ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : --((..[ เสียง...ของเขา ]..))--
ตอนที่ 8::: เสียง ของเขา
ตอนนี้ 1 เดือนผ่านไปแล้ว ตั้งแต่ผมกับฮารุเป็นแฟนกัน แต่.......มันมีปัญหาอยู่ที่ว่าเราสองคนไม่เคยทำกิจกรรมด้วยกันในฐานะแฟน อย่างเช่น ดูหนัง ไปเที่ยว หรือ เดท กันที่ต่างๆ ซึ่งฮารุเองก็ชวนผมอยู่หลายครั้งแต่ผมก็ต้องปฏิเสธเธอหลายครั้ง โธ่เอ้ย!! ทำไมงานมันยุ่งอย่างนี้กันน้ะ!!
เมื่อ 20 วันก่อน ฮารุโทรมาหาผม
“คุณโกคุเทระค้ะ!! วันนี้ฮารุมีตั๋วหนัง ไปดูด้วยกันไหมค้ะ ตอนบ่ายสองโมง?”
“เอ่อ....โทษทีน้ะ ตอนบ่ายสองมีประชุมน่ะ ไว้วันหน้าล้ะกัน”
“อ่ะค่ะ ก็ได้ค่ะ ฮารุรอได้”
เมื่อ 15 วันก่อน ฮารุโทรมาหาผมอีกครั้ง
“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ คุณโกคุเทระ วันนี้ร้านไอศครีมมีส่วนลด 20% ด้วย จะไปไหมค้ะ?”
“วันนี้ ฉันต้องไปฆ่าคน คงไม่ว่างเหมือนเดิม ขอโทษนะ”
(มือเปื้อนเลือดรับโทรศัพท์รึเปล่าเนี่ยโกคุ)
“อ้อ~ค่ะ ฮารุเข้าใจดี”
เมื่อ 7 วันก่อน ฮารุโทรมาหาผมอีก
“คุณโกคุเทระค้ะ!! วันนี้สวนสาธารณะมีงานไอซ์โดมด้วย ว่างรึเปล่าค่ะ”
“ฉันกำลังจัดการกับเอกสาร พวกนี้อยู่น่ะ ฉันต้องจัดการให้เสร็จก่อน คงไปไม่ได้ล่ะนะ”
“โอเคค้ะ
เมื่อวานฮารุก็โทรมาหาผม
“เอ่อ.....คุณโกคุเทระว่างรึเปล่าค้ะ?”
“โทษน้ะ คงเหมือนเดิมแหละ”
“อืม.......งั้นเหรอค้ะ”
ให้ตายเซ่!! ทำไมคนหล่อๆอย่างผมต้องโดนสวรรค์กลั่นแกล้งด้วย ผมต้องทำงานทั้งหมดให้เสร็จก่อนที่รุ่นที่ 10 จะกลับมาจากอิตาลี ไงๆก็ช่างเถอะ งานใกล้เสร็จแล้ว ผมจะได้ว่าง แล้วไปเที่ยวกับฮารุซักที
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ผมจัดแจงกับเจ้าเอกสารเจ้าปัญหานั่นจนหมด ตอนตี 3 โห่ยยย เหนื่อยอย่างที่สุดครับ เอาล่ะพรุ่งนี้ผมจะได้ไปเที่ยวกับฮารุแล้ว ดีใจจังเลยครับ ผมคงต้องรีบไปนอนอย่างเร็วแล้วล่ะครับ
(ระวังโดนผีหลอกนา โกคุเอ๋ย ทำเสร็จกะตั้งตีสาม)
.....................................................................................................................................................
