คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : HYUKMIN TWO
CHAPTER TWO
“ฮยอ มาับผมหน่อยไ้มั้ย” ยูฮยอนเรียอมินที่นั่ทาน้าวับพวินอยู่ ทุน่าโฟัสไปที่ัวเา
อมินับฮยอแไ้สบาันรั้หนึ่ ่อนที่เาะไปับยูฮยอน อมินรู้ว่าฮยอแไม่อยาให้เาไป แ่เา็อยารัษาน้ำใอยูฮยอนเหมือนัน
“เ้านั่นิว่าอมินเป็นอมันไปแล้วสิเนี่ย” ินพูึ้นมาหลัาที่สอนนั้นไปแล้ว
“ปล่อยเาไปเถอะ ยัไอมิน็มีวามสุ” ฮยอแอาะไม่ิอย่าที่เาพูะทีเียว แ่เา็้อารให้อมินมีวามสุ
“เหรอ เหรอ เหรอ นายะทำเพื่ออมินมาไปหน่อยมั้ย ทั้ที่มัน็ไม่ไ้สนในายเลยสันิ~”
“สำหรับเพื่อน... มันไม่มาไปหรอ”
เมื่อินไ้ยินอย่านั้น เา็เียบและทาน้าว่ออย่าหิวโหย
ทา้านยูฮยอนและอมิน
“เมื่อวาน... บนรถู้น่ะ” ยูฮยอนพาอมินไปที่ห้อน้ำ แล้วล็อประู ึ่ในอนนี้ไม่มีใรอยู่เลยสัน
อมินลัวว่ายูฮยอนะรู้เรื่อเาับฮยอแเมื่อวาน เาพอะรู้ว่าถ้ายูฮยอนโรธมันะเป็นอย่าไร
“ทำไมเหรอ” อมินถาม้วยเสียสั่นๆ
“ทำไมน่ะเหรอ? เมื่อวานฮยอับฮยอแทำอะไรันบนรถล่ะ!!!” ยูฮยอนะอใส่อมินเสียั ทำให้อมินัวสั่น้วยวามลัวมา
“ัน... ็แุ่ยับเา”
“แุ่ยั้นเหรอ!!!”
ึ!! ยูฮยอนผลัอมินไปิับผนั โยที่อมินไม่มีแระ่อ้านเาไ้เลย
“ันเ็บนะ ยูฮยอน!” อมินร้อเสียั และพยายามผละายูฮยอน
“ทำไม้อโหผม้วยล่ะ ฮยอ ทำไม...” วาอยูฮยอนูหมอล เาเสียใที่อมินโหเา และ็เสียใในสิ่ที่ทำอยู่อนนี้ แ่เา็ห้ามใัวเอไม่ไ้
แว่! ยูฮยอนีเสื้อออมินนาวิ่น เาพยายามถอาเอมินให้ไ้ ถึอมินะัืนยัไ็ไม่สามารถหนีาเาไ้
“ปล่อยนะ ปล่อยยย!!! ฮยอแ!! ฮยอแ!!!” อมินะโนเรียฮยอแ ผู้เป็นที่พึ่หนึ่เียวอเาในอนนี้ ถึแม้ฮยอแะไม่ไ้ยิน็าม...
ผ่านมาสามสิบนาที
ร่าเปล่าออมินุ่มไป้วยเหื่อ และเลือ... ใบหน้าที่สใสในอนแร อนนี้ลับลายเป็นสีาวี และมีแ่ราบน้ำา รวมถึรอย้ำามัวนับไม่ถ้วน
ยูฮยอนออมาาห้อน้ำ และหันไปมอร่าเล็ที่นอนนิ่อยู่รนั้น ่อนะเินไปหา แล้วถอเสื้อนออเาลุมร่าเล็เอาไว้ ยูฮยอนมอาอมิน้วยวามรู้สึผิ เาอยาะบอว่าอโทษ แ่อมินะไม่มีวันรับมันไว้แน่นอน
าออมินูว่าเปล่า เายัลืมาอยู่ แ่สายาอเาไม่ไ้ับ้อไปที่ไหนทั้สิ้น แม้แ่ยูฮยอน
“ฮยอ ผม...”
ึ!! ประูห้อน้ำถูถีบนพัยับเยิน ยูฮยอนสะุ้เฮือ เาหันไปมอ้าหลั็พบว่า ฮยอแือนที่ถีบประู
“อมิน...” ฮยอแมอไปที่ร่า้ำออมิน้วยวามใ และเา็พบว่ายูฮยอนอยู่รนั้น เาโมโหเลือพล่าน ใบหน้าอเาแ่ำ เาำหมัแน่นนเห็นเส้นเลือ... และเา็พุ่รไปที่ัวยูฮยอน
ึ! ึ!! เาปล่อยหมัไปที่แ้มวาอยูฮยอนอย่าไม่ิอะไรทั้สิ้น เารู้อยู่อย่าเียวือนที่ทำให้อมินเป็นอย่านี้มีแ่ยูฮยอน และเาะ้อไม่ปล่อยนๆ นั้นไว้อย่าแน่นอน!
