ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 โรงเรียนยามค่ำคืนและอาคารเรียนเก่า
บนตึกอาคารเรียน เวลา 20.35 น.
ภายในโรงเรียนยามราตรีที่นักเรียนส่วนมากและเหล่าอาจารย์พากันกลับหอพักของตน หรือไม่ก็ออกไปเดินเที่ยวในเมืองกันแล้ว ได้มีผู้หญิงผู้สวมเกราะสีดำนั่งเล่นอยู่ริมขอบระเบียงของดาดฟ้าของอาคารเรียน "แหม่...เป็นมนุษย์นี่ก็ดีจังเลยนะ ใช้ชีวิตโดยการไล่ตามความฝัน และก็มาเจ็บปวด เศร้าเสียใจ มีความสุขเพราะสิ่งนั้น..."
แพนตาซอสหนึ่งในสี่จตุรเทพแห่งความฝันใช้ตาทิพย์มองเข้าไปในเมืองเธอพบเห็นนักเรียนหญิงกลุ่มนึงกำลังสนุกกับการเที่ยวเมืองในตอนกลางคืน กลุ่มนักเรียนชายกำลังหาเรื่องกับอีกกลุ่มนึง ผู้คนวัยทำงานที่ยังไม่เลิกงาน เด็กๆตัวน้อยๆที่พากันหลับบนเตียง การดำเนินชีวิตของมนุษย์ที่แตกต่างกันไป "แต่ว่าใช้ชีวิตแบบนั้นไปสักวันนึงก็ตะรู้สึกเบื่อและคงคิดอยากจะหาอะไรทำใหม่สิน้า..."
"มานั่งสบายใจอะไรอยู่คนเดียวล่ะ แพนตาซอส" เสียงของชายที่อยู่ด้านหลังของแพนตาซอสดังขึ้น ชายผู้นี้ก็คือหนึ่งในสี่จตุรเทพแห่งความฝันเช่นกันมีนามว่าอิเครอส "วันนี้ไม่ได้ดูอะไรสนุกๆหรือได้สนุกอย่างเต็มที่เลย กำลังมันอยู่แท้ๆแต่ดันโดนเรียกกลับซะได้!" ชายเกราะดำบ่นด้วยความไม่พอใจ
"เอาน่า..ท่านอิเครอสขี้โมโห ต่อให้แผนของท่านล้มเหลวไป ก็ไม่ได้หมายความว่าความสนุกของวันนี้จะจบลงไปด้วยสิ มันยังีอะไรให้สนุกอยู่อีก" แพนตาซอสยิ้มอย่างมีเลศนัย
"หึ! ข้าหวังว่าแผนการของเจ้าคงจะทำให้พอที่จะแก้เบื่อได้นะ แพนตาซอส.." อิเครอสรอคอยแผนการของแพนตาซอสที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้านี้
"รับทราบแล้วค่า!!" แพนตาซอสตอบรับ พร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริง "เอาล่ะ ใครกันนะที่จะเป็นผู้โชคดีของฉันกันน่ะ..." หญิงเกราะสีดำจ้องมองไปที่อาคารเรียนร้างที่ไม่น่าจะมีใครอยู่ที่นั่นแล้ว "เรามาชมการแสดงนี้กันเถอะนะ..."
หอพักนักเรียนชาย ห้องของฮายาเตะและจุนอิจิ เวลา 20.55 น.
ฮายาเตะได้เข้ามาตรวจเช็คกระเป๋าเรียนของตนเพื่อที่นำการบ้านของเขาออกมาทำให้เสร็จ แต่ว่า.. "เอ๊ะ!? ไม่อยู่...เราลืมไว้ที่ห้องอย่างงั้นเรอะ ?"
จุนอิจิที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนู "เป็นอะไรไปน่ะ อะยาซากิ ทำหน้ายังกะว่าลืมอะไรไว้ที่โรงเรียนแบบนั้น ?"
"คือผมน่าจะลืมการบ้านไว้ที่โรงเรียนน่ะครับ พรุ่งนี้ก็กำหนดส่งแล้วด้วย!" ฮายาเตะบอก "ผมคงต้องรีบไปเอามาแล้วล่ะครับ!" เขารีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อที่จะออกไปจากห้อง
"แต่ว่าข้างนอกมันมืดแล้วนะ ออกไปมันจะดีเรอะ ?" จุนอิจิถาม
เขาหยุดหันกลับมาตอบคำถามของจุนอิจิ "ผมคิดว่าถ้ารีบไปตอนนี้็น่าจะทันน่ะครับ ดีกว่าเราไม่ทำอะไรเลย!" ฮายาเตะตอบแล้วขาก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง "ก่อนอื่นถ้าจะเข้าไปในห้องเรียนได้ก็ต้องมาขอกุญแจกับอาจารย์ที่คุมเวรก่อนสินะ!" ฮายาเตะจัดลำดับของแผนการไว้พร้อมแล้วเขาก็รีบมุ่งหน้ากลับยังที่โรงเรียนทันที
หลังจากที่ฮายาเตะออกไปจากห้อง จุนอิจิก็มาเปิดโทรทัศน์ดูข่าวของเหตุการณ์ในระยะนี้ "ข่าวพยากรณ์อาการค่ะ วันนี้คาดว่าช่วงกลางคืนของวันนี้จะมีหมอกลงทั้งคืนนะคะ ขอให้ทุกท่านระวังในการเดินทางด้วยค่ะ"
"หมอกลงงั้นเหรอ ?" จุนอิจิรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรและกลับไปใส่เสื้อของตนแล้วก็กดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์
"ระยะนี้มีผู้ที่สลบลงไปโดยไม่ทราบสาเหตุเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากค่ะ แต่ทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนจำไม่ได้ว่าทำไมพวกเขาถึงสลบไป แต่ว่าจากการผลการตรวจร่างกายแล้วก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ..." จุนอิจิกดเปลี่ยนช่อง
"พวกเราทราบมาว่าภาพนี้เป็นภาพที่มีคนถ่ายมาได้ครับ" ข่าวนำภาพของไนท์แมร์วูลฟ์ และไนท์แมร์สแกร์โครว์ออกมาฉาย "พวกเราไม่ทราบว่าพวกมันเป็นตัวอะไร แต่ไม่แน่ว่าสัตว์หลาดเหล่านี้อาจจะเกี่ยวข้องกับองค์กรที่เรียกตัวเองว่า ลอสท์ ในก่อนหน้านี้ก็เป็นได้..." จุนอิจิกดเปลี่ยนช่อง
"ความฝันเป็นตัวกำหนดวิถีการดำเนินชีวิตของคนเรา หากไม่มีความฝันมนุษย์เราก็จะไม่มีแรงจูงใจในการดำเนินชีวิต และใช้ชีวิตไปอย่างเรื่อยเปื่อยไปวันๆ..." มาถึงช่องนี้จุนอิจิก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้เย็น
"ช่วงนี้มีแต่ข่าวแปลกๆจริงนะ!" จุนอิจิใช้รีโมทปิดโทรทัศน์ลง....
.
.
.
.
หน้าทางเข้าห้องอาจารย์เวร เวลา 20.47 น.
ฮายาเตะต้องไปที่ห้องอาจารย์เวรก่อนที่จะไปยังห้องเรียน เพื่อที่จะนำกุญแจไปเปิดห้องเรียน"ที่นี่สินะ จะมีใครอยู่รึเปล่านะ ?" เขาค่อยๆยื่นมือไปจับกรประตู
"ย้ากกก!!!" เสียงร้องพร้อมกับไม้เบสบอลที่ฟาดลงมาที่ฮายาเตะ ทำให้เขาต้องหลบออกอย่างรวกเร็ว "นี่นายเป็นใครถึงคิดจะบุกเข้าห้องอาจารย์แบบนี้หา!?"
"ผะ..ผมเป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้ครับ คือว่า..." ก่อนหน้าที่ฮายาเตะจะพูดอะไร ตอนนั้นแสงจากในห้องก็เปิดเผยใบหน้าของอาจารย์ผู้หญิงวัย 30 ที่อยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งเขาเคยพบเจออยู่ครั้งนึงตั้งแต่ที่เข้ามาในโรงเรียนนี้ "คะ..คุณคือ..อาจรย์คนที่ไม่ยอมให้ผมเข้าโรงเรียนเมื่อตอนนั้นนี่น่า!!"
"นะ..นายคือเด็กหนุ่มปริศนาที่คิดจะเข้ามาก่อการร้ายที่โรงเรียนแห่งนี้สินะ คราวนี้วางแผนอะไรไว้..หรือว่าคิดจะกำจัดอาจารย์เวรก่อน แล้วค่อยไปทำลายโรงเรียน แต่ว่าเสียใจด้วยนะที่..." อาจารย์ผู้หญิงพูดพล่ามเรื่องที่เขาคิดเองเออเองไปเรื่อย
"นี่ครับ!!" ฮายาเตะหยิบบัตรนักเรียนของเขาออกมาให้อาจารย์ผู้นี้ดูแบบเต็มตา "ผมเป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้จริงๆ ไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายอะไรนั่น ถ้าไม่เชื่อล่ะก็ในบัตรนักเรียนนั่นจะมีลายเซ็นของผู้อำนวยการ และตราของโรงเรียนอยู่แค่นี้เชื่อถือได้รึยังล่ะครับ ?"
"ยัง อย่าคิดว่าแค่นี้จะตบตาฉันได้สิเจ้าอ่อนเอย!" ยูคิจิยังไม่ชอบเชื่อ
"เรื่องมากจริงๆนะครับ!" ฮายาเตะอารมณ์เสียนิดๆ แต่เขาก็ทำการหยิบเครื่อง PDA ที่มีเฉพาะโรงเรียนนี้เท่านั้นที่จะสามารถใช้งานได้ออกมา "รุ่นออริจินัลของ SMART BRAIN ไม่สามารถก๊อปปี้ได้ง่ายๆด้วย แค่นี้พอรึยังล่ะครับ ?"
"ยัง!!" อาจารย์ยังคงตอบปฏิเสธ
"ไปดูรายชื่อนักเรียนเลยครับ จะได้รู้ว่าผมเป็นนักเรียนที่นี่จริงๆ!!" ฮายาเตะตวาดใส่อาจารย์ "ผมอยู่ชั้น ม.4 ห้อง F ชื่อว่าอะยาซากิ ฮายาเตะ ลองหาดูเลยครับ!"
"ถ้าไม่มีนะ นายได้โดนดีแน่!!" อาจารย์หญิงเอื้อมมือเข้าไปหยิบหนังสือรายชื่อที่อยู่ในห้องออกมา "ไหนๆ อะยาซากิ ฮายาเตะ...." เธอตรวจเช็คชื่อลงมาเรื่อยๆจนพบฮายาเตะอยู่รายชื่อจริงๆ "อะ...มีจริงแฮะ!"
"เท่านี้ยอมเชื่อแล้วสินะครับ!" ฮายาเตะตอบด้วยสีหน้าที่จริงจังเป็นอย่างมาก
"จ้าๆ ยอมเชื่อแล้ว.." อาจารย์หง่อยลงไปทันทีที่รู้ว่าคนที่เธอกล่าวหาว่าเป็นคนไม่ดีมาตั้งแต่ต้นนั้น จริงๆแล้วเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้จริงๆ "แล้ว..อะยาซากิสินะ มาทำอะไรที่ห้องพักอาจารย์ล่ะ ?"
