิ่ม..เพลียมากเลยค่ะ ฉันถ่ายรูปกฎบ้าๆส่งให้อ๊อฟดู พร้อมกับโทหา

                “อ๊อฟ แกเห็นที่เค้าส่งไปหรือเปล่า”

                “เห็นแล้วจ้า 55555”

                “แกขำอะรัยอ่ะ กฎบ้าหว่ะแก”

                “มากอ่ะ”  ทันใดนั้นพี่ก็เรียกรวมตัว

          “อ๊อฟแค่นี้นะ เค้าเรียกรวมตัวแล้ว เค้ารักแกนะ บายจ้า”

                “เค้าก็รักแกนะ จู๊ฟ สู้ๆนะ”

แล้วฉันก็วางสายไป...

          “น้องๆคงเห็นกฎ 10 ข้อ ที่พวกพี่ๆล่างขึ้นแล้วใช่ไหมคะ มีกฎข้อ 1 ที่สำคัญก็คือว่า.. ถ้าน้องมีแฟนแล้ว อยู่ค่ายนี้น้องต้องทำตัวเองให้โสด ไหนใครมีแฟนแล้ว ยกมือให้พี่ดูที” แล้วฉันก็ยกมือ พร้อมกับโดนเรียก “น้องคะ ชื่ออะไรคะ” เสียงพี่สตาป ถามชื่อ “ หนูแดงค่ะ” น้องมีแฟนแล้วหรอคะ “ใช่ค่ะ หนุมีแล้วค่ะ” พี่ๆต่างทำสีหน้าเหมือนสูญเสียอะรัยบางอย่าง “ว๊า..อย่างนี้ผู้ชายในค่าย รวมถึงพี่ก็อกหักด้วยหน่ะสิ เอาเป็นว่าขอบคุณหนูแดงมากนะครับ” พี่แกเรียกฉันออกมาแค่เนี้ย... แล้วซักพักพี่แกก็ขอยึดโทสับของพวกเรา ฉันจึงรีบส่งข้อความเสียงที่บันทึกแล้วส่งให้อ๊อฟไป พร้อมกับส่งข้อความไปหา

“อ๊อฟ แกได้ข้อความเสียงนั่นแล้วใช่ไหม ทำไมพี่ๆเค้าบ้ากันขนาดนี้หละ ฉันคิดถึงแกนะอ๊อฟ ฉันรักแก ดูแลสุขภาพตัวเองด้วย พรุ่งนี้ตอนเย็น ฉันสัญญาจะโทหาแก ฉันรักแกนะ” นี่คือข้อความที่ฉันส่งหาอ๊อฟ แล้วฉันก็ทำกิจกรรมอย่างสนุกสนาน ในใจก็ยังคงคิดถึงแต่อ๊อฟ คิดถึงเฟสบุ๊ค ฉันอยากคุยกับแกนะอ๊อฟ แต่ฉันเป็นตัวแทนของโรงเรียน ฉันต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด...  ด้วยความบ้าๆของฉัน ทำให้เพื่อนๆโหวตให้ฉันเป็นดาวค่าย ฉันสวยตรงไหนเนี้ย... ฉันมีเพื่อนใหม่มากมาย คุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ สารพัด 555 จนไม่ได้คิดเรื่องอ๊อฟไปเลย..แล้วก็เผลอหลับไป...

                เช้านี้ตื่นมา ฉันต้องออกกำลังกาย...แล้วก็รับไปแต่งตัว เป็นเสื้อค่าย.. ก็จะทำพิธีอำลา ค่ายนี้จัดขึ้นเกี่ยวกับการอนุรักษ์ ทรัยพยากรธรรมชาติค่ะ..ฉันคิดว่า สาเหตุที่ฉันได้เป็นดาวค่ายก็เพราะความลุยของฉันมั้งคะ.. แล้วก็ทำพิธีมอบประกาศนียบัตร รับของคืน หนึ่งในนั้นคือ โทรสับนั่นเอง ฉันคิดถึงมันมากเลย ฉันตรวจเช็คอุปกรณ์โทสับว่าใช่ของฉัน ทุกประการ ไม่มีรัยบกพร่องเลยแม้แต่น้อย... แล้วก็แลกเฟส แลกไลน์กับเพื่อนๆ หลังจากนั้นก็เดินทางกลับบ้าน...

