เฟสบุ๊คสื่อรัก

ลำดับตอนที่ #1 : meeting

ฉันนั่งเฟสบุ๊ค เข้าหาอะรัยอ่านไปเรื่อย จนมาถึงเพจจากเด็กดีที่นำข้อมูลมาลง ฉันก็คลิกเข้าไปดู เห็นผู้ชายคนหนึ่งนั่งคอมเม้นท์ ฉันก็ลองแอดเขาดู ในใจก็นึกว่าเค้าคงไม่รับแอดฉันหรอก... ฉันเข้าไปคลิกดูรูปเค้า หน้าตาก็โอเคนะ เรียนอยู่ลพบุรี (ไม่ขอเอ่ยชื่อโรงเรียนนะ)..แต่รู้สึกว่า นายคนนี้จะดังเอาซักมาๆด้วยสิ แต่ละเพจ เอารูปไปลง... ก็นะ ก็คงจริงแหละ หน้าตาก็โอเคอยู่... แต่ฉันก็เฉยๆ

ฉันเข้าไปดูรูปเขาแต่ละรูป.. แล้วก็ไปเจอเขาถ่ายรูปคู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง นั่นก็คือแฟนเค้านั่นเอง... มองไปมองมา เค้าทั้งคู่ เหมาะสมกันดีนะ...  (ฉันคิดไปเอง)

แต่ละแล้ว...วันหนึ่ง เค้าก็กดรับฉันเป็เนพื่อน.. ก็รู้สึกดีใจนะ เกินความคาดหมายเหมือนกัน ก็ไม่คิดว่า เค้าจะรับแอดฉันด้วยซ้ำ

หลังจากหลายวันผ่านไป..ฉันก็เข้าไปทักเค้าในเฟสบุ๊ค นานเหมือนกันกว่าเค้าจะตอบเลยตัดสินใจ ไม่สนใจแล้วโว้ย... ประมาณเกือบครึ่งชั่วโมงเค้าถึงตอบกลับมา... ฉันคิดว่าเค้าแลเป็นเด็กเรียน แล้วเค้าก็บอกว่า เค้ามีที่เรียนแล้ว 5 ที่ โอ้ว... แต่ฉันหละ ไม่มีซักที 555+ ไม่อยากจะโอ้วอวดเลย..บอกตามตรงนะ จุดนี้

แล้วหลังจากนั้น..ฉันก็ไม่ได้ทักเค้าเลย555 ไม่รู้จะคุยอะรัย ก็อยากรู้ว่า เค้าเค้าจะทักฉันหรือเปล่าหน่ะสิ..แต่แล้วก็ไม่ใช่อ่ะ ทำไมนะ ชีวิตฉันอาภัพเช่นนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนทักมาก่อนเลย... ร้องไห้แปป.. ฉันเชื่อคำๆนึงว่า ถ้าเราอยากรู้จักใคร เราก็ต้องไปทักเค้าก่อน.. เพราะบางทีเค้าอาจจะอยากรู้จักเรา แต่ไม่กล้าทักเราก็เป็นได้... 555+ ดังนั้นฉันจึงไปทักเค้าก่อน ฉันเคยเข้าไปอ่านกระทู้เด็กดี ที่มีคนมาตั้งว่า คูณคิดอย่างไร กับการที่ผู้หญิงทักผู้ชายคุยก่อน... ฉันเฉยๆนะ เพราะฉันก็ทักก่อน ก็คนมันอยากรู้จัก อยากมีเพื่อนนี่นา ก็็คงไม่แปลกหรอกที่เราจะทักเค้าก่อน

