Philosopher Stone's Stage [Fanfic : D.Gray Man]

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 02

Fanfic

Project : Full Metal Alchemist / D.Gray Man

Philosopher Stone’s Stage

…..Chapter 02…..

“ ว่าไงนะ !? ”

“ พวกเราต้องการให้เธอมาเป็น Exorcist ” ชายหนุ่มในชุดเสื้อคลุมสีขาวย้ำ

“ นั่นน่ะได้ยินแล้ว  แต่ที่ฉันจะว่าน่ะมันทำไม อะไร เพราะอะไรเทือกนั้นต่างหาก คงไม่ต้องบอกนะว่าฉันยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าไอ้ศาสนจักรของพวกนายมันอะไร ! ”

“นั่นสิครับ  ทำไมถึงต้องเป็นพี่ด้วย?”

น้องชายร่างเกราะเหล็กถามด้วยความเป็นห่วง  เขาไม่อยากให้ผู้พันถีบส่งพี่ชาย  หรือแม้ปล่อยให้เจ้าตัวที่แสนจะใจร้อนกระโดดเข้าไปหาเรื่องเดือดร้อนมากไปกว่าสิ่งที่พบเจออยู่ทุกวัน  ซึ่งส่วนมากจะเป็นการเล่นกับโฮมุนครุส

“เลิกเถอะ Komui แบบนี้มันชักช้าเสียเวลา ถ้าจะต้องมาสาธยายตั้งกะต้นเหง่าศักราชแบบนี้ สู้ฉันออกไปลุยเองคนเดียวดีกว่า” หญิงสาวร่างสูงที่มีผมดำยาวเหมือนกับเสื้อคลุมขัดขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด

“แต่ถ้านายจะยังดันทุรัง ชั้นขอบายตรงนี้ล่ะ ส่งภารกิจตามมาให้ก็แล้วกัน” เขาว่าแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่เว้นช่องให้ท่านหัวหน้าได้ทัดทาน

“ด....เดี๋ยว Kanda” Allen รีบตามไปทันที ส่วนท่านหัวหน้าก็แค่โบกมือให้กำลังใจอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“จ้า พา Kanda-kun กลับมาให้ได้น้า เอาล่ะกลับมาต่อกันเถอะ หน้าที่ของพวกเราก็คือตามล่าสิ่งที่เรียกว่า Akuma รายละเอียดอ่านเอาเอง และเราค้นพบว่า หินนักปราชญ์ที่พวกเธอกำลังหาอยู่นั้นก็คือ Innocence รายละเอียดของมันก็อ่านเอาเองและศัตรูของพวกเราก็คือ ท่านเคาน์ทพันปี นี่ก็หาอ่านเองนะจ้ะ เพราะงั้น--”

“ท่านเคาน์ทที่ว่าของพวกนายก็เลยจ้องมาที่พวกเรางั้นสิ ?” Ed พูดอย่างเหนื่อยหน่ายแต่น้ำเสียงแฝงไปด้วยความซีเรียส “แต่นั่นก็ยังไม่อธิบายว่าทำไมฉันถึงต้องเป็นไปเป็น Exorcist อะไรนั่น”

“หน้าที่ของพวกเราคือการรวบรวม Innocence”

“แต่เพราะงั้นฉันก็ไม่กลายเป็นคู่แข่งเรอะ?”

“ก็ไม่เชิง จริงๆ แล้วยังมี--”

ดูเหมือนภารกิจจะเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาเจ้าของดาบศาตรากำราบปีศาจซะเอง เมื่ออยู่ดีๆ Akuma ขั้นที่หนึ่งที่มีรูปร่างครึ่งคนครึ่งลูกบอลกลิ้งถล่มฝากำแพงห้องคนไข้เข้ามา

“ ดูเหมือนเราต้องเก็บไว้ไปนั่งจิบชาคุยกันทีหลังซะแล้ว” Komui พูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มหลบแขนยาวอัปลักษณ์ที่กวาดผ่านหัวไปทำลายข้าวของไปเป็นแถบ

“ หมอบลงค่ะผู้พัน !! ” เสียงเรียบเฉียบขาดดังขึ้นพร้อมกับกระสุนที่สาดเข้าใส่สัตว์ประหลาดจากด้านหลัง

คนที่ถูกเรียกกลับมาตั้งหลักใหม่  ประกายไฟพุ่งออกไปจากปลายนิ้วทุกครั้งที่ดีดติดต่อกัน เพื่อไล่ฆ่าเจ้าปีศาจให้ถอยออกไปจากห้อง

