ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 คำสาบานและนักเรียนใหม่
โรงเรียน SMART BRAIN เวลา 08.40 น.
ที่ห้องเรียน F ห้องของพวกฮายาเตะซึ่งเป็นห้องที่มีมาสค์ไรเดอร์อยู่มากที่สุด มีอาจารย์ที่ปรึกษาที่เป็นพี่สาวของคนๆนึง และก็มีอาจารย์ที่ได้อันดับหนึ่งของเรื่องหน้าอกในโรงเรียน ตามปกติห้องนี้จะไม่ค่อยมีอะไรที่จะทำให้นักเรียนต้องถึงกับปวดหัวและเหตุการณ์คราวนี้ก็เช่นกัน เป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น....แต่แล้วก็มีบางอย่างเริ่มขึ้นจากเหตุการณ์ในครั้งนี้
"เอาล่ะ นักเรียนทุกคนจ้ะวันนี้มีเรื่องที่น่าดีใจด้วยค่ะ" อาจารย์ยามาดะ มายะอาจารย์สวมแว่นประจำห้อง เธอออกมาพูดหน้าชั้นเกี่ยวกับสมาชิกของห้องที่เพิ่งจะเข้าโรงเรียน "เธอเพิ่งย้ายมาจากอังกฤษ ถ้าเธอมีเรื่องอะไรที่ไม่เข้าใจก็ขอฝากเธอคนนี้ด้วยนะ..." มายะหันไปมองนอกประตู "...เข้ามาได้เลยจ้ะ!"
"นี้ไซโตะนายคิดว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงน่ะ ฉันขอพนันว่าเป็นผู้หญิงแล้วนายเลือกข้อไหน ?" โยชิอิ อากิฮิสะหรือมาสค์ไรเดอร์โฟร์เซ่เป็นผู้ที่ได้รับพลังงานลึกลับจากอวกาศที่เรียกว่าคอสมิค ท้าพนันกับไซโตะ
"งั้นฉันขอทายว่าเป็นผู้หญิง ห้องนี้ผู้ชายมันเยอะไปแล้วถ้าได้ผู้หญิงมาเพิ่มอีกห้องนี้คงจะดีขึ้นเยอะ" ฮิรากะ ไซโตะมาสค์ไรเดอร์คิบะชายผู้ได้รับเลือกจากตราราชันย์แห่งแวมไพร์ ทำท่าทางเบื่อหน่ายแต่เขาก็ยังลุ้นถึงบุคคลที่กำลังเข้ามาในห้อง จนเมื่อเขาเปิดประตูออกมา...!!
นักเรียนผู้หญิงคนนึงเดินตรงไปที่หน้าชั้นอย่างช้าๆ ด้วยลักษณะที่โดดเด่นเพราะท่าทางการเดินขอเธอเหมือนกับเป็นผู้ดีอังกฤษเมื่อสมัยอดีต และด้วยความสวยของเธอก็สะกดทำให้ผู้ชายกว่าครึ่งห้องนั้นหลงเธอไปเสียแล้ว โดยเฉพาะไซโตะที่มองตาค้างไปที่เธอ นักเรียนหญิงเดินมาถึงหน้าชั้นและเริ่มแนะนำตัว "ฮันเรียตต้า ทริสเทนค่ะ ทุกๆคนคะขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!" รอยยิ้มและคำพูดอันสุภาพของเธอโดนใจผู้ชายเกือบทั้งห้อง
อากิฮิสะก็ถึงกับอึ้งเช่นกันแต่ไม่ทันไรเขาก็ถูกชิมาดะ มินามิซึ่งอยู่โต๊ะข้างๆเขาเหยียบเท้าเข้าอย่างตั้งใจและเต็มแรง "มะ..มินามิ เธอกำลังเหยียบเท้าฉันอยู่นะ.."
เธอทำเป็นไม่รู้เรื่อง "อะ..ขอโทษทีนะ ดูเหมือนว่าจะเหยียบผิดไปหน่อยน่ะ ไม่ได้คิดจะเหยียบอากิเลยนะ!" ถึงเธอจะพูดเช่นนั้นแต่สายตาของเธอกลับบ่งบอกว่าเธอนั้นจริงๆแล้วตั้งใจเหยียบเขาเต็มแรงต่างหาก "แต่ว่าคราวหน้าอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้อีกก็ได้นะ...ระวังตัวไว้ก็ดี.." รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากเธอจนทำเอาอากิฮิสะถึงกับขนลุก
"เรื่องที่นั่งของคุณทริสเทนก็ขอให้เป็นที่นั่งทางด้านหน้าของฮิรากะคุงนะคะ" มายะบอกกับเธอ และผู้หญิงผู้ดีคนนี้ก็ค่อยๆเดินไปที่โต๊ะของเธอท่ามกลางสายตาก็เหล่าชายหนุ่มที่ต่างมองไปที่เธอ แบบตาไม่กระพริบจนเมื่อเธอนั่งลงที่โต๊ะ อาจารย์โอริมูระ จิฟุยุก็เข้ามาในห้องทำให้ทุกคนต่างกลับมาสู่สภาพเดิมเพราะทุกคนต่างกรวงเกรงจิฟุยุ
"อย่าเหลิงให้มากนะ ต่อให้พวกนายจะพยายามจีบเธอคนนี้ล่ะก็..ก็จงดูสารรูปตัวเองว่าเหมาะสมกับเธอที่เป็นถึงกับคุณหนูแบบนี้รึเปล่า!" จิฟุยุพูดแทงใจดำผู้ชายหลายคนทำเอาพวกเขาถึงกับล้มลงพร้อมกัน "แค่นี้ล่ะสอนต่อได้!" แล้วอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้องโดยที่ปล่อยให้เหล่าผู้ชายล้มนอนไปกันหมด
ฮันเรียตต้ามองไปรอบข้างก็เห็นว่ายังมีนักเรียนชายอยู่บางคนที่ยังไม่ล้มลงเช่นฮายาเตะ อิจิกะหรือยูทาโร่ ซึ่งรวมถึงผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังของเธอด้วย "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาจากประเทศอังกฤษถ้ามีเรื่องในญี่ปุ่นที่ฉันไม่เข้าใจก็ขอความกรุณาด้วยนะคะ"
"คะ..ครับ" ไซโตะถึงกับเกร็งที่ได้คุยกับผู้หญิงสวยดั่งนางฟ้าสง่างาดั่งเจ้าหญิงเช่นนี้ แต่หลังจากที่ได้คุยกันก็ทำให้เขารู้สึกปลาบปลื้มยินดีที่ได้คุยกับเธอแบบนี้ และก็แอส่งสายตาไปให้อากิฮิสะที่ล้มคาโต๊ะอยู่ข้างๆ "ฉันชนะแล้วเพื่อน.."
"เอาล่ะ ทุกคนจ้ะหยุดเรื่องเว่อร์ๆไว้ก่อนแล้วมาเรียนกันต่อเถอะนะ!!" มายะพูดให้กำลังใจเหล่าผู้ที่ล้มไปกองกับโต๊ะทำให้พวกเขามีแรงใจที่จะเรียนต่อขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นทุกคนก็เริ่มเรียนกันต่อ....
สวนผักของชมรมเกษตรกรรมในโรงเรียน เวลา 09.45 น.
ชมรมเกษตรกรรมของโรงเรียน SMART BRAIN ถือว่าเป็นชมรมที่มีหน้าที่ในการปลูกผักให้กับโรงเรียน ซึ่งผู้ที่ทำชมรมนี้นั้นก็จะได้รับค่าตอบแทนที่ได้ทำการขายพืชผักของพวกเขาให้กับทางโรงเรียน ยิ่งหากเป็นผักที่มีคุณภาพดีก็จะยิ่งทำให้ทางชมรมได้รับกำไรอย่างดี ที่นี่จึงเปรียบเสมือนเป็นคลังอาหารให้กับโรงเรียนเลยก็ได้ ซึ่งก็มีนักเรียนไม่น้อยที่เลือกเรียนอยู่ชมรมนี้
แต่ว่าในชมรมนี้นั้นจะมีชายร่างสูงผู้เงียบครึมผู้นึงอยู่ด้วย เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยจะมีคนสนใจเท่าไหร่นักคนๆนี้มีชื่อว่า นิวะ คาราสุ การมีอยู่ของเขาก็ไม่ต่างจากการเป็นหุ่นไล่กาที่ตั้งอยู่ในสวนแต่กลับไม่ได้รับการใส่ใจหรืออะไรตอบแทนเลย ถึงแม้เขาจะคอยพยายามช่วยเหลือเพื่อนในชมรมอย่างเต็มที่แต่ก็ยังไม่มีใครจำเขาหรือเ็ห็นเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่คนเดียว จนบางทีก็ทำให้เขาน้อยใจเล็กน้อย แต่ว่าเวลาเกิดเรื่องที่เป็นปัญหาของสวนขึ้นมาทุกคนก็จะมาโทษเขาทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้เป็นคนทำทำให้เขายิ่งรู้สึกกดดันขึ้นไปอีก จนต้องมานั่งท้อใจอยู่ในโรงฟาร์มเพียงคนเดียวโดยที่ไม่มีใครสักคนจะเข้ามาปลอบใจเขา....
"เจ้าช่างเป็นคนที่ถูกชะตากรรมกลั่นแกล้งเสียจริง อุตส่าห์พยายามทำดัเพื่อให้ทุกคนมีความสุข..แต่ว่าก็ไม่มีใครกล่าวชมเชยเจ้าสักคำและก็เอาผลงานนั้นไปเป็นของตัวเอง แต่พอมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นทุกคนต่างก็มาลงโทษเจ้า!" โอเนย์รอสปรากฏขึ้นมาจากเงามืด "งั้นข้าก็ขอใช้จิตใจของเจ้าให้เป็นประโยชน์ต่อพวกข้าด้วยละกัน!"
"นี้นาย..เป็นใคร!?" คาราสุยังไม่ทันได้ทำอะไรเขาก็ถูกโอเนย์ปล่อยพลังเวทย์สีดำใส่หน้าผากของเขา จนเกิดเป็นดวงดาวสีดำขึ้นมาเช่นเดียวกับนักเรียนผู้ชายคนก่อนหน้านี้ แล้วชายหนุ่มร่างสูงผู้นี้ก็ล้มลงนอนกับกองฟางแล้วก็มีออร่าสีดำเป็นรูปหุ่นไล่กาก่อนที่มันจะย้อนกลับเข้าไปในร่างของเขา
"จงภูมิใจที่ได้เป็นประโยชน์ต่อพวกเราเสียเถอะ!" ไนท์แมร์โอเนย์รอสหลังจากประทับตราสัญลักษณ์เรียบร้อย เขาก็หายตัวไปในความมืด ก่อนที่คาราสุจะตื่นขึ้นมาแต่เขาก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นไปเม่อกี้ไม่ได้และก็เดินออกจากโรงฟาร์มแห่งนี้ไป เพื่อกลับไปทำงานเกษตรของเขาต่อ
.
.
.
.
ห้องเรียนม.4F เวลา 12.00 น.
ที่ห้องเรียนนั้นการมาของฮันเรียตต้าก็ทำให้เหล่านักเรียนในห้องยังคงตื่นเต้นกันอยู่ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย พวกเขาก็ต่างเข้าไปหาเธอแล้วถามคำถามมากมายกับเธอ "คุณทริสเทนมาจากประเทศอังกฤษสินะคะ ?/ทำไมถึงสวยแบบนี้ล่ะค่ะสืบเชื้อสายมาจากขุนนางเหรอ ?/ทำไมถึงต้องมาญี่ปุ่นด้วยล่ะครับ ?/จะมาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ?/เรียนรู้เรื่องมั้ยคะ ถ้ามีเรื่องที่ไม่เข้าใจถามผมได้นะ!/มีแฟนรึยัง ?/ฯลฯ"
"ทุกๆคนคะใจเย็นกันก่อนเถอะค่ะ" ฮันเรียตต้าช่วยพูดให้ทุกคนสงบลง "งั้นดิฉันจะเริ่มตอบคำถามของแต่ละคนล่ะนะคะ ฉันเป็นคนอังกฤษค่ะสืบเชื้อสายมาจากชนชั้นสูงในสมัยนั้นจริงๆ เรื่องสวยก็ไม่ทราบหรอกนะคะว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่า ที่ต้องมาที่ญี่ปุ่นเพราะว่าญาติได้มาทำงานที่นี่ค่ะเลยขอติดตามมาด้วย จะอยู่อีกกี่ปีตัวฉันเองก็ไม่ทราบค่ะ ส่วนเรื่องเรียนล่ะก็ที่นี่ไม่ได้เรียนยากอย่างที่ฉันคิดเลยค่ะอาจารย์เองก็สอนเข้าใจด้วย ไม่ต้องรบกวนพวกคุณให้ลำบากหรอกค่ะ และเรื่องความรักคงต้องขอเก็บเป็นความลับนะคะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก็โดนใจผู้ที่มาถามคำถามกับเธอไปตามๆกัน
อายาสึจึ สึคาสะหญิงสาวหัวหน้าห้องผู้รู้เรื่องของมาสค์ไรเดอร์เข้ามาคุยกับฮินะงิคุที่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ "คุณทริสเทนได้รับความนิยมมากเลยนะคะ ห้องเราได้คนเก่งมาเพิ่มอีกคนแล้วด้วยแบบนี้คงจะชนะงานแข่งระหว่างห้องได้ง่ายขึ้นนะคะ"
"ฉันรู้สึกเหมือนกับเคยเจอเธอคนนั้นมาก่อนที่ไหนสักแห่งนะ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก...อาจจะเคยเดินสวนผ่านๆกันก็เลยจำไม่ได้.." ฮินะงิคุพูดพร้อมกับดื่มน้ำชา "แต่ว่าคิดมากไปก็เท่านั้นล่ะเนอะ"
ทางไซโตะที่นั่งอยู่ข้างหลังฮันเรียตต้าก็ต้องแปลกใจที่เห็นเธอสามารถจบปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอได้อย่างรวดเร็ว "เธอน่ะเหมือนกับเป็นเจ้าหญิงจริงๆเลยนะ ทั้งหน้าตา กิริยามารยาทหรือแม้แต่วิธีใช้คำพูดน่ะ" เขาวิจารณ์เธอ
้
"ก็คงเป็นแบบนั้นล่ะค่ะ แต่ว่าบนโลกนี้ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหญิงหรือราชาต่างก็คือมนุษย์ธรรมดาค่ะ ไม่มีใครฝืนกฏธรรมชาติที่จะต้องสิ้นชีวิตลงได้ ถึงแม้มีอำนาจแต่ก็ต้องเสื่อมถอยลงตามกาลเวลาและยุคสมัย มนุษย์ก็คือมนุษย์ไม่สามารถแก้ไขปัญหาทั้งหมดได้ด้วยเพียงตัวคนเดียวหรอกค่ะ" ฮันเรียยต้าพูดเป็นปรัชญาก็ทำเอาไซโตะถึงกับเงียบไปหลายวินาที "คุณมีชื่อว่าอะไรเหรอคะ ? ฉันยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย"
"ผมชื่อฮิรากะ ไซโตะขอโทษที่แนะนำตัวช้านะ แต่ว่าจากนี้ไปก็ขอฝากเนื่อฝากตัวด้วยล่ะ!" ไซโตะแนะนำตัว
"ค่ะ คุณไซโตะสินะคะ ทางฉันเองก็ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ!" ผู้หญิงท่าทางคล้ายกับเจ้าหญิงผู้นี้ยื่นมือให้กับไซโตะ ทำเอาเขาหน้าแดงสักพักแล้วเขาก็รีบเช็ดมือกับเสื้อตนเองแล้วจับมือกับเธอ "พวกเรามาใช้ชีวิตในวัยเรียนนี้ให้สนุกกันเถอะค่ะ!"
