คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 03
Fanfic
Project : Full Metal Alchemist / D.Gray Man
Philosopher Stone’s Stage
…..Chapter 03…..
“อืม.....ที่นี่มันที่ไหน ? ”
พี่....
“Al ?”
พี่ฮะ....
รู้สึกตัวสิฮะ.....
“พี่ !! ”
“หวา !! อะไร ?! อะ.....อ้าว Al แล้วนี่....เฮ้ย !!? ”
น้องชายในร่างชุดเกราะสูงใหญ่นั่งมองพี่ชายพลางถอนหายใจ รู้สึกโล่งอกขึ้นมากเมื่อในที่สุดเขาก็ตื่นหลังจากนอนสลบไปถึงวันครึ่ง ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะเอาไอ้พวกโซ่ที่มัดแขนเขาเอาไว้ออกแล้วเข้าไปเช็คพี่ชายของเขาให้แน่ใจว่าไม่เป็นอะไร
“นี่มันที่ไหนกันเนี่ย ? แล้วทำไมนายถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะ ?”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันฮะ ตอนที่ออกไปซื้อของให้พี่ที่ยังไม่ฟื้น อยู่ดีๆ ก็มีคนอ้วนๆ หูแหลมๆ กับหมวกทรงสูง และรอยิ้มยีฟันน่ากลัวกลิ้งเข้ามากระแทกผมเข้าอย่างจัง พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ที่นี่แล้ว”
“ง่ายยังงั้นเลยนะ ?” คนพี่ว่าพลางเหงื่อตก แล้วหันไปมองรอบห้องเก่าๆ ที่ตกแต่งเหมือนกับฉลองเทศกาลวันฮาโลวีนแห่งความตาย
“แหม....ชอบห้องเค้าก็บอกมาเถอะจ้ะ” ตุ๊กตา (?) ตัวเท่าคนที่มีรูปพรรณสัณฐานตรงตามที่ผู้น้องได้ให้การเอาไว้โพล่งขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“อะ....ไอ้ห้องรสนิยมนอกฤดูกาลล้าสมัยคราวยุค 70 ยังงี้น่ะเหรอ ? ไม่ล่ะ” เขาพูดตรง ๆ ก่อนจะหันไปกระซิบกับน้องชายพลางเหลือบมองเจ้าของห้องอย่างหวาด ๆ
......เนี่ยเหรอที่นายว่า ?....
....ใช่แล้วฮะ....
....เชื่อแล้วว่ากลิ้งมาชนกะนายได้ ตัวยังกะตึก แถมกะลุกปุ๊กซะยิ่งกว่าบอลห้าสีปล่อยลมได้ยังงี้ นายชนได้ก็เวอร์แล้ว....“หยา !!”
Ed เผลอร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ดี ๆ หน้าคนที่ว่าก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนเพอร์สเปคทีพของใบหน้านั้นบิดเบี้ยวดูน่ากลัว
“แหม แอบซุบซิบอะไรกัน เสียมารยาท เด็กไม่ดีต้องถูกลงโทษ”
พูดจบมือท่านก็กดสวิตซ์บนไม้เท้า กระแสไฟฟ้าประมาณหมื่นโวล์ตแล่นปราดไปทั่วร่างของเด็กหนุ่มทันที
“ พะ....พี่ฮะ !! ”
“ เอ๋ ! แปลกจังทำไมกับคุณเกราะเหล็กถึงไม่ได้ผล ลองอีกที ”
ท่านเคาน์ทว่าอย่างซื่อ ๆ แล้วกดอีกรอบ ทำให้เด็กหนุ่มพลอยโดนหางเลขไปอีกหลายรอบ จนต้องโวยขึ้นมาก่อนที่จะได้เป็นถั่วกรอบพร้อมจิ้มเกลือ
“ โว้ย !! หยุดซะที !! จะตายอยู่แล้ว เจ้านั่นมันเป็นเกราะเหล็ก ช๊อตเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกหรอกเฟ้ย !!”
