ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 วิหคไร้ปีกและชื่อของเธอ
สนามวิ่งแข่งของโรงเรียน SMART BRAIN เวลา 13.32
"เอาล่ะจงนับความผิดของตัวเองซะ!" ดับเบิ้ลชี้นิ้วตรงไปที่ไนท์แมร์เบิร์ด ซึ่งมันก็บินลอยขึ้นแล้วพุ่งเข้าโจมตีดับเบิ้ลทันที มาสค์ไรเดอร์ใช้พลังแห่งสายลมหมุนสีเขียวสร้างเป็นเกราะลมแล้วพัดไนท์แมร์เบี่ยงออกไปทางอื่น "เอาล่ะนะ!"
ดับเบิ้ลใช้พลังของร่างกายซีกไซโคลนสร้างดาบสายลมขึ้นมาแล้วโจมตีใส่เบิร์ด มันก็ใช้กรงเล็บเข้าปะทะกับดาบสายลมนี้ มาสค์ไรเดอร์หมุนตัวเป็นคลื่นพายุกระโดดไปอยู่ด้านหลังของไนท์แมร์แล้วใช้หมัดซ้ายซึ่งเป็นซีกของโจ๊กเกอร์ต่อยหมัดไฟสีดำใส่ "ฮ่าส์!!"
"แกว้ก!!" ไนท์แมร์เบิร์ดกระเด็นออกแต่มันสามารถตั้งตัวใหม่กลางอากาศแล้วบินกลับมาโจมตีด้วยการพ่นแสงสีเขียวโจมตีใส่ไรเดอร์
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
"ไม่ได้ผลหรอกน่า!!" มาสค์ไรเดอร์ใช้สายลมพาตัวเองลอยขึ้นแล้วกระโดดเตะเบิร์ดจนตกลงมาที่พื้น แล้วตัวเองก็ค่อยๆลอยลงมาที่พื้น "ยอมแพ้ได้แล้วน่า ให้ฉัดได้จัดการแบบสบายๆหน่อยเถอะ!"
"แกว้กๆๆๆๆๆ!!!" เบิร์ดกระโดดพลิกตัวขึ้นแล้วพ่นแสงสีเขียวโจมตีใส่ดับเบิ้ลอย่างบ้าคลั่ง
CYCLONE METAL
"ฮ่าส์!!" ดับเบิ้ลใช้ไม้พลองรวมกับพลังสายลมควงหมุนทำลายลำแสงที่ไนท์แมร์เบิร์ดปล่อยออกมาจนหมด แล้วจ่อไม้พลองไปที่มันแล้วท้าทายมัน "เข้ามาเลยสิ นายคงไม่ได้มีฝีมือแค่นี้หรอกนะ!"
ไนท์แมร์เบิร์ดบินตรงเข้าหาดับเบิ้ลตามคำเรียกร้องแต่ก็ถูกมาสค์ไรเดอร์แห่งสายลมผู้นี้ใช้ไม้พลองเหล็กตีจนเสียหลัก แล้วก็ถูกตีลงติดกับพื้น "เอาล่ะ มาจัดการกันให้จบกันเถอะ ชาร์ล!" อิจิกะคุยกับผู้หญิงที่อยู่ภายในจิตใจของเขา
"ok อิจิกะ!" ชาร์ลตกลง แล้วมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ลก็นำไกอาเมมโมรี่เมทัลมาใส่ที่ไม้พลองเหล็ก
METAL MAXIMUMDRIVE
สายลมรอบตัวดับเบิ้ลเริ่มบังเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ไนท์แมร์เบิร์ดที่เพิ่งพลิกตัวกลับขึ้นมาก็ถูกแรงลมทำให้ถึงกับขยับไม่ไหวแต่มันก็ยังฝืนบินเข้าหามาสค์ไรเดอร์เพื่อที่จะโจมตีใส่เขา "แกว้ก!!"
METAL TWISTER
"ฮ่าส์!!!" ดับเบิ้ลควงไม้พลองตีใส่เบิร์ดเป็นลูกพายุขนาดย่อม ตีใส่มันจนกระทั่งมันไม่มีแรงเหลือที่จะบินแล้วก็ตามด้วยการฟาดมันลงสู่พื้น
บรึ้มม!!!
"เท่านี้ก็เรียบร้อยล่ะนะ!" มาสค์ไรเดอร์เก็บไม้พลองเหล็กของเขาไว้ที่หลัง แต่สักพักนึงก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาดอย่างนึงขึ้นมาเมื่อบรรยากาศตามปกติเป็นฟ้าใสไร้เมฆหมอก อยู่ๆก็เกิดมีเมฆครึ้มและบรรยากาศก็ดูแย่ลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ "อะไรน่ะ..เกิดอะไรขึ้น!?"
"ระวังด้วยนะอิจิกะ ผมคิดว่ามันตองมีอะไรบางอย่างแน่!" ชาร์ลเตือน แล้วมาสคืไรเดอร์ดับเบิ้ลก็หยิบไม้พลองออกมาพร้อมอีกครั้ง เขาพยายามมองไปรอบๆคอยระวังทุกๆด้านโดยรอบเขา เพราะอาจจะมีศัตรูเข้ามาโจมตีเขาก็เป็นได้ "อิจิกะ ข้างหลัง!"
"หะ!!" เพราะคำร้องเตือนของชาร์ลทำให้มาสค์ไรเดอร์สามารถไหวตัวกลับมาปัดการโจมตีด้วยกรงจักรแสงของผู้หญิงใส่เกราะสีดำที่ยืนยิ้มลอยอยู่บนพื้นเล็กน้อยด้านหลังเขา "เธอเป็นใคร...ไม่ใช่มนุษย์..ไนท์แมร์อย่างงั้นเรอะ!?"
เธอโค้งคำนับและกล่าวแนะนำตัวเอง "สวัสดีฉันมีชื่อว่า แพนตาซอส เป็นหนึ่งในสี่จตุรเทพแห่งความฝันเช่นเดียวกับโอเนย์รอสที่เคยปรากฏตัวออกมาก่อนหน้านี้ นายก็คือมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ลผู้ที่ลือกันว่าต้องใช้คนสองคนในการแปลงร่างสินะ.."
"ถ้าใช่แล้วจะทำไมล่ะ ถ้าเธอเป็นศัตรูของพวกเราถ้าอย่างงั้นก็ต้องจัดการเลยสินะ!" ดับเบิ้ลควงไม้พลองแล้ววิ่งตรงเข้าหาแพนตาซอสทันที ซึ่งทางฝั่งนั้นก็ปล่อยกรงจักรสีม่วงออกมาโจมตีแต่มาสค์ไรเดอร์ก็สามารถปัดการโจมตีนั้นออกได้อย่างสบายๆ
"ฮ้ากกก!!" ดับเบิ้ลวิ่งเข้าไปแล้วหาดไม้พลองใส่แพนตาซอส แต่บินหลบได้แล้วเคลื่อนที่ไปอยู่ด้านหลังของเขา
"ถ้าอย่างงั้นลองเจอนี่ดูบ้าง!!" แพนตาซอสสร้างบอลพลังงานขนาดเล็กขึ้นมาแล้วยิงใส่ดับเบิ้ล ซึ่งแรงระเบิดของมันรุนแรงมากขนาดที่ดับเบิ้ลที่ใช้พลังของเมทัลช่วยก็ยังไม่สามารถต้านแรงได้และถูกแรงระเบิดกระแทกจนล้มลง
"อ้าว เจอแค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ ช่วยไม่ได้นะฉันเองก็อยากจะใช้จบเร็วๆแล้วด้วยสิ!" แพนตาซอสสร้างบอลพลังแบบเดียวกับที่โจมตีใส่ดับเบิ้ลเมื่อก่อนหน้านี้แต่ขนาดนี้มีขนาดเท่ากับลูกเบสบอล "หายไปซะ!" เธอขว้างบอลพลังงานใส่ดับเบิ้ล มันพุ่งไปด้วยความเร็วสูงจนใกล้ตัวเขาอย่างรวดเร็ว..!!
DEFEND RIDE
BARRIER
ตู้มม!!!
แรงระเบิดที่แพนตาซอสปล่อยออกมานั้นถูกป้องกันไว้ด้วยบาเรียป้องกันของมาสค์ไรเดอร์ที่เข้ามาช่วยดับเบิ้ลได้ทันเวลา "โอริมูระคุง คุณชาร์ลไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ!" ดีเคทเข้ามาสมทบรวมกับดับเบิ้ล "ให้ผมร่วมสู้ด้วยเถอะครับ ระดับของศัตรูคนนี้สูงกว่าที่เราคาดไว้.."
"นั่นสินะ ถ้าอย่างงั้นก็ไปพร้อมกันเถอะอะยาซากิ!" ดับเบิ้ลลุกกลับขึ้นมาอีกครั้งแล้วคราวนี้พวกเขาทั้งสองก็บุกตรงเข้าหาแพนตาซอสไปพร้อมๆกัน พอฝั่งนั้นโจมตีมาด้วยการปล่อยกรงจักรดับเบิ้ลก็ทำหน้าที่ป้องกันพวกมันออกไป "ไปเลย!"
"ครับ!!" ดีเคทกระโดดขึ้นแล้วใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
ATTACK RIDE
WAVE
"ฮ่าส์!!" ดีเคทปล่อยคลื่นพลังออกมาจากดาบโจมตีใส่แพนตาซอส ทางฝั่งนั้นจึงสร้างบาเรียสีม่วงออกมาป้องกันการโจมตีนั้นไว้แล้วปล่อยบอลพลังแสงสวนกลับไป มาสค์ไรเดอร์กระโดดตีลังกากลางอากาศทำให้หลบจากการโจมตีของเธอได้หมดแล้วกลับลงมาตั้งหลักที่พื้น
"ตาฉันบ้างล่ะ!!" ดับเบิ้ลใช้สายลมยกร่างของตัวเองขึ้นแล้วใช้ไม้พลองพุ่งแทงใส่แพนตาซอส เมื่อไม้พลองปะทะกับบาเรียที่เธอสร้างขึ้นดับเบิ้ลก็เร่งเสริมพลังสายลมเข้าไปในไม้พลองจนสามารถทะลวงเกราะเข้าโจมตีใส่เกราะอกของเธอได้สำเร็จ "ฮ้ากก!!"
แพนตาซอสบินถอยออกมา "ก็แค่รอยร้าวนิดหน่อยไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย!"
FINAL ATACK RIDE
DE-DE-DECADE
DIMENSION SLASH
"ย้ากกก!!" ดีเคทวิ่งทะลุผ่านการ์ดที่เรียงรายเป็นรายทางแล้วใช้ดาบของเขาฟันใส่แพนตาซอสที่ยังไม่ทันตั้งตัว แต่ทันทีที่เขาฟันใส่เธอ ร่างของแพนตาซอสก็สลายกลายเป็นหมอกดำ "หายไปไหน ?"
"ไม่เลวนี่ ถึงกับเกือบทำให้ฉันแพ้ได้ต้องขอชมเชยเลยนะ!" แพนตาซอสกลับมาสร้างตัวขึ้นมาใหม่บนท้องฟ้า "ฉันเองก็อยากจะอยู่สู้ให้สนุกกว่านี้ แต่ว่าฉันก็อยากที่จะเห็นเรื่องสนุกๆมากกว่านี้ดังนั้นไว้ค่อยมาสู้กันใหม่นะ บายๆ!" ผู้หิงเกราะสีดำสลายหายกลายเป็นหมอกควันไป แล้วท้องฟ้าที่มืดครึ้มก็กลับมาสว่างอีกครั้ง
ดับเบิ้ลคืนร่างกลับเป็นอิจิกะแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่แพนตาซอสเคยลอยอยู่บนนั้น "หนึ่งในจตุรเทพแห่งความฝันอย่างงั้นเรอะ...หรือว่าพวกนั้นจะเป็นระดับหัวหน้าของพวกมันกันนะ.."
"ผมเองก็คิดอย่างงั้นเหมือนกันครับ.." ฮายาเตะและชาร์ลต่างมีความคิดเดียวกับชายหนุ่มคนนี้ พวกเขาต่างกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตในอีกไม่ช้านี้.....
"แต่ก่อนอื่นเลย...ตอนนี้พวกเราจะต้องตามหาคนที่เป็นผู้ทำตราประทับกับไนท์แมร์ก่อนสินะ" อิจิกะพูดเปลี่ยนเรื่องและเขาก็มีผู้ต้องสงสัยอยู่แล้ว ซึ่งนั่นก็คืออาคาเนะ "หากไนท์แมร์ไม่ได้มีเพียงชนิดเดียวแต่มีชนิดอื่นด้วย ความจริงของเรื่องผู้หญิงคนนั้นก็อาจจะเป็นเป็นผู้ทำตราสัญลักษณ์ก็ได้!"
"ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็แค่จัดการไนท์แมร์ของคุณอาคาเนะแล้วก็ตามด้วยใช้อัญมณีแห่งแสงที่คุณทริสเทนให้คุณชาร์ลมา ทุกอย่างก็น่าจะจบนะครับ!" ฮายาเตะออกความเห็น
อิจิกะได้ยินฮายาเตะพูดแบบนั้นเขาก็กลับมาคิดถึงเรื่องบางอย่าง "ไม่ล่ะ เราจะไม่ใช่วิธีนั้น ก่อนอื่นเลยพวกเราจะต้องแยกย้ายกันออกไปหาข้อมูลมาเพิ่มก่อน ฉันจะไปหารุ่นพี่คนนั้นเอง ฮายาเตะฉันอยากให้นายไปหารุ่นพี่โทริคนที่เป็นเพื่อนนักกรีฑากับรุ่นพี่คนนี้ ส่วนชาร์ลฉันอยากให้ไปถามความสัมพันธ์ของทั้งสองจากครูฝึกให้หน่อยจะได้มั้ย ?"
"ก็ได้นะครับ แต่ว่าทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะครับ ถ้าทำแบบที่ฮายาเตะบอกก็น่าจะหยุดเรื่องของไนท์แมร์ได้แล้ว ไม่เห็นต้องไปหาข้อมูลเพิ่มเลย" ชาร์ลและฮายาเตะต่างสงสัยในความคิดของอิจิกะในตอนนี้
"หากเราเพียงแค่แก้ไขเฉพาะหน้า ไม่ยอมแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดจริงๆแล้วล่ะก็..ต่อให้เราทำไปดีสักแค่ไหน ยังไงสักวันนึงมันก็ต้องผิดพลาดขึ้นมาอีกครั้ง ที่ฉันต้องการจะบอกก็มีแค่นี้ล่ะ!" อิจิกะเดินแยกออกจากกลุ่มไปเพียงคนเดียว
"โอริมูระคุงคิดอะไรอยู่นะครับ ?" ฮายาเตะยังไม่เข้าใจในความคิดนี้ของอิจิกะอยู่ดี
"คราวนี้เชื่อใจอิจิกะดูเถอะ คราวนี้เขาดูจริงจังมากไม่แน่ว่าอิจิกะอาจจะมีบางอย่างที่เขาต้องทำให้สำเร็จมากกว่าชัยชนะนะ" ชาร์ลที่เชื่อใจในตัวของอิจิกะบอกกับฮายาเตะ ทำให้เขาก็ตกลงที่จะเชื่อใจเขาไปด้วยแล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกันออกไปตามที่พวกเขาแบ่งงานกันไว้
.
