ถ้าเป็นแบบนี้ก็แย่น่ะสิ!

ลำดับตอนที่ #1 : เช้าฤดูฝน ฝัน?

ในช่วงเวลาเช้ามืด ที่ปกติยังเป็นเวลาที่คนส่วนมากจะยังคงหลับกันอยู่ ไค สะดุ้งตื่นขึ้นมาจากเสียงกระจกแตกที่ดังขึ้นมาในห้องของเขา

ด้วยความที่ว่าตอนนี้นั้นไม่ใช่เวลาตื่นปกติของไคทำให้เขายังคงมึนๆอยู่

ไคดันตัวเองลุกขึ้นอย่างงัวเงียเเล้วเอื้อมมือออกไปกดสวิตช์ไฟที่อยู่ข้างเตียงของเขา

"อือ...ไฟดับเหรอ"

ลมแรงพัดเข้ามาผ่านรู้ที่หน้าต่าง เศษกระจกที่ตกอยู่เต็มพื้นสะท้อนแสงจากฟ้าแลบ

อะไรเนี้ย?

มันเป็นลูกแก้วขนาดเท่ากำปั้น คล้ายลูกแก้วของหมอดูที่ไคเคยเห็นผ่านทางทีวี ไคมองสลับลูกแก้วในมือกับหน้าต่างที่แตกแล้วก็ถอนหายใจออกมา

เขามองไปยังนาฬิกาตั้งโต๊ะที่อยู่ด้านข้างเตียง เวลาที่หน้าปัดยังคงเป็นช่วงเช้ามืดอยู่

"มีใครมาปาใส่รึเปล่านะ"

ไคขยี้ตาไปพลางก่อนที่จะลุกขึ้นออกจากเตียงเเล้วเดินเข้าไปหาลูกแก้วที่ตกอยู่บนพื้นพลางหลบเศษหน้าต่างไปด้วย

ด้วยความสงสัยไคจึงยกมันขึ้นมาดูใกล้ๆ

พอไคมองผ่านลูกแก้วออกไป ตรงหน้านั้นคือหน้าต่างที่แตกอยู่ก็เห็นที่มาของเเสงในลูกแก้วเข้า

และผ่านหน้าต่างออกไปอีกทีก็มีเปลวไฟขนาดใหญ่กำลังพุ่งตรงเข้ามา

ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ยังไม่ทันที่ไคจะได้ทำความเข้าใจอะไรสักอย่าง ภาพทุกอย่างกลายเป็นสีแดงแล้วสะติของเด็กหนุ่มก็ดับวูบไป

"!"

ไอริน นอสทาล เด็กสาวผมสีน้ำตาลแดงที่กำลังหลับอย่างสบายใจในห้องของเธอถูกทำให้ตกจากเตียงของเธอเพราะเเรงสั่นสะเทือนราวกับว่าบ้านของเธอกำลังถูกเขย่าไปมาอย่างรุนแรง

ข้าวของในห้องของเธอกระจัดกระจายไปทั่ว ตู้ต่างๆก็ล้มระเนระนาดไปหมดหน้าต่างห้องนอนก็แตกกระจาย

"อูย..."

หลังจากที่ผลักตัวเองออกจากกองข้าวของที่ล้มลงมาทับเธอออกไปแล้ว เธอค่อยๆลุกขึ้นเเละพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์รอบๆ

ตอนนี้เธอยังคงสับสนกับอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นอยู่ เธอค่อยๆดันตัวเองผ่านข้าวของที่ล้มระเนระนาดบนพื้นไปทางหน้าต่างอย่างทุกลักทุเล

ไอรินเปิดหน้าต่างที่แตกออกครึ่งนึงออกโดยไม่กลัวว่าจะโดนเศษกระจกบาดเลยแม้แต่น้อยแล้วยื่นหัวออกไปเพื่อที่จะได้มองเห็นด้านนอกในมุมที่กว้างขึ้น

แสงจากเปลวไฟย้อมให้ท้องฟ้ายามรุ่งสางกลายเป็นสีแดงสด แม้ฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาก็ดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้ไฟดับลงได้เลย

เธอรีบตรงรี่กลับมาที่เตียงก่อนที่จะงมหามือถือของเธอ

"หา?"

ที่หน้าจอมือถือแสดงเครื่องหมายที่บ่งบอกว่ามือถือของเธอนั้นไม่มีสัญญาณ เธอทำหน้ามุ่ยอยู่ครู่นึงก่อนจะจับโทรศัพท์ยัดลงใส่ในกระเป๋าสะพายลายเป็ดของเธอแล้วเดินออกจากบ้านมา

ตู้ม!!

"กรี้ด--"

เกิดเสียงระเบิดดังขึ้นและมีกลุ่มควันสีดำลอยขึ้นมาจากตรงที่คาดว่าจะเป็นจุดที่เกิดระเบิดขึ้น

ไอรินที่ล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้นเพราะตกใจเสียงระเบิดแหงนหน้ามองดูควันสีดำที่กำลังลอยขึ้นไปหาเมฆฝนด้านบน

"ทางนั้นมัน...บ้านไคนี้นา!!"

