คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เสียงที่ได้ยินอีกครั้ง(เพิ่มรุป)
บทที่ 1
เสียงที่ได้ยินอีกครั้ง
...แสงไฟจากคบเพลิงจุดขึ้นรอบๆ เด็กหนุ่มสาวต่างเต้นรำตามจังหวะดนตรี ไปรอบๆลานอย่างสนุกสนาน เงาที่ทอดผ่านเคลื่อนไหวสั่นระริกตามแสงไฟ
เทศกาลประจำปีแห่งดินแดนสายหมอก มิสท์แลนด์ ซึ่งมีเพียงปีละครั้ง ที่หมอกหนาปกคลุมโดยรอบจะจางหาย รับแสงตะวันจากฟ้ากว้างได้เต็มที่ วันและคืนเพียงหนเดียวที่ทุกคนเฝ้ารอ.. งานถูกจัดขึ้นตั้งแต่ฟ้าสาง ยันตะวันตกครบรอบรับอาทิตย์ขึ้นอีกครา...
เด็กสาวผมสั้น แต่งกายด้วยชุดพื้นเมือง เดินถือแก้วเครื่องดื่มมาสองใบ ตรงไปยังเพื่อนสาวที่นั่งรออยู่มุมหนึ่ง
“ เดนิส เธอเป็นคนชวนฉันมามิสท์แลนด์เองนะ ทำไมดูไม่สนุกเลยล่ะ? ” เธอส่งแก้วหนึ่งให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ
“ ฉันไม่ได้อยากมาเทศกาล ออร์เน่ ” เธอพูดเรียบๆก่อนจะยกแก้วขึ้นดื่ม
“ อ้าว!? แล้วไหนเธอบอกอยากมา..น้าเอเรนเอาฉันตายแน่!! นี่เธอ..ทำอย่างนี้ได้ยังไง!! ” เดนิสลดแก้วลง พลางขมวดคิ้วน้อยๆ ต่อสายตาวาวอย่างอยากรู้อยากเห็นของเพื่อนสาว
“ อะไรของเธอ? ”
“ ไม่เอาน่า! มาถึงนี่แล้ว บอกมาเถอะ เธอไปปิ้งหนุ่มคนไหน ถึงขนาดให้ฉันโกหกแม่ให้ ว่าฉันชวนมาเที่ยวบ้านญาติน่ะ!! ” น้ำเสียงกระตือรือร้นอย่างปิดไม่มิด
เดนิสกรอกตา ก่อนจะบอกเสียงเนื่อยๆ
“ เธออย่าเหมาฉันเป็นพวกเดียวกับเธอได้ไหม ฉันแค่... ” เธอเว้นช่วง ก่อนจะกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงลอยๆ
“ มี..ลางสังหร..บางอย่าง... ”
“ อ๊า~ ลางสังหรณ์ของผู้หญิงที่เฝ้ารอรักแท้ จากหนุ่มหล่อแห่งเมืองสายหมอก... ”
เดนิสจิบเครื่องดื่มอีกครั้ง ปล่อยให้เพื่อนสาว เพ้อละเมอต่อไปโดยไม่ขัดจังหวะ พลางกวาดสายตามองไปรอบๆลานเต้นรำ
พลันสายตาก็ไปสะดุดกับกลุ่มเด็กสาวกลุ่มหนึ่ง
พวกเธอยืนรุมล้อมรอบเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ยามเขาหัวเราะ พวกเธอก็หัวเราะตามด้วยเสียงเล็กๆดังคิกคัก เดนิสรู้สึกว่าเสียงหัวเราะแบบนั้นมันช่างเสแสร้งจริงๆ ทันทีที่คิดแบบนั้น เด็กหนุ่มหันมาสบตาเธอเข้าพอดี เขาส่งยิ้มให้ และเธอยิ้มตอบตามมารยาท แต่ยิ้มนั้นก็เจื่อนลง เมื่อสายตาของเหล่าเด็กสาวกลุ่มนั้นจับจ้องมาที่เธอทันที
“ เป็นอะไรไปเดน? ” ออร์เน่ที่เพิ่งหลุดจากโลกส่วนตัวถาม พลางมองตามสายตาไป ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
“ นั่นแน่ ไหนว่าไม่สนใจไง เข้าใจเลือกนะจ๊ะ แต่ท่าทางจะเจอศึกหนักหน่อยล่ะเพื่อนเอ๋ย ”
“ ฉันจัดการแม่พวกนั้นให้มะ ” เธอเสริม พลางมองเดนิสด้วยสายตาลุกวาว
“ เหอๆ กลับห้องเถอะออร์ ” พลางลากเพื่อนสาวที่อิดออดอยากทำตัวเป็นเพื่อนแสนดีโดยที่ไม่จำเป็นกลับที่พัก
--------------------------------------
..ที่นี่
เด็กสาวหยุดกึก ออร์เน่ยิ้มเอ่ยอย่างลิงโลด
“ อยากกลับไปทวงสิทธ์ชิงเจ้าชายแล้วล่ะสิ งั้นไปกัน พวกสาวบ้านๆทั้งหลายเดี๋ยวฉัน... ” คำที่เหลือถูกกลืนลงคอ เมื่อเดนิสยกมือขึ้นป้องปาก
“ อะไร..มีอะไรหรือเดน? ”
“ ฉันได้ยินเสียง ”
..ข้า..อยู่ที่นี่
“ ได้ยินอีกแล้ว! ” ออร์เน่มองเธออย่างฉงน คิ้วเรียวย่นเข้าหากัน
“ ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ” เธอบอก แต่ก็ลองเงี่ยงหูฟังดู
กลับมาเถิด...
