ถ้าเป็นแบบนี้ก็แย่น่ะสิ!

ลำดับตอนที่ #4 : เช้าฤดูฝน คุณแม่??

หลังจากที่ไคฟื้นขึ้นมาได้ไม่นานเพราะความเหนื่อยล้าทำให้ทั้งไคเเละไอรินหลับไปโดยไม่รู้ตัวทั้งคู่และตอนนี้ก็เป็นเช้าของอีกวันเเล้ว ด้านนอกเองฝนก็ยังคงตกไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเช่นเดิม

ปังๆๆๆ

เสียงรัวเคาะประตูดังลั่นปลุกให้ไคค่อยๆตื่นขึ้น ไคพยายามจะดันตัวลุกขึ้นเเต่ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรบางอย่างรั้งที่เอวของเขาเอาไว้

"อะอะอะ-ไอริน!!"

ไอรินที่ยังคงหลับไม่ตื่นกำลังกอดไคเอาไว้ทำให้เขาลุกไม่ได้ ตอนนี้ทั้งคู่นอนอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่กลางห้องนั้งเล่นของบ้านไอริน

ไคพยายามแกะมือของไอรินที่รัดตัวของเขาแต่มือของไอรินนั้นไม่ขยับออกเลยแม้แต่นิดเดียว

"ไอริน ไอริน! มีคนมา ตื่นสิ!"

"แหะๆๆ แบบนั้นมันมันจั๊กจี้น้า~~"

"..."

ไม่ว่าจะเขย่าตัวหรือเรียกให้ตื่นยังไงไอรินก็ไม่ตื่น แถมยังละเมอตอบกลับไคอีกด้วย ไคเองก็ไม่มีแรงพอจะแกะมือของไอรินออกจากตัวเขาอีก

"นี้ ไอริน! ไค! อยู่รึเปล่า!"

มีเสียงคนเเรียกดังมาจากด้านหน้าบ้าน จริงๆเเล้วตลอดเวลาที่ไคกำลังพยายามจะปลุกไอรินอยู่นี้เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงเรียกอยู่ตลอด แต่ไคพึ่งจะได้ยินเสียงตะโกนชัดๆเพราะคนที่ตะโกนมานั้นใช้เสีงที่ดังขึ้น

เเละแน่นอนว่าไคเองก็รู้จักเจ้าของเสียงนั้นดี

"อย่าบอกนะว่า คนที่เคาะประตูอยู่คือคุณแม่งั้นเหรอ? เหวอออ!!"

เพราะเกิดดีใจจนดิ้นแรงไปทำให้ไคลากเอาทั้งตัวเขาเเละไอรินตกจากโซฟาพร้อมกันแต่ไอรินนั้นโชคร้ายไปหน่อยที่เธอใช้หน้าลงพื้น

"แอ็ก!/อูย.."

ไคที่หลุดจากอ้อมกอดของไอรินได้เเล้วก็หันไปมองไอรินที่กำลังนอนโอดครวญสลับกับประตู ไคขอโทษไอรินในใจก่อนจะรีบลุกวิ่งไปเปิดประตูหน้าบ้าน

"คุณแม่!!"

ด้านหลังของประตู ผู้หญืงในชุดสูท ผมสีดำยาวทรงหางม้า และดวงตาสีน้ำตาลอัลมอนด์ที่เหมือนกันกับไคใต้แว่นกรอบเหลี่ยม ไมล์ ฟูเร็ต แม่ของไคนั้นเอง

ไมล์ที่กำลังยืนตากฝนรอให้มีคนมาเปิดประตูมีสีหน้าตกใจเล็กน้อยที่จู่ๆคนที่เปิดประตูออกมาเป็นเด็กผู้หญิงที่เธอไม่รู้จักแทนที่จะคนที่เธอกำลังตามหาอยู่แถมเด็กคนนี้ยังเรียกเธอว่าแม่อีก

"เธอคือ..."

