P:FMR JD

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 Double Memory

เช้าวันหนึ่งของเดือนมกราคมในปีใหม่นี้ ภายในวันที่แสนสงบสุขไข่ประหลาดที่เกาะอยู่บนตึกสูงของแอเรีย 6 ได้ฝักตัวออกมาเกิดเป็นสัตว์ประหลาดรูปร่างคล้ายแมลงอาโนมาโรคาลิสปรากฏออกมาแล้วลงมาอาละวาดโจมตีเหล่าผู้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย

"แฮ่!!" อาโนมาโรคาลิสฉีกปากกว้างแล้วยิงเข็มพิษเข้าโจมตีใส่ผู้คนจนได้รับบาดเจ็บจำนวนมาก ผู้คนที่ตกใจกับเหตุการณ์ต่างพากันหลบหนีจากสัตว์ประหลาดตนนี้ จนกระทั่ง..

วูบ!!

สายลมได้พัดเข้ามาอย่างรุนแรงถึงขนาดที่มันยังสัมผัสได้ พื้นที่โดยล้อมต่างถูกกระแสลมเข้าพัดพาจนของเล็กๆเริ่มลอยขึ้นไปบนฟ้า แล้วปรากฏร่างของนักรบสองสีขึ้นมา "นายน่ะพอแค่นั้นเถอะ เพราะพวกเราจะจัดการนายเอง!"

"มาส..ค์ระ..ไร..เดอร์" อาโนมาโรคาลิสจ้องไปที่ดับเบิ้ลแล้วดูเหมือนมันจะรู้หน้าที่ของมัน มันจึงยิงกระสุนเข็มจำนวนมากโจมตีใส่ดับเบิ้ลทันที

"ไม่ได้ผลหรอกน่า!" ชาร์ล็อตพูดแล้วใช้พลังลมของดับเบิ้ลพัดเข็มเหล่านั้นออกไป "อิจิกะ รีบจัดการมันก่อนที่จะมีผู้บาดเจ็บไปมากกว่านี้เถอะ!"

"ตกลง ชาร์!" ดับเบิ้ลใช้พลังของสายลมช่วยเขาบินลงมาแล้วต่อยใส่อาโนมาโรคาลิสแต่เพราะเกราะของร่างแมลงมันแข็งกว่าที่คิดจึงทำให้มือของดับเบิ้ลเจ็บแทน "แข็งชะมัด.." เขาหยิบเมทัลเมมโมรี่ออกมา "..งั้นต้องเจอเหล็กหน่อย!" แล้วใส่ลงไดร์เวอร์

CYCLONE METAL

"แฮ่!!" อาโนมาโรคาลิสรีบยิงกระสุนเข็มใส่ดับเบิ้ลอีกครั้งแต่คราวนี้เขาก็สามารถใช้ไม้พลองปัดเข็มเหล่านั้นทิ้งแล้วใช้ไม้พลองโจมตีใส่มันจนล้มลงได้

"ฮือ...ฮือๆๆ" ในตอนนั้นก็มีเด็กผู้หญิงคนนึงนั่งร้องไห้อยู่ใกล้จุดที่อาโนมาโรคาลิสกระเด็นไป จนกระทั่งมันหันไปสนใจเธอขึ้นมาแล้วคิดจะฆ่าเด็กคนนี้

"อันตราย!!"ดับเบิ้ลรีบเปลี่ยนเมมโมรี่

LUNAR TRIGGER

ดับเบิ้ลยิงกระสุนแสงจำนวนมากใส่อาโนมาโรคาลิสจนมันต้องถอยหนีไป ส่วนดับเบิ้ลก็รีบเข้ามาดูอาการของเด็กผู้หญิง "นี้เป็นอะไรรึเปล่า!?"

เด็กผู้หญิงรีบกอดดับเบิ้ล "ยูกะกลัว...!!"

"ไม่เป็นไรแล้วนะ.." ดับเบิ้ลก็ลูบหัวของเธอเพื่อช่วยปลอบใจเธอ

ในระหว่างนั้นอาโนมาโรคาลิสที่หนีมาก็ได้ขึ้นไปอยู่บนตึกสูงแล้วกลายสภาพเป็นดักแด้บนนั้นรอการฝักตัวขึ้นมา

.
.
.
.

"หนูชื่อยูกะสินะ แล้วพ่อแม่ของหนูล่ะ ?" อิจิกะถามเด็กผู้หญิงที่ช่วยมา

ยูกะส่ายหน้า "ยูกะก็ไม่รู้ หยังจากที่สัตว์ประหยาดตัวนั้นออกมากุณป่อกับกุณแม่ก็หายไปแย้ว ยูกะกลัวมาก.."