"ผมลืมสมุดของผมไว้ในห้องน่ะครับ ก็เลยจะมาขอเอากุญแจห้องเพื่อที่จะไปเปิดประตูซะหน่อย!" ฮายาเตะบอกคำร้องขอของตน "อาจารย์เป็นอาจารย์เวรสินะครับ ถ้าอย่างงั้นผมขออณุญาตไปเอากุญแจนะครับ!" ชายหนุ่มค่อยๆยื่นมือไปที่กรประตู
"ไม่ได้!!" อาจารย์รีบเข้ามาขวางประตูทันที "ดะ..เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าไปเอาให้เอง เธอรออยู่ข้างนอกนี่ล่ะ!"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าไปเองดีกว่าจะได้ไม่รบกวนอาจารย์ด้วย!" ฮายาเตะไม่ฟังคำทัดทานจากอาจารย์ผู้หญิงคนนี้น เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วก็ต้องพบกับสภาพห้องที่รกไปด้วยของใช้ส่วนตัวของหญิงสาว ขยะในห้องเกลื่อนกลาดไปทั่ว มีขวดเหล้าที่หมดแ้ววางไว้อย่างสะเปะสะปะ ดูแล้วไม่น่าจะเป็นห้องพักอาจารย์เวรได้เลย "เออ...คือว่าสภาพห้องนี้เหมือนกับมีหญิงสาววัย 20 กำลังพักอยู่ที่นี่เลยนะครับ"
"มะ..ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย นี่ก็ลดของส่วนตัวไปเยอะแล้วนะ!!" อาจารย์พูดเสียงดังใส่ฮายาเตะ
"หรือว่าอาจารย์นอนพักที่นี่ครับ ?" ฮายาเตะเดาซึ่งก็ถูกต้องตามนั้น "ทำไมถึงนอนที่นี่ล่ะครับ หอพักอาจารย์ก็อยู่ใกล้ๆ ไม่เห็นจะต้องมาอยู่ที่เลยนะครับ"
"จะ..จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันชอบตื่นสายนี่ และที่นั่นก็ยังต้องนอนร่วมกับอาจารย์คนอื่นๆมันทำให้ถูกจับผิดง่าย ฉันเลยย้ายมาที่นี่ และที่นี่ก็ไม่ต้องจ่ายค่าพักด้วย สบายกว่ากันเยอะ ห้องน้ำก็มี ไฟฟ้า เครื่องของเครื่องใช้ก็มีครบเครื่อง!" เธออธิบายถึงความสะดวกสบายของที่นี่
"แล้วเงินเดือนที่ได้ในแต่ละเดือนล่ะครับ ?" ฮายาเตะถาม
"อะ...เออคือว่า..." ยูคิจิพูดติดๆขัดๆแล้วหลบหน้าชายหนุ่ม "ฉะ..ฉันชอบดื่มเหล่ามากน่ะ!"
"ครับๆ ผมพอจะเข้าใจแล้วล่ะครับ!" ฮายาเตะพยักหน้าทำความเข้ากับสิ่งที่ยูคิจิบอก
"อ้าว! คัตสึระจังพาผู้ชายมาด้วยล่ะ!" เด็กนักเรียนหญิงสามคน ที่น่าจะอายุพอๆกับฮายาเตะ มายืนอยู่ด้านหลังของทั้งสอง แล้วเริ่มทักทายด้วยคำพูดแบบบเพื่อนสนิทกับอาจารย์ "แบบนี้ไม่ดีเลยนะ แถมยังเด็กกว่าเยอะเลยด้วย!"
"แบบนี้ถ้าทางโรงเรียนรู้เข้าล่ะก็ไม่โดนไล่ออก ก็คงถูกหักเงินเดือนสินะ" นักเรียนผู้หญิงอีกคนนึงพูดขู่ขวัญอาจารย์ "ปริศนาทุกอย่างกระจ่าง
"เดี๋ยวสิ แบบนั้นไม่เอาน้าาาาา!!!!" อาจารย์รีบเข้าไปจับนักเรียนหญิงคนนั้น แล้วพยายามอ้อนวอนขอร้องเธอ "ขอร้องล่ะ อย่าไปบอกเลยนะ!"
"อย่าเข้าใจพวกผมผิดแบบนั้นสิครับ ผมแค่จะมาขอกุญแจเพื่อที่จะเข้าไปที่ห้องเรียนของผมเท่านั้นเองครับ!" ฮายาเตะอธิบายข้อเท็จจริง "เรื่องก็เป็นแบบที่ว่าล่ะครับ อย่าไปทำให้อาจารย์คนนี้ต้องถูกไล่ออกเลยครับ"
"จะว่าไป นายเป็นใครน่ะ ?" นักเรียนหญิงคนที่สามถาม
"ผมชื่อะยาซากิ ฮายาเตะครับเป็นนักเรียนชั้นม.4 ห้อง F ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ!" ฮายาเตะแนะนำตัว "และพวกคุณคือ ?"
"ฉันชื่อเซงาวะ อิสึมินะ ยินดีที่ได้รู้จัก!" ผู้หญิงคนแรกแนะนำตัว
"ฮานาบิชิ มิกิ ยินที่ได้รู้จักเช่นกัน!" ผู้หญิงคนที่สามแนะนำตัว
"ส่วนฉันชื่อฮาซาคาเสะ มิสะ ยินดีที่ได้รู้จักนะฮายาตะคุง!" ผู้หญิงคนที่สองแนะนำตัว
"เออ...ผมชื่อฮายาเตะครับ ไม่ใช่ฮายาตะ" ฮายาเตะพูดให้พวกเธอรู้ชื่อของตัวเองอีกครั้ง "แล้วพวกคุณทั้งสามมาอยู่ที่โรงเรียนตอนกลางคืนทำไมเหรอครับ ทำไมถึงไม่กลับหอล่ะครับ ?"
"พวกเรามาติวเรื่องการเรียนสำหรับเรื่องการเรียนการสอนช่วงหน้าร้อนก่อนที่จะสอบน่ะ!" มิกิตอบ "เข้าใจแล้วสินะ ฮายาตะคุง!"
"ก็แบบนั้นล่ะ ฮายาตะคุง" ริสะช่วยยืนยัน
"ฮายาตะก็ได้ครับ!" ฮายาเตะยอมแพ้พวกเธอทั้งสามที่เรียกเขาผิด "แต่ว่าขนาดมาติวกันดึกซะขนาดนี้ แปลว่าพวกคุณคงขยันมากเลยสินะครับ สมกับที่เป็นนักเรียนโรงเรียนนี้เลยนะครับ!"
"ถ้าพวกเราเรียนเก่งหรือขยันกันจริงๆ ก็คงไม่ต้องมานั่งติวกันดึกดื่นขนาดนี้หรอกฮายาตะคุง!" มิกิตอบด้วยสีหน้าที่ภูมิใจ "สำหรับพวกเราแล้วน่ะ ต้องเรียกว่าโง่สุดๆซะจนไม่รู้จะเปรียบเทียบยังไงแล้วไงล่ะ!"
"โง่ ขนาดที่ว่าถ้าเราสอบตกแม้แต่ครั้งเดียวพวกเราก็มีสิทธิที่จะโดนไล่ออกได้เลยล่ะ!!" ริสะพูดอย่างภาคภูมิใจ
"อืมๆ" อิสึมิพยักหน้า "เข้าใจแล้วใช่มั้ย!?"
"ก็อย่างที่ว่านั่นล่ะ ฉันจึงต้องมาเป็นครูสอนพิเศษให้พวกเขายังไงล่ะ!" อาจารย์พูดต่อ "ถ้าให้พวกนี้ถูกไล่ออกไป มันก็ผิดศีลธรรมการเป็นอาจารย์ไปหน่อยล่ะนะ!"
"การสอนของคัตสึระจังน่ะ เข้าใจง่ายดี จึงมาขอให้เธอสอนให้น่ะ!!" อิสึมิบอกอย่างร่าเริง
"เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีเลยล่ะว่าอาจารย์เผ้าเวรเองก็เป็นอาจารย์ที่ดีด้วย!" มิกิพูดประชดใส่อาจารย์
"อา..ขอบใจ ขอบใจ.....เดี๋ยวนะ!!เมื่อกี้นั่นชมหรือด่าน่ะ ?" อาจารย์ถามกลับ
"ไม่ต้องห่วงก็ด่าน่ะสิ!" มิกิพูดตรงๆ
"อย่ามาล้อเล่นกับอาจารย์น้าาา!!!!" อาจารย์โกรธเล็กน้อยแล้ววิ่งไล่จับนักเรียนหญิงทั้งสาม พวกเธอก็วิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนานจนดูเหมือนจะลืมฮายาเตะไปแล้ว "หยุดน้า!!!"
"เออ..คือว่าผมต้องไปเอาสมุดของผมนะครับ!" ฮายาเตะพูดเตือนสติอาจารย์
"อะ จริงสิโทษทีนะลืมไปซะสนิทเลย!" อาจารย์กลับเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วหยิบกุญแจห้องเรียนออกมาให้ฮายาเตะ "อะนี่ กุญแจห้องนะ ถ้าใช้เสร็จแล้วก็นำมาคืนด้วยล่ะ!"
"ครับ ผมไม่ลืมหรอกครับ!" ฮายาเตะรับกุญแจมาจากอาจารย์ "จะว่าไปผมยังไม่รู้ว่าอาจารย์ชื่ออะไรเลยนะครับ...คัตสึระนี่ชื่อเหรอครับ ?"
"นั่นคือนามสกุลน่ะ!" อาจารย์ตอบ
"นามสกุล..คัตสึระ เหมือนเคยได้ยินมาก่อน.." ฮายาเตะพยายามครุ่นคิดถึงชื่อที่เขาได้ยินนี้ เขารู้สึกว่าชื่อนี้เหมือนกับอยู่ใกล้ตัวกว่าที่เขาคิด เขาคิดถึงชื่อ-นามสกุลของเพื่อของเขาทั้งหมด จนในที่สุดเขาก็นึกออก "เดี๋ยวสิครับ อาจารย์เป็นญาติของคุณฮินะงิคุรึเปล่าครับ!?"
"อาใช่ ฉันเป็นพี่สาวของเธอน่ะ!" เธอตอบแบบหน้าตาเฉย "ฉันชื่อคัตสึระ ยูคิจิยินดีที่ได้รู้จัก!"
"เป็นพี่สาว!!" ฮายาเตะตกใจในความแตกต่างของน้องสาวที่เพอร์เฟ็คสมบูรณ์แบบในเรื่องหน้าตา การเรียน การกีฬาและเรื่องอื่นๆอีกมา กับพี่สาวของเธอที่เป็นอาจารย์ขี้ระแวง ขี้เหล้า ดูแล้วพึ่งพาไม่ได้ "ทำไมทั้งสองคนถึงต่างกันถึงขนาดนี้ล่ะครับ!?"
"เป็นพี่น้องกันก็ไม่จำเป็นจะต้องนิสัยเหมือนกันก็ได้นี่!!" ยูคิจิรีบเถียงฮายาเตะกลับ
"ครับๆ ผมเข้าใจแล้วครับ พวกคุณสองคนเป็นพี่น้องกันจริงครับ!" สุดท้ายฮายาเตะก็ยอมเชื่อที่ยูคิจิพูด
"แต่ว่านายน่ะที่เป็นเด็กผู้ชายนี่ช่างกล้ามากเลยนะ ออกมาเดินเที่ยวในเวลากลางคืนที่มีหมอกลงมากถึงขนาดนี้น่ะ" ยูคิจิเริ่มพูดเรื่องที่ทำให้ฮายาเตะขนลุก
เขาหยุดถามเรื่องราวให้รู้เรื่อง "มะ...หมายความว่าไงเหรอครับ"
"เอ๋....นี้ฮายาตะคุงยังไม่รู้เรื่องเหรอเนี่ย"
เหล่าสมาชิกนักเรียนสุดป่วนทั้งสามต่างทำให้บรรยากาศโดยรอบเริ่มดูน่ากลัวขึ้น ไฟที่สลัวๆ เสียงของท้องฟ้าที่เงียบสงัด หมอกที่ลงจนหนา ลมที่พัดทำให้ต้นไม้ขยับอย่างน่ากลัว โดยผู้เริ่มเล่าคนแรกคืออิซึมิ"เรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อต้นการเปิดภาคเรียนของโรงเรียน SMART BRAIN แห่งนี้น่ะนะ เคยมีนักเรียนผู้หญิงคนนึง เธอนั้นน่ะเป็นถึงกันักเรียนอัจฉริยะที่เรียกได้ว่ามีความฉลาดระดับที่หาตัวได้ยากของโลกแล้วก็ว่าได้...แต่ว่าเธอคนนั้นไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว เพราะความที่รอบรู้ทุกอย่างจนเกินไปนี่เอง"
ริสะรับช่วงต่อ "มีอยู่วันนึงว่ากันว่าเธอคนนั้นได้ลองเข้าไปในอาคารเรียนเก่า ที่ซึ่งกลายเป็นสถานที่ร้างที่ไร้ผู้คนไปแล้ว สาเหตุที่เธอตัดสินใจเข้าไปในนั้นก็เป็นเพราะว่า...เธอถูกเพื่อนๆร่วมชั้นเรียนของเธอรังเกียจ และทำร้ายจิตใจเธออย่างเจ็บแสบ หัวใจของเธอที่เต็มไปด้วยความแค้น แต่เด็กสาวไม่รู้ว่าเธอควรจะทำยังไงดี เธอก็ต้องมาจบชีวิตลง ณ อาคารเรียนร้างแห่งนั้น แต่ว่าเรื่องราวมันก็ยังไม่จบเพียงแค่นั้น..."
