คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Night 6th บทสนทนาของสองบุคคลในความรู้สึกที่ไม่กระจ่าง 1 [-ภายในห้อง-]
Night 6th บทสนทนาของสองบุคคลในความรู้สึกที่ไม่กระจ่าง 1 [-ภายในห้อง-]
“ครับ…ทั้งๆที่ผมไม่ใส่ใจมันตั้งแต่แรก แต่ทำไมถึงเจ็บแปล๊บกัน…เพราะว่าผมใส่ใจกับคำพูดของคันดะงั้นเหรอ?…คันดะช่วยบอกผมทีว่าผมเป็นอะไรของผมกันแน่!” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มตวัดมองผู้พูดทันที เหมือนคาดไม่ถึง… อเลนกำลังมีอาการแบบนี้ แบบที่เป็นเหมือนเขา…
“ฉันก็ไม่รู้…” ร่างสูงเปรย เหมือนไร้แรงจะเอ่ย “ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องใส่ใจเวลานายอ่อนแอจนน่าสมเพชแบบนั้นเหมือนกัน…”
เหมือนคำพูดที่อยากจะเอ่ยมาเนิ่นนานถูกกล่าวขึ้น ทั้งสองจ้องหน้ากันเพื่อหาคำตอบให้แน่ชัด มันเพราะอะไร ทำไม
ความเงียบโรยตัวลงอีกครา เมื่อไร้ผู้ที่อยากจะพูด คันดะเลือกที่จะเป็นฝ่ายหลุบตาลงแล้วเงียบโดยไม่ปริปากแต่อย่างใด ขณะที่หนุ่มน้อย กำลังมุ่นคิ้วอย่างไม่เข้าใจตัวเอง และเหมือนกำลังควบคุมตัวเองไม่อยู่
“…”
“…”
“เฮ้อ…คุณโคมุอิ มีภารกิจอะไรมาให้งั้นเหรอครับ” อเลนเอ่ยถามในที่สุด ขณะที่คันดะหรี่ตาลงอย่างเสียดาย เมื่อคนตรงหน้าเปลี่ยนเรื่อง ดูท่าเจ้าถั่วงอกของเขา จะเลิกเสียเวลามาปวดหัวกับเรื่องพรรค์นี้เข้าซะแล้วสิ นั่นสิ….มันหนักสมองไม่ใช่เหรอ
“ก็แค่ภารกิจไร้สาระ”
“ไร้สาระ?…เหมือนคำพูดของคันดะน่ะเหรอ”
ปึ๊ด! ร่างสูงผงะทันที พร้อมจ้องใบหน้าที่กำลังอมยิ้มของอเลนที่เก็บไว้แทบไม่อยู่ด้วยการตาถลึง “แกว่าไง…”
“ฮะฮะฮะ…ผมว่าคันดะตอนยัวะดูดีกว่าตอนทำหน้าเครียดเป็นไหนๆเลยนะครับ” เจ้าของเรือนผมสีเงินหัวเราะเบาๆอย่างสดใส ไอ้ท่าทางซีเรียสนั่นหายไปไหนกัน เพราะว่ามันถึงกับทำให้ร่างสูง…
พูดไม่ออก ด่าไม่ได้…ทำไมถึงโล่งใจ?
นายรู้มั๊ยอเลน…นายในตอนหัวเราะก็ดูดีกว่าตอนที่ทำหน้าเครียดเหมือนกันนั่นแหละ
“อเลน…” เสียงเย็นเยียบเอ่ย ทำให้คนร่างเล็ก หยุดหัวเราะไปชั่วขณะ
“คะ...ครับ เฮ้ย!!?…หวา?” เจ้าของนัยน์ตาสีสีเถ้าแหกปากร้องทันที เมื่อบุคคลตรงหน้า จู่โจมเข้ารัดกอดโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัวแม้เขาจะเอ่ยเรียกแล้วก็ตาม ไอ้ทีท่าประหลาดผิดเพกพรรค์นี้อเลนนั้นไม่เคยเจอจึงได้ร้องโวยวายเป็นธรรมดา “ท..ทะ…ทำอะไรน่ะครับคันดะ” เขาร้องแย้งท้วง พร้อมดันร่างสูง ให้ห่างร่างของตน
แต่คนตัวสูงกลับกอดแน่เข้าไปอีก จนอเลนไม่มีแรงจะดันออก นี้เป็นแผนการฆาตกรรมเขาหรือเยี่ยงไร (มันต่อจากรินารี่ เหอๆ)
ลมหายใจของบุคคลที่เขาประนามว่า ‘น่ากลัว’ หายใจรดต้นคอจนผู้ที่ถูกกระทำแทบลืมหายใจ พลันใบหน้าก็แดงก่ำอย่างไม่รู้สาเหตุ
…เอาอีกแล้ว ไอ้ความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจนี่…
“ค..คะ…คันดะ”
“อะไร”
เฮือก!
