ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : --((..[ เสียง...ดอกไม้ไฟ ]..))--
ตอนที่ 10 ::: เสียงดอกไม้ไฟ
3 ชั่วโมงผ่านไป
“นี่ๆ ไม่ไหวก็ไม่เป็นไรน่า แค่ทำโทษนิดเดียวเอง” ผมมองยัยนั่นที่พยายามยัดไอติมเข้าปากอย่างเอาเป็นเอาตาย
“แหม แค่นี้ฮารุกินไหวคะ เหลืออีกแค่ช้อนเดียวเอง” ยัยนั่นยิ้มแหยๆ แล้วชูสองนิ้วเหมือนว่าสู้ตาย ชิ....อดเลยผม
(แผนชั่ว เต็มสมองเลยนะ โกคุ)
“อ้ำ... ช้อนสุดท้ายหมดแล้วค่า!!” หา!!! ยัยนี่กินหมดด้วยเรอะ ให้ตายเซ่.....เงินเดือนเพิ่งออกนะนั่น ไม่น่าเล่นอะไรแผลงๆเลยผมเนี่ย จากนั้นผมก็นั่งดูยัยนั่นอมช้อนอย่างมั่นใจกับชัยชนะของตัวเองมาก
“คุณโกคุเทระคะ? มองหน้าฮารุทำไมคะ มีอะไรติดหน้าฮารุเหรอ?” ยัยฮารุทำหน้าสงสัย ดูเอ๋อชะมัด น่าแกล้งแฮะ วันนี้ทั้งวันจะแกล้งให้เข็ดเลยคอยดู
“มีสิ ไอติม ติด หน้าเธอเพียบเธอเพียบเลย”
“อ๊ะ!!! จริงเหรอคะ ตรงไหนเหรอคะ” อุ๊บ ฮะ ฮะ... เกือบหลุดขำ ตลกจริงๆเลย ไม่คิดว่าจะห่วงสวยกับเค้าด้วย
“ตรงนี้ไง” ผมดึงหน้ายัยนั่นเข้ามาใกล้ ยัยฮารุทำหน้าตาเป๋อเหร๋อเหมือนเดิม แถบยังหลับตาปี๋อีก ผมเลยค่อยๆก้มหน้าลงไป
จุ๊บ!!!! ริมฝีปากผมสัมผัสกับอะไรสักอย่างที่แข็งๆ เย็นๆ ที่น่าจะไม่ใช่ริมฝีปากของฮารุแน่นอน เพื่อคลายความสงสัยผมจึงลืมตาขึ้นมา ที่แท้ ช้อน ครับ ช้อน ยัยฮารุเอาหลังช้อนไอติมมากดที่ริมฝีปากผมไว้ ชิ...เสียดาย = =
“คุณโกคุเทระทำอะไรคะ?” ฮารุจ้องเขม็งมาที่ผม ทำให้ผมรีบผละตัวออกมาแล้วกลับมานั่งที่ตัวเอง แล้วแสร้งทำเป็นกินน้ำเปล่าที่ตั้งอยู่ข้างๆ แล้วก็ตอบไปอย่างเนียนๆว่า
“เปล่า?” สงสัยติดเชื้อเจ้าบ้าเบสบอลมาแหง - -
“อย่าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สิค้ะ ฮารุอุส่าห์พยายามกินจนหมดทั้งที อย่างนี้มันขี้โกงนะคะ!!” ขณะที่ฟังยัยนั่นบ่นไป ผมก็เรียกพนักงานมาเก็บตังที่โต๊ะ แล้วผมก็จ่ายเงินไป
“ฮารุ เธอมีที่ๆอยากไปอีกรึเปล่า?” ผมถามเธอทำให้เธอหยุดบ่น
“เอ๋.....? ที่ๆฮารุอยากไปน่ะเหรอคะ?” ฮารุเอานิ้วมาแตะที่คาง เหมือนกำลังคิดอยู่
“ว่าไงมีไหม? ถ้าไม่มีจะได้กลับกันซะที นี่ก็ดึกมากแล้วนา” ผมนั่งเท้าคางรอคำถามของฮารุ ให้ผมกลับไปนอนที่บ้านก่อนแล้วค่อยขับมารับรึไงเนี่ย
