ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ณ ร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่ง
เรื่องมันเริ่มต้นที่ เราสามคน ผม แนะ และหมวย ตกลงกันทำธุรกิจร่วมกัน
แนะ คนรักของผม ซึ่งเธอยอมมาอยู่บ้านเดียวกันกับผมเพื่อที่จะเปิดร้านเบเกอรี่ในฝันของเธอ
หมวย น้องสาวบุญธรรม เราสนิทกันมานานแล้ว และเธอเรียกผมว่าป๊า และเรียกแนะว่าม๊า และนั่นมันทำให้เราทั้งสาม สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความสัมพันธ์ และมิตรภาพที่ยาวนาน จนไว้ใจกันและในที่สุดเราก็ตกลงกันเปิดร้านเบเกอรี่แนวของเราเอง ชื่อว่า Cool Indy
..
..
"ป๊าาาาาา!! ไปดูโต๊ะนู้นหน่อย หมวยยังไม่ว่าง" เสียงเล็กๆตะโกนออกมาจากหน้าร้าน
หึ.. คงโดนสาวรุมจนปลีกตัวออกมาไม่ได้ล่ะสิ
"เออ.. แป๊บ เดี๋ยวไป.." ผมตะโกนตอบ พร้อมเสิร์ฟอาหารถาดล่าสุดลงบนโต๊ะลูกค้าภายในร้าน
"โชคุจิ โอ ตาโนชิมิ คุดาไซ ทานให้อร่อยนะครับ" จบประโยคพร้อมโค้ง90องศา แล้วรีบเดินไปรับออร์เดอร์ที่โต๊ะถัดไป
"อิ ราสชาอิมาเสะ รับอะไรดีครับ" ผมหยิบไอโฟนจากในกระเป๋าขึ้นมาจดออร์เดอร์ ซึ่งแน่นอน มันเป็นแอพลิเคชั่นที่ผมสร้างขึ้นมาเองเพื่อร้านนี้โดยเฉพาะ ไม่เสียแรงที่ผมจบวิทยาการคอมพิวเตอร์มา
"เอ่อ.. ร้านนี้มีอะไรแนะนำบ้างคะ" นักศึกษาสาวหน้าสวยหนึ่งในกลุ่มเงยหน้ามาจากสมุดเมนู เอ่ยถาม
"หลักๆ ก็จะเป็นเบเกอรี่ เค้กช็อกโกแลต เค้กผลไม้ เครปเค้ก เอ่อ.. หรือจะรับของคาวก่อนดีครับ จะมีพาสต้า สเต๊ก...." ผมพยายามไล่ดูลิชต์ในรายการยังไม่ทันจบ
"งั้นขอ.. สปาเกตตี้ไวท์ซอสครีมเห็ด สเต๊กปลา เซลม่อนอบชีส และก็เครปเค้กชาเขียว เค้กชอกโกแลต สตรอเบอรี่ชีสเค้ก เครื่องดื่มเอาเป็น.. น้ำแตงโมปั่น3เลยค่ะ" โหเฮะ.. สั่งคล่องขนาดนี้ แล้วจะให้แนะนำเพื่อ..
"อ่า.. ทวนรายการนะครับ สปาเกตตี้ไวท์ซอสครีมเห็ด สเต๊กปลา เซลม่อนอบชีส เครปเค้กชาเขียว เค้กชอกโกแลต สตรอเบอรี่ชีสเค้ก และเครื่องดื่ม น้ำแตงโมปั่น3ที่นะครับ" ผมอ่านทวนรายการ ก่อนที่จะแจกรอยยิ้มอย่างเคย
"ค่ะ.. เอ่อ.. แล้วแถมเด็กเสิร์ฟด้วยได้มั้ยคะ" นักศึกษาอีกคนในกลุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มหวาน
"เห็น ทีคงไม่ได้นะครับ" ผมยิ้มหวานตอบก่อนที่จะกดยืนยันออร์เดอร์ เพื่อส่งไปยังเครื่อบคอมของแนะที่หน้าครัว ซึ่งอยู่ติดหลังเค้าเตอร์เพียงนิดเดียว แล้วรีบไปโต๊ะอื่นๆต่อ..
