คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Night 4th เรื่องที่ไม่คาดฝัน
Night 4th เรื่องที่ไม่คาดฝัน
โครม!! ตึงๆๆๆๆ
“แว้กกกก!!!”
“จะแหกปากหาอะไร” เสียงเย็นๆของคนร่างสูงที่อยู่ข้างหลัง ทำเอากระต่ายน้อยสีส้ม ค่อยๆหันหลังไปมองอย่างช้าๆ…และแล้วน้ำตาก็ปริ่ม…=_=
“ยูจังงงงงง T[]T” ราวี่กระโดดกอดคันดะทันที ท่าทางจะลืมคำนึงถึงอนาคตเป็นพวกไม่คิดก่อนทำ ไม่งั้นไม่กระโดดไปกอดหรอก ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าหลังจากนั้นจะโดนเชือด =^= (เฮือก!) และแน่นอนว่าราวี่ของเราโดนเตะติดกำแพงไปแล้ว (อาแมน…กรุณายืนไว้อาลัย 0.01 วิ<<<<จะยืนทำไมฟะไม่ถึงวินาทีด้วยซ้ำ - -;;)
“ฉันเดินวนมาสามรอบแล้ว…ไม่เห็นจะมีอะไร” เจ้าของนัยน์ตาสีเข้มเปรย แล้วมองไปรอบๆอย่างวางตา สลับกับถอนหายใจป็นระยะๆ “แล้วนายล่ะราวี่…”
“อ๊ะ…อเลน!” ราวี่ชี้ไปทางด้านหลังคันดะแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
ควับ!
“…?!”
“ว่าแล้ว…ยูน่ะเดินตามหาหมอนั่นสิท่า อเลนน่ะ” ราวี่พูด พลางทำแก้มป่องเหมือนปลาทอง เมื่อเขาแกล้งหลอกว่าอเลนเดินมาแล้วคันดะก็หันไปมองทันที “ใจร้ายถึงขนาดทิ้งฉันเลยรึไง”
“พูดบ้าอะไรของแก” เด็กหนุ่มเบ้หน้า “หลงจนเพี้ยนไปเลยรึไง - -+”
“โหย…นึกว่าฉันโง่เหรอ…”
“ก็คิดมาตั้งนานแล้วละ…- -;;” คันดะว่าก่อนจะสาวเท้าเดินหน้าไปโดยไม่สนใจราวี่
“แง…ยูใจร้ายยยย T[]T”
“เลิกนอกเรื่องซักที…ฉันถามว่านายเจออะไรมาบางไหม”
ราวี่ส่ายหน้า พลางไหวไหล่ “ไม่เห็นเจอเลยซักนิด เดินๆไปจนทั่วถึงจะมีเสียงน่ากลัวๆก็จริง แต่ว่าก็ไม่เห็นจะมีวี่แววของอะไรที่มันน่ากลัวโผล่มาเลยซักนิด” ร่างสูงอธิบาย พลางเปลี่ยนทีท่าอย่างรวดเร็ว จากลูกหมาตาดำๆ กลายเป็นเจ้าบ้าคนเดิมที่คันดะก็ส่ายหัวให้ทั้งสองท่าทางนั้น
“เหรอ…แล้วได้เข้าไปในห้องไหนบ้างหรือเปล่า?” นัยน์ตาสีเข้มหรี่ลงพลางคิด ถ้ารู้แล้วงั้นตอนนี้จะแหกปากแล้วร้องไห้ทำไมฟะ (ม่ะกี้ราวี่มันร้อง แว้กๆ - -^)
“เข้าสิ” ราวี่ตอบทันทีแบบไม่ต้องคิด “มีแต่เศษเหล็ก พลาสติก สายไฟ แล้วก็ซากเครื่องจักรต่างๆ…ส่วนที่มาของเสียงก็พวกของที่โคมุอิปล่อยให้มันทำงานเองอัตโนมัติ”
“…แล้วพอมีจะห้องไหนที่พอจะบอกได้บ้างว่าเป็นงานที่โคมุอิกำลังทำ”
ราวี่มุ่นคิ้วเล็กน้อย “ไม่เห็นนะ”
“ทางฉันก็เจอห้องประมาณแบบนายนั่นแหละ แต่ว่า…” คันดะลากเสียงยาวพลางหรี่ตาลง “มันเหมือนว่าเพิ่งจะทำบางอย่างเสร็จหมาดๆ ทั้งคราบกาวหรือความร้อนของเครื่องจักรต่างๆก็บ่งบอกว่าเพิ่งถูกใช้เมื่อไม่นาน แต่ที่แปลกที่มันไม่มีชิ้นงานให้เห็น”
“โถ่…โคมุอิอาจจะเอาไปอวดที่แผนกแล้วก็ได้นี่น่า ^๐^” ราวี่ยิ้ม
“…ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ดีนะสิ…”
“หา?”
