ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 พลังจิตและอาคารเรียนเก่า
อาคารเรียนร้าง เวลา 22.35 น.
อะยาซากิ ฮายาเตะและคัตสึระ ฮินะงิคุสองชายหญิงที่ต้องออกมาเดินตามล่าตัวการที่แท้จริงของผีที่อยู่ที่อาคารเรียนเก่า เพราะความไม่ยอมแพ้ของฮินะงิคุ นั้นทำให้ค่ำคืนนี้ของทั้งสองนั้น...ยาวนานกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้...
"เออ...คือว่าคุณฮินะงิคุครับพวกเรากลับกันเถอะนะครับ!" ฮายาเตะพยายามชักชวนเธอให้กลับไปพร้อมกัน เพื่อที่จะต้องไม่ได้มาเจอเรื่องยุ่งยาก แต่แน่นอนว่าความคิดของเขาไม่อาจจะกล่อมเธอคนนี้ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
"ไม่ได้!!" ฮินะงิคุตอบกลับทันที "จนกว่าฉันจะตามหาความจริงของเรื่องนี้ได้ ฉันจะไม่กลับเด็ดขาด!"
"ตะ...แต่ว่ามันอันตรายนะครับ" ฮายาเตะเตือนด้วยความเป็นห่วง
"พูดอะไรน่ะ!? ก็เพราะว่ายิ่งอันตรายก็เลยต้องรีบปราบยังไงล่ะ อีกอย่างพวกเราก็เป็นมาสค์ไรเดอร์ด้วยนะ แค่เรื่องผีแบบนี้ไม่เห็นจะต้องไปกลัวอะไรเลย!" ฮินะงิคุกล่าวแล้วเดินเดินตรงต่อไป
เธอแอบเหลือบมามองฮายาเตะด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
"อะไรกันน่ะฮายาเตะคุง ทำท่าอยากกลับตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว อุตส่าห์ได้อยู่กันตามลำพังสองคนกับผู้หญิงในโรงเรียนตอนกลางคืนแล้วนะ น่าจะทำหน้าดีใจกว่านี้ไม่ใช่เรอะ!?"
"กะ..ก็เวลาที่คุยกับคุณฮินะงิคุ...มันเหมือนกับกำลังคุยกับผู้ชายเลยน่ะครับ.." ฮายาเตะตอบไปตรงๆ
"นี่!? นี่จะว่าฉันไม่เหมือนผู้หญิงอย่างงั้นเรอะ!!" ฮินะงิคุได้ยินคำตอบนั้นก็ยิ่งโมโหเข้าไปอีก
"ฮึ ก็ได้เดี๋ยวฉันจะไปปราบผีคนเดียวก็ได้!"
"แบบนั้นก็ไม่ได้นะครับ" ฮายาเตะห้ามไว้ "ยังไงก็ไปด้วยกันก่อนเถอะครับ..."
พูดเสร็จฮินะงิคุและฮายาเตะก็ต้องออกตามหาตัวการที่แท้จริงของผีตัวนั้นด้วยกันต่อ ท่ามกลางค่ำคืนยามราตรีที่มืดมิด แล้วตอนนั้นเองฮินะงิคุก็เขย่าเสื้อของตัวเองเพราะอากาศที่ร้อน
"ยังไงก็เถอะ อากาศหน้าร้อนนี้ร้อนจริงๆเลยนะ ขนาดเป็นตอนกลางคืนก็ยังร้อนถึงขนาดนี้.."
ในตอนที่เธอเขย่าเสื้อนั้น ฮายาเตะก็ออกอาการเขินหน้าแดงนิดๆ จนเธอสังเกตเห็นเขาที่ออกอาการแบบนี้
"อะไรกนฮายาเตะคุง ? ทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะ ?" เธอแหย่ชายหนุ่มคนนี้เล่น
"ปะ..เปล่าหน้าแดงสักหน่อยครับ!" ฮายาเตะปฏิเสธเสียงแข็งและหันหลังกลับพยายามที่จะไม่สบตาเธอ
"อะไรกัน? เห็นคนอื่นแล้วไม่คิดอะไร...แต่พอมาอยู่กับฉันแล้วคิดลึกอย่างงั้นเหรอ ?" ฮินะงิคุแหย่เขาเข้าไปอีก
"ผะ..ผมไม่ได้คิดลึกกับคุณฮินะงิคุสักหน่อยครับ!!" ฮายาเตะตอบปฏิเสธทันที
"คะ...คราวก่อนผมก็เคยบอกไปแล้วว่า คุณฮินะงิคุไม่ค่อยระมัดระวังตัว เวลากับผมที่ไม่ได้คิดอะไรกับคุณฮินะงิคุก็ไม่เป็นไร แต่ต่อหน้าเด็กผู้ชายทั่วๆไปก็ต้องรู้จักอายกว่านี้อีกหน่อยนะครับ..!!" ฮายาเตะเทศน์ใส่เธอ
"ถ้าไม่ระวังตัวแบบนี้ ถ้าถูกทำอะไรขึ้นมาล่ะก็...."
"ช่างสิ!" เสียงของหญิงสาวที่เปลี่ยนไปจากที่ดุดันกลายเป็นเสียงของหญิงสาวที่อ่อนโยน เธอเอาหัวมาซบที่หลังของฮายาเตะ ทำให้เขาแปลกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
"ถ้าเป็นฮายาเตะคุงล่ะก็...ฉันยอมให้ทำทุกอย่าง..." หญิงสาวพูด
ชายหนุ่มค่อยๆหันกลับไปหาเธอ "คะ..คุณ..ฮินะงิคุ..!?"
"ถ้าพูดเล่นแบบนี้ผู้ชายจะคิดจริงจังรึเปล่านะ ?" คำพูดใหม่ของเธอที่พูดไปเมื่อกี้นี้ทำเอาฮายาเตะถึงกับทรุด
"ขอบคุณที่เตือนนะ ต่อไปนี้ฉันจะระวังไว้ โดยเฉพ่ะผู้ชายอย่างฮายาเตะคุง..!"
"ผะ..ผมเคยคิดว่าคุณฮินะงิคุจะเป็นแค่ผู้หญิงไม่ยอมแพ้ใครและไม่ชอบแพ้ใครธรรมดาๆ แต่ว่าไม่ใช่..." ฮายาเตะบ่นกับตัวเอง "คุณฮินะงิคุ...ไม่ชอบแพ้ใครแบบสุดๆเลยนี่ครับ!"
"แบบนี้ยังไงก็คงต้องตามหาวิญญาณร้ายหรือผีให้ได้จริงสินะครับ.." ฮายาเตะพูดขึ้นลอยๆแต่จุดนั้นทำให้เขาสังเกตสิ่งที่แปลกประหลาดในความคิดของเขาได้
"ถ้าสมมติว่าสิ่งที่เรากำลังเจออยู่นี้...ไม่ใช่ผีล่ะ...แต่เป็นพวกนั้น!?"
ฮายาเตะเริ่มเป็นกังวล
"แต่ว่าถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็หมายความว่าครั้งหน้า ถ้ามันปรากฏขึ้นมาอีกก็จะแข็งแกร่งกว่าตอนก่อนหน้านี้มาก...แล้วแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะชนะได้รึเปล่า.."
ตอนนั้นเองฮายาเตะก็หันไปเห็นเงาดำที่อยู่ด้านบนเพดาน มันพุ่งลงมาด้วยความเร็วสูงโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ฮินะงิคุ
"คุณฮินะงิคุ!!" ชายหนุ่มรีบกระโดดเข้าไปกอดพาหญิงสาวหลบออกมาจาการโจมีของปิศาจตนนั้นได้ทันท่วงที
"ฮะ...ฮายาเตะคุง..นั่นมัน!?" ฮินะงิคุถาม
"เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆครับ นั่นไม่ใช่ผีหรอกครับคุณฮินะงิคุ!" ฮายาเตะยืนขึ้น เข้ารู้จักสัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างดี สัตว์ประหลาดที่ออกอาละวาดทำร้ายผู้คนในช่วงนี้ "เจ้านี้คือ..ไนท์แมร์ครับ!"
"ไนท์แมร์ อย่างงั้นเรอะ ?" ฮินะงิคุได้ฟังอย่างงั้นก็ตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็พอจะเข้าใจ
"แต่ว่าทำไมตอนที่เจอกันครั้งแรก มันถึงพูดได้ล่ะ ไนท์แมร์มันไม่มีจิตใจไม่ใช่เหรอ ?"
"เรื่องนั้น...ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ!" ฮายาเตะตอบ
"หึๆๆ เจ้าพวกมนุษย์เอ๋ย พวกแกบังอาจมากนะที่เข้ามาที่นี่น่ะ!" ไนท์แมร์บอดี้(ร่างกาย) พูดภาษาคนอีกครั้ง ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดสำหรับไนท์แมร์ตั้งแต่ที่เจอมา "เดี๋ยวจะสาปและฆ่าพวกแกอย่างเจ็บปวดที่สุดเลย..!!"
"หึ!! คนอย่างฉันไม่กลัวคำสาปหรืออะไรแบบนั้นหรอก!!" ฮินะงิคุกล่าว พร้อมกับเรียกดาบไม้มาซามุเนะออกมา
"ในฐานะที่นายทำให้คนมากมายต้องหายตัวไป และยังทำให้ฉันคนนี้ต้องอับอาย ฉันจะขอเอาคืนเป็น 100 เท่าเลย!!"
ANGEL METAMORPHOSE
ดอกไม้มากมายเข้าผสานรวมเป็นหนึ่งเดียวกับฮินะงิคุเปลี่ยนร่างเธอไปเป็นมาสค์ไรเดอร์เอนเจิล
"จะจัดการนายให้สิ้นซากไปเลย!!" มาสค์ไรเดอร์พุ่งเข้าไปโจมตีใส่ไนท์แมร์แบบไม่ยั้งมือ ขนาดที่มันยังไม่สามารถตอบโต้เธอได้แม้แต่นิดเดียว
"คุณฮินะงิคุครับ ให้ผมช่วยด้วยเถอะครับ!" ฮายาเตะสวมไดร์เวอร์ และกำลังจะเข้าไปช่วยฮินะงิคุ
"แปลงร่าง!"
ก่อนที่ชอยหนุ่มจะใส่การ์ดลงไดร์เวอร์ ก็มีเงาประหลาดสีดำออกมาจากตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆฮายาเตะ มันรัดตัวเขาไว้และทำให้ไดร์เวอร์และการ์ดดีเคทหลุดออกจากมือของเขา ส่วนเจ้าตัวถูกดึงเข้าไปในความมืดมิด "หะ!?"
"ฮายาเตะคุง!!" การที่ฮายาเตะถูกจับตัวไป ทำให้ฮินะงิคุเกิดเปิดช่องโหว่ขึ้นมา
"ฮ่าๆๆๆ!!" ไนท์แมร์บอดี้โจมตีใส่เธอในจังหวะนั้น ด้วยนิ้วเล็บที่แหลมคม "ชายคนนั้นจะถูกส่งหายไปในความมืดตลอดกาลแล้ว เจ้าไม่มีทางที่จะไปช่วยเขาได้ ไม่มีทาง!!"
เอนเจิลชี้ดาบไปที่ไนท์แมร์ "นี่นายจับตัวฮายาเตะคุงไปไว้ที่ไหน!?"
"หึๆๆ ก็ลองเดาเอาเองสิ!!" บอดี้ไม่ตอบคำถาม และมันก็วิ่งเข้าหามาสค์ไรเดอร์ตรงๆ
"ไม่ว่ายังไงฉันก็จะช่วยให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม!!" ร่างของมาสค์ไรเดอร์เปลี่ยนเปล่งแสงสีชมพู ร่างของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นแสง พร้อมที่จะจัดการศัตรูที่อยู่ตรงหน้า
"SHOOTING STAR!"