มิกิเล่าปิดท้าย "หลังจากนั้น พวกนักเรียนที่ไปเดินผ่านอาคารเรียนร้างและนั้น หากมองขึ้นไปบนหน้าต่างชั้นสามหรือสี่ ก็จะพบเห็นเธอยืนอยุ่ริมหน้าต่างนั้นๆ สร้างความหวาดกลัวให้กับนักเรียนจำนวนมาก จนกระทังมีนักเรียนที่ชอบท้าทาย เข้าไปทดสอบความกล้าภายในนั้น แต่ว่าหลังจากนั้นก็ไม่ทราบข่าวของพวกเขาอีกเลย คนที่สามารถหนีออกมาได้ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...ฉันเจอเธอคนนั้น...ฉันเจอริกะ...นักเรียนคนนั้นตกอยู่ในสภาพจิตที่ไม่มั่นคงอีกต่อไปแล้วจึงถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล จากนั้นที่นั่นก็กลายเป็นสถานที่ต้องสาปของทุกๆคน"
ฮายาเตะรู้สึกติดใจกับเรื่องเล่านี้ ทำให้เขาต้องถามเพื่อความแน่ใจ
"จากที่ฟังจากที่เล่ามานะครับ เหมือนกับ่าเรื่องที่เล่าเพิ่งจะเกิดขึ้นไม่นานนี้นะครับ"
"ใช่แล้วล่ะ ก็เรื่องนี้มันเพิ่งเริ่มเมื่อตอนเปิดภาคเรียนปีนี้น่ะ ส่วนข่าวคนหายหรือจิตประหลาดเพิ่งเริ่มได้ประมาณต้นเดือนนี้น่ะ" ยูคิจิอธิบาย
้
"คะ...ครับ ผมจะพยายามไม่ไปใกล้ที่นั่นละกันนะครับ"
พูดเสร็จชายหนุ่มก็เดินออกไปจากผู้หญิงทั้งสี่เพื่อไปเอาสมุดของเขา
ทางเดินไปสู่อาคารเรียน เวลา 20.58 น.
ฮายาเตะเดินมาตามทางเดินที่จะพาเขาไปยังอาคารเรียนที่เขาลืมสมุดไว้ บรรยากาศของเส้นทางนั้นเต็มไปด้วยหมอกที่ลงหนา ไร้เสียงลม ไร้เสียงนกหรือสัตว์ใดๆทั้งสิ้น "พวกอาจารย์เนี่ยคงคิดจะแกล้งนักเรียนให้กลัวกันสินะ มาเล่าเรื่องผีในฤดูร้อนแบบนี้ก็เพื่อสร้างบรรยากาศที่น่ากลัวให้นักเรียนกลัวกัน แต่ว่าที่นี่เป็นโรงเรียนที่มีนักเรียนอยู่มากมาย..คงจะไม่มีเรื่องแบบนั้น..."
พูดไม่ทันขาดคำฮาาเตะก็มาอยู่ด้านหน้าของอาคารเรียนที่ดูรกร้าง ที่มีบรรยากาศชวนน่าขนลุก ตึกเรียนดูเก่าแก่ สภาพของที่นี่เหมือนเคยมีการต่อสู้กันเกิดขึ้นมาก่อน "เออ...คือว่า สภาพโรงเรียนตอนเช้ากับตอนกลางคืนมันจะต่างกันไปรึเปล่าครับ ?"
"ตะ...แต่ว่า..ยังไงก็ต้องเข้าไปล่ะนะ!" อะยาซากิ ฮายาเตะรวบรวมความกล้าเข้าไปในอาคารเรียน...ที่เขาไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วมันคือ....
ชายหนุ่มเปิดประตูสีแดงเข้าไปในอาคารเรียนที่ดูน่าสยดสยองนั้น สภาพทีเขาเห็นในตอนนี้ช่างต่างจากโรงเรียนของเขาในยามเช้าจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าต่าง พื้น ประตูและที่สำัญที่สุดคือบรรยากาศ "ทะ...ทำไมที่นี่..ถึงดูน่าขนลุกแบบนี้ละครับเนี่ย ?"
"แต่ถ้ารีบไปเอาสมุดมาเร็วๆก็คงไม่มีปัญหาล่ะมั้ง" ฮายาเตะตั้งมั่น "เอาล่ะ!!..."
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
"ฮะ...เห้ย!?" ฮายาเตะตกใจกับเสียงริงโทนโทรศัพท์ของตัเอง เขารีบกดรับโทรศัพท์นั้นทันที "คะ..ครับ อะยาซากิ ฮายาเตะพูดครับ!"
"สวัสดีครับ นี้เป็นสายจากรายการวิทยุ สุนัขหอนครับ ขอเชิญท่านผู้โชคดีท่านนี้ตอบคำถามของเราเพื่อรับขอ..." เขายังพูดไม่ทันจบฮายาเตะก็รีบกดวางสายในทันที
"ยังไงก็ตาม...ตอนนี้เรารีบไปชั้นสี่จะดีกว..." เท้าของชายหนุ่มเพื่อสัมผัสกับพื้นไม้ที่เป็นรูอยู่แล้ว ส่งผลให้พื้นจุดนั้นแตกหักพังลงไป ทำให้ฮายาเตะตกลงไปในที่ที่มืดมิด....
.
.
.
.
ห้ิองพักอาจารย์เวร เวลา 21.55 น.
ผ่านไปประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ฮายาเตะก็ยังไม่กลับมาคืนกุญแจให้ที่ห้องอาจารย์เวรซะที ทำให้พวกเธอรู้สึกแปลกๆ "อะยาซากิคุงจะช้าเกินไปรึเปล่านะ ถึงแม้โรงเรียนนี้จะกว้าง แต่เขาก็เป็นนักเรียนของโีรงเรียนนี้ ก็น่าจะรู้ว่าต้องไปทางไหนนะ"
"ในห้องเรียนตอนกลางคืน มีชุดพละกับปี่น่าจับจิตจับใจที่ชวนให้จิตใจผู้ชายวัยแรกรุ่นปั่นป่วนอยู่ ฉะนั้นคง..."
มิกิพูดใส่ร้ายฮายาเตะ
"นี่ๆอย่าไปว่าคนอื่นว่าเป็นพวกวิตถารสิ!" ยูคิจิกล่าวตักเตือน แต่แน่นอนว่าไม่มีใครฟัง
ผู้หญิงทั้งสามล้อฮายาเตะต่อ "แต่ว่ายังไงฮายาตะคุงก็เป็นผู้ชาย ป่านนี้คงจะเอาปี่ในโต๊ะของฮินะมาทำเป็น..."
"ท่าทางคงจะสนุกมากเลยสินะ กำลังคุยอะไรอยู่ล่ะ!?" และแล้วหญิงสาวที่ทั้งสามคนพูดถึงก็เปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี คัตสึระ ฮินะงิคุหญิงสาวผู้เป็นมาสค์ไรเดอร์เอนเจิล ผู้ใช้พลังจากดาบไม้มาซามุเนะ ซึ่งมีพลังของนางฟ้าสถิตอยู่
"อะ ฮินะโผล่มาจากไหนล่ะเนี่ย!?" พวกเธอตกใจพร้อมกัน
"ฉันอุตส่าห์ไปซื้อของกินให้เวลาดึกดื่นแบบนี้ให้แท้ๆนะ แล้วนี่ตั้งใจติวพิเศษกันรึเปล่าเนี่ย!?" ฮินะงิคุวางถูงของเธอลงบนโต๊ะ "ถ้าสอบตกล่ะก็คนที่แย่ก็คือพวกเธอนะ!"
มิกิชูนิ้วโป้ง "ไม่ต้องห่วงเลยฮินะ ตอนนี้พวกเรากำลังคุยกันถึงเรื่องพฤติกรรมโรคจิตของเด็กผู้ชายวัยรุ่นอยู่!"
"ป่านนี้ปี่ของฮินะอาจจะตกไปอยู่ในมือของฮายาตะคุง แล้วก็ได้!" ริสะเสริม
"ใช่ๆ!!" อิซึมิช่วยยืนยัน
"ตะ...ตั้งใจติวกันหน่อยสิ!! ติวน่ะ!" ฮินะงิคุตวาดใส่พวกเธอ ทำให้พวกเธอเงียบไป
"แต่จะว่าไปใครคือฮายาตะคุง ?"
"ฮายาตะคุงที่ว่า ก็คืออะยาซากิ ฮายาเตะน่ะ เห็นว่าเป็นนักเรียนชั้นม.4 ห้อง F ห้องเดียวกับฮินะนี่น่า!" ยูคิจิเฉลย
"ฮายาเตะคุงงั้นเหรอ ?...แล้วเขามาทำอะไรที่โรงเรียนเวลาแบบนี้ล่ะ ?" ฮินะงิคุถามเข้าประเด็น
มิกิพูด "เขาบอกว่าจะมาเอาสมุดที่ลืมไว้น่ะ แต่ว่าตอนนี้เขาอาจจะกำลังเอาชุดพละของฮินะที่ลืมไว้ มาทำ..."
"เลิกพูดเรื่องแบบนั้นเถอะ แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้ลืมชุดพละไว้ที่นี่!" ฮินะงิคุเถีงเธอกลับ
"แต่ว่าเข้าไปนานแล้วแบบนี้...บางทีอาจจะหลงเข้าไปในอาคารเรียนเก่าจริงๆก็ได้นะ.." อิซึมิพูดลอยๆ
"ก็คิดว่าไม่ใช่หรอก แต่ว่าถ้าเป็นเรื่องจริงขึ้นมาก็เป็นเรื่องยุ่งเลยล่ะ!" ยูคิจิพูด แต่เธอท่าทางจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
"ที่นั่นพักนี้มีข่าวคนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้ซัก 5-6 รายแล้วล่ะมั้ง" ริสะพูดถึงข่าวลือ
"แถมพื้นที่นั่นก็จวนจะพังเต็มที่แล้ว อาจจะพื้นทะลุตกลงไปบาดเจ็บหรือตายก็ได้นะ" มิกิเสริม
ฮินะงิคุได้ยินพวกเธอพูดมาแบบนั้น ทำให้เธอยิ่งรู้สึกเป็นห่วงฮายาเตะ และเธอก็ตัดสินใจที่จะไปช่วย
"ฉะ..ฉันจะลองออกไป ตามหาดูนะ!"
"เอ๊ะ ฮินะจังแต่ว่านี่มันก็จะสี่ทุ่มแล้วนะ แมที่นั่นก็อาจจะมีผีออกมาด้วย!!" อิซึมิย้ำเตือนฮินะงิคุ
"แต่ว่าบางทีเขาอาจจะบาดเจ็บอยู่ก็ได้!" ฮินะงิคุพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ความหวาดกลัว "ในฐานะที่เป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกับเขา ฉันจะไปช่วยเขาเอง และอีกอย่างฉันก็ไม่กลัวผีอยู่แล้วดังนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ไปล่ะ!" เธอออกจากห้องนี้ไป
"สมกับเป็นฮินะจริงๆ!" นักเรียนหญิงทั้งสามให้ความยกย่อง
"น้องสาวของฉันกล้าหาญจริงๆ น่าเสียดายที่เกิดเป็นผู้หญิงนะเนี่ย!" ยูคิจิพูดอย่างน่าเสียดาย
ฮินะงิคุรีบวิ่งมุ่งหน้าไปที่อาคารเรียนเก่า โดยระหว่างนั้นเธอก็โทรศัพท์ไปหาฮารุกะเพื่อบอกข่าวคราว "ฮารุกะ วันนี้ฉันอาจจะกลับดึกหน่อยนะ พอดีว่ามีธุระนิดหน่อย!"
