คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Night 5th The feeling will almost have no, to the a little feeling,
Night 5th The feeling will almost have no, to the a little feeling,
“หา…ไม่เอาละ นายก็รู้อยู่ว่าฉันไม่ชอบอะไรไร้สาระ”
เสียงเย็นๆ เปรยขึ้นอย่างหัวเสีย ขณะที่ทิ้งร่างนั่งบนโซฟาตัวนุ่ม เมื่อสิ่งที่เขาได้ยินหลังจากได้ไปเยี่ยมเจ้าถั่วงอกนั่น…เป็นเรื่องที่โคมุอิสั่งให้เข้าร่วมกันทุกคนอย่างไม่มีข้อยกเว้น
“แหม…นานๆที ไม่คิดจะรีแล๊คบางหรือไงคันดะคุงก็” บุรุษชุดขาวว่าพร้อมเสียงกลั้วหัวเราะ ยิ่งทำให้คนตรงหน้ากลับฉุนขึ้นมาอีกระลอก จนต้องเปลี่ยนท่านั่งเป็นเท้าคางหงุดหงิด “วันๆเอาแต่นั่งทำหน้าทำตาเคร่งเครียด ระวังอเลนคุงจะกลัวหงอไม่กล้าเข้าใกล้นะ อิอิ”
“ไม่เห็นเกี่ยวกับเจ้าถั่วงอกนั่นเลย!”
“^_^” โคมุอิ
“=_=+” คันดะ
คำพูดที่เหมือนจะเป็นการหลุดปากออกมาของคันดะ ทำทั้งสองเงียบแล้วมองหน้ากัน สุดท้ายเป็นคันดะเองหันเลี่ยงหลบสายตา พร้อมถอนหายใจเฮือกเล็กๆออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เพราะเหมือนกับว่าคนตรงหน้านั่นรู้อะไรบางอย่างที่ไม่อยากจะให้รู้
“ก็ได้…” นัยน์ตาสีเข้มเปรยอย่างยอมแพ้ปนระอา ขณะที่โคมุอิแสยะยิ้มอย่างผู้มีชัย “แล้ว…จะเริ่มเมื่อไหร่”
“อือ…วันนี้คืนฮาโลวีนแต่มันก็ดึกมากๆแล้วละเนาะ”
“นายจะพูดอะไรกันแน่เอาให้ชัดๆ”
“จ้าๆ…คืนพรุ่งนี้จัดย้อนนิดหน่อยไม่เป็นไรมั้ง” บุรุซชุดขาวผู้ที่สติไม่เต็มเตงว่าทันที เมื่อเห็นว่าคู่สนทนาชักมีน้ำโห
“เรื่องของนายเถอะ แล้วเจ้าถั่วงอกมันจะออกมาเล่นกะนายทันเร้อ—“ คันดะหลุบตาลงพร้อมเปรยอย่างช้าๆ เหมือนว่าความง่วงก็เริ่มจะทำหน้าที่แทรกระบบต่างๆในสมองเข้ามาทุกทีๆแล้ว
“อ้าว…ก็ไหนว่าไม่เห็นจะเกี่ยวกับอเลนคุงละ?” โคมุอิยิ้มพรายจนเขาอยากจะใช้มุเก็นผ่าซี่ซะเหลือเกิน
“ชิ! -////-+” ร่างสูงสบถพลางเลี่ยงสายตา “เออๆ ฉันไปนอนละ” เจ้าของเรือนผมเหยียดตรงลุกขึ้นจากโซฟาตัวนุ่ม ก่อนจะสาวเท้าเดินอกจากห้องทำงานของโคมุอิไปอย่างรวดเร็ว…เหมือนกับว่าไม่อยากจะเข้ามา หรือไม่อยากจะอยู่นานๆแล้วยังไงยังงั้น ( /me โอ๊ยย ยูจังเขินน่ารักชิหายเยย อิอิ)
…
“พี่คะ…”
เสียงหวานที่แสนจะคุ้นเคยเอ่ยขึ้นจากข้างหลัง ทำให้มนุษย์ผู้อยู่กับงานทุกวันอย่างเขาต้องหันไปมอง พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“อ้าว…รินารี่” โคมุอิยิ้ม พร้อมยกแก้วกาแฟขึ้นซด “อเลนคุงหลับแล้วเหรอ ^^”
“ค่ะ”เด็กสาวตอบเอื่อยๆ “แต่หนูมีเรื่องอยากจะถามพี่ซักหน่อยน่ะคะ” ร่างเล็กขยับตัวไปนั่งบนโซฟา ก่อนจะช้อนตามองพี่ชายที่ยังมีทีท่าสบายๆไม่กังวลเรื่องใดๆจนน่าหมั่นไส้
