ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : --((..[ เสียง...หัวใจ ]..))--
*แหะ แหะ ขออนุญาตใช้พื้นที่ด้านบนประกาศนิสๆนะเจ้าค่ะ คือว่าตอนนี้ฮินะจะแต่งยาวเป็นพิเศษ คือ จากปกติจะแต่งไม่เกิน 40 บรรทัด แต่ตอนที่ 7 นี้มันเป็นตอนสำคัญมากเจ้าค่ะ เลยจะแต่งเพิ่มเป็น 94 บรรทัด ให้ทุกคนอ่านกันเมามันส์ไปเลยเจ้าค่ะ ขอกล่าวแค่นี้ล่ะเจ้าค่ะ
ตอนที่ 7::: เสียง หัวใจ
“อ้อ~~!!ขอโทษทีนะ ที่ฉันเผลอหลุดปากไป” เบี้ยงกี้ยิ้มอย่างสำนึกผิด
(เผลอหลุดปากหรือตั้งใจกันแน่เจ้าค่ะ - -)
“มะ ไม่เป็นไรค่ะ” ฮารุส่ายหน้าอย่างไม่ใส่ใจกับคำขอโทษของเบี้ยงกี้เท่าไหร่นัก เพราะเธอกำลังใส่ใจกับคำถามต่างหาก ซึ่งต่างจาก นายมือขวาแห่งวองโกเล่ ที่พยายามตอบคำถามจากหัวใจตัวเองอยู่ตามลำพัง
“ทำไมต้องรู้สึกอย่างนั้นด้วย...ตัวฉันนี่เข้าใจยากนะว่าไหมอูริ?” โกคุเทระพูดกับตัวเอง พลางลูบหัวแมวที่เขาเพิ่งปล่อยออกมาจากกล่องเพื่อยืดเส้นยืดสายเมื่อไม่นานมานี้เอง
“เฮอะ!!!...นายพูดไม่ได้นี่นะ” เขาขำในความบ้าของตัวเอง นี่เขาคิดมากจนเสียสติเลยพูดกับแมวงั้นเหรอ?
“เมี้ยว~~~!!” เจ้าอูริเมื่อเห็นโกคุเทระที่กำลังทำความเข้าใจความรู้สึกตัวเองอย่างยากลำบากแล้ว มันจึงนำหัวของมันซุกไซร้คลอเคลียเข้าไปในผ่ามือใหญ่ของโกคุเทระอย่างเอาใจ
“นาย......ขอบคุณนะ ถ้าฉันกล้าเหมือนนายก็คงดีสิ” เขายิ้มอย่างมีความหวังขึ้นมาเล็กน้อย เพราะได้กำลังใจจากเจ้าสี่ขาที่นอนขดบนขอบระเบียงข้างๆตัวเขา
(พระเอกนิยายฮินะเริ่มบ้าไปทีละคนแล้วเจ้าค่ะ เรื่อง6996 ก็คุยกับตัวเอง เรื่องนี้ดันคุยกับแมว - - )
ขณะนั้นเอง โกคุเทระก็รู้สึกว่ามีใครเดินมาหาเข้าทางด้านหลัง เขาใช้หางตาของเขาเหล่มองบุคคลลึกลับที่บังอาจเดินเข้ามาทำลายบรรยากาศอันแสนสงบของเขาลง
“เอ่อ......ขอโทษนะครับ” เจ้าของเสียงเอ่ยขึ้น เขาเป็นคนหน้าตาคม ดูรวมๆแล้วถือว่าหน้าตาดี ดวงตาสีน้ำตาลเช่นเดียวกับผมที่ตัดซอยปล่อยลงมาปรกหน้าเล็กน้อย มาในชุดสูทที่เป็นทางการ แล้วดูเหมือนว่าเขาจะอายุมากกว่าโกคุเทระนิดหน่อย
“คือว่า....ผมมาหาน้องสาวผมน่ะครับ เธอบอกว่ามางานนี้น่ะครับ” เขาเกาหัวตัวเองเพราะกำลังวุ่นอยู่กับการ
ตามหาน้องสาวสุดที่รักของเขา
“แล้วน้องนายชื่ออะไรล่ะ” โกคุเทระถามชายที่มาถามเขา ขณะที่กำลังวุ่นอยู่กับการจุดบุหรี่มวนใหม่อยู่
“ฮารุครับ มิอุระ ฮารุ น่ะครับ เธอบอกว่ามางานนี้แล้วไม่รู้หายไปไหนแล้วน่ะสิครับ” สิ้นเสียงของชายที่ตอบคำถาม โกคุเทระถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมาเพื่อฟังให้ชัดเจนอีกครั้ง
.....................................................................................