เอนเจิลในร่างของแสงพุ่งทะลุบอดี้ แล้วมันก็ถูกทำลายไป
บรึ้มม!!!
หลังจากจัดการไนท์แมร์ลงได้สำเร็จ ฮินะงิคุเดินมาที่จุดที่ฮายาเตะหายไป เธอค่อยๆหยิบดีเคทไดร์เวอร์และการ์ดขึ้นมาดู พร้อมกับหวังว่าเขาจะปลอดภัย "ฮายาเตะคุง..."
บนหอนาฬิกาของโรงเรียน เวลา 22.45 น.
แพนตาซอสและอิเครอสต่างจ้องมองเหตุการณ์กระทำของฮินะงิคุและฮายาเตะที่อาคารร้างอยุ่ห่างๆ พวกมันทั้งสองต่างรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นที่นั่น ซึ่งมีความแตกต่างจากไนท์แมร์ที่ผ่านๆมา..
"ข้าพอจะเข้าใจถึงความสนุกที่เจ้าพูดถึงแล้วล่ะ แพนตาซอส มันแปลกกว่าที่ข้าคิดไว้จริงๆ" อิเครอสพูด
"ไม่คิดเลยว่าจะมีมนุษย์ที่สามารถทำแบบนี้ได้ด้วย.."
"ใช่มั้ยล่ะ ตามปกติไนท์แมร์ที่ฉันสร้างขึ้นจะออกหากินเวลาที่เจ้าตัวผู้ทำสัญญาตื่น ซึ่งต่างจากโอเนย์รอสที่ต้องให้ผู้ทำสัญญาต้องนิทราลงไปก่อนถึงจะปลดปล่อยออกมา แต่ว่ากรณีนี้กลับมีจุดพิเศษชึ้นมาซะได้.." แพนตาซอสพูด
"ไม่คิดเลยว่า..จะมีมนุษย์ที่สามารถควบคุมไนท์แมร์ของพวกเราได้ถึงขนาดนี้..." ทั้งสองพูดอย่างตกตะลึงในความสามารถของบุคคลลึกลับที่ซ่อนตัวอยุ่ในอาคารเรียนร้างแห่งนั้น...
.
.
.
.
ภายในอาคารเรียนร้าง ห้องวิทยาศาสตร์ เวลา 22.47 น.
"หวาาา!!" ฮายาเตะถูกปล่อยตัวออกมาจากตู้กระจก พอรู้ตัวอีกทีเขาก็มาอยู่ที่ห้องที่มีลักษณะคล้ายกับห้องวิทยาศาสตร์เก่าแล้ว "ที่นี่ที่ไหน!?"
ฮายาเตะลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่คือห้องวิทยาศาสตร์จริงๆ เขายังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้ สาเหตุเดียวที่เขารู้ตอนนี้ก็มีเพียง เงามือสีดำประหลาดที่ลากเขาเข้ามาในนี้
"นี่เราถูกส่งมาที่ห้องนี้อย่างงั้นเรอะ ?"
"ใช่แล้วค่ะ หนูเป็นคนพารุ่นพี่มาที่เอง!" เสียงของหญิงสาวที่ฮายาเตะไม่รู้จัก ดังขึ้นมาจากมุมห้องพอเขามองไปทางนั้นก็พบเจอกับผู้หญิงผู้นั้นกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่าง ที่ซึ่งภายนอกของที่นี่นั้นเต็มไปด้วยหมอกปกคลุม ไม่อาจจะมองออกไปได้เลย
"คะ..คุณเป็นใครงั้นเหรอครับ ?" ฮายาเตะถาม
"หนูชื่อริกะค่ะ เรียนอยู่ชั้นม.3 ของที่นี่..ไม่สิ..ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเคยเรียนอยู่ที่นี่ค่ะ!" เธอแนะนำตัว
"รุ่นพี่นี่โชคร้ายบังเอิญมาที่นี่หรือจงใจที่จะมาอย่างงั้นเหรอคะ ?"
"ผะ..ผมคิดจะมาเอาสมุดที่ผมลืมไว้ที่ห้องเรียนตัวเอง แต่ผมกลับดันหลงมาที่นี่น่ะครับ" ฮายาเตะพูดตามจริง
"อย่างงั้นเหรอคะ...งั้นขอเวลาสักครู่นะคะ" ริกะเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มพร้อมจับที่หน้าผากของเขาแล้วหลับตาลง
"ค่ะ..เป็นตามจริงที่รุ่นพี่พูดจริงๆ"
"มะ..เมื่อกี้ทำอะไรเหรอครับ ?" ฮายาเตะถามสาเหตุที่เธอนำมือมาแตะหน้าผากเขา
"เปล่าค่ะ" ริกะยิ้มอย่างไร้เดียงสา "หนูก็แค่อ่านใจของรุ่นพี่ว่ารุ่นพี่พูดจริงหรือพูดโกหกเท่านั้นเองค่ะ"
"อ่านใจ ?" คำตอบของเธอสร้างความงุนงงให้แก่เด็กหนุ่มอย่างมาก "นี่คุณริกะ คุณเป็นใครกันแน่ครับ แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมถึงไม่กลับไปหอล่ะครับ ?"
ริกะแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย "ฉันก็บอกแล้วไงคะว่าเคยเรียนอยู่ที่นี่...ปัจจุบันฉันไม่ได้เรียนที่นี่แล้วล่ะค่ะ"
"แล้วคุณเป็น ?" ก่อนที่ฮายาเตะจะถามอะไร เขาก็สามารถนึกเรื่องราวที่สามนักเรียนที่มาติวกับยูคิจิขึ้นมาได้
"ระ..หรือว่าคุณ!?"
"ใช่ อย่างที่รุ่นพี่คิดนั่นล่ะค่ะ" ริกะหัวเราะอยู่ในลำคอ แต่นั้นกลับยิ่งสร้างบรรยากาศให้ห้องนี้มากขึ้น
"ฉันคือ...นักเรียนหญิงที่มาฆ่าตัวตายที่นี่ค่ะ...หรือจะเรียกอีกอย่างก็คือ..."
"วิญญาณค่ะ!"
คำตอบของหญิงสาวผู้นีี้ทำฮายาเตะอึ้งไปหลายวินาที กับคำตอบที่ไม่น่าจะเป็นไปได้...
"และก็ยังเป็น..." ร่างของหญิงสาวค่อยๆปล่อยเงาดำออกมาจากร่างกายของเธอ และมันก็ก่อร่างสร้างตัวเป็นไนท์แมร์บอดี้ "เป็นผู้ให้กำเนิดสิ่งนี้ด้วยค่ะ!"
เธอกับไนท์แมร์นั้นพูดออกมาพร้อมกัน สร้างความประหลาดใจให้กับฮายาเตะขึ้นไปอีก
"ผะ..ผม.." ฮายาเตะคิดจะหยิบไดร์เวอร์ออกมาจัดการกับไนท์แมร์ แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ เพราะไดร์เวอร์และการ์ดของเขาทั้งหมดถูกทิ้งไว้ที่ห้องโถง ซึ่งฮินะงิคุน่าจะเก็บไว้ ทำให้ชายหนุ่มตกอยู่ในสภาวะหมดหนทาง
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่คิดจะทำอะไรรุ่นพี่หรอก...แต่ว่า.." ริกะมองฮายาเตะด้วยสายตาเจ้าเลห์
"ถ้าเป็นพี่สาวคนนั้นก็ไม่แน่นะคะ..!"
"อย่าทำอะไรคุณฮินะงิคุนะครับ!!" ฮายาเตะพยายามที่จะเข้าไปห้ามเธอ แต่ก็เหมือนมีพลังบางอย่างทำให้ร่างกายเขาไม่สามารถขยับได้ "อะ..อะไรน่ะ!?"
"รุ่นพี่ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ" ริกะบอก "ตราบใดที่รุ่นพี่ไม่มีเข็มขัด รุ่นพี่ก็เป็นได้แค่มนุษย์ธรรมดาคนนึงเท่านั้น"
"ฮึ่ม!" ฮายาเตะเจ็บใจ แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ตามที่หญิงสาวผู้นี้บอกจริงๆ
ภายในอาคารเรียนร้อง ห้องโถง เวลา 22.51 น.
"ฮายาเตะคุง...ฮายาเตะคุง อยู่ที่ไหนกันน่ะ!?" ฮินะงิคุพยายามเดินออกตามหาฮายาเตะที่หายตัวไป
"หาแบบนี้ต่อไป..ก็ไม่มีทางหาเจอแน่ๆ"
"ท่านฮินะงิคุคะ เดี๋ยวฉันจะช่วยนำทางให้เองค่ะ!" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหัวของฮินะงิคุ เธอคนนั้นคือ อาริน หญิงสาวผู้มอบพลังแห่งนางฟ้าให้กับหญิงสาวคนนี้ เธอเป็นวิญญาณประจำศาสเจ้าในโรงเรียน
"ฉันสามารถหาตำแหน่งที่ท่านฮายาเตะอยู่ได้ค่ะ!"
"อาริน ไม่ได้เจอกันนานะ!" ฮินะงิคุทักทายเธอตามมารยาท "แล้วฮายาเตะคุงตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนล่ะ ?"
"คือว่าจะให้อธิบายมันก็ลำบากเหมือนกันน่ะค่ะ เพราะเรื่องราวในครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากฝีมือของไนท์แมร์เพียงอย่างเดียว แต่มีบางอย่างที่เป็นตัวแปรเรื่องในครั้งนี้เช่นกันค่ะ" เธอกล่าว
"ตัวแปรบางอย่างงั้นเรอะ!?"
ฮินะงิคุรอคำตอบจากอาริน แต่ตอนนั้นเองไนท์แมร์บอดี้ก็ปรากฏตัวออกมาโจมตีใส่พวดเธอโดยไม่ทันตั้งตัว
"คราวนี้พวกเจ้าจะพ่ายแพ้ จงยอมถูกคำสาปของข้าไปซะเถอะ!" บอดี้พูด
"อาริน ไว้บอกทีหลังนะ ฉันขอจัดการเจ้านี้ให้เสร็จก่อน!" ฮินะงิคุเรียกดาบไม้มาซามุเนะออกมาอีกครั้ง
"ฟื้นตัวเร็วดีนะ เพียงแค่ไม่กี่นาทีก็กลับมาแล้ว แปลว่ามีพลังอยู่เหลือเฟือสิท่า"
"ฮะๆๆ เกิดกลัวขึ้นมารึไง!?" บอดี้ดูถูกฮินะงิคุ
"แปลงร่าง!!" ฮินะงิคุแปลงร่างเป็นมาสค์ไรเดอร์เอนเจิล ด้วยดอกไม้แห่งแสงที่เข้าผสานร่างกับเธอ
"คิดว่าคนอย่างฉัน จะไปกลัวผีปลอมๆอย่างนายงั้นเรอะ...เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้ใส่แรงอย่างเต็มที่เลย ดังนั้นคราวนี้จะขอเอาคืนด้วยพลังทั้งเลยละกัน!"
"ฮ่าส์!!!" ไนท์แมร์ใช้กรงเล็บโจมตีแบบเดิมก็ถูกเอนเจิลเดาทางออก และถูกโจมตีสวนกลับในพริบตา
"ท่าทางเจ้าจะต้องเจอกับท่านี้สินะ!!" มันร่างท่าไม้ตายของมัน
แรงกดดันประหลาดที่ปลดปล่อยออกมาจากตัวไนท์แมร์ ฮินะงิคุเองก็รู้สึกถึงความกดดันที่แปลกประหลาดนี้
"อะ..อะไรน่ะ!?"