"ธุระ ?...ธุระอะไรเหรอ ฮินะจัง ?" ฮารุกะถาม
"คือว่า...!!" ทันใดนั้นสายก็ขาดไป อันสาเหตุมาจากโทรศัพท์ที่อยู่ๆก็ไม่มีสัญญาณ "แบบนี้คงต้องรีบไปแล้ว...ฮายาเตะคุง.."
อาคารเรียนร้าง เวลา 22.15 น.
ฮินะงิคุมาถึงอาคารเรียนเก่าที่วังเวง สภาพที่นี่นั้นมืดมิด เสียงประหลาดที่ดังก้องไปทั่วที่แห่งนี้ นั่นก็ทำให้หญิงสาวผู้กล้าหาญผู้นี้ตัวสั่นได้ "ถึงแม้ว่าจะบอกไปว่าไม่กลัวก็เถอะ...แต่ว่าที่แบบนี้ต่อให้ไม่มีผีก็...น่ากลัวอยู่ดีล่ะ.."
"ยะ..ยังไงก็รีบตามหาฮายาเตะคุงให้เร็วที่สุดนี่ล่ะ!"
ฮินะงิคุบอกกับตัวเอง เธอเดินไปตามทางก็เจอกับพื้นที่แตกเป็นรูซึ่งเป็นจุดที่ฮายาเตะตกลงไป เพียงแต่เธอคนนี้ไม่รู้ "มีร่องรอยพื้นแตกจริงๆด้วย...แบบนี้ฮายาเตะคุงจะเป็นอะไรรึเปล่านะ ?"
หญิงสาวสามารถมองเห็นพื้นที่โดยรอบได้อย่างชัดเจน แต่ว่านั่นก็เป็นจุดสังเกตที่ผิดปกติ เพราะสถานที่ร้างและมืดแบบนี้ จะมีแสงมาจากที่ไหน...? "มีคนเปิดไฟเรอะ..หรือว่าแสงของดวงจันทร์ ?" เธอปลอบใจตัวเองและมองไปข้าง และเธอก็ต้องกับสิ่งที่เธอไม่คาดคิด..!!
"ฮู่วส์!!" เสียงหมาหอน และเปลวไฟประหลาดที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ แถมไฟพวกนั้นยังสามารถลอยได้ ก็ทำเอาหญิงสาวผู้นี้รีบเร่งสปีดเต็มที่วิ่งหนีทันที
"กรี๊ด!!!"
เสียงร้องนั้นทำให้ชายหนุ่มที่สลบอยู่ใต้หลุมที่พังลงมานั้น รู้สึกตัวขึ้นมา "นะ..นั่นมันเสียงร้อง!?"
เขาหันมามองข้างๆก็พบว่าโทรศัพท์มือถือของเขาได้แตกสลายไปแล้วเพราะแรงกระแทกจากข้างบน ลงมาข้างล่าง
ฮายาเตะหยิบไดร์เวอร์ของเขาออกมาแล้วทำการสวมไว้ที่เอว พร้อมกับใส่การ์ดลงไปในนั้น "แปลงร่าง!!"
KAMEN RIDE
DECADE
ประกายแสงเปล่งประกายออกมาจากร่างของเชา เปลี่ยนร่างของเขาไปเป็นมาสค์ไรเดอร์ดีเคท "เอาล่ะนะครับ!!"
เขากระโดดออกจากหลุมแล้ววิ่งไปตามเสียงร้องนั้นไป..
ทางฮินะงิคุที่รีบวิ่งหนีไฟลึกลับมาอย่างสุดชีวิต เธอก็ได้ยินเสียงประหลาดถามเธอ
"ไหนบอกว่าไม่กลัวผีไง ?" เ
"คิดว่ามีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่กลัวเรื่องแบบนี้บ้างเล่า!!" ฮินะงิคุตอบพร่อมกับวิ่งสุดกำลัง
"เขาว่ากันว่าเปลวไฟที่ลอยอยู่นี้ สามารถอธิบายเป็นกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ที่ถูกเรียกว่า พลาสม่า ได้นะ" เสียงลึกลับอธิบาย
"ถึงอธิบายไป ยังไงก็กลัวอยู่ดีล่ะน่า!!" ฮินะงิคุตะโกนตอบ "เอ๊ะ!?"
"คำถามสุดท้าย ใครกันเอ๋ยที่ถามคำถามเธอมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว!" เสียงลึกลับบอก ฮินะงิคุที่เพิ่งรู้สึกตัวก็หันมาข้างๆแล้วเจอกับ หุ่นทดลองทางวิทยาศาสตร์กำลังวิ่งไล่ตามเธออยู่ "โฮะ!..โฮะ!..โฮะ!"
"กรี๊ด!!!" ฮินะงิคุตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ทำให้เธอพลาดสะดุดล้มไปติดกับกำแพง "คะ..ใครก็ได้..."
หญิงสาวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนก่อนเปิดเทอม เหตุการณ์ที่เธอได้กับผู้ชายคนนึงที่ได้ช่วยเธอไว้จากการกระโดดลงมาจากต้นไม้ และชายคนนั้นยังให้สัญญาว่าหากเธอต้องการเขาเมื่อใด..ให้เรียกหาเขา..และเขาคนนั้นก็จะมาหาเธอทันที
"ฮะ..ฮายาเตะคุง...ฮายาเตะคุง!!" ฮินะงิคุตะโกนร้องสุดเสียง
"ฮ้ากกก!!!" ดีเคทกระโดดเตะใส่มนุษย์วิทยาศาสตร์ แต่มันก็เพียงแค่ถอยร่นออกไปเพียงเล็กน้อย
"ไม่ได้ผลงั้นเรอะ ถ้าอย่างงั้นก็.." เขาหยิบการ์ดขึ้นมาแล้วใส่ลงไดร์เวอร์
FORM RIDE
MARS FIGHTER
เปลวไฟเข้าผสานรวมร่างเข้ากับดีเคทจนเขาเปลี่ยนร่างไปเป็น ดีเคทมาร์ส ร่างนักรบแห่งเปลวไฟ
"จัดการล่ะนะครับ!" ดีเคทใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
FINAL ATTACK RIDE
MA-MA-MARS
MARS NOVA FIST
"ฮ่าสสสส์!!!" ดีเคทมาร์สรวมพลังไปไว้ที่กำปั้นของตน แล้วปล่อยหมัดอัคคีใส่ร่างมนุษย์ทดลองตนนั้น
"END"
บรึ้มม!!!
ร่างของหุ่นทดลองได้แหลกป้นเสี่ยงๆ ส่วนประกอบทั้งหมดของมันถูกเปลวอัคคีเผาไหม้ไปจนหมดสิ้น
"ฮา..." ดีเคคทถอนหายใจออก แล้วกลับคืนร่างเป็นฮายาเตะ แล้ววิ่งไปดูหญิงสาวที่ตกใจวิ่งหนีมา
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ..." ชายหนุ่มมองหญิงสาวดีๆ และด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาพอดีทำให้เข้าเห็นหน้าเธอชัดขึ้น "คะ..คุณฮินะงิคุ ?"
ฮินะงิคุรีบวิ่งเข้ามาก่อนชายหนุ่มด้วยความกลัว "..."
"คะ..คุณฮินะงิคุครับ..?" ชายหนุ่มเรียกชื่อของเธอเพื่อให้เธอรู้ตัว
"ขะ..ขอบคุณที่มาช่วยนะ แต่ว่า.." ฮินะงิคุถอยออกจากฮายาเตะ และแสดงอารมณ์โกรธ "อย่ามาหลงอยู่ในที่แบบนี้สิ ตาบ้า!!"
"โอ้ย!!!" แล้วชายหนุ่มก็ถูกหญิงสาวตบหน้าเข้าไปเต็มๆ!!
.
.
.
.
อาคารเรียนร้าง เวลา 22.30 น.
"เอ...งั้นที่นี่ก็เป็นอาคารเรียนเก่าสินะครับ"
ฮายาเตะได้รับการบอกเล่าจากฮินะงิคุ ทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมที่นี่นั้นถึงดูประหลาด และบรรยากาศดูน่ากลัวเช่นนี้ "แต่ว่าผมก็เดินมาตามปกตินะครับ แล้วทำไมถึงมาที่นี่ได้ ?"
"ยะ..ยังไงก็เถอะ ฮายาเตะคุง ห้ามนำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ไปบอกเด็ดขาดรู้มั้ย!?" ฮินะงิคุสั่ง
"เอ๋!?"
หญิงสาวเดินเข้ามาใหล้พร้อมกับทำแววตาที่ดุดัน "ถ้าขืนนายนำเรื่องที่ฉันกลัวแบบสุดๆแบบนี้ไปบอกใครล่ะก็ ฉันจะจัดการด้วยกำลังทั้งหมดที่ฉันมี และจะไม่ให้เหลือแม้แต่ซากเลย!!"
"เมื่อกี้นี้ก็เพิ่งตบผมไปทีนึงแล้วนี่ครับ ?" ฮายาเตะพูดติดตลก
"แต่ว่ามันก็จริงนะครับ คุณฮินะงิคุที่กลัวถึงขนาดนั้นน่ะ ดูไม่เข้ากันจริงๆ"
"วะ..ว่าไงนะ..!?" คำพูดเมื่อกี้ของฮายาเตะได้ไปจุดเปลวไฟของเธอขึ้น
"ยังไงก็ตามล่ะครับ ในเมื่อรู้ว่าที่นี่เป็นอาคารเรียนเก่า พวกเราก็ออกไปจากที่นี่กันเถอะครับ!" ฮายาเตะบอก
"พูดอะไรของนายน่ะ ฮายาเตะคุง!?" แรงจิตสังหารเผ่งออกมาจากฮินะงิคุ ทำเอาฮายาเตะถึงกับตัวสั่นยิ่งกว่าเจอผี
"คิดว่าฉันคนนี้จะออกไปอย่างผู้แพ้แบบนี้น่ะเรอะ..พวกเราต้องหาตัวการของเรื่องนี้แล้วลากคอมาลงโทษให้ได้!!"
"ตะ..แต่ว่าผมจะต้องไปเอาสมุดของผมนะครับ!" ฮายาเตะพูด
"ไม่อณุญาต!!" ฮินะงิคุตอบอย่างหนักแน่น ทำเอาฮายาเตะถึงกับเถียงไม่ออก
"ไปกันได้แล้วฮายาเตะคุง!!
"ระ..รอด้วยสิครับ คุณฮินะงิคุ!" ฮายาเตะต้องตามหญิงสาวเอาแต่ใจ ผู้ไม่ยอมแพ้ใครข้างหน้าไป ทำให้ค่ำคืนนี้นั้นยางกว่าที่พวกเขาได้คิดไว้....
เงาของหญิงสาวผู้นึงที่แอบจ้องมองไปที่ฮายาเตะและฮินะงิคุโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว เธอปรากฏออกมาพร้อมกับออร่าสีดำพลุงพล่านออกมาจากร่างของเธอ เธอคนนี้ต้องการอะไรจากพวกเขา และอีกอย่างที่เห็นชัดจากตัวเธอก็คือ...ตราประทับเวทย์สีดำที่อยู่บนหน้าผากของเธอ....
ภายในโรงเรียนยามราตรีที่นักเรียนส่วนมากและเหล่าอาจารย์พากันกลับหอพักของตน หรือไม่ก็ออกไปเดินเที่ยวในเมืองกันแล้ว ได้มีผู้หญิงผู้สวมเกราะสีดำนั่งเล่นอยู่ริมขอบระเบียงของดาดฟ้าของอาคารเรียน "แหม่...เป็นมนุษย์นี่ก็ดีจังเลยนะ ใช้ชีวิตโดยการไล่ตามความฝัน และก็มาเจ็บปวด เศร้าเสียใจ มีความสุขเพราะสิ่งนั้น..."