เธอรีบลุกขึ้นยืนเเละออกวิ่งไปทางทิศที่เกิดระเบิดขึ้นทันที

ตลอดทางเธอได้สำรวจสภาพรอบไปด้วย และก็ได้แต่ใจหายเพราะว่าสภาพด้านนอกนั้นแย่กว่าที่เธอคิดเอาไว้เสียอีก บ้านของเพื่อนบ้านหลายหลังเเทบไม่เหลือเค้าโครงเดิม ยังดีที่บ้านของเธอตรงที่เสียหายหนักสุดนั้นเป็นแค่โรงรถที่อยู่ด้านข้างและห้องครัว ไม่ได้พังทั้งหลังเหมือนกับบ้านหลังอื่น

และเธอก็มาถึงหน้าบ้านหลังหนึ่ง สภาพของบ้านหลังนี้เองก็เละเทะไม่ต่างจากบ้านหลังอื่นเลย เธอรู้สึกได้เลยว่าตอนนี้ใจของเธอสั่นแรงแค่ไหน

เด็กสาววิ่งผ่ากองเพลิงเข้าไปหาซากปรักหักพังตรงหน้าของเธออย่างไม่ลังเล

เธอมาหยุดอยู่ตรงสวนดอกไม้ที่ตอนนี้ดอกไม้ส่วนใหญ่นั้นถูกไฟไหม้ไปเกือบหมดเเล้ว ตรงนั้นมีร่างของเด็กผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่

"ไค!!"

ท่ามกลางกองไฟที่ยังไม่ดับ เธอวิ่งผ่าเข้าไปโดยที่ไม่กลัวว่าตัวเองจะบาดเจ็บเลยแม้แต่น้อย พร้อมตะโกนเรียกชื่อเพื่อนสมัยเด็กของเธอไปด้วยหวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไร

แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอนั้นไม่เป็นไปเหมือนกับที่เธอหวังเอาไว้เลย

คงเป็นเพราะแสงจากไฟเปลวไฟรอบๆที่ทำให้ในตอนแรกนั้นเธอมองไม่เห็นวัตถุแปลกปลอมที่อยู่ตรงอกของเด็กหนุ่ม

ที่อกของเด็กหนุ่มตรงหน้าเธอมีอะไรที่เหมือนจะเป็นแท่งแก้วสีแดงปักอยู่ ไอรินก้าวขาเข้าไปหาร่างของไคด้วยขาที่สั่นเหมือนคนกำลังจะหมดแรง

"ไม่นะๆๆ"

เธอทรุดตัวลงข้างๆเด็กหนุ่มก่อนจะเขย่าไหล่ของเขาเบาๆหวังว่าเด็กหนุ่มจะลืมตาขึ้นมาเเละตอบโต้กับเธอ

เพราะเห็นว่าหมดหนทางที่จะทำอะไรได้เเล้ว น้ำตามันก็เริ่มไหลออกมาจากหางตาของเธอ

"ฮึก..ฮือ--"

เธอไม่ได้สังเกตเพราะว่าแสงจากเปลวไฟรอบๆแต่ว่าตอนนี้แท่งแก้วตรงหน้าของเธอกำลังเปล่งแสงสีแดงออกมาอยู่และก็สว่างขึ้นเรื่อยๆจนในที่สุดเธอก็รู้สึกตัวและเงยหน้าขึ้นมามอง

"หา?"

เธอรู้สึกเหมือนกำลังดูหนังประหลาดม้วนนึงอยู่ แท่งแก้วที่แทงทะลุอกของเพื่อนสมัยเด็กของเธอค่อยๆซึมเข้าไปในบาดแผลตรงอกของเขา

ด้วยความตกใจเธอเอื้อมมือไปคว้าแท่งแก้วเอาไว้ก่อนที่มันจะแทงเข้าไปลึกกว่านี้ แต่เธอก็ต้องรีบถอนมืออกทันทีที่เธอจับโดนเพราะความร้อนที่ส่งมาที่มือเธออย่างกะทันหัน

"เกิด อะไรขึ้นเนี้ย?"

ไอรินได้แต่จ้องมองแท่งแก้วสีแดงนั้นค่อยขยับเข้าไปในตัวของไคด้วยความเร็วคงที่จนในที่สุดมันก็หายเข้าไปในอกของเขาและแสงที่ส่องออกมาก็ค่อยๆจางลงจนเหลือเพียงแต่แสงจากเปลวไฟ

"อึก!"

ไคที่นอนแน่นิ่งอยู่จนถึงเมื่อกี้นี้จู่ๆก็เริ่มขยับตัว ไอรินที่เห็นดังนั้นก็เข้าไปเขย่าตัวไคให้ตื่น

"ไค-ไค!!"

แต่เธอก็เริ่มสังเกตได้ว่ามันมีอะไรผิดปกติ

"เหะ?"