เช้าวันใหม่ที่บ้านของฮารุ ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิมค่ะ ฉันตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อออกไปซื้อของ มาทำเป็นอาหารเช้าของฉันค่ะ
“เฮ้อ~~ คุณโกคุเทระไม่ว่างอีกตามเคย เมื่อไหร่เขาจะว่างนะ? วันนี้ที่ย่านการค้ามีร้านไอติมลดตั้งครึ่งราคาแน่ะ!” ฉันบ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วจึงก้มลงดื่มน้ำผลไม้ที่ซื้อจากร้านสะดวกซื้อเมื่อกี้นี้
R RRRRRR~~ (เสียงมือถือ มือถือเรื่องนี้เสียงเดียวกันทุกเครื่อง)
ฉันก้มมองดูมือถือที่ห้อยไว้ที่คอตัวเอง ฉันถึงกับตกใจ คุณโกคุเทระโทรมาค่ะ เป็นครั้งแรกที่เขาโทรมาหาฉัน เพราะส่วนมากเขาจะไม่ว่างที่จะโทรมาหาฉันเลย อึ้ย~หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้วค่ะ
“ฮะ ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” ฉันเอ่ยเสียงไปอย่างตะกุกตะกัก ก็ตื่นเต้นนี่ค่ะ ที่เป็นฝ่ายรับโทรศัพท์บ้างน่ะค่ะ
“ฮัลโหล....ยัยบ๊องค์” ฮึ่ม....ฉันกำลังโรแมนติกสุดๆ ทักกันแบบนี้ได้ไงค่ะเนี่ย - - ++
“ฮารุไม่ใช่ยัยบ๊องค์น้ะคะคุณโกคุเทระ ถ้าฮารุบ๊องค์ คุณโกคุเทระก็บ้าแหละค่ะ” ตายแล้ว..ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย? เขาอุส่าห์โทรมาหาแต่ดันไปด่าเขาจนได้ ตื่นเต้นจนสติแตกแล้วค่ะ
“เอ่อ....คุณโกคุเทระโทรมามีอะไร หรอค่ะ?”
“ไม่มีอะไร? โทรมาไร้สาระน่ะ แล้วก็......” เสียงคุณโกคุเทระขาดไป
“เอ๋....?”
“แค่วันนี้อยากได้ยินเสียงเธอน่ะ” ปู้ดดดด พ่นน้ำผลไม้ทิ้งเลยค่ะ
“อะไรนะค่ะ แค่นี้เองเหรอ?” แค่อยากได้ยินเสียงฉันเนี่ยนะค่ะ แต่ก็......ดีใจลึกๆนะคะ
“หา? เธอหาว่าแค่นี้เรอะ!! รู้ไหมว่า ฉันแค่ได้ยินเสียงด่า ของเธอน่ะ ฉันก็มีกำลังใจในการทำงานนะ?” เสียงฮารุมีพลังขนาดนั้นเชียวเหรอค่ะ
“แล้วตอนนี้ฉันทำงานเสร็จหมดแล้วนะ ฉันว่างพอที่จะไปเที่ยว หรือ ดะ เดท กับเธอได้น่ะ”
“จะจริง เหรอค่ะ ฮารุดีใจจังเลยค่ะ” ดีใจจังเลยค่ะ ในที่สุดก็ได้ไปเที่ยวด้วยกันซะที ตอนนี้ฉันกำลังถือมือถือหมุนรอบตัวอยู่ค่ะ ดีที่เขาไม่เห็นไม่งั้นเขาคงหัวเราะฉันแน่ๆเลย ช่วยไม่ได้นี่ค่ะ ฉันดีใจจนหยุดไม่อยู่ซะแล้ว
“เธอทำท่าบ้าอะไรน่ะ?” คุณโกคุเทระเขาคุยผ่านมือถือไม่ใช่เหรอค่ะ เขาจะเห็นฉันได้ไง ฮึ้ย!!คิดมากๆ
“พูดอะไรกันค่ะ ฮารุก็นั่งอยู่บ้านเงียบๆนี่ล่ะค่ะ แล้วตอนนี้คุณโกคุเทระอยู่ไหนค่ะ?” ฮิฮิ กลบเกลื่อนไปเลยค่ะ เขาไม่รู้หรอกว่าฉันไม่ได้อยู่ที่บ้าน