วันรุ่งขึ้นเวลาประมาณทุ่มกว่าๆ ฉันก็ไปทักเค้า เค้าก็บอกว่า มองไปมองมา เทอก็น่ารักเหมือนกัน เราเชียร์อยู่ แหง่ะ เราก็งง  เชียร์อะรัยเรา เคยเจอเราหรอ... เค้าตอบกลับมาว่า..เปล่าก็เห็นในรูปอ่ะ.. ลองถ่ายรูปใช้ คาเมร่า360  แล้วแสกนดู หง่ะ แต่ฉันไม่มีไอโฟนอ่ะ ต้องรอพี่สาวกลับมาก่อน เซ้งเป็ดเลย เอาหว่ะ ปิดเทอม 2 ทำงาน 7 กะกลางคืน เก็บตังค์ซื้อไอโฟนก็แล้วกัน 555  แล้วเค้าก็บอกว่า เหงาจังไม่มีคนโทหา ไม่ได้คุยแบบนี้นานแล้ว..แล้วเค้าก็ชวนฉันคุยโทสับ แต่ปรากฏว่า ตังค์โทสับของทั้งคู่ ไม่มีเลยซักบาท 55+ อดคุยก่อนนะ  แล้วฉันก็บอกว่า งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เดี๋ยวฉันจะโทหาเค้าเอง.. เรา 2 คนก๋คุยกันต่อเรื่องเรียน ตามประสาคนวัยเดียวกัน นั่นก็คือ เด็กม.6 นั่นเอง..

............พรุ่งนี้ก็มาถึง.............