"คะ...ครับ" ไซโตะตอบตกลง พอเขาหุบมือกลับมาก็รู้สึกดีเล็กน้อยที่ได้จับมือกับเธอ "มือนุ่มดีนะ.."
"เมื่อกี้นี้พูดอะไรรึเปล่าคะ ?" ฮันเรียตต้าที่ได้ยินไซโตะพูดแต่เธอฟังไม่ค่อยชัดหันกลับมาถาม
"ปะ..เปล่าครับไม่มีอะไร.." ไซโตะบ่ายเบี่ยงทำให้เธอหันกลับไปทำธุระของเธอต่อ ส่วนไซโตะเดินออกมานอกห้องเพื่อไปยังโรงอาหาร "หิวแล้ว..วันนี้จะกินอะไรดีนะ!"
คิบัทบินออกมาจากกระเป๋าเสื้อของไซโตะ "เห้ คู่หูฉันรู้สึกบางอย่างแปลกๆมาจากผู้หญิงคนนั้นด้วย มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นมากแต่ฉันนึกไม่ออกว่าเป็นความรู้สึกของอะไร!?"
"ถ้าไม่รู้ก็อย่าคิดให้เปลืองสมองเลยน่า คนแบบนั้นจะให้เป็นลอสท์หรือสัตว์ประหลาดแบบใหม่ที่พวกอะยาซากิพูดถึงรึไง ?" ไซโตะพูดจากวนคิบัท แล้วก็จับมันยัดลงกระเป๋าเสื้อไป "ถ้ามีใครมาเห็นนายเข้าคงไม่ดี ตอนนี้อยู่เงียบๆไปก่อนเถอะ!"
"เชอะ! แล้วจะบอกว่าไม่เตือน!" คิบัทงอนไซโตะ จึงเก็บตัวเงียบอยู่ในกระเป๋าเสื้อไม่พูดจาอะไรอีก
ฮิรากะมาถึงโรงอาหารเขาเดินไปตามร้านต่างๆแต่ก็ไม่พบของถูกใจที่เขาอยากจะซื้อเลยซักร้าน จนเมื่อเดินจนหมดทุกร้านก็ยังไม่สามารถตัดสินใจเลือกซื้อได้ "วันนี้ไม่ค่อยหิว...ไม่กินก็ได้ ไปหาพวกน้ำดื่มแทนนี่ล่ะ!" เขาเดินออกมาข้องนอกโรงอาหารแล้วไปเจอกับตู้กดน้ำกระป๋อง เขาใส่เหรียญลงไปแล้วกดปุ่มจากนั้นน้ำโคล่ากระป๋องก็ออกมา ไซโตะจึงหยิบขึ้นมาดื่ม
เมื่อเขาดื่มจนหมดก็ทิ้งกระป๋องลงถังขยะ แต่สักพักนึงเขาก็สังเกตความผิดปกติได้อย่างนึงคือรอบๆนี้ไม่มีใครเดินผ่านเลย มีเพียงเขาเพียงคนเดียวที่อยู่ตรงนี้ "วันนี้มันดูเงียบแปลกๆเกินไปรึเปล่าเนี่ย ตามปกติน่าจะมีคนเดินไปเดินมาอยู่แถวนี้สิ ?"
"ว่าไงฮิรากะ วันนี้ไม่ทานข้าวเรอะ ?" ทาจิบานะ จุนอิจิเด็กหนุ่มผู้ใช้พลังแห่งสรรพสัตว์จากยุคโบราณมาสค์ไรเดอร์โอส เข้ามาถามหลังจากที่เดินออกมาจากโรงอาหารและเขาก็มองไปรอบๆก็พบความผิดปกติแบบเดียวกับไซโตะ "นี่นายอยู่คนเดียวอย่างงั้นเรอะ เงียบเลยนะไม่มีเสียงนกหรือลมเลย.."
"นั่นสินะ โรงเรียนเราก็ไม่ใช่เล็กๆน่าจะมีคนเดินไปทั่วโรงเรียน แต่ว่าวันนี้ไม่ต้องพูดถึงคนเพราะว่าขนาดลมหรือนกก็ยังไม่มีเลย" ไซโตะเขย่ากระเป๋าเสื้อตัวเองเพื่อปลุกคิบัท "คิบัท นายสัมผัสอะไรที่ประหลาดได้รึเปล่า ?"
คิบัทบินออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วบินวนไปรอบๆ "แปลกนะ เหมือนกับว่ามีบางอย่างทำให้พวกสัตว์รอบบนี้ไม่อยากเข้าใกล้ มนุษย์เองหากรับสิ่งนี้เข้าไปแล้วก็คงรู้สึกกลัวขึ้นมาด้วยสิ" มันอธิบายแบบที่ไซโตะกับอิจิกะไม่เข้าใจเท่าไหร่
"จะว่าไปมันก็จริงนะ รู้สึกกดดันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว.." จุนอิจิหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูก็พบว่าสัญญาณขาดๆหายๆ "แบบนี้เริ่มไม่ปกติแล้วสิ ทางแรบบิทแฮทซ์ตรวจจับอะไรไม่ได้เลยรึไง ?"
"คลื่นแบบนี้ต่างจากของลอสท์อยู่มาก การที่จะตรวจจับไม่พบก็ไม่ใช่เรื่องแปลก" คิบัทพูดอธิบาย "ถ้าให้พูดตามจริงล่ะก็ ความรู้สึกนี้ก็เหมือนกับสิ่งที่ตรวจจับได้ในระยะนี้นะ คลื่นมันอ่อนมาก แต่ว่า..." ค้างคาวประหลาดบินนำทางให้พวกไซโตะเดินตามมันไปจนถึงสวนเกษตร "ที่นี่ล่ะที่ฉันรู้สึกมากที่สุด!"
"เดี๋ยวนะ จะมีตัวบ้าอะไรจะมาทำลายสวนผักของโรงเรียนเรารึไงมันไม่น่าจะใช่ที่นี่นะ นี่นายนำทางมาถูกทางจริงๆรึเปล่าเนี่ย ?" ไซโตะถามความมั่นใจของคิบัทอีกครั้ง
"คู่หู จมูกของฉันไม่เคยพลาดหรอก...ที่นี่มันต้องมีอะไรบางอย่างอยู่อย่างแน่นอน!" คิบัทยังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่ไซโตะก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
"ฉันคิดว่าลองเข้าไปตรวจสอบดูก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะฮิรากะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปดูในชมรมเองส่วนนายไปดูในสวนนะ" จุนอิจิออกคำสั่งเรียบร้อยเขาก็เดินเข้าไปในโรงฟาร์ม ปล่อยให้ไซโตะออกเดินสำรวจสวนนี้ไปพร้อมกับคิบัท
"อากาศร้อนแบบนี้แล้วยังให้ฉันไปเดินในสวนอีกนะ.." ไซโตะบ่นเล็กน้อยก่อนที่จะยอมจำใจลงไปเดินในสวนผั เพื่อตรวจดูความผิดปกติ
จุนอิจิเข้ามาสำรวจในโรงหาร์มก็ไม่พบเห็นอะไรผิดปกติจนเมื่อเขาเดินต่อไปเรื่อยๆก็มาเจอกับคนสวนล้มนอนอยุ่ที่มุมห้อง เขาจึงรีบพยุงเขาขึ้นมาทันที "นี่คุณทำใจดีๆไว้ ไม่เป็นไรนะ!?"
"นะ..นักเรียนอย่างงั้นเรอะ..." ชายสวนคนนี้ลืมตาแบบสะลึมสะลือ "นะ..หนีไปซะ..ทะ..ที่นี่ไม่ปลอดภัย..มันมีปิศาจอยู่ในสวน!"
"ปิศาจ ?...ปิศาจเป็นแบบไหนมันมีเป้าหมายอะไร ?" จุนอิจิพยายามถามคำถามกับชาวสวนคนนี้ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้คำตอบจากเขาอย่างแน่นอน และไม่นานนักชาวสวนคนนี้ก็สลบลงไปอีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้ตอบคำถามเขาเลย "คุณลุง..คุณลุงครับ..." จุนอิจิมองออกไปทางหน้าต่าง "..ในสวน..แปลว่าฮิรากะกำลังจะไปหามันอย่างงั้นเรอะ ?"
"ไม่ได้การแล้วต้องรีบตามไป!!" จุนอิจิเปิดประตูออกมาจากโรงฟาร์มก็มาเจอนักเรียนชมรมเกษตรจำนวนมากนอนสลบอยุ่ที่นี่ "..นี่มัน..อะไรกันแน่ ?"
ด้วยอากาศที่ร้อนและยังมีบรรยากาศกดดันจากความรู้สึกที่แปลกประหลาดทำให้ไซโตะต้องทนเดินอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ร้อนระอุ จนเขาเริ่มท้อแท้ "ชักจะไม่ไหวแล้วนะ อยากจะออกไปจากที่นี่แล้ว..." พอเขาเดินมาสักพักก็มาเจอหุ่นไล่กาอยู่กลางสวน "หุ่นไล่กา..?" เขาเดินผ่านมันไปโดยไม่ได้สนใจอะไร "สรุปว่าที่นี่ไม่มีอะไรผิดปกติสินะ.."
ในตอนที่ไซโตะเดินผ่านไปนั้นหุ่นไล่กาตัวนั้นก็หันกลับมาโจมตีใส่เขาทันที "หะ...เห้ย!!" ด็กหนุ่มสามารถเคลื่อนหลบได้ทันอย่างเฉียดฉิว "หุ่นไล่กาขยับได้อย่างงั้นเรอะ ?"
"นั่นไม่ใช่หุ่นไล่กาคู่หู นั่นมันไนท์แมร์ที่ฮายาเตะเคยบอกไง!!" คิบัทย้ำความจำของไซโตะ
"แฮ่!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์ใช้เคียวเกี่ยวข้าวฟันโจมตีใส่ไซโตะ แต่เด็กหนุ่มก็สามารถหลบได้และถอยห่างออกมาจากตัวมัน มันจึงเปลี่ยนเป็นการโจมตีด้วยกระสุนฟางใส่เขา
ตู้ม!!
ไซโตะกระโดดหลบมาทางซ้ายแล้วจับคิบัทมากัดที่ข้อมือของเขา แล้วก็ปรากฏรอยประหลาดขึ้นบนใบหน้าของเขาพร้อมกับเข็มขัดที่ปรากฏขึ้นมาพร้อมโซ่เหล็ก "แปลงร่าง!!" เขาใส่คิบัทลงไปในเข็มขัดแล้วร่างกายของเขาก็ค่อยๆแปรสภาพเป็นมาสค์ไรเดอร์คิบะ
KIVA
"มาเริ่มกันเลย!!" คิบะเงื้อมหมัดต่อยใส่ไนท์แมร์สแกร์โครว์อย่างเต็มแรง แล้วก็ต่อยรัวใส่มันด้วยความเร็วแล้วใช้หมัดสุดท้ายกระแทกมันให้ถอยออก "เมื่อกี้เป็นแค่การลองเชิง...ต่อไปจากนี้ล่ะจะเป็นของจริง!"
"แฮ่!!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์งอกเคียวแหลมออกมาจากร่างของมันอีก พร้อมกับปล่อยเคียวออกมาเป็นบูมเมอร์แรงขว้างโจมตีใส่คิบะจำนวนมาก ซึ่งเขาก็ทำการตอบโต้ด้วยการใช้เท้าเหล็กข้างขวาปัดการโจมตีด้วยเคียวพวกนั้นออกซึ่งสแกร์โครว์ก็ใช้ช่วงจังหวะที่เขาทำเช่นนั้นเข้าไปโจมตีด้วยเคียวในระยะใกล้ มาสค์ไรเดอร์จึงต้องรีบถอยห่างอย่างรวดเร็ว
"เจ้านี้..เก่งไม่ใช่เล่นๆเลยแฮะ.." ไซโตะตั้งท่าพร้อมสู้ต่อแล้วไนท์แมร์สแกร์โครว์ก็พุ่งเข้าโจมตีเขาอีกครั้ง
จุนอิจิที่รู้ถึงอันตรายในสวนก็รีบวิ่งออกมาจากโรงหาร์มแล้วกำลังจะวิ่งไปช่วยไซโตะ แต่ระหว่างนั้นก็มีออร่าสีดำปรากฏขึ้นตามพื้นที่ตรงหน้าเขา "อะไรน่ะ ความมืดพวกนั้น!?" พอเขาลองเหยียบไปที่พื้นนั้นก็มีมือโครงกระดูกเข้ามาจับขาเขาแล้วพยายามจะดึงลงไป แต่จุนอิจิสามารถสลัดมันออกแล้วถอยออกมา "เจ้าพวกนี้..1?"
