คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Night 3rd แตกคอ เพราะฮาโลวีน!? =[]=
Night 3rd แตกคอ เพราะฮาโลวีน!? =[]=
“คันดะ…ไอ้นี้ต้องใช้ไหมครับ?”
“ไม่ๆอเลน นายคิดว่าแค่กระเทียมมันจะใช้กับสิ่งทดลองประหลาดๆของโคมุอิได้เหรอ” ราวี่แย้งอเลนที่กำลังถือพวงกระเทียม แล้วเอ่ยปากถามคนที่ไม่สมควรถามในที่สุด “นี่…มันมันต้องกระสุนเงิน หรือดาบเงินต่างหากเล่า!” เด็กหนุ่มผมชี้ๆสีส้มว่า พลางยิ้มปริ่ม ขณะที่ในมือมีสัมภาระมากมายจนไม่สามารถยกมาให้เห็นโฉมได้ นี่ยังไม่นับรวมกับข้าวของที่พะรุงพะรังอยู่ข้างตัวอีกด้วยซ้ำ แล้วตกลงว่าพวกเขาจะไปปิกนิก หรือว่าไปสำรวจชั้นสยองขวัญนั่นกันแน่นะ ไม่เข้าใจจริงๆ - -^
ซึ่งสำหรับคันดะแล้ว ภาพตรงหน้ามันช่างหน้าอดสูยิ่ง นี่เขาไปต้องไปสำรวจสิ่งไร้สาระนั่น พร้อมกับตัวไร้สาระสองตัวนี่เหรอ
…ความวิบัติของโลกย่างกรายเข้ามาใกล้เขา โดยที่เขายังไม่ทันจะตั้งตัวซะแล้วสิ - -a…
“พอๆ แกทั้งสองคนนั่นแหละ” เด็กหนุ่มผมเหยียดตรงว่า “ที่จะทำน่ะ คือสำรวจชั้นทดลองบ้านั่น ไม่ได้ไปปราบผี…อีกอย่างพวกแกมีศาสตรากำราบ AKUMA ไว้ทำบ้าอะไร สมองตื้นก็น่าจะมีลิมิตบ้างนะ (โว๊ย)”
“นั่นสิ…” อเลนว่าพลางเกาหัวแกร๊กๆ
“อ๊ะ…อเลนวันนี้วันอะไร!!?” ราวี่โพล่งถามขึ้น โดยที่อเลนไม่ทันตั้งตัว พร้อมใบหน้าแตกตื่น
“อ่ะ…31 ตุลาคมครับ”
“31 ตุลา!! พระเจ้า!!” เด็กหนุ่มใช้มือปิดหน้า พลางหมุนไปมา สร้างความฉงนและความรำคาญให้กับอเลนและคันดะมิใช่น้อย “ฮาโลวีน!!”
“อ๋า~~จริงด้วย ผมลืมซะสนิท!”
“แกจะเพล่มอะไรนักหนา เทศกาลอึกทึกนั่นมันเป็นปัญหาอะไรกับการสำรวจนี่ละห๊า” เด็กหนุ่มผู้มีสีหน้าหงุดหงิดมากกว่าเดิมเปรยเสียงดัง พลางหลุบตาลงอย่างระอา
“โถ่ยู…” ราวี่โอดครวญ “นายไม่รู้เหรอ ว่าวันฮาโลวีนนี่ถือเป็นวันปล่อยผีเลยนา…ยะ…ยูไม่กลัวเหรอ?” เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวทำหน้าตาเลิ่กลั่ก ขณะที่อเลนก็เริ่มมีทีท่าเหมือนกัน
“ไม่กลัวว้อยย แล้วเมื่อไหร่แกจะเลิกเรียกฉันแบบนั้นซักที มาเรียกกันง่ายๆระวังจะไม่แก่ตายนะเว้ย!” คันดะว้ากใส่ จนทำให้ราวี่ชักงงกับตัวเองว่าจะกลัวฝ่ายไหนดี และแน่นอนว่าเขา ต้องเลือกกลัวคันดะ มากกว่าผีที่ยังมองไม่เห็น
“ขะ…เข้าใจแล้วน่า” ราวี่เหงื่อตก
“เฮ้อ…ทำแต่งานจนไม่ได้มองดูโลกจริงไสิน้า พวกเราๆเนี่ย” อเลนถอนหายใจเฮือกใหญ่
“พูดมากน่ะเจ้าถั่วงอก เอ็กโซซิสท์ ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์หรือช่วงเวลาไหน ก็ต้องมีหน้าที่กำจัก AKUMA อยู่ดี นั่นเป็นหน้าที่ของแก และเอ็กโซซิสท์คนอื่นๆที่เลือกเส้นทางนี้เองไม่ใช่รึไง” เสียงเยียบเหยียดเอ่ยยาว ก่อนจะก้าวเท้านำทัพ เดินตรงไปยังชั้นทดลองที่ว่าของโคมุอิ ขณะที่ทั้งสองก็เริ่มเดินตามเช่นกัน