“ก็อย่างที่ฉันพูดน่ะแหละ!! ฉันเป็นพี่สาวของฮายาโตะ ฉันแค่มองตาหมอนั่นก็รู้ว่าคิดอะไรแล้ว เพราะหมอนั่นอ่านใจง่ายจะตายไป” เบี้ยงกี้พูดพลางกอดอกพิงกับอ่างล้างหน้าในห้องน้ำตามเดิม
“เอ่อ.... แต่ฮารุไม่มั่นใจค่ะ ว่าจะจริงรึเปล่า? -//////-” ฮารุตอบแล้วเงยหน้าไปมองเบี้ยงกี้ ด้วยใบหน้างุนงงที่มีสีพื้นหลังเป็นสีแดงก่ำ เบี้ยงกี้มองหน้าฮารุแล้วขำในลำคอเบาๆ
“คุณเบี้ยงกี้ค้ะ มีอะไรน่าขำหรอค่ะ?....” ฮารุถามด้วยความสงสัยว่า คำถามของเธอมันน่าตลกขนาดนั้นเชียวหรอ?
“เหมือนกันเลยน้า ^ ^” สาวผมชมพูตรงหน้าฮารุตอบด้วยใบหน้าที่ยิ้มบางๆอย่างพอใจ
“เหมือน? อะไรเหมือนกันเหรอค่ะ?” ฮารุยังถามเบี้ยงกี้ต่อไป
“ก็เธอกับฮายาโตะไง” เบี้ยงกี้ชี้ไปที่ฮารุ ทำให้เธอสงสัยว่าเธอกับโกคุเทระเนี่ยนะ จะเหมือนกัน เบี้ยงกี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
“หึหึหึ...สงสัยใช่รึเปล่าว่าเธอสองคนเหมือนกันตรงไหน?”
“ค่ะ ใช่ค่ะ!!!” ฮารุพยักหน้ารัวๆอย่างอยากรู้
“ก็นิสัยดื้อด้านต่อความรู้สึกตัวเองไงล่ะจ๊ะ” เบี้ยงยังยิ้มเหมือนเดิม แล้วเอามือไปแตะที่หน้าอกข้างซ้ายที่เป็นตำแหน่งของอวัยวะที่สำคัญที่สุดคือ ‘หัวใจ’
“ถ้าเป็นฮายาโตะ หมอนั่นเก็บความรู้สึกได้เก่งมากเลยล่ะ เป็นพวกปากแข็ง แล้วก็ขี้อายมากด้วย เพราะไม่มีคนให้คำปรึกษาตั้งแต่เด็ก เวลาอยู่กับคนที่ชอบมักจะทำตัวไม่ถูกเสมอ”
“เอ๋....คุณโกคุเทระเนี่ยนะค่ะ ที่ดูลนลานเวลาอยู่กับฉันเพราะกำลังปกปิดความรู้สึกของตัวเองเหรอ?”
