คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอน พายุแห่งการเริ่มต้น
Opening---------Butter Fly---------------By Wada Kouji--------------------------------------------
ญี่ปุ่นเวลา10.30น. วันนี้คือวันที่ชะตากรรมของเด็กๆ7คนต้องเปลี่ยนเเปลงไป.. สถานที่เข้าค่ายฤดูร้อน บริเวณศาลาในป่าลึกที่โรงเรียนพามาเข้าค่าย ที่นี้มีเด็กๆนอนพักอยู่7คน แต่อยู่ๆก็เกิดเหตุประหลาดขึ้น
“โอะ” ยางามิ ยูโกะ อายุ13ปี นักเรียนชั้นม.1
“....” แมด รัช อายุ12ปี นักเรียนชั้นม.1
“อ่ะ..” ทีฟา อาดิว อายุ12ปี นักเรียนชั้นม.1
“หือ..นั้นมัน” อายะ อายุ11ปี นักเรียนชั้นป.6
“ว้าววว”เคฟฟา เอธีคราเก้ (เดซี่) อายุ 10ปี นักเรียนชั้นป.5
“หา..” เคนจิ อายุ15ปี นักเรียนชั้นม.3
“หวา...พี่ครับดูนั้นสิ” ฟูโจอิน ฮาสึกะ อายุ 9ปี นักเรียนชั้นป.4
“ออโรร่านี่นา” ทุกคนพูดขึ้นพร้อมกัน
“ว้าววว!! สวยจังเลยนะ” เดซี่ พูดอย่างชื่นชม
“แต่ว่ามันน่าแปลกนะค่ะ ที่ญี่ปุ่นจะมีออโรร่าได้ยังไงกัน” อายะพูดพลางกดโน้ตบุ๊คของตน
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ อายะ” ยูโกะกล่าวกับอายะที่กำลังพิมพ์โน็ตบุ๊คอยู่
แต่แล้วก็มีหิมะตกลงมาด้วย...
“อ่ะ!! หิมะนี่” ทีฟาเอ่ยขึ้น
“หิมะละ หิมะ” ฮาสึกะ พูดอย่างดีใจพลางวิ่งไปรอบๆ
“อึ๋ยยย หนาวแบบนี้ดูไม่เหมือนฤดูร้อนเลยนะ” เคนจิ พูดพลางอัดเช้ยออกมา
“นั้นสินะ... โลกเราเนี่ยมันแปลกไปแล้วละ” แมด พูดขึ้น
หิมะตกหนักขึ้นจนทำให้พวกเด็กๆต้องเข้าไปหลบที่ศาลาไม่นานหิมะก็ทับทมกันจนเต็มและหยุดตกไป พวกเด็กๆจึงออกมาข้างนอกอีกครั้ง ทันใดนั้นเอง....ได้มีแสงกระพริบขึ้นบนฟ้า7จุดด้วยกัน และไม่นานก็มีอะไรบ้างอย่างตกมาจากฟ้า....
“ทุกคนหมอบเร็ว” แมด ตะโกนบอกทุกคน
ตูมมมมมมมมมมมมม ของที่ตกลงมาจากฟ้าทำให้หิมะบริเวณนั้นฟุ้งกระจาย
“ทุกคนปลอดภัยรึป่าว” ทีฟาถามทุกคน
“ปลอดภัยดีฮะ” ฮาสึกะตอบ
“ทุกคนค่ะ ดูนี่สิค่ะ ของที่ตกมานะ”
อายะบอกให้ทุกคนดูสิ่งของที่หล่นลงมา และสิ่งที่หล่นลงมาคือ ดิจิไวซ์นั้นเอง ทุกคนหยิบมันขึ้นมาไว้ในมือ เมื่อมันอยู่ในมือทุกคนดิจิไวซ์จึงเริ่มส่องแสง
“นี่มันอะไรนะ” ยูโกะมองดุดิจิไวซ์ด้วยความสงสัย
และตอนนั้นเอง...... ได้มีหิมะพุ่งใส่เด็กๆทั้ง7คน
“!!!”