แต่ฉันก็รู้สึกเหมือนมีคนมาจับไหล่ข้างขวาฉัน คนโรคจิตแน่ๆเลยค่ะ
“ว๊ายยยยยยยย!!!!!!” ด้วยสัญชาตญาณของลูกผู้หญิง อะไรที่สามารถป้องกันตัวได้ให้นำมาใช้ประโยชน์ ในมือฉันมีขวดน้ำผลไม้อยู่ ฉันจึงสาดเข้าไปเต็มหน้าของบุคคลลึกลับที่บังอาจมาแต้ะอั๋งฉันค่ะ แล้วฉันก็รีบขอความช่วยเหลือจากคุณโกคุเทระทันที
“คุณโกคุเทระค้ะ คุณโกคุเทระ มีคนโรคจิตมาแต้ะอั๋งฮารุค่ะ” ฉันวิ่งหนีด้วยความเร็วสูง จากนั้นก็ได้ยินเสียงตอบจากโทรศัพท์ว่า
“เธอทำบ้าอะไรเนี่ย?” เสียงเขาโมโหดังมาจากในมือถือ และ ดังแว่วมาจากหลังฉันด้วยค่ะ ฉันจึงค่อยๆหันไปอย่างช้า เห็นคุณโกคุเทระที่เปียกปอนไปด้วยน้ำผลไม้ ผมเขาลู่ลงมาตามแรงโน้มถ่วง น้ำหยดลงมาตามปลายผม เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาด่างด้วยสีบานเย็นของน้ำผลไม้ ตอนนี้หน้าเขากำลังบูดสุดๆ
“คุณโกคุเทระ!!!! มาทำอะไรที่นี่ค้ะ?”
“ก็มาหาเธอไงล่ะ ยัยบ้า!! ฉันเห็นเธอตั้งนานแล้ว แค่อยากรู้ว่าเธอจะเห็นฉันรึเปล่า?” หา~นานแล้ว ระ หรือ ว่าเขาจะเห็นตอนฉันแอบดีใจตอนเขาโทรมา
“งะ งั้น คุณโกคุเทระก็เห็นหมดแล้วเหรอค่ะ?” ช่วยบอกว่าไม่เห็นทีเถอะ ของน่าอายแบบนั้นน่ะ
“ไม่เห็นหรอก..เห็นแต่คนที่ดีใจที่แฟนตัวเองอุส่าห์โทรมา แล้วเต้นแร้งเต้นกาอยู่กลางถนนน่ะ” ม่ายยยย คุณโกคุเทระเห็นซะแล้ว เขาคงหาว่าฉันบ้ามากแน่
“แต่...ฉัน...ก็...ดีใจนะ!!” คุณโกคุเทระเอามือข้างถนัดเกาหัวเขา เพื่อแก้เขิน
“แล้วที่ว่า จะไปเที่ยวกันจะไปไหนค่ะ” ฉันทำตาแวววาวใส่เขา
“ก็แล้วแต่เธอสิ ฉันจะไปรู้เรื่องนี้ได้ยังไงเล่า!! ฉันทำงานทั้งวันนะ” เขาเอางานมาอ้างอีกแล้วค่ะ ถ้าเป็นที่ๆฉันอยากไปในวันนี้ก็ต้อง
“ร้านไอศครีมที่ย่านการค้าค้ะ ฮารุอยากไปน้ะค้ะ เขามีส่วนลดสำหรับคู่รัก 50 % ด้วยค่ะ ไปนะคะ”
“อืม....ก็ฉันบอกแล้วไงว่าแล้วแต่เธอน่ะ” คุณโกคุเทระตอบตกลงด้วย ดีใจจังเลย
“แต่..ฉันต้องไปเปลี่ยนเสื้อ ที่เธอทำน้ำหก(สาด)ใส่ก่อน ที่บ้านฉัน ซึ่งเธอต้องไปกันฉันด้วย”
“อะ เอ๋? อะไรกันค้ะ มีบังคับอย่างนี้ด้วยเหรอคะ” ยังไม่ทันสิ้นเสียงฉัน เขาก็ลากฉัน(อีกแล้ว)ขึ้นรถเขาไปในที่สุด
______________________________________________________
เม้นกันด้วยนะเจ้าค้า (วันนี้พูดน้อย เพราะเหนื่อย - -)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น