น้ำเสียงแข็งๆเย็นๆ ถูกเปรยมากจากคนๆเดิมที่เขารู้จัก หนุ่มน้อยถอยหายใจเฮ้อ ก่อนจะส่งคำถาม “ทำอะไรน่ะครับนั่น…”
“ไม่รู้”
วะ…ไอ้เบื๊อกนี่ =_=+
“หา?” อเลนร้องเหวอ
“แต่” ร่างสูงเปรยอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่เย็นลงกว่าเดิม “ขออยู่แบบนี้ซักพัก…”
น่าฟัง…มันดูนุ่มนวลเหลือเกิน คนๆนี้หากจะทำแบบนี้ก็ทำได้สินะ
“คะ…ครับ” เด็กหนุ่มกล่าวรับ แต่ก็ยังแฝงความไม่เข้าใจอยู่เป็นหลัก นัยน์ตาสีขี้เถ้าพยายามเหลือบมองผู้ที่กอดตนว่ากำลังทำสีหน้าเช่นไร กำลังยิ้ม หรือกำลังทำหน้าตาบึ้งบูดเหมือนที่เป็นประจำ อยากรู้เหลือเกิน…แต่ก็มิอาจจะมองได้
ผลัวะ!!
“อเลน!!”
“เหวอ!?”
“0_0;;!!” <<< ราวี่
นัยน์ตาสีเขียวใสเบิ่งกว้าง ทันทีที่ได้เปิดประตูห้องพยาบาลที่ถูกเปลี่ยนเป็นห้องพลอตรักในบันดล ขณะที่อเลนและคันดะได้แยกห่างกันโดยอัตโนมัติราวแม่เหล็กขั้วเดียวกันที่ดีดตัว พร้อมสีหน้าที่ใครๆต่างก็เดาถูก
“พะ…พวกนาย?” ราวี่ชี้ แล้วมองทั้งสองที่มีอาการไม่ต่างกันนักสลับกันไปมา
“มีธุระอะไร!” คันดะพูดขึ้นในที่สุด
“คือ…” ราวี่จ้องหน้าอเลนที่กำลังเบี่ยงหลบ
“คืออะไรเล่า!”
“โคมุอิให้มาตาม” เหมือนว่ามันพูดยากยังไงยังงั้น เมื่อมีเรื่องที่น่าสนใจกว่าอยู่ตรงหน้า
“เออ…จริงด้วย แล้วภารกิจที่ว่านั่น…อะไรเหรอครับ?” ใบหน้าติดสวยของเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองบุรุษร่างสูงทั้งสองด้วยความสงสัย ขณะที่ราวี่และคันดะต่างทำหน้าทำตาที่แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว
…
…
…
“เอ๋?…ทดสอบความกล้าย้อนหลังวันฮาโลวีน!?”