การ พูดภาษาญี่ปุ่นต้อนรับลูกค้า มันคงจะเป็นเอกลักษณ์ของผมไปซะแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ผมได้ไปอยู่ญี่ปุ่นนานเลยทีเดียว ก่อนที่จะกลับมาเปิดร้านที่นี่
....
"ป๊าาาา!!!! ขอตังหน่อย ซ้อให้ไปซื้อของ.." เสียงเล็กคนเดิมพร้อมกับร่างในชุดพนักงานเสิร์ฟชาย สูงประมาณ170วิ่งเข้ามาหาผม
"ออกไปก่อนไม่ได้ไง๊!!" ผมบ่น แต่ก็ยังควักกระเป๋าเงินออกมา
"ก็ ป๊าอ่ะ.. อย่าบ่นเลยน่าท่านคลัง เดะซื้อหนมมาฝาก โอ๋เอ๋ๆ" ไอ้หมวยตัวแสบ ดูมันสิ ผมยังไม่ทันนับเบินให้มันเลย มันฉกแบงค์พันผมไปตังสองใบ
"เฮ่ย ๆๆ อย่าใช้เปลืองนะเว่ย เหลือมาทอนด้วย" ผมตะโกนไล่หลังไป แต่คงไม่ทันละ ไอ้แสบนี่ไวอย่างกับจรวด พอคว้าบิ๊กไบค์คู่ใจได้ มันก็บิดไม่เหลียวหลัง
"ไอ้ลูกคนนี้.." ผมบ่นพึมพำคนเดียว
"หมวยไปแล้วเหรอ?" เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังผม
"อืม.. ไวอย่างกับปรอท เอาไปตังสองพัน" ผมทำหน้ามุ่ย
"หึ หึ เอาน่า ช่างมันเถอะ มันก็เป็นงี้ ไม่ชินอีกเหรอ ทำหน้าแบบนั้นเดะก็ไม่หล่อหรอก" ร่างบางในชุดพนักงานชาย แบบเดียวกับของผม และเจ้าหมวย สูงประมาณ176 ผมยาวมัดไว้ข้างหลัง ดูภายนอกเธอเป็นสาวหล่อ ดูสุขุม เยือกเย็น เธอรับหน้าที่เป็นคนครัว ทำอาหาร เพราะเหตุนี้ลูกค้าจึงไม่ค่อยเห็นเธอออกมาหน้าร้าน วันนี้คงเป็นอีกวันที่มีโอกาสน้อยมากที่ลูกค้าจะได้ออร์เดอร์อาหารจากเธอ เพราะไอ้หมวยมันไปซื้อของ..
"พี่แนะ!! วันนี้มารับออร์เดอร์เองเลยเหรอคะ" เสียงจากในร้าน เห็นมั้ยล่ะ ขนาดเธอไม่ค่อยออกมาเจอโลกภายนอก แฟนคลับยังเยอะขนาดนี้
"พี่แนะทำอาหารอร่อยมากเลย วันหลังสอนหนูมั่งสินะนะนะนะ"
"พี่แนะ ไปทำผมร้านไหนมาอ่า สวยจัง"
เอ่อ.. ผมว่าผมควรเข้าไปดูสักหน่อยดีกว่า
ผม เดินเข้าไปในร้าน ภาพที่เห็น โอ้พระเจ้า พี่แนะโดนรุม กลุ่มนักเรียนม.ปลาย กำลังยื้อแย่งสาวหล่อร่างบางผู้สุขุมของผมอยู่ มันจะมากเกินไปแล้วนะ
"เอ่อ.. ของโทษครับ.. สั่งอาหารเสร็จแล้ว กรุณาปล่อยคนครัวของร้านด้วยนะครับ เพื่อเป็นการรวดเร็วและสะดวกต่อลูกค้าตนต่อๆไป" จะว่าผมหวงก็ได้นะ ก็นี่มันคนรักของผม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความลับก็เถอะ แต่ถ้าเกินไป ผมไม่ยอมแน่
หลังจากที่ผมปฏิเสธลูกค้าแทนแนะอย่างสุภาพ ผมจึงจูงมือเธอมา หรืออาจจะเรียกว่าลาก จนมาในครัว
"นี่ เป็นอะไรของนายเนี่ย ปล่อยซะที เจ็บ" เธอสะบัดมือผมจนหลุด
"ก็เด็กพวกนั้น.."