.
.
.
หน้าห้องล็อคเกอร์นักกีฬาหญิง เวลา 13.54 น.
อิจิกะมาเฝ้ารออาคาเนะที่หน้าห้องล็อคเกอร์และพอเธอเดินออกมาเขาก็มาดักรอไว้พร้อมแล้ว "ไง เราเจอกันอีกแล้วนะ!" เขาทักทายกันอย่างเป็นกันเองที่สุดแต่เธอท่าทางไม่ต้อนรับอิจิกะเลย
"นาย..คนที่เข้ามาห้ามฉันกับโทริไม่ให้ตบกันสินะ มีธุระอะไรล่ะถึงมาหาฉันแบบนี้!?" อาคาเนะถามด้วยแววตาที่ดูโกรธเกรี้ยวซึ่งเวลาผ่านไปอิจิกะก็ไม่ตอบอะไรจนเธอรำคาญ "ถ้าไม่มีอะไรพูด ฉันก็ขอทางล่ะ!"
"เดี๋ยว!!" ชายหนุ่มใช้มือขวางทางไปต่อของอาคาเนะไว้ "ฉันมีเรื่องอยากจะถาม ขอเวลาสักหน่อยจะได้มั้ย ?"
หญิงสาวดูนาฬิกาตรงหัวห้องแล้วหันกลับมาพูดกับอิจิกะ "ได้ แต่ฉันยอมอยู่กับนายถึงแค่บ่ายสองยี่สิบเท่านั้น เพราะเดี๋ยวฉันจะเข้าเมืองไปซื้อของกับเพื่อนๆ!" เธอตอบแล้วเดินชนอิจิกะไปที่ทางออก "จะมาก็มาเร็วๆสิ!"
"เออ..รู้แล้วน่า!" อิจิกะตามอาคาเนะไปเพื่อหาที่ที่พวกเขาจะคุยได้อย่างสะดวก
ที่สนามซ้อมวิ่งฮายาเตะก็มาเจอกับโทริที่กำลังซ้อมวิ่งอย่างแข็งขัน เธอเหมือนกับว่าพยายามที่จะก้าวข้ามขีดจำกัดของเธอไปให้ได้เพื่อที่จะเอาชนะเพื่อนของเธออย่างอาคาเนะ "ฉันจะต้องเก่งขึ้น...แล้วยัยขาด้วนนั่นจะต้องยอมแพ้ให้กับฉัน!"
แต่การที่เธอฝืนมากเกินไปทำให้ขาของเธอเองก็มีอาการบาดเจ็บและสะดุดล้มลงกับพื้น "โอ๊ย!!"
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ ?" ฮายาเตะเข้ามาหาโทริแล้วยื่นมือให้กับเธอ เธอก็จับมือของเขาลุกขึ้นมา "พยายามก็ดีนะครับ แต่ถ้าฝืนมากเกินไปจะสร้างผลเสียมากกว่าผลดีนะครับ"
"ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้..ฉันก็ไม่มีทางลืมความแค้นที่ฉันมีต่อยัยนั่นได้น่ะสิ!" โทริกำหมัดกัดฟันแน่นเพราะในใจเธอตอนนี้ยังคงเต็มไปด้วยความเกลียดที่มีต่ออาคาเนะ
ฮายาเตะรู้สึกไม่ดีที่เห็นโทริทำท่าทางแบบนี้ "ทำไมถึงเกลียดคุณอาคาเนะมากถึงขนาดนั้นล่ะครับ เป็นเพื่อนกันแท้ๆ ดีกันไว้ไม่ดีกว่าเหรอครับ ?"
"จะบ้าเหรอฉันกับยัยขาด้วนนั่นไม่ได้เป็นเพื่อนกัน อย่างยัยนั่นมันก็เป็นเพียงแค่คนชั้นต่ำเพียงเท่านั้นล่ะ!" โทริแสดงท่าทีเกลียดอาคาเนะอย่างจริงจังจนฮายาเตะเหนื่อยใจ "ยัยนั่นมันเก่งกว่าฉันไปทุกอย่าง...เรียนก็เก่ง กีฬาก็เยี่ยม จนฉันเองก็รู้สึกอิจฉา...แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เราเกลียดกันจริงๆหรอก.."
"เอ๋!? แล้วแบบนั้นมันเรื่องอะไรล่ะครับ ?" ฮายาเตะพยายามถามหาความจริงจากเธอ
ที่ห้องพักอาจารย์กีฬาชาร์ลเองก็มาสอบถามความสัมพันธ์ของอาคาเนะและโทริกับอาจารย์ผู้ฝึกสอนการวิ่งให้กับพวกเธอ เพื่อว่าอาจารย์จะทราบเรื่องอะไรบางอย่างบ้าง "ทำไมทั้งสองคนถึงไม่ชอบกันถึงขนาดนั้นล่ะครับ ไม่น่าจะมีเหตุผลที่ทำให้เกลียดกันได้นอกจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าเลยนะครับ"
"อืม ที่จริงแล้วสองคนนั้นต่างก็เป็นนักเรียนที่ดีทั้งคู่นั่นล่ะ เป็นเพื่อนสนิทกันและมักจะช่วยกันอยู่เสมอจนสองคนนั้นถือว่าเป็นนักเรียนคู่หนึ่งที่มีความสามารถยอดเยี่ยมในหลายๆด้านเลยล่ะนะ ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วอาคาเนะจะเก่งกว่าโทริในทุกๆด้าน แต่ทั้งสองคนก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกันและดูเหมือนจะไม่มีปัญหา แต่ว่า..." ครูฝึกแสดงสีหน้าซึมเศร้า
"แต่ว่า...?" ชาร์ลเฝ้ารอคำตอบของครูฝึกอย่างเงียบๆ
"ทั้งสองคนต่างชอบผู้ชายคนๆเดียวกัน และนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนซึ่งก็คือฉันเองยังไงล่ะ!" ครูฝึกบอกความจริงกับชาร์ลทำเอาเธอถึงกับนิ่งไปหลายวินาที "..เธอจะหัวเราะก็ได้นะ ที่คนอย่างฉันจะมามีเด็กนักเรียนหญิงสองคนมาชอบแบบนี้น่ะ!"
"สรุปว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นมาจากรักสามเส้าอย่างงั้นเหรอครับ ?" ชาร์ลสอบถามเพิ่มเติม
"อันนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งล่ะนะ ตอนแรกฉันเองก็คิดว่าการแข่งกันของทั้งสองนั้นจะช่วยให้พวกเขาพยายามฝึกตนให้เก่งขึ้นเพื่อที่จะให้ตัวเองอยุ่จุดสุดยอด..." ครูฝึกทำท่าทางเหมือนกับสำนึกผิด "ความอิจฉาบางทีมันก็จะช่วยให้มนุษย์เรามีความพยายาม แต่ว่าฉันกลับใช้มันผิดทำให้เกิดเรื่องที่ไม่ดีแบบนี้ขึ้นมายังไงล่ะ!"
ครูฝึกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอดตให้ชาร์ลฟัง "สองคนนั้นนับวันก็เริ่มแข่งกัน แข่งกัน แข่งกันทุกเรื่องและพยายามหาทางที่จะกดอีกฝ่ายให้ตกต่ำลงให้ได้ เช่นตอนที่อาคาเนะแอบใส่ร้ายว่าโทริลอกข้อสอบเธอโดยที่เธอสามารถสร้างหลักฐานปลอมขึ้นมาได้ จึงทำให้โทริมีคะแนนเรื่องเรียนตกต่ำลงมาก แต่โทริก็เอาคืนด้วยการปล้นรหัส ATM ของอาคาเนะมาแล้วนำเงินนั้นไปใช้จ่ายเองอย่างสิ้นเปลือง จนทำให้อาคาเนะถึงกับเหลือเงินคงเหลือไม่มาก และนับวันสองคนนั้นก็ยิ่งเกลียดกันมากขึ้นๆ"
"แล้วอาจารย์ไม่คิดจะแก้ปัญหาเรื่องนี้เลยเหรอครับ ?" ชาร์ลถาม แต่เธอก็คิดว่าอาจารย์เองก็อยากจะหยุดแต่มันไม่สามารถหยุดได้ เพราะทั้งสองกระทำเกินกว่าที่อาจารย์น่าหยุดได้แล้ว
"นั่นล่ะ คือสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของฉัน เพราะการกระทำของฉันทำให้อาคาเนะและโทริเกลียดกันยิ่งกว่าเดิมยังไงล่ะ!" สิ่งที่ครูฝึกจะบอกนั้นทำเอาชาร์ลถึงกับตกใจมากที่สุดตั้งแต่ที่เธอมานั่งคุยกับเขา "ฉันเป็นคนที่ทำให้อาคาเนะต้องขาหักแบบนั้นเอง...ทั้งหมดเป็นแผนที่ฉันวางไว้เพื่อที่จะให้โทริชนะเธอ และจบการแข่งขันบ้าๆนี่ลง!"
"แต่ว่าการทำแบบนั้นมันจะได้อะไรขึ้นมาครับ แบบนั้นจะยิ่งสร้างความแค้นใจและความเสียใจให้กับคุณอาคาเนะนะครับ ผมคิดว่าไม่น่าจะช่วยอะไรได้เลย!" ชาร์ลเริ่มอารมณ์เสียที่ครูฝึกคนนี้ทำลูกศิษย์ของเขาเหมือนกับของเล่น "คุณอาคาเนะต้องเสียใจมากแค่ไหน คุณรู้มั้ยครับ!?"
"ที่ฉันทำแบบนี้ก็คงเป็นเพราะฉันชอบโทริด้วยล่ะมั้ง...ฉันนี้มันเป็นอาจารย์ที่ไม่ได้เรื่องจริงๆนะ ทำร้ายกระทั่งลูกศิษย์ตัวเองเพื่อที่จะสนองตามความโลภ โดยที่ไม่ได้ดูผลที่จะตามมาในภายหลังเลย!" ครูฝึกพูดแบบสำนึกผิด "แต่ว่าอาคาเนะก็กลับมาเป็นปกติโดยไม่ทราบสาเหตุ นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเครียดขึ้นมาอีก!"
"อาจารย์คิดว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปล่ะครับ จะทำยังไงต่อไป..?" ชาร์ลถาม
"ฉันคิดว่า..." สายตาของครูฝึกจ้องมองไปที่บางอย่างที่โต๊ะของเขา ทั้งๆที่บนโต๊ะนั้นก็ไม่มีอะไรมากนอกจากปากกา มีดคัทเตอร์ นาฬิกาหรือไม่ก็อุปกรณ์ทำงานบนโต๊ะทั่วไป
ทางเดินในโรงเรียน SMART BRAIN เวลา 14.00 น.
"เอ้า! มีอะไรก็รีบพูดมาสิ เดินมาตั้งนานละยังเงียบแบบนี้เดี๋ยวฉันจะต้องรีบไปแล้วนะ!" อาคาเนะรีบเร่งอิจิกะ ซึ่งทั้งสองนั้นได้ออกมาเดินที่ทางเดินของโรงเรียนเพื่อมุ่งหน้าไปยังสนามซ้อมวิ่ง
"ก็อันที่จริงมันอาจจะเป็นคำถามที่ฟังดูแปลกหน่อยล่ะนะและไม่รู้ว่าเธอจะจำเรื่องนั้นได้รึเปล่า.." อิจิกะทำหน้าจริงจังแล้วถามอาคาเนะ "..เธอจำได้มั้ยว่าขาเธอน่ะกลับมาเป็นปกติได้ยังไงและทำไมถึงหักล่ะ ?"
"พูดอะไรของนายเนี่ยถ้าเรื่องขากลับมาปกติได้ยังไงฉันน่ะจำไม่ได้แล้วว่าทำไมถึงกลับมาได้ ส่วนเรื่องที่ขาหักก็เพราะว่ายัยบ้าโทริมันสกัดขาฉันตอนที่พวกเราวิ่งด้วยความเร็วจนทำให้กระดูกและผิวหนังที่ขาของฉันถึงกับหักยังไงล่ะ!" ท่าทางของอาคาเนะจะโมโหมากเมื่อมีคนพูดถึงเรื่องขาของเธอ
"ที่ฉันจะถามไม่ใช่ตรงนั้น ฉันแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ" อิจิกะพูด อาคาเนะรู้สึกแปลกที่เขาพูดแบบนั้น "เธอคิดว่าแค่การสกัดขาเพียงแค่นั้นจะทำให้ขาของเธอถึงกับหักอาการร้ายแรงได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ?"
"นายพยายามจะพูดอะไรเนี่ย ก็เพราะความเร็วของฉันกับยัยบ้าโทริทำให้แรงกระแทกมันสูงขึ้นทำให้ตอนที่ฉันล้มลงนั้น ขาเลยรับแรงกระแทกทั้งหมดไปน่ะสิ!" อาคาเนะบอกตามที่เธอรู้ "หรือว่านายบอกว่านั่นก็ไม่ใช่ความหมายที่แท้จริงอีก ?"
"ใช่สิ เรื่องมันฟังน่าเหลือเชื่อมากเลยนะแค่การวิ่งด้วยความเร็วแล้วสกัดขาน่ะ มันน่าจะเพียงแค่ทำให้กระดูกขาหักแต่ไม่น่าจะถึงกับผิวหนังเซลล์เสื่อมจนต้องปลูกถ่ายเซลล์ใหม่เลยนี่!" อิจิกะตอบความจริงที่เธอยังไม่รู้
"แล้วถ้าเป็นอย่างที่นายพูด ขาของฉันมันจะหักด้วยวิธีอะไรล่ะนอกจากโดนยัยโทริสกัดขาแล้วฉันก็ไม่ได้โดนอะไรนอกเหนือจากนี้แล้วนะ!" อาคาเนะถามกลับ
ชายหนุ่มครุ่นคิด "เธอจำได้รึเปล่าว่าก่อนหน้าที่เธอจะมาซ้อมวิ่งเนี่ย เธอน่ะได้ไปทำอะไรที่ไหนมาก่อนรึเปล่า ?"
