ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : --((..[เสียง...เปียโน]..))--
ตอนที่ 4 :: เสียง...เปียโน
“ให้ตายสิ รุ่นที่ 10 จะให้ไปส่งยัยนี่ที่บ้านอีกเรอะ!!” โกคุเทระเกาหัวและบ่นพึมพำกับตัวเอง
“พี่โกคุเทระฮ่ะ พี่โกคุเทระฮ่ะ” ไดจิคุงวิ่งมาหาโกคุเทระ
“อะไรอีกล่ะ เด็กน้อย?” โกคุเทระลงมานั่งยองๆ และจับหัวเด็กน้อย ที่เพิ่งก่อเรื่องให้เขากับฮารุเมื่อกี้นี้
“พี่ฮารุเค้าบอกมาว่า พี่เล่นเปียโนได้เพราะมากเลยไม่ใช่หรอฮ่ะ ผมอยากฟังพี่เล่นจัง” ไดจิคังทำตาเป็นประกาย
“หะ หา !!?” โกคุเทระหันไปที่ฮารุทันที
“ตะแต่ พี่ไม่ได้เล่ยเปียโนมาจะสิบปีแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรฮะ!! พี่เก่งอยู่แล้วฮะ พี่ฮารุเค้าบอกว่าพี่เรียนเก่งจะตายตอน ม.ต้นน่ะ” ไดจิทำท่าเหมือนจะดึงโกคุเทระไปที่เปียโนเก่าๆตรงมุมห้องให้ได้
“ยะ ยัยฮารุ ที่เธอบอกเด็กนี่หมดเปลือกเลยเหรอ?” โกคุเทระพูดกับฮารุเบาๆ
“ฮารุเปล่าบอกนะค่ะ น้องเค้าถามมาฮารุก็ตอบค่ะ ฮารุก็อยากฟังเปียโนที่คุณโกคุเทระเล่นเหมือนกันค่ะ ฉะนั้นสู้ๆ” ฮารุยิ้มให้กับโกคุเทระที่กำลังทำตัวไม่ถูก แต่ต้องแพ้กับรอยยิ้มของฮารุ
“กะ ก็ได้” (เฮ้ยย!!! โกคุไมแกเชื่องงี้อ่ะ เพราะรักเรอะ!!)
“เย้!! ขอบคุณฮะ” ไดจิคุงดีใจกระโดดโลดเต้น พร้อมไปตามเพื่อนๆมาอีกเป็นฝูง ท่ามกลางเสียงเด็กที่เจี้ยวจ้าวกันนั้น โกคุเทระพยายามที่หลับตาเพื่อทำสมาธิ ก่อนที่จะคลายวังกลด้วยการถอดหายใจ ปลายนิ้วกดลงช้าๆ บรรเลงลงบนเปียโน โกคุเทระใส่อารมณ์ลงไปในทุกๆตัวโน๊ต โกคุเทระเล่นได้พอๆกับนักเล่นเปียโนมืออาชีพที่ฝึกมาหลายปีเลยทีเดียว เขาดูใจเย็นและอ่อนโยนมากเวลาในการเล่นเปียโน เหมือนจะเป็นคนละคนกันซะมากกว่า
ฮารุที่ยืนมองโกคุเทระอยู่ห่างๆ
“คุณโกคุเทระ ดูเท่จัง ดูดีกว่าคุณสึนะซะอีก” ฮารุยิ้มและบ่นพึมพำกับตัวเอง
“อ๊ะ!!! ฮารุชอบคุณสึนะนี่ค่ะ ไม่ได้ๆ ถ้าไม่ได้คู่กับคุณสึนะก็จะไม่ชอบใครอีกแล้วค่ะ” ฮารุส่ายหน้า แล้วตบหน้าตัวเองเบาๆเพื่อให้ลืมความรู้สึกของตัวเองให้หมด
สักพักเสียงเปียโนก็หยุดลง โกคุเทระถอนหายใจอีกครั้ง เหมือนกับว่า “ในที่สุดก็จบซะที” ทันทีที่โกคุเทระถอนหายใจเสร็จ เด็กๆก็ต่างวิ่งกรูเข้ามาหาโกคุเทระทันที
“พี่ฮะ!! พี่เล่นเปียโนเก่งมากเลย”
“สอนหนูมั่งสิค่ะ”
“ใช่ๆสอนผมด้วย”
“ไม่ได้ล่ะ งานพี่ยุ่งมากเลยนะ” (ยุ่งซะทีไหน แค่ช่วยงามจิปาถะจากบอส แค่นิสเดียวเองนะ)
“เสียดายจังเลย” เด็กๆทำหน้าเศร้ากันยกใหญ่