ฮารุนึกในใจ
“แต่ฮารุไม่ได้ดื้อด้านต่อความรู้สึกตัวเองน้ะค้ะ!! แล้วฮารุก็ไม่ได้ปากแข็งด้วย!!” ฮารุแย้งขึ้น แล้วพูดด้วยสายตาที่มั่นใจกับคำตอบตัวเองมาก
“แน่ใจนะ...?” เบี้ยงกี้ถามย้ำอีกครั้ง
“แน่ใจค่ะ” ฮารุพยักหน้า
“งั้นไหนบอกซิ...ว่าเธอรู้สึกยังไงกับฮายาโตะ?” เบี้ยงกี้เอานิ้วชี้เรียวของเธอไปแตะที่ปากของฮารุ
“ฮารุ......เคยเกลียดเขามากตอน ม.ต้น เพราะเขาน่ะไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย โวยวาย หยาบกระด้าง แต่เพราะความอ่อนโยนที่เขาแสดงให้เห็น ทำให้ฮารุชอบคุณโกคุเทระเข้าแล้วค่ะ” ฮารุเมื่อได้ระบายความคิดของตัวเองให้เบี้ยงกี้ฟังแล้ว น้ำตาก็ไหลลงมาเป็นสาย เมื่อฮารุรู้สึกว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ ก็รีบปาดน้ำตาออก แล้วยืนยันคำตอบอีกครั้งกับเบี้ยงกี้
“ฮารุรักคุณโกคุเทระค่ะ!” เมื่อเบี้ยงกี้ได้ยินคำตอบที่เธอต้องการแล้ว ก็ยิ้มออกอีกครั้ง
“นี่!!! อย่าร้องไห้สิจ๊ะ!!!” เบี้ยงกี้ปลอบฮารุ
“คะ ค่ะ” ฮารุปาดน้ำตาที่หน้าตัวเองจนหมด ตามคำสั่งของเบี้ยงกี้
“ทีนี้ เธอไปบอกความรู้สึกของเธอ กับเจ้าตัวเขาสิ!!!” เบี้ยงกี้ดันหลังฮารุไปทางระเบียงด้านนอกคฤหาสถ์
“อ่ะ ค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณเบี้ยงกี้!!” ฮารุขอบคุณสำหรับคำแนะนำของเบี้ยงกี้แล้ววิ่งไปทางระเบียง แล้วพบพี่ชายของเธอกับโกคุเทระกำลังคุยกันอยู่
“อ๊ะ!!!!! พี่อากิระ....” ฮารุไปหลบอยู่หลังเสา เพื่อฟังบทสนทนาของพี่ชายของเธอ กับโกคุเทระ
..............................................................................................................
แว้กกกกกกกกกก พี่ชายยัยฮารุเรอะ!!! ทำไมหล่อจังฟร่ะถ้าไม่บอกว่ามาหาน้องสาวคงไม่รู้นะเนี่ย
“อ้อ~~!! ฮารุอยู่ที่โต๊ะอาหารที่หน้าเวทีน่ะ” ผมพูดพลางชี้ไปทางห้องโถงด้านในที่มีคนพลุกพล่าน
“อ๊ะ!! ขอบคุณครับ เอ่อ...แล้วพอจะรู้รึเปล่าครับ ว่าน้องสาวผมเค้ามางานนี้กับใคร?” พี่ชายยัยฮารุพูดแล้วชโงกหน้ามองหาน้องสาวเขาไปทางห้องโถง
“รู้สิ..ยัยนั่นมากับฉันเอง” ผมตอบ
(นี่แกคุยกับพี่เขยแกงี้เหรอเจ้าค่ะ?)
“หา? งั้นนายก็....” หมอนั่นหันมาหาผมช้าๆ ด้วยสายตาอาฆาต แล้วเข้ามากระชากคอเสื้อผม แล้วตะคอกใส่ผมว่า
“นายกล้ามากน้ะ ที่มาจีบน้องสาวผมน่ะ!!!!!!!” ไรว้า.....ตูยังไม่ได้จีบน้องสาวเอ็งเล้ย...
(แต่จะจีบใช่ไหมล่ะเจ้าค่ะ?)