"ฮาส์...!!" ปิศาจโครงกระผูกผุดออกมาจากออร่าสีดำนั้น พวกมันเปรียบเสมือนเป็นทหารข้ารับใช้ของไนท์แมร์ที่โอเนย์รอสที่แอบอยู่ในเงามืดเป็นผู้สร้างขึ้นมา เปล่าไนท์แมร์โบนเหล่านี้ก็เข้าโจมตีทาจิบานะแบบไม่รอช้า
"ถ้าแบบนี้..คงไม่มีทางเลือกสินะ!!" จุนอิจิหลบการโจมตีของพวกโบนแล้วถอยออกมาตั้งหลักใหม่แล้วหยิบไดร์เวอร์มาสวม "ฉันจะจัดการพวกนายเอง!" เขาใส่เมดัทั้งสามลงไปแล้วใช้เครื่องโอสแสกนเนอร์ แสกนไดร์เวอร์ของเขา "แปลงร่าง!!"
TAKA
TORA
BATTA
TATOBA TATOBA TATOBA
"ฮ่าส์!!" โอสหยิบดาบเมจาคาลิเบอร์ของเขาขึ้นมาแล้วกระโดดเข้าไปสู้อยู่ท่ามกลางฝูงโบน เนื่องจากพลังของพวกมันไม่สู้มากทำให้เพียงการใช้ดาบฟันพวกมันเพียงครั้งเดียวก็สามารถจัดการพวกมันลงได้แล้ว แต่ด้วยปริมาณของมันก็สร้างความเสียเปรียบให้กับทางมาสค์ไรเดอร์ไม่น้อย
"แฮ่!!!" โบนบางตัวจะใช้หอกเหล็กแทงใส่โอสแต่เขาก็สามารถใช้กรงเล็บเสือจัดการพวกมันลงไปได้ก่อน แล้วโอสก็กระโดดมาอยู่ที่อีกด้าน
"จัดการให้หมดภายในทีเดียวเลยละกัน!" มาสค์ไรเดอร์โอสใส่เมดัลสีเงินลงไปในดาบเมดาจาลิเบอร์แล้วใช้โอสแสกนเนอร์ทำการแสกนดาบเล่มนี้ลงไปอีกที
TRIPPLE SCANNING CHARGE
"เซ..ย่าส์!!" โอสฟันปล่อยเป็นคลื่นดาบใส่โบนทั้งหมดแล้วก็เกิดเป็นรอยเคลื่อนของมิติขึ้น จากนั้นรอยนั้นก็กลับสู่สภาพเดิมแล้วทำลายเหล่าโบนลงไปพร้อมกันทั้งหมด
บรึ้มม!!!
"ฮิรากะ..จะเป็นอะไรรึเปล่านะ..?" โอสเมื่อจัดการศัตรูของตัวเองบริเวณลงได้เขาก็รีบมุ่งหน้าไปที่สวนต่อเพื่อไปช่วยไซโตะ
ทางด้านคิบะก็ถูกเทคนิคการโจมตีของไนท์แมร์สแกร์โครว์เป็นฝ่ายกดดันเขาจนทำให้มาสค์ไรเดอร์ตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบ "หนอย..เจ้านี้เราจะจัดการมันยังไงล่ะเนี่ย!?" พอมันเข้ามาโจมตีซ้ำคิบะก็ทำได้เพียงกลิ้งหลบแล้วลุกขึ้นมาต่อยมัน ทำให้มันเสียหลักเล็กน้อย
"ฮ่าๆๆๆ!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์ปล่อยบูมเมอร์แรงออกมาโจมตีใส่คิบะอีกครั้ง ซึ่งในช่วงนั้นเองจะเป็นช่วงที่มันไม่สามารถขยับได้ ไซโตะจึงใช้โอกาสเพียงเสี้ยววินาทีนี้กลิ้งตัวเข้าไปใกล้มันเตะมันลอยขึ้นไปข้างบน แล้วตามด้วยใช้แฟซเซิลสีแดงที่คิบัท
WAKE UP!
"ฮ่าส์!!" คิบะกระโดดขึ้นไปเตะไนท์แมร์สแกร์โครว์ดีดตัวเองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วท้องฟ้าก็เปลี่ยนไปเป็นยามค่ำคืนที่มีดวงจันทร์เสี้ยวขนาดใหญ่ลอยอยู่บนท้องฟ้า เกราะเหล็กที่ขาของคิบะเปิดออกเผยให้เห็นเท้าสีเลือดแล้วมาสค์ไรเดอร์ก็พุ่งลงมาเพื่อที่จะเตะใส่ไนท์แมร์สแกร์โครว์ที่กำลังอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถตอบโต้ได้ "ฮ้ากกกก!!!"
DARKNESS MOON BREAK
แต่ก่อนที่คิบะจะเตะใส่มันได้สำเร็จ จู่ๆร่างของไนท์แมร์ตนนี้ก็หายไปกลางคันโดยที่ไม่รู้สาเหตุทำให้ท่าเตะของคิบะนั้นเตะลงสู่พื้นแทนจนเกิดเป็นตราสัญลักษณ์ขนาดใหญ่บนพื้นสวน "เดี๋ยวสิ..เจ้านั้นหายไปได้ยังไง..?" ไซโตะพยายามมองไปรอบๆแต่ก็พบว่ามันไม่อยู่แล้วจริงๆ "กะ..เกิดอะไรขึ้น ?"
มาสค์ไรเดอร์โอสเข้ามาสมทบกับคิบะ "ฮิรากะนายไม่เป็นไรสินะ จัดการพวกมันไปแล้วเรอะ ?" จุนอิจิถามแต่ไซโตะก็ส่ายหน้าปฏิเสธ "ถ้าอย่างงั้นมันหายไปไหนล่ะหรือว่าหนีไปได้ ?"
"ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?" การหายตัวไปของไนท์แมร์สร้างความสงสัยให้กับเด็กหนุ่มผู้มีพลังแห่งราชันย์แห่งแวมไพร์ผู้นี้เป็นอย่างมาก แต่ว่าก็ไม่อาจหาเหตุผลที่สามารถมาตอบความสงสัยนี้ได้ "..ไนท์แมร์..อย่างงั้นเรอะ ?"
เมื่อทั้งสองกลับมาที่โรงฟาร์มก็พบว่าทุกคนฟื้นคืนสติกับเป็นปกติกันหมดแล้วและยังคงทำงานกันตามปกติ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่น่าแปลกคือคนพวกนี้นั้นจำเรื่องที่เกิดขึ้นไปก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยสักคน เหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นและบริเวณนี้ก็กลับมามีเสียงนกเสียงลม และคนเดินไปเดินมาตามปกติแล้ว ซึ่งแทนที่จะเป็นผลดีแต่สภาพแบบนี้กับยิ่งสร้างความลำบากใจให้กับทั้งสองมากขึ้นไปอีก "คงต้องกลับไปปรึกษากับคนอื่นๆกันก่อนสินะ.."
"เรื่องนั้นฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งเลยล่ะ!" ไซโตะและจุนอิจิจึงตกลงกันที่จะไปที่แรบบิทแฮทซ์เพื่อที่จะปรึกษากันถึงเรื่องไนท์แมร์ ปิศาจร้ายใหม่ที่ปรากฏตัวขึ้น...
คาราสุที่เป็นต้นเหตุของเหตุการณ์ในครั้งนี้เพิ่งตื่นขึ้นแต่ว่าเขาก็ยังรู้สึกเพลียและเหนื่อยอ่อนอยู่ ถึงแม้ว่าเขาจะหลับไปนานมากพอสมควร "ต้อง..กลับไปทำงานต่อ..." ชายร่างสูงผู้นี้ยังคงตัดสินใจเลือกที่จะไปทำงานของเขาต่อถึงแม้จะเพลียมาก โดยที่เขาไม่รู้เรื่องเลยว่าเขาคือผู้ให้กำเนิดไนท์แมร์โดยที่เขาไม่รู้ตัว
ฐานทัพแรบบิทแฮทซ์ เวลา 17.45 น.
จุนอิจิและไซโตะต่างมาปรึกษาเรื่องการรับมือกับไนท์แมร์ร่วมกับชาร์ลและฮายาเตะ ที่ซึ่งพวกเขาไม่อาจสามารถทราบตำแหน่งของพวกมันได้เพราะเครื่องตรวจจับสัญญาณยังไม่ได้ลงข้อมูลของพวกมันไว้ "ชาร์ล ฉันมีเรื่องที่จะขอร้องคือฉันอยากจะให้เธอช่วยทำอุปกรณ์ที่มีไว้ตรวจจับคลื่นสัญญาณของพวกมัน เวลาที่เกิดเรื่องจะได้สามารถเตรียมรับสถานการณ์ได้ทันน่ะ"
"เรื่องนั้นคงต้องใช้เวลาสักหน่อยนะครับ ผมเองก็คงจะทำไม่ได้ถึงขนาดนั้นแต่ว่าถ้าให้ทางผู้ชาวยด้านเทคโนโลยีของทางเราเป็นผู้ช่วยทำล่ะก็ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาหรอกครับ" ชาร์ลกดพิมพ์ลงไปที่คอมพิวเตอร์ "เราจะขอให้ทางนั้นช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ทราบว่าจะสามารถทำได้หรือไม่นะครับ"
"ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลยล่ะนะ" ไซโตะพูด "ยิ่งตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าจะจัดการมันยังไงให้สมบูรณ์นอกจากการใช้อัญมณีที่ฮารุกะมีอยู่ด้วย" พวกเขาต่างมองไปที่ฮารุกะที่ห้อยอัญมณีนั้นไว้เป็นสร้อยคอ "..ทำตอนนี้ก็ไม่เสียหาย ดีไม่ดีมันอาจจะ่วยเราได้มากเลยก็ได้!"
"ผมก็เห็นด้วยนะครับ เราจะสร้างความได้เปรียบในการตามหาพวกมันได้ง่ายขึ้นด้วย" ฮายาเตะเห็นด้วยกับความคิดของจุนอิจิและไซโตะและสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มที่ จนทำให้ชาร์ลยอมตอบตกลง
แต่ถึงแม้จะสามารถจัดการปัญหาที่ข้องใจเรื่องแรกลงไปได้แล้ว ก็ยังคงเรื่องที่ไซโตะยังคงเป็นกังวลอยู่ซึ่งนั่นก็คือเรื่องของไนท์แมร์สแกร์โครว์ที่เขาไม่สามารถจัดการมันได้ "..เจ้าตัวเมื่อตอนเที่ยง ฉันยังจัดการมันไม่ได้แบบนี้แปลว่ามันอาจจะปรากฏออกมาอีกก็ได้..."
"รู้สึกว่ารูปแบบการปรากฏตัวของมันจะมากจากคนที่มีรอยตราดาวสีดำอยู่บนหน้าผากน่ะครับ การจะหาต้นตอได้ก็คงต้องตามหาสัญลักษณ์นั้นให้ได้ก่อนแล้วก็ใช้อัญมณีนั้นทำลายตรานั้น ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีทางที่จะหยุดมันได้หรอกครับ" ฮายาเตะพูดอธิบาย
ไซโตะพยักหน้าแต่ว่าเขาก็ยังวิตกกังวลอยู่ "เรื่องนั้นฉันก็เข้าใจล่ะนะ..แต่ว่าก็ยังอดคิดไม่ได้น่ะ.."
.
.
.
.
โรงเรียน SMART BRAIN เวลา 18.00 น.
ไซโตะออกมาจากฐานทัพแรบบิทแฮทซ์โดยที่เขายังเป็นกังวลถึงปิศาจไนท์แมร์ที่ยังหนีรอดไปได้ และตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่สามารถตามหาคนที่เป็นผู้ให้กำเนิดมันได้ ทำให้ท่าทางของเขาตอนนี้ดูเย็นชาและคิดมากอยู่ตลอดเวลา จนเขากลับมาที่ตู้กดน้ำเดิมและตัดสินใจจะซื้อน้ำแต่ในตอนนั้นก็บังเอิญทำเหรียญตกและมันก็กลิ้งไปหาฮารุกะที่ตามมา "..ฮารุกะ ?"
ฮารุกะเก็บเหรียญของไซโตะขึ้นมา "ช่วยซื้อให้ฉันด้วยสิ กำลังคอแห้งอยู่เลย.." ฮารุกะยื่นเหรียญของไซโตะคืนให้กับเจ้าของพร้อมกับเหรียญของเธอด้วย "ฉันขอน้ำผลไม้นะ!"
"อืม!" ไซโตะรับเหรียญมาจากฮารุกะแล้วนำมาหยอดเหรียญลงไปที่ตู้กดน้ำ แล้วก็กดปุ่มน้ำโคล่ากับน้ำผลไม้และพอกระป๋องตกลงมาแล้ว เขาก็หยิบกระป๋องน้ำทั้งสองขึ้นมาแล้วยื่นกระป๋องน้ำผลไม้ให้กับเธอ "นี่ ได้แล้วล่ะ.."
"ขอบใจนะ!" หญิงสาวรับกระป๋องน้ำมาแล้วเธอก็เปิดฝาแล้วดื่มน้ำของเธอ และเธอก็สังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ยังคงทำสีหน้าที่เครียดอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง "ไซโตะคุง ไม่เห็นต้องคิดมากเลยก็ได้นี่น่า ถ้าพวกมันปรากฏออกมาเราก็แค่จัดการมันเหมือนตามปกติ เท่านี้ก็ไม่น่ามีปัญหาแล้วนะ.."