“ ผู้กอง  Hawkeye พา Komui-san ไปหลบในที่ปลอดภัย Alphonse ตามไปคุ้มกันด้วย ”

“ เอ๊ !? แล้วพี่ล่ะฮะ !!? ”

“Full Metal นายอยู่นี่แหละ”

“ ได้ทีล่ะสั่งใหญ่เลยนะ (ไอ้) ท่านผู้พัน ฉันยังเป็นคนป่วยอยู่นะเฟ้ย ! ”

ถึงปากจะโวยวายอย่างหงุดหงิด  แขนออโต้เมล์ถูกเปลี่ยนให้มีปลายดาบงอกออกมาจากหลังข้อมือ  แล้วเข้าไปช่วยฟันเจ้าสัตว์ประหลาด  แต่มันก็ไม่ยอมถอยแล้วขู่คำรามหมายจะเข้ามาขย้ำพวกเขา

“ ในที่ๆ ปิดล้อมแบบนี้เราจะเสียเปรียบ Full Metal เอามันออกไปข้างนอกซิ ”

“ มือไม่ว่าง ทำเองสิฟระ !! ”

เด็กหนุ่มตะโกนกลับในขณะที่แขนออโต้เมล์กำลังยันปากกระบอกปืนให้ออกห่างตัว เพราะขืนโดนปากกระบอกปืนใหญ่กว่าหัวเป่ามีหวังจัดงานศพไม่ต้องเปลืองแรงเผากันพอดี

“ ได้เลย ”

นายทหารยศสูงกว่าเอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ พร้อมกับดีดนิ้ว  ไฟลูกใหญ่พุ่งเข้าไปกระแทกและเผาเจ้าปีศาจให้กระเด็นออกนอกห้องไปเหมือนกับใช้น้ำแรงดันสูงสาด  นักเล่นแร่แปรธาตุทั้งสองรู้ว่าแค่นั้นไม่มีทางฆ่ามันได้จึงรีบกระโดด (!?) ตามลงไป

ในขณะที่  Ed กำลังลอยอยู่กลางอากาศก็ประกบมือบนกำแพง  กรงขนาดใหญ่พุ่งขึ้นมาจากพื้นดินเบื้อล่างแล้วรอรับเครื่องจักรฆ่าคนเอาไว้   แต่มันกลับฉีกกระชากซี่กรงออกมาได้อย่างง่ายดาย  ทำให้เด็กหนุ่มอึ้งไปหลายวินาที  และไม่ทันหลบหลบแขนยาวเหยียดที่พุ่งเข้ามาฟาดเข้าเต็มแรงที่หน้าอก นายทหารผู้อวุโสกว่ารีบวิ่งเข้าไปดูอาการของเขาทันที

“ฮี่ๆๆ ตาย !” ปากกระบอกปืนขนาดใหญ่กับคมมีดที่คมกริบปรากฏอยู่เบื้องหน้าของนักเล่นแร่แปรธาตุทั้งสอง  แต่สิ่งที่พวกเขาได้ยินเป็นสิ่งสุดท้ายคือ........

“ มัง !! ” และ ตูม !!!

ทั้งสองคนค่อยๆ ลืมขึ้นดูว่าเกิดอะไรขึ้น และต่างอึ้งกับฆ้อนขนาดเท่ากับตึกชั้นเดียวเบื้องหน้า  ร่างคนที่เห็นลิบ ๆ อยู่ด้านบนนั้นกำลังยิ้มอย่างขำ ๆ กับใบหน้าของพวกเขา

“พวกนายไม่เป็นไรนะ?” คนแปลกหน้าถาม

“ก็ยังอยู่ดี ขอบใจที่ช่วยเอ่อ......” Ed ถามอย่างลังเล

“Ravi ฉันชื่อ Ravi” ชายหนุ่มผมตั้งสีส้มเอ่ยพร้อมกับกระโดดลงมายืนบนพื้นฆ้อนหดขนาดเล็กลงและถูกเก็บเข้าที่เรียบร้อย

“Ravi !! ทำไมถึงมาอยู่นี่ได้ล่ะครับ !?”