แย่ล่ะสิ ลืมไปเลยว่าตอนนี้เรากลายเป็นเด็กผู้หญิงไปเเล้วนี้นา จะอธิบายคุณแม่ยังไงดี เธอจะเชื่อไหมว่าเราคือลูกชายของเธอ เดี๋ยวสิถ้าทำให้คุณแม่เชื่อไม่ได้เเล้วจะเป็นยังไงต่อล่ะ!

"อา อา--"

เพราะว่ามันกระทันหันเกินไป ทั้งไคและไมล์ได้แต่ยืนจ้องกันโดยที่ไม่มีฝ่ายไหนขยับตัวเลยสักนิด แต่ก็ไม่นานนักไมล์เหลือบไปเห็นสร้อยที่ห้อยอยู่ที่คอของไคบวกกับชุดนอนที่เด็กสาวตรงหน้าของเธอใส่อยู่ มันเป็นชุดนอนที่เธอคิดว่าทั้งเมืองนี้คงมีแค่คนๆเดียวที่จะใส่มันนอน เธอจึงได้ข้อสรุปทันทีว่าเด็กสาวตรงหน้าเป็นใคร

"อา เป็นแบบนี้ไปได้สินะเนี่ย..."

"?"

"เธอน่ะ!!"

"แอ้?!"

จู่ๆไมล์ก็โพล่งขึ้นมาพร้อมกับใช้มือสองข้างประกบแก้มของไคบังคับให้ไคมองหน้าเธอ สีหน้าจริงจังของเธอทำให้ไคสับสนเล็กน้อยว่าเธอจะทำอะไร

"ไค...ใช่ไหม?"

เอ๋? ทำไมถึงรู้?

"ใช่ไหม"

เพราะถูกถามซ้ำ ไคจึงได้สติกลับมาเเล้วค่อยๆพยักหน้าให้ไมล์ เขาเองก็ยังงงอยู่ว่าทำไมแม่ของเขาถึงได้รู้ว่าเป็นเขา

พอได้คำตอบที่แน่ชัดเเล้วไมล์ก็ปล่อยมือออกจากแก้มของไค คิ้วของเธอขมวดจนจะติดกันอยู่เเล้ว

"น้าไมล์นี้นา!"

ไอรินที่จมูกแดงก่ำตะโกนเสียงดังออกมาจากด้านหลังของไค เรียกให้ทั้งไมล์และไคหันไปมองเธอ

"อะ คือว่าน้าไมล์ เด็กคนนี้น่ะคือ..."

"น้ารู้เเล้วล่ะ ไคใช่ไหมล่ะ"

"เอ๋? อะคะ-ค่ะ คือว่า แบบว่าจะไม่ติดใจอะไรหน่อยหรอคะ?"

ไอรินถึงกับงงเลยทีเดียวว่าทำไมไมล์ถึงได้ยอมรับเรื่องตรงหน้าได้ง่ายขนาดนี้ ถ้าเกิดว่าไอรินไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเองเธอก็คงไม่มีทางเชื่อแน่ๆว่าเพื่อนสมัยเด็กของเธอจะกลายเป็นเด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้

เพราะไอรินเลยทำให้ไมล์จำเป้าหมายแรกของเธอที่มาที่นี่ได้ ไมล์อุ้มไคขึ้นมาอย่างรวดเร็วไม่ให้ไคได้ทันตั้งตัว

"ทะทะทะทะทำอะไรน่ะคุณแม่?!"

"เดี๋ยวเอาไว้อธิบายทีหลัง ตอนที่ทีมกู้ภัยกำลังรอเราอยู่ที่บล็อคข้างๆนี้ รินจังถ้ามีอะไรสำคัญเองก็เอาไปด้วยนะ"

"เอ๋? อะ ค่ะ!!"

พูดจบไอรินก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านก่อนจะกลับมาพร้อมกับเสื้อฮูดแขนยาวสีเหลืองกับกระเป๋าสะพายรูปส้ม

"พร้อมเเล้วค่ะ!"