ตูมมม
----------------------------------------------------
Digital World
“นี่ๆ ยูโกะ ตื่นซะทีซี่.. เป็นอะไรรึป่าว”
“..มะ...ไม่เป็นไร(หันไปมองข้างๆ) ว้ายยยตัวอะไรนะ”
“ชั้นชื่อ โคโรมอน เป็นคู่หูของยูโกะไงละ” โคโรมอนตอบยูโกะ
“ดูเหมือนว่าจะฟื้นแล้วสินะค่ะ พี่ยูโกะ”
“หือ.. อายะจัง.. ตัวนั้นมันอะไรนะ”
“โมจิมอนครับ เป็นคู่หูของคุณอายะครับ” โมจิมอนตอบ
“แล้วคนอื่นๆละ อายะจัง”
“ไม่รู้ค่ะ ชั้นเจอแค่พี่ยูโกะคนเดียวนี่แหละ”
“หืออ”
“เป็นอะไรหรอโคโรมอน”
“มีบางอย่างกำลังมา... คุวากามอนนี่ หนีเร็วทุกคน”
คุวากามอนดิจิมอนรูปแบบแมลงปีกแข็ง ชนิดไวรัส เป็นร่างโตเต็มวัย
โคโรมอนกระโดดเข้าหาคุวากามอนและใช้ “ฟองกรด” พ่นใส่คุวากามอน แต่ทำอะไรคุวากามอนไม่ได้เลย จนโดนคุวากามอนชนกระเด็นตกลงมา
“โคโรมอน อย่าทำอะไรเกินตัวสิเจ้าบ้า” ยูโกะพูดกับโคโรมอน
“ทุกคนทางนี้ครับ” โมจิมอนเรียกทุกคนให้ตามมา
“อือ”
ทั้งหมดวิ่งหนีคุวากามอนตามโมจิมอนไป แต่คุวากามอนยังตามแบบไม่ลดละ ทั้งหมดวิ่งสุดชีวิตจนไปถึงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง
“ทุกคนเข้ามาในนี้เร็วเข้า”
โมจิมอนบอกให้ทุกคนเข้าไปในต้นไม้โดยที่ตนเข้าไปก่อน อายะกับยูโกะตัดสินใจรีบเข้าไปในนั้น ด้านในของต้นไม้นั้นเป็นโพรงกว้างพอที่ตะอยู่ได้2-3คน ยูโกะฟังเสียงของคุวากามอนจนแน่ใจว่าจะบินไปไกลแล้ว
“ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นไรแล้วละ”
พวกยูโกะจึงออกมาข้างนอกก็พบกลับทีฟาและ...
“ทีฟา แล้วนั้น”
“โยโกมอนค่ะ”
“พวกนายเป็นตัวอะไรกันแน่นะ”
“พวกเราคือ ดิจิตอล มอนสเตอร์ หรือเรียกสั้นๆว่าดิจิมอน”
“ดิจิตอล.....มอนสเตอร์ หรอ”
จู่ๆก็มีดิจิมอนอีกตัววิ่งออกมาจากโพรงไม้ข้างๆ
“นี้ก็ใช่หรอเนี่ย” อายะอุทานขึ้นมา
“ทางนี้แหละ ฮาสึกะ”
“โทโคมอน~~~” ฮาสึกะวิ่งออกมาจากหลังพุ่มไม้ใกล้ๆ ตามมาด้วย แมดและสึโนมอน
“อ้าว อยู่กันทุกคนเลยหรอเนี่ย” แมดพูดกับทุกคน
“ทุกคน~~~ ช่วยชั้นด้วยย ชั้นโดนตัวประหลาดไรตามม” เคนจิตะโกนพลางวิ่งมาหาทุกคน
“ไม่ใช่ตัวประหลาดซักหน่อย ชั้นชื่อพูกามอนตั้งหากละ”
“เอาละ..คนบทุกคนแล้วรึยัง” ยูโกะถามกับทุกคนพลางมองสำรวจ
“เดี๋ยวก่อน....รู้สึกจะขาดไปคนหนึ่งน่ะ” ทีฟาพูดแทรกขึ้นมา
“เดซี่ค่ะ เคฟฟา เอธีคราเก้ ไม่อยู่ค่ะ” อายะพูดเสริม
“จริงด้วย เดซี่ที่อยู่ป.6ไง ชั้นกำลังตามหาอยู่เลยเลย” เคนจิพูด
จากนั้นทุกคนก็เริ่มออกตามหาเดซี่ โดยวิ่งตามหากันเป็นกลุ่ม เมื่อวิ่งไปถึงกลางป่าก็เจอเดซี่วิ่งมาพร้อมกับดิจิมอนเช่นกัน
“ช่วยด้วยค่าาา ช่วยด้วย”เดซี่วิ่งมาทางพวกยูโกะพลางขอความช่วยเหลือ
สิ่งที่ตามมาก็คือคุวากามอน ทำให้พวกเด็กๆทั้งหมดต้องวิ่งหนีกันสุดชีวิต ทั้งหมดวิ่งกันอย่างรวดเร็วแต่คุวากามอนก็ตามมาอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน
“หมอบลงเร็ว” แมดบอกให้ทุกคนหมอบลง เมื่อทุกคนหมอบลงคุวากามอนก็บินสูงขึ้นไป
พวกเด็กๆจึงรีบวิ่งกันต่อจนมาถึงสุดทางที่เป็นหน้าผาค่อนข้างสูง
“ทางเนี่ยไปไม่ได้หรอก รีบหาทางอื่นเถอะ”ยูโกะบอกกับทุกคน
ทุกคนกำลังที่จะวิ่งกับเข้าป่าแต่ว่า คุวากามอนมาดักเอาไว้ซะก่อน คุวากามอนบินโฉบขึ้นไปสูงอีกครั้ง ยูโกะจึงรีบวิ่งมาหาทุกคน จังหวะนั้นโคโรมอนได้กระโดดเข้าหาคุวากามอนและใชเฟองกรดจู่โจม แต่ไม่เป็นผลโคโรมอนถูกชนกระเด็นตกพื้น คุวากามอนบินเข้าหาเด็กๆที่เหลืออีก6คน ดิจิมอนทั้งหมดเลยกระโดดออกมาพ่อฟองกรดใส่คุวากามอน แต่ไม่เป็นผลดิจิมอนทั้งหมดถูก ซัดกระเด็นตกพื้นกันหมด จากนั้นคุวากามอนจึงเดินเข้ามาหาพวกเด็กๆ คุวากามอนค่อยๆเดินเข้ามาช้าๆ
“ต้องไปแล้วละ.. พวกเราต้องต่อสู้กับมันละ” โคโรมอนพูด
“จริงด้วยพวกเรารอที่จะทำแบบนี้ไง” โมจิมอนเสริม
“ไปละนะ”
“ไม่ไหวหรอก.... ถึงพวกเธอรวมพลังกันสู้ก็คงสูดเจ้านั้นไม่ไหวแล้ว” ทีฟาพยายามห้ามพวกดิจิมอน
แต่ถึงอย่างนั้นเหล่าดิจิมอนก็พยายามดิ้นหลุดไป แล้วไปยืนเผชิญหน้ากับคุวากามอน ทั้งหมดกระโดดเข้าหาคุวากามอน
“โยโกมอน”
“โมจิมอน”
“สึโนมอน”
“โทโคมอน”
“พูกามอน”
“ทาเนมอน”
“โคโรมอนนนน”
ในขณะนั้นเอง ดิจิไวซ์ได้ส่องแสงออกมา และได้มีแสงจากท้องฟ้าเข้าหุ้มตัวพวกดิจิมอนไว้
“โคโรมอนเปลี่ยนร่างเป็น....... อากูมอน”
“โยโกมอนเปลี่ยนร่างเป็น ........ปีโยมอน”
“โมจิมอนเปลี่ยนร่างเป็น......เท็นโตมอน”
“สึโนมอนเปลี่ยนร่างเป็น......... กาบูมอน”
“โทโคมอนเปลี่ยนร่างเป็น..... ปาตามอน”
“พูกามอนเปลี่ยนร่างเป็น...... โกมามอน”
“ทาเนมอนเปลี่ยนร่างเป็น......... พาลมอน”
(เปิดเพลงBrave Heartประกอบจะได้อารมณ์มาก) ดิจิมอนทั้ง7ตัวได้พัฒนาเปลี่ยนเป็นร่างเจริญวัย แล้วเข้าต่อสู้กับคุวากามอน ทั้งหมดโจมตีด้วยไม้ตายของตนเอง จนทำให้คุวากามอนแพ้ไปในที่สุด
“สำเร็จแล้วนะ โคโร.... ไม่สิแบบนี้คงเรียกว่าโคโรมอนไม่ได้แล้วสินะ”
ระหว่างที่พวกเด็กๆกำลังดีใจกันอยู่นั้นคุวากามอนได้ใช้ ซิสเซอร์อาม เจาะพื้นทำให้พวกเด็กๆหล่นลงไปที่แม่น้ำ
-------------------------------------------------------------------------------
ที่ยอดเขาลูกหนึ่งซึ่งไม่ห่างจากบริเวญนั้นมากนัก
“มากันแล้วรึ.... พวกเด็กที่ถูกเลือกคนอื่น แถมยังล้มคุวากามอนได้อีกซะด้วย อย่างงี้สิถึงจะไม่น่าเบื่อ”
----------Ending--------------I Wish--------------------------------------
พวกเด็กจะรอดจากการที่ตกจากหน้าผาได้รึไม่?
ติดตามต่อได้ในตอนต่อไปครับ
(ตอนแรกยาวนิดหนึ่งแต่ตอนต่อไปรับลองว่าไม่ยาวขนาดนี้แน่ครับ)
ความคิดเห็น