“ฉันไม่ได้จีบน้องสาวนายซะหน่อย แล้วไม่ได้ชอบด้วย” ขอเฉไฉหน่อยเหอะ เดี๋ยวพี่มันรู้ผมตายแน่ เอ๊ะ!! ผมไม่ได้เป็นแฟนกับฮารุซะหน่อย เอ้อ..!!! บ้าจริงเรา จะลนลานไปเพื่ออะไร?
“แต่ผมเห็นนาย พาน้องสาวผมขึ้นรถด้วย” ตายแน่ผม หลักฐานคาหนังคาเขาเลยทีนี้ ดูตามันสิครับ จ้องผมตาเขียวแล้วนั่น งั้นก็ต้องพูดแรงๆไปเลยมันจะได้หยุดกระชากคอเสื้อผมซะทีแพงนะ สูทตัวนี้น่ะ
“นี่ฉันจะบอกอะไรให้นะ ที่ฉันไปส่งเพราะเป็นคำสั่งจากรุ่นที่ 10 ตลอดเวลาที่ฉันไปส่งน้องนายน่ะ ฉันเลี่ยนแทบจะอ้วกแน่ะ ชอบทำตัวน่ารักๆ ฉันว่ายัยฮารุน่ะมันน่าขยะแขยงสุดๆ!! แล้วฉันไม่มีทางจีบน้องนายหรอก” พูดแรงขนาดนี้คงปล่อยคอเสื้อผมได้นะ แต่แรงไปรึเปล่า ช่างเถอะถ้าฮารุไม่ได้ยินก็ไม่เป็นไร เพราะความจริงผมไม่ได้คิดกับเธอแบบนี้หรอก
……………………………………………………….
ทะ ทำไม คุณโกคุเทระถึงพูดอย่างนี้ล่ะ ขยะแขยงเหรอ? เวลาที่คุณโกคุเทระอยู่กับฮารุตลอดทั้งวันเขารู้สึกแบบนี้เองเหรอ? ฮารุนี่บ้าจริงค่ะ นี่หลงนึกว่าฮารุจะไม่ได้แอบชอบคุณโกคุเทระฝ่ายเดียว ที่คุณเบี้ยงกี้บอกคงโกหก
ฉันนึกอยู่ในใจ หลังจากที่ได้ยินคำตอบของคุณโกคุเทระจากปากของเขาเอง น้ำตาแห่งความดีใจของฉันที่เพิ่งเหือดแห้งไป มันกลายเป็นน้ำตาแห่งความเศร้าโศกไหลออกมาอย่างไม่มีท่าทีที่จะหยุด
ฉันร้องไห้เหรอ?... ร้องไห้ทำไมล่ะ ควรหัวเราะสิ หัวเราะให้ความบ้า ความหลงตัวเองของฉัน ที่หลงนึกว่า
คุณโกคุเทระจะชอบฉัน ถึงจะบอกว่าเขาปากแข็ง ฉันฟังมาแล้วจากปาก จากสายตาของเขา เขาไม่มีทางจะพูดเล่นหรอก ดูยังไงก็ออกมาจากใจจริง บ้าจริงๆเลย....กลับบ้านดีกว่าถึงอยู่ไปก็จะเป็นสิ่งขยะแขยงต่อคุณโกคุเทระไปเปล่าๆ?
ฉันรีบวิ่งออกมาจากตรงระเบียงนั้นแล้วรีบไปที่โต๊ะ หยิบกระเป๋าถือตัวเอง
“อ่าว...ฮารุจังเข้าห้องน้ำนานจังเลยนะจ๊ะ!!” เคียวโกะจังถามฉัน
“ฮารุหยิบกระเป๋า แล้วจะไปไหนล่ะ?” คุณสึนะถามฉัน ด้วยความสงสัย
“ฮารุจะกลับแล้วค่ะ” ฉันรีบตอบคุณสึนะเพราะไม่อยากให้พวกเขาเห็นน้ำตาของฉัน แล้วรีบวิ่งออกไปจากงานทันที
“อ๊ะ!! เดี๋ยวสิฮารุ!!!” เขาสองคนแค่มองตามฉันไปเท่านั้นเอง แต่อย่างนี้ก็ดีแล้วลาก่อนค่ะ คุณโกคุเทระ......