พวกเขาหันไปมองเด็กหนุ่มผมเงินที่วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าประหลาดใจระคนดีใจ ส่วนคนร่างสูงผมดำยาวยังคงทำหน้าหงุดหงิดไม่สบอารมณ์

“ ไง Allen ฉันก็ตามเจ้านี่มานั่นแหละ ” เขาว่าพลางชี้ไปยังซากของ Akuma “ ตอนแรกก็กะให้พวกนายจัดการให้  แต่เห็นใช้เวลานานเลยช่วย  มันขั้นหนึ่งเองไม่ใช่เรอะ ?”

“คือว่า....”

เขาว่าพลางเหลือบไปมองต้นเหตุที่ยืนกอดอกทำหน้าหงิกอยู่ข้างหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าตัวไม่สบอารมณ์กับอะไรบางอย่างมา ทำให้หนุ่มหัวส้มอดที่จะยิ้มและเข้าไปกอดคอหยอกเล่นกับเขาไม่ได้

“ เข้าใจละ แหม Yuu-chan นี่ล่ะก็ ปล่อยให้ Allen-kun สู้อยู่คนเดียวได้ไง ”

“ บอกว่าอย่าเรียกชื่อ !! อยากตายรึไง เพราะฆ้อนแกนั่นแหละฟาดมายังกะจะเก็บฝังพร้อมสวดกันหมดเลยใช่มั้ย ถ้าฉันไม่ใช้มุเก็นเบี่ยงฆ้อนแกออกไป มีหวังเจ้าคู่เฉื่อยนี่ดับไปนานแล้ว ! ” เด็กหนุ่มหัวเสียตวาดแล้วชี้ไปยังคู่หูนักเล่นแร่แปรธาตุ

“แค่กะพลาดไปหน่อยเดียวเอง ทำเป็นโกรธไปได้”

รอยยิ้มแหยๆ และท่าทีสบายๆ ของเจ้าตัวมีแต่จะทำให้คนตวาดยิ่งรู้สึกโมโหมากขึ้น ทำให้ Exorcist คนกลางที่ยืนฟังต้องเข้ามาขวางก่อนที่พ่อนักดาบจะเข้าไปลับคมดาบกับร่างของคู่กรณี  เสียงกระแอมไอเข้ามาช่วยอีกแรง  และทำให้พวกเขาหันมาสังเกตเห็นว่ายังมีคนฟังคนอื่นอยู่ด้วย

“ อะไรเจ้าหัวลูกชิ้น ? ”

ประโยคแรกที่นักดาบผอมสูงหลุดออกมาก่อนใครเพื่อนนั้นทำให้เจ้าของฉายารู้สึกอยากดีดนิ้วเผาให้ดับคาทีไปเลย  นี่ยังจะมีใครหน้าไหนกล้าบังอาจเห็นลักษณะเด่นอันซ่อนเร้นของเขาขึ้นมาได้อย่างชัดเจนเหมือนกับเจ้าถั่วนี่อีก  ขอบอกไว้เลยว่าแม้จะตาตี่และหน้ากลมเป็นลูกชิ้นจริง  แต่สาวก็ติดตรึมเพราะจุดเด่นพวกนี้นี่แหละ  แม้ในใจจะรู้สึกภาคภูมิใจเช่นนั้น  แต่ก็ยังคงสงสัยอยู่ว่าทำไมถึงไม้ได้ผลกับหญิงร่างสูงปากดีคนนี้

“ถ้าไม่รังเกียจจะช่วยเล่าต้นสายปลายเหตุของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตะกี้ให้พวกเราเข้าใจได้มั้ย อย่างน้อยฉันก็จะได้มีรายงานการถล่มโรงพยาบาลไปให้ท่านผบ.”

“ก่อนอื่นนายคือ Edward Elric รึเปล่า?” เด็กหนุ่มหัวตั้งถามพลางก้มลงมองเจ้าตัวอย่างพิจารณา “ นาย.....อายุ 15 ? ”

“ ถ้าใช่แล้วจะทำไม ? ”

“ เอ๋ !! จริงน่ะ !? เท่ากับ Allen เลยน่ะสิ ตัวเล็กกว่าที่คิดนะเนี่ย ”

“ว่าใครตัวเล็กกระจิริดมองไม่เห็นหัว !!? แกไอ้หัวไม้กวาด !! ” อีกฝ่ายได้แต่หัวเราะกับอารมณ์โกรธและการอาละวาดตามแบบฉบับของ Edward ที่เห็นกันจนชินตา ทำเอาผู้พันก็อดที่จะขำและเข้าตบหัวแกล้งไม่ได้

“พี่ครับ !! ไม่เป็นไรนะครับ !?”