“เปล่า…ถ้าไม่มีอะไรก็กลับเถอะ ป่านนั้เจ้าถั่วงอกคงกลับไปแล้วละ” ร่างสูงสาวเท้าเดินฉับๆ ขณะที่ราวี่กำลังกระพริบตาถี่ๆอย่างไม่เข้าใจ นั่นอาจจะเป็นการปิดบังความรู้สึกก็เป็นได้ล่ะมั้งนะ?
…
…
…
“รินารี่คร้าบบ ถึงทางออกหรือย้างงงT_T” เสียงแสดงความอิดโรยแบบไม่ต้องเห็นภาพเอ่ยขึ้น ขณะที่เท้านั้น ยังก้าวต่อๆไปเรื่อยๆ “ผมว่า…มันออกจะนานไปซักหน่อยนะครับเนี่ย - -^”
“ฮิฮิ…อีกนิดเดียวแหละจ้ะ” สาวน้อยหัวเราะร่า พลางวิ่งอยู่ข้างหน้าอย่างไม่ทิ้งตำแหน่ง ก่อนจะหยุดลงแล้วหันกลับมา…
“นิดเดียว?” อเลนทวน ก่อนมองไปรอบๆ “…ครับ เร็วๆหน่อยก็แล้วกันนะครับผมไม่อยากจะอยู่ในที่แบบนี้นานๆ” เด็กหนุ่มยิ้มเจื่อนๆ
“เหรอ…” เด็กสาวแผ่วเสียงลงอย่างเห็นได้ชัด “ที่อยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ…เพราะว่าไม่อยากอยู่กับฉันงั้นสินะ” มือเรียวสวยทั้งสองข้างคว้าหมับเข้าที่ชายเสื้อของอเลน ทันทีที่เด็กหนุ่ม เดินเข้ามาใกล้โดยไม่ทันตั้งตัวเพราะการหยุดของเธอเอง
“อ๊ะ…”
“ทำไมล่ะ…เกลียดฉันงั้นเหรอ?” ใบหน้าหวานช้อนมองผู้ที่กำลังอึ้ง ทำอะไรไม่ถูกกับการกระทำที่ชวนงุนงงสิ้นดี จู่ๆเจ้าหล่อนก็รุกเข้ามาแบบนี้เป็นใครก็ใบ้รับประทาน
“ปะ…เปล่าครับ 0///0”
สีแดงระเรื่อ กำลังกินพื้นที่มากกว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นต์บนใบหน้าของเด็กหนุ่ม มือที่เคยถือวิสาสะจับชายเสื้อกลับเลื่อนขึ้นมาที่ข้างแก้มอย่างรวดเร็ว (กรี๊ดดดดด เค้าไม่ยอมๆๆๆ >[]< /me โดนถีบฐานเสร่อไม่ดูสถานการณ์)
“ระ…ระ..รินารี่” เหมือนพูดไม่เป็น จำไม่ได้ว่าพูดเยี่ยงไร เมื่อแขนเรียวเล็กของรินารี่นั้นรู้สึกถึงความไม่รังเกียจ (จริงอ๊ะ =[]=) ถึงได้โอบรัดร่างสูงไว้ในอ้อมแขนทำให้ร่างกายแนบชิดกันแน่น ก่อนจะเขย่งเปล่าเท้าขึ้น รุกอย่างรวดเร็ว “บะ…แบบนี้ไม่ตลกนะครับ…อ๊ะ?”