"เรื่องนั้นฉันก็พอเข้าใจอยู่...แต่ว่าการต่อสู้ครั้งเมื่อเช้าน่ะ.." ไซโตะนั่งลงกับม้านั่ง "..ฉันแพ้ให้กับพวกมันในการต่อสู้ครั้งแรก แบบนี้ถ้าเจอกับพวกมันใหม่อีกครั้ง ฉันก็อาจจะเอาชนะมันไม่ได้ก็ได้!"
"อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ!" ฮารุกะพูดเสียงดังกับไซโตะพร้อมกับค่อยหลั่งน้ำตาของเธอ ซึ่งเธอเมื่อรู้ตัวว่าร้องไห้ก็รีบเช็ดน้ำตาของเธอออกทันที "ขอโทษนะ...แต่ว่าการต่อสู้น่ะ คนเราก็ต้องมีการแพ้ชนะเป็นธรรมดา ถึงแม้เราจะแพ้...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราแพ้ตลอดไปซะหน่อย..ถ้าไซโตะคุงพยายามไซโตะคุงก็ต้องเอาชนะมันได้อย่างแน่นอน!"
ไซโตะแอบยิ้มที่มุมปากเพราะความไม่ยอมแพ้ของฮารุกะก็ทำให้เขาขำ "ฮะๆๆ เธอเนี่ยเป็นคนที่แปลกจริงๆนะ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะให้ผู้หญิงมาสอนเรื่องแบบนี้ให้" เด็กหนุ่มลุกขึ้น "ก็ได้ฉันจะลองดู ฉันจะลองสู้ดูใหม่และคราวนี้จะต้องเอาชนะให้ได้ด้วย"
"อื้ม!!" ฮารุกะยิ้มให้กับไซโตะ แต่ทันใดนั้นเองก็เกิดลมแรงที่มีความกดดันประหลาดพัดเข้าหาทั้งสอง "ความรู้สึกที่กดดันนี้มันอะไรน่ะ!?"
"ยอมออกมาแล้วเรอะ มาได้ถูกจังหวะจริงๆนะ" ไซโตะนำคิบัทมากัดที่ข้อมือตัวเองแล้วก็เกิดรอยประหลาดขึ้นบนใบหน้าของเขา พร้อมกับเข็มขัดที่กำเนิดขึ้นมาจากโซ่ "ฮารุกะเธอหลบไปก่อน ฉันจะสู้กับมันเอง...แปลงร่าง!!" เขาใส่คิบัทลงเข็มขัดของเขา
KIVA
"ย้ากก!!" คิบะวิ่งตรงเข้าไปสู้กับไนท์แมร์สแกร์โครว์ที่ปรากฏตัวออกมาจากความมืดทันที เขาเริ่มเปิดการโจมตีโดยการกระโดดเตะใส่มัน สามารถทำให้มันร่นถอยลงไปได้เล็กน้อยแล้วคิบะก็ใช้เท้าอีกข้างเตะดีดตัวเองขึ้นแล้วกลับลงมาที่พื้นแล้วใช้หมัดซ้ายหมัดขวาต่อยรัวมันแบบไม่ยั้งแล้วใช้หมัดขวาชกมันจนกระเด็น
ไนท์แมร์สแกร์โครว์พลิกกลับมาตั้งหลักใหม่แล้วปล่อยเคียวขว้างโจมตีใส่มาสค์ไรเดอร์ เขาสามารถกระโดดหลบแล้วไปอยู่ด้านหลังของมันจากนั้นก็โจมตีด้วยการสกัดขาแล้วก็จับมันทุ่มลงพื้นแล้วต่อยซ้ำ "ฉันไม่เหมือนเมื่อตอนเช้าแล้วล่ะน่า!!"
"แฮ่!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์ถอดหมวกของมันออกเผยให้เห็นเลื่อยที่ซ่อนอยู่ภายในนั้นแล้วมันก็ปล่อยใบเลื่อยนี้โจมตีใส่คิบะโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัวทำให้ต้องถอยห่างออกมา จึงปล่อยโอกาสให้ไนท์แมร์ตนนี้ลุกขึ้นมาแล้วใช้เคียวโจมตีโจมตีใส่เขาอีกครั้ง
"เล่นแบบนี้เรอะ!" มาสค์ไรเดอร์คิบะกลิ้งตัวไปที่ตู้กดน้ำอัตโนมัติแล้วล่อให้สแกร์โครว์เข้ามาโจมตีใส่เขา ซึ่งเขาก็ใช้จังหวะที่มันเข้ามานั้นเคลื่อนหลบแล้วเหวี่ยงไปชนกับตู้กดน้ำ แล้วก็หยิบแฟซเซิลสีแดงขึ้นมา "งั้นก็ขอจัดการให้จบล่ะนะ!" เขาเสียบแฟซเซิลสีแดงลงที่คิบัท
WAKE UP!
คิบะยกขาขึ้นแล้วเกราะเหล็กที่ขาของเขาก็แตกออกเผยให้เห็นเท้าสีเลือด แล้วมาสค์ไรเดอร์ก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับดวงจันทร์เสี้ยวที่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอันมืดมิด แล้วเขาก็พุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง "ฮ้ากกก!!!"
ตู้ม!!
"อ้ากกก!!" ก่อนที่คิบะจะไปถึงตัวของไนท์แมร์สแกร์โครว์ เขาก็ถูกลำแสงของใครบางคนโจมตีใส่หลังทำให้เสียจังหวะและร่วงลงมาและพลาดโอกาสจัดการมันไป "อะ..อะไรกัน!?" คิบะพยายามจะลุกขึ้นมาใหม่แต่เขาก็ถูกสแกร์โครว์ใช้เคียวล็อคคอของเขาไว้แล้วเหวี่ยงขึ้นแล้วก็ใช้ใบเลื่อยบนหัวมันโจมตีใส่คิบะ "อ้ากกก!!"
"ฮ่าส์ส์ส์ส์ส์!!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์เปลี่ยนร่างไปมันเปลี่ยนไปเป็นที่มีใบเลื่อยเป็นอาวุธที่มือทั้งสองข้าง แล้วมันก็ใช้เลื่อยนั้นโจมตีเกราะอกของคิบะจนเกิดเป็นรอยแตกขึ้นมา แล้วมันก็ปล่อยใบเลื่อยบินออกไปมาสค์ไรเดอร์ซ้ำอีกครั้ง
"อึ่ก!!" คิบะล้มลงพร้อมกับกระอักเลือดออกมาเพราะอาการบาดเจ็บ "โธ่เว้ย..อีกนิดเดียวแท้ๆ.." ไซโตะใช้แรงที่เหลืออยู่ของตัวเองลุกขึ้นมาอีกครั้งแต่เขาก็ต้องถูกไนท์แมร์สแกร์โครว์โจมตีด้วยใบเลื่อยทั้งสองมือจนหมดสภาพ
"ไซโตะคุง!!" ฮารุกะร้องเมื่อเห็นไซโตะล้มลงเพราะไม่สามารถต่อสู้กับไนท์แมร์ตนนี้ได้เลย แล้วมันยังจับเข้าขึ้นมาแล้วค่อยนำเลื่อยเข้าไปใกล้ลำคอของเขา "หยุดนะ!!" เสียงของหญิงสาวก็ไม่อาจหยุดการกระทำของมันได้ แต่ว่าในตอนนั้นเอง...!!
คลื่นแสงสีฟ้าที่มีลักษณะเป็นเหมือนเข็มจำนวนมากโจมตีใส่ไนท์แมร์สแกร์โครว์อย่างต่อเนื่องจนมันต้องถอยห่างและปล่อยคิบะลง และมันก็หันไปมองผู้ที่โจมตีเข้ามา ไซโตะเองก็ชำเลืองมองไปทางนั้นเช่นกัน "นะ..นายคือ..?"
ผู้ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือมาสค์ไรเดอร์ที่มีลักษณะคล้างคลึงกับคิบะ แต่ว่าสีของเขานั้นเป็นสีน้ำเงินกับสีขาวและยังมีดาบเป็นอาวุธมีลักษณะคล้ายกับผู้หญิงมากกว่าที่จะเป็นผู้ชาย เธอสบัดดาบลงแล้วจ้องมองไปที่สแกร์โครว์ "มาสค์ไรเดอร์..คิบาร่า!"
"คะ..คิบาร่า ?" คิบะคืนร่างกลับเป็นไซโตะเพราะเขาไม่อาจทนอยู่ในสภาพได้นานไปกว่านี้ เพราะคิบัทเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย
"แฮ่!!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์ไม่สนว่าคิบาร่าจะเป็นใครใาจากไหน มันสนเพียงแค่ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้ามันจะต้องเป็นศัตรู สแกร์โครว์จึงวิ่งตรงเข้าหาคิบาร่าแบบไม่กลัวเกรงและยังเตรียมใช้เลื่อยทั้งสองมือของมันโจมตี ซึ่งในตอนนั้นคิบาร่าก็หยิบแฟซเซิลสีน้ำเงินม่วงของเธอมาเสียบกับด้ามจับดาบของเธอ
WAKE UP!
"ฮ่าส์!!" ดาบของคิบาร่าเปล่งแสงออกมาแล้วเธอก็ใช้สิ่งนี้แทงใส่ไนท์แมร์สแกร์โครว์ จากนั้นก็แทงซ้ำอีกหลายๆทีจนกลายเป็นวงเวทย์ขึ้นมา แล้วเธอก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดมิดซึ่งมีดวงจันทราเต็มดวงสีฟ้าเป็นฉากหลังแล้วเกราะเกราะขาของเธอก็แตกออกเผยให้เห็นเท้าสีน้ำเงิน แล้วเธอก็พุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง "ฮ้ากกก!!"
SHINING MOON BREAK
ไนท์แมร์สแกร์โครว์รับท่าเตะของคิบาร่าเข้าไปเสริมด้วยกับพลังของวงเวทย์ที่ไรเดอร์เป็นผู้สร้างขึ้นทำให้มีความรุนแรงที่สูงขึ้น แล้วมันก็กระแทกลงพื้นอย่างรุนแรงแล้วก็เกิดตราสัญลักษณ์ของคิบะขึ้นมา จากนั้นร่างของมันก็ค่อยๆกลายสภาพเป็นกระจก "จงสูญสิ้นไปเสียเถอะค่ะ!"
เพล้ง!!!
ร่างของไนท์แมร์สแกร์โครว์แตกสลายหายไป แต่ว่าความสงสัยของไซโตะและฮารุกะก็ยังไม่หายไปเพราะมาสค์ไรเดอร์ผู้ที่มาช่วยพวกเขาไว้นั้นเป็นใคร ? จนกระทั่งฮินะงิคุและสึคาสะตามมาถึง "ฮินะจัง สึคาสะจังนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ คนคนนั้นเป็นใคร ?"
"เรื่องนั้นให้ทางนั้นเป็นคนอธิบายจะดีกว่านะ..ใช่มั้ยล่ะ..ฮันเรียตต้า.." ฮินะงิคุหันกลับไปเรียกชื่อจริงของคิบาร่าแล้วเธอก็คืนร่างกลับเป็นมนุษย์ซึ่งก็คือฮันเรียตต้า ทริสเทนหญิงสาวที่มีลักษณะคล้ายกับเจ้าหญิงจากอังกฤษจริงๆ ที่เพิ่งย้ายมาที่โรงเรียนนี้เมื่อเช้านี้
ไซโตะและฮารุกะถึงกับพูดไม่ออกและต่างก็ตกใจกับตัวจริงของเธอ ส่วนฮันเรียตต้าก็ยิ้มให้ทั้งสองเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกความจริง แต่ว่าตัวจริงของฉันก็คือมาสค์ไรเดอร์คิบาร่านี่ล่ะค่ะ...แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็ไม่ใช่มนุษย์หรอกนะคะ.."
"ไม่ใช่มนุษย์..ถ้าอย่างก็หมายความว่าฮันเรียตต้าจังเป็น!?" ฮารุกะและไซโตะต่างเดาคำพูดต่อไปของฮันเรียตต้า ด้วยลักษณะของมาสค์ไรเดอร์ทั้งคิบะและคิบาร่าทำให้พวกเขาสามารถเดาออกได้ไม่ยากเลย
"ค่ะ เป็นอย่างที่คิดน่ะค่ะ ดิฉันเป็นแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์หรือว่าที่เรียกว่าชินโซ.." ฮันเรียตต้าแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ "ฉันก็คือเจ้าหญิงของเหล่าแวมไพร์ค่ะ..และที่มาที่นี่ก็เพราะการปรากฏตัวของไนท์แมร์ในครั้งนี้ ทำให้พวกเราเองก็ต้องถึงเวลาที่จะต้องร่วมสู้ไปพร้อมกับพวกท่านแล้วค่ะ!"
"..แวมไพร์!?.." ไซโตะทำเพียงจ้องมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ตรงกน้าเขาที่มีตำแหน่งเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งแวมไพร์ พร้อมกับดวงจันทร์สีฟ้าที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามราตรีนี้....
ที่ห้องเรียน F ห้องของพวกฮายาเตะซึ่งเป็นห้องที่มีมาสค์ไรเดอร์อยู่มากที่สุด มีอาจารย์ที่ปรึกษาที่เป็นพี่สาวของคนๆนึง และก็มีอาจารย์ที่ได้อันดับหนึ่งของเรื่องหน้าอกในโรงเรียน ตามปกติห้องนี้จะไม่ค่อยมีอะไรที่จะทำให้นักเรียนต้องถึงกับปวดหัวและเหตุการณ์คราวนี้ก็เช่นกัน เป็นเหตุการณ์ที่ไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้น....แต่แล้วก็มีบางอย่างเริ่มขึ้นจากเหตุการณ์ในครั้งนี้
"เอาล่ะ นักเรียนทุกคนจ้ะวันนี้มีเรื่องที่น่าดีใจด้วยค่ะ" อาจารย์ยามาดะ มายะอาจารย์สวมแว่นประจำห้อง เธอออกมาพูดหน้าชั้นเกี่ยวกับสมาชิกของห้องที่เพิ่งจะเข้าโรงเรียน "เธอเพิ่งย้ายมาจากอังกฤษ ถ้าเธอมีเรื่องอะไรที่ไม่เข้าใจก็ขอฝากเธอคนนี้ด้วยนะ..." มายะหันไปมองนอกประตู "...เข้ามาได้เลยจ้ะ!"