แพนตาซอสหนึ่งในสี่จตุรเทพแห่งความฝันใช้ตาทิพย์มองเข้าไปในเมืองเธอพบเห็นนักเรียนหญิงกลุ่มนึงกำลังสนุกกับการเที่ยวเมืองในตอนกลางคืน กลุ่มนักเรียนชายกำลังหาเรื่องกับอีกกลุ่มนึง ผู้คนวัยทำงานที่ยังไม่เลิกงาน เด็กๆตัวน้อยๆที่พากันหลับบนเตียง การดำเนินชีวิตของมนุษย์ที่แตกต่างกันไป "แต่ว่าใช้ชีวิตแบบนั้นไปสักวันนึงก็ตะรู้สึกเบื่อและคงคิดอยากจะหาอะไรทำใหม่สิน้า..."
"มานั่งสบายใจอะไรอยู่คนเดียวล่ะ แพนตาซอส" เสียงของชายที่อยู่ด้านหลังของแพนตาซอสดังขึ้น ชายผู้นี้ก็คือหนึ่งในสี่จตุรเทพแห่งความฝันเช่นกันมีนามว่าอิเครอส "วันนี้ไม่ได้ดูอะไรสนุกๆหรือได้สนุกอย่างเต็มที่เลย กำลังมันอยู่แท้ๆแต่ดันโดนเรียกกลับซะได้!" ชายเกราะดำบ่นด้วยความไม่พอใจ
"เอาน่า..ท่านอิเครอสขี้โมโห ต่อให้แผนของท่านล้มเหลวไป ก็ไม่ได้หมายความว่าความสนุกของวันนี้จะจบลงไปด้วยสิ มันยังีอะไรให้สนุกอยู่อีก" แพนตาซอสยิ้มอย่างมีเลศนัย
"หึ! ข้าหวังว่าแผนการของเจ้าคงจะทำให้พอที่จะแก้เบื่อได้นะ แพนตาซอส.." อิเครอสรอคอยแผนการของแพนตาซอสที่จะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้านี้
"รับทราบแล้วค่า!!" แพนตาซอสตอบรับ พร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริง "เอาล่ะ ใครกันนะที่จะเป็นผู้โชคดีของฉันกันน่ะ..." หญิงเกราะสีดำจ้องมองไปที่อาคารเรียนร้างที่ไม่น่าจะมีใครอยู่ที่นั่นแล้ว "เรามาชมการแสดงนี้กันเถอะนะ..."
หอพักนักเรียนชาย ห้องของฮายาเตะและจุนอิจิ เวลา 20.55 น.
ฮายาเตะได้เข้ามาตรวจเช็คกระเป๋าเรียนของตนเพื่อที่นำการบ้านของเขาออกมาทำให้เสร็จ แต่ว่า.. "เอ๊ะ!? ไม่อยู่...เราลืมไว้ที่ห้องอย่างงั้นเรอะ ?"
จุนอิจิที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับผ้าขนหนู "เป็นอะไรไปน่ะ อะยาซากิ ทำหน้ายังกะว่าลืมอะไรไว้ที่โรงเรียนแบบนั้น ?"
"คือผมน่าจะลืมการบ้านไว้ที่โรงเรียนน่ะครับ พรุ่งนี้ก็กำหนดส่งแล้วด้วย!" ฮายาเตะบอก "ผมคงต้องรีบไปเอามาแล้วล่ะครับ!" เขารีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อที่จะออกไปจากห้อง
"แต่ว่าข้างนอกมันมืดแล้วนะ ออกไปมันจะดีเรอะ ?" จุนอิจิถาม
เขาหยุดหันกลับมาตอบคำถามของจุนอิจิ "ผมคิดว่าถ้ารีบไปตอนนี้็น่าจะทันน่ะครับ ดีกว่าเราไม่ทำอะไรเลย!" ฮายาเตะตอบแล้วขาก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง "ก่อนอื่นถ้าจะเข้าไปในห้องเรียนได้ก็ต้องมาขอกุญแจกับอาจารย์ที่คุมเวรก่อนสินะ!" ฮายาเตะจัดลำดับของแผนการไว้พร้อมแล้วเขาก็รีบมุ่งหน้ากลับยังที่โรงเรียนทันที
หลังจากที่ฮายาเตะออกไปจากห้อง จุนอิจิก็มาเปิดโทรทัศน์ดูข่าวของเหตุการณ์ในระยะนี้ "ข่าวพยากรณ์อาการค่ะ วันนี้คาดว่าช่วงกลางคืนของวันนี้จะมีหมอกลงทั้งคืนนะคะ ขอให้ทุกท่านระวังในการเดินทางด้วยค่ะ"
"หมอกลงงั้นเหรอ ?" จุนอิจิรู้สึกเป็นกังวลเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรและกลับไปใส่เสื้อของตนแล้วก็กดเปลี่ยนช่องโทรทัศน์
"ระยะนี้มีผู้ที่สลบลงไปโดยไม่ทราบสาเหตุเพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากค่ะ แต่ทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทุกคนจำไม่ได้ว่าทำไมพวกเขาถึงสลบไป แต่ว่าจากการผลการตรวจร่างกายแล้วก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ..." จุนอิจิกดเปลี่ยนช่อง
"พวกเราทราบมาว่าภาพนี้เป็นภาพที่มีคนถ่ายมาได้ครับ" ข่าวนำภาพของไนท์แมร์วูลฟ์ และไนท์แมร์สแกร์โครว์ออกมาฉาย "พวกเราไม่ทราบว่าพวกมันเป็นตัวอะไร แต่ไม่แน่ว่าสัตว์หลาดเหล่านี้อาจจะเกี่ยวข้องกับองค์กรที่เรียกตัวเองว่า ลอสท์ ในก่อนหน้านี้ก็เป็นได้..." จุนอิจิกดเปลี่ยนช่อง
"ความฝันเป็นตัวกำหนดวิถีการดำเนินชีวิตของคนเรา หากไม่มีความฝันมนุษย์เราก็จะไม่มีแรงจูงใจในการดำเนินชีวิต และใช้ชีวิตไปอย่างเรื่อยเปื่อยไปวันๆ..." มาถึงช่องนี้จุนอิจิก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ตู้เย็น
"ช่วงนี้มีแต่ข่าวแปลกๆจริงนะ!" จุนอิจิใช้รีโมทปิดโทรทัศน์ลง....
.
.
.
.
หน้าทางเข้าห้องอาจารย์เวร เวลา 20.47 น.
ฮายาเตะต้องไปที่ห้องอาจารย์เวรก่อนที่จะไปยังห้องเรียน เพื่อที่จะนำกุญแจไปเปิดห้องเรียน"ที่นี่สินะ จะมีใครอยู่รึเปล่านะ ?" เขาค่อยๆยื่นมือไปจับกรประตู
"ย้ากกก!!!" เสียงร้องพร้อมกับไม้เบสบอลที่ฟาดลงมาที่ฮายาเตะ ทำให้เขาต้องหลบออกอย่างรวกเร็ว "นี่นายเป็นใครถึงคิดจะบุกเข้าห้องอาจารย์แบบนี้หา!?"
"ผะ..ผมเป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้ครับ คือว่า..." ก่อนหน้าที่ฮายาเตะจะพูดอะไร ตอนนั้นแสงจากในห้องก็เปิดเผยใบหน้าของอาจารย์ผู้หญิงวัย 30 ที่อยู่ตรงหน้าเขา ซึ่งเขาเคยพบเจออยู่ครั้งนึงตั้งแต่ที่เข้ามาในโรงเรียนนี้ "คะ..คุณคือ..อาจรย์คนที่ไม่ยอมให้ผมเข้าโรงเรียนเมื่อตอนนั้นนี่น่า!!"
"นะ..นายคือเด็กหนุ่มปริศนาที่คิดจะเข้ามาก่อการร้ายที่โรงเรียนแห่งนี้สินะ คราวนี้วางแผนอะไรไว้..หรือว่าคิดจะกำจัดอาจารย์เวรก่อน แล้วค่อยไปทำลายโรงเรียน แต่ว่าเสียใจด้วยนะที่..." อาจารย์ผู้หญิงพูดพล่ามเรื่องที่เขาคิดเองเออเองไปเรื่อย
"นี่ครับ!!" ฮายาเตะหยิบบัตรนักเรียนของเขาออกมาให้อาจารย์ผู้นี้ดูแบบเต็มตา "ผมเป็นนักเรียนของโรงเรียนนี้จริงๆ ไม่ใช่ผู้ก่อการร้ายอะไรนั่น ถ้าไม่เชื่อล่ะก็ในบัตรนักเรียนนั่นจะมีลายเซ็นของผู้อำนวยการ และตราของโรงเรียนอยู่แค่นี้เชื่อถือได้รึยังล่ะครับ ?"
"ยัง อย่าคิดว่าแค่นี้จะตบตาฉันได้สิเจ้าอ่อนเอย!" ยูคิจิยังไม่ชอบเชื่อ
"เรื่องมากจริงๆนะครับ!" ฮายาเตะอารมณ์เสียนิดๆ แต่เขาก็ทำการหยิบเครื่อง PDA ที่มีเฉพาะโรงเรียนนี้เท่านั้นที่จะสามารถใช้งานได้ออกมา "รุ่นออริจินัลของ SMART BRAIN ไม่สามารถก๊อปปี้ได้ง่ายๆด้วย แค่นี้พอรึยังล่ะครับ ?"
"ยัง!!" อาจารย์ยังคงตอบปฏิเสธ
"ไปดูรายชื่อนักเรียนเลยครับ จะได้รู้ว่าผมเป็นนักเรียนที่นี่จริงๆ!!" ฮายาเตะตวาดใส่อาจารย์ "ผมอยู่ชั้น ม.4 ห้อง F ชื่อว่าอะยาซากิ ฮายาเตะ ลองหาดูเลยครับ!"
"ถ้าไม่มีนะ นายได้โดนดีแน่!!" อาจารย์หญิงเอื้อมมือเข้าไปหยิบหนังสือรายชื่อที่อยู่ในห้องออกมา "ไหนๆ อะยาซากิ ฮายาเตะ...." เธอตรวจเช็คชื่อลงมาเรื่อยๆจนพบฮายาเตะอยู่รายชื่อจริงๆ "อะ...มีจริงแฮะ!"
"เท่านี้ยอมเชื่อแล้วสินะครับ!" ฮายาเตะตอบด้วยสีหน้าที่จริงจังเป็นอย่างมาก
"จ้าๆ ยอมเชื่อแล้ว.." อาจารย์หง่อยลงไปทันทีที่รู้ว่าคนที่เธอกล่าวหาว่าเป็นคนไม่ดีมาตั้งแต่ต้นนั้น จริงๆแล้วเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้จริงๆ "แล้ว..อะยาซากิสินะ มาทำอะไรที่ห้องพักอาจารย์ล่ะ ?"