"เอ๋!? ถามอะไรแปลกๆฉันก็แวะไปหาครูฝึกก่อน เพื่อที่จะรับรองเท้าใหม่มาจากเขา เพราะรองเท้าเก่าของฉันมันพังไปแล้วเลยต้องซื้อใหม่ซึ่งครูฝึกก็เป็นคนออกไปซื้อให้ด้วย!" อาคาเนะเล่าเรื่องของเหตุการณ์ที่เธอรู้
"รองเท้า ?" อิจิกะฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ "เดี๋ยว ตอนนี้รองเท้านั่นอยู่ที่ไหน เธอเอามาด้วยรึเปล่า!?"
"ของสำคัญที่ครูฝึกอุตส่าห์ซื้อให้ฉันต้องเอาติดตัวมาด้วยอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าวันนี้นอกจากตอนเช้าฉันจะไม่ได้ใส่มันอีกเลยล่ะนะเพราะว่าตอนที่ล้มเทื่อเช้ามันก็พังซะแล้ว" เธอหยิบรองเท้าที่ว่าออกมาให้อิจิกะดู "นายจะเอาก็ได้นะ เพราะฉันคิดว่าคงต้องทิ้งมันแล้วให้ครูฝึกซื้อใหม่ให้แล้ว หรือไม่ก็ฉันไปซื้อเองล่ะนะ"
"ถ้าเป็นฉันล่ะก็ฉันคงเลือกที่จะซื้อเองล่ะนะ.." อิจิกะตอบแล้วลุกขึ้นแล้วมองไปที่อาคาเนะด้วยสายตาจริงจัง "อาคาเนะ ฉันไม่อยากจะบอกให้เธอเชื่อฉันหรอกนะ แต่ว่าเธอน่ะอย่าไว้ใจครูฝึกคนนี้จะดีกว่า.."
"ทำไมล่ะเขาก็ดีกับฉันจะตาย แถมยังใจดีด้วย ฉันเองก็แอบชอบเขาแล้วจะให้ฉันไม่ไว้ใจเขาได้ยังไง ?" อาคาเนะถามอิจิกะกลับ ซึ่งตอนนี้เขานำโทรศัพท์มาถ่ายภาพรองเท้าไว้
"งั้นฉันก็ขอถามหน่อยว่า รองเท้าวิ่งที่ไหนมันมีสาร KC เต็มรองเท้าเลยเนี่ย!?" อิจิกะหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาให้อาคาเนะดู ซึ่งผมว่ามีสารนั้นถึง 95 %
"แล้วสาร KC นี้มันสารบ้าอะไรไม่ห็นรู้จักมาก่อน ?" อาคาเนะถาม
"สาร KC ย่อมามาจาก Killing Cell เป็นสารที่หาพบได้ยากไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆของโลก เป็นสารที่มีความอันตรายทางรัฐบาลจึงไม่เปิดเผยสารนี้ออกมา เพราะว่าความโหดร้ายของสารนี้นั้นสามารถทำให้เซลล์ที่โดนสารนี้เข้าไปตายและเสื่อมสภาพ เพียงแค่ได้รับแรงกระแทกเล็กๆน้อยๆก็สามารถทำร้ายส่วนนั้นลงได้ไม่ยาก!" อิจิกะอธิบายถึงสารที่ว่านี้
"แล้วนายไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน ?" อาคาเนะที่ยังไม่ปักใจเชื่ออิจิกะก็พยายามถามเพื่อหาข้อยืนยัน "ขนาดฉันอยู่ ม.5 ซึ่งโตกว่านายยังไม่เคยได้ยิน!"
"ฉันเพิ่งเรียนสารนี้มาเมื่อเช้ามันอยู่ในกรอบเล็กๆในหนังสือ ที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักมันก็ไม่แปลกหรอกก็เพราะมันไม่มีคำเขียนอธิบายที่ชัดเจนเลย เหมือนกับว่าอยากให้เราหาทางอ่านเอาเองในข้อมูลเล็กๆนั่นน่ะ!" อิจิกะตอบ
"ถ้าอย่างงั้น ทำไมครูฝึกถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ล่ะ ทั้งๆที่เขาก็ดีกับฉันมาตลอดเลยนะ!" อาคาเนะพยายามทักท้วงถามอีก
"เรื่องนั้นฉันเองก็ยังไม่รู้ แต่ว่าถึงกับสามารถหาซื้อสารอันตรายแบบนี้มาได้ เป็นคนที่ท่าทางจะดังในวงการมืดไม่เบานะเนี่ย!" อิจิกะพูดเสร็จพร้อมกับเก็บรองเท้านั้นไว้ในถุงเพื่อใช้เป็นหลักฐาน "เธอจะเชื่อฉันหรือไม่ก็เรื่องของเธอ...แต่ว่าฉันคิดว่าครูฝึกคนนั้นก็ไม่ได้เป็นคนดีสักเท่าำหร่นะ!"
ห้องพักอาจารย์พละ เวลา 14.10 น.
"อาจารย์คิดจะทำยังไงต่อไปเหรอครับ ?" ชาร์ลถามครูฝึก แล้วพอเธอเดินไปที่โต๊ะของอาจารย์ก็เจอขวดยาบางอย่างวางอยู่ พอเธอมองใกล้ก็เห็นตัวอักษรชัดเจน "KC !?"
"นั่นสินะ..ตอนแรกฉันคิดว่าทำให
"หะ!?" ชาร์ลไหวตัวรับมีดของครูฝึกไว้ไ
"ถ้าฉันฆ่านายซะ..และฆ่าอาคาเนะ
"โฮ่วส์!!" เสียงร้องของบางอย่างดังขึ้น แล้วหุ่นยนต์ไดโนเสาร์ขนาดเท่าก
"ตัวอะไรฟะเนี่ย!" อาจารย์กรีฑาหยิบนาฬิกาที่อยู่ข
"คนที่บ้ามันคุณต่างหาก!! เห็นชีวิตของเด็กผู้หญิงคนนึงเป
"หากไม่มีใครรู้ฉันก็ไม่จำเป็นต
"โฮ่วส์!!!!" หุ่นยนต์ไดโนเสาร์กระโดดเข้ามาโ
ชาร์ลมองไปที่หุ่นยนต์ไดโนเสาร์
หญิงสาวผมบลอนด์ในเครื่องแบบผู้
ส่วนแฟงค์เมมโมรี่ก็รู้สึกหงอยเ
"อิจิกะ!!" ชาร์ลวิ่งตาตื่นมาหาอิจิกะและอาคาเนะ
อิจิกะและอาคาเนะหันกลับไปตามเสียงเรียก "ชาร์ล ที่ห้องพักครูเป็นยังไงบ้าง ฉันคิดว่าเจ้านั่นล่ะที่เป็นคนที่ทำให้อาคาเนะต้องขาพิการ แล้วนายได้เรื่องอะไรมั้ย ?"
"ผมจับตัวเขาไว้แล้วล่ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ห้องพักอาจารย์พละ เขาคิดจะทำร้ายผมแต่ว่า..." ชาร์ลหลับหน้าและเงียบไปช่วงนึง "..เปล่าไม่มีอะไร แต่ถึงงั้นผมก็จับตัวเขาไว้ได้แล้วล่ะ รีบตามมาเถอะครับ!"
ทั้งสามรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องพักอาจารย์พละซึ่งก็พบครูฝึกผู้นี้ถูกเชือกรัดไว้กับเก้าอี้ "ชาร์ล นายเนี่ยสุดยอดเลยนะสามารถล้มผู้ชายแข็งแรงแบบนี้ลงได้ด้วย ตอนแรกคิดว่านายจะเป็นพวกไม่มีแรงซะอีก!"
"เรื่องนั้น..." ชาร์ลหลบหน้าอิจิกะและไม่อยากพูดถึงเรื่อง แฟงค์ สักเท่าไหร่
อิจิกะมาตรวจดูที่โต๊ะก็พบกับขวดสาร KC ตั้งอยู่บนโต๊ะเขาจึงเอามายื่นตรงหน้าของครูฝึก "อาจารย์ครับในฐานะคนร้าย อาจารย์เป็นคนที่เก็บหลักฐานไว้ได้ห่วยมากเลยนะครับ!"
ครูฝึกที่ได้สติลางๆก็มองหน้าอิจิกะและชาร์ลด้วยความโกรธแค้น และมองไปที่อาคาเนะด้วยสายตาแบบเดียวกัน "แผนการของฉันก็น่าจะสำเร็จดีแล้วแท้ๆ ถ้าขาของเธอไม่กลับมาแข็งแรงอีกล่ะก็ฉันคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้!"
"ทำไม..ทำไมถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย!!" อาคาเนะกระชากคอเสื้อของครูฝึกด้วยความโกรธแต่อิจิกะเข้ามาหยุดเธอไว้ "นายรู้มั้ย..นายรู้มั้ยว่าฉันรู้สึกเสียใจแค่ไหน รู้มั้ยว่าฉันโกรธแค่ไหน หา!?"
"คนอย่างเธอมันก็แค่พวกผู้หญิงชั้นต่ำ ไม่มีใครเขาชอบเธอหรอก มีแต่จะรังเกียจเธอ!!" ครูฝึกพูดทำร้ายจิตใจซ้ำเติมอาคาเนะเข้าไปอีก
อาคาเนะจ้องตาเขม็งแววตาเป็นสีแดงเพราะน้ำตาที่ไหลหลั่งออกมาด้วความโกรธแค้น "แล้วยัยโทริล่ะมันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยรึเปล่า!?"
"โทริ ไม่..." ก่อนที่ครูฝึกจะพูดอะไรก็มีหมอกสีดำเข้ามาคลุมร่างเขาไว้แล้วท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป "..ใช่แล้ว..โทริน่ะเป็นคนที่ร่วมมือกับฉันมาตั้งแต่ต้น..เพื่อทำลายชีวิตของเธอยังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ!!"
"ยัยโทริ!!" อาคาเนะแววตาโกรธเกรี้ยว ดวงตาสีแดงของเธอที่เต็มไปด้วยความแค้น ตอนนี้ในใจของเธอไม่มีสิ่งอื่นใดนอกจากความอยากแก้แค้น และด้วยความโกรธนี้เองก็ได้ปลดปล่อยไนท์แมร์เบิร์ดออกมาจากร่างเธออีกครั้ง แล้วอาคาเนะก็รีบวิ่งออกไปจากห้องพักครูทันที
"อาคาเนะ เดี๋ยวก่อน!" อิจิกะพยายามที่จะห้ามไว้แต่เขาก็ถูกไนท์แมร์เบิร์ดพาตัวออกไปเพียงสองคน "ปล่อยนะเจ้านกบ้า!"
"อิจิกะ!" ชาร์ลวิ่งออกมาดูทางหน้าต่างแล้วก็พบว่าอิจิกะถูกพาไปที่สวนข้างๆ เธอหันกลับมามองครูฝึกที่มีเงามืดปกคลุมรอบตัวเขาทำให้เธอรู้ได้เลยว่าเขาถูกควบคุมโดยไนท์แมร์ "คุณเป็นใครกันแน่ หรือว่าแพนตาซอส!?"
"ปิ๊งป๋อง! ถูกต้องนะจ้ะ!" แพนตาซอสก่อร่างสร้างตัวเป็นร่างของผู้หญิงใส่เกราะสีดำ "เท่านี้เรื่องสนุกๆก็เกิดขึ้นแล้วยังไงล่ะ ยิ่งความแค้นของคนมีมากเท่าไหร่...ไนท์แมร์ก็จะแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น จะทำยังไงล่ะมาสค์ไรเดอร์จะสามารถหยุดความแค้นนี้ได้รึเปล่า!" แล้วเธอก็หายไปพร้อมกับเงามืดพร้อมกับเสียงหัวเราะเหมือนผู้ชนะ
"สถานการณ์ไม่ดีเลย..!!" ชาร์ลรีบตัดปัญหาตรงหน้าก่อน เธอรีบวิ่งไปหาอิจิกะที่ถูกพาตัวลงไปที่สวน "อิจิกะรีบจัดการมันแล้วรีบตามคุณอาคาเนะไปกันเร็วเข้า!" เธอสวมไดร์เวอร์แล้วกดไกอาเมมโมรี่
CYCLONE
"อา...ฉันเข้าใจแล้ว!" อิจิกะสวมไดร์เวอร์แล้วกดไกเมมโมรี่
JOKER
"แปลงร่าง!!" ชาร์ลใส่เมมโมรี่ของเธอลงไปในไดร์เวอร์แล้วมันก็ย้ายไปอยู่ที่ไดร์เวอร์ของอิจิกะเธอก็สลบไป จากนั้นอิจิกะใส่เมมโมรี่ของตัวเองตามลงไปแล้วกดเมมโมรี่ของชาร์ลซ้ำอีกที สุดท้ายก็สับไดร์เวอร์
CYCLONE JOKER
สายลมหมุนเปลี่ยนร่างของชายหนุ่มเป้นมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ล "ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแก ดังนั้นก็ขอจัดการแบบรวบรัดเลยละกัน!" ดับเบิ้ลเปลี่ยนเมมโมรี่โจ๊กเกอร์ออกแล้วใส่เมมโมรี่ทริกเกอร์ลงไป
CYCLONE TRIGGER
"ฮ่าส์!!!" ดับเบิ้ลใช้กระสุนลมยิงใส่ไนท์แมร์เบิร์ดอย่างต่อเนื่อง จนมันไม่สามารถตอบโต้กลับได้ แล้วดับเบิ้ลจึงใส่เมมโมรี่ลงปืนเพื่อที่จะเผด็จศึกมันโดยเร็วที่สุด
TRIGGER MAXIMUMDRIVE
TRIGGER AERO BUSTER
"ฮ้ากกก!!!" กระสุนลมยิงทะลุร่างของไนท์แมร์เบิร์ดแล้วมันก็ถูกทำลายลงไปในเวลาที่รวดเร็ว "ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบตามไปให้เร็วที่สุด!"
ทันใดนั้นเองก็มีวงเวทย์สีดำปรากฏขึ้นแล้วพวกไนท์แมร์โบนก็ปรากฏมาจากวงเวทย์เหล่านั้นเข้าขัดขวางมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ลไม่ให้สามารถตามอาคาเนะไปได้ "แย่ล่ะสิ ถ้าแบบนี้เราจะยิ่งเสียเวลาเข้าไปอีก!"
3
2
1
"อวกาศมาแล้ว!!" เสียงร้องของอากิฮิสะดังขึ้น เขากระโดดเข้ามาพร้อมกับที่แปลงร่างเป้นมาสค์ไรเดอร์โฟร์เซ่เรียบร้อยแล้วเขาก็จัดการโบนบางตัวที่ล้อมพวกอิจิกะไว้ "โอริมูระนายติดหนี้ฉันสองอย่างแล้วนะ ทั้งทำความสะอาด และก็เรื่องจัดการเจ้าพวกนี้ด้วย!"
