ถ้าเป็นแบบนี้ก็แย่น่ะสิ!

ลำดับตอนที่ #3 : เช้าฤดูฝน เหนื่อยซะเเล้วสิ?

"นี้...เลิกจ้องกระจกได้เเล้วน่ามันรู้สึกไม่ดีนะ..."

"..."

ผ่านไปหลายชั่วโมงหลังจากที่ไครู้สึกตัว ตอนนี้ไคกำลังนั่งจ้องกระจกในมือของเขา ภาวนาให้ครั้งต่อไปที่เขากะพริบตาเงาที่สะท้อนในกระจกจะกลับไปเป็นเงาของเขา

"ฉันก็เล่าให้ฟังหมดเเล้วนี้ว่ามันเกิดอะไรน่ะ..."

"ก็มัน...."

ไม่ว่าจะทำยังไงไคก็ไม่สามารถที่จะสงบจิตสงบใจของตัวเองลงได้เรื่องนี้มันเป็นอะไรที่เกินกว่าความเข้าใจของเขาไปมากเกินไปทำให้ตอนนี้เขาอยู่ในสภาพที่ว่า

ไคหันไปมองกล่องเหล็กที่ติดอยู่ข้างประตู บนตัวกล่องมีไฟแสดงสัญญาณกะพริบสีแดงเป็นจังหวะคงที่

เจ้านี้คือเครื่องรับสัญญาณสื่อสาร ถ้ามีสัญญาณมันจะเป็นสีเขียวแต่ว่าตอนนี้มันกับกะพริบสีแดง และนี้อาจจะเป็นครั้งแรกของมันเลยก็ได้ที่ได้ใช้สัญญาณสีแดง

ถอนหายใจออกมาแล้ววางกระจกในมือลง แล้วค่อยๆลุกขึ้นเดือนไปที่หน้าต่างเพื่อดูสภาพด้านนอก โดยที่มีไอรินมองตามหลังมาอย่างเป็นห่วงแต่ก็ไม่พูดอะไร

ด้านนอกตอนนี้ควันไฟเริ่มที่จะบางตาลงเเล้วเพราะฝนที่ตกลงมาอย่างหนักไม่หยุดหลายชั่วโมง ทำให้เริ่มที่จะมองเห็นด้านนอกได้ชัดขึ้นมาบ้างแม้จะถูกฝนและหมอกควันบางๆบดบังอยู่ก็ตาม

ไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าทิวทัศน์ที่มักจะเห็นเป็นปกติจนชินตานั้นตอนนี้มันจะเหลือเพียงแค่ซาก

พอไคเริ่มที่จะเรียบเรียงความคิดของตัวเองให้เป็นปกติได้ สิ่งแรกที่เขารู้สึกขึ้นมาเลยก็คือความรู้สึกกังวล เป็นห่วง

“นี้ ไอริน”

“มีอะไรงั้นหรอ?”

ไคค่อยหันกลับไปมองหน้าไอรินอย่างช้าๆ

“พวกแม่เขาจะเป็นอะไรไหมนะ…”

“…”

ครอบครัวของทั้งคู่สนิทกันมานานเเล้วทำให้พวกเขาได้มีโอกาสเจอกันบ่อยๆทำให้ทั้งไคและไอรินเองก็สนิทกับพ่อแม่ของกันและกันด้วย แทบจะเรียกได้ว่าทั้งคู่เป็นเหมือนคนในครอบครัวเดียวกันเเล้ว

และในสถานการณ์แบบนี้ที่ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย การที่ไคจะเป็นห่วงนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกเลย

“มะ ไม่เป็นไรหรอกน่า พวกเขาไปเที่ยวพักร้อนที่เขตเอสเลยนะ ที่นั่นอยู่ใต้สุดของเมืองเลยนะท่าเป็นที่นั่นละก็ไม่น่าได้รับผลกระทบอะไรมากหรอกนะ”

“ถ้าไม่เป็นอะไรก็ดีล่ะนะ…”

""เห้อ""

ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

ตอนนี้เองก็ไม่มีวี่แววว่าทีมกู้ภัยจะเข้ามาช่วยเหลือพวกเธอเลย ไอรินเองก็ชินกับรูปร่างของไคที่เปลี่ยนไปเเล้วโดยที่เธอเองนั้นก็ไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ

ไคกลับไปนั่งข้างๆไอรินเพราะเขาเริ่มรู้สึกหนาวจากลมเย็นๆที่ลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา

“แล้วฉันจะบอกพ่อกับแม่ว่ายังไงดีเนี้ย…”

“อะ เดี๋ยวฉันจะช่วยอธิบายให้เองน้า แต่พวกเขาจะเชื่อไหมนี้สิ…”

""เห้อ""

ทั้งคู่ถอนหายใจออกมาพร้อมกันเป็นครั้งที่สอง ถ้าเธอไม่ได้เห็นด้วยตาของเธอเองเธอก็คงไม่มีทางเชื่อว่าเด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเธอตอนนี้จะเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกันมานาน

จริงๆเเล้วไคควรจะเด็กหนุ่มร่างกายสมส่วนที่สูงกว่าเธอนิดหน่อยและถึงจะไม่ขนาดหล่อเหลาแต่เขาก็มีหน้าตาที่ดูดีใช้ได้ด้วย แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าไคกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่ดูเผินๆน่าจะอายุน้อยกว่าไอรินไปสองสามปีเลย

แถมยังน่ารักสุดๆอีกด้วย

“ฮัดชิ้ว!”

เสียงจามเล็กดังขึ้นเรียกสติของไอรินที่ตอนนี้กำลังคิดไปไกลกลับมาอยู่กลับตัวอีกครั้ง ไอรินก้มลงมองไคที่ตอนนี้กำลังเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง ถ้าสังเกตดูดีๆจะเห็นว่าร่างของไคสั่นอยู่เล็กน้อย

ไอรินยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะดึงร่างของไคเข้ามากอด

“ยะฮะ-หะ ทำอะไรของเธอเนี้ย!!"

ไคที่จู่ๆก็ถูกดึงตัวเข้าไปกอดแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยก็ส่งเสียงประท้วงขึ้นมาแต่ไอรินก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยไคออกจากอ้อมกอดของเธอเลย

“ฟี่…ฟี้…"

หา! เธอหลับอย่างงั้นเหรอ??

ไคที่กำลังคิดจะแกะมือของไอรินออกจากตัวเขาก็หยุดชะงักไปเพราะเสียงหายใจเป็นจังหวะเบาๆที่เข้าได้ยินมาจากด้านหลัง ค่อยๆหันหัวของเขากลับไปก็เห็นใบหน้าของไอรินที่ดูเหนื่อยล้ามากอยู่ใกล้ๆ

ไคถอนหายใจกับตัวเองเบาๆ ความจริงเเล้วไคตอนนี้เองก็เริ่มง่วงเเล้วเหมือนกัน

เพราะความเครียดที่สะสมมาตั้งแต่เขาได้สติขึ้นมาตอนแรกทำให้ตอนนี้ไคเองก็ล้าไม่แพ้กับไอรินเลย ค่อยๆยอมแพ้ต่อความง่วงเเล้วปล่อยให้ตัวเองหลับไป หวังว่าพอตื่นขึ้นมาเเล้วทุกอย่างจะกลับสู่ปกติ