"ฮ้ากกก!!!" บอดี้ปล่อยลำแสงสีดำประหลาดออกมาจากท้องของมัน เอนเจิลใช้พลังดอกไม้เป็นเกราะป้องกันแต่ด้วยพลังอันรุนแรงของมันก็ทำเอาเธอเกือบแย่เช่นกัน
"น่ะ..นั่นมันอะไรน่ะ!?" ฮินะงิคุสังเกตเห็นว่าที่ข้อมือของเธอกลายเป็นสีดำเหมือนกับลำแสงของมัน
"นี่มันอะไร ?"
"นั่นคือคำสาปยังไงล่ะ คนที่ถูกพลังของข้าเข้าไปก็จะค่อยสูญสลายไปเมื่อพลังสีดำนั้นได้คลุมร่างของคนๆนั้นไว้"
บอดี้บอกถึงความร้ายกาจของพลังของมัน "เอาล่ะ เตรียมตัวที่จะหายไปได้แล้ว!!"
"อย่างงั้นเรอะ วิธีการแบบนี้มันก็เหมาะกับนายดีนี่!" ฮินะงิคุพูดด้วยความมั่นใจ โดยที่ไม่เกรงกลัวมันแม้แต่น้อย
บอดี้แปลกใจที่เธอยังไม่กลัวต่อการที่จะหายไป "ทำไมแกถึงยังยิ้มอยู่ได้ล่ะ!?"
"วิธีการขี้ขลาดแบบนี้ ก็เหมาะกับคนที่ไม่ยอมเผยตัวจริงอย่างนายยังไงล่ะ!"
ฮินะงิคุพูดยั่วอารมณ์ของผู้ที่บงการไนท์แมร์ตนนี้
"ฉันแข็งแกร่งน้าาาา!!!!" ไนท์แมร์บอดี้กลายเป็นระดับสองด้วยความโกรธ
"กำลังรอโอกาสนั้นอยู่เลยล่ะนะ!" ดาบของฮินะงิคุเปล่งแสงสีชมพูขึ้น แต่ดาบนั้นมีลักษณะคล้ายคลึงกับเปลวไฟมากกว่าที่จะเป็นดอกไม้เมื่อคราวก่อนๆ
"นี่คือกระบวนดาบใหม่ของฉัน!"
"FIRE STRIKE!" เอนเจิลปล่อยลูกไฟขนาดใหญ่ใส่ไนท์แมร์บอดี้ ในจังหวะที่มันกำลังอาละวาดซึ่งเป็นช่วงจังหวะที่มันลดการป้องกันลงมาก จึงทำให้ถูกเปลวไฟสีชมพูนี้เผาผลาญจนไม่สามารถที่จะฟื้นตัวได้
"มันจบล่ะนะ!" เอนเจิลเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไปอยู่ใกล้มันในระยะประชิดตัว แล้วเธอก็ฟันดาบโจมตีใส่มันภายในชั่วพริบตาทำให้ร่างของไนท์แมร์สูญสลายไปพร้อมกับสายลม
"เท่านี้ก็เรียบร้อย...แต่ว่าถ้าไม่สามารถหยุดตัวตนได้ ก็จะยังหยุดเรื่องนี้ไม่ได้..." ฮินะงิคุบอกกับตัวเอง แล้วเธอก็คืนร่างกลับเป็นร่างมนุษย์ แต่ผลปรากฏว่ามือทั้งสองข้างของเธอยังคงติดคำสาปของไนท์แมร์อยู่ "ถ้าปล่อยไว้แบบนี้..!?"
"ท่านฮินะงิคุคะ ท่านหาทางรักษาคำสาปนั่นด้วยพลังของเอนเจิลจะดีกว่ามั้ยคะ ถ้าเป็นแบบนี้คนที่ลำบากในการต่อสู้ครั้งต่อไปก็จะเป็นท่านเองนะคะ" อารินเตือนด้วยความเป็นห่วงในตัวฮินะงิคุ
"ไมเป็นไรแค่นี้ยังทนไหว และหากใช้พลังกับการรักษาก็จะทำให้ฉันสูญเสียพลังไปโดยใช่เหตุน่ะ ตอนนี้ฉันควรประหยัดพลังไว้ให้เท่าที่จะทำได้" ฮินะงิคุพูดไม่ให้อารินกังวล แต่ถึงอย่างนั้นจริงๆแล้วเธอก็ยังรู้สึกกลัวที่แขนทั้งสองข้างเป็นแบบนี้
"แล้วการที่จะตามหาฮายาเตะคุง ต้องทำยังไงล่ะ!?" ฮินะงิคุรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ค่ะ เรื่องวิธีการนั้นไม่ยาก แต่พลังของท่านฮินะงิคุจะเพียงพอในการเปิดประตูนั้นรึเปล่าน่ะสิคะ..." อารินบอก
"เพราะคราวนี้จะต้องใช้พลังมากกว่าปกติอยู่ลายเท่าเช่นกันค่ะ!"
หญิงสาวเหวี่ยงดาบของเธอฟันอากาศครั้งนึง "ฉันพร้อมอยู่แล้วล่ะ!"
"แต่ว่าพวกเราเองก็ต้องการให้มีคนช่วยในเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ.." อารินพูดเสร็จก็พบว่ามีเงาของบุคคลสองคนเดินเข้ามาอยู่ข้างๆเธอ ซึ่งทำให้ฮินะงิคุตกใจเป็นอย่างมาก
"พวกนาย!?"
ภายในอาคารเรียนร้าง ห้องวิทยาศาสตร์ เวลา 23.02 น.
"แค่ก..แค่กๆๆ" ผลกระทบจากการกำจัดไนท์แมร์บอดี้ลงได้ ทำให้ริกะได้รับความเจ็บปวดด้วยสาเหตุบางอย่าง
"ขะ..แข็งแกร่งจริงๆนะ ไม่คิดเลยว่าโดนท่านั้นเข้าไปยังจะสามารถทำได้ถึงขนาดนั้น"
"คะ...คุณมีเป้าหมายอะไรกันแน่ครับ ?" ฮายาเตะที่ถูกพลังของริกะตรึงไว้ที่ผนังห้องถาม
"ระ...รุ่นพี่ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้หรอกค่ะ อยู่เงียบๆตรงนั้นไปเถอะค่ะ!" ริกะบอกกับฮายาเตะ แล้วเธอก็พยายามเดินไปที่กลางห้องเพื่อดื่มยาบางอย่าง ซึ่งพอเธอดื่มเข้าไปก็ทำให้อาการของเธอดูดีขึ้น
"ต้องหาทางกำจัดผู้หญิงคนนั้นให้ได้.."
"คุณริกะครับ คุณจับผู้คนมากมาย...แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนงั้นเหรอครับ ?" ฮายาเตะรีบถามเข้าเหตุหลัก
"ฉันจะยอมบอกก็ได้ค่ะ!" ริกะหันกลับไปหาฮายาเะ และเริ่มอธิบายการกระทำของเธอ
"คนที่ถูกฉันจับมา จะถูกขังอยู่ในมิติที่ฉันเป็นคนสร้างขึ้นแต่ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ คนที่ถูกฉันจับไว้ในมิตินั้นจะอยู่ในสภาพจำศีล ทำให้ต่อให้ไม่ทานอาหารหลายวันหรือเป็นปีพวกเขาก็สามารถมีชีวิตอยู่ในมิตินั้นได้ค่ะ"
"แล้วทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะครับ เป็นการกระทำที่ไม่ควรทำเลยนะครับ!" ฮายาเตะกล่าวตักเตือน
"รุ่นพี่น่ะไม่เข้าใจถึงความโดดเดี่ยวหรอกค่ะ...ถูกทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไป ทั้งพ่อแม่ ญาติพี่น้องต่างหายไปไหนกันหดก็ไม่รู้ ทำให้หนูอยู่เพียงคนเดียวอย่างโดดเดี่ยว จนกระทั่งมีคนพาหนูเข้าร่วมการทดลองบางอย่างซึ่งนั่นก็ทำให้หนูมีพลังนี้ แต่ว่าพอนำไปให้เพื่อนเห็น พวกเขาก็กลับมารังเกียจหนูและขับไล่หนูออกมาอีก" ริกะพูดด้วยความเศร้าและความเจ็บแค้น
"หนูเลยคิดว่าการที่หนูแยกมาอยู่คนเดียว และสร้างตำนานของอาคารเรียนเก่านี้ขึ้นมา ก็น่าจะสามารถเอาคืนเพื่อนที่น่ารังเกียจของหนูได้...และคนอื่นๆที่รังเกียจหนูด้วย.."
"เรื่องแบบนั้นไม่เห็นจะใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลยนี่ครับ" ฮายาเตะบอกกับริกะ
"ต่อให้คุณถูกรังเกียจมากแค่ไหน ผมคิดว่าจะต้องมีคนที่ยังคงรักและเป็นห่วงคุณอยู่นะครับ!"
"หนวกหู หนวกหู!!" ริกะตวาดใส่ฮายาเตะและเร่งพลังจิตให้มากขึ้น ทำให้ฮายาเตะถูกพลังนั้นกดลงใส่ผนังกำแพงแรงมากขึ้น
"อ้ากกกก!!!" ฮายาเตะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ริกะยั้งพลังไว้และคิดจะพูดบางอย่างกับฮายาเตะ "สาเหตุที่หนูยังไม่จัดการกับรุ่นพี่เพราะว่าหนูเชื่อว่า พวกเราสามารถที่จะร่วมมือกันได้นะคะ...รุ่นพี่ก็มีประสบการณ์ที่เลวร้ายเหมือนกับหนู เคยโดดเดี่ยว เคยที่ต้องถูกทอดทิ้ง แต่ว่าถ้าพวกเราร่วมมือกันไม่ว่าจะเรื่องอะไร...เราก็สามารถทำได้ ถ้ารวมพลังของรุ่นพี่กับของหนูเข้าด้วยกัน พวกเราก็จะกลายเป็นผู้ที่มีพลังมากที่สุด!"
"พลังของผมยังไม่สามารถสู้กับเพื่อนของผมบางคนได้เลยครับ" ฮายาเตะกล่าว
"เรื่องนั้นไม่จริงกรอกค่ะ พลังของพี่นั้นมากเกินกว่าที่จะมีใครเทียบเท่าได้เพียงแต่ตัวพี่ยังไม่รู้เท่านั้นเอง" ริกะพูดแล้วเธอก็ยื่นมือให้ฮายาเตะ
"ว่าไงคะ จะมาร่วมมือกับหนูมั้ยคะ ?"
"ผมขอ...ปฏิเสธครับ!" ฮายาเตะตอบอบ่างไม่ลังเล
"จริงอยู่ที่ก่อนหน้าผมอาจจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่แล้วครับ ผมยังมีเพื่อนที่ผมไว้ใจอยู่พวกเขาเป็นกำลังสำคัญที่จะช่วยเหลือผมในหลายๆด้าน พวกเขาคือคนสำคัญของผม และผมก็จะไม่มีทางทรยศพวกเขาอย่างเด็ดขาดครับ!"
"ถ้ารุ่นพี่เลือกแบบนั้น...ฉันก็คงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะค่ะ!" ริกะรวบรวมพลังของเธอไว้ที่ฝ่ามือพร้อมที่จะจัดการฮายาเตะ
"ตายซะเถอ..."
TRIPLE SCANNING CHARGE
"เซ...ย่าส์!!!" มาสค์ไรเดอร์โอสฟันดาบผ่ามิติเข้ามายังในห้องวิทยาศาสตร์แห่งนี้ มิติจึงเกิดการแปรปรวนอย่างหนัก
"มิติของเธอ..ถูกฉันทำลายจนหมดแล้วล่ะ!"