"นี้ไซโตะนายคิดว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงน่ะ ฉันขอพนันว่าเป็นผู้หญิงแล้วนายเลือกข้อไหน ?" โยชิอิ อากิฮิสะหรือมาสค์ไรเดอร์โฟร์เซ่เป็นผู้ที่ได้รับพลังงานลึกลับจากอวกาศที่เรียกว่าคอสมิค ท้าพนันกับไซโตะ
"งั้นฉันขอทายว่าเป็นผู้หญิง ห้องนี้ผู้ชายมันเยอะไปแล้วถ้าได้ผู้หญิงมาเพิ่มอีกห้องนี้คงจะดีขึ้นเยอะ" ฮิรากะ ไซโตะมาสค์ไรเดอร์คิบะชายผู้ได้รับเลือกจากตราราชันย์แห่งแวมไพร์ ทำท่าทางเบื่อหน่ายแต่เขาก็ยังลุ้นถึงบุคคลที่กำลังเข้ามาในห้อง จนเมื่อเขาเปิดประตูออกมา...!!
นักเรียนผู้หญิงคนนึงเดินตรงไปที่หน้าชั้นอย่างช้าๆ ด้วยลักษณะที่โดดเด่นเพราะท่าทางการเดินขอเธอเหมือนกับเป็นผู้ดีอังกฤษเมื่อสมัยอดีต และด้วยความสวยของเธอก็สะกดทำให้ผู้ชายกว่าครึ่งห้องนั้นหลงเธอไปเสียแล้ว โดยเฉพาะไซโตะที่มองตาค้างไปที่เธอ นักเรียนหญิงเดินมาถึงหน้าชั้นและเริ่มแนะนำตัว "ฮันเรียตต้า ทริสเทนค่ะ ทุกๆคนคะขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ!" รอยยิ้มและคำพูดอันสุภาพของเธอโดนใจผู้ชายเกือบทั้งห้อง
อากิฮิสะก็ถึงกับอึ้งเช่นกันแต่ไม่ทันไรเขาก็ถูกชิมาดะ มินามิซึ่งอยู่โต๊ะข้างๆเขาเหยียบเท้าเข้าอย่างตั้งใจและเต็มแรง "มะ..มินามิ เธอกำลังเหยียบเท้าฉันอยู่นะ.."
เธอทำเป็นไม่รู้เรื่อง "อะ..ขอโทษทีนะ ดูเหมือนว่าจะเหยียบผิดไปหน่อยน่ะ ไม่ได้คิดจะเหยียบอากิเลยนะ!" ถึงเธอจะพูดเช่นนั้นแต่สายตาของเธอกลับบ่งบอกว่าเธอนั้นจริงๆแล้วตั้งใจเหยียบเขาเต็มแรงต่างหาก "แต่ว่าคราวหน้าอาจจะเกิดเรื่องแบบนี้อีกก็ได้นะ...ระวังตัวไว้ก็ดี.." รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากเธอจนทำเอาอากิฮิสะถึงกับขนลุก
"เรื่องที่นั่งของคุณทริสเทนก็ขอให้เป็นที่นั่งทางด้านหน้าของฮิรากะคุงนะคะ" มายะบอกกับเธอ และผู้หญิงผู้ดีคนนี้ก็ค่อยๆเดินไปที่โต๊ะของเธอท่ามกลางสายตาก็เหล่าชายหนุ่มที่ต่างมองไปที่เธอ แบบตาไม่กระพริบจนเมื่อเธอนั่งลงที่โต๊ะ อาจารย์โอริมูระ จิฟุยุก็เข้ามาในห้องทำให้ทุกคนต่างกลับมาสู่สภาพเดิมเพราะทุกคนต่างกรวงเกรงจิฟุยุ
"อย่าเหลิงให้มากนะ ต่อให้พวกนายจะพยายามจีบเธอคนนี้ล่ะก็..ก็จงดูสารรูปตัวเองว่าเหมาะสมกับเธอที่เป็นถึงกับคุณหนูแบบนี้รึเปล่า!" จิฟุยุพูดแทงใจดำผู้ชายหลายคนทำเอาพวกเขาถึงกับล้มลงพร้อมกัน "แค่นี้ล่ะสอนต่อได้!" แล้วอาจารย์ก็เดินออกไปจากห้องโดยที่ปล่อยให้เหล่าผู้ชายล้มนอนไปกันหมด
ฮันเรียตต้ามองไปรอบข้างก็เห็นว่ายังมีนักเรียนชายอยู่บางคนที่ยังไม่ล้มลงเช่นฮายาเตะ อิจิกะหรือยูทาโร่ ซึ่งรวมถึงผู้ชายที่นั่งอยู่ด้านหลังของเธอด้วย "ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาจากประเทศอังกฤษถ้ามีเรื่องในญี่ปุ่นที่ฉันไม่เข้าใจก็ขอความกรุณาด้วยนะคะ"
"คะ..ครับ" ไซโตะถึงกับเกร็งที่ได้คุยกับผู้หญิงสวยดั่งนางฟ้าสง่างาดั่งเจ้าหญิงเช่นนี้ แต่หลังจากที่ได้คุยกันก็ทำให้เขารู้สึกปลาบปลื้มยินดีที่ได้คุยกับเธอแบบนี้ และก็แอส่งสายตาไปให้อากิฮิสะที่ล้มคาโต๊ะอยู่ข้างๆ "ฉันชนะแล้วเพื่อน.."
"เอาล่ะ ทุกคนจ้ะหยุดเรื่องเว่อร์ๆไว้ก่อนแล้วมาเรียนกันต่อเถอะนะ!!" มายะพูดให้กำลังใจเหล่าผู้ที่ล้มไปกองกับโต๊ะทำให้พวกเขามีแรงใจที่จะเรียนต่อขึ้นมาเล็กน้อย จากนั้นทุกคนก็เริ่มเรียนกันต่อ....
สวนผักของชมรมเกษตรกรรมในโรงเรียน เวลา 09.45 น.
ชมรมเกษตรกรรมของโรงเรียน SMART BRAIN ถือว่าเป็นชมรมที่มีหน้าที่ในการปลูกผักให้กับโรงเรียน ซึ่งผู้ที่ทำชมรมนี้นั้นก็จะได้รับค่าตอบแทนที่ได้ทำการขายพืชผักของพวกเขาให้กับทางโรงเรียน ยิ่งหากเป็นผักที่มีคุณภาพดีก็จะยิ่งทำให้ทางชมรมได้รับกำไรอย่างดี ที่นี่จึงเปรียบเสมือนเป็นคลังอาหารให้กับโรงเรียนเลยก็ได้ ซึ่งก็มีนักเรียนไม่น้อยที่เลือกเรียนอยู่ชมรมนี้
แต่ว่าในชมรมนี้นั้นจะมีชายร่างสูงผู้เงียบครึมผู้นึงอยู่ด้วย เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยจะมีคนสนใจเท่าไหร่นักคนๆนี้มีชื่อว่า นิวะ คาราสุ การมีอยู่ของเขาก็ไม่ต่างจากการเป็นหุ่นไล่กาที่ตั้งอยู่ในสวนแต่กลับไม่ได้รับการใส่ใจหรืออะไรตอบแทนเลย ถึงแม้เขาจะคอยพยายามช่วยเหลือเพื่อนในชมรมอย่างเต็มที่แต่ก็ยังไม่มีใครจำเขาหรือเ็ห็นเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่คนเดียว จนบางทีก็ทำให้เขาน้อยใจเล็กน้อย แต่ว่าเวลาเกิดเรื่องที่เป็นปัญหาของสวนขึ้นมาทุกคนก็จะมาโทษเขาทั้งๆที่เขาก็ไม่ได้เป็นคนทำทำให้เขายิ่งรู้สึกกดดันขึ้นไปอีก จนต้องมานั่งท้อใจอยู่ในโรงฟาร์มเพียงคนเดียวโดยที่ไม่มีใครสักคนจะเข้ามาปลอบใจเขา....
"เจ้าช่างเป็นคนที่ถูกชะตากรรมกลั่นแกล้งเสียจริง อุตส่าห์พยายามทำดัเพื่อให้ทุกคนมีความสุข..แต่ว่าก็ไม่มีใครกล่าวชมเชยเจ้าสักคำและก็เอาผลงานนั้นไปเป็นของตัวเอง แต่พอมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นทุกคนต่างก็มาลงโทษเจ้า!" โอเนย์รอสปรากฏขึ้นมาจากเงามืด "งั้นข้าก็ขอใช้จิตใจของเจ้าให้เป็นประโยชน์ต่อพวกข้าด้วยละกัน!"
"นี้นาย..เป็นใคร!?" คาราสุยังไม่ทันได้ทำอะไรเขาก็ถูกโอเนย์ปล่อยพลังเวทย์สีดำใส่หน้าผากของเขา จนเกิดเป็นดวงดาวสีดำขึ้นมาเช่นเดียวกับนักเรียนผู้ชายคนก่อนหน้านี้ แล้วชายหนุ่มร่างสูงผู้นี้ก็ล้มลงนอนกับกองฟางแล้วก็มีออร่าสีดำเป็นรูปหุ่นไล่กาก่อนที่มันจะย้อนกลับเข้าไปในร่างของเขา
"จงภูมิใจที่ได้เป็นประโยชน์ต่อพวกเราเสียเถอะ!" ไนท์แมร์โอเนย์รอสหลังจากประทับตราสัญลักษณ์เรียบร้อย เขาก็หายตัวไปในความมืด ก่อนที่คาราสุจะตื่นขึ้นมาแต่เขาก็จำเรื่องที่เกิดขึ้นไปเม่อกี้ไม่ได้และก็เดินออกจากโรงฟาร์มแห่งนี้ไป เพื่อกลับไปทำงานเกษตรของเขาต่อ
.
.
.
.
ห้องเรียนม.4F เวลา 12.00 น.
ที่ห้องเรียนนั้นการมาของฮันเรียตต้าก็ทำให้เหล่านักเรียนในห้องยังคงตื่นเต้นกันอยู่ไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย พวกเขาก็ต่างเข้าไปหาเธอแล้วถามคำถามมากมายกับเธอ "คุณทริสเทนมาจากประเทศอังกฤษสินะคะ ?/ทำไมถึงสวยแบบนี้ล่ะค่ะสืบเชื้อสายมาจากขุนนางเหรอ ?/ทำไมถึงต้องมาญี่ปุ่นด้วยล่ะครับ ?/จะมาอยู่ที่นี่นานเท่าไหร่ ?/เรียนรู้เรื่องมั้ยคะ ถ้ามีเรื่องที่ไม่เข้าใจถามผมได้นะ!/มีแฟนรึยัง ?/ฯลฯ"
"ทุกๆคนคะใจเย็นกันก่อนเถอะค่ะ" ฮันเรียตต้าช่วยพูดให้ทุกคนสงบลง "งั้นดิฉันจะเริ่มตอบคำถามของแต่ละคนล่ะนะคะ ฉันเป็นคนอังกฤษค่ะสืบเชื้อสายมาจากชนชั้นสูงในสมัยนั้นจริงๆ เรื่องสวยก็ไม่ทราบหรอกนะคะว่าเป็นเรื่องจริงรึเปล่า ที่ต้องมาที่ญี่ปุ่นเพราะว่าญาติได้มาทำงานที่นี่ค่ะเลยขอติดตามมาด้วย จะอยู่อีกกี่ปีตัวฉันเองก็ไม่ทราบค่ะ ส่วนเรื่องเรียนล่ะก็ที่นี่ไม่ได้เรียนยากอย่างที่ฉันคิดเลยค่ะอาจารย์เองก็สอนเข้าใจด้วย ไม่ต้องรบกวนพวกคุณให้ลำบากหรอกค่ะ และเรื่องความรักคงต้องขอเก็บเป็นความลับนะคะ" เธอตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก็โดนใจผู้ที่มาถามคำถามกับเธอไปตามๆกัน
อายาสึจึ สึคาสะหญิงสาวหัวหน้าห้องผู้รู้เรื่องของมาสค์ไรเดอร์เข้ามาคุยกับฮินะงิคุที่นั่งอยู่ที่โต๊ะข้างๆ "คุณทริสเทนได้รับความนิยมมากเลยนะคะ ห้องเราได้คนเก่งมาเพิ่มอีกคนแล้วด้วยแบบนี้คงจะชนะงานแข่งระหว่างห้องได้ง่ายขึ้นนะคะ"
"ฉันรู้สึกเหมือนกับเคยเจอเธอคนนั้นมาก่อนที่ไหนสักแห่งนะ แต่นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก...อาจจะเคยเดินสวนผ่านๆกันก็เลยจำไม่ได้.." ฮินะงิคุพูดพร้อมกับดื่มน้ำชา "แต่ว่าคิดมากไปก็เท่านั้นล่ะเนอะ"
ทางไซโตะที่นั่งอยู่ข้างหลังฮันเรียตต้าก็ต้องแปลกใจที่เห็นเธอสามารถจบปัญหาต่างๆที่เกิดขึ้นรอบตัวเธอได้อย่างรวดเร็ว "เธอน่ะเหมือนกับเป็นเจ้าหญิงจริงๆเลยนะ ทั้งหน้าตา กิริยามารยาทหรือแม้แต่วิธีใช้คำพูดน่ะ" เขาวิจารณ์เธอ
้
"ก็คงเป็นแบบนั้นล่ะค่ะ แต่ว่าบนโลกนี้ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหญิงหรือราชาต่างก็คือมนุษย์ธรรมดาค่ะ ไม่มีใครฝืนกฏธรรมชาติที่จะต้องสิ้นชีวิตลงได้ ถึงแม้มีอำนาจแต่ก็ต้องเสื่อมถอยลงตามกาลเวลาและยุคสมัย มนุษย์ก็คือมนุษย์ไม่สามารถแก้ไขปัญหาทั้งหมดได้ด้วยเพียงตัวคนเดียวหรอกค่ะ" ฮันเรียยต้าพูดเป็นปรัชญาก็ทำเอาไซโตะถึงกับเงียบไปหลายวินาที "คุณมีชื่อว่าอะไรเหรอคะ ? ฉันยังไม่รู้ชื่อของคุณเลย"
"ผมชื่อฮิรากะ ไซโตะขอโทษที่แนะนำตัวช้านะ แต่ว่าจากนี้ไปก็ขอฝากเนื่อฝากตัวด้วยล่ะ!" ไซโตะแนะนำตัว
"ค่ะ คุณไซโตะสินะคะ ทางฉันเองก็ต้องขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ!" ผู้หญิงท่าทางคล้ายกับเจ้าหญิงผู้นี้ยื่นมือให้กับไซโตะ ทำเอาเขาหน้าแดงสักพักแล้วเขาก็รีบเช็ดมือกับเสื้อตนเองแล้วจับมือกับเธอ "พวกเรามาใช้ชีวิตในวัยเรียนนี้ให้สนุกกันเถอะค่ะ!"
