คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : r o u g h r o w : episode #02
ะที่ผมำลัะเินลับบ้าน่อ้วยสภาพเปียๆ ยัไ็ะไม่ลับไปบ้านานยอลเ็า เพราะเา้อหัวเราะผมแน่ๆ เลย T^T
หนาวิบเป๋…
ผมถือร่มเน่าๆ นี่เินลับบ้านมา้วย นาร่มเน่าแล้วผมยัไม่ทิ้ เพราะเป็นอหมอนั่นแท้ๆ ผมไม่ล้าทิ้หรอ -_- ทำไมผมถึไ้แอบอ…
ึๆๆ!!!
“แบฮยอนอา!!!”
“ห๊ะ!!!”
ะที่ำลัเหม่อๆ เรื่อบาอย่าในหัวใ เสียานยอลา้านหลั็ทำให้ผมหันวับไปหาทันที
านยอลวิ่มาและอยู่ในสภาพเปียๆ เส้นผมสีำสนิทอเาเปียไปหม เหมือนลูหมาน้ำ แ่สำหรับหน้าาหล่อๆ อย่าานยอลแล้ว ถ้าเป็นลูหมา็เป็นพันธ์ไบีเรียนฮัสี้ละมั้
“ันะมาบอว่า ร่มันนี้มันพัน่ะ”
“บอเร็วีนะ -_-“
ผมประประันทันที
“โธ่! ไม่เอา ไม่อนิ ็ันลืมน่ะ ันไม่่อยไ้พร่ม แล้วนี่ทำไมไม่ลับมาหลบฝนบ้านัน่อน ลัวแม่่าล่ะสิ”
“็เออิ หายไปทั้ืน เพราะนายนเียวแท้ๆ เลยานยอล”
ผมบ่น และเินหน้า่อไป อีานี่ะไม่เป็นอุปสรรในารลับบ้านอผมอี่อไป หึ!
“อโทษ .__.”
“เออ ทีหลั็อย่าเมาอีละัน เือร้อนันทุทีสิน่า ทำไมไม่หั่วยัวเอบ้านะ”
“็่วยัวเอทุวันนะ”
“หมายถึอะไรน่ะ -*-“
ผมมวิ้วถาม
“เปล๊า! เออนี่ นายหนาวล่ะสิ เปียนานั้น”
เาถาม่อนะเินมาใล้ๆ ผม -_- แหิ ฝน็้อหนาวสิฟะ ันใส่เสื้อยืสีำัวเียว ส่วนนายน่ะใส่แ็เ็้วยนี่นา
“อืม หนาว”
“มานี่มา…”
านยอลึแนผมไปใล้ๆ แล้วถอเสื้อแ็เ็สีเียวเ้มอัวเอออมาแล้วเอามาโอบไหล่เราทั้สอนไว้ แม้เสื้อัวนี้ะเปีย แ่มัน็อบอุ่น
โยเพาะน้าๆ อบอุ่นว่าเสื้อหลายเท่าัว
“อุ่นึ้นใ่มั้ยล่า!”
านยอลยิ้มสใส ผมหันไปมอหน้าเา่อนะอมยิ้มบาๆ และเบือนหน้าหนี
เฮ้อ…ระวัะอบไปมาว่านี้ ระวัะหวั่นไหวไปมาว่านะแบฮยอน
“็อุ่น”
“้อใล้ว่านี้นะ…”
านยอลว่าพลายับัวใล้มาอีนไหล่เาเบียเสียับไหล่ผม
โอ๊ย…อันราย่อารเ้นอหัวใเินไปแล้ว้า อี๊ๆ (รีร้อในใ้วยวามฟิน)
“ใล้ะถึบ้านนายแล้ว อทนไว้แบฮยอน อย่าเพิ่หนาวายไป่อนล่ะ!”