“อ๊ะ!!!มีค่ะ ตอนนี้ก็ใกล้เวลาแล้วไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวจะไปไม่ทัน” ฮารุลุกขึ้นแล้วมาดึงผมให้ผมลุกขึ้น
“ไม่ทัน….ที่ว่านี่คืออะไรเล่า!!” ผมเดินตามฮารุที่กำลังดึงผมไปที่ไหนสักแห่ง
“เร็วๆสิค้ะ คุณโกคุเทระ”
“เออรู้แล้ว ฉันเดินเองได้น่า ไม่ต้องจับมือก็ได้” ฮารุปล่อยมือผม แล้วมาเดินข้างๆแทน ไม่รู้เป็นอะไรตั้งแต่บอกว่าจะพาผมไปที่ไหนสักที่หนึ่ง ยัยนั่นก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว ไม่เข้าใจผู้หญิงผู้หญิงเลยจริงๆ = =
“ฟู่ว......หนาวจังเลย” ฮารุพ่นไอน้ำออกมา เอามือประกบกันแล้วถูแรงๆ เพื่อให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายตัวเอง สงสัยเสื้อกันหนาวจะบางไปล่ะมั้ง ผมจึงถอดเสื้อกันหนาวของตัวเองไปคลุมให้ฮารุ
“เอ้า!!!!!”
“อะไรเหรอคะ?”
“ก็เห็นบ่นว่าหนาวไม่ใช่หรอ?” ผมหยิบบุหรี่ขึ้นมามวนหนึ่ง แล้วใช้ไฟแช็กจุดไฟบนบุหรี่
“อ่ะค่ะ....แล้วคุณโกคุเทระไม่หนาวเหรอคะ?” ฮารุจับเสื้อกันหนาวของผมที่คลุมเธอมี้กี้ แล้วดึงเข้าหาตัว
“ไม่ล่ะ ฉันมีเสื้อนอกอีกตัวนี่ไง” เหอะ ถึงจะพูดอย่างนั้นก็เถอะ แต่ก็เริ่มหนาวแล้วสิ ถึงจะสูบบุหรี่ไปด้วย แต่มันก็ไม่รู้สึกอุ่นขึ้นมาเลย
“จริงเหรอคะ? ฉันว่าอากาศแบบนี้แค่เสื้อนอกจะกันได้เหรอคะ?”
...........................................................................................................................
“นั่นสินะ อืม......ฉันรู้วิธีล่ะ” เมื่อสิ้นเสียง โกคุเทระก็โอบเอวฮารุแล้วดึงเข้ามาชิดตัวเอง ทำให้ร่างบางถึงกับผงะกับการกระทำของเขา
“ทะ ทำอะไรคะ? >/////<” ฮารุถามขึ้นด้วยความตกใจ แต่เขาตอบอย่างไม่คิดอะไรว่า
“ฉันหนาว”
“แล้วเอาเสื้อกันหนาวมาให้ฮารุทำไมล่ะคะ? เอาคืนไปเถอะค่ะ” ฮารุกำลังถอดเสื้อคลุมที่โกคุเทระคลุมให้เมื่อกี้นี้ เพื่อคืนเขาไป และเขาจะได้หยุดทำกับเธออย่างนี้อีก แต่มันคงจะไม่เป็นเช่นนั้น
“ฉันไม่เอา” เขายังตอบห้วนๆอย่างเดิม แล้วดึงร่างบางเข้ามาแนบตัวเขาเข้าไปอีก