"ฉันจะขอเอาคืนเรื่องของวันนี้ทั้งหมดล่ะนะ!" ฮินะงิคุกล่าวพร้อมกับชี้ดาบไปที่ริกะ
"ฮายาเตะคุง พวกเรามาช่วยแล้วล่ะ!?" ฮารุกะพูดกับฮายาเตะ
"ถึงกับทำลายมิติเข้ามาเลยอย่างงั้นเรอะ!?" พอมิติถูกทำลาย ทุกอย่างก็ถูกเปลี่ยนกลับไปอยู่ที่ห้องโถงอีกครั้ง คนที่ถูกจับอยู่ในอีกมิตินึงก็ถูกส่งตัวกลับมาที่นี่หมดเลยเช่นกัน
"ทำไม...ทำไม...ทำไมถึงมีแต่คนที่ไม่ยอมรับฉัน!"
ด้วยความโกรธแค้นของริกะทำให้พลังของเธอถูกปลดปล่อยออกมาสูงสุด ทำให้ไนท์แมร์บอดี้ที่ปรากฏออกมาจากร่างของเธอถูกพัฒนาขึ้นเป็นระดับสาม และพลังของมันก็รุนแรงเกินกว่าที่หญิงสาวผู้นี้จะควบคุมมันได้แล้ว
"ฮ้ากกกก!!"
มิติเริ่มแปรปรวนอีกครั้งแต่คราวนี้สภาพมิติที่ไม่เสถียรทำให้ทุกอย่างดูงงงวยและลอยไปลอยมาไปหมด
ไนท์แมร์ตนนั้นก็ยังปล่อยเหล่าสเกเลตันออกมาเป็นลูกน้องเพื่อที่จะจัดการกับมาสค์ไรเดอร์ทั้งหมด ส่วนมันพาริกะขึ้นไปสู่ชั้นบนสุด
"คุณริกะ!?" ฮายาเตะพยายามจะตามไปแต่เขาก็ถูกสเกเลตัลสกัดไว้ ทำให้ถูกโจมตีกระเด็นออกแต่ฮินะงิคุได้เข้ามาช่วยไว้และมอบไดร์เวรอ์และการ์ดคืนให้กับเขา "คุณฮินะงิคุ ?"
"เดี๋ยวทางพื้นล่างให้ฉันกับทาจิบานะคุงเป็นคนรับมือเอง ฮายาเตะคุงเธอขึ้นไปจัดการกับเจ้าตัวหัวหน้าชั้นบนสุดทีนะ!" ฮินะงิคุบอกกับฮายาเตะ
"ครับ...ผมจะทำให้ดีที่สุด!" ฮายาเตะสวมไดร์เวอร์และหยิบการ์ดขึ้นมา
"ผมจะช่วยให้ได้...ผมจะช่วยให้ได้ ด้วยพลังทั้งหมดของผม ,แปลงร่าง!!"
KAMEN RIDE
DECADE
ประกายแสงค่อยๆเข้ารวมร่างกับชายหนุ่มเปลี่ยนร่างของเขาเป็นมาสค์ไรเดอร์ดีเคท "เอาล่ะนะครับ!!"
มาสค์ไรเดอร์ดีเคทกระโดดขึ้นไปตามพื้นหินที่ลอยอยู่ ตามไนท์แมร์ขึ้นไปยังชั้นบน
"ทางเราก็เจอกับศัตรูไม่ใช่เล่นๆเลยนะ!" จุนอิจิเปลี่ยนเมดัลเป็นคอมโบสีเขียวทั้งหมดแล้วสแกน
GUWATAKA
KAMAKIRI
BATTA
GATA GATA GATAKIRIBA GATAKIRIBA
มาสค์ไรเดอร์โอสร่างคอมโบแห่งแมลงแยกร่างออกมาเป็นหลายคนแล้วทำการสแกนไดร์เวอร์พร้อมกันแล้วกระโดดขึ้นพร้อมกัน "ฮ่าส์..."
SCANNING CHARGE
"เซ...ย่าส์!!" โอสทั้งหลายพุ่งตัวเตะใส่เปหล่าสเกเลตัลที่ยืนงงอยู่ที่พื้น ทำลายพวกมันลงไปเกือบทั้งหมด
"เซ..ย่าส์!/เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!"
ตู้มมม!!!
ทางด้านเอนเจิลก็ต้องต่อสู้กับไนท์แมร์สเกเลตันที่ตราหน้าเข้ามาโจมตีใส่เธอ
"ย้ากกก!!!" เธอหมุนตัวฟันที่อยู่รอบๆตัวเธอออกทั้งหมด แล้ววิ่งไปอยู่ในจุดที่พวกมันรวมกันอยู่ในที่เดียว
"CRYSTAL SHOOT!" เธอปล่อยแสงพลังคริสตัลใส่เหล่าไนท์แมร์ทำลายพวกไนท์แมร์เหล่านี้ลงไปทั้งหมด
"เท่านี้ก็เรียบร้อย ที่เหลือก็..." ฮินะงิคุมองขึ้นไปข้างบน ซึ่งเป็นสภาพของมิติที่แปรปรวน "ฮายาเตะคุง..."
"ฮ้ากกก!!!" ทางด้านมาสค์ไรเดอร์ดีเคทต้องฝ่าด่านเหล่าสเกเลตัลมากมาย เขาจึงต้องทั้งยิงทั้งฟันดาบใส่พวกมัน แต่ว่าพวกมันก็ไม่ยอมลดลง ทำให้การที่จะไปถึงตัวไนท์แมร์บอดี้ได้นั้นเป็นเรื่องยาก
บอดี้เปิดร่างกายส่วนลำตัวออกแล้วค่อยๆรวมพลังสีดำไว้ที่อกแล้วปล่อยออกมาโจมตีใส่ดีเคท
"ฮะ!!" มาสค์ไรเดอร์ใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
DEFEND RIDE
BARRIER
บาเรียถูกสร้างขึ้นมารับการโจมตีของไนท์แมร์ไว้ แต่พลังของมันรุนแรงมากจนดีเคทไม่อาจต้านทานไว้ได้ทำให้ถูกพลังของมันกระแทกใส่ จนทำให้เขาค่อยๆร่วงลงมาจากชั้นบนสุด "อ้ากกก!!"
"ผะ..ผม..ยังไม่ยอมแพ้หรอก!!" การ์ดที่เก็บอยู่ในไรด์บุคของดีเคทเปล่งแสงสีเขียวขึ้นมา เขาจึงรีบหยิบการ์ดนั้นมาใส่ในไดรืเวอร์
FORM RIDE
SATURN PSYCHIC
พลังของดีเคทระเบิดออกมา ทำให้เกิดวงแหวนสีเขียวหยุดร่างของดีเคทไว้บนอากาศ แล้วร่างของมาสค์ไรเดอร์ก็เปลี่ยนเป็นร่างแห่งมนุษย์พลังจิต ดีเคทแซทเทริน
"เอาล่ะนะครับ!"
ดีเคทแซทเทรินค่อยลอยลงมาที่พื้นหินที่ลอยอยู่บนอากาศ แล้วเขาก็ใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
DEFEND RIDE
RING
วงแหวนสีเขียวปรากฏออกมาจากร่างของดีเคทอีกครั้ง นั่นทำให้เขาสามารถบินได้ มาสค์ไรเดอร์บินตรงเข้าหาไนท์แมร์บอดี้ที่ลอยอยุ่ข้างบนทันที "ขอจัดการล่ะนะครับ!"
เขาใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
FINAL ATTACK RIDE
SAT-SAT-SATURN
SATURN VOITURE LUMIERE
"ฮ้ากกก!!!" ดีเคทสร้างวงแวหนล้อมรอบตัวเองไว้แล้วพุ่งชนใส่ไนท์แมร์บอดี้ ทะลุร่างมันออกไป
"END"
บรึ้มมม!!!
ดีเคทเข้าไปประคองร่างของริกะแล้วค่อยบินลงมาที่พื้น ในขณะที่เธอยังได้สตินิดหน่อย
"ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วล่ะครับ...คุณจะต้องกลับไปหาทุกคน...ได้อย่างแน่นอน"
บนหอนาฬิกาของโรง้รียน เมื่ออิเครอสและแพนตาซอสพบว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็จบลงไปอีกครั้ง พวกมันทั้งสองจึงเปิดประตูมิติกลับไปยังที่ของมัน....
.
.
.
.
อาคารเรียนร้าง เวลา 23.27 น.
หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ได้จบลงด้วยดี ฮินะงิคุใช้อัญมณีแห่งแสงแตะที่หน้าผากของริกะทำลายตราประทับของเธอลงไป อารินบอกว่าเธอจะเป็นผู้พาคนที่หายสาบสูญไปการที่ถูกริกะขังไว้ในอีกมิติและตัวริกะไปส่งที่โรงพยาบาลเอง โดยคาดว่าความทรงจำของพวกเธอในบางเรื่องน่าจะหายไป ฮายาเตะก็คิดว่าหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ริกะก็น่าจะหาเพื่อนได้เสียที ส่วนจุนอิจิและฮารุกะที่เห็นว่าทั้งสองกลับไปที่หอช้าจึงตามมาช่วยแล้วได้อารินช่วยนำทางให้ พวกเขาก็วฃล่วงหน้ากลับไปที่หอก่อน ปล่อยให้ฮายาเตะและฮินะงิคุอยู่ในอาคารเรียนร้างกันเพียงสองต่อสอง
"ในที่สุดเรื่องของคืนนี้ก็จบลงแล้วนะครับ!" ฮายาเตะบอกกับฮินะงิคุ
"นั่นสินะ เล่นเอาแย่ไม่เบาเหมือนกันนะ" ฮินะงิคุมองไปที่แขนทั้งสองข้างของตัวเองที่หายเป็นปกติ เพราะไนท์แมร์ถูกกำจัดไปแล้ว
"ฮายาเตะคุง คราวหน้าอย่ามาเรื่องใส่ตัวแบบนี้อีกสิ!"
"คนที่บอกว่าจะไปปราบผีคือคุณฮินะงิคุไม่ใช่เรอะครับ ?" ฮายาเตะหยอกย้อน
เธอหน้าแดงออกอาการเขินและโกรธเล็กน้อย "ตะ..ตาบ้า กะ..ก็คนมันโกรธนี่น่า ไม่คิดว่าจะเป็นไนท์แมร์นี่!"
"แต่ว่าถ้าคุณฮินะงิคุไม่บอกให้อยุ่ที่นี่ต่อ พวกเราก็คงจะไม่สามาถช่วยคุณริกะได้ และก็ยังอาจจะทำให้ที่นี่กลายเป็นสถานที่้ต้องสาปมากกว่าเดิมก็ไดนะครับ" ฮายาเตะพูด
"ผมคิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะครับ!"
ฮายาเตะยืนขึ้นแล้วหันไปหาฮินะงิคุ "ถ้าอย่างั้น..."
แต่เป็นฝ่ายหญิงที่สัมผัสกับมือของชายหนุ่มก่อน "จะไปเอาสมุดหนังสือที่ลืมไว้ไม่ใช่เรอะ ถ้าอย่างงั้นก็รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ!"
"คะ...ครับ!" ฮายาเตะตอบรับคำชวนของฮินะงิคุ และพวกเขาก็เดินออกไปจากสถานที่ที่เปล่าเปลี่ยวแห่งนี้ ปล่อยให้เรื่องของวันนี้ผ่านไป และเก็บไว้เป็นความทรงจำ...
อะยาซากิ ฮายาเตะและคัตสึระ ฮินะงิคุสองชายหญิงที่ต้องออกมาเดินตามล่าตัวการที่แท้จริงของผีที่อยู่ที่อาคารเรียนเก่า เพราะความไม่ยอมแพ้ของฮินะงิคุ นั้นทำให้ค่ำคืนนี้ของทั้งสองนั้น...ยาวนานกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้...