“แล้วทำไม พี่ถึงมาเฝ้าพี่ฮารุได้ล่ะฮะ” เด็กน้อยคนหนึ่งถามขึ้น
“พี่เค้าเป็นแฟนพี่ฮารุล่ะ” ไดจิคุงตัวแสบพูดแทรกขึ้นมา
“ฮะ เฮ้ย!! ไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” โกคุเทระรีบปฏิเสธทันที พลางคิดในใจว่า ไอเด็กบ้า!! แก่แดดสุดๆ บิดา มารดา ไม่อบรมรึไงกัน (ด่าแรงเนอะ - -)
“ไม่เชื่อฮะไม่เชื่อ” เด็กๆกันกอดขาโกคุเทระ จนโกคุเทระทำอะไรไม่ถูก
“เอ่อ....คุณโกคุเทระค่ะ เดี๋ยวทางนี้ฮารุจะจัดการเองค่ะ”
“นี่น้องๆทุกคนค่ะ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว คุณพ่อ คุณแม่ รออยู่ข้างนอกนะรีบไปเร็ว” ฮารุก้มบอกเด็กๆที่เกาะขาโกคุเทระอยู่ และชี้ไปทางข้างประตู ที่มีผู้ปกครองมากมายมารอรับ
“เย้ๆๆ พ่อแม่มาแล้ว” เด็กก็กรูไปทางประตูเป็นฝูงอีกที
“นี่!!!ฮารุ จะกลับบ้านรึยัง?” โกคุเทระถามฮารุ
“อ้อ!! ยังหรอกค่ะ ต้องส่งน้องๆเค้าให้หมดก่อน” ฮารุหันมาตอบขณะที่กำลังส่งน้องคนหนึ่งขึ้นรถ
“งั้นฉันรอที่รถ รุ่นที่ 10 สั่งให้ฉันไปส่งเธอที่บ้านด้วย” โกคุเทระหยิบบุหรี่มาคาบที่ปากแล้วเดินไปพิงที่รถสุดรักสุดหวงของเขาเอง จากนั้นก็จุดไฟแช็กที่บุหรี่ (เฮ้ยๆ ระวังรถระเบิด!!)
10 นาทีผ่านไป.............เด็กๆเริ่มที่จะถยอยกลับบ้านไปจนเกือบหมดแล้ว
“ช้าจัง ยัยบ้านี่ ฉันมีเอกสารเป็นคอนโดที่บ้านฉันนะ” โกคุเทระบ่นกับตัวเอง
“เข้าไปตามหน่อยละกัน!” โกคุเทระเดินเข้าไปในตัวอาคารอีกครั้ง เขาพยายามกวาดสายตาหายัยขี้บ่นที่กำลังต้องทำให้เขาต้องปั่นเอกสารเป็นตันที่บ้านเขา เพราะเธอมัวแต่ชักช้า
“เฮ้!!!!!ฮารุ” เมื่อตามหาไม่เจอก็ต้องเรียกกันหน่อยล่ะ
“เฮ้!!...!” เมื่อโกคุเทระวิ่งผ่านห้องเรียนก็เจอฮารุนอนฟุบกับโต๊ะอยู่
“นี่!! ยัยบ้า ฉันจะกลับแล้วนะ เดี๋ยวก็ทิ้งไว้หร.....” โกคุเทระถึงกับชะงักเพราะตอนที่ฮารุหลับปุ๋ยน่ารักสุดๆ จนทำให้หัวใจแสนสงบ เสงี่ยบและเย็นชาของเขากลับมีเสียงจังหวะรัวๆขึ้นมา
“หลับปุ๋ยเลยเหรอเนี่ย ช่วยไม่ได้” โกคุเทระเกาหัวตัวเอง แล้วนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับฝั่งที่ฮารุนอนอยู่ โกคุเทระเอามือเท้าคางแล้วมองไปที่ฮารุ
“สงสัยเธอจะเหนื่อยใช่ไหมล่ะ” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบอะไรจากฮารุเลย (ก็ใช่น่ะสิ คนมันนอนอยู่)
โกคุเทระขยับตัวเข้าไปใกล้ฮารุเรื่อยๆ หัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาเชยคางฮารุขึ้นนิดหน่อย แล้วก้มหน้าเข้าไปใกล้ อีกไม่กี่เซนปากของทั้งสองคนก็จะประกบกันแล้ว โกคุเทระหลับตาลงแล้วค่อยๆ......