"นั่นสินะ เดี่ยวไว้ใช้คืนให้ทีหลังละกันนะ ฉันขอฝากที่นี่ไว้ด้วยล่ะ!" ดับเบิ้ลวิ่งฝ่าพวกโบนตามอาคาเนะไปทันที
"ไม่ไหว ไม่ไหว นี้ถ้าไม่ได้ทำเวรจนเสร็จให้เร็วที่สุดล่ะก็คงไม่ได้ออกมาลุยแบบนี้นานเลยสินะ!" โฟร์เซ่ชูหมัดตรงไปที่ไนท์แมร์โบนทั้งหลายเหล่านั้น "มาสค์ไรเดอร์โฟร์เซ่มาสู้กันให้มันสุดๆไปเลย!"
SCISSORS ON
CHAINSAW ON
CHAINARRAY ON
"ฉันขอจัดเต็มเลยละนะ!!" ขาขวาของโฟร์เซ่ปรากฏใบเลื่อย มือซ้ายมีกรรไกรและมือขวาก็มีลูกตุ้ม เขาใช้อาวุธเหล่านี้เข้าตะลุมบอนกับเหล่าโบนทั้งหลายแหล่ด้วยอาวุธอุปกรณ์ที่มีอยู่ "เข้ามาเลยฉันจะจัดการให้หมดเอง!!"
สนามซ้อมวิ่ง เวลา 14.21 น.
ฮายาเตะพยายามเกลี้ยกล่อมโทริเพื่อให้เธอไปคืนดีกับอาคาเนะ "คุณกับเขาถึงแม้จะทำเหมือนเกลียดกันถึงขนาดนั้น แต่ว่าพวกคุณทั้งสองต่างก็เป็นคนที่รู้ใจซึ่งกันและกันนะครับ ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันและกันแบบนี้ต่อให้ผิดใจกันซักแค่ไหน ผมก็คิดว่าพวกคุณจะต้องกลับมาดีกันได้แน่นอนครับ!"
"นายมีหลักฐานอะไรที่จะทำให้ความคิดนั้นเป็นจริงล่ะ ต่อให้ฉันไปคืนดีด้วยแต่ยัยนั้นคงไม่คิดที่จะมาคืนดีกับฉันหรอก!" โทริทำเป็นไม่สนใจที่ฮายาเตะพูดแต่ก็ถูกเขาตามตื้อ "นายเนี่ยมันจริงๆเลยนะ เป็นใครมาจากไหนถึงอยากให้ฉันกับยัยขาด้วนนั้นคืนดีขนาดนั้นหะ!?"
"ผมเองก็ไม่รู้หรอกครับ...ผมก็แค่ไม่ชอบการที่เห็นเพื่อนสนิทสองคนมาทะเลาะกันแบบนี้" ฮายาเตะพยายามเกลี้ยกล่อมโทริอย่างสุดความสามารถของเขา "กลับไปคืนดีเถอะครับ ผมจะช่วยคุยกับคุณอาคาเนะให้เอง.."
โทริหน้าแดงเพราะเธอจริงๆแล้วก็อยากจะคืนดีกับอาคาเนะเช่นกันแต่ทำเป็นปากแข็งเพราะอยากที่จะแข่งกับเธอ "..ถ้าอย่างงั้นก้ต้องขอพึ่งนายแล้วด้วยนะ...ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะไปทำให้ยัยนั่นต้องมาเสียความฝันลงที่นี่เหมือนกัน...ตอนนั้นฉันก็แค่อยากในนังนั่นล้มลงเท่านั้นเอง!"
ในตอนนั้นเองอาคาเนะก็มาถึงพอดี แต่ว่าเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความแค้นที่มีต่อโทริ "ยัยจิ้งจอก แกจะต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำกับฉัน ฉันจะฆ่า..จะฆ่าเธอซะ!!" ออร่าสีดำอย่างรุนแรงปรากฏขึ้นมารอบๆตัวเธอ
"อาคาเนะฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เธอต้องเป็นแบบนั้น..ถ้าฉันเจ็บได้..ตอนนี้ฉันจะขอรับความเจ็บปวดนั้นไว้เอง!" โทริพยายามพูดกับอาคาเนะแต่ตอนนี้เธอไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแล้ว
"สิ่งที่เธอจะชดใช้ให้ฉันได้..มีเพียงแค่ความเจ็บปวดแบบเดียวกันเท่านั้น!!" อาคาเนะเรียกนกยักษ์ออกมาจากร่างของเธอซึ่งมันก็คือไนท์แมร์เบิร์ดในร่างสุดยอดนั่นเอง
"คุณโทริครับหลบออกไปก่อนครับ เดี๋ยวผม...จะช่วยคุณอาคาเนะเอง!" ฮายาเตะสวมไดร์เวอร์แล้วใส่การ์ดตามลงไป "แปลงร่าง!"
KAMEN RIDE
DECADE
มาสค์ไรเดอร์ดีเคทพยายามยิงปืนใส่ไนท์แมร์เบิร์ดขนาดยักษ์แต่ก็ไม่ระคายผิวของมันเลย "แบบนี้เราจะจัดการไนท์แมร์ตัวนี้ยังไงล่ะ!?" ไนท์แมร์พ่อแสงสีเขียวโจมตีใส่มาสค์ไรเดอร์จนเขาต้องกระโดดถอยออกมา "ฮึ่ม!!"
ทันใดนั้นเองกระสุนสายลมก็ยิงมาจากอีกด้านนึงของสนาม และคนที่เข้ามาช่วยนั้นก็คือมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ล "อะยาซากิ พวกเราจัดการเจ้านกยักษ์นั่นแล้วช่วยคุณอาคาเนะเลย!!"
ไนท์แมร์เบิร์ดยักษ์ใช้ปีกพัดทั้งสองไปอยู่ที่เดียวกัน "ครับ แต่ว่าการโจมตีของพวกเราทำอะไรมันไม่ได้แบบนี้..."
"เราต้องโจมตีไปที่ตาของมันครับ ตรงนั้นน่าจะได้ผล...ฮายาเตะฝากโจมตีตรงนั้นด้วยนะครับ เดี๋ยวพวกผมจะจัดการกับมันเอง!" ชาร์ลบอกกับมาสค์ไรเดอร์ดีเคท
"ครับ!" ดีเคทและดับเบิ้ลแยกออกเป็นสองทาง แล้วดีเคทก็ใส่การ์ดลงไดร์เวอร์พร้อมกับจ่อปืนไปที่ดวงตาของเบิร์ด
FINAL ATTACK RIDE
DE-DE-DECADE
DIMENSION BLAST
"ฮ่าส์!!!" ดีเคทยิงลำแสงเล็กๆใส่การ์ดที่เรียงรายกันแล้วพอมันเคลื่อนผ่านการ์ดเหล่านั้นไปก็กลายเป็นลำแสงขนาดใหญ่ใส่ดวงตาของไนท์แมร์เบิร์ดทำให้มันเสียจังหวะไปช่วงหนึ่ง "ตอนนี้ล่ะครับ!!"
CYCLONE JOKER
JOKER MAXIMUMDRIVE
สายลมค่อยๆพาร่างของมาสค์ไรเดอร์สองสีผู้มีนามว่าดับเบิ้ลลอยขึ้นไปอยู่เหนือไนท์แมร์เบิร์ดขนาดยักษ์ "เอาล่ะ จงนับความผิดของตัวนายเองซะ!!"
JOKER EXTREME
"ฮ้ากกก!!!" ดับเบิ้ลทิ้งร่างลงมาจากท้องฟ้า แล้วร่างของเขาก็แยกออกเป็นสองซีกโดยที่ร่างกายซีกซ้ายที่เป็นส่วนของโจ๊กเกอร์พุ่งเข้ามาโจมตีก่อน แล้วค่อยปิดท้ายด้วยพลังแห่งสายลมของซีกไซโคลน
บรึ้มม!!!
ดับเบิ้ลค่อยๆลอยลงมาที่พื้นด้วยสายลมของเขา "เท่านี้ก็เรียบร้อยล่ะนะ!"
จากเหตุการณ์ในครั้งนี้หลังจากที่ทำลายตราประทับลงด้วยอัญมณีแห่งแสงของชาร์ลก็ทำให้ขาของอาคาเนะกลับมาอยู่ในสภาพบาดเจ็บเช่นเดิม แต่ว่าคราวนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับโทริก็เพิ่มขึ้นจากแต่ก่อนจึงคาดว่าน่าจะไม่มีปัญหาอะไร ส่วนครูฝึกของทั้งสองก็ถูก ZECT คุมตัวไปด้วยการโทรแจ้งของมินามิ อาคาเนะยอมรับสภาพของตัวเองถึงแม้ว่าเธอจะเดินไปไม่ได้อีกถึงสามปีแต่เธอก็จะพยายามใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเต็มที่ไม่ย่อท้อสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า และหากยังมีเพื่อนที่รู้ใจเธออย่างโทริอยู่ข้างๆแล้วก็ยิ่งทำให้ความกล้าของเธอมากขึ้นไปด้วย
.
.
.
.
ฐานทัพแรบบิทแฮทซ์ เวลา 19.43 น.
จากที่เหนื่อยมาทั้งวันอิจิกะก็มาแช่น้ำที่ห้องอาบน้ำของฐานทัพแรบบิทแฮทซ์เพื่อที่จะคลายความเมื่อยล้าที่เขาเจอมาทั้งวันนี้ "ฮ่าส์!! สบายดีจริงๆ..ในที่สุดเรื่องยุ่งๆวันนี้ก็หมดแล้วสินะ..!"
"ขะ..ขออนุญาตเข้านะครับ!" เสียงของหญิงสาวที่อิจิกะคุ้นเคย พอเข้าหันไปตามเสียงนั้นก็พบกับชาร์ลที่เข้ามาในสภาพถือผ้าขนหนูปิดช่วงหน้าของเธไว้ "ยะ..อย่าจงมาทางนี้มากสิ..อิจิกะลามก!"
"ขะ..ขอโทษ!!" อิจิกะรีบหันหน้าหนี เสียงขอน้ำที่ไหลออกหมายถึงหญิงสาวได้ลงมาแช่น้ำร่วมกับเขาแล้ว "ทะ..ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!?"
"ไม่อยากอาบกับผมเหรอ ?" ชาร์ลถามกับอิจิกะ
ชายหนุ่มออกอาการเขินและหน้าแดง "นะ.นั่นไม่ใช่ปัญหาซะหน่อย!"
"อย่างงั้นเหรอ ตอนแรกผมคิดว่าถ้ามาแช่ด้วยกันก็คงจะดี แต่ว่าถ้าแบบนี้ผมจะขึ้นก็ได้นะ" ชาร์ลค่อยๆลุกขึ้นจากน้ำ
"ไม่ๆๆ ฉันขึ้นเอง" อิจิกะพูดหยุดหญิงสาวผมบลอนด์ไว้แล้วลุกขึ้นแทน "ฉันแช่มานานแล้วล่ะ!"
"เดี๋ยวก่อน..ผมมีเรื่องที่อยากจะคุยกับอิจิกะน่ะ..ช่วยอยู่ต่ออีกสักหน่อยเถอะ" ชาร์ลขอร้อง
"...เข้าใจแล้ว!" อิจิกะตกลงตามที่ชาร์ลขอร้อง ทั้งสองนั่งหันหลังชนกันเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นของอีกฝ่าย "แล้วเรื่องที่จะคุยนี่คือ ?"
"คือว่า...เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าเนี่ย..อิจิกะคิดไว้แล้วเหรอว่าจะให้เรื่องเป็นแบบนี้ ?" ชาร์ลถาม
"ฉันเองก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องจะลงเอยแบบนี้ล่ะนะ ฉันแค่คิดว่าหากปล่อยให้คุณอาคาเนะกับคุณโทริเขาทะเลาะกันแบบนี้ต่อไป...ต่อให้เราทำลายไนท์แมร์ลงได้ ยังไงซะทั้งสองคนก็ยังเกลียดกันอยู่ดี..ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย.." อิจิกะตอบตามความคิดจริงๆของเขา
"อย่างงั้นเรอะ.." ชาร์ลหน้าแดงและค่อยๆเคลื่อนมือของเธอไปจับมือของชายหนุ่มที่นั่งชนกัน "ผมน่ะนะตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าอิจิกะคิดอะไรอยู่ แต่พอเห็นผลลที่ตามมาแล้วมันก็ทำให้ผมเข้าใจขึ้นมาน่ะ..ว่าจริงๆแล้วอิจิกะก็เป็นคนที่มีจิตใจคิดถึงผู้อื่น!"
อิจิกะหน้าแดงเพราะมือของทั้งสองสัมผัสกัน "ยะ..อย่างงั้นเรอะ!?"
"แล้วก็อีกเรื่องนึง..หลังจากที่เห็นอิจิกะทำเต็มที่แบบนี้แล้ว ผมเองก็เริ่มเข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการแล้วล่ะ.." ชาร์ลหันมาซบหลังของอิจิกะยิ่งทำให้เขาเขินหน้าแดงเข้าไปอีก
"สิ่งที่ต้องการงั้นเรอะ ?" อิจิกะพูดทวนคำพูดของชาร์ลอีกรอบ
"ตั้งแต่นี้ไปช่วยเรียกผมด้วยชื่อว่า ชาร์ล็อต จะได้รึเปล่า..แค่ตอนที่อยู่ด้วยกันสองคนก็ได้.." ชาร์ลบอกชื่อจริงของตัวเองให้อิจิกะรู้และขอร้องเขา
"นั่นคือชื่อจริงของ...?" อิจิกะถาม
"ใช่ นั่นคือจริงๆของผม...ชื่อที่แม่แท้ๆของผมตั้งให้.." ชาร์ลตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน
อิจิกะหันมาเหลือบมองเล็กน้อย "เข้าใจแล้วล่ะ...ชาร์ล็อต.."
"อืม!" เสียงตอบรับของชาร์ลไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากคำคำเดียว ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันเพียงสองต่อสองบนฐานทัพดวงจันทร์ที่เงียบสงบ...
"เอาล่ะจงนับความผิดของตัวเองซะ!" ดับเบิ้ลชี้นิ้วตรงไปที่ไนท์แมร์เบิร์ด ซึ่งมันก็บินลอยขึ้นแล้วพุ่งเข้าโจมตีดับเบิ้ลทันที มาสค์ไรเดอร์ใช้พลังแห่งสายลมหมุนสีเขียวสร้างเป็นเกราะลมแล้วพัดไนท์แมร์เบี่ยงออกไปทางอื่น "เอาล่ะนะ!"