"คะ...ครับ" ไซโตะตอบตกลง พอเขาหุบมือกลับมาก็รู้สึกดีเล็กน้อยที่ได้จับมือกับเธอ "มือนุ่มดีนะ.."
"เมื่อกี้นี้พูดอะไรรึเปล่าคะ ?" ฮันเรียตต้าที่ได้ยินไซโตะพูดแต่เธอฟังไม่ค่อยชัดหันกลับมาถาม
"ปะ..เปล่าครับไม่มีอะไร.." ไซโตะบ่ายเบี่ยงทำให้เธอหันกลับไปทำธุระของเธอต่อ ส่วนไซโตะเดินออกมานอกห้องเพื่อไปยังโรงอาหาร "หิวแล้ว..วันนี้จะกินอะไรดีนะ!"
คิบัทบินออกมาจากกระเป๋าเสื้อของไซโตะ "เห้ คู่หูฉันรู้สึกบางอย่างแปลกๆมาจากผู้หญิงคนนั้นด้วย มันเป็นความรู้สึกที่คุ้นมากแต่ฉันนึกไม่ออกว่าเป็นความรู้สึกของอะไร!?"
"ถ้าไม่รู้ก็อย่าคิดให้เปลืองสมองเลยน่า คนแบบนั้นจะให้เป็นลอสท์หรือสัตว์ประหลาดแบบใหม่ที่พวกอะยาซากิพูดถึงรึไง ?" ไซโตะพูดจากวนคิบัท แล้วก็จับมันยัดลงกระเป๋าเสื้อไป "ถ้ามีใครมาเห็นนายเข้าคงไม่ดี ตอนนี้อยู่เงียบๆไปก่อนเถอะ!"
"เชอะ! แล้วจะบอกว่าไม่เตือน!" คิบัทงอนไซโตะ จึงเก็บตัวเงียบอยู่ในกระเป๋าเสื้อไม่พูดจาอะไรอีก
ฮิรากะมาถึงโรงอาหารเขาเดินไปตามร้านต่างๆแต่ก็ไม่พบของถูกใจที่เขาอยากจะซื้อเลยซักร้าน จนเมื่อเดินจนหมดทุกร้านก็ยังไม่สามารถตัดสินใจเลือกซื้อได้ "วันนี้ไม่ค่อยหิว...ไม่กินก็ได้ ไปหาพวกน้ำดื่มแทนนี่ล่ะ!" เขาเดินออกมาข้องนอกโรงอาหารแล้วไปเจอกับตู้กดน้ำกระป๋อง เขาใส่เหรียญลงไปแล้วกดปุ่มจากนั้นน้ำโคล่ากระป๋องก็ออกมา ไซโตะจึงหยิบขึ้นมาดื่ม
เมื่อเขาดื่มจนหมดก็ทิ้งกระป๋องลงถังขยะ แต่สักพักนึงเขาก็สังเกตความผิดปกติได้อย่างนึงคือรอบๆนี้ไม่มีใครเดินผ่านเลย มีเพียงเขาเพียงคนเดียวที่อยู่ตรงนี้ "วันนี้มันดูเงียบแปลกๆเกินไปรึเปล่าเนี่ย ตามปกติน่าจะมีคนเดินไปเดินมาอยู่แถวนี้สิ ?"
"ว่าไงฮิรากะ วันนี้ไม่ทานข้าวเรอะ ?" ทาจิบานะ จุนอิจิเด็กหนุ่มผู้ใช้พลังแห่งสรรพสัตว์จากยุคโบราณมาสค์ไรเดอร์โอส เข้ามาถามหลังจากที่เดินออกมาจากโรงอาหารและเขาก็มองไปรอบๆก็พบความผิดปกติแบบเดียวกับไซโตะ "นี่นายอยู่คนเดียวอย่างงั้นเรอะ เงียบเลยนะไม่มีเสียงนกหรือลมเลย.."
"นั่นสินะ โรงเรียนเราก็ไม่ใช่เล็กๆน่าจะมีคนเดินไปทั่วโรงเรียน แต่ว่าวันนี้ไม่ต้องพูดถึงคนเพราะว่าขนาดลมหรือนกก็ยังไม่มีเลย" ไซโตะเขย่ากระเป๋าเสื้อตัวเองเพื่อปลุกคิบัท "คิบัท นายสัมผัสอะไรที่ประหลาดได้รึเปล่า ?"
คิบัทบินออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วบินวนไปรอบๆ "แปลกนะ เหมือนกับว่ามีบางอย่างทำให้พวกสัตว์รอบบนี้ไม่อยากเข้าใกล้ มนุษย์เองหากรับสิ่งนี้เข้าไปแล้วก็คงรู้สึกกลัวขึ้นมาด้วยสิ" มันอธิบายแบบที่ไซโตะกับอิจิกะไม่เข้าใจเท่าไหร่
"จะว่าไปมันก็จริงนะ รู้สึกกดดันมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว.." จุนอิจิหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูก็พบว่าสัญญาณขาดๆหายๆ "แบบนี้เริ่มไม่ปกติแล้วสิ ทางแรบบิทแฮทซ์ตรวจจับอะไรไม่ได้เลยรึไง ?"
"คลื่นแบบนี้ต่างจากของลอสท์อยู่มาก การที่จะตรวจจับไม่พบก็ไม่ใช่เรื่องแปลก" คิบัทพูดอธิบาย "ถ้าให้พูดตามจริงล่ะก็ ความรู้สึกนี้ก็เหมือนกับสิ่งที่ตรวจจับได้ในระยะนี้นะ คลื่นมันอ่อนมาก แต่ว่า..." ค้างคาวประหลาดบินนำทางให้พวกไซโตะเดินตามมันไปจนถึงสวนเกษตร "ที่นี่ล่ะที่ฉันรู้สึกมากที่สุด!"
"เดี๋ยวนะ จะมีตัวบ้าอะไรจะมาทำลายสวนผักของโรงเรียนเรารึไงมันไม่น่าจะใช่ที่นี่นะ นี่นายนำทางมาถูกทางจริงๆรึเปล่าเนี่ย ?" ไซโตะถามความมั่นใจของคิบัทอีกครั้ง
"คู่หู จมูกของฉันไม่เคยพลาดหรอก...ที่นี่มันต้องมีอะไรบางอย่างอยู่อย่างแน่นอน!" คิบัทยังคงยืนยันคำเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่ไซโตะก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
"ฉันคิดว่าลองเข้าไปตรวจสอบดูก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรนะฮิรากะ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปดูในชมรมเองส่วนนายไปดูในสวนนะ" จุนอิจิออกคำสั่งเรียบร้อยเขาก็เดินเข้าไปในโรงฟาร์ม ปล่อยให้ไซโตะออกเดินสำรวจสวนนี้ไปพร้อมกับคิบัท
"อากาศร้อนแบบนี้แล้วยังให้ฉันไปเดินในสวนอีกนะ.." ไซโตะบ่นเล็กน้อยก่อนที่จะยอมจำใจลงไปเดินในสวนผั เพื่อตรวจดูความผิดปกติ
จุนอิจิเข้ามาสำรวจในโรงหาร์มก็ไม่พบเห็นอะไรผิดปกติจนเมื่อเขาเดินต่อไปเรื่อยๆก็มาเจอกับคนสวนล้มนอนอยุ่ที่มุมห้อง เขาจึงรีบพยุงเขาขึ้นมาทันที "นี่คุณทำใจดีๆไว้ ไม่เป็นไรนะ!?"
"นะ..นักเรียนอย่างงั้นเรอะ..." ชายสวนคนนี้ลืมตาแบบสะลึมสะลือ "นะ..หนีไปซะ..ทะ..ที่นี่ไม่ปลอดภัย..มันมีปิศาจอยู่ในสวน!"
"ปิศาจ ?...ปิศาจเป็นแบบไหนมันมีเป้าหมายอะไร ?" จุนอิจิพยายามถามคำถามกับชาวสวนคนนี้ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้คำตอบจากเขาอย่างแน่นอน และไม่นานนักชาวสวนคนนี้ก็สลบลงไปอีกครั้งโดยที่ยังไม่ได้ตอบคำถามเขาเลย "คุณลุง..คุณลุงครับ..." จุนอิจิมองออกไปทางหน้าต่าง "..ในสวน..แปลว่าฮิรากะกำลังจะไปหามันอย่างงั้นเรอะ ?"
"ไม่ได้การแล้วต้องรีบตามไป!!" จุนอิจิเปิดประตูออกมาจากโรงฟาร์มก็มาเจอนักเรียนชมรมเกษตรจำนวนมากนอนสลบอยุ่ที่นี่ "..นี่มัน..อะไรกันแน่ ?"
ด้วยอากาศที่ร้อนและยังมีบรรยากาศกดดันจากความรู้สึกที่แปลกประหลาดทำให้ไซโตะต้องทนเดินอยู่ภายใต้ดวงอาทิตย์ที่ร้อนระอุ จนเขาเริ่มท้อแท้ "ชักจะไม่ไหวแล้วนะ อยากจะออกไปจากที่นี่แล้ว..." พอเขาเดินมาสักพักก็มาเจอหุ่นไล่กาอยู่กลางสวน "หุ่นไล่กา..?" เขาเดินผ่านมันไปโดยไม่ได้สนใจอะไร "สรุปว่าที่นี่ไม่มีอะไรผิดปกติสินะ.."
ในตอนที่ไซโตะเดินผ่านไปนั้นหุ่นไล่กาตัวนั้นก็หันกลับมาโจมตีใส่เขาทันที "หะ...เห้ย!!" ด็กหนุ่มสามารถเคลื่อนหลบได้ทันอย่างเฉียดฉิว "หุ่นไล่กาขยับได้อย่างงั้นเรอะ ?"
"นั่นไม่ใช่หุ่นไล่กาคู่หู นั่นมันไนท์แมร์ที่ฮายาเตะเคยบอกไง!!" คิบัทย้ำความจำของไซโตะ
"แฮ่!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์ใช้เคียวเกี่ยวข้าวฟันโจมตีใส่ไซโตะ แต่เด็กหนุ่มก็สามารถหลบได้และถอยห่างออกมาจากตัวมัน มันจึงเปลี่ยนเป็นการโจมตีด้วยกระสุนฟางใส่เขา
ตู้ม!!
ไซโตะกระโดดหลบมาทางซ้ายแล้วจับคิบัทมากัดที่ข้อมือของเขา แล้วก็ปรากฏรอยประหลาดขึ้นบนใบหน้าของเขาพร้อมกับเข็มขัดที่ปรากฏขึ้นมาพร้อมโซ่เหล็ก "แปลงร่าง!!" เขาใส่คิบัทลงไปในเข็มขัดแล้วร่างกายของเขาก็ค่อยๆแปรสภาพเป็นมาสค์ไรเดอร์คิบะ
KIVA
"มาเริ่มกันเลย!!" คิบะเงื้อมหมัดต่อยใส่ไนท์แมร์สแกร์โครว์อย่างเต็มแรง แล้วก็ต่อยรัวใส่มันด้วยความเร็วแล้วใช้หมัดสุดท้ายกระแทกมันให้ถอยออก "เมื่อกี้เป็นแค่การลองเชิง...ต่อไปจากนี้ล่ะจะเป็นของจริง!"
"แฮ่!!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์งอกเคียวแหลมออกมาจากร่างของมันอีก พร้อมกับปล่อยเคียวออกมาเป็นบูมเมอร์แรงขว้างโจมตีใส่คิบะจำนวนมาก ซึ่งเขาก็ทำการตอบโต้ด้วยการใช้เท้าเหล็กข้างขวาปัดการโจมตีด้วยเคียวพวกนั้นออกซึ่งสแกร์โครว์ก็ใช้ช่วงจังหวะที่เขาทำเช่นนั้นเข้าไปโจมตีด้วยเคียวในระยะใกล้ มาสค์ไรเดอร์จึงต้องรีบถอยห่างอย่างรวดเร็ว
"เจ้านี้..เก่งไม่ใช่เล่นๆเลยแฮะ.." ไซโตะตั้งท่าพร้อมสู้ต่อแล้วไนท์แมร์สแกร์โครว์ก็พุ่งเข้าโจมตีเขาอีกครั้ง
จุนอิจิที่รู้ถึงอันตรายในสวนก็รีบวิ่งออกมาจากโรงหาร์มแล้วกำลังจะวิ่งไปช่วยไซโตะ แต่ระหว่างนั้นก็มีออร่าสีดำปรากฏขึ้นตามพื้นที่ตรงหน้าเขา "อะไรน่ะ ความมืดพวกนั้น!?" พอเขาลองเหยียบไปที่พื้นนั้นก็มีมือโครงกระดูกเข้ามาจับขาเขาแล้วพยายามจะดึงลงไป แต่จุนอิจิสามารถสลัดมันออกแล้วถอยออกมา "เจ้าพวกนี้..1?"
