เฟสบุ๊คสื่อรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ฉันคิดมากไปหรือเปล่า??

วันนี้ก็เป็นอีก 1 วัน ที่ฉันได้ทักอ๊อฟตามปกติ แฮะๆ แต่ก็แอบส่องเฟสอ๊อฟเหมือนกันนะ ว่าเมื่อไหร่จะออนซักที... แต่แล้วตอน 10 โมง อ๊อฟก็ออน ดีใจจัง... ฉันก็ทักอ๊อฟไป  (แหะๆทักอีกแล้ว) จำได้ว่า ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมาในเฟสบุ๊ค อ๊อฟทักฉันแค่ครั้งเดียวเอง... พออ๊อฟออน ฉันก็เข้าไปดูการแจ้งเตือน ว่าอ๊อฟแอดสถานะมาเปล่า ฉันคิดมากไปเองใช่ไหม..นึกแล้วก็โมโหอีตาอ๊อฟเสียจริง มาให้ความหวังกันชัดๆ หรือว่าเราคิดไปเอง นี่แหละฉัน ชอบคิดไปเองเรื่อยเปื่อย.. แล้วแนก็คุยกับอ๊อฟ แต่อีตาอ๊อฟ ชอบตอบช้า มัวแต่ห่วงคุยกัยคนอื่น ไม่ยอมคุยกับฉัน งอนแปปนะ แต่เรามีสิทธิ์อะรัย แนนั่งคิดอยู่ในใจ... แล้วอ๊อฟก็ตอบ...มาว่า สนใจเอารูปลงเพจไหม เราตอบออกไปว่าไม่อ่ะ เอารูปลงใครจะมากดไลค์ เหอะๆๆรู้สึกเซ็งที่ตัวเองเกิดมาไม่สวย... เราก็แอบไปส่องเฟสบุ๊คอ๊อฟอีกตามเคย... ก็หเห็นสถานะต่างๆ แล้วก็ตามไปดูรูปภาพต่างๆ จนไปเจอรูปอ๊อฟกับแฟนเราก็สงสัยว่า..ไหนอ๊อฟบอกว่าโสดไง เราจึงไปถามอ๊อฟอ่ะ  อ๊อฟบอกว่า “เรากับเปิ้ลคบกันได้เดือนกว่าๆเอง แล้วก็เลิกกัน เวลาไม่ค่อยมี”  (เปื้ลคือแฟนของอ๊อฟเปิ้ล เรียนอยู่ ม.5 โรงเรียนเดียวกัน)  แล้วเราก็เปลี่ยนเรื่องคุยกัน...เราถามอ๊อฟว่า คืนนี้ให้เราโทหาไหม...อ๊อฟบอกได้ก็ดี...  เราก็ได้ไปส่องเฟสบุ๊คอ๊อฟ บางอันที่เราทักแชทไป อ๊อฟก็ไม่ยอมตอบ อ๊อฟขึ้นสเตตัสว่ากำลังหลงรักใครบางคน.. แล้วเราก็เข้าไปที่เฟสบุ๊คเปิ้ล ก็เห็นอ๊อฟแสดงความคิดเห็นต่างๆ เราว่าอ๊อฟนั้นยังรักเปิ้ลอยู่แน่เลย.. แอบเศร้าทันทีเลยฉัน... ฉันลองเล่าให้เพื่อนฟัง ที่เรียนคนละโรงเรียน เธอคนนี้นิสัยดีมากเลย คอยรับฟังปัญหาฉันทุกอย่างอ่ะ เกรฟถามฉันว่า ทำไมเมื่อคืนแกนอนดึกจัง ฉันบอกว่า อ่านนิยาย ให้เพื่อนฟังอยู่ เกรฟพิมพ์คำว่าเพื่อนลากยาว... ฉันเลยพิมพ์ตอบกลับไปว่า เหมือนกับไม่เชื่อกันเลย เกรฟบอกใช่ เชื่อดีไม่เชื่อดี  แนตอบกลับไป งั้น 10 โมงเดี๋ยวโทหา อาบน้ำแปป เกรฟบอกโอเค..  แต่เวลาที่แนโทหาเกรฟก็ 10.20 นู้น 555 สายไปตั้ง 20 นาที ฉันก็เล่าเรื่องที่คุยกับอ๊อฟให้เกรฟฟัง.... เกรฟบอกว่า “ระยะทางไม่ได้เป็นอุปสรรคของความรัก”  แต่เราบอกเกรฟไปว่า เรากับอ๊อฟไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ก็อ๊อฟหาว่าเราความคิดยังเป็นเด็กอยู่เลย... เกรฟบอก ก็แกเป็นลูกสาวคนเล็กนี่ ก็เป็นเรื่องธรรมดา... นั่นสิ ฉันตอบออกไป วันนี้ฉันไม่ค่อยได้คุยกับอ๊อฟเลย... ฉันสับสนกับความรู้สึกนะ ก็รู้ทั้งรู้ว่าอ๊อฟไม่ได้คิดอะรัย แต่ทำไม ใจของฉันคิดไปไกล ถึงเพียงนี้....