"ผมลืมสมุดของผมไว้ในห้องน่ะครับ ก็เลยจะมาขอเอากุญแจห้องเพื่อที่จะไปเปิดประตูซะหน่อย!" ฮายาเตะบอกคำร้องขอของตน "อาจารย์เป็นอาจารย์เวรสินะครับ ถ้าอย่างงั้นผมขออณุญาตไปเอากุญแจนะครับ!" ชายหนุ่มค่อยๆยื่นมือไปที่กรประตู
"ไม่ได้!!" อาจารย์รีบเข้ามาขวางประตูทันที "ดะ..เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าไปเอาให้เอง เธอรออยู่ข้างนอกนี่ล่ะ!"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าไปเองดีกว่าจะได้ไม่รบกวนอาจารย์ด้วย!" ฮายาเตะไม่ฟังคำทัดทานจากอาจารย์ผู้หญิงคนนี้น เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วก็ต้องพบกับสภาพห้องที่รกไปด้วยของใช้ส่วนตัวของหญิงสาว ขยะในห้องเกลื่อนกลาดไปทั่ว มีขวดเหล้าที่หมดแ้ววางไว้อย่างสะเปะสะปะ ดูแล้วไม่น่าจะเป็นห้องพักอาจารย์เวรได้เลย "เออ...คือว่าสภาพห้องนี้เหมือนกับมีหญิงสาววัย 20 กำลังพักอยู่ที่นี่เลยนะครับ"
"มะ..ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย นี่ก็ลดของส่วนตัวไปเยอะแล้วนะ!!" อาจารย์พูดเสียงดังใส่ฮายาเตะ
"หรือว่าอาจารย์นอนพักที่นี่ครับ ?" ฮายาเตะเดาซึ่งก็ถูกต้องตามนั้น "ทำไมถึงนอนที่นี่ล่ะครับ หอพักอาจารย์ก็อยู่ใกล้ๆ ไม่เห็นจะต้องมาอยู่ที่เลยนะครับ"
"จะ..จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็ฉันชอบตื่นสายนี่ และที่นั่นก็ยังต้องนอนร่วมกับอาจารย์คนอื่นๆมันทำให้ถูกจับผิดง่าย ฉันเลยย้ายมาที่นี่ และที่นี่ก็ไม่ต้องจ่ายค่าพักด้วย สบายกว่ากันเยอะ ห้องน้ำก็มี ไฟฟ้า เครื่องของเครื่องใช้ก็มีครบเครื่อง!" เธออธิบายถึงความสะดวกสบายของที่นี่
"แล้วเงินเดือนที่ได้ในแต่ละเดือนล่ะครับ ?" ฮายาเตะถาม
"อะ...เออคือว่า..." ยูคิจิพูดติดๆขัดๆแล้วหลบหน้าชายหนุ่ม "ฉะ..ฉันชอบดื่มเหล่ามากน่ะ!"
"ครับๆ ผมพอจะเข้าใจแล้วล่ะครับ!" ฮายาเตะพยักหน้าทำความเข้ากับสิ่งที่ยูคิจิบอก
"อ้าว! คัตสึระจังพาผู้ชายมาด้วยล่ะ!" เด็กนักเรียนหญิงสามคน ที่น่าจะอายุพอๆกับฮายาเตะ มายืนอยู่ด้านหลังของทั้งสอง แล้วเริ่มทักทายด้วยคำพูดแบบบเพื่อนสนิทกับอาจารย์ "แบบนี้ไม่ดีเลยนะ แถมยังเด็กกว่าเยอะเลยด้วย!"
"แบบนี้ถ้าทางโรงเรียนรู้เข้าล่ะก็ไม่โดนไล่ออก ก็คงถูกหักเงินเดือนสินะ" นักเรียนผู้หญิงอีกคนนึงพูดขู่ขวัญอาจารย์ "ปริศนาทุกอย่างกระจ่าง
"เดี๋ยวสิ แบบนั้นไม่เอาน้าาาาา!!!!" อาจารย์รีบเข้าไปจับนักเรียนหญิงคนนั้น แล้วพยายามอ้อนวอนขอร้องเธอ "ขอร้องล่ะ อย่าไปบอกเลยนะ!"
"อย่าเข้าใจพวกผมผิดแบบนั้นสิครับ ผมแค่จะมาขอกุญแจเพื่อที่จะเข้าไปที่ห้องเรียนของผมเท่านั้นเองครับ!" ฮายาเตะอธิบายข้อเท็จจริง "เรื่องก็เป็นแบบที่ว่าล่ะครับ อย่าไปทำให้อาจารย์คนนี้ต้องถูกไล่ออกเลยครับ"
"จะว่าไป นายเป็นใครน่ะ ?" นักเรียนหญิงคนที่สามถาม
"ผมชื่อะยาซากิ ฮายาเตะครับเป็นนักเรียนชั้นม.4 ห้อง F ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ!" ฮายาเตะแนะนำตัว "และพวกคุณคือ ?"
"ฉันชื่อเซงาวะ อิสึมินะ ยินดีที่ได้รู้จัก!" ผู้หญิงคนแรกแนะนำตัว
"ฮานาบิชิ มิกิ ยินที่ได้รู้จักเช่นกัน!" ผู้หญิงคนที่สามแนะนำตัว
"ส่วนฉันชื่อฮาซาคาเสะ มิสะ ยินดีที่ได้รู้จักนะฮายาตะคุง!" ผู้หญิงคนที่สองแนะนำตัว
"เออ...ผมชื่อฮายาเตะครับ ไม่ใช่ฮายาตะ" ฮายาเตะพูดให้พวกเธอรู้ชื่อของตัวเองอีกครั้ง "แล้วพวกคุณทั้งสามมาอยู่ที่โรงเรียนตอนกลางคืนทำไมเหรอครับ ทำไมถึงไม่กลับหอล่ะครับ ?"
"พวกเรามาติวเรื่องการเรียนสำหรับเรื่องการเรียนการสอนช่วงหน้าร้อนก่อนที่จะสอบน่ะ!" มิกิตอบ "เข้าใจแล้วสินะ ฮายาตะคุง!"
"ก็แบบนั้นล่ะ ฮายาตะคุง" ริสะช่วยยืนยัน
"ฮายาตะก็ได้ครับ!" ฮายาเตะยอมแพ้พวกเธอทั้งสามที่เรียกเขาผิด "แต่ว่าขนาดมาติวกันดึกซะขนาดนี้ แปลว่าพวกคุณคงขยันมากเลยสินะครับ สมกับที่เป็นนักเรียนโรงเรียนนี้เลยนะครับ!"
"ถ้าพวกเราเรียนเก่งหรือขยันกันจริงๆ ก็คงไม่ต้องมานั่งติวกันดึกดื่นขนาดนี้หรอกฮายาตะคุง!" มิกิตอบด้วยสีหน้าที่ภูมิใจ "สำหรับพวกเราแล้วน่ะ ต้องเรียกว่าโง่สุดๆซะจนไม่รู้จะเปรียบเทียบยังไงแล้วไงล่ะ!"
"โง่ ขนาดที่ว่าถ้าเราสอบตกแม้แต่ครั้งเดียวพวกเราก็มีสิทธิที่จะโดนไล่ออกได้เลยล่ะ!!" ริสะพูดอย่างภาคภูมิใจ
"อืมๆ" อิสึมิพยักหน้า "เข้าใจแล้วใช่มั้ย!?"
"ก็อย่างที่ว่านั่นล่ะ ฉันจึงต้องมาเป็นครูสอนพิเศษให้พวกเขายังไงล่ะ!" อาจารย์พูดต่อ "ถ้าให้พวกนี้ถูกไล่ออกไป มันก็ผิดศีลธรรมการเป็นอาจารย์ไปหน่อยล่ะนะ!"
"การสอนของคัตสึระจังน่ะ เข้าใจง่ายดี จึงมาขอให้เธอสอนให้น่ะ!!" อิสึมิบอกอย่างร่าเริง
"เป็นข้อพิสูจน์ที่ดีเลยล่ะว่าอาจารย์เผ้าเวรเองก็เป็นอาจารย์ที่ดีด้วย!" มิกิพูดประชดใส่อาจารย์
"อา..ขอบใจ ขอบใจ.....เดี๋ยวนะ!!เมื่อกี้นั่นชมหรือด่าน่ะ ?" อาจารย์ถามกลับ
"ไม่ต้องห่วงก็ด่าน่ะสิ!" มิกิพูดตรงๆ
"อย่ามาล้อเล่นกับอาจารย์น้าาา!!!!" อาจารย์โกรธเล็กน้อยแล้ววิ่งไล่จับนักเรียนหญิงทั้งสาม พวกเธอก็วิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนานจนดูเหมือนจะลืมฮายาเตะไปแล้ว "หยุดน้า!!!"
"เออ..คือว่าผมต้องไปเอาสมุดของผมนะครับ!" ฮายาเตะพูดเตือนสติอาจารย์
"อะ จริงสิโทษทีนะลืมไปซะสนิทเลย!" อาจารย์กลับเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วหยิบกุญแจห้องเรียนออกมาให้ฮายาเตะ "อะนี่ กุญแจห้องนะ ถ้าใช้เสร็จแล้วก็นำมาคืนด้วยล่ะ!"
"ครับ ผมไม่ลืมหรอกครับ!" ฮายาเตะรับกุญแจมาจากอาจารย์ "จะว่าไปผมยังไม่รู้ว่าอาจารย์ชื่ออะไรเลยนะครับ...คัตสึระนี่ชื่อเหรอครับ ?"
"นั่นคือนามสกุลน่ะ!" อาจารย์ตอบ
"นามสกุล..คัตสึระ เหมือนเคยได้ยินมาก่อน.." ฮายาเตะพยายามครุ่นคิดถึงชื่อที่เขาได้ยินนี้ เขารู้สึกว่าชื่อนี้เหมือนกับอยู่ใกล้ตัวกว่าที่เขาคิด เขาคิดถึงชื่อ-นามสกุลของเพื่อของเขาทั้งหมด จนในที่สุดเขาก็นึกออก "เดี๋ยวสิครับ อาจารย์เป็นญาติของคุณฮินะงิคุรึเปล่าครับ!?"
"อาใช่ ฉันเป็นพี่สาวของเธอน่ะ!" เธอตอบแบบหน้าตาเฉย "ฉันชื่อคัตสึระ ยูคิจิยินดีที่ได้รู้จัก!"
"เป็นพี่สาว!!" ฮายาเตะตกใจในความแตกต่างของน้องสาวที่เพอร์เฟ็คสมบูรณ์แบบในเรื่องหน้าตา การเรียน การกีฬาและเรื่องอื่นๆอีกมา กับพี่สาวของเธอที่เป็นอาจารย์ขี้ระแวง ขี้เหล้า ดูแล้วพึ่งพาไม่ได้ "ทำไมทั้งสองคนถึงต่างกันถึงขนาดนี้ล่ะครับ!?"
"เป็นพี่น้องกันก็ไม่จำเป็นจะต้องนิสัยเหมือนกันก็ได้นี่!!" ยูคิจิรีบเถียงฮายาเตะกลับ
"ครับๆ ผมเข้าใจแล้วครับ พวกคุณสองคนเป็นพี่น้องกันจริงครับ!" สุดท้ายฮายาเตะก็ยอมเชื่อที่ยูคิจิพูด
"แต่ว่านายน่ะที่เป็นเด็กผู้ชายนี่ช่างกล้ามากเลยนะ ออกมาเดินเที่ยวในเวลากลางคืนที่มีหมอกลงมากถึงขนาดนี้น่ะ" ยูคิจิเริ่มพูดเรื่องที่ทำให้ฮายาเตะขนลุก
เขาหยุดถามเรื่องราวให้รู้เรื่อง "มะ...หมายความว่าไงเหรอครับ"
"เอ๋....นี้ฮายาตะคุงยังไม่รู้เรื่องเหรอเนี่ย"
เหล่าสมาชิกนักเรียนสุดป่วนทั้งสามต่างทำให้บรรยากาศโดยรอบเริ่มดูน่ากลัวขึ้น ไฟที่สลัวๆ เสียงของท้องฟ้าที่เงียบสงัด หมอกที่ลงจนหนา ลมที่พัดทำให้ต้นไม้ขยับอย่างน่ากลัว โดยผู้เริ่มเล่าคนแรกคืออิซึมิ"เรื่องมันมีอยู่ว่า...เมื่อต้นการเปิดภาคเรียนของโรงเรียน SMART BRAIN แห่งนี้น่ะนะ เคยมีนักเรียนผู้หญิงคนนึง เธอนั้นน่ะเป็นถึงกันักเรียนอัจฉริยะที่เรียกได้ว่ามีความฉลาดระดับที่หาตัวได้ยากของโลกแล้วก็ว่าได้...แต่ว่าเธอคนนั้นไม่มีเพื่อนเลยแม้แต่คนเดียว เพราะความที่รอบรู้ทุกอย่างจนเกินไปนี่เอง"
ริสะรับช่วงต่อ "มีอยู่วันนึงว่ากันว่าเธอคนนั้นได้ลองเข้าไปในอาคารเรียนเก่า ที่ซึ่งกลายเป็นสถานที่ร้างที่ไร้ผู้คนไปแล้ว สาเหตุที่เธอตัดสินใจเข้าไปในนั้นก็เป็นเพราะว่า...เธอถูกเพื่อนๆร่วมชั้นเรียนของเธอรังเกียจ และทำร้ายจิตใจเธออย่างเจ็บแสบ หัวใจของเธอที่เต็มไปด้วยความแค้น แต่เด็กสาวไม่รู้ว่าเธอควรจะทำยังไงดี เธอก็ต้องมาจบชีวิตลง ณ อาคารเรียนร้างแห่งนั้น แต่ว่าเรื่องราวมันก็ยังไม่จบเพียงแค่นั้น..."