ศีรษะอยูฮยอนไปนับผนั ึทำให้เาสลบไป เวลานี้ไม่มีอะไระห้ามฮยอแไ้ทั้นั้น
ฮยอแผละายูฮยอน แล้วรีบหันไปหาอมินทันที เามอเห็นแ่รอย้ำบนัวออมิน าผิวที่าวใส อนนี้ลับเ็มไป้วยเลือ
“อมิน... ันมา้าไปใ่มั้ย ันอโทษ อมิน!” เาพยายามเรียอมินให้ื่นึ้นมา แ่็ไม่สามารถทำไ้ อมินหมสิไปแล้ว และถึเายัมีสิอยู่ ะไม่พูอะไรทั้นั้น...
ฮยอแโอบร่าออมินไว้ แล้วใ้เสื้ออเาหุ้มร่าออมินไว้แทนเสื้ออยูฮยอน เาอุ้มอมินออไป้านอเพื่อเรียให้น่วย
อมิน นายอย่าเป็นอะไรนะ... ันอร้อ
โรพยาบาล
“ฮยอแ! อมินเป็นยัไบ้า!?” ลีทึวิ่มาพร้อมับนอื่นๆ
ำถามที่เาถาม แทบะไม่ึมเ้าหูอฮยอแเลยสันิ ฮยอแำลัรู้สึผิมา ที่ปล่อยให้อมินไปับยูฮยอน
ถ้าันห้ามเาไว้... มันไม่เิ
“ฮยอ พี่อมินไม่เป็นไรหรอ ฮยอใเย็นๆ เอาไว้นะ” รยออุปลอบใพี่าย ถึแม้ะ่วยไม่ไ้มา เยอวามือบนไหล่รยออุที่ำลัใไม่ีอยู่เ่นัน และรยออุ็ยิ้มอบเยอ...
ทุน่ามอหน้าัน้วยแววาเศร้าๆ ทุนเป็นห่วอมินมา และ็เป็นห่วฮยอแว่าะเป็นอะไรไปเหมือนัน
และทันในั้น ยูฮยอน็เินมา...
เมื่อฮยอแเหลือบไปเห็นเาเ้า เา็วิ่ไป่อยยูฮยอนเ้าอีทันที โยที่ไม่มีใรห้ามเาไว้ทัน ัอิน ับีวอนรีบวิ่ไปห้ามฮยอแ ยูฮยอนมีสีหน้าที่นิ่มา เาไม่อบโ้อะไรฮยอแทั้นั้น เารู้ัวีว่าทุสิ่ทุอย่าที่เิึ้นเป็นเพราะเา และเา็ยอมรับผิทุอย่า...
“ฮยอแ! พอไ้แล้ว! มันบแล้ว!!” ัอินพยายามล็อแนฮยอแเอาไว้ ส่วนีวอน็พายูฮยอนไปให้ไลาสายาฮยอแ
สมาิที่เหลืออีแปน่ามอ้วยวามเศร้า ทุน้อารใหู้เปอร์ูเนียร์เ้าัน้วยี แ่ฮยอแับยูฮยอน็ไม่ถูันะแล้ว...
รื... ประูถูเลื่อนเปิ หมอที่รัษาอมินับพยาบาล็ออมาาห้อนั้น
เมื่อฮยอแเห็น็แทบุมสิัวเอไม่อยู่ เาวิ่ไปหาหมออย่าับไว
“หมอรับ! เพื่อนอผม...!” เาะโนออไปอย่าลุลี้ลุลน
“นี่ฮยอแใเย็นหน่อยเถอะ!! ุมสิัวเอไ้มั้ย!?” เฮลุึ้นเือนสิฮยอแ และมัน็ทำให้ฮยอแเย็นลบ้า
พอฮยอแเียบล หมอ็เริ่มพู
“ไม่้อเป็นห่วรับ ุอมินไม่เป็นอะไรแล้ว ร่าายอเามีรอยฟ้ำมา รัษาแล้ว็ะหาย แ่สภาพิใอเา... ้อรอหน่อยนะรับ”
เมื่อไ้ยินอย่านั้นฮยอแ็ยิ้มออ เาีในแทบะเ้นไ้เลย เาหันไปหาพี่และเพื่อนที่นั่อยู่แล้วยิ้มให้ ่อนะามหมอเ้าไปหาอมิน
“ฮยอแ!” เฮะโนเรียฮยอแอีรั้ ฮยอแ็หยุและหันไปหาเฮ
“นาย้อเ้มแ็เพื่ออมินรู้มั้ย”
ทั้สอยิ้มให้ัน และฮยอแ็หายเ้าไปในห้อนั้น ทุนเริ่มยิ้มออ แ่็ยัเหลืออีปัหาหนึ่ที่้อสะสา ือ เรื่ออยูฮยอน...
ความคิดเห็น