“ แหม แต่ก็สนุกดีนะ อย่างพ่อหนุ่มน่ะยิ่งตายก็ยิ่งดีน่ะสิ ” แล้วก็ช๊อตอีกรอบ
“ หมายความว่าไงฟระ !! ”
“ ก็จะได้ทำให้ทำได้ง่ายขึ้นไง ”
“ ทำอะไร? บอกก่อนนะว่า ถ้าขืนทำอะไรแปลกๆ ล่ะก็ เจอดีแน่ ”
“ ไม่ใช่เรื่องเสียมารยาทอะไรแบบนั้นหรอกขอรับกระผม รึอยากให้ทำจ๊ะ ? ”
“ แว้ก !! จะบ้าเรอะ !!? ”
“ ไม่ต้องห่วงก็แค่ทำให้เป็น Akuma เองจ้ะ ”
“ !!? ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
วันที่สองของการตามหาพี่น้อง Elric มีแต่อารมณ์ของเจ้าของดาบที่ขุ่นมัวมากกว่าปกติเป็นสองเท่า สายตาที่เฉียบคมและใบหน้าที่ยับย่นกวาดมองไปรอบ ๆ ทำให้ผู้คนบนทางเดินต่างหลบสายตาและเดินหลบให้กันเป็นแถว ยกเว้นชายแก่ในชุดซอมซ่อที่ ( ไม่ ) ตั้งใจเดินมาข้ามาชนเขาจนเกือบจะเซล้มลงกับพื้นถ้าเพื่อนหัวส้มไม่เข้ามาช่วยจับเอาไว้
“ เฮ้ !! ”
ผู้เสียหายร้องออกมาอย่างหงุดหงิด คันไม้คันมืออยากจะหยิบมุเก็นขึ้นมาฟันคู่กรณี แต่ทำไม่ได้อย่างใจเมื่อความเจ็บปวดของบาดแผลเมื่อวานแล่นปราดขึ้นมา ชายแก่เพียงแค่มองด้วยใบหน้าที่เฉยเมย เขาไม่ทันที่จะได้อ้าปากพูด ก็ถูกปืนศาสตรากำราบ Akuma ยิงไปก่อน ชาวเมืองทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างวิ่งเตลิดหนีหายไปเป็นแถบพร้อมกับร้องโวยวายกันเป็นการใหญ่
“ไม่เป็นไรนะครับ Kanda” เจ้าตัวได้แต่ตีหน้ายักษ์ใส่ เจ้าของปืนเลยถือว่าไม่เป็นไร “ ว่าแต่เมื่อกี้ฉิวเฉียดมากเลยนะครับ ดีที่มันไม่ได้ทำอะไร ”
“ นั่นแหละที่ว่าน่าสงสัย เฮ้ ! Yu อะไรตกน่ะ ? หรือว่านี่จะเป็น......”
“ อะไรเหรอครับ
ว่าที่บุ๊คแมนก้มลงหยิบแผ่นกระดาษเล็ก ๆ ขึ้นมาอ่าน คิ้วทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าลายนั้นไก่เขี่ยขนาดไหน ข้อความนั้นมีเพียงประโยคเดียว แต่นอกจากคนเขียนจะต้องไปหัดคัดลายมือมาแล้ว เขาคงจำเป็นต้องหัดเขียนภาษากลางในยุคปัจจุบันด้วย เพราะคนรับสารต่างไม่เคยเรียนหรือใช้ภาษานี้ในชีวิตประจำวัน
พวกเขาต่างมีเครื่องหมายโกรธอยู่เหนือหัว และคิดเหมือนกันว่า ‘ ขอฉีกโยนทิ้งแล้วฝังกลบไปพร้อมกับคนเขียนเลยได้มั้ยเนี่ย ? ’ แต่ทำไม่ได้ เพราะลายเซ็นของคนส่งเป็นคนท่พวกเขารู้จักกันดีจนอยากจะฆ่ากันให้ตายกันไปข้าง
“ ทำยังไงดีล่ะครับ ?