ดับเบิ้ลใช้พลังของร่างกายซีกไซโคลนสร้างดาบสายลมขึ้นมาแล้วโจมตีใส่เบิร์ด มันก็ใช้กรงเล็บเข้าปะทะกับดาบสายลมนี้ มาสค์ไรเดอร์หมุนตัวเป็นคลื่นพายุกระโดดไปอยู่ด้านหลังของไนท์แมร์แล้วใช้หมัดซ้ายซึ่งเป็นซีกของโจ๊กเกอร์ต่อยหมัดไฟสีดำใส่ "ฮ่าส์!!"
"แกว้ก!!" ไนท์แมร์เบิร์ดกระเด็นออกแต่มันสามารถตั้งตัวใหม่กลางอากาศแล้วบินกลับมาโจมตีด้วยการพ่นแสงสีเขียวโจมตีใส่ไรเดอร์
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
"ไม่ได้ผลหรอกน่า!!" มาสค์ไรเดอร์ใช้สายลมพาตัวเองลอยขึ้นแล้วกระโดดเตะเบิร์ดจนตกลงมาที่พื้น แล้วตัวเองก็ค่อยๆลอยลงมาที่พื้น "ยอมแพ้ได้แล้วน่า ให้ฉัดได้จัดการแบบสบายๆหน่อยเถอะ!"
"แกว้กๆๆๆๆๆ!!!" เบิร์ดกระโดดพลิกตัวขึ้นแล้วพ่นแสงสีเขียวโจมตีใส่ดับเบิ้ลอย่างบ้าคลั่ง
CYCLONE METAL
"ฮ่าส์!!" ดับเบิ้ลใช้ไม้พลองรวมกับพลังสายลมควงหมุนทำลายลำแสงที่ไนท์แมร์เบิร์ดปล่อยออกมาจนหมด แล้วจ่อไม้พลองไปที่มันแล้วท้าทายมัน "เข้ามาเลยสิ นายคงไม่ได้มีฝีมือแค่นี้หรอกนะ!"
ไนท์แมร์เบิร์ดบินตรงเข้าหาดับเบิ้ลตามคำเรียกร้องแต่ก็ถูกมาสค์ไรเดอร์แห่งสายลมผู้นี้ใช้ไม้พลองเหล็กตีจนเสียหลัก แล้วก็ถูกตีลงติดกับพื้น "เอาล่ะ มาจัดการกันให้จบกันเถอะ ชาร์ล!" อิจิกะคุยกับผู้หญิงที่อยู่ภายในจิตใจของเขา
"ok อิจิกะ!" ชาร์ลตกลง แล้วมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ลก็นำไกอาเมมโมรี่เมทัลมาใส่ที่ไม้พลองเหล็ก
METAL MAXIMUMDRIVE
สายลมรอบตัวดับเบิ้ลเริ่มบังเกิดขึ้นมาอีกครั้ง ไนท์แมร์เบิร์ดที่เพิ่งพลิกตัวกลับขึ้นมาก็ถูกแรงลมทำให้ถึงกับขยับไม่ไหวแต่มันก็ยังฝืนบินเข้าหามาสค์ไรเดอร์เพื่อที่จะโจมตีใส่เขา "แกว้ก!!"
METAL TWISTER
"ฮ่าส์!!!" ดับเบิ้ลควงไม้พลองตีใส่เบิร์ดเป็นลูกพายุขนาดย่อม ตีใส่มันจนกระทั่งมันไม่มีแรงเหลือที่จะบินแล้วก็ตามด้วยการฟาดมันลงสู่พื้น
บรึ้มม!!!
"เท่านี้ก็เรียบร้อยล่ะนะ!" มาสค์ไรเดอร์เก็บไม้พลองเหล็กของเขาไว้ที่หลัง แต่สักพักนึงก็เกิดปรากฏการณ์ประหลาดอย่างนึงขึ้นมาเมื่อบรรยากาศตามปกติเป็นฟ้าใสไร้เมฆหมอก อยู่ๆก็เกิดมีเมฆครึ้มและบรรยากาศก็ดูแย่ลงจากหน้ามือเป็นหลังมือ "อะไรน่ะ..เกิดอะไรขึ้น!?"
"ระวังด้วยนะอิจิกะ ผมคิดว่ามันตองมีอะไรบางอย่างแน่!" ชาร์ลเตือน แล้วมาสคืไรเดอร์ดับเบิ้ลก็หยิบไม้พลองออกมาพร้อมอีกครั้ง เขาพยายามมองไปรอบๆคอยระวังทุกๆด้านโดยรอบเขา เพราะอาจจะมีศัตรูเข้ามาโจมตีเขาก็เป็นได้ "อิจิกะ ข้างหลัง!"
"หะ!!" เพราะคำร้องเตือนของชาร์ลทำให้มาสค์ไรเดอร์สามารถไหวตัวกลับมาปัดการโจมตีด้วยกรงจักรแสงของผู้หญิงใส่เกราะสีดำที่ยืนยิ้มลอยอยู่บนพื้นเล็กน้อยด้านหลังเขา "เธอเป็นใคร...ไม่ใช่มนุษย์..ไนท์แมร์อย่างงั้นเรอะ!?"
เธอโค้งคำนับและกล่าวแนะนำตัวเอง "สวัสดีฉันมีชื่อว่า แพนตาซอส เป็นหนึ่งในสี่จตุรเทพแห่งความฝันเช่นเดียวกับโอเนย์รอสที่เคยปรากฏตัวออกมาก่อนหน้านี้ นายก็คือมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ลผู้ที่ลือกันว่าต้องใช้คนสองคนในการแปลงร่างสินะ.."
"ถ้าใช่แล้วจะทำไมล่ะ ถ้าเธอเป็นศัตรูของพวกเราถ้าอย่างงั้นก็ต้องจัดการเลยสินะ!" ดับเบิ้ลควงไม้พลองแล้ววิ่งตรงเข้าหาแพนตาซอสทันที ซึ่งทางฝั่งนั้นก็ปล่อยกรงจักรสีม่วงออกมาโจมตีแต่มาสค์ไรเดอร์ก็สามารถปัดการโจมตีนั้นออกได้อย่างสบายๆ
"ฮ้ากกก!!" ดับเบิ้ลวิ่งเข้าไปแล้วหาดไม้พลองใส่แพนตาซอส แต่บินหลบได้แล้วเคลื่อนที่ไปอยู่ด้านหลังของเขา
"ถ้าอย่างงั้นลองเจอนี่ดูบ้าง!!" แพนตาซอสสร้างบอลพลังงานขนาดเล็กขึ้นมาแล้วยิงใส่ดับเบิ้ล ซึ่งแรงระเบิดของมันรุนแรงมากขนาดที่ดับเบิ้ลที่ใช้พลังของเมทัลช่วยก็ยังไม่สามารถต้านแรงได้และถูกแรงระเบิดกระแทกจนล้มลง
"อ้าว เจอแค่นี้ก็ไม่ไหวแล้วเหรอ ช่วยไม่ได้นะฉันเองก็อยากจะใช้จบเร็วๆแล้วด้วยสิ!" แพนตาซอสสร้างบอลพลังแบบเดียวกับที่โจมตีใส่ดับเบิ้ลเมื่อก่อนหน้านี้แต่ขนาดนี้มีขนาดเท่ากับลูกเบสบอล "หายไปซะ!" เธอขว้างบอลพลังงานใส่ดับเบิ้ล มันพุ่งไปด้วยความเร็วสูงจนใกล้ตัวเขาอย่างรวดเร็ว..!!
DEFEND RIDE
BARRIER
ตู้มม!!!
แรงระเบิดที่แพนตาซอสปล่อยออกมานั้นถูกป้องกันไว้ด้วยบาเรียป้องกันของมาสค์ไรเดอร์ที่เข้ามาช่วยดับเบิ้ลได้ทันเวลา "โอริมูระคุง คุณชาร์ลไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ!" ดีเคทเข้ามาสมทบรวมกับดับเบิ้ล "ให้ผมร่วมสู้ด้วยเถอะครับ ระดับของศัตรูคนนี้สูงกว่าที่เราคาดไว้.."
"นั่นสินะ ถ้าอย่างงั้นก็ไปพร้อมกันเถอะอะยาซากิ!" ดับเบิ้ลลุกกลับขึ้นมาอีกครั้งแล้วคราวนี้พวกเขาทั้งสองก็บุกตรงเข้าหาแพนตาซอสไปพร้อมๆกัน พอฝั่งนั้นโจมตีมาด้วยการปล่อยกรงจักรดับเบิ้ลก็ทำหน้าที่ป้องกันพวกมันออกไป "ไปเลย!"
"ครับ!!" ดีเคทกระโดดขึ้นแล้วใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
ATTACK RIDE
WAVE
"ฮ่าส์!!" ดีเคทปล่อยคลื่นพลังออกมาจากดาบโจมตีใส่แพนตาซอส ทางฝั่งนั้นจึงสร้างบาเรียสีม่วงออกมาป้องกันการโจมตีนั้นไว้แล้วปล่อยบอลพลังแสงสวนกลับไป มาสค์ไรเดอร์กระโดดตีลังกากลางอากาศทำให้หลบจากการโจมตีของเธอได้หมดแล้วกลับลงมาตั้งหลักที่พื้น
"ตาฉันบ้างล่ะ!!" ดับเบิ้ลใช้สายลมยกร่างของตัวเองขึ้นแล้วใช้ไม้พลองพุ่งแทงใส่แพนตาซอส เมื่อไม้พลองปะทะกับบาเรียที่เธอสร้างขึ้นดับเบิ้ลก็เร่งเสริมพลังสายลมเข้าไปในไม้พลองจนสามารถทะลวงเกราะเข้าโจมตีใส่เกราะอกของเธอได้สำเร็จ "ฮ้ากก!!"
แพนตาซอสบินถอยออกมา "ก็แค่รอยร้าวนิดหน่อยไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลย!"
FINAL ATACK RIDE
DE-DE-DECADE
DIMENSION SLASH
"ย้ากกก!!" ดีเคทวิ่งทะลุผ่านการ์ดที่เรียงรายเป็นรายทางแล้วใช้ดาบของเขาฟันใส่แพนตาซอสที่ยังไม่ทันตั้งตัว แต่ทันทีที่เขาฟันใส่เธอ ร่างของแพนตาซอสก็สลายกลายเป็นหมอกดำ "หายไปไหน ?"
"ไม่เลวนี่ ถึงกับเกือบทำให้ฉันแพ้ได้ต้องขอชมเชยเลยนะ!" แพนตาซอสกลับมาสร้างตัวขึ้นมาใหม่บนท้องฟ้า "ฉันเองก็อยากจะอยู่สู้ให้สนุกกว่านี้ แต่ว่าฉันก็อยากที่จะเห็นเรื่องสนุกๆมากกว่านี้ดังนั้นไว้ค่อยมาสู้กันใหม่นะ บายๆ!" ผู้หิงเกราะสีดำสลายหายกลายเป็นหมอกควันไป แล้วท้องฟ้าที่มืดครึ้มก็กลับมาสว่างอีกครั้ง
ดับเบิ้ลคืนร่างกลับเป็นอิจิกะแล้วมองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่แพนตาซอสเคยลอยอยู่บนนั้น "หนึ่งในจตุรเทพแห่งความฝันอย่างงั้นเรอะ...หรือว่าพวกนั้นจะเป็นระดับหัวหน้าของพวกมันกันนะ.."
"ผมเองก็คิดอย่างงั้นเหมือนกันครับ.." ฮายาเตะและชาร์ลต่างมีความคิดเดียวกับชายหนุ่มคนนี้ พวกเขาต่างกังวลกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตในอีกไม่ช้านี้.....
"แต่ก่อนอื่นเลย...ตอนนี้พวกเราจะต้องตามหาคนที่เป็นผู้ทำตราประทับกับไนท์แมร์ก่อนสินะ" อิจิกะพูดเปลี่ยนเรื่องและเขาก็มีผู้ต้องสงสัยอยู่แล้ว ซึ่งนั่นก็คืออาคาเนะ "หากไนท์แมร์ไม่ได้มีเพียงชนิดเดียวแต่มีชนิดอื่นด้วย ความจริงของเรื่องผู้หญิงคนนั้นก็อาจจะเป็นเป็นผู้ทำตราสัญลักษณ์ก็ได้!"
"ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็แค่จัดการไนท์แมร์ของคุณอาคาเนะแล้วก็ตามด้วยใช้อัญมณีแห่งแสงที่คุณทริสเทนให้คุณชาร์ลมา ทุกอย่างก็น่าจะจบนะครับ!" ฮายาเตะออกความเห็น
อิจิกะได้ยินฮายาเตะพูดแบบนั้นเขาก็กลับมาคิดถึงเรื่องบางอย่าง "ไม่ล่ะ เราจะไม่ใช่วิธีนั้น ก่อนอื่นเลยพวกเราจะต้องแยกย้ายกันออกไปหาข้อมูลมาเพิ่มก่อน ฉันจะไปหารุ่นพี่คนนั้นเอง ฮายาเตะฉันอยากให้นายไปหารุ่นพี่โทริคนที่เป็นเพื่อนนักกรีฑากับรุ่นพี่คนนี้ ส่วนชาร์ลฉันอยากให้ไปถามความสัมพันธ์ของทั้งสองจากครูฝึกให้หน่อยจะได้มั้ย ?"
"ก็ได้นะครับ แต่ว่าทำไมต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะครับ ถ้าทำแบบที่ฮายาเตะบอกก็น่าจะหยุดเรื่องของไนท์แมร์ได้แล้ว ไม่เห็นต้องไปหาข้อมูลเพิ่มเลย" ชาร์ลและฮายาเตะต่างสงสัยในความคิดของอิจิกะในตอนนี้
"หากเราเพียงแค่แก้ไขเฉพาะหน้า ไม่ยอมแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาดจริงๆแล้วล่ะก็..ต่อให้เราทำไปดีสักแค่ไหน ยังไงสักวันนึงมันก็ต้องผิดพลาดขึ้นมาอีกครั้ง ที่ฉันต้องการจะบอกก็มีแค่นี้ล่ะ!" อิจิกะเดินแยกออกจากกลุ่มไปเพียงคนเดียว
"โอริมูระคุงคิดอะไรอยู่นะครับ ?" ฮายาเตะยังไม่เข้าใจในความคิดนี้ของอิจิกะอยู่ดี
"คราวนี้เชื่อใจอิจิกะดูเถอะ คราวนี้เขาดูจริงจังมากไม่แน่ว่าอิจิกะอาจจะมีบางอย่างที่เขาต้องทำให้สำเร็จมากกว่าชัยชนะนะ" ชาร์ลที่เชื่อใจในตัวของอิจิกะบอกกับฮายาเตะ ทำให้เขาก็ตกลงที่จะเชื่อใจเขาไปด้วยแล้วทั้งสองคนก็แยกย้ายกันออกไปตามที่พวกเขาแบ่งงานกันไว้
.