"เออ...คือว่าคุณฮินะงิคุครับพวกเรากลับกันเถอะนะครับ!" ฮายาเตะพยายามชักชวนเธอให้กลับไปพร้อมกัน เพื่อที่จะต้องไม่ได้มาเจอเรื่องยุ่งยาก แต่แน่นอนว่าความคิดของเขาไม่อาจจะกล่อมเธอคนนี้ได้เลยแม้แต่นิดเดียว
"ไม่ได้!!" ฮินะงิคุตอบกลับทันที "จนกว่าฉันจะตามหาความจริงของเรื่องนี้ได้ ฉันจะไม่กลับเด็ดขาด!"
"ตะ...แต่ว่ามันอันตรายนะครับ" ฮายาเตะเตือนด้วยความเป็นห่วง
"พูดอะไรน่ะ!? ก็เพราะว่ายิ่งอันตรายก็เลยต้องรีบปราบยังไงล่ะ อีกอย่างพวกเราก็เป็นมาสค์ไรเดอร์ด้วยนะ แค่เรื่องผีแบบนี้ไม่เห็นจะต้องไปกลัวอะไรเลย!" ฮินะงิคุกล่าวแล้วเดินเดินตรงต่อไป
เธอแอบเหลือบมามองฮายาเตะด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย
"อะไรกันน่ะฮายาเตะคุง ทำท่าอยากกลับตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว อุตส่าห์ได้อยู่กันตามลำพังสองคนกับผู้หญิงในโรงเรียนตอนกลางคืนแล้วนะ น่าจะทำหน้าดีใจกว่านี้ไม่ใช่เรอะ!?"
"กะ..ก็เวลาที่คุยกับคุณฮินะงิคุ...มันเหมือนกับกำลังคุยกับผู้ชายเลยน่ะครับ.." ฮายาเตะตอบไปตรงๆ
"นี่!? นี่จะว่าฉันไม่เหมือนผู้หญิงอย่างงั้นเรอะ!!" ฮินะงิคุได้ยินคำตอบนั้นก็ยิ่งโมโหเข้าไปอีก
"ฮึ ก็ได้เดี๋ยวฉันจะไปปราบผีคนเดียวก็ได้!"
"แบบนั้นก็ไม่ได้นะครับ" ฮายาเตะห้ามไว้ "ยังไงก็ไปด้วยกันก่อนเถอะครับ..."
พูดเสร็จฮินะงิคุและฮายาเตะก็ต้องออกตามหาตัวการที่แท้จริงของผีตัวนั้นด้วยกันต่อ ท่ามกลางค่ำคืนยามราตรีที่มืดมิด แล้วตอนนั้นเองฮินะงิคุก็เขย่าเสื้อของตัวเองเพราะอากาศที่ร้อน
"ยังไงก็เถอะ อากาศหน้าร้อนนี้ร้อนจริงๆเลยนะ ขนาดเป็นตอนกลางคืนก็ยังร้อนถึงขนาดนี้.."
ในตอนที่เธอเขย่าเสื้อนั้น ฮายาเตะก็ออกอาการเขินหน้าแดงนิดๆ จนเธอสังเกตเห็นเขาที่ออกอาการแบบนี้
"อะไรกนฮายาเตะคุง ? ทำไมหน้าแดงแบบนั้นล่ะ ?" เธอแหย่ชายหนุ่มคนนี้เล่น
"ปะ..เปล่าหน้าแดงสักหน่อยครับ!" ฮายาเตะปฏิเสธเสียงแข็งและหันหลังกลับพยายามที่จะไม่สบตาเธอ
"อะไรกัน? เห็นคนอื่นแล้วไม่คิดอะไร...แต่พอมาอยู่กับฉันแล้วคิดลึกอย่างงั้นเหรอ ?" ฮินะงิคุแหย่เขาเข้าไปอีก
"ผะ..ผมไม่ได้คิดลึกกับคุณฮินะงิคุสักหน่อยครับ!!" ฮายาเตะตอบปฏิเสธทันที
"คะ...คราวก่อนผมก็เคยบอกไปแล้วว่า คุณฮินะงิคุไม่ค่อยระมัดระวังตัว เวลากับผมที่ไม่ได้คิดอะไรกับคุณฮินะงิคุก็ไม่เป็นไร แต่ต่อหน้าเด็กผู้ชายทั่วๆไปก็ต้องรู้จักอายกว่านี้อีกหน่อยนะครับ..!!" ฮายาเตะเทศน์ใส่เธอ
"ถ้าไม่ระวังตัวแบบนี้ ถ้าถูกทำอะไรขึ้นมาล่ะก็...."
"ช่างสิ!" เสียงของหญิงสาวที่เปลี่ยนไปจากที่ดุดันกลายเป็นเสียงของหญิงสาวที่อ่อนโยน เธอเอาหัวมาซบที่หลังของฮายาเตะ ทำให้เขาแปลกประหลาดใจเป็นอย่างมาก
"ถ้าเป็นฮายาเตะคุงล่ะก็...ฉันยอมให้ทำทุกอย่าง..." หญิงสาวพูด
ชายหนุ่มค่อยๆหันกลับไปหาเธอ "คะ..คุณ..ฮินะงิคุ..!?"
"ถ้าพูดเล่นแบบนี้ผู้ชายจะคิดจริงจังรึเปล่านะ ?" คำพูดใหม่ของเธอที่พูดไปเมื่อกี้นี้ทำเอาฮายาเตะถึงกับทรุด
"ขอบคุณที่เตือนนะ ต่อไปนี้ฉันจะระวังไว้ โดยเฉพ่ะผู้ชายอย่างฮายาเตะคุง..!"
"ผะ..ผมเคยคิดว่าคุณฮินะงิคุจะเป็นแค่ผู้หญิงไม่ยอมแพ้ใครและไม่ชอบแพ้ใครธรรมดาๆ แต่ว่าไม่ใช่..." ฮายาเตะบ่นกับตัวเอง "คุณฮินะงิคุ...ไม่ชอบแพ้ใครแบบสุดๆเลยนี่ครับ!"
"แบบนี้ยังไงก็คงต้องตามหาวิญญาณร้ายหรือผีให้ได้จริงสินะครับ.." ฮายาเตะพูดขึ้นลอยๆแต่จุดนั้นทำให้เขาสังเกตสิ่งที่แปลกประหลาดในความคิดของเขาได้
"ถ้าสมมติว่าสิ่งที่เรากำลังเจออยู่นี้...ไม่ใช่ผีล่ะ...แต่เป็นพวกนั้น!?"
ฮายาเตะเริ่มเป็นกังวล
"แต่ว่าถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็หมายความว่าครั้งหน้า ถ้ามันปรากฏขึ้นมาอีกก็จะแข็งแกร่งกว่าตอนก่อนหน้านี้มาก...แล้วแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าจะชนะได้รึเปล่า.."
ตอนนั้นเองฮายาเตะก็หันไปเห็นเงาดำที่อยู่ด้านบนเพดาน มันพุ่งลงมาด้วยความเร็วสูงโดยมีเป้าหมายอยู่ที่ฮินะงิคุ
"คุณฮินะงิคุ!!" ชายหนุ่มรีบกระโดดเข้าไปกอดพาหญิงสาวหลบออกมาจาการโจมีของปิศาจตนนั้นได้ทันท่วงที
"ฮะ...ฮายาเตะคุง..นั่นมัน!?" ฮินะงิคุถาม
"เป็นอย่างที่ผมคิดไว้จริงๆครับ นั่นไม่ใช่ผีหรอกครับคุณฮินะงิคุ!" ฮายาเตะยืนขึ้น เข้ารู้จักสัตว์ประหลาดที่อยู่ตรงหน้าเป็นอย่างดี สัตว์ประหลาดที่ออกอาละวาดทำร้ายผู้คนในช่วงนี้ "เจ้านี้คือ..ไนท์แมร์ครับ!"
"ไนท์แมร์ อย่างงั้นเรอะ ?" ฮินะงิคุได้ฟังอย่างงั้นก็ตกใจเล็กน้อย แต่เธอก็พอจะเข้าใจ
"แต่ว่าทำไมตอนที่เจอกันครั้งแรก มันถึงพูดได้ล่ะ ไนท์แมร์มันไม่มีจิตใจไม่ใช่เหรอ ?"
"เรื่องนั้น...ผมเองก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ!" ฮายาเตะตอบ
"หึๆๆ เจ้าพวกมนุษย์เอ๋ย พวกแกบังอาจมากนะที่เข้ามาที่นี่น่ะ!" ไนท์แมร์บอดี้(ร่างกาย) พูดภาษาคนอีกครั้ง ซึ่งเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดสำหรับไนท์แมร์ตั้งแต่ที่เจอมา "เดี๋ยวจะสาปและฆ่าพวกแกอย่างเจ็บปวดที่สุดเลย..!!"
"หึ!! คนอย่างฉันไม่กลัวคำสาปหรืออะไรแบบนั้นหรอก!!" ฮินะงิคุกล่าว พร้อมกับเรียกดาบไม้มาซามุเนะออกมา
"ในฐานะที่นายทำให้คนมากมายต้องหายตัวไป และยังทำให้ฉันคนนี้ต้องอับอาย ฉันจะขอเอาคืนเป็น 100 เท่าเลย!!"
ANGEL METAMORPHOSE
ดอกไม้มากมายเข้าผสานรวมเป็นหนึ่งเดียวกับฮินะงิคุเปลี่ยนร่างเธอไปเป็นมาสค์ไรเดอร์เอนเจิล
"จะจัดการนายให้สิ้นซากไปเลย!!" มาสค์ไรเดอร์พุ่งเข้าไปโจมตีใส่ไนท์แมร์แบบไม่ยั้งมือ ขนาดที่มันยังไม่สามารถตอบโต้เธอได้แม้แต่นิดเดียว
"คุณฮินะงิคุครับ ให้ผมช่วยด้วยเถอะครับ!" ฮายาเตะสวมไดร์เวอร์ และกำลังจะเข้าไปช่วยฮินะงิคุ
"แปลงร่าง!"
ก่อนที่ชอยหนุ่มจะใส่การ์ดลงไดร์เวอร์ ก็มีเงาประหลาดสีดำออกมาจากตู้เสื้อผ้าที่อยู่ข้างๆฮายาเตะ มันรัดตัวเขาไว้และทำให้ไดร์เวอร์และการ์ดดีเคทหลุดออกจากมือของเขา ส่วนเจ้าตัวถูกดึงเข้าไปในความมืดมิด "หะ!?"
"ฮายาเตะคุง!!" การที่ฮายาเตะถูกจับตัวไป ทำให้ฮินะงิคุเกิดเปิดช่องโหว่ขึ้นมา
"ฮ่าๆๆๆ!!" ไนท์แมร์บอดี้โจมตีใส่เธอในจังหวะนั้น ด้วยนิ้วเล็บที่แหลมคม "ชายคนนั้นจะถูกส่งหายไปในความมืดตลอดกาลแล้ว เจ้าไม่มีทางที่จะไปช่วยเขาได้ ไม่มีทาง!!"
เอนเจิลชี้ดาบไปที่ไนท์แมร์ "นี่นายจับตัวฮายาเตะคุงไปไว้ที่ไหน!?"
"หึๆๆ ก็ลองเดาเอาเองสิ!!" บอดี้ไม่ตอบคำถาม และมันก็วิ่งเข้าหามาสค์ไรเดอร์ตรงๆ
"ไม่ว่ายังไงฉันก็จะช่วยให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม!!" ร่างของมาสค์ไรเดอร์เปลี่ยนเปล่งแสงสีชมพู ร่างของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นแสง พร้อมที่จะจัดการศัตรูที่อยู่ตรงหน้า
"SHOOTING STAR!"
เอนเจิลในร่างของแสงพุ่งทะลุบอดี้ แล้วมันก็ถูกทำลายไป
บรึ้มม!!!