                คนอื่นได้เดินทางกลับบ้าน แต่หารู้ไหมว่าฉันต้องเดินทางไปจังหวัดลพบุรีอีก..ฉันรีบโทหาอ๊อฟทันทีหลังจากออกจากค่าย เราคุยกันนานพอสมควรค่ะ..ด้วยความที่เราคิดถึงกันมากมายค่ะ...

“อ๊อฟเค้ากำลังกลับบ้านอ่ะ แกทำรัยอยู่”

“คิดถึงแกงัย แกพักผ่อนไหม เสียงแกดูท่าไม่ดีเลย เหนื่อยมากไหม”

“ก็เหนื่อยจ้า แต่เค้าคิดถึงแกอ่ะ”

“แต่เค้าเป็นห่วงแกอ่ะ อย่าดื้อได้ไหม”

“โอเคจ้า งั้นเค้านอนพักผ่อนก่อนนะ”

                หลังจากนั้นฉันก็วางสายไป...นอนหลับต่อ..พอไปถึงที่พัก ฉันกับอาจารย์ก็เอาเสื้อผ้าไปส่งร้านซักรีด อาจารย์บอกว่า ผอ. ให้เบี้ยเลี้ยง ไว้เป็นค่าใช่จ่ายตลอด 1 อาทิตย์ ส่วนค่าที่พักครูออกเอง

          อาจารย์ก็ชวนฉันไปซื้อของเที่ยวห้าง อาจารย์ใจดีจังให้ pocket money ฉัน พร้อมกับเลี้ยงอาหารด้วย ฉันกับอาจารย์เดินซื้อของใช้ส่วนตัว.. เราแยกกันเดิน แล้วก็นัดกันเจอร้าน mk สำหรับมื้อเย็นในวันนี้ ฉันก็ไปเติมตังค์โทสับด้วย ไว้โทหาอ๊อฟสุดที่รักของฉัน.... ได้ของมาพอสมควรเลย ฉันหมดไปพันกว่าบาท... อาจารย์พามาเลี้ยงอาหารต่อ อาจารย์บอกว่า ฉันได้ทุนอนุรักษ์ เค้าจะส่งไปให้ที่โรงเรียน...  เพราะฉันประกวดเรียงความด้วยเลยได้..ฉันนั่งกิน mk อย่างมีความสุข แล้วก็กลับไปยังที่พัก... เสื้อผ้าของฉันกับอาจารย์ที่ใส่วันนี้ก็ส่งร้านซักรีดแต่เช้าเลย กล่าวคือ ฉันแต่งชุดนักเรียนตั้งแต่ ตี 5 แต่ฉันก็นั่งคุยโทสับหาอ๊อฟ ส่วนอาจารย์ก็นั่งคุยกับสุดที่รักของท่านเช่นกัน อ๊อฟโพสต์อะไรหวานๆอีกมากมายในเฟสฉัน 555 จนไม่มีที่ว่างให้ใครโพสต์ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่มีที่ว่างให้ใครในหัวใจ เพราะหัวใจของฉันเต็มไปด้วยอ๊อฟ... ฉันโทไปหาอ๊อฟอย่างเช่นเคย อ๊อฟบอกกำลังแต่งตัวมาเข้าค่ายเลย.. ฉันคิดว่าถ้าอ๊อฟเจอฉัน อ๊อฟจะเป็นยังไง อ๊อฟจะโกดฉันหรือเปล่านะ คิดมากไปนะฉัน..แต่ช่างเถอะ อะรัยจะเกิดก็ต้องเกิดอยู่ดี...

                ฉันกับอาจารย์มาถึงโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดลพบุรี.. ฉันรีบเดินไปหาอ๊อฟ  อ๊อฟทำหน้าตกใจมาก แล้วเรา 2 คนก็เข้ามากอดกัน อ๊อฟแนะนำฉันให้รู้จักกับเพื่อนของเค้า...