มิกิเล่าปิดท้าย "หลังจากนั้น พวกนักเรียนที่ไปเดินผ่านอาคารเรียนร้างและนั้น หากมองขึ้นไปบนหน้าต่างชั้นสามหรือสี่ ก็จะพบเห็นเธอยืนอยุ่ริมหน้าต่างนั้นๆ สร้างความหวาดกลัวให้กับนักเรียนจำนวนมาก จนกระทังมีนักเรียนที่ชอบท้าทาย เข้าไปทดสอบความกล้าภายในนั้น แต่ว่าหลังจากนั้นก็ไม่ทราบข่าวของพวกเขาอีกเลย คนที่สามารถหนีออกมาได้ก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า...ฉันเจอเธอคนนั้น...ฉันเจอริกะ...นักเรียนคนนั้นตกอยู่ในสภาพจิตที่ไม่มั่นคงอีกต่อไปแล้วจึงถูกส่งตัวเข้าโรงพยาบาล จากนั้นที่นั่นก็กลายเป็นสถานที่ต้องสาปของทุกๆคน"
ฮายาเตะรู้สึกติดใจกับเรื่องเล่านี้ ทำให้เขาต้องถามเพื่อความแน่ใจ
"จากที่ฟังจากที่เล่ามานะครับ เหมือนกับ่าเรื่องที่เล่าเพิ่งจะเกิดขึ้นไม่นานนี้นะครับ"
"ใช่แล้วล่ะ ก็เรื่องนี้มันเพิ่งเริ่มเมื่อตอนเปิดภาคเรียนปีนี้น่ะ ส่วนข่าวคนหายหรือจิตประหลาดเพิ่งเริ่มได้ประมาณต้นเดือนนี้น่ะ" ยูคิจิอธิบาย
้
"คะ...ครับ ผมจะพยายามไม่ไปใกล้ที่นั่นละกันนะครับ"
พูดเสร็จชายหนุ่มก็เดินออกไปจากผู้หญิงทั้งสี่เพื่อไปเอาสมุดของเขา
ทางเดินไปสู่อาคารเรียน เวลา 20.58 น.
ฮายาเตะเดินมาตามทางเดินที่จะพาเขาไปยังอาคารเรียนที่เขาลืมสมุดไว้ บรรยากาศของเส้นทางนั้นเต็มไปด้วยหมอกที่ลงหนา ไร้เสียงลม ไร้เสียงนกหรือสัตว์ใดๆทั้งสิ้น "พวกอาจารย์เนี่ยคงคิดจะแกล้งนักเรียนให้กลัวกันสินะ มาเล่าเรื่องผีในฤดูร้อนแบบนี้ก็เพื่อสร้างบรรยากาศที่น่ากลัวให้นักเรียนกลัวกัน แต่ว่าที่นี่เป็นโรงเรียนที่มีนักเรียนอยู่มากมาย..คงจะไม่มีเรื่องแบบนั้น..."
พูดไม่ทันขาดคำฮาาเตะก็มาอยู่ด้านหน้าของอาคารเรียนที่ดูรกร้าง ที่มีบรรยากาศชวนน่าขนลุก ตึกเรียนดูเก่าแก่ สภาพของที่นี่เหมือนเคยมีการต่อสู้กันเกิดขึ้นมาก่อน "เออ...คือว่า สภาพโรงเรียนตอนเช้ากับตอนกลางคืนมันจะต่างกันไปรึเปล่าครับ ?"
"ตะ...แต่ว่า..ยังไงก็ต้องเข้าไปล่ะนะ!" อะยาซากิ ฮายาเตะรวบรวมความกล้าเข้าไปในอาคารเรียน...ที่เขาไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้วมันคือ....
ชายหนุ่มเปิดประตูสีแดงเข้าไปในอาคารเรียนที่ดูน่าสยดสยองนั้น สภาพทีเขาเห็นในตอนนี้ช่างต่างจากโรงเรียนของเขาในยามเช้าจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นหน้าต่าง พื้น ประตูและที่สำัญที่สุดคือบรรยากาศ "ทะ...ทำไมที่นี่..ถึงดูน่าขนลุกแบบนี้ละครับเนี่ย ?"
"แต่ถ้ารีบไปเอาสมุดมาเร็วๆก็คงไม่มีปัญหาล่ะมั้ง" ฮายาเตะตั้งมั่น "เอาล่ะ!!..."
ติ๊ด! ติ๊ด! ติ๊ด!
"ฮะ...เห้ย!?" ฮายาเตะตกใจกับเสียงริงโทนโทรศัพท์ของตัเอง เขารีบกดรับโทรศัพท์นั้นทันที "คะ..ครับ อะยาซากิ ฮายาเตะพูดครับ!"
"สวัสดีครับ นี้เป็นสายจากรายการวิทยุ สุนัขหอนครับ ขอเชิญท่านผู้โชคดีท่านนี้ตอบคำถามของเราเพื่อรับขอ..." เขายังพูดไม่ทันจบฮายาเตะก็รีบกดวางสายในทันที
"ยังไงก็ตาม...ตอนนี้เรารีบไปชั้นสี่จะดีกว..." เท้าของชายหนุ่มเพื่อสัมผัสกับพื้นไม้ที่เป็นรูอยู่แล้ว ส่งผลให้พื้นจุดนั้นแตกหักพังลงไป ทำให้ฮายาเตะตกลงไปในที่ที่มืดมิด....
.
.
.
.
ห้ิองพักอาจารย์เวร เวลา 21.55 น.
ผ่านไปประมาณเกือบหนึ่งชั่วโมง แต่ฮายาเตะก็ยังไม่กลับมาคืนกุญแจให้ที่ห้องอาจารย์เวรซะที ทำให้พวกเธอรู้สึกแปลกๆ "อะยาซากิคุงจะช้าเกินไปรึเปล่านะ ถึงแม้โรงเรียนนี้จะกว้าง แต่เขาก็เป็นนักเรียนของโีรงเรียนนี้ ก็น่าจะรู้ว่าต้องไปทางไหนนะ"
"ในห้องเรียนตอนกลางคืน มีชุดพละกับปี่น่าจับจิตจับใจที่ชวนให้จิตใจผู้ชายวัยแรกรุ่นปั่นป่วนอยู่ ฉะนั้นคง..."
มิกิพูดใส่ร้ายฮายาเตะ
"นี่ๆอย่าไปว่าคนอื่นว่าเป็นพวกวิตถารสิ!" ยูคิจิกล่าวตักเตือน แต่แน่นอนว่าไม่มีใครฟัง
ผู้หญิงทั้งสามล้อฮายาเตะต่อ "แต่ว่ายังไงฮายาตะคุงก็เป็นผู้ชาย ป่านนี้คงจะเอาปี่ในโต๊ะของฮินะมาทำเป็น..."
"ท่าทางคงจะสนุกมากเลยสินะ กำลังคุยอะไรอยู่ล่ะ!?" และแล้วหญิงสาวที่ทั้งสามคนพูดถึงก็เปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี คัตสึระ ฮินะงิคุหญิงสาวผู้เป็นมาสค์ไรเดอร์เอนเจิล ผู้ใช้พลังจากดาบไม้มาซามุเนะ ซึ่งมีพลังของนางฟ้าสถิตอยู่
"อะ ฮินะโผล่มาจากไหนล่ะเนี่ย!?" พวกเธอตกใจพร้อมกัน
"ฉันอุตส่าห์ไปซื้อของกินให้เวลาดึกดื่นแบบนี้ให้แท้ๆนะ แล้วนี่ตั้งใจติวพิเศษกันรึเปล่าเนี่ย!?" ฮินะงิคุวางถูงของเธอลงบนโต๊ะ "ถ้าสอบตกล่ะก็คนที่แย่ก็คือพวกเธอนะ!"
มิกิชูนิ้วโป้ง "ไม่ต้องห่วงเลยฮินะ ตอนนี้พวกเรากำลังคุยกันถึงเรื่องพฤติกรรมโรคจิตของเด็กผู้ชายวัยรุ่นอยู่!"
"ป่านนี้ปี่ของฮินะอาจจะตกไปอยู่ในมือของฮายาตะคุง แล้วก็ได้!" ริสะเสริม
"ใช่ๆ!!" อิซึมิช่วยยืนยัน
"ตะ...ตั้งใจติวกันหน่อยสิ!! ติวน่ะ!" ฮินะงิคุตวาดใส่พวกเธอ ทำให้พวกเธอเงียบไป
"แต่จะว่าไปใครคือฮายาตะคุง ?"
"ฮายาตะคุงที่ว่า ก็คืออะยาซากิ ฮายาเตะน่ะ เห็นว่าเป็นนักเรียนชั้นม.4 ห้อง F ห้องเดียวกับฮินะนี่น่า!" ยูคิจิเฉลย
"ฮายาเตะคุงงั้นเหรอ ?...แล้วเขามาทำอะไรที่โรงเรียนเวลาแบบนี้ล่ะ ?" ฮินะงิคุถามเข้าประเด็น
มิกิพูด "เขาบอกว่าจะมาเอาสมุดที่ลืมไว้น่ะ แต่ว่าตอนนี้เขาอาจจะกำลังเอาชุดพละของฮินะที่ลืมไว้ มาทำ..."
"เลิกพูดเรื่องแบบนั้นเถอะ แล้วอีกอย่างฉันไม่ได้ลืมชุดพละไว้ที่นี่!" ฮินะงิคุเถีงเธอกลับ
"แต่ว่าเข้าไปนานแล้วแบบนี้...บางทีอาจจะหลงเข้าไปในอาคารเรียนเก่าจริงๆก็ได้นะ.." อิซึมิพูดลอยๆ
"ก็คิดว่าไม่ใช่หรอก แต่ว่าถ้าเป็นเรื่องจริงขึ้นมาก็เป็นเรื่องยุ่งเลยล่ะ!" ยูคิจิพูด แต่เธอท่าทางจะไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก
"ที่นั่นพักนี้มีข่าวคนหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยได้ซัก 5-6 รายแล้วล่ะมั้ง" ริสะพูดถึงข่าวลือ
"แถมพื้นที่นั่นก็จวนจะพังเต็มที่แล้ว อาจจะพื้นทะลุตกลงไปบาดเจ็บหรือตายก็ได้นะ" มิกิเสริม
ฮินะงิคุได้ยินพวกเธอพูดมาแบบนั้น ทำให้เธอยิ่งรู้สึกเป็นห่วงฮายาเตะ และเธอก็ตัดสินใจที่จะไปช่วย
"ฉะ..ฉันจะลองออกไป ตามหาดูนะ!"