.
.
.
หน้าห้องล็อคเกอร์นักกีฬาหญิง เวลา 13.54 น.
อิจิกะมาเฝ้ารออาคาเนะที่หน้าห้องล็อคเกอร์และพอเธอเดินออกมาเขาก็มาดักรอไว้พร้อมแล้ว "ไง เราเจอกันอีกแล้วนะ!" เขาทักทายกันอย่างเป็นกันเองที่สุดแต่เธอท่าทางไม่ต้อนรับอิจิกะเลย
"นาย..คนที่เข้ามาห้ามฉันกับโทริไม่ให้ตบกันสินะ มีธุระอะไรล่ะถึงมาหาฉันแบบนี้!?" อาคาเนะถามด้วยแววตาที่ดูโกรธเกรี้ยวซึ่งเวลาผ่านไปอิจิกะก็ไม่ตอบอะไรจนเธอรำคาญ "ถ้าไม่มีอะไรพูด ฉันก็ขอทางล่ะ!"
"เดี๋ยว!!" ชายหนุ่มใช้มือขวางทางไปต่อของอาคาเนะไว้ "ฉันมีเรื่องอยากจะถาม ขอเวลาสักหน่อยจะได้มั้ย ?"
หญิงสาวดูนาฬิกาตรงหัวห้องแล้วหันกลับมาพูดกับอิจิกะ "ได้ แต่ฉันยอมอยู่กับนายถึงแค่บ่ายสองยี่สิบเท่านั้น เพราะเดี๋ยวฉันจะเข้าเมืองไปซื้อของกับเพื่อนๆ!" เธอตอบแล้วเดินชนอิจิกะไปที่ทางออก "จะมาก็มาเร็วๆสิ!"
"เออ..รู้แล้วน่า!" อิจิกะตามอาคาเนะไปเพื่อหาที่ที่พวกเขาจะคุยได้อย่างสะดวก
ที่สนามซ้อมวิ่งฮายาเตะก็มาเจอกับโทริที่กำลังซ้อมวิ่งอย่างแข็งขัน เธอเหมือนกับว่าพยายามที่จะก้าวข้ามขีดจำกัดของเธอไปให้ได้เพื่อที่จะเอาชนะเพื่อนของเธออย่างอาคาเนะ "ฉันจะต้องเก่งขึ้น...แล้วยัยขาด้วนนั่นจะต้องยอมแพ้ให้กับฉัน!"
แต่การที่เธอฝืนมากเกินไปทำให้ขาของเธอเองก็มีอาการบาดเจ็บและสะดุดล้มลงกับพื้น "โอ๊ย!!"
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ ?" ฮายาเตะเข้ามาหาโทริแล้วยื่นมือให้กับเธอ เธอก็จับมือของเขาลุกขึ้นมา "พยายามก็ดีนะครับ แต่ถ้าฝืนมากเกินไปจะสร้างผลเสียมากกว่าผลดีนะครับ"
"ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้..ฉันก็ไม่มีทางลืมความแค้นที่ฉันมีต่อยัยนั่นได้น่ะสิ!" โทริกำหมัดกัดฟันแน่นเพราะในใจเธอตอนนี้ยังคงเต็มไปด้วยความเกลียดที่มีต่ออาคาเนะ
ฮายาเตะรู้สึกไม่ดีที่เห็นโทริทำท่าทางแบบนี้ "ทำไมถึงเกลียดคุณอาคาเนะมากถึงขนาดนั้นล่ะครับ เป็นเพื่อนกันแท้ๆ ดีกันไว้ไม่ดีกว่าเหรอครับ ?"
"จะบ้าเหรอฉันกับยัยขาด้วนนั่นไม่ได้เป็นเพื่อนกัน อย่างยัยนั่นมันก็เป็นเพียงแค่คนชั้นต่ำเพียงเท่านั้นล่ะ!" โทริแสดงท่าทีเกลียดอาคาเนะอย่างจริงจังจนฮายาเตะเหนื่อยใจ "ยัยนั่นมันเก่งกว่าฉันไปทุกอย่าง...เรียนก็เก่ง กีฬาก็เยี่ยม จนฉันเองก็รู้สึกอิจฉา...แต่ว่านั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้เราเกลียดกันจริงๆหรอก.."
"เอ๋!? แล้วแบบนั้นมันเรื่องอะไรล่ะครับ ?" ฮายาเตะพยายามถามหาความจริงจากเธอ
ที่ห้องพักอาจารย์กีฬาชาร์ลเองก็มาสอบถามความสัมพันธ์ของอาคาเนะและโทริกับอาจารย์ผู้ฝึกสอนการวิ่งให้กับพวกเธอ เพื่อว่าอาจารย์จะทราบเรื่องอะไรบางอย่างบ้าง "ทำไมทั้งสองคนถึงไม่ชอบกันถึงขนาดนั้นล่ะครับ ไม่น่าจะมีเหตุผลที่ทำให้เกลียดกันได้นอกจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าเลยนะครับ"
"อืม ที่จริงแล้วสองคนนั้นต่างก็เป็นนักเรียนที่ดีทั้งคู่นั่นล่ะ เป็นเพื่อนสนิทกันและมักจะช่วยกันอยู่เสมอจนสองคนนั้นถือว่าเป็นนักเรียนคู่หนึ่งที่มีความสามารถยอดเยี่ยมในหลายๆด้านเลยล่ะนะ ถึงแม้ว่าจริงๆแล้วอาคาเนะจะเก่งกว่าโทริในทุกๆด้าน แต่ทั้งสองคนก็ช่วยเหลือซึ่งกันและกันและดูเหมือนจะไม่มีปัญหา แต่ว่า..." ครูฝึกแสดงสีหน้าซึมเศร้า
"แต่ว่า...?" ชาร์ลเฝ้ารอคำตอบของครูฝึกอย่างเงียบๆ
"ทั้งสองคนต่างชอบผู้ชายคนๆเดียวกัน และนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนซึ่งก็คือฉันเองยังไงล่ะ!" ครูฝึกบอกความจริงกับชาร์ลทำเอาเธอถึงกับนิ่งไปหลายวินาที "..เธอจะหัวเราะก็ได้นะ ที่คนอย่างฉันจะมามีเด็กนักเรียนหญิงสองคนมาชอบแบบนี้น่ะ!"
"สรุปว่าเรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นมาจากรักสามเส้าอย่างงั้นเหรอครับ ?" ชาร์ลสอบถามเพิ่มเติม
"อันนั้นก็เป็นส่วนหนึ่งล่ะนะ ตอนแรกฉันเองก็คิดว่าการแข่งกันของทั้งสองนั้นจะช่วยให้พวกเขาพยายามฝึกตนให้เก่งขึ้นเพื่อที่จะให้ตัวเองอยุ่จุดสุดยอด..." ครูฝึกทำท่าทางเหมือนกับสำนึกผิด "ความอิจฉาบางทีมันก็จะช่วยให้มนุษย์เรามีความพยายาม แต่ว่าฉันกลับใช้มันผิดทำให้เกิดเรื่องที่ไม่ดีแบบนี้ขึ้นมายังไงล่ะ!"
ครูฝึกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในอดตให้ชาร์ลฟัง "สองคนนั้นนับวันก็เริ่มแข่งกัน แข่งกัน แข่งกันทุกเรื่องและพยายามหาทางที่จะกดอีกฝ่ายให้ตกต่ำลงให้ได้ เช่นตอนที่อาคาเนะแอบใส่ร้ายว่าโทริลอกข้อสอบเธอโดยที่เธอสามารถสร้างหลักฐานปลอมขึ้นมาได้ จึงทำให้โทริมีคะแนนเรื่องเรียนตกต่ำลงมาก แต่โทริก็เอาคืนด้วยการปล้นรหัส ATM ของอาคาเนะมาแล้วนำเงินนั้นไปใช้จ่ายเองอย่างสิ้นเปลือง จนทำให้อาคาเนะถึงกับเหลือเงินคงเหลือไม่มาก และนับวันสองคนนั้นก็ยิ่งเกลียดกันมากขึ้นๆ"
"แล้วอาจารย์ไม่คิดจะแก้ปัญหาเรื่องนี้เลยเหรอครับ ?" ชาร์ลถาม แต่เธอก็คิดว่าอาจารย์เองก็อยากจะหยุดแต่มันไม่สามารถหยุดได้ เพราะทั้งสองกระทำเกินกว่าที่อาจารย์น่าหยุดได้แล้ว
"นั่นล่ะ คือสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตของฉัน เพราะการกระทำของฉันทำให้อาคาเนะและโทริเกลียดกันยิ่งกว่าเดิมยังไงล่ะ!" สิ่งที่ครูฝึกจะบอกนั้นทำเอาชาร์ลถึงกับตกใจมากที่สุดตั้งแต่ที่เธอมานั่งคุยกับเขา "ฉันเป็นคนที่ทำให้อาคาเนะต้องขาหักแบบนั้นเอง...ทั้งหมดเป็นแผนที่ฉันวางไว้เพื่อที่จะให้โทริชนะเธอ และจบการแข่งขันบ้าๆนี่ลง!"
"แต่ว่าการทำแบบนั้นมันจะได้อะไรขึ้นมาครับ แบบนั้นจะยิ่งสร้างความแค้นใจและความเสียใจให้กับคุณอาคาเนะนะครับ ผมคิดว่าไม่น่าจะช่วยอะไรได้เลย!" ชาร์ลเริ่มอารมณ์เสียที่ครูฝึกคนนี้ทำลูกศิษย์ของเขาเหมือนกับของเล่น "คุณอาคาเนะต้องเสียใจมากแค่ไหน คุณรู้มั้ยครับ!?"
"ที่ฉันทำแบบนี้ก็คงเป็นเพราะฉันชอบโทริด้วยล่ะมั้ง...ฉันนี้มันเป็นอาจารย์ที่ไม่ได้เรื่องจริงๆนะ ทำร้ายกระทั่งลูกศิษย์ตัวเองเพื่อที่จะสนองตามความโลภ โดยที่ไม่ได้ดูผลที่จะตามมาในภายหลังเลย!" ครูฝึกพูดแบบสำนึกผิด "แต่ว่าอาคาเนะก็กลับมาเป็นปกติโดยไม่ทราบสาเหตุ นั่นก็เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันรู้สึกเครียดขึ้นมาอีก!"
"อาจารย์คิดว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไปล่ะครับ จะทำยังไงต่อไป..?" ชาร์ลถาม
"ฉันคิดว่า..." สายตาของครูฝึกจ้องมองไปที่บางอย่างที่โต๊ะของเขา ทั้งๆที่บนโต๊ะนั้นก็ไม่มีอะไรมากนอกจากปากกา มีดคัทเตอร์ นาฬิกาหรือไม่ก็อุปกรณ์ทำงานบนโต๊ะทั่วไป
ทางเดินในโรงเรียน SMART BRAIN เวลา 14.00 น.
"เอ้า! มีอะไรก็รีบพูดมาสิ เดินมาตั้งนานละยังเงียบแบบนี้เดี๋ยวฉันจะต้องรีบไปแล้วนะ!" อาคาเนะรีบเร่งอิจิกะ ซึ่งทั้งสองนั้นได้ออกมาเดินที่ทางเดินของโรงเรียนเพื่อมุ่งหน้าไปยังสนามซ้อมวิ่ง
"ก็อันที่จริงมันอาจจะเป็นคำถามที่ฟังดูแปลกหน่อยล่ะนะและไม่รู้ว่าเธอจะจำเรื่องนั้นได้รึเปล่า.." อิจิกะทำหน้าจริงจังแล้วถามอาคาเนะ "..เธอจำได้มั้ยว่าขาเธอน่ะกลับมาเป็นปกติได้ยังไงและทำไมถึงหักล่ะ ?"
"พูดอะไรของนายเนี่ยถ้าเรื่องขากลับมาปกติได้ยังไงฉันน่ะจำไม่ได้แล้วว่าทำไมถึงกลับมาได้ ส่วนเรื่องที่ขาหักก็เพราะว่ายัยบ้าโทริมันสกัดขาฉันตอนที่พวกเราวิ่งด้วยความเร็วจนทำให้กระดูกและผิวหนังที่ขาของฉันถึงกับหักยังไงล่ะ!" ท่าทางของอาคาเนะจะโมโหมากเมื่อมีคนพูดถึงเรื่องขาของเธอ
"ที่ฉันจะถามไม่ใช่ตรงนั้น ฉันแค่รู้สึกว่ามันแปลกๆ" อิจิกะพูด อาคาเนะรู้สึกแปลกที่เขาพูดแบบนั้น "เธอคิดว่าแค่การสกัดขาเพียงแค่นั้นจะทำให้ขาของเธอถึงกับหักอาการร้ายแรงได้ถึงขนาดนั้นเลยเหรอ ?"
"นายพยายามจะพูดอะไรเนี่ย ก็เพราะความเร็วของฉันกับยัยบ้าโทริทำให้แรงกระแทกมันสูงขึ้นทำให้ตอนที่ฉันล้มลงนั้น ขาเลยรับแรงกระแทกทั้งหมดไปน่ะสิ!" อาคาเนะบอกตามที่เธอรู้ "หรือว่านายบอกว่านั่นก็ไม่ใช่ความหมายที่แท้จริงอีก ?"
"ใช่สิ เรื่องมันฟังน่าเหลือเชื่อมากเลยนะแค่การวิ่งด้วยความเร็วแล้วสกัดขาน่ะ มันน่าจะเพียงแค่ทำให้กระดูกขาหักแต่ไม่น่าจะถึงกับผิวหนังเซลล์เสื่อมจนต้องปลูกถ่ายเซลล์ใหม่เลยนี่!" อิจิกะตอบความจริงที่เธอยังไม่รู้
"แล้วถ้าเป็นอย่างที่นายพูด ขาของฉันมันจะหักด้วยวิธีอะไรล่ะนอกจากโดนยัยโทริสกัดขาแล้วฉันก็ไม่ได้โดนอะไรนอกเหนือจากนี้แล้วนะ!" อาคาเนะถามกลับ
ชายหนุ่มครุ่นคิด "เธอจำได้รึเปล่าว่าก่อนหน้าที่เธอจะมาซ้อมวิ่งเนี่ย เธอน่ะได้ไปทำอะไรที่ไหนมาก่อนรึเปล่า ?"