“ว่ามาสิ”
“พี่ไม่ตกใจเหรอคะ ที่อเลนคุงบาดเจ็บเพราะว่าเข้าไปในชั้นทดลองของพี่น่ะ”
“หืม?” โคมุอิชะงักไปชั่วครู่ “ตกใจเหรอ…มันก็นิดหน่อย เด็กผู้ชายก็ต้องมีเล่นซนขนาดเลือดตกยางออกมาบ้างละน่า อย่าใส่ใจ”
“โดนมีดแทงหลังเนี่ยเพราะว่าเล่นซนเหรอคะ - -;;” รินารี่ปรือตา
“อ่า…แล้วรินารี่ต้องการจะบอกพี่ว่าอะไรละจ๊ะ?” ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งข้างๆผู้เป็นน้องสาว พลางทำหน้าตาระรื่น
“อเลนคุงบอกว่ามีเครื่องจักรที่มีหน้าตาเหมือนหนูอยู่ในชั้นทดลอง…พี่เป็นคนสร้างหรือเปล่าค่ะ?” เธอถามเข้าสู่ประเด็นหลัก พลางหรี่ตาพิจารณาผู้เป็นพี่ราวจับผิด “ของพรรค์นั้นพี่คิดยังที่สร้างมันขึ้นมาน่ะ”
“อ่า…”
“ตอบมานะ” เด็กสาวมุ่นคิ้วอย่างเอาเรื่อง ขณะที่โคมุอิเหงื่อตกพูดไม่ออก
“อ่า…คือว่าพี่ง่วงแล้วละ พี่ขอตัวไปนอนก่อนได้มั๊ย แล้วพรุ่งนี้พี่จะบอกให้ ^^” ชายหนุ่มกล่าวระรัว ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปโดยทันทีโดยที่รินารี่ไม่ทันพูดต่อ หรือได้กล่าวรั้งตัวไว้ก่อนซักนาที
“เจ้าพี่บ้าเอ๊ย—“
…
…
…
เจ้าของนัยน์ตาสีขี้เถ้าแพขนตาหนาขึ้นอย่างช้าๆในเวลากลางดึก ภาพแรกที่ได้เห็นคือเพดานสีขาวกว้างที่แสนจะหดหู่ของห้องพยาบาลแห่งศานจักร เด็กหนุ่มหรี่ตาลงเล็กๆ ก่อนจะเบี่ยงหน้าไปทางประตูห้องที่ถูกปิดไว้อย่างมิดชิด
“บ้า…ฝันประเทศไหนมีแต่หน้าของคันดะเต็มไปหมด ประสาทชักมีปัญหาแล้วสิเรา - -^” อเลนชักหน้ากลับไปมองเพดานตรงเหมือนเดิม พร้อมยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากพลางทบทวนเรื่องราวที่ได้ฝันถึง
“…”
ร่างบางที่ดูไม่สมชายของอเลน ผละลุกขึ้นจากเตียงนอนอุ่นๆขึ้นมาในท่านั่ง ก่อนที่สายตาจะพลันลอบมองไปที่ช่องใต้ประตูอย่างไม่รู้ตัว หรืออาจจะเป็นเพราะความเหงาที่ไม่มีใครซักคน มีแต่เพียงความเงียบและความมืด ที่โกยกินบรรยากาศรอบๆจนเขาคิดไปเอง
ก็อกๆๆ
เฮือก!?…ใคร?
“…”
“…”
“เจ้าถั่วงอก…”
“คันดะ!?” เขาเอ่ยเบาๆอย่างไม่เชื่อหู เมื่อเสียงที่ได้ยินในที่สุด กลับเป็นเสียงคนที่เขาไม่อยากจะไม่ยินมากที่สุดในเวลานี้
“ฉันเข้าไปหน่อยได้มั๊ย?”
“คะ…ครับ! อุ๊บ!?” เด็กหนุ่มแทบตะครุบปากตัวเองเอาไว้ไม่ทัน ปากหนอปาก ใยไม่ทำตามที่ใจกำลังคิด ทั้งๆที่คนน่ากลัวอันดับหนึ่งอย่างคันดะเยือน ทำไมต้องเอ่ยปากรับด้วยทีท่าสดใสด้วยหนอ?
แต่ไม่ทันเสียแล้ว ร่างสูงที่เขาประนามในใจว่าน่ากลัวเดินเข้ามาในห้องอย่างถือสิทธิ์ แหงล่ะ…เขาเองมิใช่หรือ ที่เอ่ยปากอนุญาต
“…”
“มีอะไรเหรอครับ” อเลนเอ่ยถามในที่สุด พร้อมปรับหน้าให้อยู่ในโหมดปกติ
“โคมุอิบอกภารกิจน่ะ…”
ภารกิจเหรอ…ว้ากกกกกก หวังอะไรอยู่หรือไง (วะ) เนี่ยเรา!!?