"งั้นเหรอ" อิจิกะทำสีหน้าเหมือนคิดอะไรบางอย่างอยู่และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจ "เอาล่ะ งั้นเราไปตามหาพ่อแม่ของยูกะจังกันดีกว่านะ"

"จริงหยอ พี่ชาย!!" ยูกะกลับมามีรอยยิ้ม "ขอบคุณค่ะ!!"

"อิจิกะ แล้วสัตว์ประตัวนั้นล่ะ มันยังไม่ตายเลยนะจะปล่อยมันไปแบบนี้เหรอ ?" ชาร์ล็อตยังเป็นกังวลกับอาโนมาโรคาลิสที่หนีไปได้

"ชาร์ ถึงแม้หน้าที่ของพวกเราก็คือการกำจัดสัตว์ประหลาด แต่ว่าเราก็มหน้าที่ที่จะช่วยปกป้องความสุขของผู้คนด้วยนะ" อิจิกะยิ้มให้ชาร์ล็อตจนเธอยอมใจอ่อน

"ก็ได้" ชาร์ล็อตยอมตกลง "แต่ว่าเราก็ต้องระวังไว้หน่อยมันอาจจะกลับมาก็ได้!"

"เรื่องนั้นฉันรู้อยู่แล้วล่ะ!" อิจิกะทำหน้าจริงจัง

ยูกะควงแขนของทั้งสอง "พวกพี่ๆมาเตอะ ไปหากุณป่อกับกุณแม่ของยููกะ!!" แล้วเด็กผู้หญิงคนนี้ก็รีบพาพี่ชายและพี่สาวทั้งสองคนออกมาตามหาพ่อแม่ของเธอภายในไชน่าทาวน์ที่ผู้คนพลุกพล่าน

"ยูกะจังรู้มั้ยว่าพวกเขาจะไปอยู่ที่ไหนเวลาแบบนี้น่ะ ?" อิจิกะถาม

ยูกะส่ายหน้า "หนูก็ไม่ยู้!!"

"ดูท่าจะเป็นงานยากกว่าที่คิดนะครับเนี่ย" ทั้งสามเดินไปอยู่หน้าร้านซาลาเปาแล้วชาร์ล็อตกับยูกะก็หัดไปสนใจขึ้นมา "นี้มัน..."

อิจิกะเห็นทั้งสองคนมองไปที่ซาลาเปาอย่างใจจดใจจ่อเขาจึงควักกระเป๋าตังค์ขึ้นมา "ช่วยไม่ได้นะ..ขอซาลาเปาสามลูกครับ"

หลังจากนั้นทั้งสามก็ได้ซาลาเปาที่ตัวเองต้องการ "ทานล่ะนะครับ/คะ" ชาร์ล็อตและยูกะทานซาลาเปาพร้อมกัน "อร่อยจังเลย!"

"ฮะๆๆ พวกเธอนี้เขากันได้ดีกว่าที่คิดไว้อีกนะเนี่ย" อิจิกะก็ทานซาลาเปาของตัวเองบ้าง "แต่ว่าพักกันแล้วก็ออกตามหา พ่อแม่ของยูกะจังกันได้แล้วล่ะ"

"ค่า!!" ยูกะตอบเสียงสดใส

ทั้งสามมาอยู่ที่ถนนเพื่อจะข้ามไปยังถนนอีกฝั่ง แล้วก็เจอคนแก่ที่กำลังจะเดินข้ามถนนแต่เวลาของสัญญาณไฟเริ่มเป็นสีเขียวแล้ว อิจิกะเห็นแบบนั้นจึงรีบเขาช่วยเธอ "คุณยายให้ผมช่วยนะครับ"

"ขอบคุณนะพ่อหน่ม เด็กสมัยนี้ไม่ค่อยจะมีแบบนี้กันแล้ว" อิจิกะช่วยพาเธอมาส่งที่อีกฝั่งแล้วเธอก็ลาจากไป "ขอบคุณนะพ่อหนุ่ม" คุณยายเดินไปไม่เท่าไหร่ก็ไปชนกับผู้ชายสองคนทำให้เธอล้มลง

"เห้ย คุณยายระวังหน่อยสิมันเจ็บนะ!!" ผู้ชายตวาด

"แก่แล้วก็หัดมองทางดีๆสิ!" ผู้ชายอีกคนตวาด

"เจ้าพวกนั้น!!" อิจิกะรีบเดินเข้าไปช่วยคุณยาย "เห้ย พวกนายน่ะ!"