"หึง เหรอ.. พวกเขาก็แค่เด็ก และที่สำคัญ เขาเป็นลูกค้าเรานะ หัดแยกแยะซะบ้างสิ ลืมไปแล้วเหรอ กฎของร้านน่ะ อย่าทำเสียมารยาทใส่ลูกค้า"
"ก็มันเกินไปนิ เห็นแล้วทนไม่ได้อ่ะ"
"ยังไงที่เรียกว่าพอดีล่ะ.. ร้านนี้ให้ความสำคัญที่เอาใจลูกค้านะ"
"แต่ว่า.. "
"ไม่ ต้องแต่แล้ว ไปทำงานต่อเลย แนะจะทำอาหารตามออร์เดอร์" พูดจบ เธอจึงหันหลังจะเดินไปไปที่เครื่องคอมแมคบุ๊กที่หน้าต่างครัวที่ติดกับหลัง เค้าเตอร์
แต่ยังไม่ทันจะก้าวเดิน
"แนะ.." ผมกอดเธอจากด้านหลัง
"อะไรอีก ปล่อยสิ แนะจะไปดูออร์เดอร์ลูกค้า" เธอพยายามแกะมือผมที่อยู่ที่เอวเธอ
"พีรักแนะนะ" ผมซบหน้าที่ไหล่เธอ
"เหนื่อยล่ะสิ.. เดี๋ยวก็ได้พักแล้ว ทนอีกนิดนะ" มือเรียวบางของเธอ เตะที่หัวผมแล้วลูบเบาๆ
มันทำให้ผมมีแรงอีกครั้ง จากที่ก่อนหน้านี้ ผมโมโห จนแทบจะไม่มีแรงเดิน
"เอาล่ะ ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวหมวยมันก็มาช่วยแล้ว"
ผมถอยออกจากร่างแนะช้าๆ พร้อมกับแรงที่เพิ่มขึ้น
"เฮ่!! สองตายายคู่นี้มาสวีทอะไรกันตอนนี้ ดูดิ๊ ลูกค้าเต็มร้านแล้ว" ไอ้เสียงเล็กปวดประสาทมันมาขัดจังหวะได้พอดีมาก
"เออ เห็นแล้ว ของครบใช่มั้ย ไหนตังทอน โอเค ไปทำงาน" ผมไม่ลืมที่จะคว้าตังทอนทั้งหมดในมือมัน แล้วรีบเดินออกไปทำงานที่หน้าร้านต่อ
"โหยป๊า.. ค่าจ้างเค้าอ่ะ ค่าน้ำมันไอ้บิ๊กเค้าด้วย ไม่เคยจะมีน้ำใจอ่ะ" เสียงไอ้หมวยมันโอดโอย
"หยิบเอาในกระเป๋าม๊าที่แขวนไว้ข้างตู้เย็นก็ได้ อยากได้เท่าไหร่ก็หยิบได้เลยนะ" แนะเอ่ยบอกอย่างนุ่มนวล
"ไม่ เอาอ่ะซ้อ หมวยเอาที่ซ้อมาเยอะละ ที่สำคัญ หมวยแค้นไอ้ป๊าา ไอ้คลังบ้า อย่าให้ถึงทีหมวยนะ" หมวยทำน้าบูด ก่อนที่จะเดินตามออกไปทำงานต่อ
"หึหึ.." เสียงหัวเราะในลำคอที่ดูอ่อนนุ่มพร้อมส่ายหัว ด้วยความเอ็นดูและคงชินกับความดื้อของเด็กหมวยคนนี้
เรื่องมันเริ่มต้นที่ เราสามคน ผม แนะ และหมวย ตกลงกันทำธุรกิจร่วมกัน
แนะ คนรักของผม ซึ่งเธอยอมมาอยู่บ้านเดียวกันกับผมเพื่อที่จะเปิดร้านเบเกอรี่ในฝันของเธอ
หมวย น้องสาวบุญธรรม เราสนิทกันมานานแล้ว และเธอเรียกผมว่าป๊า และเรียกแนะว่าม๊า และนั่นมันทำให้เราทั้งสาม สนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นความสัมพันธ์ และมิตรภาพที่ยาวนาน จนไว้ใจกันและในที่สุดเราก็ตกลงกันเปิดร้านเบเกอรี่แนวของเราเอง ชื่อว่า Cool Indy
..