“ นั่นไงออร์ ไม่ได้ยินหรือไง! ” มีแต่เพียงเสียงลมพัดผ่านใบไม้ที่เธอได้ยิน
“ เสียงเพราะมากเลย เหมือนกับ..เคยได้ยินที่ไหนมาก่อน... ” เดนิสหลับตานิ่งฟัง แต่พอลืมตาขึ้น ออร์เน่กลับมองเธออย่างแปลกประหลาด
“ อะไร? ”
“ คราวนี้น้าเอเรนเอาฉันตายจริงๆแน่!! ” ออร์เน่ร้องอย่างประสาทเสีย พลางคว้ามือเดนิส แล้วจ้ำเดินไปอย่างรวดเร็ว
“ อ...ออร์เน่! เดี๋ยว! ช้าๆหน่อย.. ”
“ เธอต้องนอนพัก เดนิส!! ”
“ หา!? ”
“ ให้ตาย!! ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะคออ่อนขนาดนี้ ฉันไม่น่าให้เธอดื่มเหล้าแอปเปิลนั่นเลย!! มันทำเธอเมาจนเพ้อไปแล้ว!!! ”
“ เฮ้! ” เดนิสร้องพลางฉุดมือกลับให้ออกจากการเกาะกุม ก่อนจะเสริมเสียงเข้ม
“ ฉันไม่ได้เมาออร์! แล้วนั่นมันก็ไม่ใช่เหล้า แค่ไวน์แอปเปิลหวานๆ... ”
เด็กน้อย...ของข้าเอ๋ย..กลับมาเถิด...
คราวนี้เสียงที่ได้ยินชัดเจนมาก โดยไม่รอคำห้ามจากเพื่อนสาว เดนิสออกวิ่งไปตามเสียง กลับไปยังลานเต้นรำ เด็กหนุ่มคนเดิมยังคงอยู่ที่นั่น เด็กสาวสองคนควงแขนคนละข้าง ท่าทางกำลังชักชวนให้เขาไปเต้นรำกับตน เขามีสีหน้าลำบากใจ พลันมองเห็นเดนิสที่วิ่งอ้อมลานเต้นรำไป ข้ามสะพานข้ามแม่น้ำซึ่งมุ่งตรงเข้าสู่ป่า...
--------------------------------------
เดนิสวิ่งลัดเลาะเข้าไปในป่า ต้นไม้ขึ้นหนาทึบบดบังแสงจันทร์เสียหมดสิ้น แต่มันก็ไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอ เพราะตั้งแต่เด็กแล้ว..เธอไม่เคยกลัวความมืด ความมืดเปรียบเหมือนเพื่อนของเธอ ยิ่งมืดเท่าไหร่เธอก็ยิ่งอบอุ่นใจมากขึ้น ทั้งดวงตาเธอก็มองรอบด้านได้อย่างแจ่มชัด...
กลับมาเถิด..เด็กน้อย...
เดนิสยังคงวิ่งตามเสียงไปราวกับถูกชักชวน เธอพุ่งผ่านพุ่มไม้เล็กๆ ก่อนจะทะลุออกมายังทะเลสาบกว้าง...
ท้องน้ำเป็นระลอกคลื่นเบาๆ ส่องแสงแวววาวเล่นแสงจันทร์กระจ่าง...
เดนิสเดินเรียบทะเลสาบ ทั้งที่ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรหรือไปที่ไหน แต่ดูเหมือนขาของเธอทั้งสองจะรู้ดี มันนำเธอเดินไป..สู่ถ้ำมืดซึ่งอยู่อีกฟากของทะเลสาบ ด้านหลังพุ่มไม้หนา
เด็กสาวหรี่ตาฝ่าความมืดเข้าไป...
ทันทีที่เธอก้าวเท้าเข้าสู่ปากถ้ำ มีพลังบางอย่างฉุดรั้งข้อมือเธอไว้ เดนิสหันไปมอง ..ไม่มีใครหรืออะไรอยู่ตรงนั้น เธอก้มลงมองข้อมือ สร้อยถักคล้องลูกแก้วสีเหลืองซึ่งเอเรน..แม่ของเธอให้ใส่ติดตัวมาตลอด มันกำลังส่องแสงกระพริบ พร้อมกับเกิดเส้นสายฟ้าวิ่งไปมารอบๆ
“ อ..อะไรน่ะ!! ” เธอร้องน้ำเสียงตกใจ พลางสะบัดแขนไปมา จนลูกแก้วนั้นไปกระทบกับผนังถ้ำอย่างแรงจนแตกกระจายไป
ข้า..อยู่ที่นี่...
เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับประกายแสงมากระทบตา เดนิสย่อตัวลง ก่อนจะมองเห็นลูกแก้วสีดำเล็กๆฝังอยู่กับผนังถ้ำ ทันทีที่นิ้วเรียวแตะถูกมัน...
แสงสีดำเป็นสายพวยพุ่งจากลูกแก้วตรงเข้ากลืนเด็กสาวหายไป...
ชุดในงานเลี้ยงน่ะ ปกติเดนิสมะแต่งแบบนี้หรอก=w=~
ความคิดเห็น