"ฮาส์...!!" ปิศาจโครงกระผูกผุดออกมาจากออร่าสีดำนั้น พวกมันเปรียบเสมือนเป็นทหารข้ารับใช้ของไนท์แมร์ที่โอเนย์รอสที่แอบอยู่ในเงามืดเป็นผู้สร้างขึ้นมา เปล่าไนท์แมร์โบนเหล่านี้ก็เข้าโจมตีทาจิบานะแบบไม่รอช้า
"ถ้าแบบนี้..คงไม่มีทางเลือกสินะ!!" จุนอิจิหลบการโจมตีของพวกโบนแล้วถอยออกมาตั้งหลักใหม่แล้วหยิบไดร์เวอร์มาสวม "ฉันจะจัดการพวกนายเอง!" เขาใส่เมดัทั้งสามลงไปแล้วใช้เครื่องโอสแสกนเนอร์ แสกนไดร์เวอร์ของเขา "แปลงร่าง!!"
TAKA
TORA
BATTA
TATOBA TATOBA TATOBA
"ฮ่าส์!!" โอสหยิบดาบเมจาคาลิเบอร์ของเขาขึ้นมาแล้วกระโดดเข้าไปสู้อยู่ท่ามกลางฝูงโบน เนื่องจากพลังของพวกมันไม่สู้มากทำให้เพียงการใช้ดาบฟันพวกมันเพียงครั้งเดียวก็สามารถจัดการพวกมันลงได้แล้ว แต่ด้วยปริมาณของมันก็สร้างความเสียเปรียบให้กับทางมาสค์ไรเดอร์ไม่น้อย
"แฮ่!!!" โบนบางตัวจะใช้หอกเหล็กแทงใส่โอสแต่เขาก็สามารถใช้กรงเล็บเสือจัดการพวกมันลงไปได้ก่อน แล้วโอสก็กระโดดมาอยู่ที่อีกด้าน
"จัดการให้หมดภายในทีเดียวเลยละกัน!" มาสค์ไรเดอร์โอสใส่เมดัลสีเงินลงไปในดาบเมดาจาลิเบอร์แล้วใช้โอสแสกนเนอร์ทำการแสกนดาบเล่มนี้ลงไปอีกที
TRIPPLE SCANNING CHARGE
"เซ..ย่าส์!!" โอสฟันปล่อยเป็นคลื่นดาบใส่โบนทั้งหมดแล้วก็เกิดเป็นรอยเคลื่อนของมิติขึ้น จากนั้นรอยนั้นก็กลับสู่สภาพเดิมแล้วทำลายเหล่าโบนลงไปพร้อมกันทั้งหมด
บรึ้มม!!!
"ฮิรากะ..จะเป็นอะไรรึเปล่านะ..?" โอสเมื่อจัดการศัตรูของตัวเองบริเวณลงได้เขาก็รีบมุ่งหน้าไปที่สวนต่อเพื่อไปช่วยไซโตะ
ทางด้านคิบะก็ถูกเทคนิคการโจมตีของไนท์แมร์สแกร์โครว์เป็นฝ่ายกดดันเขาจนทำให้มาสค์ไรเดอร์ตกอยู่ในสภาพเสียเปรียบ "หนอย..เจ้านี้เราจะจัดการมันยังไงล่ะเนี่ย!?" พอมันเข้ามาโจมตีซ้ำคิบะก็ทำได้เพียงกลิ้งหลบแล้วลุกขึ้นมาต่อยมัน ทำให้มันเสียหลักเล็กน้อย
"ฮ่าๆๆๆ!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์ปล่อยบูมเมอร์แรงออกมาโจมตีใส่คิบะอีกครั้ง ซึ่งในช่วงนั้นเองจะเป็นช่วงที่มันไม่สามารถขยับได้ ไซโตะจึงใช้โอกาสเพียงเสี้ยววินาทีนี้กลิ้งตัวเข้าไปใกล้มันเตะมันลอยขึ้นไปข้างบน แล้วตามด้วยใช้แฟซเซิลสีแดงที่คิบัท
WAKE UP!
"ฮ่าส์!!" คิบะกระโดดขึ้นไปเตะไนท์แมร์สแกร์โครว์ดีดตัวเองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วท้องฟ้าก็เปลี่ยนไปเป็นยามค่ำคืนที่มีดวงจันทร์เสี้ยวขนาดใหญ่ลอยอยู่บนท้องฟ้า เกราะเหล็กที่ขาของคิบะเปิดออกเผยให้เห็นเท้าสีเลือดแล้วมาสค์ไรเดอร์ก็พุ่งลงมาเพื่อที่จะเตะใส่ไนท์แมร์สแกร์โครว์ที่กำลังอยู่ในสภาพที่ไม่สามารถตอบโต้ได้ "ฮ้ากกกก!!!"
DARKNESS MOON BREAK
แต่ก่อนที่คิบะจะเตะใส่มันได้สำเร็จ จู่ๆร่างของไนท์แมร์ตนนี้ก็หายไปกลางคันโดยที่ไม่รู้สาเหตุทำให้ท่าเตะของคิบะนั้นเตะลงสู่พื้นแทนจนเกิดเป็นตราสัญลักษณ์ขนาดใหญ่บนพื้นสวน "เดี๋ยวสิ..เจ้านั้นหายไปได้ยังไง..?" ไซโตะพยายามมองไปรอบๆแต่ก็พบว่ามันไม่อยู่แล้วจริงๆ "กะ..เกิดอะไรขึ้น ?"
มาสค์ไรเดอร์โอสเข้ามาสมทบกับคิบะ "ฮิรากะนายไม่เป็นไรสินะ จัดการพวกมันไปแล้วเรอะ ?" จุนอิจิถามแต่ไซโตะก็ส่ายหน้าปฏิเสธ "ถ้าอย่างงั้นมันหายไปไหนล่ะหรือว่าหนีไปได้ ?"
"ฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่านี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?" การหายตัวไปของไนท์แมร์สร้างความสงสัยให้กับเด็กหนุ่มผู้มีพลังแห่งราชันย์แห่งแวมไพร์ผู้นี้เป็นอย่างมาก แต่ว่าก็ไม่อาจหาเหตุผลที่สามารถมาตอบความสงสัยนี้ได้ "..ไนท์แมร์..อย่างงั้นเรอะ ?"
เมื่อทั้งสองกลับมาที่โรงฟาร์มก็พบว่าทุกคนฟื้นคืนสติกับเป็นปกติกันหมดแล้วและยังคงทำงานกันตามปกติ แต่มีเพียงสิ่งเดียวที่น่าแปลกคือคนพวกนี้นั้นจำเรื่องที่เกิดขึ้นไปก่อนหน้านี้ไม่ได้เลยสักคน เหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นและบริเวณนี้ก็กลับมามีเสียงนกเสียงลม และคนเดินไปเดินมาตามปกติแล้ว ซึ่งแทนที่จะเป็นผลดีแต่สภาพแบบนี้กับยิ่งสร้างความลำบากใจให้กับทั้งสองมากขึ้นไปอีก "คงต้องกลับไปปรึกษากับคนอื่นๆกันก่อนสินะ.."
"เรื่องนั้นฉันเห็นด้วยอย่างยิ่งเลยล่ะ!" ไซโตะและจุนอิจิจึงตกลงกันที่จะไปที่แรบบิทแฮทซ์เพื่อที่จะปรึกษากันถึงเรื่องไนท์แมร์ ปิศาจร้ายใหม่ที่ปรากฏตัวขึ้น...
คาราสุที่เป็นต้นเหตุของเหตุการณ์ในครั้งนี้เพิ่งตื่นขึ้นแต่ว่าเขาก็ยังรู้สึกเพลียและเหนื่อยอ่อนอยู่ ถึงแม้ว่าเขาจะหลับไปนานมากพอสมควร "ต้อง..กลับไปทำงานต่อ..." ชายร่างสูงผู้นี้ยังคงตัดสินใจเลือกที่จะไปทำงานของเขาต่อถึงแม้จะเพลียมาก โดยที่เขาไม่รู้เรื่องเลยว่าเขาคือผู้ให้กำเนิดไนท์แมร์โดยที่เขาไม่รู้ตัว
ฐานทัพแรบบิทแฮทซ์ เวลา 17.45 น.
จุนอิจิและไซโตะต่างมาปรึกษาเรื่องการรับมือกับไนท์แมร์ร่วมกับชาร์ลและฮายาเตะ ที่ซึ่งพวกเขาไม่อาจสามารถทราบตำแหน่งของพวกมันได้เพราะเครื่องตรวจจับสัญญาณยังไม่ได้ลงข้อมูลของพวกมันไว้ "ชาร์ล ฉันมีเรื่องที่จะขอร้องคือฉันอยากจะให้เธอช่วยทำอุปกรณ์ที่มีไว้ตรวจจับคลื่นสัญญาณของพวกมัน เวลาที่เกิดเรื่องจะได้สามารถเตรียมรับสถานการณ์ได้ทันน่ะ"
"เรื่องนั้นคงต้องใช้เวลาสักหน่อยนะครับ ผมเองก็คงจะทำไม่ได้ถึงขนาดนั้นแต่ว่าถ้าให้ทางผู้ชาวยด้านเทคโนโลยีของทางเราเป็นผู้ช่วยทำล่ะก็ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาหรอกครับ" ชาร์ลกดพิมพ์ลงไปที่คอมพิวเตอร์ "เราจะขอให้ทางนั้นช่วยเหลือ แต่ก็ไม่ทราบว่าจะสามารถทำได้หรือไม่นะครับ"
"ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลยล่ะนะ" ไซโตะพูด "ยิ่งตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าจะจัดการมันยังไงให้สมบูรณ์นอกจากการใช้อัญมณีที่ฮารุกะมีอยู่ด้วย" พวกเขาต่างมองไปที่ฮารุกะที่ห้อยอัญมณีนั้นไว้เป็นสร้อยคอ "..ทำตอนนี้ก็ไม่เสียหาย ดีไม่ดีมันอาจจะ่วยเราได้มากเลยก็ได้!"
"ผมก็เห็นด้วยนะครับ เราจะสร้างความได้เปรียบในการตามหาพวกมันได้ง่ายขึ้นด้วย" ฮายาเตะเห็นด้วยกับความคิดของจุนอิจิและไซโตะและสนับสนุนพวกเขาอย่างเต็มที่ จนทำให้ชาร์ลยอมตอบตกลง
แต่ถึงแม้จะสามารถจัดการปัญหาที่ข้องใจเรื่องแรกลงไปได้แล้ว ก็ยังคงเรื่องที่ไซโตะยังคงเป็นกังวลอยู่ซึ่งนั่นก็คือเรื่องของไนท์แมร์สแกร์โครว์ที่เขาไม่สามารถจัดการมันได้ "..เจ้าตัวเมื่อตอนเที่ยง ฉันยังจัดการมันไม่ได้แบบนี้แปลว่ามันอาจจะปรากฏออกมาอีกก็ได้..."
"รู้สึกว่ารูปแบบการปรากฏตัวของมันจะมากจากคนที่มีรอยตราดาวสีดำอยู่บนหน้าผากน่ะครับ การจะหาต้นตอได้ก็คงต้องตามหาสัญลักษณ์นั้นให้ได้ก่อนแล้วก็ใช้อัญมณีนั้นทำลายตรานั้น ถ้าอย่างงั้นก็ไม่มีทางที่จะหยุดมันได้หรอกครับ" ฮายาเตะพูดอธิบาย
ไซโตะพยักหน้าแต่ว่าเขาก็ยังวิตกกังวลอยู่ "เรื่องนั้นฉันก็เข้าใจล่ะนะ..แต่ว่าก็ยังอดคิดไม่ได้น่ะ.."
.
.
.
.
โรงเรียน SMART BRAIN เวลา 18.00 น.
ไซโตะออกมาจากฐานทัพแรบบิทแฮทซ์โดยที่เขายังเป็นกังวลถึงปิศาจไนท์แมร์ที่ยังหนีรอดไปได้ และตอนนี้พวกเขาก็ยังไม่สามารถตามหาคนที่เป็นผู้ให้กำเนิดมันได้ ทำให้ท่าทางของเขาตอนนี้ดูเย็นชาและคิดมากอยู่ตลอดเวลา จนเขากลับมาที่ตู้กดน้ำเดิมและตัดสินใจจะซื้อน้ำแต่ในตอนนั้นก็บังเอิญทำเหรียญตกและมันก็กลิ้งไปหาฮารุกะที่ตามมา "..ฮารุกะ ?"
ฮารุกะเก็บเหรียญของไซโตะขึ้นมา "ช่วยซื้อให้ฉันด้วยสิ กำลังคอแห้งอยู่เลย.." ฮารุกะยื่นเหรียญของไซโตะคืนให้กับเจ้าของพร้อมกับเหรียญของเธอด้วย "ฉันขอน้ำผลไม้นะ!"
"อืม!" ไซโตะรับเหรียญมาจากฮารุกะแล้วนำมาหยอดเหรียญลงไปที่ตู้กดน้ำ แล้วก็กดปุ่มน้ำโคล่ากับน้ำผลไม้และพอกระป๋องตกลงมาแล้ว เขาก็หยิบกระป๋องน้ำทั้งสองขึ้นมาแล้วยื่นกระป๋องน้ำผลไม้ให้กับเธอ "นี่ ได้แล้วล่ะ.."