"เอาไปแค่นี้จะดีหรอ?"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ก็ของสำคัญที่สุดหนูใส่ไว้ในนี้เเล้วนี้นา"

ไอรินพูดพร้อมกับชูกระเป๋าสะพายรูปส้มของเธอขี้นมาให้ไมล์ดู เห็นแบบนั้นไมล์ก็ไม่ถามอะไรต่อ

"เอาเถอะ รีบไปกันดีกว่า ตอนนี้ระบบสื่อสารล่มไปทั้งเมืองเลยคงอีกนานกว่าจะกู้คืนมาได้ แม่บอกให้พวกเขารอไว้เเล้วคงไม่ถูกทิ้งหรอก แต่ก็รีบหน่อยดีกว่า"

"คือว่าคุณแม่ ให้ผมเดินไปเอง..."

"ก็เข้าใจความรู้สึกไคอยู่หรอกนะ แต่ว่าขาสั้นๆแบบนั้นคงใช้เวลานานแน่ถ้าจะเดินไปเองน่ะ"

"อึก"

โดนว่ามาอย่างนี้ไคก็พูดอะไรไม่ออกยอมอยู่เงียบๆให้ไมล์อุ้มไปตามที่เธอว่ามา ไมล์ที่เห็นว่าไคไม่ค้านอะไรเเล้วก็บอกให้ไอรินตามมาพร้อมกับเริ่มออกเดิน

แน่นอนว่าตอนนี้ฝนเองก็ยังคงตกอยู่ ทั้งไมล์เเละไอรินไม่มีร่มอยู่ติดตัวเลยต้องฝ่าฝนออกมาทั้งอย่างนั้น ยังดีที่พายุสงบลงแล้วเป็นแค่ฝนตกธรรมดา แต่เสียงระเบิดเองก็ยังมีหลุดมาให้ได้ยินอยู่เป็นช่วงๆ

ประมาณเกือบยี่สิบนาทีหลังจากที่พวกไคออกเดินทางผ่านซากปรักหักพังมาอย่างทุลักทุเลในที่สุดพวกเขาก็มาถึงลานที่กว้างพอจะให้เฮลิคอปเตอร์จอดได้ทั้งลำ พอมาถึงไมล์ก็ตรงไปหาเจ้าหน้าที่ที่รออยู่ด้านล่างก่อนจะขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์พร้อมๆกับทุกคน

"ฟู้ว"

พอเครื่องเริ่มขยับบินสูงขึ้น ไมล์ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ราวกับว่าเธอเพิ่งจะยกภูเขาทั้งลูกออกจากอกได้สำเร็จ

"จริงสิ เเล้วทำไมไคถึงได้ไปอยู่กับไอรินได้ล่ะ?"

"คือว่าเรื่องนั้น..."

ไอรินเล่าเรื่องทั้งหมดที่เธอเจอมาให้ไมล์ฟังว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไมล์พยักหน้าเข้าใจให้กับเรื่องเล่าของไอรินโดยไม่มีคำถามเลยแม้แต่น้อย

"อึก"

พอเล่าจบไอรินก็เริ่มส่งร้องไห้ออกมา

"กลัวมากเลยล่ะ กลัวว่าไคจะเป็นอะไรไป"

"ไอริน..."

ไคที่นั้งเงียบมาจนถึงตอนนี้ส่งสายตาเป็นห่วงไปให้ไอรินที่นั้งร้องไห้อยู่ตรงหน้า จริงๆเเล้วการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับเขาน่าจะสติแตกไปแล้วถ้าหากไม่ได้ไอรินอยู่ด้วย แถมเธอยังเป็นห่วงเขาถึงขนาดนี้อีก

"เรื่องอธิบายคงเอาไว้ทีหลังเเล้วกันล่ะนะ"

ไมล์พูดออกมาเบาๆ

---

สวัสดีปีใหม่ครับ ตั้งแต่ตอนหน้าๆไปอาจจะใช้มุมมองบุคคลที่หนึ่งนะครับ