                ฉันกับอ๊อฟเมื่อรายงานตัวเสร็จก็มาคุยกัน

                “ทำไมแกไม่บอก ฉันว่าแกก็มานี่ด้วย แกพักบ้างเถอะ หนูแดง”

                “แล้วมันหลีกเลี่ยงได้ซักที่ไหนหละ เค้าก็ไม่สามารถล่วงรู้ถึงอนาคตได้นะอ๊อฟ”

                “แต่แกก็รู้ว่าเค้าเป็นห่วงแกมากแค่ไหน”

                “ไปเถอะอ๊อฟ พี่ๆเค้าเรียกแล้ว”

แล้วฉันกับอ๊อฟก็เดินจูงมือไปยังที่ทำกิจกรรม แต่ซักพักนึงเรา 2 ก็แยกกันไปนั่งตามจังหวัด..พี่ๆให้พวกเราช่วยกันร่างกฎ ทั้ง สิ้น 10 ข้อ ให้พวกเรา ช่วยกันเสนอ รวมถึงพี่ๆช่วยกันคิดด้วย..

                พี่คนแรกชื่อพี่เต๋า เสนอว่า... “ห้ามมีแฟนกันในค่าย โดยพี่แกให้เหตุผลว่า ข้อนี้สบายมากๆ เพราะทุกคนต่างมากจากคนละโรงเรียน โอกาสที่จะรักกันน้อยมาก...” 

                ฉันกับอ๊อฟมองหน้ากัน ว่าจะเอายังไง อ๊อฟบอกว่าดูสถานการณ์ก่อน...อ๊อฟพูดพลางกระซิบจนพี่ๆหันมาเอ็ด..เมื่อเห็นการกระทำของฉันกับอ๊อฟ พี่ๆเลย ร่างต่อว่า ถ้าข้อนี้ใครฝ่าฝืนจะถูกทำโทษด้วย... ด้วยอะรัยพี่เค้าก็ไม่ยอมบอกซะด้วย... ทำให้ตลอดเวลาที่อยู่ที่ค่ายวันแรกทำให้ฉันอึดอัดมากมายเลย พอถึงเวลาแบ่งกลุ่ม ฉันได้อยู่กลุ่มเดียวกันกับอ๊อฟ กลุ่มของฉันมีผู้ชาย 5 คนผู้หญิง 7 คน ฉันกับอ๊อฟต้องทำตัวเหมือนเพื่อนกัน ทั้งๆที่อึดอัดใจมาก... พวกเราเข้าฐานกันอย่างสนุกสนาน มีกิจกรรมให้ทำเป็นคู่ ยัยโบว์ก็แย่งอ๊อฟไปคู่ก่อน... ฉันคุยกับอ๊อฟว่า... “เค้าไว้ใจแกนะอ๊อฟ” อ๊อฟก็พูดแบบนี้เช่นกันกับฉัน การวางตัวของเรา 2 คน นั้นต้องห่างเหินกัน... คืนแรกเป็นพิธีบายศรีสู่ขวัญ...ฉันกับอ๊อฟนั่งใกล้กันตลอด.. มีสลับบ้างในบางที อ๊อฟก็ไปคุยกับเพื่อนของเค้า ส่วนฉันก็นั่งคุยกับเพื่อนต่างโรงเรียน ดูท่าอ๊อฟเองก็ฮอตซะมากๆด้วย มีสาวๆรุมหน้าล้อมหลัง..แต่ฉันเชื่อใจอ๊อฟ วันต่อมาพี่ๆพวกเราไปวิ่งออกกำลังกาย ฉันวิ่งแข่งกับอ๊อฟ แล้วก็แกล้งกัน ซะพักก็มีโบว์ วิ่งข้างๆอ๊อฟ ฉันก็ไม่สนใจอะรัย แต่สายตามันไม่ใช่ ซึ่งอ๊อฟเอง ก็รู้ว่าฉันรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ฉันมีเหตุผลมากพอ... ฉันวิ่งอยู่ข้างๆอ๊อฟ จนแพรมาชวนฉันวิ่งนำหน้าไป...แพรบอกว่า “ไปเถอะ อย่าเป็นก้าง ขวางคอ อ๊อฟกับโบว์เลย โบว์มันชอบ