"เอ๋!? ถามอะไรแปลกๆฉันก็แวะไปหาครูฝึกก่อน เพื่อที่จะรับรองเท้าใหม่มาจากเขา เพราะรองเท้าเก่าของฉันมันพังไปแล้วเลยต้องซื้อใหม่ซึ่งครูฝึกก็เป็นคนออกไปซื้อให้ด้วย!" อาคาเนะเล่าเรื่องของเหตุการณ์ที่เธอรู้
"รองเท้า ?" อิจิกะฉุกคิดบางอย่างขึ้นมาได้ "เดี๋ยว ตอนนี้รองเท้านั่นอยู่ที่ไหน เธอเอามาด้วยรึเปล่า!?"
"ของสำคัญที่ครูฝึกอุตส่าห์ซื้อให้ฉันต้องเอาติดตัวมาด้วยอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าวันนี้นอกจากตอนเช้าฉันจะไม่ได้ใส่มันอีกเลยล่ะนะเพราะว่าตอนที่ล้มเทื่อเช้ามันก็พังซะแล้ว" เธอหยิบรองเท้าที่ว่าออกมาให้อิจิกะดู "นายจะเอาก็ได้นะ เพราะฉันคิดว่าคงต้องทิ้งมันแล้วให้ครูฝึกซื้อใหม่ให้แล้ว หรือไม่ก็ฉันไปซื้อเองล่ะนะ"
"ถ้าเป็นฉันล่ะก็ฉันคงเลือกที่จะซื้อเองล่ะนะ.." อิจิกะตอบแล้วลุกขึ้นแล้วมองไปที่อาคาเนะด้วยสายตาจริงจัง "อาคาเนะ ฉันไม่อยากจะบอกให้เธอเชื่อฉันหรอกนะ แต่ว่าเธอน่ะอย่าไว้ใจครูฝึกคนนี้จะดีกว่า.."
"ทำไมล่ะเขาก็ดีกับฉันจะตาย แถมยังใจดีด้วย ฉันเองก็แอบชอบเขาแล้วจะให้ฉันไม่ไว้ใจเขาได้ยังไง ?" อาคาเนะถามอิจิกะกลับ ซึ่งตอนนี้เขานำโทรศัพท์มาถ่ายภาพรองเท้าไว้
"งั้นฉันก็ขอถามหน่อยว่า รองเท้าวิ่งที่ไหนมันมีสาร KC เต็มรองเท้าเลยเนี่ย!?" อิจิกะหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาให้อาคาเนะดู ซึ่งผมว่ามีสารนั้นถึง 95 %
"แล้วสาร KC นี้มันสารบ้าอะไรไม่ห็นรู้จักมาก่อน ?" อาคาเนะถาม
"สาร KC ย่อมามาจาก Killing Cell เป็นสารที่หาพบได้ยากไม่ว่าจะเป็นที่ไหนๆของโลก เป็นสารที่มีความอันตรายทางรัฐบาลจึงไม่เปิดเผยสารนี้ออกมา เพราะว่าความโหดร้ายของสารนี้นั้นสามารถทำให้เซลล์ที่โดนสารนี้เข้าไปตายและเสื่อมสภาพ เพียงแค่ได้รับแรงกระแทกเล็กๆน้อยๆก็สามารถทำร้ายส่วนนั้นลงได้ไม่ยาก!" อิจิกะอธิบายถึงสารที่ว่านี้
"แล้วนายไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน ?" อาคาเนะที่ยังไม่ปักใจเชื่ออิจิกะก็พยายามถามเพื่อหาข้อยืนยัน "ขนาดฉันอยู่ ม.5 ซึ่งโตกว่านายยังไม่เคยได้ยิน!"
"ฉันเพิ่งเรียนสารนี้มาเมื่อเช้ามันอยู่ในกรอบเล็กๆในหนังสือ ที่ไม่ค่อยมีคนรู้จักมันก็ไม่แปลกหรอกก็เพราะมันไม่มีคำเขียนอธิบายที่ชัดเจนเลย เหมือนกับว่าอยากให้เราหาทางอ่านเอาเองในข้อมูลเล็กๆนั่นน่ะ!" อิจิกะตอบ
"ถ้าอย่างงั้น ทำไมครูฝึกถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ล่ะ ทั้งๆที่เขาก็ดีกับฉันมาตลอดเลยนะ!" อาคาเนะพยายามทักท้วงถามอีก
"เรื่องนั้นฉันเองก็ยังไม่รู้ แต่ว่าถึงกับสามารถหาซื้อสารอันตรายแบบนี้มาได้ เป็นคนที่ท่าทางจะดังในวงการมืดไม่เบานะเนี่ย!" อิจิกะพูดเสร็จพร้อมกับเก็บรองเท้านั้นไว้ในถุงเพื่อใช้เป็นหลักฐาน "เธอจะเชื่อฉันหรือไม่ก็เรื่องของเธอ...แต่ว่าฉันคิดว่าครูฝึกคนนั้นก็ไม่ได้เป็นคนดีสักเท่าำหร่นะ!"
ห้องพักอาจารย์พละ เวลา 14.10 น.
"อาจารย์คิดจะทำยังไงต่อไปเหรอครับ ?" ชาร์ลถามครูฝึก แล้วพอเธอเดินไปที่โต๊ะของอาจารย์ก็เจอขวดยาบางอย่างวางอยู่ พอเธอมองใกล้ก็เห็นตัวอักษรชัดเจน "KC !?"
"นั่นสินะ..ตอนแรกฉันคิดว่าทำให
"หะ!?" ชาร์ลไหวตัวรับมีดของครูฝึกไว้ไ
"ถ้าฉันฆ่านายซะ..และฆ่าอาคาเนะ
"โฮ่วส์!!" เสียงร้องของบางอย่างดังขึ้น แล้วหุ่นยนต์ไดโนเสาร์ขนาดเท่าก
"ตัวอะไรฟะเนี่ย!" อาจารย์กรีฑาหยิบนาฬิกาที่อยู่ข
"คนที่บ้ามันคุณต่างหาก!! เห็นชีวิตของเด็กผู้หญิงคนนึงเป
"หากไม่มีใครรู้ฉันก็ไม่จำเป็นต
"โฮ่วส์!!!!" หุ่นยนต์ไดโนเสาร์กระโดดเข้ามาโ
ชาร์ลมองไปที่หุ่นยนต์ไดโนเสาร์
หญิงสาวผมบลอนด์ในเครื่องแบบผู้
ส่วนแฟงค์เมมโมรี่ก็รู้สึกหงอยเ
"อิจิกะ!!" ชาร์ลวิ่งตาตื่นมาหาอิจิกะและอาคาเนะ
อิจิกะและอาคาเนะหันกลับไปตามเสียงเรียก "ชาร์ล ที่ห้องพักครูเป็นยังไงบ้าง ฉันคิดว่าเจ้านั่นล่ะที่เป็นคนที่ทำให้อาคาเนะต้องขาพิการ แล้วนายได้เรื่องอะไรมั้ย ?"
"ผมจับตัวเขาไว้แล้วล่ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ห้องพักอาจารย์พละ เขาคิดจะทำร้ายผมแต่ว่า..." ชาร์ลหลับหน้าและเงียบไปช่วงนึง "..เปล่าไม่มีอะไร แต่ถึงงั้นผมก็จับตัวเขาไว้ได้แล้วล่ะ รีบตามมาเถอะครับ!"
ทั้งสามรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องพักอาจารย์พละซึ่งก็พบครูฝึกผู้นี้ถูกเชือกรัดไว้กับเก้าอี้ "ชาร์ล นายเนี่ยสุดยอดเลยนะสามารถล้มผู้ชายแข็งแรงแบบนี้ลงได้ด้วย ตอนแรกคิดว่านายจะเป็นพวกไม่มีแรงซะอีก!"
"เรื่องนั้น..." ชาร์ลหลบหน้าอิจิกะและไม่อยากพูดถึงเรื่อง แฟงค์ สักเท่าไหร่
อิจิกะมาตรวจดูที่โต๊ะก็พบกับขวดสาร KC ตั้งอยู่บนโต๊ะเขาจึงเอามายื่นตรงหน้าของครูฝึก "อาจารย์ครับในฐานะคนร้าย อาจารย์เป็นคนที่เก็บหลักฐานไว้ได้ห่วยมากเลยนะครับ!"
ครูฝึกที่ได้สติลางๆก็มองหน้าอิจิกะและชาร์ลด้วยความโกรธแค้น และมองไปที่อาคาเนะด้วยสายตาแบบเดียวกัน "แผนการของฉันก็น่าจะสำเร็จดีแล้วแท้ๆ ถ้าขาของเธอไม่กลับมาแข็งแรงอีกล่ะก็ฉันคงไม่ตกอยู่ในสภาพแบบนี้!"
"ทำไม..ทำไมถึงต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย!!" อาคาเนะกระชากคอเสื้อของครูฝึกด้วยความโกรธแต่อิจิกะเข้ามาหยุดเธอไว้ "นายรู้มั้ย..นายรู้มั้ยว่าฉันรู้สึกเสียใจแค่ไหน รู้มั้ยว่าฉันโกรธแค่ไหน หา!?"
"คนอย่างเธอมันก็แค่พวกผู้หญิงชั้นต่ำ ไม่มีใครเขาชอบเธอหรอก มีแต่จะรังเกียจเธอ!!" ครูฝึกพูดทำร้ายจิตใจซ้ำเติมอาคาเนะเข้าไปอีก
อาคาเนะจ้องตาเขม็งแววตาเป็นสีแดงเพราะน้ำตาที่ไหลหลั่งออกมาด้วความโกรธแค้น "แล้วยัยโทริล่ะมันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยรึเปล่า!?"
"โทริ ไม่..." ก่อนที่ครูฝึกจะพูดอะไรก็มีหมอกสีดำเข้ามาคลุมร่างเขาไว้แล้วท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป "..ใช่แล้ว..โทริน่ะเป็นคนที่ร่วมมือกับฉันมาตั้งแต่ต้น..เพื่อทำลายชีวิตของเธอยังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ!!"
"ยัยโทริ!!" อาคาเนะแววตาโกรธเกรี้ยว ดวงตาสีแดงของเธอที่เต็มไปด้วยความแค้น ตอนนี้ในใจของเธอไม่มีสิ่งอื่นใดนอกจากความอยากแก้แค้น และด้วยความโกรธนี้เองก็ได้ปลดปล่อยไนท์แมร์เบิร์ดออกมาจากร่างเธออีกครั้ง แล้วอาคาเนะก็รีบวิ่งออกไปจากห้องพักครูทันที
"อาคาเนะ เดี๋ยวก่อน!" อิจิกะพยายามที่จะห้ามไว้แต่เขาก็ถูกไนท์แมร์เบิร์ดพาตัวออกไปเพียงสองคน "ปล่อยนะเจ้านกบ้า!"
"อิจิกะ!" ชาร์ลวิ่งออกมาดูทางหน้าต่างแล้วก็พบว่าอิจิกะถูกพาไปที่สวนข้างๆ เธอหันกลับมามองครูฝึกที่มีเงามืดปกคลุมรอบตัวเขาทำให้เธอรู้ได้เลยว่าเขาถูกควบคุมโดยไนท์แมร์ "คุณเป็นใครกันแน่ หรือว่าแพนตาซอส!?"
"ปิ๊งป๋อง! ถูกต้องนะจ้ะ!" แพนตาซอสก่อร่างสร้างตัวเป็นร่างของผู้หญิงใส่เกราะสีดำ "เท่านี้เรื่องสนุกๆก็เกิดขึ้นแล้วยังไงล่ะ ยิ่งความแค้นของคนมีมากเท่าไหร่...ไนท์แมร์ก็จะแข็งแกร่งมากขึ้นเท่านั้น จะทำยังไงล่ะมาสค์ไรเดอร์จะสามารถหยุดความแค้นนี้ได้รึเปล่า!" แล้วเธอก็หายไปพร้อมกับเงามืดพร้อมกับเสียงหัวเราะเหมือนผู้ชนะ
"สถานการณ์ไม่ดีเลย..!!" ชาร์ลรีบตัดปัญหาตรงหน้าก่อน เธอรีบวิ่งไปหาอิจิกะที่ถูกพาตัวลงไปที่สวน "อิจิกะรีบจัดการมันแล้วรีบตามคุณอาคาเนะไปกันเร็วเข้า!" เธอสวมไดร์เวอร์แล้วกดไกอาเมมโมรี่
CYCLONE
"อา...ฉันเข้าใจแล้ว!" อิจิกะสวมไดร์เวอร์แล้วกดไกเมมโมรี่
JOKER
"แปลงร่าง!!" ชาร์ลใส่เมมโมรี่ของเธอลงไปในไดร์เวอร์แล้วมันก็ย้ายไปอยู่ที่ไดร์เวอร์ของอิจิกะเธอก็สลบไป จากนั้นอิจิกะใส่เมมโมรี่ของตัวเองตามลงไปแล้วกดเมมโมรี่ของชาร์ลซ้ำอีกที สุดท้ายก็สับไดร์เวอร์
CYCLONE JOKER
สายลมหมุนเปลี่ยนร่างของชายหนุ่มเป้นมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ล "ฉันไม่มีเวลามาเล่นกับแก ดังนั้นก็ขอจัดการแบบรวบรัดเลยละกัน!" ดับเบิ้ลเปลี่ยนเมมโมรี่โจ๊กเกอร์ออกแล้วใส่เมมโมรี่ทริกเกอร์ลงไป
CYCLONE TRIGGER
"ฮ่าส์!!!" ดับเบิ้ลใช้กระสุนลมยิงใส่ไนท์แมร์เบิร์ดอย่างต่อเนื่อง จนมันไม่สามารถตอบโต้กลับได้ แล้วดับเบิ้ลจึงใส่เมมโมรี่ลงปืนเพื่อที่จะเผด็จศึกมันโดยเร็วที่สุด
TRIGGER MAXIMUMDRIVE
TRIGGER AERO BUSTER
"ฮ้ากกก!!!" กระสุนลมยิงทะลุร่างของไนท์แมร์เบิร์ดแล้วมันก็ถูกทำลายลงไปในเวลาที่รวดเร็ว "ตอนนี้ไม่มีเวลาแล้ว ต้องรีบตามไปให้เร็วที่สุด!"
ทันใดนั้นเองก็มีวงเวทย์สีดำปรากฏขึ้นแล้วพวกไนท์แมร์โบนก็ปรากฏมาจากวงเวทย์เหล่านั้นเข้าขัดขวางมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ลไม่ให้สามารถตามอาคาเนะไปได้ "แย่ล่ะสิ ถ้าแบบนี้เราจะยิ่งเสียเวลาเข้าไปอีก!"