“ อ่านน่ะอ่านได้เพราะฉันเคยอ่านเจออักษรพวกนี้มานิดหน่อย แต่ต้องใช้เวลาแปลหน่อย เพราะมันไก่เ—ยสุด ๆ ”
“ จะทำไรก็ทำ ยังไงมันก็ยังดีกว่าต้องมาเดินเรื่อยเปื่อยแบบนี้”
Kanda ว่าพลางนั่งลงที่บันไดทางขึ้นของตึกที่อยู่ใกล้ ๆ เมื่อรู้สึกว่าบาดแผลของตนเริ่มรักษาตัวเองอีกครั้ง
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ด้านบนขอบดาดฟ้าตึก รอยยิ้มของเด็กสาวผมสั้นสีดำนั้นฉีกกว้างขึ้น เล็บสีดำยาวกรีดหัว Akuma พ่อมดในขณะที่ดวงตาสีทองมองเด็กหนุ่ม 3 คนบนพื้น เมื่อเธอเห็นว่าข้อความนั้นไปส่งถึงมือของเป้าหมาย
“จะ....จะดีเหรอครับที่ให้.....ให้ที่อยู่ท่านเคาน์ทไปแบบนั้น ?” หัวฟักทองกัดฟันพูดออกมาได้อย่างยากลำบาก
“จะเป็นไรไปล่ะ ? แบบนี้สนุกกว่าตั้งเยอะ ถ้าทุกอย่างมันราบรื่นก็น่าเบื่อแย่สิ อีกอย่างเจ้าเด็กหน้าใหม่นั่นก็น่ารักซะด้วย ถ้าได้มาเป็นของเล่นก็ดีน่ะสิ”
“ตะ....แต่ว่าท่าน Rhode”
“หนวกหูน่า” เด็กสาวทำเสียงฟึดฟัดใส่พลางกรีดผิวสีส้มแรงขึ้น
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แม้เด็กหนุ่มจะเปลี่ยนมาถูกขึงพรืดอยู่บนกำแพง มันก็ไม่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นหรือสถานการณ์จะแตกต่างไปจากเดิม
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ไอ้หุ่นตุ๊กตาไร้รสนิยมนั่นมันอะไร ?!”
Ed ถามอย่างหวาด ๆ พลางมองตุ๊กตาโครงกระดูกสีขาวที่กลางหน้าผากมีคำว่า Akuma สลักเอาไว้อยู่ ท่านเคาน์ทพันปียังคงยิ้มยีฟันน่ากลัวไม่เหมือนกับน้ำเสียงที่กำลังอธิบายเกี่ยวกับตุ๊กตา สิ่งที่เรียกว่า Akuma
“ถ้านายจะใช้แค่ชั้น แล้วจะจับน้องชายชั้นมาทำแป๊ะอะไร ?”
“โอ้ จริงด้วย ยังไม่ได้ขอบคุณ ขอบคุณนะที่ให้ยืมมาเป็นแบบก๊อปปี้น้า” ว่าแล้วท่านผู้อวุโสก็เดินเข้าไปตบหัวเกราะเบา ๆ
“อ...เอ่อเล็กน้อยน่ะครับ” เจ้าตัวก็เผลอตอบรับตามมารยาท
“Al !! แล้วนายจะไปตอบรับหาอะไรฟระ?”
“อะ......เผลอไปน่ะฮะ” ‘ พี่น่าสงสารจังเลย ’ “เอ่อ.......งั้นช่วยปล่อยผมไปได้มั้ยฮะ”
“นั่นสินะ เด็กๆ ต้องวิ่งเล่น”
ท่านเคาน์ทว่าพลางเกาคาง ก่อนจะปล่อยร่างชุดเกราะให้เป็นอิสระ แต่ไม่ทันที่น้องชายจะทันวิ่งเข้าไปช่วยพี่ Akuma ครึ่งคนครึ่งหมาสัตว์ประหลาดก็กระโจนเข้ามาคาบ Al วิ่งออกจากห้องไป
“ พี่คร้าบ~! ”
“ Al !!! แก ไหนบอกว่าปล่อยน้องฉันไง !!? ”
“ เอ๋....ก็ปล่อยแล้วไง ”
ท่านเคาน์ทพูดด้วยน้ำเสียงงอน ๆ นิด ๆ และไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มถึงโกรธ ทั้งๆ ที่เขาอุตส่าห์ทำตามที่ขอ แถมให้เพื่อนไปวิ่งเล่นด้วย รึตัวเดียวไม่พอ?