“Al !” ว่าแล้วเม็ดถั่วก็เบนความสนใจวิ่งไปหาน้องชายร่างชุดเกราะที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับผู้กอง Hawkeye และ Komui

“ Edwand-kun ปลอดภัยดีน้า โดน Kan-chan แกล้งรึป่าว ! ” นี่ก็อีกคนที่ไม่เคยเข็ดที่จะหาเรื่องโดนปลายดาบจ่อคอพร้อมรังสีอำมหิตและน้ำเสียงทุ้มต่ำน่ากลัว

“ฉันชื่อ Kanda ! ห้ามเรียกยังงั้นนะ !! แล้วหมายความว่าไงที่ฉันแกล้งฮะ !? เจ้าเตี้ยนั่นตังหากดีแต่เฉื่อยจนเกือบได้ตายคาไอ้เจ้าค้อนบ้าของเจ้าหัวแดงนั่น !!”

“ อ้าว ? มาด้วยเหรอตะเอง หวัดดีจ้า Ravi-kun !! ”

“ ไม่ต้องมาจ้าเลย แกส่งเจ้านี่มาแต่แรกแล้วใช่มั้ย  แล้วเงียบหาห—กไมฟะ !! ” เด็กหนุ่มว่าพร้อมกับจับคอเสื้อนักวิทยาศาสตร์หน้าระรื่นมาเขย่า

“ กะ...ก็เค้าส่งมาแบบภารกิจลับนิตะเอง ”

“ Kan-chan นี่ฉลาดจัง ” Exorcist ผมแดงไม่วายหยิบชื่อใหม่มาใช้ “แล้วรางวัลของคนเก่งต้องนี่” น้ำเสียงและรอยยิ้มกลับดูอ่อนโยนลงอย่างแปลกๆ ทำให้เจ้าตัวที่ถูกลากรู้สึกไม่ไว้วางใจ

“พวกนายนี่ตลกชะมัด” Ed อดไม่ได้ที่จะพูด

“Full Metal ชั้นต้องกลับล่ะ Havoc มารับแล้ว เขียนรายงานมาส่งตอนนายกลับมาด้วย” แล้วท่านผู้พันก็ชิ่งหนีหายขึ้นรถไปทันที

“บอส พยายามเข้านะ” สารถียังอุตส่าห์เลื่อนกระจกลงมาทักและอวยพร

“ ขอบใจ แกเจ้าผู้พันเอาง่ายๆ งี้เลยเหรอฟระ !? ทิ้งชั้นไว้กับคนแปลก (ประหลาด) หน้าพวกนี้น่ะนะ ” เมื่อรถขับไปไกลจนลับสายตา  เขาจึงกล้าพูดไล่หลังตามไปอีกว่า “ ถ้าอยากได้รายงานนักล่ะก็  ฉันจะให้อ่านเป็นตั้งสามวันสามคืนยังไม่จบเลยคอยดู  ว่าแต่ที่ฉันพูดเมื่อกี้น่ะ ”

“ เอ๊ะ ! อ้อ.....ต้องขอโทษด้วยครับที่วุ่นวายไปหน่อย” Allen ที่ดูเหมือนจะเป็นคน (ปกติ) ดีที่สุดในกลุ่ม Exorcist ได้แต่หัวเราะแหะๆตอบ

“Yu !! นี่โดนขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย !? โทษที ๆๆ”

เสียงตื่นตระหนกของเจ้าของฆ้อนที่นั่งข้างๆ คนเจ็บขอโทษปลกๆ เรียกให้ทุกคนหันไปมองและวิ่งเข้าไปดู รอยแผลถลอกและหนังชั้นนอกของผิวบนต้นแขนข้างขวาและสีข้างๆ เดียวกันที่ถูกเสียดสีจนถลอกและแดงเถือกจนเลือดไหลซิบออกมาเป็นทาง  ทุกคนถึงกับอึ้งกับเด็กหนุ่มที่ยังมานั่งโวยวายเรื่องนู้นเรื่องนี้ทั้ง ๆ ที่บาดเจ็บขนาดนี้อยู่ได้เหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เขาไม่รู้สึกเจ็บบ้างรึไงนะ

“ด....ได้แผลพวกนี้มาเมื่อไหร่ครับ ?”