..
"ป๊าาาาาา!! ไปดูโต๊ะนู้นหน่อย หมวยยังไม่ว่าง" เสียงเล็กๆตะโกนออกมาจากหน้าร้าน
หึ.. คงโดนสาวรุมจนปลีกตัวออกมาไม่ได้ล่ะสิ
"เออ.. แป๊บ เดี๋ยวไป.." ผมตะโกนตอบ พร้อมเสิร์ฟอาหารถาดล่าสุดลงบนโต๊ะลูกค้าภายในร้าน
"โชคุจิ โอ ตาโนชิมิ คุดาไซ ทานให้อร่อยนะครับ" จบประโยคพร้อมโค้ง90องศา แล้วรีบเดินไปรับออร์เดอร์ที่โต๊ะถัดไป
"อิ ราสชาอิมาเสะ รับอะไรดีครับ" ผมหยิบไอโฟนจากในกระเป๋าขึ้นมาจดออร์เดอร์ ซึ่งแน่นอน มันเป็นแอพลิเคชั่นที่ผมสร้างขึ้นมาเองเพื่อร้านนี้โดยเฉพาะ ไม่เสียแรงที่ผมจบวิทยาการคอมพิวเตอร์มา
"เอ่อ.. ร้านนี้มีอะไรแนะนำบ้างคะ" นักศึกษาสาวหน้าสวยหนึ่งในกลุ่มเงยหน้ามาจากสมุดเมนู เอ่ยถาม
"หลักๆ ก็จะเป็นเบเกอรี่ เค้กช็อกโกแลต เค้กผลไม้ เครปเค้ก เอ่อ.. หรือจะรับของคาวก่อนดีครับ จะมีพาสต้า สเต๊ก...." ผมพยายามไล่ดูลิชต์ในรายการยังไม่ทันจบ
"งั้นขอ.. สปาเกตตี้ไวท์ซอสครีมเห็ด สเต๊กปลา เซลม่อนอบชีส และก็เครปเค้กชาเขียว เค้กชอกโกแลต สตรอเบอรี่ชีสเค้ก เครื่องดื่มเอาเป็น.. น้ำแตงโมปั่น3เลยค่ะ" โหเฮะ.. สั่งคล่องขนาดนี้ แล้วจะให้แนะนำเพื่อ..
"อ่า.. ทวนรายการนะครับ สปาเกตตี้ไวท์ซอสครีมเห็ด สเต๊กปลา เซลม่อนอบชีส เครปเค้กชาเขียว เค้กชอกโกแลต สตรอเบอรี่ชีสเค้ก และเครื่องดื่ม น้ำแตงโมปั่น3ที่นะครับ" ผมอ่านทวนรายการ ก่อนที่จะแจกรอยยิ้มอย่างเคย
"ค่ะ.. เอ่อ.. แล้วแถมเด็กเสิร์ฟด้วยได้มั้ยคะ" นักศึกษาอีกคนในกลุ่มเอ่ยขึ้นพร้อมยิ้มหวาน
"เห็น ทีคงไม่ได้นะครับ" ผมยิ้มหวานตอบก่อนที่จะกดยืนยันออร์เดอร์ เพื่อส่งไปยังเครื่อบคอมของแนะที่หน้าครัว ซึ่งอยู่ติดหลังเค้าเตอร์เพียงนิดเดียว แล้วรีบไปโต๊ะอื่นๆต่อ..