ฉึก!!
“ตลก?…นั่นสิตั้งแต่ฉันโดนสร้างขึ้นมา มันก็เพราะเรื่องตลกอยู่แล้ว” เรียวปากที่สวยได้รูปแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ขณะที่อเลนรับรู้ได้ถึงบางสิ่ง ที่แทงเข้าจังๆที่แผ่นหลัง แต่เมื่อเขากำลังจะรวบรวมสติ…
ฉัวะ!!
ของสิ่งเดิมที่เคยฝังตัวที่แผ่นหลัง ถูกร่างเล็กกระชากออก…อเลนเบิ่งตากว้าง
“รินารี่?”
“ใช่ที่ไหนกันเล่า” สาวน้อยขยับยิ้มอีกรอบ ขณะยกมือขึ้นมาเลียคราบเลือดราวคนโรคจิต “ก็แค่เหมือน…” พูดจบร่างสูงก็ล้มลงตึง พร้อมกับสติที่พร่ามัวไม่รับรู้ถึงสิ่งใด “…จะว่าไงดีละ…ฉันน่ะเป็นเครื่องจักรไม่ใช่คนอย่างที่แกคิดหรอกนะ ถ้าแกไม่อยากอยู่ที่แบบนี้ งั้นแกก็ไปในที่ที่พ่อแกอยู่เลยก็แล้วกัน!”
‘คะ…เครื่องจักร?’
…
“ฮึม..ลันลันล้า~” เสียงประหลาดของตาแก่ (ยังๆไม่แก่ =[]=<<<โคมุอิ) วัย 29 กำลังเดินฮัมเพลงมาอย่างสบายใจ ณ ชั้นทดลองต้องห้ามของเขาเอง แต่แล้วเมื่อเดินมาถึงกลางทางก็พบกับ… “เฮ้ย!! อเลน” เขาวิ่งตรงหรี่เข้าไปหาร่างที่นอนจมกลองเลือดทันที
นัยน์ตาสีขี้เถ้า ปรือตามองบุคคลที่ช้อนร่างตนขึ้นมา “คะ…คุณโคมุอิ?”
“ทำไมมานอนจมกองซอสมะเขือเทศละอเลน!! 0_0”
“ละ..เลือดครับ = = (ผมจะตายแล้วอย่าเพิ่งเล่นมุขแป๊กๆดิ)” ร่างเล็กขยับยิ้มเจื่อนๆ ก่อนจะสลบไปอีกรอบ ท่ามกลางเสียงเรียกของโคมุอิที่เรียกเขาอยู่ตลอดเวลา…
…
…
…
“อเลนคุง!…อเลนคุง!”