"เอ๊ะ ฮินะจังแต่ว่านี่มันก็จะสี่ทุ่มแล้วนะ แมที่นั่นก็อาจจะมีผีออกมาด้วย!!" อิซึมิย้ำเตือนฮินะงิคุ
"แต่ว่าบางทีเขาอาจจะบาดเจ็บอยู่ก็ได้!" ฮินะงิคุพูดด้วยใบหน้าที่ไร้ความหวาดกลัว "ในฐานะที่เป็นเพื่อนร่วมห้องเดียวกับเขา ฉันจะไปช่วยเขาเอง และอีกอย่างฉันก็ไม่กลัวผีอยู่แล้วดังนั้นก็ไม่เป็นไรหรอก ไปล่ะ!" เธอออกจากห้องนี้ไป
"สมกับเป็นฮินะจริงๆ!" นักเรียนหญิงทั้งสามให้ความยกย่อง
"น้องสาวของฉันกล้าหาญจริงๆ น่าเสียดายที่เกิดเป็นผู้หญิงนะเนี่ย!" ยูคิจิพูดอย่างน่าเสียดาย
ฮินะงิคุรีบวิ่งมุ่งหน้าไปที่อาคารเรียนเก่า โดยระหว่างนั้นเธอก็โทรศัพท์ไปหาฮารุกะเพื่อบอกข่าวคราว "ฮารุกะ วันนี้ฉันอาจจะกลับดึกหน่อยนะ พอดีว่ามีธุระนิดหน่อย!"
"ธุระ ?...ธุระอะไรเหรอ ฮินะจัง ?" ฮารุกะถาม
"คือว่า...!!" ทันใดนั้นสายก็ขาดไป อันสาเหตุมาจากโทรศัพท์ที่อยู่ๆก็ไม่มีสัญญาณ "แบบนี้คงต้องรีบไปแล้ว...ฮายาเตะคุง.."
อาคารเรียนร้าง เวลา 22.15 น.
ฮินะงิคุมาถึงอาคารเรียนเก่าที่วังเวง สภาพที่นี่นั้นมืดมิด เสียงประหลาดที่ดังก้องไปทั่วที่แห่งนี้ นั่นก็ทำให้หญิงสาวผู้กล้าหาญผู้นี้ตัวสั่นได้ "ถึงแม้ว่าจะบอกไปว่าไม่กลัวก็เถอะ...แต่ว่าที่แบบนี้ต่อให้ไม่มีผีก็...น่ากลัวอยู่ดีล่ะ.."
"ยะ..ยังไงก็รีบตามหาฮายาเตะคุงให้เร็วที่สุดนี่ล่ะ!"
ฮินะงิคุบอกกับตัวเอง เธอเดินไปตามทางก็เจอกับพื้นที่แตกเป็นรูซึ่งเป็นจุดที่ฮายาเตะตกลงไป เพียงแต่เธอคนนี้ไม่รู้ "มีร่องรอยพื้นแตกจริงๆด้วย...แบบนี้ฮายาเตะคุงจะเป็นอะไรรึเปล่านะ ?"
หญิงสาวสามารถมองเห็นพื้นที่โดยรอบได้อย่างชัดเจน แต่ว่านั่นก็เป็นจุดสังเกตที่ผิดปกติ เพราะสถานที่ร้างและมืดแบบนี้ จะมีแสงมาจากที่ไหน...? "มีคนเปิดไฟเรอะ..หรือว่าแสงของดวงจันทร์ ?" เธอปลอบใจตัวเองและมองไปข้าง และเธอก็ต้องกับสิ่งที่เธอไม่คาดคิด..!!
"ฮู่วส์!!" เสียงหมาหอน และเปลวไฟประหลาดที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าเธอ แถมไฟพวกนั้นยังสามารถลอยได้ ก็ทำเอาหญิงสาวผู้นี้รีบเร่งสปีดเต็มที่วิ่งหนีทันที
"กรี๊ด!!!"
เสียงร้องนั้นทำให้ชายหนุ่มที่สลบอยู่ใต้หลุมที่พังลงมานั้น รู้สึกตัวขึ้นมา "นะ..นั่นมันเสียงร้อง!?"
เขาหันมามองข้างๆก็พบว่าโทรศัพท์มือถือของเขาได้แตกสลายไปแล้วเพราะแรงกระแทกจากข้างบน ลงมาข้างล่าง
ฮายาเตะหยิบไดร์เวอร์ของเขาออกมาแล้วทำการสวมไว้ที่เอว พร้อมกับใส่การ์ดลงไปในนั้น "แปลงร่าง!!"
KAMEN RIDE
DECADE
ประกายแสงเปล่งประกายออกมาจากร่างของเชา เปลี่ยนร่างของเขาไปเป็นมาสค์ไรเดอร์ดีเคท "เอาล่ะนะครับ!!"
เขากระโดดออกจากหลุมแล้ววิ่งไปตามเสียงร้องนั้นไป..
ทางฮินะงิคุที่รีบวิ่งหนีไฟลึกลับมาอย่างสุดชีวิต เธอก็ได้ยินเสียงประหลาดถามเธอ
"ไหนบอกว่าไม่กลัวผีไง ?" เ
"คิดว่ามีผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่กลัวเรื่องแบบนี้บ้างเล่า!!" ฮินะงิคุตอบพร่อมกับวิ่งสุดกำลัง
"เขาว่ากันว่าเปลวไฟที่ลอยอยู่นี้ สามารถอธิบายเป็นกระบวนการทางวิทยาศาสตร์ที่ถูกเรียกว่า พลาสม่า ได้นะ" เสียงลึกลับอธิบาย
"ถึงอธิบายไป ยังไงก็กลัวอยู่ดีล่ะน่า!!" ฮินะงิคุตะโกนตอบ "เอ๊ะ!?"
"คำถามสุดท้าย ใครกันเอ๋ยที่ถามคำถามเธอมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว!" เสียงลึกลับบอก ฮินะงิคุที่เพิ่งรู้สึกตัวก็หันมาข้างๆแล้วเจอกับ หุ่นทดลองทางวิทยาศาสตร์กำลังวิ่งไล่ตามเธออยู่ "โฮะ!..โฮะ!..โฮะ!"
"กรี๊ด!!!" ฮินะงิคุตกใจกลัวเป็นอย่างมาก ทำให้เธอพลาดสะดุดล้มไปติดกับกำแพง "คะ..ใครก็ได้..."
หญิงสาวนึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนก่อนเปิดเทอม เหตุการณ์ที่เธอได้กับผู้ชายคนนึงที่ได้ช่วยเธอไว้จากการกระโดดลงมาจากต้นไม้ และชายคนนั้นยังให้สัญญาว่าหากเธอต้องการเขาเมื่อใด..ให้เรียกหาเขา..และเขาคนนั้นก็จะมาหาเธอทันที
"ฮะ..ฮายาเตะคุง...ฮายาเตะคุง!!" ฮินะงิคุตะโกนร้องสุดเสียง
"ฮ้ากกก!!!" ดีเคทกระโดดเตะใส่มนุษย์วิทยาศาสตร์ แต่มันก็เพียงแค่ถอยร่นออกไปเพียงเล็กน้อย
"ไม่ได้ผลงั้นเรอะ ถ้าอย่างงั้นก็.." เขาหยิบการ์ดขึ้นมาแล้วใส่ลงไดร์เวอร์
FORM RIDE
MARS FIGHTER
เปลวไฟเข้าผสานรวมร่างเข้ากับดีเคทจนเขาเปลี่ยนร่างไปเป็น ดีเคทมาร์ส ร่างนักรบแห่งเปลวไฟ
"จัดการล่ะนะครับ!" ดีเคทใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
FINAL ATTACK RIDE
MA-MA-MARS
MARS NOVA FIST
"ฮ่าสสสส์!!!" ดีเคทมาร์สรวมพลังไปไว้ที่กำปั้นของตน แล้วปล่อยหมัดอัคคีใส่ร่างมนุษย์ทดลองตนนั้น
"END"
บรึ้มม!!!
ร่างของหุ่นทดลองได้แหลกป้นเสี่ยงๆ ส่วนประกอบทั้งหมดของมันถูกเปลวอัคคีเผาไหม้ไปจนหมดสิ้น
"ฮา..." ดีเคคทถอนหายใจออก แล้วกลับคืนร่างเป็นฮายาเตะ แล้ววิ่งไปดูหญิงสาวที่ตกใจวิ่งหนีมา
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ..." ชายหนุ่มมองหญิงสาวดีๆ และด้วยแสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาพอดีทำให้เข้าเห็นหน้าเธอชัดขึ้น "คะ..คุณฮินะงิคุ ?"
ฮินะงิคุรีบวิ่งเข้ามาก่อนชายหนุ่มด้วยความกลัว "..."
"คะ..คุณฮินะงิคุครับ..?" ชายหนุ่มเรียกชื่อของเธอเพื่อให้เธอรู้ตัว
"ขะ..ขอบคุณที่มาช่วยนะ แต่ว่า.." ฮินะงิคุถอยออกจากฮายาเตะ และแสดงอารมณ์โกรธ "อย่ามาหลงอยู่ในที่แบบนี้สิ ตาบ้า!!"
"โอ้ย!!!" แล้วชายหนุ่มก็ถูกหญิงสาวตบหน้าเข้าไปเต็มๆ!!
.
.
.
.
อาคารเรียนร้าง เวลา 22.30 น.
"เอ...งั้นที่นี่ก็เป็นอาคารเรียนเก่าสินะครับ"
ฮายาเตะได้รับการบอกเล่าจากฮินะงิคุ ทำให้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมที่นี่นั้นถึงดูประหลาด และบรรยากาศดูน่ากลัวเช่นนี้ "แต่ว่าผมก็เดินมาตามปกตินะครับ แล้วทำไมถึงมาที่นี่ได้ ?"
"ยะ..ยังไงก็เถอะ ฮายาเตะคุง ห้ามนำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ไปบอกเด็ดขาดรู้มั้ย!?" ฮินะงิคุสั่ง
"เอ๋!?"
หญิงสาวเดินเข้ามาใหล้พร้อมกับทำแววตาที่ดุดัน "ถ้าขืนนายนำเรื่องที่ฉันกลัวแบบสุดๆแบบนี้ไปบอกใครล่ะก็ ฉันจะจัดการด้วยกำลังทั้งหมดที่ฉันมี และจะไม่ให้เหลือแม้แต่ซากเลย!!"
"เมื่อกี้นี้ก็เพิ่งตบผมไปทีนึงแล้วนี่ครับ ?" ฮายาเตะพูดติดตลก
"แต่ว่ามันก็จริงนะครับ คุณฮินะงิคุที่กลัวถึงขนาดนั้นน่ะ ดูไม่เข้ากันจริงๆ"
"วะ..ว่าไงนะ..!?" คำพูดเมื่อกี้ของฮายาเตะได้ไปจุดเปลวไฟของเธอขึ้น
"ยังไงก็ตามล่ะครับ ในเมื่อรู้ว่าที่นี่เป็นอาคารเรียนเก่า พวกเราก็ออกไปจากที่นี่กันเถอะครับ!" ฮายาเตะบอก
"พูดอะไรของนายน่ะ ฮายาเตะคุง!?" แรงจิตสังหารเผ่งออกมาจากฮินะงิคุ ทำเอาฮายาเตะถึงกับตัวสั่นยิ่งกว่าเจอผี
"คิดว่าฉันคนนี้จะออกไปอย่างผู้แพ้แบบนี้น่ะเรอะ..พวกเราต้องหาตัวการของเรื่องนี้แล้วลากคอมาลงโทษให้ได้!!"
"ตะ..แต่ว่าผมจะต้องไปเอาสมุดของผมนะครับ!" ฮายาเตะพูด
"ไม่อณุญาต!!" ฮินะงิคุตอบอย่างหนักแน่น ทำเอาฮายาเตะถึงกับเถียงไม่ออก
"ไปกันได้แล้วฮายาเตะคุง!!
"ระ..รอด้วยสิครับ คุณฮินะงิคุ!" ฮายาเตะต้องตามหญิงสาวเอาแต่ใจ ผู้ไม่ยอมแพ้ใครข้างหน้าไป ทำให้ค่ำคืนนี้นั้นยางกว่าที่พวกเขาได้คิดไว้....
.................... TO BE CONTINUE ....................
เงาของหญิงสาวผู้นึงที่แอบจ้องมองไปที่ฮายาเตะและฮินะงิคุโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว เธอปรากฏออกมาพร้อมกับออร่าสีดำพลุงพล่านออกมาจากร่างของเธอ เธอคนนี้ต้องการอะไรจากพวกเขา และอีกอย่างที่เห็นชัดจากตัวเธอก็คือ...ตราประทับเวทย์สีดำที่อยู่บนหน้าผากของเธอ....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น