‘นั่นสินะก็พอจะเข้าใจอยู่หรอก…แต่ถ้าจะให้ทำแต่งานโดยไม่ลืมหูลืมตาอย่างคันดะ คงจะไม่ไหวหรอกนะ - -^’
…
ครึ่กๆๆ เคร๊ง
“โอยยย ไม่ไหวแล้ว…ราวี่นี้มันห้องอะไรกันแน่ครับเนี่ย!! T[]T ไหงมีแต่เสียง ครึ่กๆโครมๆมาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้ว เมื่อไหร่มันจะหยุดซักทีครับเนี่ย” เสียงใสของอเลนประกาศขึ้น เมื่อทั้งสามได้พาร่างอันแสนจะหนักอึ้ง มายังชั้นต้องห้ามที่เลื่องชื่อแห่งนี้
“ฉะ…ฉันจะไป ระ…รู้เหรอมัน กะ…ก็คงจะเป็นของที่โคมุอิทดลองแหละน่า แหะๆ” ราวี่ตอบพร้อมยิ้มเจื่อน เนื่องจากตนเองก็ไม่ได้มีสภาพที่แตกต่างไปมากกว่าอเลนเลยแม้แค่นิดเดียว “ละ…แล้วจะเริ่มสำรวจจากตรงไหนดีละยู (น่ากลัวทุกส่วนเลยอ่ะ)“ เขาหันไปทางบุคคลที่ยังนิ่งเฉย
“เรื่องของแกสิ” เจ้าของเรือนผมสียาวสลวยว่า “แกอยากจะเข้าไปดูห้องไหนก็ไป แต่ถ้าอยากให้จบเร็วๆ พวกแกก็แยกกันซะ…ไปคนละทิศคนละทางเลยยิ่งดี”
“คันดะจะได้ไม่ต้องมีตัวถ่วงด้วยใช่ไหมล่ะ?” อเลนป่องแก้มอย่างไม่พอใจเล็กๆ ทั้งที่เขาไม่ได้กล่าวถึงตัวเองซักหน่อย
“ก็ใช่…พวกแกแหละตัวน่ารำคาญ” คันดะเบี่ยงหน้าหนีอย่างไม่ใส่ใจ ขณะที่ราวี่เตรียมตัวเป็นกรรมการห้ามมวยรอบสอง
“ใจเย็นๆก่อนน่า จะทะเลาะกันไปทำไมเล่า”
“เชอะ! ผมไปคนเดียวก็ได้ครับ!” อเลนว่าขึ้น ทำเอาราวี่อ้าปากเหวอ “ก็ไม่ได้อยากจะเป็นตัวถ่วงใครเค้าหรอก มันจะดูน่าสมเพชซะเปล่าๆ งั้นแยกตรงนี้ล่ะ” ว่าจบ ร่างเล็กก็วิ่งผ่านหน้าคันดะไปอย่างเย็นชา ทิ้งให้คนที่อยู่ข้างหลังเหวอไปเลย ด้วยอาการที่ตามไม่ทัน
‘หมอนี่ประจำเดือนมาไม่ปกติรึไงฟะ =_=’ ราวี่คิด
เจ้าของเรือนผมสีส้มชี้ๆ หันไปมองคันดะที่ยังยืนนิ่ง เหมือนมีออร่าทะมึนๆปกคลุมรอบตัว ดูแล้วไม่น่าเฉียดเข้าไปสนทนาด้วยเลยซักนิด "เอาไงดีอ่ะยู? =_=^"
ราวี่ทำใจก่อนเปิดปากถาม
“ฉันเกลียดการพูดรอบสอง”
เฮือก
เสียงเย็นของร่างสูงกล่าวใส่ ด้วยกริยาที่เย็นชาไม่แพ้กันกับคำพูด ทำเอากระต่ายน้อยอย่างเขาเหงื่อตกพูดอะไรไม่ออก นอกจาก "ครับ..."
ว่าแล้วร่างสูงของคันดะ ก็สาวเท้า เดินหายไปในความมืดมิดยามค่ำคืน ทิ้งไว้เพียงเขา และความเงียบที่โรยตัวลงอย่างรวดเร็ว
“เฮ้อ…ไหงมันต้องกลายเป็นแบบนี้ว้า…ไม่ตลกเลยนะเฮ้ยที่ต้องมาอยู่ในที่แบบนี้คนเดียวอ๊ะ…อเลนนนน ยูววววววววว เฮ้!!” เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวตะโกนลั่น แม้แต่คันดะที่เพิ่งจะเดินออกไปก็ไม่ได้ยิน “แง่ววว ไม่อ๊าวละคร้าบบ งานนี้ = =^”
…
“คันดะนะคันดะ คนบ้าอะไร (แม่ง) ใจดำอิ๋บอ๋าย เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องพูดอะไรแบบนั้นเลย ไร้จิตไร้ใจจะพูดก็ไม่มีใครบังคับซักหน่อย ทีตอนที่มาเทล(ตอนภารกิจแรก) ล่ะเป็นตัวถ่วงผมชัดๆเลยไม่ใช่รึไงกัน ทำหยั่งกับตัวเองดีเลิศประเสริฐนักแหละ คอยดูนะถ้าทำภารกิจด้วยกันอีกละก็ จะปล่อยให้ตายเลยคอยดูสิ!”