“งะ…งั้นเหรอครับ” ร่างเล็กเอ่ยรับเสียงใส ขณะที่คันดะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างเตียง ท่ามกลางความไม่เข้าใจของอเลนเป็นที่สุด และความเงียบที่ปกคลุมลงมาอีกครั้ง ทั้งๆที่คนในห้องมีสอง…มิใช่เพียงหนึ่ง ( / me ซึ่งงอกน้อยของเราก็คงยังไม่เป็นคนบ้าพอขนาดเพล่มอยู่คนเดียวตลอดเวลานะคะ ^^ (เหมือนด่ายังไงมิรุ) โฮะๆๆ) “……”
“อาการเป็นไงบ้าง” (/ me พระเจ้าเอ็ดเวิร์ดดดดดด หนูรอคำนี้มานานแล้วนะคะ >[]< อ๊ายยยย)
“หะ…หา?”
“ฉันเกลียดการพูดซ้ำสอง” คันดะถลึงตาใส่เด็กหนุ่มเล็กน้อย แต่มันก็ทำเอาใจของหนุ่มน้อยสั่นไหว…เพราะความกลัวน่ะนะ
หวาย
“จ…จะ…เจ็บครับ”
นัยน์ตาสีเข้มเหลือบมองผู้ที่นั่งก้มหน้า
“ชิ…อ่อนแอ” คันดะเปรย พร้อมหลุบตาลง “อีกแค่โดนมีดจ้วงเข้าที่กลางหลังถึงกับเอ่ยปากว่าเจ็บ…ช่างไร้คุณสมบัติของเอ็กโซซิสท์จริงๆนะนายน่ะ”
“นั่นสินะครับ” เหมือนถามคำตอบคำ ตอนนี้อเลนช่างไร้ความรู้สึกสิ้นดี เหมือนกับรูปสลักไม่มีผิด
“แต่…การที่มานั่งทำหน้าเศร้า…แบบนั้นน่ะทุเรศมากกว่า”
“นั่นสินะครับ…ทั้งๆที่ควรจะเจ็บทางกายเพราะโดนมีดแทงที่หลัง…” ร่างเล็กมุ่นคิ้วขึ้น ราวกับว่าไม่รู้จะประมวลประโยคเยี่ยงไรดี แต่ก็ได้เอ่ยออกไป “แต่ทำไม ผมกลับเจ็บที่อกมากกว่าเมื่อได้ยินคำที่แสนเย็นชาจากคันดะ…”
“…!?” เด็กหนุ่มร่างสูงเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะก้มหน้าลงจนมีม่านผมม้าบังจนไม่เห็นใบหน้าได้อย่างชัดเจน “หึ…ไร้สาระ อีแค่คำพูดนายไม่เห็นจะต้องใส่ใจ”
“…”
นั่นคือคำปลอบ หรือคำแก้ตัวกันนะ อเลนคิดอย่างไม่เข้าใจ แน่นอนเพราะว่าตอนนี้เขาเองก็ยังไม่เข้าใจกับความรู้สึกของตัวเองซักเท่าไหร่เหมือนกัน ทำไม…ทั้งๆที่คำเย็นชานั่นได้ยินตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา แต่ไฉนถึงกลับมาเจ็บเอาตอนนี้ นี่เขาเป็นพวกความรู้สึกช้าหรือปัญญานิ่มกันแน่ละนี่
“ครับ…ทั้งๆที่ผมไม่ใส่ใจมันตั้งแต่แรก แต่ทำไมถึงเจ็บแปล๊บกัน…เพราะว่าผมใส่ใจกับคำพูดของคันดะงั้นเหรอ?…คันดะช่วยบอกผมทีว่าผมเป็นอะไรของผมกันแน่!” นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มตวัดมองผู้พูดทันที เหมือนคาดไม่ถึง… อเลนกำลังมีอาการแบบนี้ แบบที่เป็นเหมือนเขา…
To be Continue…to Night 6 Th
เริ่มแล้ว…มันเริ่มขึ้นแล้ว กรี๊ดดดด *A* โฮ่ะๆๆ มันจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามชมได้ (คุ้นมั๊ยคำพูดแบบนี้ -*-“) ในบทต่อไป ว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ( / me ทุกทั่นคิดว่าดิฮั่นบ้ามั้ยเคอะเนี่ย?)
ปล. โวต+เม้นท์ให้เยอะ นะเจ้าค่ะ ^^ จะได้มีกำลังใจแต่ง ฮุฮุ แล้วใครมีอะไรให้ไปอ่าน (DGM) ก็บอกได้เลยน้า---แล้วจะไปอ่านนะคะ
ความคิดเห็น