วันที่ฉันนั้นต้องโทหาเค้า โทไป 2 สายแรกอีตาอ๊อฟ ก็ไม่ยอมรับสาย (หลายๆคนก็สงสัยว่าอ๊อฟคือใคร แหะๆ อ๊อฟคือพระเอกของฉันนั่นเอง) ฉันก็เซ็ง แหม แล้วกว่าพ่อคุณจะให้เบอร์ฉันมา บอกให้โทหา แต่ไม่ให้เบอร์มาแล้วฉันจะโทหาคุณติดได้อย่างไรเนี้ย... อ๊อฟมี 2 ซิมค่ะ แต่อ๊อฟคิดว่า โทสับอ๊อฟใช้ได้ซิมเดียว แต่เปล่าหรอก มัน ใส่ได้ 2 ซิม ซักพักอ๊อฟบอกว่า เช็คเบอร์แปป แล้วก็ให้เบอร์มา ฉันก็โทไป อีตานั่นไม่ยอมรับสาย ฉันนึกเซ็งอยู่ในใจ แล้วก็ตอบเฟสบุ๊คไปว่า “รับสายด้วย” อีตาอ๊อฟ ตอบกลับมา “โอเคครัช” หลังจากนั้นคุยกัน ฉันก็พาอีตานั่นหลุดเข้า เรื่องวิชาการ แล้วซักพักอีตาอ๊อฟ ก็มาหาว่าฉัน “ความคิดเหมือนเด็ก แต่ไม่เป็นรัย กว่าจะได้คุยกัน” มันจะรู้บ้างไหมว่าฉันเครียดเนี้ย... อยากจะวางสายเลย ณ จุดนั้น แล้วก็คุยไปเรื่อย... วกเข้าวกออก เรื่องเรียน จนอ๊อฟบ่นว่า “ข้อร้องเถอะอย่าพูดถึงเรื่องเรียนได้ไหม”  ฉันก็ถอนหายใจ พอกับพูดคำว่า “โอเค” ออกไป.. คุยกันซักพัก อ๊อฟทำฉันว่าทำรัย ฉันตอบออกไปว่าเล่นเฟส แล้วอ๊อฟก็ถามต่อว่า แกเล่นได้ไงอ่ะ ใส่หูฟังหรอ ฉันตอบใช่ ซักพักอ๊ฮฟก็บอกว่า งั้นเค้าไปปิดคอมนอนคุยโทสัพท์ดีกว่า...แล้วหลังจากนั้น มันก็ไม่วายที่จะบอกฉันว่า คุยอย่างเดียวได้ไหม ปิดเฟสไป... แล้วอ๊อฟก็บอกว่า แล้วแกไม่บอกฝันดีเพื่อนในเฟสหรอ..ฉันตอบออกไปไม่อ่ะ วันนี้เพ้อเยอะแหละ..บอกฝันดีทุกวันก็กลัวคนอื่นลำคาญ...  คุยไปซักพักค่ะ อีตาอ๊อฟถามว่า ฉันชื่ออะรัย...ฉันอยากจะหัวเราะเป็นภาษามนุษย์ต่างดาวเสียจริง...คุยตั้งนาน มันไม่รู้ว่าคุยกะใคร เพลียค่ะ บอกตามตรงเลย แล้วมันก็ให้เหตุผลกับฉันว่า ก็เราเรียกกัน เค้า กะ แก นี่นา มันก็จริงนี่นา เพราะตั้งแต่คุยเฟสบุ๊คกันมา อีตาเนี้ย ไม่เคยถามชื่อเล่นฉันเลย ฉันเลยตอบออกไปว่า ชื่อหนูแดง อ๊อฟพูดเสริม ฮ่ะ หมูแดง ฉันนึกอารมณ์เสียในใจ ทำไมมีแต่คนเรียกฉันว่า หมูเนี้ย ฉันอ้วนขนาดนั้นเลยหรอ คิดแล้วก็เซ็งดีนะ... ก็ไม่รู้จะคุยอะรัยด้วย จนอ๊อฟบอกว่า คุยโทสับไม่เก่งเลยนะ เราบอกว่าใครบอกว่าเราคุยโทสับไม่เก่ง อาจารย์ยังว่าเราพูดมากอยู่เลย...  เราก็ถามอ๊อฟว่า ใน 77 จังหวัด อ๊อฟอยากไปเที่ยวจังหวัดไหนมากที่สุด อ๊อฟตอบมาว่าจังหวัดระยอง เราถามอ๊อฟว่าทำไม ถึงอยากมาจังหวัดระยอง อ๊อฟ บอกว่า  “จะได้เจอแกงัย”   (เขินค่ะเขิน) ฉันถามต่อ “แล้วทำไมถึงอยากเจอเค้าอ่ะ”  อ๊อฟก็ตอบว่า  “ก็อยากเจออ่ะ”  แล้วถ้าประเทศใดในโลกอ่ะที่อ๊อฟอยากไป อ๊อฟตอบว่า ประเทศเกาหลี ส่วนฉันอยากไปเที่ยวที่เนเธอร์แลนด์ หรือไม่ก็ฝรั่งเศษอ่ะ.. ไปๆมาๆ อีตาอ๊อฟก็บอกว่าเสียงเราน่ารัก เขินจุงเบย... หลังจากนั้น เราก็ขอให้อ๊อฟร้องเพลงให้เราฟัง... อ๊อฟก็ยอมร้องแต่โดยดี.. >_< ฉันบอกอ๊อฟว่า ฉันชอบฟังเพลง คือเรื่องมหัศจรรย์ อ๊อฟก็ยอมร้องให้ฟัง 55+ (เพราะดีนะ ฉันพูดอยู่ในใจ)   ซักพักอ๊อฟเริ่มบ่น เพราะแกแหละ ทำให้เค้าต้องกีต้าร์ขึ้นมาดีด อ๊อฟก็ดีดไปบ่นไป 555 (น่ารักดีนะ) ซักพักอ๊อฟบอกว่าสายกีต้าร์บาดเลือดออก เรารีบบอกอ๊อฟเลยว่า ให้ไปหายาใส่ซะ... ดีดไปดีดมา อ๊อฟดีดเพลง สรรเสริญพระบารมี เราหาว่าเป็นเพลง สดุดีมหาราชา อุ๊ย..หน้าแตกเลย อ๊อฟถามว่าเป็นคนไทยหรือเปล่า เราแก้ตัวเนียนๆไปว่า  ก็มันมีหลายเพลงเกิ๊นอ่ะ เลยสับสน.. แล้วเราก็ถามอ๊อฟว่า เราอ่านนิทานให้ฟังไหม...  ก่อนหน้าที่อ๊อฟจะร้องเพลงและดีดกีต้าร์ให้เราฟัง อ๊อฟให้เราเล่าเรื่องต่างๆให้อ๊อฟฟัง... เราก็เล่า ..แล้วก็ตามด้วยนิทานอีสบท เรามองดูท่าว่าอ๊อฟจะง่วงนอน เลยบอกให้อ๊อฟไปนอน... อ๊อฟบอกว่าอยากได้ยินเสียงเรา..ไม่ต้องวางสายเลย..แล้วซักพักนึง อ๊อฟบอกว่า เรามาตั้งสถานะเล่นๆกันไหม.. เราบอกแล้วแต่เลย... แล้วเราก็อ่านนิยายให้อ๊อฟฟัง จนกระทั้ง 00:20 น. เราก็บอกอ๊อฟว่า ฝันดีนะ