ขนตาแพหนา กระพือขึ้นอย่างเชื่องช้า ตามเสียงเรียกใสๆนั่น ทำให้เห็นนัยน์ตาสีขี้เถ้าที่แสนจะคุ้นเคย เป็นเครื่องบ่งบอกได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่นั้นเปิดออก
“ริ…นารี่?” อเลนว่า “!!~”
ร่างบางผงะ ลุกขึ้นจากที่นอนทันที พร้อมขยับหนีอย่างรวดเร็ว เมื่อภาพคนตรงหน้าย้อนไปให้เขานึกถึงเหตุการณ์บางอย่างที่ฝังลึก และเป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมานอนบาดเจ็บอยู่อย่างนี้
“!?” สาวน้อยกระพริบตาถี่ “มีอะไรเหรอ?” รินารี่ว่าพร้อมเลิกคิ้วขึ้นสูง เมื่ออเลนทำท่าทีผวาเมื่อเห็นเธอ
เด็กหนุ่มหรี่ตาอย่างพิจารณา…
“ใช่รินารี่หรือเปล่าครับ? - -;;”
“หา…0_0;;”
“คะ…คือว่าผมมีเรื่องต้องเข้าใจให้แน่ชัดนิดหน่อย”
เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงขยับยิ้ม ก่อนจะปล่อยเสียงแห่งความขบขันออกมา “เอาละๆ…ฉันเข้าใจแล้วท่าทางจะไปเจออะไรที่มันกระทบกระเทือนต่อสมองมาละสินะจ้ะ” เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกอย่างโล่งอก เมื่อรินารี่เป็นคนที่เข้าใจอะไรง่ายทำให้เขาไม่ต้องเจ็บตัวรอบสอง
“อ่า…ครับๆ” อเลนพยักหน้าพร้อมนึกถึงรินารี่ที่กอดเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา พอเอามาลองเปรียบเทียบดูแล้ว ยังไงๆก็ดูไม่เหมือนว่าจะเป็นคนเดียวกันเลนซักนิด “บางทีอาจจะเป็นดอพเปลแกงเกอร์ก็ได้มั้ง?…” เด็กหนุ่มครุ่นคิด
“หือ…อะไรนะ?”
“ปะ…เปล่าครับ” อเลนผายมือ
“ถ้าไม่มีอะไรก็ดีแล้วละจ้ะ…แต่” เด็กสาวหรี่ตาลง พลางเอียงคอน้อยๆมองบุคคลเบื้องหน้า “ทำไมถึงได้บาดเจ็บล่ะ…”
“-////-“ เมื่อรู้สึกถึงความเป็นหวงเล็กๆ พลันใบหน้าก็แดงแจ๋ด้วยความเขินอาย “อ่า…งั้นผมจะเล่าให้ฟังนะครับ” รินารี่พยักหน้า ทำให้อเลนเริ่มเล่าสิ่งที่ได้เจอในชั้นทดลองนั่น “ผมเจอคนที่เหมือน…ไม่สิไม่ใช่คนเป็นเครื่องจักร เหมือนรินารี่เด๊ะเลยละ!”
“เหมือนฉัน?” รินารี่ทวนพร้อมชี้หน้าตัวเอง
“ครับ…คนๆนั้นน่ะเป็นคนที่เอามีดแทงหลังผม”
“ไม่จริงน่า…ทำไมถึงมีของแบบนั้นอยู่ในชั้นทดลองของพี่ละ”
“ผมก็ไม่…”
ผัวะ!!
“อเลน!! / เจ้าถั่วงอก!!”
“^^;;” รินารี่
“=[]=” อเลน
ทั้งสองที่นั่งอยู่บนเตียงหันควับไปทางบานประตูที่เปิดออก และก็ได้พบกับสองหนุ่มเอ็กโซซิสท์ที่พุ่งพราดเข้ามาแบบไม่เกรงใจชาวบ้าน แถมขัดการสนทนาของทั้งสองอีกด้วย
“ได้ข่าวว่าบาดเจ็บ…เป็นอะไรมากมั๊ย?” ราวี่อ้าปากถามอย่างเป็นห่วง
“มะ…ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ” อเลนยิ้มแหะๆ ”ก็แค่โดนมีดแทงหลัง…”
“=[]=!! อ๊ากกมีดแทงหลัง!? อเลนฉันขอโทษที่ไม่ตามนายไป ฮือ T๐T” เด็กหนุ่มว่าแล้วซุกหน้าเข้ากอดอเลน พร้อมร้องไห้ราวเด็กๆ