หลังจากจัดการไนท์แมร์ลงได้สำเร็จ ฮินะงิคุเดินมาที่จุดที่ฮายาเตะหายไป เธอค่อยๆหยิบดีเคทไดร์เวอร์และการ์ดขึ้นมาดู พร้อมกับหวังว่าเขาจะปลอดภัย "ฮายาเตะคุง..."
บนหอนาฬิกาของโรงเรียน เวลา 22.45 น.
แพนตาซอสและอิเครอสต่างจ้องมองเหตุการณ์กระทำของฮินะงิคุและฮายาเตะที่อาคารร้างอยุ่ห่างๆ พวกมันทั้งสองต่างรู้สึกถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นที่นั่น ซึ่งมีความแตกต่างจากไนท์แมร์ที่ผ่านๆมา..
"ข้าพอจะเข้าใจถึงความสนุกที่เจ้าพูดถึงแล้วล่ะ แพนตาซอส มันแปลกกว่าที่ข้าคิดไว้จริงๆ" อิเครอสพูด
"ไม่คิดเลยว่าจะมีมนุษย์ที่สามารถทำแบบนี้ได้ด้วย.."
"ใช่มั้ยล่ะ ตามปกติไนท์แมร์ที่ฉันสร้างขึ้นจะออกหากินเวลาที่เจ้าตัวผู้ทำสัญญาตื่น ซึ่งต่างจากโอเนย์รอสที่ต้องให้ผู้ทำสัญญาต้องนิทราลงไปก่อนถึงจะปลดปล่อยออกมา แต่ว่ากรณีนี้กลับมีจุดพิเศษชึ้นมาซะได้.." แพนตาซอสพูด
"ไม่คิดเลยว่า..จะมีมนุษย์ที่สามารถควบคุมไนท์แมร์ของพวกเราได้ถึงขนาดนี้..." ทั้งสองพูดอย่างตกตะลึงในความสามารถของบุคคลลึกลับที่ซ่อนตัวอยุ่ในอาคารเรียนร้างแห่งนั้น...
.
.
.
.
ภายในอาคารเรียนร้าง ห้องวิทยาศาสตร์ เวลา 22.47 น.
"หวาาา!!" ฮายาเตะถูกปล่อยตัวออกมาจากตู้กระจก พอรู้ตัวอีกทีเขาก็มาอยู่ที่ห้องที่มีลักษณะคล้ายกับห้องวิทยาศาสตร์เก่าแล้ว "ที่นี่ที่ไหน!?"
ฮายาเตะลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบๆก็พบว่าที่นี่คือห้องวิทยาศาสตร์จริงๆ เขายังไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่ได้ สาเหตุเดียวที่เขารู้ตอนนี้ก็มีเพียง เงามือสีดำประหลาดที่ลากเขาเข้ามาในนี้
"นี่เราถูกส่งมาที่ห้องนี้อย่างงั้นเรอะ ?"
"ใช่แล้วค่ะ หนูเป็นคนพารุ่นพี่มาที่เอง!" เสียงของหญิงสาวที่ฮายาเตะไม่รู้จัก ดังขึ้นมาจากมุมห้องพอเขามองไปทางนั้นก็พบเจอกับผู้หญิงผู้นั้นกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่าง ที่ซึ่งภายนอกของที่นี่นั้นเต็มไปด้วยหมอกปกคลุม ไม่อาจจะมองออกไปได้เลย
"คะ..คุณเป็นใครงั้นเหรอครับ ?" ฮายาเตะถาม
"หนูชื่อริกะค่ะ เรียนอยู่ชั้นม.3 ของที่นี่..ไม่สิ..ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือเคยเรียนอยู่ที่นี่ค่ะ!" เธอแนะนำตัว
"รุ่นพี่นี่โชคร้ายบังเอิญมาที่นี่หรือจงใจที่จะมาอย่างงั้นเหรอคะ ?"
"ผะ..ผมคิดจะมาเอาสมุดที่ผมลืมไว้ที่ห้องเรียนตัวเอง แต่ผมกลับดันหลงมาที่นี่น่ะครับ" ฮายาเตะพูดตามจริง
"อย่างงั้นเหรอคะ...งั้นขอเวลาสักครู่นะคะ" ริกะเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มพร้อมจับที่หน้าผากของเขาแล้วหลับตาลง
"ค่ะ..เป็นตามจริงที่รุ่นพี่พูดจริงๆ"
"มะ..เมื่อกี้ทำอะไรเหรอครับ ?" ฮายาเตะถามสาเหตุที่เธอนำมือมาแตะหน้าผากเขา
"เปล่าค่ะ" ริกะยิ้มอย่างไร้เดียงสา "หนูก็แค่อ่านใจของรุ่นพี่ว่ารุ่นพี่พูดจริงหรือพูดโกหกเท่านั้นเองค่ะ"
"อ่านใจ ?" คำตอบของเธอสร้างความงุนงงให้แก่เด็กหนุ่มอย่างมาก "นี่คุณริกะ คุณเป็นใครกันแน่ครับ แล้วทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ ทำไมถึงไม่กลับไปหอล่ะครับ ?"
ริกะแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย "ฉันก็บอกแล้วไงคะว่าเคยเรียนอยู่ที่นี่...ปัจจุบันฉันไม่ได้เรียนที่นี่แล้วล่ะค่ะ"
"แล้วคุณเป็น ?" ก่อนที่ฮายาเตะจะถามอะไร เขาก็สามารถนึกเรื่องราวที่สามนักเรียนที่มาติวกับยูคิจิขึ้นมาได้
"ระ..หรือว่าคุณ!?"
"ใช่ อย่างที่รุ่นพี่คิดนั่นล่ะค่ะ" ริกะหัวเราะอยู่ในลำคอ แต่นั้นกลับยิ่งสร้างบรรยากาศให้ห้องนี้มากขึ้น
"ฉันคือ...นักเรียนหญิงที่มาฆ่าตัวตายที่นี่ค่ะ...หรือจะเรียกอีกอย่างก็คือ..."
"วิญญาณค่ะ!"
คำตอบของหญิงสาวผู้นีี้ทำฮายาเตะอึ้งไปหลายวินาที กับคำตอบที่ไม่น่าจะเป็นไปได้...
"และก็ยังเป็น..." ร่างของหญิงสาวค่อยๆปล่อยเงาดำออกมาจากร่างกายของเธอ และมันก็ก่อร่างสร้างตัวเป็นไนท์แมร์บอดี้ "เป็นผู้ให้กำเนิดสิ่งนี้ด้วยค่ะ!"
เธอกับไนท์แมร์นั้นพูดออกมาพร้อมกัน สร้างความประหลาดใจให้กับฮายาเตะขึ้นไปอีก
"ผะ..ผม.." ฮายาเตะคิดจะหยิบไดร์เวอร์ออกมาจัดการกับไนท์แมร์ แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ เพราะไดร์เวอร์และการ์ดของเขาทั้งหมดถูกทิ้งไว้ที่ห้องโถง ซึ่งฮินะงิคุน่าจะเก็บไว้ ทำให้ชายหนุ่มตกอยู่ในสภาวะหมดหนทาง
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ หนูไม่คิดจะทำอะไรรุ่นพี่หรอก...แต่ว่า.." ริกะมองฮายาเตะด้วยสายตาเจ้าเลห์
"ถ้าเป็นพี่สาวคนนั้นก็ไม่แน่นะคะ..!"
"อย่าทำอะไรคุณฮินะงิคุนะครับ!!" ฮายาเตะพยายามที่จะเข้าไปห้ามเธอ แต่ก็เหมือนมีพลังบางอย่างทำให้ร่างกายเขาไม่สามารถขยับได้ "อะ..อะไรน่ะ!?"
"รุ่นพี่ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ" ริกะบอก "ตราบใดที่รุ่นพี่ไม่มีเข็มขัด รุ่นพี่ก็เป็นได้แค่มนุษย์ธรรมดาคนนึงเท่านั้น"
"ฮึ่ม!" ฮายาเตะเจ็บใจ แต่ว่าเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ตามที่หญิงสาวผู้นี้บอกจริงๆ
ภายในอาคารเรียนร้อง ห้องโถง เวลา 22.51 น.
"ฮายาเตะคุง...ฮายาเตะคุง อยู่ที่ไหนกันน่ะ!?" ฮินะงิคุพยายามเดินออกตามหาฮายาเตะที่หายตัวไป
"หาแบบนี้ต่อไป..ก็ไม่มีทางหาเจอแน่ๆ"
"ท่านฮินะงิคุคะ เดี๋ยวฉันจะช่วยนำทางให้เองค่ะ!" เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นในหัวของฮินะงิคุ เธอคนนั้นคือ อาริน หญิงสาวผู้มอบพลังแห่งนางฟ้าให้กับหญิงสาวคนนี้ เธอเป็นวิญญาณประจำศาสเจ้าในโรงเรียน
"ฉันสามารถหาตำแหน่งที่ท่านฮายาเตะอยู่ได้ค่ะ!"
"อาริน ไม่ได้เจอกันนานะ!" ฮินะงิคุทักทายเธอตามมารยาท "แล้วฮายาเตะคุงตอนนี้ไปอยู่ที่ไหนล่ะ ?"
"คือว่าจะให้อธิบายมันก็ลำบากเหมือนกันน่ะค่ะ เพราะเรื่องราวในครั้งนี้ไม่ได้เกิดจากฝีมือของไนท์แมร์เพียงอย่างเดียว แต่มีบางอย่างที่เป็นตัวแปรเรื่องในครั้งนี้เช่นกันค่ะ" เธอกล่าว
"ตัวแปรบางอย่างงั้นเรอะ!?"
ฮินะงิคุรอคำตอบจากอาริน แต่ตอนนั้นเองไนท์แมร์บอดี้ก็ปรากฏตัวออกมาโจมตีใส่พวดเธอโดยไม่ทันตั้งตัว
"คราวนี้พวกเจ้าจะพ่ายแพ้ จงยอมถูกคำสาปของข้าไปซะเถอะ!" บอดี้พูด
"อาริน ไว้บอกทีหลังนะ ฉันขอจัดการเจ้านี้ให้เสร็จก่อน!" ฮินะงิคุเรียกดาบไม้มาซามุเนะออกมาอีกครั้ง
"ฟื้นตัวเร็วดีนะ เพียงแค่ไม่กี่นาทีก็กลับมาแล้ว แปลว่ามีพลังอยู่เหลือเฟือสิท่า"
"ฮะๆๆ เกิดกลัวขึ้นมารึไง!?" บอดี้ดูถูกฮินะงิคุ
"แปลงร่าง!!" ฮินะงิคุแปลงร่างเป็นมาสค์ไรเดอร์เอนเจิล ด้วยดอกไม้แห่งแสงที่เข้าผสานร่างกับเธอ
"คิดว่าคนอย่างฉัน จะไปกลัวผีปลอมๆอย่างนายงั้นเรอะ...เมื่อกี้ฉันยังไม่ได้ใส่แรงอย่างเต็มที่เลย ดังนั้นคราวนี้จะขอเอาคืนด้วยพลังทั้งเลยละกัน!"
"ฮ่าส์!!!" ไนท์แมร์ใช้กรงเล็บโจมตีแบบเดิมก็ถูกเอนเจิลเดาทางออก และถูกโจมตีสวนกลับในพริบตา
"ท่าทางเจ้าจะต้องเจอกับท่านี้สินะ!!" มันร่างท่าไม้ตายของมัน
แรงกดดันประหลาดที่ปลดปล่อยออกมาจากตัวไนท์แมร์ ฮินะงิคุเองก็รู้สึกถึงความกดดันที่แปลกประหลาดนี้
"อะ..อะไรน่ะ!?"