เสียงบ่นพึมพำ ราวน้อยอกน้อยใจ ของเด็กหนุ่มเรือนผมสีขาว ดังยาวก้องในโซนแถวหนึ่ง ในชั้นต้องห้ามของโคมุอิ ดูท่าว่าเขา จะโมโหคนลืมตัวไปเลยหรือเปล่านะ ว่าตอนนี้กำลังอยู่ในเขตอันตราย
ครึ่กๆๆ เคร็ง
“-_-….(-_- ) ( -_-)”
ร่างเล็กที่ค่อยๆหลียวหน้าเหลียวหลังอย่างช้าๆ สงบปากสงบคำไปชั่วขณะ เมื่อมีเสียงประหลาดๆดังขึ้นอีกรอบกลังจากที่เขาแยกจากพวกราวี่แล้ว จะว่าไปที่เขาต้องปลีกตัวออกมา เพราะว่าเขาแหกปากร้องเหวอเมื่อได้ยินเสียงนี้นี่น่า
“เฮ้อ~~~” อเลนถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางหลุบตาลงแล้วนับหนึ่งในใจ
1…
2…
3…
“ก็แค่เสียงแหละนะ…มั้ง”
เท้าค่อยๆเหยียบพื้นเบื้องหน้าต่อไป โดยที่จิตใจยังเต้นระรัวเหมือนกลอง หนุ่มน้อยเริ่มส่งคำถามให้ตัวเองอย่างช้าๆ นี่มันที่ไหน ตรงนี้มันอยู่ส่วนไหนของชั้นต้องห้ามกันนะ
“งี่เง่า” อเลนสบถ พลางหัวเราะนิดๆ “ก็แค่ผี…”
แก๊ง
“แว้กกกกกกกก!!!! ๐[]๐!!!”
“อเลนคุง!!” เสียงใสกล่าวขึ้นระคนตกใจ ทำเอาของในมือตกไปอยู่บนพื้น (ทำไมถึงเหมือนตอนแรกเลยวะเนี่ย - -)
“ระ…รินารี่!!”
เด็กหนุ่มปาดน้ำตาออกอย่างรวดเร็ว ก่อนวิ่งโผเข้ากอดรินารี่
“แง้…รินารี่พาผมออกไปที ที่นี่น่ากลัวชะมัดเลยอ่า T^T” ร้องไห้เหมือนเด็กติดแม่เลยฟะ…
“ดะ…เดี๋ยวก่อนสิ” รินารี่ว่าพลางขยับตัวออกจากอ้อมกอดของอเลนหลวมๆ (ทีตะเองกอดงอกน้อยของเค้าละ - -+ หวงนะเฟ้ยขอบอก!) “นี่มันเรื่องอะไรละเนี่ย ไหนบอกฉันทีสิ” เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงอ่อนขยับยิ้มบางๆเหมือนแม่พระ แล้วยกมือขึ้นปาดน้ำตาของอเลนอย่างอ่อนโยน (เฮ้ย =[]= แบบนี้บทมันกลับกันแล้ว ใครตัวผู้ตัวเมียละเนี่ย)
“คือว่าผมโดนคันดะด่าเอา ผมก็เลยน้อยใจแล้ววิ่งหนีมาแต่ว่า ไม่รู้เสียงบ้าที่ไหนมันดังเหมือนหมาโดนเชือดมาตลอดทาง แถมบรรยากาศยังเวงวังจนน่าขนลุก แล้วก็มาเจอกับรินารี่เนี่ยไง T[]T แง…สรุปผมหลงทางช่วยด้วย” อเลนเล่าซะยาวยืด ก่อนจะร้องโฮออกมาอีกรอบ เฮ้อ…น่ารักชิหายเยยอ่า >///< (ผิดเรื่องแล้วๆ)
“^^;; จ้ะๆ” รินารี่ตอบสั้นๆ ก่อนลูบหัวอเลนช้าๆ “ก็ได้ๆเดี๋ยวฉันจะพาออกไปนะจ้ะ”
“ครับ!” อเลนยกมือปาดหน้า (ปาดน้ำตา - - ) ก่อนจะเดินกึ่งวิ่งตามไป โดยไม่ทันสังเกตเห็นบางอย่างที่ไม่สมควรอยู่ในมือรินารี่…
…มีดด้ามยาวที่คมกริบสะท้อนแสงไปสลัวๆจนเกิดเป็นประกาย และรอยยิ้มเหี้ยมๆประหลาดๆที่ดูยังไงก็เข้า เอ้ย!!ไม่เข้ากับใบหน้าที่หวานอย่างรินารี่ กำลังแสยะราวกำลังเก็บงำความคิดบางอย่าง…
ความคิดเห็น