“ทำอย่างนี้น่ะมันได้ทั้งอุ่นกาย และก็ อุ่นใจ เลยน้า” โกคุเทระกระซิบข้างหูของฮารุที่ตอนนี้กำลังงงจนทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายเธอก็ต้องยอมจำนนต่อความเอาแต่ใจของเขาล่ะนะ
ปัง พ้าวววว ปุง ปุง (เสียงดอกไม้ไฟนะเจ้าค่ะ - -)
“อ๊ะ!!!! นี่ไงคะ คุณโกคุเทระที่ๆฮารุ อยากพาคุณโกคุเทระมาน่ะค่ะ” ฮารุชี้ดอกไม้ไฟหลากหลายสี ที่กำลังยิงขึ้นบนท้องฟ้าเรื่อยๆ ทำให้บริเวณนั้นมีคนมามุงดูดอกไม้ไฟเยอะแยะไปหมด
“ดะ ดอกไม้ไฟเนี่ยนะ = =” โกคุเทระขึ้นเสียงสูง ที่ๆเธออยากพาเขามาแทบตายเพื่อมาดู ไอสีๆพวกนี้บนท้องฟ้าแค่นั้นเองเรอะ
“นี่ คุณโกคุเทระคะ อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ รู้ไหมคะ? เขามีความเชื่อกันว่าถ้าคู่รักได้ดูดอกไม้ไฟด้วยกันในฤดูหนาว จะได้แต่งงานกันนะคะ” เธอยิ้มให้แก่เขา
“ชิ....ไร้สาระน่า มันก็แค่ความเชื่อเท่านั้นเอง” โกคุเทระเบ้ปาก แล้วเดินกลับไปทางย่านการค้า
“อ่าว....จะไปไหนหรอคะ?” ฮารุดึงแขนเสื้อของโกคุเทระ ทำให้เขาหยุดแล้วหันมามอง
“ไปเดินเล่น ดูของแถวๆนี้หน่อย”
“เอ๋....?ทำไมไม่ดูด้วยกันล่ะคะ? ใจร้ายจังเลย >3<!!!”
ป๊อก!!!
“เฮอะ!!! เดี๋ยวมาน่า ยัยบ๊อง - -” โกคุเทระเอามือข้างถนัดเคาะที่หัวฮารุเบาๆ
“ -////- อะ..อือ” ฮารุพยักหน้า แล้วเอามือจับตรงที่โกคุเทระ เคาะหัวเมื่อกี้นี้ นี่เป็นอีกครั้งที่เธอต้องยอมแก่ความเอาแต่ใจของเขาอีกล่ะนะ แล้วเขาก็หันหลังเดินตรงเข้าไปในย่านการค้าจนลับตา
เวลาผ่านไป เมื่อโชว์ดอกไม้ไฟจบลง โกคุเทระก็ยังไม่กลับมา ทำให้ฮารุเริ่มเป็นกังวลแล้วมองหาเขา
“เอ...คุณโกคุเทระหายไปไหนกันคะเนี่ย?”
ปัง !!! ปัง !! ปัง!!! สักพักเสียงปืนดังขึ้นรัวๆ ดูเหมือนจะมีการยิงกันทางด้านย่านการค้า ซึ่งเป็นที่ๆ โกคุเทระเดินเข้าไป
“เสียงปืน.......หรือว่าคุณโกคุเทระ.....” ทันทีที่เธอคิดขึ้นได้ว่าอาจจะเป็นเสียงปืนของโกคุเทระก็ได้ ฮารุจึงวิ่งเข้าไปในย่านการค้าทันที
______________________________________________
สวัสดีเจ้าค่า ฮินะหายไปนานเลย แหะแหะ ไม่ได้หายไปไหนหรอกเจ้าค่ะ เพราะตันจนนึกไม่ออกแล้วต่างหาก ยังไงก็ขอบคุณมากนะเจ้าค่ะ จะครบ 100 เม้น แล้ว เย้ เย้ ^ ^ ยิ่งแต่ยิ่งแปลกเนอะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น