คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Night 1st แผนการในยามราตรีของราวี่ และ อเลน
Night 1St แผนการในยามราตรีของราวี่ และ อเลน
“รินารี่ ทำอะไรอยู่เหรอฮะ?”
เสียงเอ่ยใสของ ของผู้ที่เดินผ่านมา ทำให้สาวน้อยร่างบางชะงักเล็กๆอย่างตกใจ แต่มัน ก็ถึงกับทำให้ของในมือตกลงไปกองอยู่กับพื้นซะส่วนใหญ่ โดยที่เจ้าหล่อนไม่ได้ตั้งใจเลยแม้แต่น้อย
“อเลนคุง…” เด็กสาวกล่าว
“ขะ…ของตกหมดแล้วครับรินารี่” อเลนกล่าว แล้วก้มลงเก็บเอกสารให้กับผู้ที่ถือ “ทำอะไรอยู่เหรอครับ…นี่มันเที่ยงคืนแล้วนา” เด็กหนุ่มว่า พลางวางเอกสารไว้บนยอดเอกสารอีกที ที่อยู่ในมือของรินารี่ ก่อนจะยกมาอยู่ในมือของตัวเองแทน
“เอกสารการค้นคว้าของพี่น่ะแหละจ้ะ…ฉันเป็นผู้ช่วยของพี่นี่น่า”
“…ทำแบบนี้ ทุกวันเลยเหรอครับเนี่ย ลำบากแย่” อเลนมองรินารี่ ที่มีสภาพง่วงหนาวหาวนอน แต่เธอก็ยังเก็บอาการนั้นไว้ลึกๆโดยที่ไม่บอกใคร แต่ก็แหละนะ ยังไงก็ดูออกอยู่ดี
“บางวันเท่านั้นแหละ อย่างช่วงนี้เห็นว่ากำลังทดลองบางอย่าง…” เด็กสาวตอบ ก่อนจะอ้าปากหาวเล็กๆหลังม่านฝามือที่ยกมาบังอย่างมีมารยาท “ว่าแต่อเลนคุงยังไม่นอนอีกเหรอ…มาทำอะไรแถวนี้ละ?”
“ผมนอนไม่หลับครับ แฮะๆ ^^;”
เจ้าของนัยน์ตาสีม่วงขยับหัวเราะนิดๆตาม ขณะที่กำลังสาวเท้าเดินไปยังจุดหมายเรื่อยๆ โดยที่มีอเลนเดินข้างๆตลอดยามรัตติกาลที่กำลังเงียบสงบนี้
“คุณโคมุอิเนี่ย วุ่นวายทุกวันเลยนะครับเนี่ย ไม่มีเวลาพักผ่อนให้บางรึไง? - -^”
รินารี่หัวเราะอีกครั้ง กับการที่จะต้องตอบคำถามนั่น “มีสิ…ส่วนใหญ่ก็โดดร่มแหละ ^_^” สาวน้อยเปรย แล้วยกกองเอกสารที่สูงเกือบระดับอกมาอยู่ในมืออีกครั้ง เมื่อเกือบถึงห้องแผนกวิทยาศาสตร์ “ยังไงก็ต้องนอนอยู่แล้วแหละจ้ะ ขอบใจที่เป็นห่วงนะ เอาละอเลนคุงไปนอนก่อนเถอะจ้ะ อีกซักครู่เดียวฉันก็ต้องพักแล้วเหมือนกัน “
“คะ…ครับ” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่มันก็น่าห่วงอยู่ดีนั่นแหละ นี่เขานอนหลับสบายตลอดที่อยู่ศาสนจักรนี่ด้วยสิทธิ์ที่เป็นเอ็กโซซิสท์ แต่รินารี่ ที่เป็นเอ็กโซซิสท์ ก็ต้องทำงานแบบสองฝั่ง แบบนี้มันไม่ยุติธรรมเอาซะเลย “ลองปรึกษาราวี่ดูดีกว่า…” อเลนทุบปั้กเข้าที่ฝ่ามืออีกข้าง ก่อนจะวิ่งไปยังห้องพักของราวี่โดยไม่มีรู้เลยว่าอนาคต เหตุการณ์ข้างหน้า มันจะเริ่มซวยอย่างรุนแรงเพราะความเป็นห่วงชาวบ้านของตัวเขาเอง…
…
…
…
ก๊อกๆๆๆ
“ราวี่ เปิดประตูที่สิครับ รา…”
ผลัวะ!!