3
2
1
"อวกาศมาแล้ว!!" เสียงร้องของอากิฮิสะดังขึ้น เขากระโดดเข้ามาพร้อมกับที่แปลงร่างเป้นมาสค์ไรเดอร์โฟร์เซ่เรียบร้อยแล้วเขาก็จัดการโบนบางตัวที่ล้อมพวกอิจิกะไว้ "โอริมูระนายติดหนี้ฉันสองอย่างแล้วนะ ทั้งทำความสะอาด และก็เรื่องจัดการเจ้าพวกนี้ด้วย!"
"นั่นสินะ เดี่ยวไว้ใช้คืนให้ทีหลังละกันนะ ฉันขอฝากที่นี่ไว้ด้วยล่ะ!" ดับเบิ้ลวิ่งฝ่าพวกโบนตามอาคาเนะไปทันที
"ไม่ไหว ไม่ไหว นี้ถ้าไม่ได้ทำเวรจนเสร็จให้เร็วที่สุดล่ะก็คงไม่ได้ออกมาลุยแบบนี้นานเลยสินะ!" โฟร์เซ่ชูหมัดตรงไปที่ไนท์แมร์โบนทั้งหลายเหล่านั้น "มาสค์ไรเดอร์โฟร์เซ่มาสู้กันให้มันสุดๆไปเลย!"
SCISSORS ON
CHAINSAW ON
CHAINARRAY ON
"ฉันขอจัดเต็มเลยละนะ!!" ขาขวาของโฟร์เซ่ปรากฏใบเลื่อย มือซ้ายมีกรรไกรและมือขวาก็มีลูกตุ้ม เขาใช้อาวุธเหล่านี้เข้าตะลุมบอนกับเหล่าโบนทั้งหลายแหล่ด้วยอาวุธอุปกรณ์ที่มีอยู่ "เข้ามาเลยฉันจะจัดการให้หมดเอง!!"
สนามซ้อมวิ่ง เวลา 14.21 น.
ฮายาเตะพยายามเกลี้ยกล่อมโทริเพื่อให้เธอไปคืนดีกับอาคาเนะ "คุณกับเขาถึงแม้จะทำเหมือนเกลียดกันถึงขนาดนั้น แต่ว่าพวกคุณทั้งสองต่างก็เป็นคนที่รู้ใจซึ่งกันและกันนะครับ ต่างฝ่ายต่างเข้าใจกันและกันแบบนี้ต่อให้ผิดใจกันซักแค่ไหน ผมก็คิดว่าพวกคุณจะต้องกลับมาดีกันได้แน่นอนครับ!"
"นายมีหลักฐานอะไรที่จะทำให้ความคิดนั้นเป็นจริงล่ะ ต่อให้ฉันไปคืนดีด้วยแต่ยัยนั้นคงไม่คิดที่จะมาคืนดีกับฉันหรอก!" โทริทำเป็นไม่สนใจที่ฮายาเตะพูดแต่ก็ถูกเขาตามตื้อ "นายเนี่ยมันจริงๆเลยนะ เป็นใครมาจากไหนถึงอยากให้ฉันกับยัยขาด้วนนั้นคืนดีขนาดนั้นหะ!?"
"ผมเองก็ไม่รู้หรอกครับ...ผมก็แค่ไม่ชอบการที่เห็นเพื่อนสนิทสองคนมาทะเลาะกันแบบนี้" ฮายาเตะพยายามเกลี้ยกล่อมโทริอย่างสุดความสามารถของเขา "กลับไปคืนดีเถอะครับ ผมจะช่วยคุยกับคุณอาคาเนะให้เอง.."
โทริหน้าแดงเพราะเธอจริงๆแล้วก็อยากจะคืนดีกับอาคาเนะเช่นกันแต่ทำเป็นปากแข็งเพราะอยากที่จะแข่งกับเธอ "..ถ้าอย่างงั้นก้ต้องขอพึ่งนายแล้วด้วยนะ...ฉันก็ไม่ได้อยากที่จะไปทำให้ยัยนั่นต้องมาเสียความฝันลงที่นี่เหมือนกัน...ตอนนั้นฉันก็แค่อยากในนังนั่นล้มลงเท่านั้นเอง!"
ในตอนนั้นเองอาคาเนะก็มาถึงพอดี แต่ว่าเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยความแค้นที่มีต่อโทริ "ยัยจิ้งจอก แกจะต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำกับฉัน ฉันจะฆ่า..จะฆ่าเธอซะ!!" ออร่าสีดำอย่างรุนแรงปรากฏขึ้นมารอบๆตัวเธอ
"อาคาเนะฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจให้เธอต้องเป็นแบบนั้น..ถ้าฉันเจ็บได้..ตอนนี้ฉันจะขอรับความเจ็บปวดนั้นไว้เอง!" โทริพยายามพูดกับอาคาเนะแต่ตอนนี้เธอไม่ฟังอะไรทั้งนั้นแล้ว
"สิ่งที่เธอจะชดใช้ให้ฉันได้..มีเพียงแค่ความเจ็บปวดแบบเดียวกันเท่านั้น!!" อาคาเนะเรียกนกยักษ์ออกมาจากร่างของเธอซึ่งมันก็คือไนท์แมร์เบิร์ดในร่างสุดยอดนั่นเอง
"คุณโทริครับหลบออกไปก่อนครับ เดี๋ยวผม...จะช่วยคุณอาคาเนะเอง!" ฮายาเตะสวมไดร์เวอร์แล้วใส่การ์ดตามลงไป "แปลงร่าง!"
KAMEN RIDE
DECADE
มาสค์ไรเดอร์ดีเคทพยายามยิงปืนใส่ไนท์แมร์เบิร์ดขนาดยักษ์แต่ก็ไม่ระคายผิวของมันเลย "แบบนี้เราจะจัดการไนท์แมร์ตัวนี้ยังไงล่ะ!?" ไนท์แมร์พ่อแสงสีเขียวโจมตีใส่มาสค์ไรเดอร์จนเขาต้องกระโดดถอยออกมา "ฮึ่ม!!"
ทันใดนั้นเองกระสุนสายลมก็ยิงมาจากอีกด้านนึงของสนาม และคนที่เข้ามาช่วยนั้นก็คือมาสค์ไรเดอร์ดับเบิ้ล "อะยาซากิ พวกเราจัดการเจ้านกยักษ์นั่นแล้วช่วยคุณอาคาเนะเลย!!"
ไนท์แมร์เบิร์ดยักษ์ใช้ปีกพัดทั้งสองไปอยู่ที่เดียวกัน "ครับ แต่ว่าการโจมตีของพวกเราทำอะไรมันไม่ได้แบบนี้..."
"เราต้องโจมตีไปที่ตาของมันครับ ตรงนั้นน่าจะได้ผล...ฮายาเตะฝากโจมตีตรงนั้นด้วยนะครับ เดี๋ยวพวกผมจะจัดการกับมันเอง!" ชาร์ลบอกกับมาสค์ไรเดอร์ดีเคท
"ครับ!" ดีเคทและดับเบิ้ลแยกออกเป็นสองทาง แล้วดีเคทก็ใส่การ์ดลงไดร์เวอร์พร้อมกับจ่อปืนไปที่ดวงตาของเบิร์ด
FINAL ATTACK RIDE
DE-DE-DECADE
DIMENSION BLAST
"ฮ่าส์!!!" ดีเคทยิงลำแสงเล็กๆใส่การ์ดที่เรียงรายกันแล้วพอมันเคลื่อนผ่านการ์ดเหล่านั้นไปก็กลายเป็นลำแสงขนาดใหญ่ใส่ดวงตาของไนท์แมร์เบิร์ดทำให้มันเสียจังหวะไปช่วงหนึ่ง "ตอนนี้ล่ะครับ!!"
CYCLONE JOKER
JOKER MAXIMUMDRIVE
สายลมค่อยๆพาร่างของมาสค์ไรเดอร์สองสีผู้มีนามว่าดับเบิ้ลลอยขึ้นไปอยู่เหนือไนท์แมร์เบิร์ดขนาดยักษ์ "เอาล่ะ จงนับความผิดของตัวนายเองซะ!!"
JOKER EXTREME
"ฮ้ากกก!!!" ดับเบิ้ลทิ้งร่างลงมาจากท้องฟ้า แล้วร่างของเขาก็แยกออกเป็นสองซีกโดยที่ร่างกายซีกซ้ายที่เป็นส่วนของโจ๊กเกอร์พุ่งเข้ามาโจมตีก่อน แล้วค่อยปิดท้ายด้วยพลังแห่งสายลมของซีกไซโคลน
บรึ้มม!!!
ดับเบิ้ลค่อยๆลอยลงมาที่พื้นด้วยสายลมของเขา "เท่านี้ก็เรียบร้อยล่ะนะ!"
จากเหตุการณ์ในครั้งนี้หลังจากที่ทำลายตราประทับลงด้วยอัญมณีแห่งแสงของชาร์ลก็ทำให้ขาของอาคาเนะกลับมาอยู่ในสภาพบาดเจ็บเช่นเดิม แต่ว่าคราวนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับโทริก็เพิ่มขึ้นจากแต่ก่อนจึงคาดว่าน่าจะไม่มีปัญหาอะไร ส่วนครูฝึกของทั้งสองก็ถูก ZECT คุมตัวไปด้วยการโทรแจ้งของมินามิ อาคาเนะยอมรับสภาพของตัวเองถึงแม้ว่าเธอจะเดินไปไม่ได้อีกถึงสามปีแต่เธอก็จะพยายามใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเต็มที่ไม่ย่อท้อสิ่งที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า และหากยังมีเพื่อนที่รู้ใจเธออย่างโทริอยู่ข้างๆแล้วก็ยิ่งทำให้ความกล้าของเธอมากขึ้นไปด้วย
.
.
.
.
ฐานทัพแรบบิทแฮทซ์ เวลา 19.43 น.
จากที่เหนื่อยมาทั้งวันอิจิกะก็มาแช่น้ำที่ห้องอาบน้ำของฐานทัพแรบบิทแฮทซ์เพื่อที่จะคลายความเมื่อยล้าที่เขาเจอมาทั้งวันนี้ "ฮ่าส์!! สบายดีจริงๆ..ในที่สุดเรื่องยุ่งๆวันนี้ก็หมดแล้วสินะ..!"
"ขะ..ขออนุญาตเข้านะครับ!" เสียงของหญิงสาวที่อิจิกะคุ้นเคย พอเข้าหันไปตามเสียงนั้นก็พบกับชาร์ลที่เข้ามาในสภาพถือผ้าขนหนูปิดช่วงหน้าของเธไว้ "ยะ..อย่าจงมาทางนี้มากสิ..อิจิกะลามก!"
"ขะ..ขอโทษ!!" อิจิกะรีบหันหน้าหนี เสียงขอน้ำที่ไหลออกหมายถึงหญิงสาวได้ลงมาแช่น้ำร่วมกับเขาแล้ว "ทะ..ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ!?"
"ไม่อยากอาบกับผมเหรอ ?" ชาร์ลถามกับอิจิกะ
ชายหนุ่มออกอาการเขินและหน้าแดง "นะ.นั่นไม่ใช่ปัญหาซะหน่อย!"
"อย่างงั้นเหรอ ตอนแรกผมคิดว่าถ้ามาแช่ด้วยกันก็คงจะดี แต่ว่าถ้าแบบนี้ผมจะขึ้นก็ได้นะ" ชาร์ลค่อยๆลุกขึ้นจากน้ำ
"ไม่ๆๆ ฉันขึ้นเอง" อิจิกะพูดหยุดหญิงสาวผมบลอนด์ไว้แล้วลุกขึ้นแทน "ฉันแช่มานานแล้วล่ะ!"
"เดี๋ยวก่อน..ผมมีเรื่องที่อยากจะคุยกับอิจิกะน่ะ..ช่วยอยู่ต่ออีกสักหน่อยเถอะ" ชาร์ลขอร้อง
"...เข้าใจแล้ว!" อิจิกะตกลงตามที่ชาร์ลขอร้อง ทั้งสองนั่งหันหลังชนกันเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นของอีกฝ่าย "แล้วเรื่องที่จะคุยนี่คือ ?"
"คือว่า...เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้าเนี่ย..อิจิกะคิดไว้แล้วเหรอว่าจะให้เรื่องเป็นแบบนี้ ?" ชาร์ลถาม
"ฉันเองก็ไม่ได้คิดว่าเรื่องจะลงเอยแบบนี้ล่ะนะ ฉันแค่คิดว่าหากปล่อยให้คุณอาคาเนะกับคุณโทริเขาทะเลาะกันแบบนี้ต่อไป...ต่อให้เราทำลายไนท์แมร์ลงได้ ยังไงซะทั้งสองคนก็ยังเกลียดกันอยู่ดี..ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นเลย.." อิจิกะตอบตามความคิดจริงๆของเขา
"อย่างงั้นเรอะ.." ชาร์ลหน้าแดงและค่อยๆเคลื่อนมือของเธอไปจับมือของชายหนุ่มที่นั่งชนกัน "ผมน่ะนะตอนแรกก็ไม่เข้าใจว่าอิจิกะคิดอะไรอยู่ แต่พอเห็นผลลที่ตามมาแล้วมันก็ทำให้ผมเข้าใจขึ้นมาน่ะ..ว่าจริงๆแล้วอิจิกะก็เป็นคนที่มีจิตใจคิดถึงผู้อื่น!"
อิจิกะหน้าแดงเพราะมือของทั้งสองสัมผัสกัน "ยะ..อย่างงั้นเรอะ!?"
"แล้วก็อีกเรื่องนึง..หลังจากที่เห็นอิจิกะทำเต็มที่แบบนี้แล้ว ผมเองก็เริ่มเข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการแล้วล่ะ.." ชาร์ลหันมาซบหลังของอิจิกะยิ่งทำให้เขาเขินหน้าแดงเข้าไปอีก
"สิ่งที่ต้องการงั้นเรอะ ?" อิจิกะพูดทวนคำพูดของชาร์ลอีกรอบ
"ตั้งแต่นี้ไปช่วยเรียกผมด้วยชื่อว่า ชาร์ล็อต จะได้รึเปล่า..แค่ตอนที่อยู่ด้วยกันสองคนก็ได้.." ชาร์ลบอกชื่อจริงของตัวเองให้อิจิกะรู้และขอร้องเขา
"นั่นคือชื่อจริงของ...?" อิจิกะถาม
"ใช่ นั่นคือจริงๆของผม...ชื่อที่แม่แท้ๆของผมตั้งให้.." ชาร์ลตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน
อิจิกะหันมาเหลือบมองเล็กน้อย "เข้าใจแล้วล่ะ...ชาร์ล็อต.."
"อืม!" เสียงตอบรับของชาร์ลไม่มีเสียงอื่นใดนอกจากคำคำเดียว ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันเพียงสองต่อสองบนฐานทัพดวงจันทร์ที่เงียบสงบ...
............... TO BE CONTINUE ...............
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น