ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : --((..[เสียง...บ่น]..))--
เสียงที่ 2 :: เสียงบ่น
นี่ผมเผลอคิดว่ายัยฮารุน่ารักเรอะ วิกฤตครับ วิกฤตสุดๆ นี่ผมต้องทนทุกข์ไปเรื่อยๆจนกว่างานจะจบงั้นเหรอ ?
“นี่ โกคุเทระคุง ” รุ่นที่ 10 ยืนข้างๆเคียวโกะ แล้วกวักมือเรียกผม สงสัยมีคำสั่งแน่เลย รุ่นที่ 10 นี่เข้าใจผมจริงๆ จะได้ไปที่อื่นสักที ไม่ต้องเจอยัยฮารุล่ะ
“ครับ รุ่นที่ 10” ผมยืนตรงพร้อมรับคำสั่งจากบอสของผม
“ผมมีเรื่องให้ช่วยหน่อยนะโกคุเทระคุง”
“ได้ครับ สั่งผมมาได้เลยครับ” ตอนนี้ไม่ว่าจะขัดห้องน้ำ ล้างส้วม หรือยังไงก็ได้ผมยอม เพื่อออกห่างจากยัยนั่น เพราะผมกลัวว่าถ้าผมอยู่นานไป ผมจะเกิด...อาการ....ชอบ....ยัยนั่นขึ้นมาน่ะสิ -///-
ภาพพจน์ที่สร้างมาได้เสียหมดพอดี
“ช่วยไปส่งฮารุหน่อยได้ไหม โกคุเทระคุง”
“ได้...ครั…” ห๊า!!!! ให้ผมไปส่งยัยฮารุเรอะ ไม่ใช่หรอกมั้ง?
“ดะได้ครับ แค่เรียกแท็คซี่ให้ก็พอใช่ไหมครับ ?”
“ไม่ใช่ ผมหมายถึงให้โกคุเทระคุง ขับรถไปส่งฮารุที่ทำงานหน่อย น่ะครับ”
“ได้...ครั..” ห๊า!!!!!!!!!!!! วิกฤตอีกแล้วครับ วิกฤตจริงๆ ผมไม่อยากให้รถสปอร์ตของผมเป็นรอยนะ ถ้ายัยนั่นนั่งเซลล์ผิวยัยนั่น ต้องทำเบาะผมเลอะแน่ๆ รถผมเพิ่งล้างนะเนี่ย รุ่นที่ 10 เล่นอะไรนะ ถึงจะบอกว่าทำทุกอย่างได้ แต่ถ้าให้ไปส่งฮารุแล้ว ผมยอมอยู่ในงานดีกว่า
“ไม่ได้เหรอ โกคุเทระคุง?” รุ่นที่ 10 ถามผมด้วยหน้าตาอ้อนวอนสุดๆ
“ดะได้..ครับ” เอาไงเอากันล่ะฟะ
“อื้ม ขอบคุณมาก เคียวโกะจังช่วยไปตามฮารุหน่อยสิ บอกว่าได้คนไปส่งฮารุแล้ว”
“ได้จ๊ะ ซือคุง” เคียวโกะพยักหน้า แล้ววิ่งไปตามยัยนั่น แล้วสักพักก็กลับมาพร้อมกับฮารุ
“เคียวโกะจัง คนนั้นเหรอที่จะไปส่งฮารุน่ะค่ะ” ดูเหมือนว่ายัยนั่นจะกระซิบถามเคียวโกะ แต่กระซิบทีผมก็ได้ยินแล้ว
“อื้ม....จำไม่ได้เหรอฮารุจัง” ท่าทางยัยฮารุจะลืมผมแล้ว แต่ดี...จะได้เหมือนไม่รู้จักกัน
“เอ่อ...ฮารุจำไม่ได้หรอกค่ะ ฮารุไม่เคยรู้จักคนเท่ๆ แบบนี้หรอกค่ะ” ห๊ะ....ยัยนี่ชมว่าผมเท่เหรอ -////- ไม่ได้ๆ หวั่นไหวไม่ได้เด็ดขาด
“ก็นี่ โกคุเทระ ฮายาโตะคุงไง ล่ะจ๊ะ จำได้รึเปล่าล่ะฮารุจัง” เคียวโกะ แนะนำผมกับฮารุเข้าแล้ว ทำเสียแผนหมด
“คะคุณโกคุเทระ เหรอค่ะ !!!!!!!!” ฮารุตะโกนซะลั่น สงสัยตะลึงในความหล่อของผมล่ะมั้ง?