บานประตูห้องอันแสนสุขของคุณกระต่ายน้อยสีส้ม ราวี่ถูกกระชากเปิดออกโดยไม่ทันที่อเลนจะได้กล่าวเจ้าชื่อของเจ้าของห้องอีกครั้งจบ และดูเหมือนว่าเจ้าของห้องผู้นี้จะไม่เคยคิดเลยแม้แต่น้อยที่จะถนอมมัน ถึงได้เปิดแบบกลัวลูกบิดค้างประมาณนั้น - -^^
“เอะอะ อะไรอยู่ได้คนจะหลับจะนอน! =[]=*” เสียงงัวเงีย เคล้า อารมณ์หงุดหงิดของเด็กหนุ่มเปิดต้อนรับอเลน “อ้าว…นายเองเหรอ?” ราวี่ขยี้หัวที่ยุ่งเหยิง จนยุ่งเหยิงมากกว่าเก่าพลางพูดอย่างงุนงง
“คะ…คือว่าผมมีเรื่องจะปรึกษาหน่อยน่ะครับ” เจ้าของนัยน์ตาสีขี้เถ้าหรี่ตาลง นี่เขามารบกวนราวี่หรือเปล่าล่ะเนี่ย “ไม่ทราบว่า ตอนนี้พอจะมีเวลาบ้างไหม?”
“ปรึกษา?…=_=” ราวี่ทวน “เรื่องอะไรละ”
“ก็เรื่อง รินารี่น่ะครับ -////-”
“หาาาาา 0_0…อย่าบอกนะว่านายปิ๊งรินารี่ขึ้นมาซะแล้วละอเลน?” คำถามนี้เอ่ยขึ้น ทำเอาอเลนที่เกรงใจราวี่เล็กๆ ถึงกับขึ้นสียงแข็ง ปราศจากการเกรงใจใดๆต่อผู้ง่วงหนาวหาวนอนตรงหน้าอีกต่อไป
“จะบ้าหรือไง อย่าเอาผมไปรวมกับคุณสิครับราวี่!”
“เฮะๆๆ ไม่ต้องอายๆ รู้ๆกันอยู่”
“เรื่องที่จะปรึกษา คือเรื่องที่รินารี่ต้องอดนอนต่างหาก อย่าพาผมนอกเรื่องจะได้ไหมครับ!” เด็กหนุ่มตะคอกใส่ เล่นเอาคนขี้เล่น (แม้กระทั่งตอนง่วง) อึ้งไปเล็กน้อย เมื่อเหตุผลแก้เขินของคนตรงหน้ามันฟังขึ้น “เพราะว่าคุณโคมุอิต้องทำงานหนัก รินารี่เลยต้องทำงานหนักไปด้วยเลย ราวี่เข้าใจอย่างที่ผมเข้าใจไหมครับ?”