เมื่อกล่าวจบ เขาอยากจะโดนไอ้มีดเล่มนั่นแทงให้ตายไปซะเลยให้รู้แล้วรู้รอด ทำไมกันน้า…ทั้งๆที่ไอ้ช่วงเวลาเฮงซวยเพิ่งจะผ่านไปหยกๆแต่ต้องมาเจออีก มันช่างเป็นตลกที่ร้ายกาจเสียจริง
“ไม่ครับ…ผมไม่ขอเข้าร่วม -_-^” อเลนตอบดักทันควัน
“ไม่ได้!!” โคมุอิว่า ทำให้อเลนถึงกับสะดุ้งโหยง “ขนาดคันดะคุงฉันยังดึงมาเล่นด้วยจนได้ ทำไมแค่เธอฉันสั่งให้มาเล่นไม่ได้…โฮะๆๆ อเลนคุงเธออยากจะปรับเปลี่ยนศาสตรากำราบ AKUMA ใหม่มั๊ยเอ่ย?” เรียวปากของบุรุษร่างสูง หัวหน้าแห่งแผนกวิทยาศาสตร์ฉีกยิ้มแสยะกว้างราวกับว่าเป็น AKUMA เองจริงๆ ท่ามกลางความระอาของใครหลายๆคน
…ปีศาจ…
คนตรงหน้านี้ปีศาจชัดๆ
“ตะ…แต่ว่าผมป่วยอยู่นะครับคุณโคมุอิ” เด็กหนุ่มโอดครวญ
“โฮะๆๆ ไม่ต้องห่วงไปหรอกอเลน…เพราะว่าฉันสั่งให้คันดะ ราวี่ และรินารี่ ดูแลเธอใกล้ๆ ( / me ตัดรินารี่ไปได้ไหม มันครบ Y สามตัวมั่ว ฉิบหายพอดีอ่ะ =A=) เพราะงั้น ลืมไปได้เลยว่าเคยป่วย ฮุฮุ แค่นี้พอใหมต่อการดูแลระดับปฐม” โคมุอิบรรยายราวกับว่า กำลังขายของเซลล์ไม่ออกมานานนับปี พร้อมพยักพเยิดไปทางบุคคลที่ได้กล่าวตามข้างตนที่กำลังยืนชิดอยู่ทางผนังห้อง
“คะ…ครับ”
…ปฏิเสธไม่ได้เลยจริงๆ -*-…
“ดีล่ะ เป็นงั้นก็จะได้เริ่มกันซักที” หัวหน้าแผนกประกาศลั่น ท่ามกลางฝูงมนุษย์ที่ยืนอัดอยู่ในห้อง แน่นอนว่าเป็นคนของแผนกวิทย์ฯ ล้วนๆ
คันดะ ลอบมองใบหน้าที่แสนจะไร้เดียงสานั้นที่กำลังเอ่ยปากเถียงโคมุอิฉอดๆ (/ Me มันน่ารักตรงไหนมิทราบไอ้เอ่ยปากเถียงเนี่ย - -^แต่เอาเถอะ ก็จริงไม่ว่าอเลนจะทำยังไงก็น่าร้ากกก เสมอ โฮะๆๆ) พร้อมกับเก็บงำความคิดไว้มากมาย เขาอยากจะพูด… อยากจะคุยกับอเลนกับเรื่องนั้น…ที่ยังไม่จบ…
ใช่…เขายังคุยไม่จบ เรื่องความรู้สึกนั่น…มันเหมือนกันอย่างนั้นหรือ หรือว่า!!?…
“ยู…เฮ้!! ยู ยูววว!!!”
เฮือก!
ร่างสูงหลุดจากภวังค์ เมื่อเจ้ากระต่ายตัวน้อยนามราวี่ เอ่ย (ตะโกน) เรียกซ้ำไปซ้ำมาเหมือนลืมชื่อเขา “อ..อะ…อะไร?” คันดะเหมือนติดอ่าง ก่อนจะหันไปทางราวี่ และรินารี่ที่ยืนอยู่ข้างกาย
“เหม่ออะไรน่ะ…จะเริ่มแล้วนะ ^^” เสียงหวานเอ่ย
“นั่นสินะ…สงสัยคงจะเป็นเรื่องเมื่อกี๊แหงแซะ…” ราวี่บุ้ยปาก
“แก (ไอ้) ราวี่” คันดะใช้มือขยุ้มหัวราวี่ทันที พร้อมเอ่ยคำราม ดีนะประโยคหลังราวี่พียงพูดเบาๆ ไม่งั้นรินารี่ได้ร้องถามแล้วนะเนี่ย - -^(/ me น่ากลัวจริงๆพี่ดะเอ้ยยย)
To be Continue…to Night 7 Th
ฮุฮุ…เอิ๊กกกกกกกก เขียนเองนั่งหัวเราะเอง ไม่รู้ทำไม ไม่ได้ยอนะว่าตัวเองเขียนตลก (ไม่ตลกเลย ดูซีเรียสนิดๆด้วยซ้ำ) ที่ขำ คงเป็นเพราะว่า…
‘เหมือนคนบ้าเลยนะ พิมพ์ไปยิ้มไป =[]=!!’
ก..กะ…กรี๊ดดดดดด มีความสุขต่อสิ่งที่ทำมันผิดตรงไหนยะ!!! >[]< ว้ากกก
ปล. โวต+เม้นท์ให้เยอะ นะเจ้าค่ะ ^^ จะได้มีกำลังใจแต่ง ฮุฮุ แล้วใครมีอะไรให้ไปอ่าน (DGM) ก็บอกได้เลยน้า---แล้วจะไปอ่านนะคะ
ปล.[2] ท่านเห็นด้วยฤๅไม่ที่ได้ข้าพเจ้าได้ด่าตัวเองถึงกระนั้น -A-
ความคิดเห็น