ราวี่เป็นบ้าไปแล้ว…
“เอ่อ…ผมไม่ได้จะตายซักหน่อยราวี่ ผมปลอดภัยแล้วครับ” อเลนเปรยพร้อมยิ้มเจื่อนๆ พลางสายตาก็หันไปมองบุรุษที่นิ่งเงียบมาตั้งแต่เมื่อครู่นี้… ช่างเย็นชาไม่คิดจะถามเลยรึไงว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง พูดซักคำก็ไม่พูด แถมยังมายืนจ้องหน้ากันแบบคาดเดาอารมณ์ไม่ถูก อีกต่างหาก…
“ยูก็เป็นห่วงเจ้าหมอนี่ไม่ใช่รึไง ไหงนิ่งเป็นตอไม้ซะงั้นละ” ราวี่พูด เหมือนจะรู้ว่าร่างเล็กๆที่บาดเจ็บนั้นกำลังคิดสิ่งใดอยู่ มันทำให้อเลนสะดุ้งนิดๆเชียวล่ะ
“ช่างมันสิ…จะตายหรือจะพิการยังไงก็ไม่เห็นเกี่ยวกับฉันนี่” เจ้าของนัยน์ตาสีน้ำเงินฉายแววเรียบ “อันที่จริงนึกว่าจะได้มางานศพแกซะแล้วด้วยซ้ำ” คันดะว่าพร้อมยิ้มเหยียดจนจบ ร่างสูงโปร่งก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้เพียงความเหวอ และความเงียบ
“ไอ้ยูบ้า!” ราวี่สบถ เมื่อเพื่อนหนุ่มมิได้กระทำเหมือนที่ใจเขาต้องการเลยซักนิด
“ช่างเถอะครับราวี่ ผมชินแล้ว” อเลนส่ายหน้าราวจะบอกว่า ‘ไม่เป็นไร’ แต่ลึกๆแล้ว…มันอาจจะเจ็บก็เป็นได้ เจ็บโดยที่ไม่มีใครรู้…
“เอาละจ้ะ ถ้าเยี่ยมเสร็จแล้วก็ปล่อยให้อเลนคุงพักซะก่อนนะราวี่เพราะว่าแผลยังไงสมานเท่าไหร่ถ้าให้ขยับมากแผลจะเปิดมากกว่านี้” รินารี่ยิ้ม พร้อมเอ่ยบอกราวี่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องเช่นกัน
“เฮ้อ—“
“…”
“งั้นฉันไปก่อนละอเลน นอนมากๆนะ” นัยน์ตาสีเขียวใสหันมายิ้มให้กับเขา พร้อมตบบ่าๆเบาๆอย่างคุ้นเคย “ความจริงหมอนั่นอาจจะกำลังสำนึกผิดที่ปล่อยนายไปก็ได้นะ” เด็กหนุ่มขยิบตา ขณะที่อเลนเงยหน้ามองเขาก่อนที่เขาจะเดินออกไป และทิ้งอเลน ไว้กับความเงียบอีกครา
“สำนึกงั้นเหรอ…ไม่เห็นจะเข้าใจ ความรู้สึกเจ็บแปล็บๆเราเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เฮ้อ---ท่าทางจะเพี้ยนไปกันใหญ่แล้วสิเรา” ร่างบางส่ายหน้านิดๆอย่างอ่อนแรงก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมความคิดที่ตีฟุ้งไปทั่ว พร้อมกับคำว่า ‘ไม่เข้าใจ’ ที่ตบท้ายเสมอ
To be Continue…to Night 5 Th
งุงิๆๆๆ…ขอขอบพระคุณทุกท่านที่อ่านนะเจ้าค่ะ ^^…โฮ่ะๆๆ อาจจะมึนไปบ้างสำหรับบทนี้ มีอะไรก็ช่วยติชมซักหน่อยนะคะ อัลจะพยายามอัพทุกวันศุกร์นะเจ้าค่ะ ยังก็ช่วยติดตามด้วย…อัลเองก็ยังไม่เคยแต่งแนว Y (แหงละ) เพราะงั้น อาจจะห่วย ก็ขอโทษล่วงหน้า แต่จะพยายามเจ้าค่ะ (สู้ๆ!!)
ปล. โวต+เม้นท์ให้เยอะ นะเจ้าค่ะ ^^ จะได้มีกำลังใจแต่ง ฮุฮุ แล้วใครมีอะไรให้ไปอ่าน (DGM) ก็บอกได้เลยน้า---แล้วจะไปอ่านนะคะ
m.tokiya
ความคิดเห็น