"ขอบใจนะ!" หญิงสาวรับกระป๋องน้ำมาแล้วเธอก็เปิดฝาแล้วดื่มน้ำของเธอ และเธอก็สังเกตเห็นว่าเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าตอนนี้ยังคงทำสีหน้าที่เครียดอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง "ไซโตะคุง ไม่เห็นต้องคิดมากเลยก็ได้นี่น่า ถ้าพวกมันปรากฏออกมาเราก็แค่จัดการมันเหมือนตามปกติ เท่านี้ก็ไม่น่ามีปัญหาแล้วนะ.."
"เรื่องนั้นฉันก็พอเข้าใจอยู่...แต่ว่าการต่อสู้ครั้งเมื่อเช้าน่ะ.." ไซโตะนั่งลงกับม้านั่ง "..ฉันแพ้ให้กับพวกมันในการต่อสู้ครั้งแรก แบบนี้ถ้าเจอกับพวกมันใหม่อีกครั้ง ฉันก็อาจจะเอาชนะมันไม่ได้ก็ได้!"
"อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิ!" ฮารุกะพูดเสียงดังกับไซโตะพร้อมกับค่อยหลั่งน้ำตาของเธอ ซึ่งเธอเมื่อรู้ตัวว่าร้องไห้ก็รีบเช็ดน้ำตาของเธอออกทันที "ขอโทษนะ...แต่ว่าการต่อสู้น่ะ คนเราก็ต้องมีการแพ้ชนะเป็นธรรมดา ถึงแม้เราจะแพ้...แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราแพ้ตลอดไปซะหน่อย..ถ้าไซโตะคุงพยายามไซโตะคุงก็ต้องเอาชนะมันได้อย่างแน่นอน!"
ไซโตะแอบยิ้มที่มุมปากเพราะความไม่ยอมแพ้ของฮารุกะก็ทำให้เขาขำ "ฮะๆๆ เธอเนี่ยเป็นคนที่แปลกจริงๆนะ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะให้ผู้หญิงมาสอนเรื่องแบบนี้ให้" เด็กหนุ่มลุกขึ้น "ก็ได้ฉันจะลองดู ฉันจะลองสู้ดูใหม่และคราวนี้จะต้องเอาชนะให้ได้ด้วย"
"อื้ม!!" ฮารุกะยิ้มให้กับไซโตะ แต่ทันใดนั้นเองก็เกิดลมแรงที่มีความกดดันประหลาดพัดเข้าหาทั้งสอง "ความรู้สึกที่กดดันนี้มันอะไรน่ะ!?"
"ยอมออกมาแล้วเรอะ มาได้ถูกจังหวะจริงๆนะ" ไซโตะนำคิบัทมากัดที่ข้อมือตัวเองแล้วก็เกิดรอยประหลาดขึ้นบนใบหน้าของเขา พร้อมกับเข็มขัดที่กำเนิดขึ้นมาจากโซ่ "ฮารุกะเธอหลบไปก่อน ฉันจะสู้กับมันเอง...แปลงร่าง!!" เขาใส่คิบัทลงเข็มขัดของเขา
KIVA
"ย้ากก!!" คิบะวิ่งตรงเข้าไปสู้กับไนท์แมร์สแกร์โครว์ที่ปรากฏตัวออกมาจากความมืดทันที เขาเริ่มเปิดการโจมตีโดยการกระโดดเตะใส่มัน สามารถทำให้มันร่นถอยลงไปได้เล็กน้อยแล้วคิบะก็ใช้เท้าอีกข้างเตะดีดตัวเองขึ้นแล้วกลับลงมาที่พื้นแล้วใช้หมัดซ้ายหมัดขวาต่อยรัวมันแบบไม่ยั้งแล้วใช้หมัดขวาชกมันจนกระเด็น
ไนท์แมร์สแกร์โครว์พลิกกลับมาตั้งหลักใหม่แล้วปล่อยเคียวขว้างโจมตีใส่มาสค์ไรเดอร์ เขาสามารถกระโดดหลบแล้วไปอยู่ด้านหลังของมันจากนั้นก็โจมตีด้วยการสกัดขาแล้วก็จับมันทุ่มลงพื้นแล้วต่อยซ้ำ "ฉันไม่เหมือนเมื่อตอนเช้าแล้วล่ะน่า!!"
"แฮ่!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์ถอดหมวกของมันออกเผยให้เห็นเลื่อยที่ซ่อนอยู่ภายในนั้นแล้วมันก็ปล่อยใบเลื่อยนี้โจมตีใส่คิบะโดยที่เขาไม่ได้ตั้งตัวทำให้ต้องถอยห่างออกมา จึงปล่อยโอกาสให้ไนท์แมร์ตนนี้ลุกขึ้นมาแล้วใช้เคียวโจมตีโจมตีใส่เขาอีกครั้ง
"เล่นแบบนี้เรอะ!" มาสค์ไรเดอร์คิบะกลิ้งตัวไปที่ตู้กดน้ำอัตโนมัติแล้วล่อให้สแกร์โครว์เข้ามาโจมตีใส่เขา ซึ่งเขาก็ใช้จังหวะที่มันเข้ามานั้นเคลื่อนหลบแล้วเหวี่ยงไปชนกับตู้กดน้ำ แล้วก็หยิบแฟซเซิลสีแดงขึ้นมา "งั้นก็ขอจัดการให้จบล่ะนะ!" เขาเสียบแฟซเซิลสีแดงลงที่คิบัท
WAKE UP!
คิบะยกขาขึ้นแล้วเกราะเหล็กที่ขาของเขาก็แตกออกเผยให้เห็นเท้าสีเลือด แล้วมาสค์ไรเดอร์ก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าพร้อมกับดวงจันทร์เสี้ยวที่ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าอันมืดมิด แล้วเขาก็พุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง "ฮ้ากกก!!!"
ตู้ม!!
"อ้ากกก!!" ก่อนที่คิบะจะไปถึงตัวของไนท์แมร์สแกร์โครว์ เขาก็ถูกลำแสงของใครบางคนโจมตีใส่หลังทำให้เสียจังหวะและร่วงลงมาและพลาดโอกาสจัดการมันไป "อะ..อะไรกัน!?" คิบะพยายามจะลุกขึ้นมาใหม่แต่เขาก็ถูกสแกร์โครว์ใช้เคียวล็อคคอของเขาไว้แล้วเหวี่ยงขึ้นแล้วก็ใช้ใบเลื่อยบนหัวมันโจมตีใส่คิบะ "อ้ากกก!!"
"ฮ่าส์ส์ส์ส์ส์!!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์เปลี่ยนร่างไปมันเปลี่ยนไปเป็นที่มีใบเลื่อยเป็นอาวุธที่มือทั้งสองข้าง แล้วมันก็ใช้เลื่อยนั้นโจมตีเกราะอกของคิบะจนเกิดเป็นรอยแตกขึ้นมา แล้วมันก็ปล่อยใบเลื่อยบินออกไปมาสค์ไรเดอร์ซ้ำอีกครั้ง
"อึ่ก!!" คิบะล้มลงพร้อมกับกระอักเลือดออกมาเพราะอาการบาดเจ็บ "โธ่เว้ย..อีกนิดเดียวแท้ๆ.." ไซโตะใช้แรงที่เหลืออยู่ของตัวเองลุกขึ้นมาอีกครั้งแต่เขาก็ต้องถูกไนท์แมร์สแกร์โครว์โจมตีด้วยใบเลื่อยทั้งสองมือจนหมดสภาพ
"ไซโตะคุง!!" ฮารุกะร้องเมื่อเห็นไซโตะล้มลงเพราะไม่สามารถต่อสู้กับไนท์แมร์ตนนี้ได้เลย แล้วมันยังจับเข้าขึ้นมาแล้วค่อยนำเลื่อยเข้าไปใกล้ลำคอของเขา "หยุดนะ!!" เสียงของหญิงสาวก็ไม่อาจหยุดการกระทำของมันได้ แต่ว่าในตอนนั้นเอง...!!
คลื่นแสงสีฟ้าที่มีลักษณะเป็นเหมือนเข็มจำนวนมากโจมตีใส่ไนท์แมร์สแกร์โครว์อย่างต่อเนื่องจนมันต้องถอยห่างและปล่อยคิบะลง และมันก็หันไปมองผู้ที่โจมตีเข้ามา ไซโตะเองก็ชำเลืองมองไปทางนั้นเช่นกัน "นะ..นายคือ..?"
ผู้ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาก็คือมาสค์ไรเดอร์ที่มีลักษณะคล้างคลึงกับคิบะ แต่ว่าสีของเขานั้นเป็นสีน้ำเงินกับสีขาวและยังมีดาบเป็นอาวุธมีลักษณะคล้ายกับผู้หญิงมากกว่าที่จะเป็นผู้ชาย เธอสบัดดาบลงแล้วจ้องมองไปที่สแกร์โครว์ "มาสค์ไรเดอร์..คิบาร่า!"
"คะ..คิบาร่า ?" คิบะคืนร่างกลับเป็นไซโตะเพราะเขาไม่อาจทนอยู่ในสภาพได้นานไปกว่านี้ เพราะคิบัทเองก็ได้รับบาดเจ็บไม่น้อย
"แฮ่!!!" ไนท์แมร์สแกร์โครว์ไม่สนว่าคิบาร่าจะเป็นใครใาจากไหน มันสนเพียงแค่ว่าผู้ที่อยู่ตรงหน้ามันจะต้องเป็นศัตรู สแกร์โครว์จึงวิ่งตรงเข้าหาคิบาร่าแบบไม่กลัวเกรงและยังเตรียมใช้เลื่อยทั้งสองมือของมันโจมตี ซึ่งในตอนนั้นคิบาร่าก็หยิบแฟซเซิลสีน้ำเงินม่วงของเธอมาเสียบกับด้ามจับดาบของเธอ
WAKE UP!
"ฮ่าส์!!" ดาบของคิบาร่าเปล่งแสงออกมาแล้วเธอก็ใช้สิ่งนี้แทงใส่ไนท์แมร์สแกร์โครว์ จากนั้นก็แทงซ้ำอีกหลายๆทีจนกลายเป็นวงเวทย์ขึ้นมา แล้วเธอก็กระโดดขึ้นไปบนท้องฟ้าที่มืดมิดซึ่งมีดวงจันทราเต็มดวงสีฟ้าเป็นฉากหลังแล้วเกราะเกราะขาของเธอก็แตกออกเผยให้เห็นเท้าสีน้ำเงิน แล้วเธอก็พุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง "ฮ้ากกก!!"
SHINING MOON BREAK
ไนท์แมร์สแกร์โครว์รับท่าเตะของคิบาร่าเข้าไปเสริมด้วยกับพลังของวงเวทย์ที่ไรเดอร์เป็นผู้สร้างขึ้นทำให้มีความรุนแรงที่สูงขึ้น แล้วมันก็กระแทกลงพื้นอย่างรุนแรงแล้วก็เกิดตราสัญลักษณ์ของคิบะขึ้นมา จากนั้นร่างของมันก็ค่อยๆกลายสภาพเป็นกระจก "จงสูญสิ้นไปเสียเถอะค่ะ!"
เพล้ง!!!
ร่างของไนท์แมร์สแกร์โครว์แตกสลายหายไป แต่ว่าความสงสัยของไซโตะและฮารุกะก็ยังไม่หายไปเพราะมาสค์ไรเดอร์ผู้ที่มาช่วยพวกเขาไว้นั้นเป็นใคร ? จนกระทั่งฮินะงิคุและสึคาสะตามมาถึง "ฮินะจัง สึคาสะจังนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ คนคนนั้นเป็นใคร ?"
"เรื่องนั้นให้ทางนั้นเป็นคนอธิบายจะดีกว่านะ..ใช่มั้ยล่ะ..ฮันเรียตต้า.." ฮินะงิคุหันกลับไปเรียกชื่อจริงของคิบาร่าแล้วเธอก็คืนร่างกลับเป็นมนุษย์ซึ่งก็คือฮันเรียตต้า ทริสเทนหญิงสาวที่มีลักษณะคล้ายกับเจ้าหญิงจากอังกฤษจริงๆ ที่เพิ่งย้ายมาที่โรงเรียนนี้เมื่อเช้านี้
ไซโตะและฮารุกะถึงกับพูดไม่ออกและต่างก็ตกใจกับตัวจริงของเธอ ส่วนฮันเรียตต้าก็ยิ้มให้ทั้งสองเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น "ขอโทษนะคะที่ไม่ได้บอกความจริง แต่ว่าตัวจริงของฉันก็คือมาสค์ไรเดอร์คิบาร่านี่ล่ะค่ะ...แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็ไม่ใช่มนุษย์หรอกนะคะ.."
"ไม่ใช่มนุษย์..ถ้าอย่างก็หมายความว่าฮันเรียตต้าจังเป็น!?" ฮารุกะและไซโตะต่างเดาคำพูดต่อไปของฮันเรียตต้า ด้วยลักษณะของมาสค์ไรเดอร์ทั้งคิบะและคิบาร่าทำให้พวกเขาสามารถเดาออกได้ไม่ยากเลย
"ค่ะ เป็นอย่างที่คิดน่ะค่ะ ดิฉันเป็นแวมไพร์สายเลือดบริสุทธิ์หรือว่าที่เรียกว่าชินโซ.." ฮันเรียตต้าแนะนำตัวเองอย่างเป็นทางการ "ฉันก็คือเจ้าหญิงของเหล่าแวมไพร์ค่ะ..และที่มาที่นี่ก็เพราะการปรากฏตัวของไนท์แมร์ในครั้งนี้ ทำให้พวกเราเองก็ต้องถึงเวลาที่จะต้องร่วมสู้ไปพร้อมกับพวกท่านแล้วค่ะ!"
"..แวมไพร์!?.." ไซโตะทำเพียงจ้องมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ตรงกน้าเขาที่มีตำแหน่งเป็นถึงเจ้าหญิงแห่งแวมไพร์ พร้อมกับดวงจันทร์สีฟ้าที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ายามราตรีนี้....
.................... TO BE CONTINUE ....................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น