อ๊อฟมาก”  ฉันหน่ะแทบปรี๊ด พวกนั้นจะรู้ไหมว่า ฉันเป็นแฟนอ๊อฟ... เมื่อวิ่งไปซักพัก ฉันก็หมดแรง ข้อเท้าแพง แถม อาเจียนอีกต่างหาก เพื่อนๆผู้ชาย จึงถามฉันว่า “หนูแดง เป็นอะรัยไหวไหม” ฉันตอบออกไปว่า “ไหวจ้า” แล้วก็วิ่งต่อไป เมื่อพี่เลี้ยรับรู้ จึงถามว่าไหวไหม ฉันบอกกับพี่ๆไปว่าไหว จนวิ่งถึงที่พัก ฉันไปอาบน้ำแล้วรู้สึกอาการแย่จริงๆ พี่ๆเอายามาให้ฉันทาน แล้วให้ฉันนอนพัก... พอถึงช่วงเรียกนั่งเป็นกลุ่ม มีเพื่อนมาเล่าให้ฉันฟังว่า อ๊อฟถามหาฉัน...  “อ๊อฟแลเครียดมากเลย เมื่อไม่เห็นฉัน...  ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอ๊อฟถึงเครียดขนาดนี้ที่ไม่เจอเธอหน่ะหนูแดง” แพรเล่าให้ฉันฟัง   ฉันก็ไม่สนใจอะรัย นอนพักต่อไป เมื่อรู้สึกว่าตัวเองไหวเลยลงไปทำกิจกรรมต่อ..ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เจ้าของบ้านมาเล่นดนตรีให้ฟัง..คนที่นั่งเล่นกีต้าร์ก็คืออ๊อฟนั่นเอง...

                “สวัสดีครับ ผมชื่ออ๊อฟนะครับอยู่กลุ่ม 3 วันนี้ผมจะมาร้องเพลง ให้ผู้หญิงคนหนึ่งฟังนะครับ”

โบว์ดี๊ด๊ามากมายเลย..คิดว่าอ๊อฟร้องเพลงให้เธอฟัง...

พี่สงสัยว่าอ๊อฟร้องเพลงให้ใครฟัง...

                “ก่อนอื่นผมต้องขอพี่ๆแหกกฎก่อนเลย...ผมร้องเพลงนี้ให้กับหนูแดง กลุ่ม 3 ครับ เธอเป็นแฟนของผม ผมกับเธอคบกันมา 5 เดือนแล้วครับ แล้ววันนี้ก็คบรอบ 5 เดือนของเรา ที่ผมอยากบอกเพราะ ผมอึดอัดมากที่ผมกับเธอ ทำตัวเหมือนไม่ใช่แฟนกัน มีทั้งผู้หญิงพี่ชาย เข้ามาใกล้ชิด ทั้งผมและเธอ ผมหึงเธอ และเธอก็เช่นกัน ผมมองหาเธอว่าทำไมผมไม่เจอเธอเลย จนกระทั่งเพื่อนในกลุ่มบอกผมว่า เธอป่วย ระหว่างที่วิ่ง เธอข้อเท้าแพง และอาเจียน แต่กันฝืนจนวิ่งต่อมาถึงที่นี่ ผมเป็นห่วงเธอมาก เพราะกฎนี้ทำให้เผม เป็นห่วงและเครียดมาก หนูแดง   อ๊อฟรักหนูแดงนะ”

                พออ๊อฟพูดประโยคนี้จบ อ๊อฟก็ถือดอกกุหลาบช่อนึงมายื่นให้ฉัน พร้อมกับพูดกับฉันว่า

“อ๊อฟเป็นห่วงหนูแดงมากนะ”  น้ำตาของฉันก็ค่อยๆไหลออกมา.. พี่ๆบอกว่า ในเมื่อกฎเรามีก็ต้องเป็นไปตามกฎ แต่เค้า 2 คนเป็นแฟนกันมาก่อนแล้ว พี่ๆจะยกโทษให้ แล้วพี่ๆก็แซวฉันกับอ๊อฟ ส่วน โบว์และแพร ก็มาขอโทษฉัน ฉันก็ให้อภัยเค้า เพราะเค้าไม่รู้ว่าฉันกับอ๊อฟเป็นแฟนกัน...

                เวลาแห่งความสุข นั้นผ่านไปเร็วเสียจริง... และแล้วก็เป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันกับอ๊อฟได้อยู่ด้วยกัน มันมีความสุขมาก... เรา 2 คนแยกย้ายกันกลับบ้าน...