                “อ๊อฟนายจะรู้ไหม นายทำให้ฉันรู้สึกชอบนาย แต่นายคงไม่ชอบฉันหรอก ก็เพราะเราอยู่กันคนละจังหวัดไง อีกอย่าง นายก็มีคนที่นายรัก นั่นก็คือเปิ้ล ฉันคงไม่สิทธิ์หรอกที่จะรักนาย บางทีฉันก็สับสนกับความรู้สึกนะ ว่าความรู้สึกในตอนนี้ มันเรียกว่ารัก หรือ ชอบ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันรู้สึก มันเป็นความรู้สึกแบบที่ฉันคิดไปเอง...เรา 2 คน คงเป็นเส้นขนานที่ไม่มีวันมาบรรจบกันหรอก... ฉันดีใจนะที่นายกำลังจะได้คืนดีกับผู้หญิงที่นายรัก... ฉันก็ขอให้นายรักษาเค้าไว้ให้นานๆนะ เพื่อนคนนี้จะขออยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจเสมอ”

                เมื่อฉันพิมพ์ข้อความนั้นส่งไป อ๊อฟก็เข้ามาอ่านแล้วก็เงียบไป... ฉันพิมพ์แก้ตัวเนียนๆ “ขอโทษนะ น้องพิมพ์ส่งไป” ฉันไม่กล้าบอกความจริงว่า ฉันเป็นคนพิมพ์ไปเอง ฉันรู้ว่าอ๊อฟคงโกรธมากที่ฉันคิดแบบนี้ ฉันทำให้อ๊อฟต้องเครียดใช่ไหม ทั้งๆที่อ๊อฟจะรู้ไหม ฉันก็ไม่ได้ต่างอะรัยไปจากเค้าซักเท่าไหร่เลย... “อ๊อฟ เค้าขอโทษ”  ฉันรู้สึกเครียดมากที่มันเกิดขึ้นแบบนี้ ฉันเลยขึ้นสเตตัสตัวเองไป “ฉันขอโทษสำหรับการกระทำที่งี่เง่าของฉัน ได้โปรดยกโทษให้ฉันนะ” มีคนจำนวนไม่มากเข้ามาไลค์ แต่ยกเว้นอ๊อฟหน่ะสิ... จากประโยคนั้นที่ฉันส่งไป... อ๊อฟก็อัพสเตตัสขึ้นว่า “สับสน” เค้าหมายถึงใครกันนะ แต่ที่แน่ๆคงไม่ใช่ฉันหรอก....

                ฉันได้แต่คิดกังวลสับสนมากมาย จนเกือบจะเป็นบ้าแล้ว...ทั้งๆที่ฉันก็รู้นะ ว่าอ๊อฟพูดเล่นๆ แต่ฉันก็ยังคิดจริง น่าโมโหตัวเองเหมือนกัน...

                ฉันนั่งฟังเพลง...แล้วก็คิดไปคิดมา... แล้วก็บอกกับตัวเองว่า มันคงเป็นไปไม่ได้หรอก เรื่องระหว่างเรากับอ๊อฟ แล้วเราก็อัพสเตตัวขึ้นอีกว่า “GOODLUCK”  แล้วฉันก็ส่งข้อความไปหาอ๊อฟอีกครั้ง “เราขอโทษนะอ๊อฟเรื่องข้อความ เราก็ขออวยพรให้อ๊อฟกับเปิ้ลรักกันนานๆอย่าทะเลาะกันอีกหละ โชคดีนะ สัญญาเลย ต่อจากนี้ เราจะไม่รบกวน หรือ ทักแชทอ๊อฟอีก บายจ้า ^_^” แล้วฉันก็ออกจากเฟสบุ๊ค นอนฟังเพลง ระหว่างที่นอนฟังเพลงนั้น น้ำตาก็ค่อยๆไหลซึมออกมา... ฉันหลงรักอ๊อฟไปแล้วใช่ไหม... ทำไมฉันคิดมาก คิดไปเองแบบนี้..ฉันจะทำอย่างไรดี...ฉันร้องไห้จนเผลอหลับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ หลังจากนั้น ฉันก็ตื่นขึ้นมาอาบน้ำ แล้วเขียนบรรยายความรู้สึกลงในบอร์ดเด็กดี.. มีคนมากมายต่างเข้ามาแสดงความคิดเห็นเรื่องนี้ ฉันต้องขอขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาให้กำลังใจ....