หา มีปัญหาอะไร!?" ผู้ชายทั้งสองสังเกตชุดของอิจิกะ "Smart Brain เรอะ!" 

"พวกนายน่ะ เวลาเดินชนใครแล้วจะขอโทษหน่อยไม่ได้รึไง!?" อิจิกะตะคอกใส่พวกเขา

"อะไรฟะ คนที่มาจากโรงเรียนคุณหนูนี้ชอบทำตัวเป็นพระเอกพิทักษ์โลกกันรึไง" พวกเขาหยามอิจิะ "ทำเป็นคนดีแต่แกก็ไม่ต่างจากพวกผู้ชายทั่วไปล่ะน่า คนจากโรงเรียนที่มีตังค์น่ะอย่ามาสั่งสอนคนอื่นหน่อยเลย!"

"ผิดแล้วครับ อิจิกะน่ะต่างจากพวกคุณ!" ชาร์ล็อตรีบค้านพงกผู้ชายพวกนั้นทันที "พวกคนที่ผมรู้จักน่ะต่างก็เป็นคนที่มีความปรารถนาที่จะช่วยเหลือคนอื่นเสมอ พวกเขายังคงเชื่อมั่นและเปี่ยมด้วยความมั่นคงไม่สั่นคลอน ไม่เหมือนกับพวกคุณหรอกครับ!!"

"ชาวต่างชาติมีสิทธิ์อะไรมาสั่งสองฟะ!" ผู้ชายทั้งสองอารมณ์เสีย

"แปะๆๆๆ!!" แต่ผู้คนรอบข้างต่างพากันปรรบมือให้พวกอิจิกะและชาร์ล็อตยูกะก็ด้วย "พี่ๆสุดยอดไปเลยค่ะ!!"

ผู้ชายทั้งสองเห็นท่าไม่ดี "ชิ ไปดีกว่า!!"

"เห้ย เดี๋ยวสิ!" อิจิกะจะตามไป

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะพ่อหนุ่ม ขอบใจนะ" ชาร์ล็อตช่วยพยุงคุณยายขึ้นมา "คุณหนูก็เหมือนกัน ขอบใจนะจ้ะ"

"ผมเป็น.."

"ไม่ต้องพูดหรอกจ้ะ ยายรู้ตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วล่ะ คนแก่ก็ไม่ได้เลอะเลือนเสมอไปหรอกนะ" คุณยายยิ้มให้ชาร์ล็อต

ทำเอาชาร์ล็อตไปไม่ถูก "คะ..ครับ"

"ลาก่อนนะ!" คุณยายจากไปพร้อมกับรอยยิ้มแล้วโบกมือลาพวกอิจิกะ

"เอาล่ะงั้นก็ไปตามหาพ่อแม่ของยูกะจังกันต่อเถอะ!" อิจิกะบอกทั้งสอง

"อืม/ค่ะ!!" ทั้งสองตกลง

แต่ไม่นานนักดักแด้ของอาโนมาโรคาลิสก็ฝักออกมากลายเป็นสัตว์ประหลาดขนาดใหญ่แล้วบินตรงเข้าไปทำลายเมือง "เจ้านั่นยังอยู่จริงๆด้วย!!" ทั้งสามรีบไปที่ลับตาคน 

"ยูกะจังฝากชาร์ด้วยนะ!" อิจิกะและชาร์ล็อตสวมไดร์เวอร์แล้วหยิบไกอาเมมโมรี่ขึ้นมา

CYCLONE 

JOKER

"ค่ะ!!" ยูกะตกลงที่จะดูแลร่างขิงชาร์ล็อต

"แปลงร่าง!!" ชาร์ล็อตใช่ไซโคลนเมมโมรี่ลงไดร์เวอร์ไปแล้วมันก็ย้ายไปอยู่ที่ไดร์เวอร์ของอิจิกะส่วนเธอก็สลบไป อิจิกะใส่โจ๊กเกอร์เมมโมรี่ของตัวเองและกดไซโคลนซ้ำลงไปแล้วสับไดร์เวอร์

CYCLONE JOKER

"ไปก่อนนะ!" ดับเบิ้ลวิ่งออกไปสู้กับอาโนมาโรคาลิสยักษ์แล้วเปลี่ยนเมมโมรี่ทันที

LUNAR TRIGGER

ดับเบิ้ลยิงกระสุนแสงใส่อาโนมาโรคาลิสแต่ก็ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้มันได้มากนัก และมันยังบินอยู่ทำให้ยิงลำบากถึงแม้กระสุนจะควบคุมได้แล้วเรื่องความเร็วก็ยังขาดอยู่ "แบบนี้จะตามไปยังไง!?"