.........................................................................................................................
ในที่สุดพี่ชายยัยฮารุก็ยอมปล่อยผมแล้ว เฮ้อ~~~ ผมจัดเนคไทค์ที่เสียรูปทรงไปตั้งแต่โดนกระชากคอเสื้อ
“งั้นช่วยพาผมไปหาน้องสาวหน่อยนะครับ” แหม ที่อย่างนี้สุภาพเชียว สงสัยที่ผมพูดไปคงได้ผลมากทีเดียวเลยนะครับเนี่ย
“ตามมาสิ” ผมเดินนำหน้าเข้าไปในห้องโถง ไปทางโต๊ะข้างหน้าเวที ที่รุ่นที่ 10 นั่งอยู่ แต่....เฮ้ย!!! ฮารุหายไปไหนแล้วเนี่ย
“เอ่อ....น้องผมอยู่ไหนครับ ^ ^ ++++” เหวอ พี่ชายยัยฮารุยิ้มแต่ส่งสายตาอาฆาตมาให้ เสียวสันหลังสุดๆ น่ากลัวได้โล่จริงหมอนี่
“รุ่นที่ 10 ครับ เห็นฮารุไหมครับ?” ผมถามรุ่นที่ 10 ที่นั่งจิบไวท์กับยามาโมโตะอยู่
(สบายใจเฉิบเลยนะ เจ้าทูน่า)
“อ้อ!! ฮารุน่ะเหรอ? เพิ่งกลับบ้านไปเมื่อกี้นี้เองน่ะ” รุ่นที่ 10 ชี้ไปทางตรงทางออก ผมเห็นร่างฮารุท่ามกลางความมืดตรงทางเดินที่ไกลลิบ ทำไมไม่กลับพร้อมผมนะ
ระ..หรือว่า......
ระ..หรือว่า......
“ฮารุ!!!!!!!!!!!!!” ผมวิ่งตามฮารุออกไป ผมว่าฮารุต้องได้ยินที่ผมพูด(อย่างไม่ตั้งใจ)แน่ๆ ผมรีบวิ่งเร็วขึ้นอีกจะได้จับยัยนั่นได้แล้วบอกว่าผมไม่ได้ตั้งใจ
ในที่สุดผมก็วิ่งตามทัน เมื่อฮารุเห็นผม จากที่ยัยนั่นเดินก็เปลี่ยนเป็นวิ่ง เฮ้ย....อย่าวิ่งเด้ เหนื่อยน้ะ!! ผมคว้าแขนฮารุได้ทำให้เธอหยุดวิ่ง
“ปล่อยฮารุนะค้ะ” ฮารุดิ้นแล้วพยายามจะแกะมือผมออกจากแขน
“นี่!!!หยุดก่อนสิ!!!” ผมตะคอกแล้วหันไปมองหน้าของฮารุ ผมสังเกตเห็นที่หน้าของฮารุมีน้ำอุ่นๆไหลออกมาจากดวงตาสีน้ำตาลของเธอไม่หยุด
“ฮารุ....เธอ....ร้องไห้เหรอ?” ฮารุร้องไห้ทำไมล่ะ เพราะผมเหรอ เมื่อผมได้เห็นฮารุร้องไห้รู้สึกเจ็บที่หัวใจอย่างรุนแรง เจ็บซะยิ่งกว่าบาดแผลที่ผมเคยโดนซะอีก
“ปล่อย น้ะค้ะ!!!”