การ พูดภาษาญี่ปุ่นต้อนรับลูกค้า มันคงจะเป็นเอกลักษณ์ของผมไปซะแล้ว เพราะก่อนหน้านี้ผมได้ไปอยู่ญี่ปุ่นนานเลยทีเดียว ก่อนที่จะกลับมาเปิดร้านที่นี่
....
"ป๊าาาา!!!! ขอตังหน่อย ซ้อให้ไปซื้อของ.." เสียงเล็กคนเดิมพร้อมกับร่างในชุดพนักงานเสิร์ฟชาย สูงประมาณ170วิ่งเข้ามาหาผม
"ออกไปก่อนไม่ได้ไง๊!!" ผมบ่น แต่ก็ยังควักกระเป๋าเงินออกมา
"ก็ ป๊าอ่ะ.. อย่าบ่นเลยน่าท่านคลัง เดะซื้อหนมมาฝาก โอ๋เอ๋ๆ" ไอ้หมวยตัวแสบ ดูมันสิ ผมยังไม่ทันนับเบินให้มันเลย มันฉกแบงค์พันผมไปตังสองใบ
"เฮ่ย ๆๆ อย่าใช้เปลืองนะเว่ย เหลือมาทอนด้วย" ผมตะโกนไล่หลังไป แต่คงไม่ทันละ ไอ้แสบนี่ไวอย่างกับจรวด พอคว้าบิ๊กไบค์คู่ใจได้ มันก็บิดไม่เหลียวหลัง
"ไอ้ลูกคนนี้.." ผมบ่นพึมพำคนเดียว
"หมวยไปแล้วเหรอ?" เสียงหนึ่งดังมาจากข้างหลังผม
"อืม.. ไวอย่างกับปรอท เอาไปตังสองพัน" ผมทำหน้ามุ่ย
"หึ หึ เอาน่า ช่างมันเถอะ มันก็เป็นงี้ ไม่ชินอีกเหรอ ทำหน้าแบบนั้นเดะก็ไม่หล่อหรอก" ร่างบางในชุดพนักงานชาย แบบเดียวกับของผม และเจ้าหมวย สูงประมาณ176 ผมยาวมัดไว้ข้างหลัง ดูภายนอกเธอเป็นสาวหล่อ ดูสุขุม เยือกเย็น เธอรับหน้าที่เป็นคนครัว ทำอาหาร เพราะเหตุนี้ลูกค้าจึงไม่ค่อยเห็นเธอออกมาหน้าร้าน วันนี้คงเป็นอีกวันที่มีโอกาสน้อยมากที่ลูกค้าจะได้ออร์เดอร์อาหารจากเธอ เพราะไอ้หมวยมันไปซื้อของ..
"พี่แนะ!! วันนี้มารับออร์เดอร์เองเลยเหรอคะ" เสียงจากในร้าน เห็นมั้ยล่ะ ขนาดเธอไม่ค่อยออกมาเจอโลกภายนอก แฟนคลับยังเยอะขนาดนี้
"พี่แนะทำอาหารอร่อยมากเลย วันหลังสอนหนูมั่งสินะนะนะนะ"
"พี่แนะ ไปทำผมร้านไหนมาอ่า สวยจัง"
เอ่อ.. ผมว่าผมควรเข้าไปดูสักหน่อยดีกว่า
ผม เดินเข้าไปในร้าน ภาพที่เห็น โอ้พระเจ้า พี่แนะโดนรุม กลุ่มนักเรียนม.ปลาย กำลังยื้อแย่งสาวหล่อร่างบางผู้สุขุมของผมอยู่ มันจะมากเกินไปแล้วนะ
"เอ่อ.. ของโทษครับ.. สั่งอาหารเสร็จแล้ว กรุณาปล่อยคนครัวของร้านด้วยนะครับ เพื่อเป็นการรวดเร็วและสะดวกต่อลูกค้าตนต่อๆไป" จะว่าผมหวงก็ได้นะ ก็นี่มันคนรักของผม ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความลับก็เถอะ แต่ถ้าเกินไป ผมไม่ยอมแน่
หลังจากที่ผมปฏิเสธลูกค้าแทนแนะอย่างสุภาพ ผมจึงจูงมือเธอมา หรืออาจจะเรียกว่าลาก จนมาในครัว
"นี่ เป็นอะไรของนายเนี่ย ปล่อยซะที เจ็บ" เธอสะบัดมือผมจนหลุด
"ก็เด็กพวกนั้น.."