"ฮ้ากกก!!!" บอดี้ปล่อยลำแสงสีดำประหลาดออกมาจากท้องของมัน เอนเจิลใช้พลังดอกไม้เป็นเกราะป้องกันแต่ด้วยพลังอันรุนแรงของมันก็ทำเอาเธอเกือบแย่เช่นกัน
"น่ะ..นั่นมันอะไรน่ะ!?" ฮินะงิคุสังเกตเห็นว่าที่ข้อมือของเธอกลายเป็นสีดำเหมือนกับลำแสงของมัน
"นี่มันอะไร ?"
"นั่นคือคำสาปยังไงล่ะ คนที่ถูกพลังของข้าเข้าไปก็จะค่อยสูญสลายไปเมื่อพลังสีดำนั้นได้คลุมร่างของคนๆนั้นไว้"
บอดี้บอกถึงความร้ายกาจของพลังของมัน "เอาล่ะ เตรียมตัวที่จะหายไปได้แล้ว!!"
"อย่างงั้นเรอะ วิธีการแบบนี้มันก็เหมาะกับนายดีนี่!" ฮินะงิคุพูดด้วยความมั่นใจ โดยที่ไม่เกรงกลัวมันแม้แต่น้อย
บอดี้แปลกใจที่เธอยังไม่กลัวต่อการที่จะหายไป "ทำไมแกถึงยังยิ้มอยู่ได้ล่ะ!?"
"วิธีการขี้ขลาดแบบนี้ ก็เหมาะกับคนที่ไม่ยอมเผยตัวจริงอย่างนายยังไงล่ะ!"
ฮินะงิคุพูดยั่วอารมณ์ของผู้ที่บงการไนท์แมร์ตนนี้
"ฉันแข็งแกร่งน้าาาา!!!!" ไนท์แมร์บอดี้กลายเป็นระดับสองด้วยความโกรธ
"กำลังรอโอกาสนั้นอยู่เลยล่ะนะ!" ดาบของฮินะงิคุเปล่งแสงสีชมพูขึ้น แต่ดาบนั้นมีลักษณะคล้ายคลึงกับเปลวไฟมากกว่าที่จะเป็นดอกไม้เมื่อคราวก่อนๆ
"นี่คือกระบวนดาบใหม่ของฉัน!"
"FIRE STRIKE!" เอนเจิลปล่อยลูกไฟขนาดใหญ่ใส่ไนท์แมร์บอดี้ ในจังหวะที่มันกำลังอาละวาดซึ่งเป็นช่วงจังหวะที่มันลดการป้องกันลงมาก จึงทำให้ถูกเปลวไฟสีชมพูนี้เผาผลาญจนไม่สามารถที่จะฟื้นตัวได้
"มันจบล่ะนะ!" เอนเจิลเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงไปอยู่ใกล้มันในระยะประชิดตัว แล้วเธอก็ฟันดาบโจมตีใส่มันภายในชั่วพริบตาทำให้ร่างของไนท์แมร์สูญสลายไปพร้อมกับสายลม
"เท่านี้ก็เรียบร้อย...แต่ว่าถ้าไม่สามารถหยุดตัวตนได้ ก็จะยังหยุดเรื่องนี้ไม่ได้..." ฮินะงิคุบอกกับตัวเอง แล้วเธอก็คืนร่างกลับเป็นร่างมนุษย์ แต่ผลปรากฏว่ามือทั้งสองข้างของเธอยังคงติดคำสาปของไนท์แมร์อยู่ "ถ้าปล่อยไว้แบบนี้..!?"
"ท่านฮินะงิคุคะ ท่านหาทางรักษาคำสาปนั่นด้วยพลังของเอนเจิลจะดีกว่ามั้ยคะ ถ้าเป็นแบบนี้คนที่ลำบากในการต่อสู้ครั้งต่อไปก็จะเป็นท่านเองนะคะ" อารินเตือนด้วยความเป็นห่วงในตัวฮินะงิคุ
"ไมเป็นไรแค่นี้ยังทนไหว และหากใช้พลังกับการรักษาก็จะทำให้ฉันสูญเสียพลังไปโดยใช่เหตุน่ะ ตอนนี้ฉันควรประหยัดพลังไว้ให้เท่าที่จะทำได้" ฮินะงิคุพูดไม่ให้อารินกังวล แต่ถึงอย่างนั้นจริงๆแล้วเธอก็ยังรู้สึกกลัวที่แขนทั้งสองข้างเป็นแบบนี้
"แล้วการที่จะตามหาฮายาเตะคุง ต้องทำยังไงล่ะ!?" ฮินะงิคุรีบเปลี่ยนเรื่อง
"ค่ะ เรื่องวิธีการนั้นไม่ยาก แต่พลังของท่านฮินะงิคุจะเพียงพอในการเปิดประตูนั้นรึเปล่าน่ะสิคะ..." อารินบอก
"เพราะคราวนี้จะต้องใช้พลังมากกว่าปกติอยู่ลายเท่าเช่นกันค่ะ!"
หญิงสาวเหวี่ยงดาบของเธอฟันอากาศครั้งนึง "ฉันพร้อมอยู่แล้วล่ะ!"
"แต่ว่าพวกเราเองก็ต้องการให้มีคนช่วยในเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ.." อารินพูดเสร็จก็พบว่ามีเงาของบุคคลสองคนเดินเข้ามาอยู่ข้างๆเธอ ซึ่งทำให้ฮินะงิคุตกใจเป็นอย่างมาก
"พวกนาย!?"
ภายในอาคารเรียนร้าง ห้องวิทยาศาสตร์ เวลา 23.02 น.
"แค่ก..แค่กๆๆ" ผลกระทบจากการกำจัดไนท์แมร์บอดี้ลงได้ ทำให้ริกะได้รับความเจ็บปวดด้วยสาเหตุบางอย่าง
"ขะ..แข็งแกร่งจริงๆนะ ไม่คิดเลยว่าโดนท่านั้นเข้าไปยังจะสามารถทำได้ถึงขนาดนั้น"
"คะ...คุณมีเป้าหมายอะไรกันแน่ครับ ?" ฮายาเตะที่ถูกพลังของริกะตรึงไว้ที่ผนังห้องถาม
"ระ...รุ่นพี่ไม่จำเป็นที่จะต้องรู้หรอกค่ะ อยู่เงียบๆตรงนั้นไปเถอะค่ะ!" ริกะบอกกับฮายาเตะ แล้วเธอก็พยายามเดินไปที่กลางห้องเพื่อดื่มยาบางอย่าง ซึ่งพอเธอดื่มเข้าไปก็ทำให้อาการของเธอดูดีขึ้น
"ต้องหาทางกำจัดผู้หญิงคนนั้นให้ได้.."
"คุณริกะครับ คุณจับผู้คนมากมาย...แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหนงั้นเหรอครับ ?" ฮายาเตะรีบถามเข้าเหตุหลัก
"ฉันจะยอมบอกก็ได้ค่ะ!" ริกะหันกลับไปหาฮายาเะ และเริ่มอธิบายการกระทำของเธอ
"คนที่ถูกฉันจับมา จะถูกขังอยู่ในมิติที่ฉันเป็นคนสร้างขึ้นแต่ไม่ต้องห่วงไปหรอกค่ะ คนที่ถูกฉันจับไว้ในมิตินั้นจะอยู่ในสภาพจำศีล ทำให้ต่อให้ไม่ทานอาหารหลายวันหรือเป็นปีพวกเขาก็สามารถมีชีวิตอยู่ในมิตินั้นได้ค่ะ"
"แล้วทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วยล่ะครับ เป็นการกระทำที่ไม่ควรทำเลยนะครับ!" ฮายาเตะกล่าวตักเตือน
"รุ่นพี่น่ะไม่เข้าใจถึงความโดดเดี่ยวหรอกค่ะ...ถูกทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งไป ทั้งพ่อแม่ ญาติพี่น้องต่างหายไปไหนกันหดก็ไม่รู้ ทำให้หนูอยู่เพียงคนเดียวอย่างโดดเดี่ยว จนกระทั่งมีคนพาหนูเข้าร่วมการทดลองบางอย่างซึ่งนั่นก็ทำให้หนูมีพลังนี้ แต่ว่าพอนำไปให้เพื่อนเห็น พวกเขาก็กลับมารังเกียจหนูและขับไล่หนูออกมาอีก" ริกะพูดด้วยความเศร้าและความเจ็บแค้น
"หนูเลยคิดว่าการที่หนูแยกมาอยู่คนเดียว และสร้างตำนานของอาคารเรียนเก่านี้ขึ้นมา ก็น่าจะสามารถเอาคืนเพื่อนที่น่ารังเกียจของหนูได้...และคนอื่นๆที่รังเกียจหนูด้วย.."
"เรื่องแบบนั้นไม่เห็นจะใช่ปัญหาใหญ่อะไรเลยนี่ครับ" ฮายาเตะบอกกับริกะ
"ต่อให้คุณถูกรังเกียจมากแค่ไหน ผมคิดว่าจะต้องมีคนที่ยังคงรักและเป็นห่วงคุณอยู่นะครับ!"
"หนวกหู หนวกหู!!" ริกะตวาดใส่ฮายาเตะและเร่งพลังจิตให้มากขึ้น ทำให้ฮายาเตะถูกพลังนั้นกดลงใส่ผนังกำแพงแรงมากขึ้น
"อ้ากกกก!!!" ฮายาเตะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ริกะยั้งพลังไว้และคิดจะพูดบางอย่างกับฮายาเตะ "สาเหตุที่หนูยังไม่จัดการกับรุ่นพี่เพราะว่าหนูเชื่อว่า พวกเราสามารถที่จะร่วมมือกันได้นะคะ...รุ่นพี่ก็มีประสบการณ์ที่เลวร้ายเหมือนกับหนู เคยโดดเดี่ยว เคยที่ต้องถูกทอดทิ้ง แต่ว่าถ้าพวกเราร่วมมือกันไม่ว่าจะเรื่องอะไร...เราก็สามารถทำได้ ถ้ารวมพลังของรุ่นพี่กับของหนูเข้าด้วยกัน พวกเราก็จะกลายเป็นผู้ที่มีพลังมากที่สุด!"
"พลังของผมยังไม่สามารถสู้กับเพื่อนของผมบางคนได้เลยครับ" ฮายาเตะกล่าว
"เรื่องนั้นไม่จริงกรอกค่ะ พลังของพี่นั้นมากเกินกว่าที่จะมีใครเทียบเท่าได้เพียงแต่ตัวพี่ยังไม่รู้เท่านั้นเอง" ริกะพูดแล้วเธอก็ยื่นมือให้ฮายาเตะ
"ว่าไงคะ จะมาร่วมมือกับหนูมั้ยคะ ?"
"ผมขอ...ปฏิเสธครับ!" ฮายาเตะตอบอบ่างไม่ลังเล
"จริงอยู่ที่ก่อนหน้าผมอาจจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว แต่ว่าตอนนี้มันไม่ใช่แล้วครับ ผมยังมีเพื่อนที่ผมไว้ใจอยู่พวกเขาเป็นกำลังสำคัญที่จะช่วยเหลือผมในหลายๆด้าน พวกเขาคือคนสำคัญของผม และผมก็จะไม่มีทางทรยศพวกเขาอย่างเด็ดขาดครับ!"
"ถ้ารุ่นพี่เลือกแบบนั้น...ฉันก็คงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะค่ะ!" ริกะรวบรวมพลังของเธอไว้ที่ฝ่ามือพร้อมที่จะจัดการฮายาเตะ
"ตายซะเถอ..."
TRIPLE SCANNING CHARGE
"เซ...ย่าส์!!!" มาสค์ไรเดอร์โอสฟันดาบผ่ามิติเข้ามายังในห้องวิทยาศาสตร์แห่งนี้ มิติจึงเกิดการแปรปรวนอย่างหนัก
"มิติของเธอ..ถูกฉันทำลายจนหมดแล้วล่ะ!"