ทุกคนเงียบและรอคำตอบเมื่อ Allen ถามด้วยความเป็นห่วงและพยายามไม่กระโดดเข้าไปช่วย Ravi พันแผล  เพราะนักดาบขี้รำคาญโดนรุมล้อมจนอึดอัดและพร้อมที่จะชักมุเก็นออกมาไล่ฟันถ้ามีใครกล้าเข้าใกล้อีก

“ ใจดีจังเลยนะ Kan-chan ” Ravi อดไม่ได้ที่จะแหย่แต่น้ำเสียงของเขามีความซาบซึ้งและความรู้สึกผิดปะปนกันอยู่

“หุบปาก แล้วก็เลิกเรียกแบบนั้นซะที”

Allen ถึงกับโล่งใจที่เมื่อเห็นว่าในที่สุดคนเจ็บก็ยอมอยู่เฉย และหันไปมองทางอื่นด้วยอารมณ์ที่ดูเหมือนจะหงุดหงิดน้อยลง

“แล้วตกลงคุณ Kanda ได้แผลนี่มายังไงล่ะครับ คงไม่ใช่ฝีมือพี่ใช่มั้ยครับ?”

“Al !! ”  เจ้าตัวรีบขัดขึ้นมาทันที

“ตอนที่ชั้นทุ่มฆ้อนลงมาน่ะ เจ้านี่ก็ใช้มุเก็นเบี่ยงมันออกไปทางอื่นอย่างที่พวกนายรู้น่ะแหละ ซึ่งก็กะให้มันลงในตำแหน่งที่จะทำให้กรงเล็บที่พุ่งเข้ามาหา Allen นั่นเปลี่ยนทิศทางไปพร้อมกับปากกระบอกปืนขนาดเล็ก  แล้วเป้าหมายที่มันเบี่ยงมาก็ดันโชคร้ายเป็นYu เลยโดนเข้าไปเต็มๆ ตอนที่ฆ้อนแตะพื้นพอดี จากนั้นแรงกระแทกก็ส่งผลให้ปืนที่เล็งอยู่ข้างหลังฉันยิงพลาดไปด้วย  จบการอธิบายแต่เพียงเท่านี้  ขอบคุณ”

ทุกคนต่างนั่งปรบมือให้กับการบรรยายของเด็กหนุ่มในคราบของนักวิชาการสวมแว่นที่โค้งหลังจากอธิบายเสร็จ

ก่อนที่จะมีใครได้พักหายใจหายคอหลังจากนั้น มือประหลาดนับไม่ถ้วนก็โผล่ขึ้นมาจากพื้นแล้วจับขาข้างขวาของ Ed เอาไว้ เขารีบแปรธาตุให้ดินแยกตัวแล้วกระโดดหนีออกมาทันที Exorcist ทั้งสาม (ยกเว้น Komui ที่กลับไปนั่งโบกผ้าเช็ดหน้าให้กำลังใจอยู่วงนอก) เรียกศาสตรากำราบ Akuma ขึ้นมาเตรียม Allen เปิดฉากยิงแขนพวกนั้น  แต่พวกมันกลับหายไปพร้อมกับควัน  แล้วโผล่ขึ้นมาใหม่ข้างหลัง  Full Metal  

“พี่ !!”

“Al !!” น้องชายรีบวิ่งเข้าไปช่วยพี่ชายที่ถูก Akuma กลืนเข้าไปอยู่ในลำตัวที่เป็นดินของมัน

‘ ไอ้เจ้าสัตว์ประหลาดบ้านี่ ไม่สิเจ้าพวกนั้นก็ด้วย ไม่มีปกติซักคน’ เด็กหนุ่มคิด

โชคดีที่ดินไม่แข็งมากนัก  ทำให้เขาพอยกแขนขึ้นมาประกบมือเข้าด้วยกัน  เพื่อแยกโมเลกุลของดิน  เขารีบกระโดดออกมาเมื่อดินแยกตัวออกจนกลายเป็นช่องว่างขนาดใหญ่

“Al ถอยไป ! อย่างนายน่ะต้องมัวเสียเวลาเขียนวงเวทย์”

“แต่ว่า....”

“บอกให้ถอยก็ถอยสิ !!”