"หึง เหรอ.. พวกเขาก็แค่เด็ก และที่สำคัญ เขาเป็นลูกค้าเรานะ หัดแยกแยะซะบ้างสิ ลืมไปแล้วเหรอ กฎของร้านน่ะ อย่าทำเสียมารยาทใส่ลูกค้า"
"ก็มันเกินไปนิ เห็นแล้วทนไม่ได้อ่ะ"
"ยังไงที่เรียกว่าพอดีล่ะ.. ร้านนี้ให้ความสำคัญที่เอาใจลูกค้านะ"
"แต่ว่า.. "
"ไม่ ต้องแต่แล้ว ไปทำงานต่อเลย แนะจะทำอาหารตามออร์เดอร์" พูดจบ เธอจึงหันหลังจะเดินไปไปที่เครื่องคอมแมคบุ๊กที่หน้าต่างครัวที่ติดกับหลัง เค้าเตอร์
แต่ยังไม่ทันจะก้าวเดิน
"แนะ.." ผมกอดเธอจากด้านหลัง
"อะไรอีก ปล่อยสิ แนะจะไปดูออร์เดอร์ลูกค้า" เธอพยายามแกะมือผมที่อยู่ที่เอวเธอ
"พีรักแนะนะ" ผมซบหน้าที่ไหล่เธอ
"เหนื่อยล่ะสิ.. เดี๋ยวก็ได้พักแล้ว ทนอีกนิดนะ" มือเรียวบางของเธอ เตะที่หัวผมแล้วลูบเบาๆ
มันทำให้ผมมีแรงอีกครั้ง จากที่ก่อนหน้านี้ ผมโมโห จนแทบจะไม่มีแรงเดิน
"เอาล่ะ ไปทำงานได้แล้ว เดี๋ยวหมวยมันก็มาช่วยแล้ว"
ผมถอยออกจากร่างแนะช้าๆ พร้อมกับแรงที่เพิ่มขึ้น
"เฮ่!! สองตายายคู่นี้มาสวีทอะไรกันตอนนี้ ดูดิ๊ ลูกค้าเต็มร้านแล้ว" ไอ้เสียงเล็กปวดประสาทมันมาขัดจังหวะได้พอดีมาก
"เออ เห็นแล้ว ของครบใช่มั้ย ไหนตังทอน โอเค ไปทำงาน" ผมไม่ลืมที่จะคว้าตังทอนทั้งหมดในมือมัน แล้วรีบเดินออกไปทำงานที่หน้าร้านต่อ
"โหยป๊า.. ค่าจ้างเค้าอ่ะ ค่าน้ำมันไอ้บิ๊กเค้าด้วย ไม่เคยจะมีน้ำใจอ่ะ" เสียงไอ้หมวยมันโอดโอย
"หยิบเอาในกระเป๋าม๊าที่แขวนไว้ข้างตู้เย็นก็ได้ อยากได้เท่าไหร่ก็หยิบได้เลยนะ" แนะเอ่ยบอกอย่างนุ่มนวล
"ไม่ เอาอ่ะซ้อ หมวยเอาที่ซ้อมาเยอะละ ที่สำคัญ หมวยแค้นไอ้ป๊าา ไอ้คลังบ้า อย่าให้ถึงทีหมวยนะ" หมวยทำน้าบูด ก่อนที่จะเดินตามออกไปทำงานต่อ
"หึหึ.." เสียงหัวเราะในลำคอที่ดูอ่อนนุ่มพร้อมส่ายหัว ด้วยความเอ็นดูและคงชินกับความดื้อของเด็กหมวยคนนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น