“นี่เคียวโกะจัง จะให้ฮารุไปกับคุณโกคุเทระ เหรอค่ะ อันตรายจะตายไป”
“ว่าไงนะ!!! ฉันว่าเธอน่ะ อันตารายกว่าฉันซะอีก” ผมทนไม่ไหวล่ะ ขอพูดหน่อยเหอะ
“น่าๆ ทั้งสองคนอย่าทะเลาะกันสิ ^ ^” รุ่นที่ 10 เริ่มห้ามไม่ให้เราสองคนทะเลาะกัน
“ฮารุ ถ้าไม่ไปกับโกคุเทระคุง ก็ไม่มีคนอื่นแล้วนะ คนอื่นเค้าเริ่มกลับบ้านกันแล้ว” โธ่ รุ่นที่10 จะให้ฮารุไปกับผมให้ได้เลย .ใช่ไหมเนี่ย
“นั่นสินะ ฮารุจัง ไปกับโกคุเทระคุงเถอะ เค้าไม่ทำอะไรหรอก” ผมกลัวยัยนั่นทำอะไรผมมากกว่า - -
“ฮารุไปก็ได้ค่ะ แต่ไม่ได้เต็มใจนะ” ยัยฮารุกอดอกแล้วทำเชิดหน้าใส่ผม แล้วเดินนำหน้าผมไป หนอย....กล้ามากนะ
“ต้องขอลานะครับ ผมต้องไปส่งยัยบ้านี่ก่อน แล้วจะรีบมาครับ” ผมโค้งลารุ่นที่ 10 แล้วรีบวิ่งตามยัยนั่นไป แต่เหลียวกับมาก็เห็นรุ่นที่ 10 กับเคียวโกะ คุยอะไรกันไม่รู้น่าสงสัยจัง
แต่ก็ช่างเถอะ ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวยัยนั่นทำรถผมเป็นรอย
ขณะที่โกคุเทระวิ่งตามฮารุไป สึนะกับเคียวโกะ ก็ยิ้มมองตามสองคนนั้น
“นี่!!ซือคุง” เคียวโกะเรียกสึนะ
“เอ๊ะ!! มีอะไรหรอเคียวโกะจัง”
“ทำไมต้องให้ฮารุไปกับโกคุเทระด้วยเหรอจ๊ะ คนอื่นอย่างยามาโมโตะคุง หรือคุณฮิบาริ ก็ยังอยู่ในงานไม่ใช่เหรอ ? ” เคียวโกะถามสึนะ
“เอ้อ...ที่ผมให้โกคุเทระไปส่งก็อยากให้สองคนนั้นสนิทสนมกันน่ะสิ เพราะเมื่อก่อนโกคุเทระคุงมักจะตามติดผมอยู่ตลอดเวลา แล้วฮารุก็ตามเคียวโกะจังตลอดใช่ไหมล่ะ ? พอเราสองคนแต่งงานกัน สองคนนั้นก็เหงาสิ เลยอยากให้สนิทสนมกันไว้ เผื่อจะได้แต่งงานต่อจากเราไงล่ะ”
“เรียกง่ายๆ ซือคุง อยากให้เราสองคนเป็นพ่อสื่อ แม่สื่อ สินะจ๊ะ ^ ^”
“ฮะ ฮะ ก็อย่างนั้นแหละ ”
สวัสดีเจ้าค่ะ ฮินะค่ะ ตอนนี้ยาวแบบสุดขั้วเลยเจ้าค่ะ ไม่ได้แต่งซะนานเลย เพราะมีนิยายสองเรื่องแล้ว ก็กะจะแต่งสลับสัปดาห์กัน แต่คนมาอ่านน้อยมากเลยสงสัย ฮินะคงต้องโฆษณาให้มากกว่านี้หน่อยแล้วล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น