“อืม…เข้าใจแต่ว่าฉันอยู่มาก่อนนาย ฉันยังไม่เคยสังเกตมาก่อนเลยนะเนี่ย จริงของนายแฮะ - -^^”
“นั่นแหละครับ จะทำไงดี ขืนเป็นแบบนี้ทุกวันมันจะไม่ดีต่อสุขภาพของรินารี่เอานะครับ” อเลนทำหน้าครุ่นคิด
“เอาเถอะๆ…ฉันว่าเราไปหาที่ปรึกษาที่ดีกว่าที่ตรงนี้ได้ไหม ยุงกัดจะตายอยู่แล้วเนี่ย” ราวี่กล่าว พร้อมใช้มือปัดๆไปทั่วร่าง เมื่อเจ้าแมลงที่ร้ายกว่าเสื้อ ดันมาบินว่อนไปทั่ว ทำให้ไม่สะดวกต่อการคุย
“ครับๆ” อเลนเห็นดีด้วย “งั้นเอาไง ที่ห้องผม หรือห้องราวี่ดี?” (me/ ตรงไหนก็ด้ายจ้าที่รัก ตรงไหนก็วายได้ซาเหม่อ กร๊ากๆๆ)
“ห้องฉันน่ะมีตาแก่ ขืนมาคุยเสียงดัง โดนโยนออกนอกห้องแหงแซะ” ราวี่ไหวไหล่เล็กๆ พลางพยักพเยิดไปทางบุ๊คแมน ตาแก่ที่ว่า ที่ยังหลับอยู่ “ส่วนห้องนาย” ราวี่หันมาทางเด็กหนุ่มที่ยืนรอฟังคำแนะนำ “ห้องแบบนั้นฉันไม่ขอเฉียด ไม่ต่างอะไรกับสุสานเล้ยย ขอบอกๆ”
“ที่พูดน่ะไม่ได้เกรงใจไอ้เจ้าของห้องที่ว่าเลยรึไงครับนั่น” อเลนกระตุกคิ้วพลางหรี่ตาอย่างเอาเรื่อง “แล้วจะที่ไหน โรงอาหารหรือห้องนั่งเล่นดีล่ะครับ”
“ตรงนั้นก็มียุงไม่ใช่รึไงกันเล่า แถมป่านนี้อีกวังเวงจะตาย” ราวี่สบถ ก่อนจะดีดนิ้วเปาะเมื่อนึกไอเดียบางอย่างออก “ฉันว่าเรื่องแบบนี้ หลายความคิดยิ่งดีใช่ม่ะ อเลน” เด็กหนุ่มพยักหน้าตาม แม้จะยังงุนงงเล็กน้อย
“ราวี่คิดจะให้ใครช่วยเหรอ” เด็กหนุ่มหรี่ตา พลางถามอย่างรู้ทัน
“ยูน่ะ!”
“- [] – อันนี้ผมว่าหลายความคิด มันจะกลายเป็นการไล่ฟันกบาลกัน เมื่อความคิดไม่ลงรอยนะครับราวี่ (โดยเฉพาผมกะคันดะน่ะ)” อเลนแย้งเสียงแผ่ว ไม่เห็นด้วยแม้จะไม่แย้งอย่างเต็มเสียงก็ตามที “เอาคนอื่นไม่ได้เหรอ? - -^”
“ทำไมละ…หมอนั่นน่ะดุดีจะตายไป ถ้าให้ไปขู่โคมุอิว่า ‘หากให้รินารี่ทำงานหนักเหมือนนายต่อไปละก็ นายได้ตั๋วไปเที่ยวนรก แต่ไม่ได้ตั๋วกลับแน่’ อาจจะได้ผลนา” เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง มั่นใจกับความคิดของตัวเอง แต่อเลนกลับอยากฆ่าตัวตาย ที่ดันคิดจะมาปรึกษาคนๆนี้
“งั้นก็ตามใจครับ ผมไม่รู้ด้วยแล้ว - -^”
“อ้าว…ไหงงอนฉันซะงั้นละอเลน~”
และแล้วราวี่ ก็ต้องวิ่งกึ่งเดินตามง้ออเลน ไปจนกระทั่งถึงห้องของคันดะ ผู้ร่วมรบหมายเลขสาม ที่ราวี่ได้หมายหัวไว้ในการทำภารกิจที่ยังไม่ได้รับการผ่านเซ็นยอมรับครั้งนี้…
ความคิดเห็น