RRRRRRR~~ (เสียงมือถือ)
เสียงนั่นทำให้โกคุเทระถึงกับสะดุ้งทันที แล้วรีบหันหลังกลับไปรับโทรศัพท์แทนความอายของตัวเอง หัวใจยังเต้นระรัวอยู่เหมือนเดิม ก่อนที่จะเอ่ยคำพูดกับคนที่โทรมาหาเขา
“ฮัลโหล....โกคุเทระพูด”
“โหลๆ นี่ยามาโมโตะนะ!!”
“หา!!! นายโทรมาไมฟะ?” (ขัดจังหวะแกรึไงหา - -)
“ฮ่ะๆ โทรมาแทนสึนะน่ะ”
“อ่าวรุ่นที่ 10 ฝากนายมาบอก แล้วทำไมเขาไม่โทรหาฉันล่ะ”
“อ้อ ไม่รู้สิ สึนะฝากฉันมาบอกเนี่ย”
“ว่าไง ถ้าเรื่องไร้สาระฉันวางล่ะ”
“เอ้ย!! ไม่ใช่ๆ วันนี้สึนะแต่งงานใช่ไหม?”
“อืม...ใช่”
“เห็นว่าจะจัดงานเลี้ยงตอนเย็นอีกรอบน่ะ”
“หา!!! ไม่ไปได้ไหมเนี่ย เอกสารยังกองเต็มโต๊ะอยู่เลยนะ”
“ไม่ได้นายเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนะ ไม่ไปไม่ได้นะ เออใช่ๆนายเห็นฮารุรึเปล่า?”
“หา!!” โกคุเทระหันไปมองฮารุด้วย แล้วหน้าก็แดงขึ้นทันที
“หะ เห็น ยัยนี่อยู่กับฉัน”
“อ๊ะ!! ดีเลย สึนะบอกว่าให้พามาด้วย”
“ว่าไงน๊า!! ไม่พาไปไม่ได้เหรอ” โกคุเทระตะคอกใส่โทรศัพท์ของตนเอง
“ไม่ได้ เพราะนายก็เป็นเพื่อนเจ้าบ่าว ส่วนฮารุก็เป็นเพื่อนเจ้าสาว พวกนายสองคนไม่ไปไม่ได้หรอก”
“เฮ้อ~~ กะก็ได้”
“จะไปถึงประมาณทุ่มครึ่งนะ” ทันทีที่ชายหนุ่มผมสีเงินพูดเสร็จก็รีบกดวางสายทันที แล้วเก็บมือถือลงในกระเป๋าของเขาอย่างเดิม แล้วเดินไปเขย่าตัวของฮารุเบาๆ
“นี่!!! ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวต้องไปงานเลี้ยงต่อนะ”
“อืม~~ ค่า ฮารุไม่ไปไม่ได้หรอค่ะ” ฮารุขยี้ตา บิดขี้เกียจ แล้วถามคำถามเดียวกันกับโกคุเทระตอบยามาโมโตะไป
“ไม่ได้!! รุ่นที่ 10 เค้าบังคับให้ไป” โกคุเทระ คว้ามือของฮารุแล้วพาสาวน้อยที่กำลังเมาขี้ตามาที่รถของเขา
______________________________________________
“ฮัลโหล สึนะเหรอ? นี่ ยามาโมโตะนะ”
“อื้ม นี่สึนะพูด แผนเป็นไงมั่งยามาโมโตะ”
“ราบรื่น สึนะ สองคนนั้นจะไปถึงที่งานตอนทุ่มครึ่งนะ”
“โอเค”
“เคียวโกะจัง”
“จ๊ะ !! ซือคุง แผน B ที่ทำให้สองคนนั้นรักกันเป็นไงมั่งจ๊ะ!”
“แผน B ผ่านไปได้ด้วยดี แผน C พร้อมนะ เคียวโกะจัง”
“อื้ม พร้อมจ๊ะ”
____________________________________________________________________
จบไปแล้วเจ้าค่ะ ช่วงนี้ฮินะแต่งนิยายได้แปลกประหลาดมากเลยเจ้าค่ะ อ่านทีแล้วมันขัดๆไงมิรุ้ แต่ตอนนี้ก็ดีใจสุดๆเลยล่ะเจ้าค่ะ ที่หาทีมมาแปะที่นิยายนี้ได้สักที แต่กว่าจะหาฤกษ์มาอัพต่อเนี่ย ช่วงนี้ต้องให้แฟนๆมาเตือนบ่อยมากเลย เพราะงานยุ่งมากเลยเจ้าค่ะ ขอโทษที่อัพช้านะเจ้าค่ะ เพราะตอนที่ 4 แต่งเสร็จนานแล้วล่ะเจ้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น