ปาร์านยอลแวำๆ ส่วนผมำลัอยู่ใน่วเพ้อๆ ับารใล้ิเพื่อนสนิททำให้หันไปมอหน้าเาและยิ้มโ่ๆ ให้
ปาร์านยอล…อบ…ั…
“มออะไรแบบนั้นรับพี่น้อรับ”
านยอลถาม ทำให้ผมสะุ้สุัวและหลุออาภวั์ัวเอทันที พร้อมยับห่าาหมอนั่นทันที ให้ายเถอะ! ผมเผลอเหม่อลอยอีแล้ว เหม่อลอยเี่ยวับเรื่ออเาอีแล้ว...
“เฮ้! แบ นายเป็นอะไรน่ะ”
“เปล่า…รีบๆ เินเหอะ ันหนาว”
ผมบอและเิน้ำอ้าวให้เร็วๆ านยอล็เินเร็วามมา้วย เฮ้อ! หลายรั้แล้วนะที่เาทำให้หัวใผมเ้นระรัวเป็นนบ้า
ทำให้ผมิไปไลทุที
วาสีน้ำาลนั่น มอทีไระบ้าายทุที
เสื้อสีาว้านในที่เปียฝนนั่น มอทีไรผมอยาะระามันออไปทุที
เฮ้…อันหลัไม่ใ่ละ =_=
“อย่าเินเร็วสิ ไอ้เป็!!!”
านยอลโวยวายลาสายฝน ิว่าัวเออายุสามวบเหรอไรับ ผมหันไปทำหน้าุใส่ เาึหุบปา
หึ! มาเรียผมไอ้เป็ แนั่นแหละไอ้เหือ -_-
ผมหุหิที่อีาบ้านั่นเรียว่าไอ้เป็ ึเินนำเา่อน โยไม่ไ้อาศัยแ็เ็อุ่นๆ ที่เาใ้โอบในัวแร านยอลึวิ่ามมา หวัะอยาเินพร้อมันับผม
พอผมไม่ยอมหยุเินเร็วๆ เาึเอามือมาโอบเอวผมไว้ แผ่นหลัผมิับหน้าท้อแน่นๆ อานยอลับออุ่นๆ ที่อนนี้เปียฝน
แผอแ็แร่ที่ผมอยาุไ้ลอเวลาที่ห้ามใไม่ไ้…
“หยุเินสัที ้อให้อใ่มั้ยเนี่ย”
“ไม่อๆ ปล่อยๆ”
ผมบอเสียเบา ริๆ ไม่อยาให้ปล่อยเลย อยาให้อนานๆ แ่ลัวใรมาเห็นเ้า ที่สำั ลัวัวเอไปออีานี่อบน่ะสิ
“ไม่ปล่อย ะเินหนีทำไม โรธเหรอที่เรียว่าเป็”
“เออ”
“โห แ่แวเล่นเอ”
“ล?”
“ลมา ฮ่าๆๆๆ”
“…”
ผมรับประทานุทันที ือมันลรไหนไม่ทราบอนายฮะปาร์านยอล!
านยอลปล่อยแนออาเอวอผมและเินมา้าๆ เหมือนเิม่อนะเอาแ็เ็โอบผมไว้เหมือนอนแร
“อย่าเินเร็วๆ อีนะ ันไม่อบ อุส่าห์เสียสละแ็เ็มาโอบเพราะลัวนายหนาวนะเนี่ย”
“แ่นั้นเหรอ”
“และนายเป็นเพื่อนที่ีที่สุอัน้วยแบฮยอน”
เมื่อไหร่นายะเลิยิ้มให้ันพร้อมับอย้ำสถานะอันสัที ถึมันะรู้สึี็เถอะที่ัวเอยัพอมีวามสำัอยู่บ้า
มันะแปลไหมนะ…
ถ้าผมอยาเป็นมาว่าเพื่อนน่ะ...
ทำไมฟิเรื่อนี้ใสัรับเนี่ย =O=;; 5555555 ริๆ อบเียนแนวเถื่อนๆ มาเลย แ่ว่าอยาแ่แนวนีู้บ้า้า แนวเถื่อนเยอะแล้ว ฮ่าๆ ฝาิามานยอลับแบฮยอน้วยนะ้ะ ู่นี้น่ารัมา <3
ความคิดเห็น