“อั่ก!!! โอ๊ย!!” ฮารุศอกใส่ที่ผมอย่างแรง แล้วก็วิ่งหนีเหมือนเดิม ทำไมล่ะ? หนีผมทำไม ผมไม่ได้ตั้งใจ
บอกเธอสิ ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้เธอเจ็บปวดนะ ผมรีบลุกขึ้นมาจากพื้น แล้วกอดเธอเข้าจากข้างหลัง
........................................................................................................
ฮารุรู้ได้ถึงสัมผัสจากข้างหลัง สิ่งที่รู้สึกได้คือความอบอุ่นจากตัวโกคุเทระ
ทำไมล่ะ กอดเธอทำไมขยะแขยงไม่ใช่เหรอ? มันเป็นคำถามในใจฮารุในขณะนั้น
“ปล่อยฮารุน้ะค้ะ คุณโกคุเทระ” ฮารุพยายามจะดันแขนโกคุเทระที่รัดเธอไว้อย่างเหนี่ยวแน่นออก
“เราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อยค่ะ อย่ามากอดฮารุแบบนี้นะค่ะ” ฮารุดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาเหมือนปมเงื่อนที่ถ้ายิ่งแกะออกก็จะยิ่งแน่น สุดท้ายร่างบางก็สงบลง เขาจึงเริ่มเอ่ยคำถาม
“หนีฉันทำไม?” เขากระชับกอด แล้วกระซิบที่ข้างหูฮารุอย่างแผ่วเบา
“ ก็คุณโกคุเทระไม่ทำอะไรให้ชัดเจน ฮารุสับสนค่ะ ว่าคุณโกคุเทระ รัก หรือ เกลียดฮารุกันแน่? แล้วก็ปล่อยฮารุนะคะ”
“อยากได้สิ่งที่ชัดเจนเหรอ? ก็ได้..~” โกคุเทระถาม แล้วคลายกอดออก แล้วหันฮารุไปทางเขา โกคุเทระจับต้นแขนฮารุเอาไว้เผื่อฮารุจะหนีอีก แล้วตอบเธออย่างชัดเจนว่า
“ฉัน.........รัก........เธอ.........ฮารุ” โกคุเทระตอบท่ามกลางแสงสีนวลของพระจันทร์ ที่ทางเดินนั้นมีแต่เธอกับเขาเท่านั้น สายตาสีเขียวมรกตมองประสานมาที่ตาสีน้ำตาลอย่างแน่วแน่
“แล้วฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจเด็ดขาด ฉันขอสาบานต่อพระจันทร์ ต่อท้องฟ้า และ ต่อเธอ”
“เป็นแฟนกับฉันนะ.....” คำถามนี้เป็นคำถามที่เธออยากได้ยินมาตลอดตั้งแต่ได้พบกับเขา
“ฮึก...ฮึก....บ้าจริงๆเลย คุณโกคุเทระบ้าที่สุด” ฮารุยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเอง แล้วน้ำตาก็ไหลออกมาอาบหน้าเธออีกครั้ง แล้วเธอก็เข้าสวมกอดโกคุเทระ
“คำถามนั้นฮารุขอตอบว่า ตกลง ค่ะ”
“หึ.....เธอก็บ้าเหมือนกันน่ะแหละ”
__________________________________________________________________________
หยุด!!!!~ อย่าคิดว่ามันอวสานนะเจ้าค่ะ ยังไม่จบเจ้าค่ะ มันแค่เป็นจุดเริ่มต้น(ของจุดจบ) นิยายเรื่องนี้จะจบต่อเมื่อฮินะเขียนคำว่า Final เท่านั้นเจ้าค่ะ ตอนนี้มันโดนใจฮินะสุดๆเจ้าค่ะ อ่านเองยังดิ้นเอง (กริ๊ดดดดดด) ฮินะบ้าแล้วเจ้าค่ะ ในที่สุดก็รักกันซะที ค่อยแต่งง่ายขึ้นหน่อย แต่แปลว่าแผน C ของทูน่า ก็ไร้ประโยชน์น่ะสิ (แล้วแต่งไปเพื่ออะไร - -)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น