แต่น้องชายยังคงดื้อดึงและพุ่งเข้ามาคว้าตัวพี่ชายจากแส้ที่ฟาดมาทางด้านหลังได้ทันเวลา

“Ed Al ระวัง !!” Allen เตือนแต่เสียงกลับถูกเสียงระเบิดที่ดังขึ้นในเสี้ยววินาทีที่แสงปรากฏขึ้นบนพื้น

“Ed Al แอ๊ฟ--”

ไม่ทันที่ Allen จะวิ่งฝ่าหมอกเข้าไปหา เขาก็ถูกใครบางคนจับเหวี่ยงข้ามหัว Ravi ที่ยืนอยู่บนฆ้อนขนาดใหญ่ ก่อนที่เสียงระเบิดจะดังตามมาติด ๆ กันอีกหลายครั้ง

“Kanda !!” ทั้งสองคนเรียก

Ravi รีบกระโดดลงมาอุ้ม  Kanda  ที่สะบักสบอมและได้รับบาดเจ็บจากแรงระเบิดแล้วกระโดดข้ามฆ้อนกลับไปหลบอยู่ข้างหลัง  นาทีต่อมาเสียงระเบิดก็หยุดลง  ทั้งสองคนจึงค่อย ๆ ชะเง้อหน้าออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น  พวกเขาต่างอึ้งกับบ่อแสงขนาดใหญ่และกระแสไฟฟ้าที่วิ่งไปทั่วเพราะปฏิกิริยาของการเล่นแร่แปรธาตุที่เปลี่ยนพื้นดินให้เป็นเสาเข็มหลากหลายขนาดนับสิบๆ ต้นพุ่งขึ้นมาเข้าเสียบ Akuma ให้ร่วงลงสู่พื้นดิน

“Edward-kun ระวังครับ !! ยังมีพวกมันเหลืออยู่อีก !!” Allen รีบวิ่งเข้าไปช่วย  แต่เสาเข็มขาดเล็กสามต้นพุ่งลงมาขวางทางเขาเอาไว้ “ E…Edward-kun ?”

เขายืนมองนักเล่นแร่แปรธาตุด้วยความงุนงง และสงสัยว่าทำไมอีกฝ่ายจึงไม่ต้องการให้เขาช่วย  เขาจึงได้แต่ยืนมองเด็กหนุ่มสร้างเสาปลายแหลมพุ่งขึ้นไปเสียบ  Akumaที่เหลืออยู่ทั้งหมด ก่อนจะทิ้งแผ่นหินขนาดใหญ่เท่าสนามเทนนิสที่เต็มไปด้วยเสาเข็มเรียงเป็นตับลงมากทับพวกมันซ้ำ

“วิ้ว...สุดยอดเลยแฮะ นั่นมันพลังอะไรกันน่ะ ?”

Ravi แทบทำให้ Allen หัวใจวายด้วยการโผล่มายืนอยู่ข้างหลังเหมือนสวิตซ์ไฟเปิด ก่อนจะหันไปห้ามท่านหัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์สติเฟื่องไม่ให้ทำการรักษาเพื่อนสมัยเด็กของเขา

“ Kanda ไม่เป็นไรนะครับ ? ” Allen ตะโกนถาม

“ตาบอดรึไงเจ้าถั่วงอก !! เห็นเหมือนฉันสบายดีนักรึไง ?! แล้วก็แก ถ้ายังไม่หยุดอีกล่ะก็.....” เขาว่าอย่างหงุดหงิดกับเด็กหนุ่มผมขาว  แล้วหันไปแยกเขี้ยวขู่หัวหน้าแผนกก่อนที่เครื่องมือหน้าตาแปลก ๆ จะเข้ามาใกล้

‘แล้วใครบอกให้ท่านทำตัวดีเป็นศรีแก่สังคมช่วยชาวประชาเขาไปทั่วละครับ’ ทั้งสองคนได้แต่คิด

“นายไปหาแผ่นหินด้านบนมาจากไหนน่ะ ?” Ravi ถามพลางเดินไปลองส่องข้างในแซนวิช Akuma “สี่....ห้า...ทั้งหมดห้าสิบเจ็บตัว” ‘ยกขโยงมาขนาดนี้เพื่อ Ed-kun จริงๆ ซินะ’

“ก็เสาหินชุดแรกที่พุ่งขึ้นไปนั่นแหละ”

“พี่นี่มากับแผนอันตรายแบนี้ทุกทีเลยสิน่า” คนน้องอดไม่ได้ที่จะว่า ทั้งที่รู้ว่าคนๆนี้พูดไปก็เท่านั้น

“รู้สึกจะกำจัดได้หมดทุกตัวเลยสินะครับ” Allen ว่า

“ใครว่า ยังไม่หมดซะหน่อย”

“Al ?---!!!”

ฉัวะ !!!

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------