“ แก !! ไม่ใช่แบบนั้นเฟ้ย !! ” Ed รีบแหวขึ้นมาทันทีเหมือนกับจะเดาความคิดของอีกฝ่ายออก “ แกยังไม่บอกเลยว่าทำไมถึงอยากให้ฉันไปเป็น Akuma ประหลาดอะไรนั่น”
“ เอ๋ ? อ่อ ! ก็เค้าจะได้มี Akuma ไว้ตามหาศิลานักปราชญ์ไงล่ะ”
“ จริงอยู่ที่ฉันตามหาศิลานักปราชญ์ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าชั้นจะรู้ซะหน่อยว่ามันอยู่ที่ไหน อีกอย่างไม่ใช่มีแต่ชั้นที่ตามหามันซะหน่อย ”
“ ก็ไม่ได้ว่าๆ ต้องรู้นี่ ยังไงเธอก็ต้องหาเจอแน่นอน เพราะเธอคือผู้เชื่อมต่อของมันยังไงละขอรับกระผม แตะเหตุผลที่ทำให้เป็นอย่างนั้นก็คงจะต้องไปถามประตูบานนั้นเอาเองนะขอรับ แหม ค่าตอบแทนสำหรับแขนและขานี่มันเกินคุ้มจริง ๆ”
“ ค่าตอบแทน ? แล้วนายรู้เรื่องประตูได้ยังไง ?! ”
“ ท่านเคาน์ทพันปีรู้ทุกอย่างอยู่แล้วละขอรับ อย่าว่างั้นงี้เลย เริ่มเลยแล้วกันนะจ๊ะ” ท่านเคาน์ทพูดด้วยน้ำเสียงภาคภูมิใจเล็ก ๆ
“ เดี๋ยว! ! นายยังไม่ตอบคำถามฉันเลยเฟ้ย ยังไงฉันก็ต้องตามหามันอยู่แล้ว แล้วฉันจะเป็น Akuma ไปมันก็ไม่ต่างจากเดิมไม่ใช่เรอะ”
“น่าเบื่อจัง ก็เค้ากลัวว่าตะเองจะไม่เอามาให้นี่ อีกอย่างตัวเองก็น่ารักเหมาะกับ Akuma ตัวนี้ที่สุด”
‘ ไหนว่าไม่ทำอะไรแปลกๆ ไงตาแก่บ้า ’ Ed คิดแล้วเสียวสันหลังวาบ
“ แต่ที่ว่ามันก็มีเหตุผล งั้นไม่ทำก็ได้ ”
“ ง่ายๆ ยังงี้เนี่ยนะ ? ”
“ อะไรอีกล่ะ ? ”
ท่านเคาน์ทชักงอน อุตส่าห์ยอมลดราวาศอกให้ยังไม่เป็นที่พอใจอีก ใจจริงน่ะอยากสร้าง Akuma จะแย่อยู่แล้ว เพราะงั้นถ้าจะขอซักนิดคงไม่เป็นไร มือไม้จึงเคลื่นเข้ามาใกล้พร้อมกับรอยยิ้มยีฟันน่ากลัว
“ ไม่ทำก็ได้แต่ก็ขอซะหน่อยละกันนะ ”
“ หือ ? เฮ้ !! อย่านะ !! อ๊าาาาาาาากกกก....กก....ก......!! ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
สัตว์ประหลาดครึ่งหมาถูกเสียบหัวด้วยกระสุนของปืนศาสตรากำราบAkuma ที่ Allen ยิงหลังจากที่มันถูกล่อให้วิ่งไปคาบไม้ (ดาบมุเก็น) ที่
“ขอบคุณที่ช่วยผมเอาไว้ครับ” เด็กหนุ่มร่างชุดเกราะโค้งขอบคุณอย่างสุภาพ เขาไม่คิดเลยว่า Exorcist จะมาช่วยแบบนี้
“แก (ไอ้) หัวส้มตาเดียว !! มุเก็นเป็นศาสตรากำราบ Akuma นะเฟ้ย ไม่ใช่ไม้ให้หมาคาบ !!”