"อิจิกะได้เวลาใช้สิ่งนั้นแล้ว!!" ชาร์ล็อตแนะนำ

"สิ่งนั้น...อ้อ นั่นสินะ" ดับเบิ้ลหยิบโทรศัพท์พิเศษออกมาแล้วกดปุ่ม

รถขนาดใหญ่รีบขับเข้ามาหาดับเบิ้ลแล้วเปิดตัวรถออกแล้วปรากฏรถมอเตอร์ไซค์อยู่ข้างใน "นี้ล่ะที่ต้องการล่ะ!!" ดับเบิ้ลขึ้นไปขี่มอเตอร์ไซค์แล้วมันก็ติดเจ็ทเครื่องบินทันที "ไปล่ะ!" ดับเบิ้ลบินตามอาโนมาโรคาลิสยักษ์ไป

อาโนมาโรคาลิสยักษ์ยิงกระสุนเข็มจำนวนมากใส่ดับเบิ้ล "เล่นแบบนี้เรอะ!" เขาจึงใส่ทริคเกอร์เมมโมรี่ลงปืนแล้วเล็งไปที่เข็มที่ยิงเข้ามา

TRIGGER MAXIMUMDRIVE

"TRIGGER FULL BURST" ดับเบิ้ลยิงกระสุนแสงจำนวนมากทำลายเข็มของอาโนมาโรคาลิสและโจมตีใส่มันแต่ก็ทำอะไรร่างกายมันไม่ได้มาก "แบบนี้ก็ต้องใช้ทวินแม็กซิมั่ม เอาล่ะนะชาร์!!"

"Ok อิจิกะ!" ดับเบิ้ลใส่ลูน่าร์เมมโมรี่ลงช่องข้างเข็มขัดแล้วกดมัน

LUNAR TRIGGER TWIN MAXIMUM

"TRIGGER FULL BURST!!" ดับเบิ้ลยิงบอลแสงขนาดใหญ่ใส่อาโนมาโรคาลิสยักษ์ "เอาล่ะ จงนับความผิดของนายซะ!!" แล้วเขาก็ควงปืนแล้วชี้ไปที่อาโนมาโรคาลิสยักษ์

ตู้ม!!!!

.
.
.
.

ตกเย็นอิจิกะและชาร์ล็อตก็ยังตามหาพ่อแม่ของยูกะไม่เจอ "นี้ก็เย็นแล้วนะ แล้วแบบนี้จะเอาไงต่อดีล่ะครับ ?" ชาร์ล็อตถามอิจิกะ

"ก็ตามหาต่อไปเรื่อๆนั่นล่ะ ถ้าหาไม่เจอจริงๆก็พากลับไปที่โรงเรียนก่อนก็ได้" สีหน้าของอิจิกะยังเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและควางหวัง

"ยูกะนั่นใช้ลูกรึเปล่า ?" เสียงของผู้หญิงคนนึงเรียกยูกะอย่างคุ้นเคยทั้งสามจึงหันหลับไปตามเสียงเรียก

"กุณแม่!!" ยูกะรีบวิ่งเข้าไปกอดแม่ของเธอ "ในที่จุดก็เจอแย้ว!!"

"ขอบคุณที่ช่วยดูแลยูกะด้วยนะคะ" คุณแม่กล่าวขอบคุณ

"พี่ชายพี่สาวลาก่อนนะค้า!!" ยูกะโบกมือลาแล้วเดินกลับบ้านไปพร้อมกับแม่ของเธอ

อิจิกะและชาร์ล็อตโบกมือลายูกะ "งั้นเราก็กลับกันบ้างเถอะ ชาร์"

"อืม!" ชาร์ล็อตพยักหน้า "ok อิจิกะ!" เธอมองไปที่อิจิกะด้วยรอยยิ้ม

"หน้าฉันมีอะไรติดอยู่งั้นเรอะ ?" อิจิกะถาม

"เปล่า!" ชาร์ล็อตหน้าแดงแล้วหลบหน้าอิจิกะ "ก็แค่มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ!" แล้วเธอก็หันมายิ้มให้อิจิกะ

"กลับกันเถอะ!" อิจิกะจับมือของชาร์ล็อตแล้วเดินกลับไปที่โรงเรียนของพวกเขาภายใต้อาทิตย์ยามเย็นนี้

............. TO BE CONTINUE .............