"ฉันจะขอเอาคืนเรื่องของวันนี้ทั้งหมดล่ะนะ!" ฮินะงิคุกล่าวพร้อมกับชี้ดาบไปที่ริกะ
"ฮายาเตะคุง พวกเรามาช่วยแล้วล่ะ!?" ฮารุกะพูดกับฮายาเตะ
"ถึงกับทำลายมิติเข้ามาเลยอย่างงั้นเรอะ!?" พอมิติถูกทำลาย ทุกอย่างก็ถูกเปลี่ยนกลับไปอยู่ที่ห้องโถงอีกครั้ง คนที่ถูกจับอยู่ในอีกมิตินึงก็ถูกส่งตัวกลับมาที่นี่หมดเลยเช่นกัน
"ทำไม...ทำไม...ทำไมถึงมีแต่คนที่ไม่ยอมรับฉัน!"
ด้วยความโกรธแค้นของริกะทำให้พลังของเธอถูกปลดปล่อยออกมาสูงสุด ทำให้ไนท์แมร์บอดี้ที่ปรากฏออกมาจากร่างของเธอถูกพัฒนาขึ้นเป็นระดับสาม และพลังของมันก็รุนแรงเกินกว่าที่หญิงสาวผู้นี้จะควบคุมมันได้แล้ว
"ฮ้ากกกก!!"
มิติเริ่มแปรปรวนอีกครั้งแต่คราวนี้สภาพมิติที่ไม่เสถียรทำให้ทุกอย่างดูงงงวยและลอยไปลอยมาไปหมด
ไนท์แมร์ตนนั้นก็ยังปล่อยเหล่าสเกเลตันออกมาเป็นลูกน้องเพื่อที่จะจัดการกับมาสค์ไรเดอร์ทั้งหมด ส่วนมันพาริกะขึ้นไปสู่ชั้นบนสุด
"คุณริกะ!?" ฮายาเตะพยายามจะตามไปแต่เขาก็ถูกสเกเลตัลสกัดไว้ ทำให้ถูกโจมตีกระเด็นออกแต่ฮินะงิคุได้เข้ามาช่วยไว้และมอบไดร์เวรอ์และการ์ดคืนให้กับเขา "คุณฮินะงิคุ ?"
"เดี๋ยวทางพื้นล่างให้ฉันกับทาจิบานะคุงเป็นคนรับมือเอง ฮายาเตะคุงเธอขึ้นไปจัดการกับเจ้าตัวหัวหน้าชั้นบนสุดทีนะ!" ฮินะงิคุบอกกับฮายาเตะ
"ครับ...ผมจะทำให้ดีที่สุด!" ฮายาเตะสวมไดร์เวอร์และหยิบการ์ดขึ้นมา
"ผมจะช่วยให้ได้...ผมจะช่วยให้ได้ ด้วยพลังทั้งหมดของผม ,แปลงร่าง!!"
KAMEN RIDE
DECADE
ประกายแสงค่อยๆเข้ารวมร่างกับชายหนุ่มเปลี่ยนร่างของเขาเป็นมาสค์ไรเดอร์ดีเคท "เอาล่ะนะครับ!!"
มาสค์ไรเดอร์ดีเคทกระโดดขึ้นไปตามพื้นหินที่ลอยอยู่ ตามไนท์แมร์ขึ้นไปยังชั้นบน
"ทางเราก็เจอกับศัตรูไม่ใช่เล่นๆเลยนะ!" จุนอิจิเปลี่ยนเมดัลเป็นคอมโบสีเขียวทั้งหมดแล้วสแกน
GUWATAKA
KAMAKIRI
BATTA
GATA GATA GATAKIRIBA GATAKIRIBA
มาสค์ไรเดอร์โอสร่างคอมโบแห่งแมลงแยกร่างออกมาเป็นหลายคนแล้วทำการสแกนไดร์เวอร์พร้อมกันแล้วกระโดดขึ้นพร้อมกัน "ฮ่าส์..."
SCANNING CHARGE
"เซ...ย่าส์!!" โอสทั้งหลายพุ่งตัวเตะใส่เปหล่าสเกเลตัลที่ยืนงงอยู่ที่พื้น ทำลายพวกมันลงไปเกือบทั้งหมด
"เซ..ย่าส์!/เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!เซ..ย่าส์/!"
ตู้มมม!!!
ทางด้านเอนเจิลก็ต้องต่อสู้กับไนท์แมร์สเกเลตันที่ตราหน้าเข้ามาโจมตีใส่เธอ
"ย้ากกก!!!" เธอหมุนตัวฟันที่อยู่รอบๆตัวเธอออกทั้งหมด แล้ววิ่งไปอยู่ในจุดที่พวกมันรวมกันอยู่ในที่เดียว
"CRYSTAL SHOOT!" เธอปล่อยแสงพลังคริสตัลใส่เหล่าไนท์แมร์ทำลายพวกไนท์แมร์เหล่านี้ลงไปทั้งหมด
"เท่านี้ก็เรียบร้อย ที่เหลือก็..." ฮินะงิคุมองขึ้นไปข้างบน ซึ่งเป็นสภาพของมิติที่แปรปรวน "ฮายาเตะคุง..."
"ฮ้ากกก!!!" ทางด้านมาสค์ไรเดอร์ดีเคทต้องฝ่าด่านเหล่าสเกเลตัลมากมาย เขาจึงต้องทั้งยิงทั้งฟันดาบใส่พวกมัน แต่ว่าพวกมันก็ไม่ยอมลดลง ทำให้การที่จะไปถึงตัวไนท์แมร์บอดี้ได้นั้นเป็นเรื่องยาก
บอดี้เปิดร่างกายส่วนลำตัวออกแล้วค่อยๆรวมพลังสีดำไว้ที่อกแล้วปล่อยออกมาโจมตีใส่ดีเคท
"ฮะ!!" มาสค์ไรเดอร์ใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
DEFEND RIDE
BARRIER
บาเรียถูกสร้างขึ้นมารับการโจมตีของไนท์แมร์ไว้ แต่พลังของมันรุนแรงมากจนดีเคทไม่อาจต้านทานไว้ได้ทำให้ถูกพลังของมันกระแทกใส่ จนทำให้เขาค่อยๆร่วงลงมาจากชั้นบนสุด "อ้ากกก!!"
"ผะ..ผม..ยังไม่ยอมแพ้หรอก!!" การ์ดที่เก็บอยู่ในไรด์บุคของดีเคทเปล่งแสงสีเขียวขึ้นมา เขาจึงรีบหยิบการ์ดนั้นมาใส่ในไดรืเวอร์
FORM RIDE
SATURN PSYCHIC
พลังของดีเคทระเบิดออกมา ทำให้เกิดวงแหวนสีเขียวหยุดร่างของดีเคทไว้บนอากาศ แล้วร่างของมาสค์ไรเดอร์ก็เปลี่ยนเป็นร่างแห่งมนุษย์พลังจิต ดีเคทแซทเทริน
"เอาล่ะนะครับ!"
ดีเคทแซทเทรินค่อยลอยลงมาที่พื้นหินที่ลอยอยู่บนอากาศ แล้วเขาก็ใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
DEFEND RIDE
RING
วงแหวนสีเขียวปรากฏออกมาจากร่างของดีเคทอีกครั้ง นั่นทำให้เขาสามารถบินได้ มาสค์ไรเดอร์บินตรงเข้าหาไนท์แมร์บอดี้ที่ลอยอยุ่ข้างบนทันที "ขอจัดการล่ะนะครับ!"
เขาใส่การ์ดลงไดร์เวอร์
FINAL ATTACK RIDE
SAT-SAT-SATURN
SATURN VOITURE LUMIERE
"ฮ้ากกก!!!" ดีเคทสร้างวงแวหนล้อมรอบตัวเองไว้แล้วพุ่งชนใส่ไนท์แมร์บอดี้ ทะลุร่างมันออกไป
"END"
บรึ้มมม!!!
ดีเคทเข้าไปประคองร่างของริกะแล้วค่อยบินลงมาที่พื้น ในขณะที่เธอยังได้สตินิดหน่อย
"ตอนนี้คุณไม่ได้อยู่คนเดียวแล้วล่ะครับ...คุณจะต้องกลับไปหาทุกคน...ได้อย่างแน่นอน"
บนหอนาฬิกาของโรง้รียน เมื่ออิเครอสและแพนตาซอสพบว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ก็จบลงไปอีกครั้ง พวกมันทั้งสองจึงเปิดประตูมิติกลับไปยังที่ของมัน....
.
.
.
.
อาคารเรียนร้าง เวลา 23.27 น.
หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ได้จบลงด้วยดี ฮินะงิคุใช้อัญมณีแห่งแสงแตะที่หน้าผากของริกะทำลายตราประทับของเธอลงไป อารินบอกว่าเธอจะเป็นผู้พาคนที่หายสาบสูญไปการที่ถูกริกะขังไว้ในอีกมิติและตัวริกะไปส่งที่โรงพยาบาลเอง โดยคาดว่าความทรงจำของพวกเธอในบางเรื่องน่าจะหายไป ฮายาเตะก็คิดว่าหลังจากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ริกะก็น่าจะหาเพื่อนได้เสียที ส่วนจุนอิจิและฮารุกะที่เห็นว่าทั้งสองกลับไปที่หอช้าจึงตามมาช่วยแล้วได้อารินช่วยนำทางให้ พวกเขาก็วฃล่วงหน้ากลับไปที่หอก่อน ปล่อยให้ฮายาเตะและฮินะงิคุอยู่ในอาคารเรียนร้างกันเพียงสองต่อสอง
"ในที่สุดเรื่องของคืนนี้ก็จบลงแล้วนะครับ!" ฮายาเตะบอกกับฮินะงิคุ
"นั่นสินะ เล่นเอาแย่ไม่เบาเหมือนกันนะ" ฮินะงิคุมองไปที่แขนทั้งสองข้างของตัวเองที่หายเป็นปกติ เพราะไนท์แมร์ถูกกำจัดไปแล้ว
"ฮายาเตะคุง คราวหน้าอย่ามาเรื่องใส่ตัวแบบนี้อีกสิ!"
"คนที่บอกว่าจะไปปราบผีคือคุณฮินะงิคุไม่ใช่เรอะครับ ?" ฮายาเตะหยอกย้อน
เธอหน้าแดงออกอาการเขินและโกรธเล็กน้อย "ตะ..ตาบ้า กะ..ก็คนมันโกรธนี่น่า ไม่คิดว่าจะเป็นไนท์แมร์นี่!"
"แต่ว่าถ้าคุณฮินะงิคุไม่บอกให้อยุ่ที่นี่ต่อ พวกเราก็คงจะไม่สามาถช่วยคุณริกะได้ และก็ยังอาจจะทำให้ที่นี่กลายเป็นสถานที่้ต้องสาปมากกว่าเดิมก็ไดนะครับ" ฮายาเตะพูด
"ผมคิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้วล่ะครับ!"
ฮายาเตะยืนขึ้นแล้วหันไปหาฮินะงิคุ "ถ้าอย่างั้น..."
แต่เป็นฝ่ายหญิงที่สัมผัสกับมือของชายหนุ่มก่อน "จะไปเอาสมุดหนังสือที่ลืมไว้ไม่ใช่เรอะ ถ้าอย่างงั้นก็รีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ!"
"คะ...ครับ!" ฮายาเตะตอบรับคำชวนของฮินะงิคุ และพวกเขาก็เดินออกไปจากสถานที่ที่เปล่าเปลี่ยวแห่งนี้ ปล่อยให้เรื่องของวันนี้ผ่านไป และเก็บไว้เป็นความทรงจำ...
.................... TO BE CONTINUE ....................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น