“หน่อยเดียวเอง หวงไปได้”
“ต้องหวงสิฟะ!!”
“สนิทกันดีนะฮะ” Al ว่าพลางยืนมองคนทั้งสองเปิดฉากเถียงกันเหมือนเด็กๆ แต่ดูน่าซีเรียสถึงคอขาดบาดตายยังไงไม่รู้
“อ่า....ก็คงงั้น” Allen ยิ้มแหยๆ ตอบ ภาพที่เห็นก็ไม่ได้น่าสนิทกลมเกลียวกันนักหรอกเมื่อมีดาบจ่อคออยู่แบบนั้น
“พี่คร้าบ !! ผมมาแล้ว !!”
น้องชายรีบตะโกนออกมาทันทีแล้ววิ่งกลับเข้าไปในตึก เมื่อได้ยินเสียงร้องของพี่ชาย ส่วนคนอื่น ๆ ก็วิ่งตามเขาไปติด ๆ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บานประตูที่ถูกกระแทกเปิดเข้ามาอย่างแรง ทำให้ร่างที่นั่งสั่นอยู่กับพื้นนั้นแทบกระโดดโหยงด้วยความตกใจกลัวจนไม่กล้าที่จะขยับ ถ้าเงี่ยหูฟังดีๆ แล้วล่ะก็ จะได้ยินเสียงร้องไห้มาจากร่างนั้นด้วย
“ พี่ครับ !! เป็นอะไรไปครับ โดนคุณปู่นี่แกล้งจริง ๆ ด้วยสินะครับ !! ”
น้องชายวิ่งเข้าไปอุ้มพี่ชายที่ยังคงร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย แขนที่ยกขึ้นพาดหัวนั่นทำยังไงก็แกะไม่ออกเหมือนกับว่าเจ้าตัวพยายามจะปิดบังอะไรบางอย่างไม่ให้โลกเห็น ใบหน้าซีดขาวที่ตกใจกลัวยิ่งทำให้เป็นห่วงมากขึ้น
“ พี่ครับ ? ”
“ ท่านเคาน์ทพันปี ทำอะไร Edward-kun น่ะครับ ? ”
Allen ยกศาตรากำราบ Akuma ขึ้นถามด้วยใบหน้าที่ซีเรียสจริงจังและโกรธเคือง อีกสองคนที่อยู่ข้างหลังก็หยิบอาวุธขึ้นมาเตรียมพร้อมเช่นเดียวกัน การต่อกรกับท่านเคาน์ทนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย และนี่อาจจะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายก็ได้
“ ไม่เจอกันนานนะ Allen Walker ฉันแค่เล่นกับเค้านิดหน่อยเอง โอ้ ดูเวลาสิ ฉันต้องไปแล้วล่ะ เล่นกับพวกนี้ไปก่อนน้า ”
Akuma ประมาณห้าตัวโผล่ขึ้นมาจากพื้นแล้วเข้าจู่โจม Exorcist ส่วนพี่น้อง Elric นั้นโดน Kanda ไล่ให้ไปอยู่นอกวง Al จึงรีบวิ่งอุ้มพี่ชายมาหลบอยู่ข้างตึกร้างที่อยู่ห่างออกไป เขาค่อยๆ วางพี่ชายลงกับและสังเกตเห็นขนขาวๆ แลบออกมาจากแขนเสื้อโค้ทสีแดง แต่ก่อนที่เขาจะถามออกมาว่ามันคืออะไร แขนสองข้างนั้นก็โผเข้ามาเกาะรอบคอเสื้อเกราะแน่น ใบหน้าซบลงบนอกแล้วร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวร ไม่สนใจอีกต่อไปแลวว่าใครจะมาเห็นความลับที่น่าอายของเขา
“ พะ.....พี่ครับ !! นั่นมัน !? ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น